Home sweet home 4

Home Sweet Home is een initiatief van haar.

Het is, op het toilet na, de kleinste ruimte in huis. Wat ons betreft, had ie achteraf nog wel iets kleiner mogen zijn, zodat we wat meer zitruimte in de keuken hadden, maar dat is achteraf gepraat en een verbouwing gaat nooit helemaal zoals je wilt. Goed. De bijkeuken dus.

Zo was het voorheen.

Zo werd het, nog zonder lighttubes.

<>

Een deur minder, een lighttube meer.



Leuk, maar nog niet je van het.



Ander vloertje er in.

Schuifdeuren er in.

Behangetje er op, en klaar!

Vreest niet; achter de deuren is het nog steeds puinhoop..!

Chez moi

Bij haar al een tijdje aan de gang: een give-away..! Nu win ik nimmer iets, want ik ben al te gelukkig in de liefde, maarrr, je weet maar nooit..! Ik zou ook eerlijk gezegd niet weten waarom juist ik moet winnen, want ik gun het een ander net zo hard, maar ik zit wel altijd te kwijlen bij haar webwinkels; alleen kijken-kijken en niet kopen is al geweldig..!
Nu is die give-away niet zomaar, daar moet je wel wat voor doen! Nah, bij deze dan..

1. Wat is het belangrijkste in je leven buiten je kinderen man/vrouw en huisdieren?
Dat is mijn gezonde lijf: ik kan zelf doen wat ik wil en heb nergens hulp bij nodig. Ik hoef niet op een belletje te drukken als ik iets wil eten/drinken/jas aan wil doen/ naar de plee moet en ik heb taal tot mijn beschikking. Erg groot goed! 
2. Wat is je favoriete tv programma?
Wie is de mol. Al jaren het enige programma waar ik geen aflevering van mis. (Ook al heb ik het nog nooit goed gehad)
3. Wat is je lievelingskleur?
Ik heb jaren terug een blauwe periode gehad: zowel in mijn huis als in mijn kleding. Nu heb ik alleen nog maar een blauwe muur in de slaapkamer, en is het enige blauw wat ik nog draag mijn spijkerbroek. In huis ben ik nu van het grijs, taupe, wit en zwart. In mijn kleding ben ik nogal wispelturig; ligt aan mijn bui, alle kleuren behalve geel draag ik.
4. Omschrijf je stijl , van je huis en van jezelf (kleding en zo)Ik heb geen stijl, haha! Nou ja, qua kleding gaat het van sportief in spijkerbroek en vestje naar kek in rokje en panty's. In huis, tja. Is er een naam voor wat ik heb? Ik denk dat 'bij elkaar geraapt zootje' de lading het beste denkt..
5. Wat zijn je drie plus en je drie minpunten.
Plus:
Trouw, vasthoudend en betrokken.
Min:
Kort lontje, vasthoudend en betrokken.
6. Wat vind je het belangrijkste in een vriendschap?
Eerlijkheid en onvoorwaardelijkheid.
7. En als je jezelf met een dier moet vergelijken welk dier is dat dan ?
Een ezel. Volhardend, maar aandoenlijk.
8. Hoe heten mijn drie webwinkels ?
Tuttemerull, Tutze en Tutzehome
9. Welk item is je absolute favoriet in een van de drie webwinkels
De gieter bloomingville
10. Wat is je favoriete quote / spreuk/ gezegde ?
zonder wrijving geen glans!

De hemel heeft er een engel bij.

Ik ben verdrietig om haar sterven, maar ik ben meer verdrietig om het leven dat ze moest leiden.
Wat een bizarre werkdag.
Een dag waarop professie en gevoel geen scheiding hadden.
Een dag waarop je alle emoties zag en voelde die er zijn.
Een dag waarop je wist dat je zou starten met 30 warme bewoners, en zou eindigen met 29 warme en 1 koude.
Een dag waarop je steun gaf en vond bij je collega's.


Een dag die je nooit zult vergeten.


Dag Marijke. Ik hoop dat je dartelen zult.

Prins Op Het witte Paard

Die Prins van mij. Dat is de liefste Prins van de wereld. Echt. Mijn rots in de branding, mijn vuurtoren, mijn anker. Daar waar ik wil kopenkopenkopen, heeft hij het meer op zuunig zijn en op je centjes letten. Zonder hem zou ik al drie keer failliet zijn. Daar waar ik opzijopzijopzij ben, is hij Op De Plaats Rust. Daar waar ik soms Himmelhoch jauchzend, zu Tode betrübt ben, is zijn humeur uitermate steady.  Daar waar hij soms in dreigt te kakken, heeft hij mij om te poeren. Daar waar ik half hysterisch, lyrisch en/of furieus ben, is hij De Rust Zelve. (Wat overigens in de praktijk niet altijd zo helend werkt als dat ik probeer te schetsen hier) Kortom: wij zijn een leuk setje.

Ik moet zeggen dat onze karakters zich wel enigszins aan elkaar zijn gaan conformeren, in de loop der tijd. Ik ben iets minder hysterisch, hij is wat minder rustig. We hebben onze eigen weg gezocht, met behoorlijk wat beren onderweg, maar we hebben hem allebei gevonden. We raakten elkaar ergens onderweg kwijt, maar kwamen elkaar ook weer tegen. Ik moet zeggen dat ik -nu ik *kuch* ouder word- meer rust vind. Rust in wat ik van mezelf vind en moet, en rust van wat ik van Prins vind en wat ik vind dat hij 'moet'.

Maar.

Er zit één héél klein mini-minpuntje aan De Prins. Hij is buiten de Liefste, óók de slechts-geklede Prins van 't Ganse Land. Zo. 'tIs d'r uit. Sorry Prins, dit lees je vast, maar het is zo. In onze beginperiode was het nog wel veelbelovend. Hij had volgens de laatste mode een matje in zijn nek. (...) Hij liep op puntschoenen. Een spijkerbroek met een lekker kontje er in, en een hip jasje er boven. Een jásje! Het enige jasje wat hij these days nog aantrekt, is een stófjas. (Op zijn werk, natuurlijk, op zijn werk. Gelukkig wel. Niet dat de mensheid denkt dat hij hier de ganse dag als duivenmelker rondloopt.) Op bruiloften waar we de hele dag zijn uitgenodigd, heeft hij wél een pak aan. (Onder dwang heeft hij een jaar of zes geleden een nieuw pak gekocht die nu ook al weer hopeloos gedateerd is, omdat hij zijn trouwpak nog aan wilde doen naar een bruiloft. Uit 1994. Ik bedoel maar) Mannen in pakken vind ik woest aantrekkelijk, en de mijne in het bijzonder.

Maar goed, terug naar het begin. Hij was groot fan van Herman Brood & his Wild Romance. En je kunt veel over Herman Brood zeggen, maar het was wel een echte dandy. Mooie blousjes, mooie schoenen, strakke broeken, haar in het vet.
Jammer van het spuiten.
Prins zijn moeder, mijn teerbeminde schoonmoeder, heeft het vroeger ook wel geprobeerd. (Prins te kleden, niet spuiten.) Dat is niet gelukt. Ik  probeer het ook al zo'n twintig jaar. Soms, héél soms, koop ik iets voor hem wat zijn goedkeuring kan wegdragen. Ik koop helemaal niet vaak kleren voor hem, want ik vind dat hij dat eigenlijk zelf moet doen, maar ook daar liggen onze meningen uiteen. Want een shirt is een shirt, en zo lang er geen gaten in zitten en het schoon is, kan hij het best nog aan. Ja hoor, ook als het een reclameshirt is. Zo loopt hij op het werk (onder zijn stofjas) al jaren met een trui van één of ander bedrijf met de opwekkende naam 'Verdriet' rond. Niet altijd hoor. Nee, niet altijd. Soms moet die wel eens gewassen worden, en dan is het een ander niet nader te noemen bedrijf waarvoor hij reclame maakt (onder zijn stofjas uiteraard, met recht wat je noemt sluikreclame). En weet je: dat vind ik heel niet erg. Trek maar aan. Dat geldt ook voor shirts waar je met de beste wil van de wereld geen model meer in kunt zien. Trek maar aan, lieverd, er gaat toch een stofjas overheen, geen mens die het ziet en -belangrijker- ik al helemáál niet.

Bij mij ligt een grens als hij óók in zijn vrije tijd van dat soort shirtjes aan trekt. Als hij de trap af komt als we ergens naar toe gaan, en hij draagt een shirt in liefst spuuglelijke kleuren met krijsende reclame er op, dan voel ik instant het gif spuiten in mijn lijf. "Goh", zeg ik dan, zogenaamd terloops, "Wat dacht je bij jezelf? We gaan uit, en ik trek hélemaal onder uit de stapel fatsoenlijke shirts, het alderlelijkste shirt om aan te doen?" "Wat dan?" roept hij dan geirriteerd, "Is het niet goed? Moet ik wat anders aan doen?" "Graag" zeg ik dan, waarna hij de trap weer op stampt & zucht, en dan uiteraard niet het shirt aan trekt wat ik in gedachten had, maar goed, je kunt ook niet blijven zeuren.

Een tijdje terug boekten we de vakantie 2011. Naar Kroatie gaat de reis. Met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid móói weer. In plaats dat de jongens blij waren met dat mooie weer, zeiden ze (ongelogen): "Oh, gelukkig. Dan hoeft papa die A.didastrui ook niet mee te nemen." Prins neemt deze altijd mee, omdat hij lekker zit en lekker warm is in de avond. Niet erg, maar de trui dateert uit -ik gok- 1997. Dat is toch erg!

Om Prins enigszins op weg te helpen, heb ik twee planken voor hem gereserveerd in de kast (ruime planken, mensen, ruime planken) Eentje voor werkkleding, en eentje voor dagelijkse kleding. Nadeel van een vent die zijn handen uit de mouw steekt en zich ook met de was bemoeit, is dat hij zijn werkkleding nogal eens op de dagelijkse plank legt. Zich totaal onbewust hoor, want: Heel, geen vlekken, dus 'goed'.

Nu ben ik niet iemand die moedwillig favoriete truien van een ander verdonkeremaant, maar die A.didastrui ga ik binnenkort in repen knippen. Nee, ik ga hem in repen knippen en dan ritueel verbranden. Of in repen knippen, ritueel verbranden en daarna begraven op 10 meter diep, 250 km van huis. Voor de rest respecteer ik zijn kledingkeuze. Behalve dan die ook zo comfortabele sweater met Champions erop, die ik gebruikte voor het schilderen (ik knoei héél erg met schilderen). De jongens kusten bijna mijn voeten dat ik die actie had ondernomen: eindelijk zo'n afzichtelijke trui van papa weg.

Prins hoeft niet in pak, neen. En laat hem alsjeblieft geen oranje bandplooibroek aantrekken. Dan bel ik de mannen met de witte jassen. Maar af en toe wat meer zorg voor je kledingkeuze zou leuk zijn. Wie zaait, zal oogsten, zeg ik dan maar. Een rondje internet, en je vindt waar je prinses blij van wordt:

Gedekte kleuren, niets opvallends. Behalve dan die Van Bommel schoenen á tweehondernogwat euro.

Maar verder is Prins de liefste van de wereld met de lucht er bij..!

En nu op zoek naar een scherpe schaar..

Home sweet home 3

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Vandaag de echtelijke sponde.  Ik heb mijn hele leven al op zolder willen slapen, ik weet ook niet waarom. In mijn ouderlijk huis kon dat niet, want er zat wel een vaste trap, maar geen raam in. In ons eerste huis kon je er niet staan, er waren geen ramen en er was geen trap. In mijn tweede huis kon je er ruim staan, er zat een raam in en er was veel ruimte, maar je kon de zolder alleen bereiken door middel van een vlizotrap. In dit huis kon het. Jeeh! Prins vond het goed. Omdat Prins niet van al te uitbundige kleuren in huis houdt, (In mijn vorige huis hadden de muren alle kleuren van de regenboog) vonden we een compromis in deze kleur op de muur: Nachtblauw.

Uit mijn huis namen we de houten vloer mee: Schoonpapa schuurde alle planken, en op een dag zette ik mij aan de klus.

Maar, donders lui wief als ik ben, had ik de beits niet helemaal goed geroerd. Waardoor de vloer een wat rode gloed kreeg. Prins, die het halverwege even overnam, roerde natuurlijk wel goed:

Waarna we maar een nieuw blik openden, niet al te hard roerden, en verder konden. Tja.

De slaapkamer bestaat eigenlijk uit bij elkaar gesjaggerde materialen. Mijn vader maakte een wand/kast van de lambrisering die uit de woonkamer kwam. De deuren stonden nog bij een oom in de werkplaats.

De louvredeurtjes kwamen uit een oud kastje.

Het bed dat ik had gekocht toen ik alleen was, en kreeg een lik verf. Verder is de Master Bedroom niet van een erg hoog Woonbladen-gehalte. Te veel tierlantijtjes. De spaarpot op de tv was bedoeld om te sparen voor de vakantie, een paar jaar geleden al. Ik denk dat er rond de € 50,- in zit, dus dat is dan waarschijnlijk voor als we met pensioen zijn. Opvallend veel kinderkunst op deze kamer. Vaak vader- of moederdag kadootjes.

Oudste vergeet zijn eigen woorden meestal.

Jongste was woedend toen ik zijn
inpakpapier op maat knipte voor dit lijstje.

Familieportret door Jongste, way back: Mama,
Oudste, Jongste, en Dixie de kat.

Mijn 'nachtkastje'.

Soms denk ik er over om de kleuren maar weer te veranderen. Ook al omdat de muren hier en daar wat beschadigd zijn.Maar het is een heidens karwei om dat blauwe er onder te krijgen, om nog maar te zwijgen van de hoogte in de nok en de schuine kanten die dan ook moeten. Pff, ik word al moe als ik er aan denk..



Nachtkastje van Prins: Lekker praktisch
en mij al jaren een doorn in het oog.

De komende zes jaar moet het nog maar even blijven zoals het is: We slapen er prima!



Kinderen.. Je krijgt er zóveel voor terug..!

Dat je je verheugd op een vrije zaterdag. Een dag die helemaal blanco vóór je ligt. Heerlijk. Je zit nog lekker in je badjas te soezen, met een kop koffie. En dat Oudste dan beneden komt en vraagt: "Ben je vanmiddag vrij?" En dat je dan antwoordt: "Ja, héérlijk! En dan te bedenken dat ik éigenlijk had moeten werken vandaag, maar omdat ik dat gat in het rooster vorige week zondag heb opgevuld, heb ik vandaag vrij. Vrij!" "Oh, mooi," zegt Oudste, "want je moet vanmiddag rijden zag ik net. Sorry dat ik het niet eerder heb gezegd."

Moet ik met een stuk of vier stinkende puberjongens in de auto naar een stad, 30 km verderop, anderhalf uur op een winderig voetbalveld bivakkeren. Half twee vertrekken, een uur of vijf terug. Wég vrije zaterdagmiddag. Helemaal niet erg, rijden voor de voetbal, maar ik weet het wel graag íétsje eerder. Zodat ik me er op kan instellen. Gelukkig heb ik wél een vrije zaterdagavond. Jammer dat ik morgenvroeg op tijd op het werk moet zijn.

Ik hartje pubers.

Kiezen

Gisteren was de jaarlijkse 'Toekomstmarkt' op de middelbare school. Een markt waarbij tweedeklassers zich kunnen orienteren op beroepen, om zo een keus te maken voor het derde leerjaar. Vorig jaar liepen we daar met Oudste, en gisteren was Jongste aan de beurt. Ik verbaas mij er steeds over hoe snel het gaat met Jongste: Bij Oudste hadden en hebben we eigenlijk veel meer in zicht waar hij staat en waar hij mee bzig is. Jongste huppelt er gewoon achteraan, en gaat zijn eigen weg. Vraagt niet, doet gewoon. Ik las de brief met de uitnodiging voor de Toekomstmarkt, en dacht: Verhip, Jongste moet ook al kiezen! Getver, ik kan er niet over uit hoe snel het gaat, bah!

Jongste is er nog niet helemaal uit. Krijgt bultjes van wiskunde, dus wilde hij kiezen voor Economie, omdat hij daar wiskunde zou kunnen laten vallen. Dit kan ook bij Zorg en Welzijn, maar dat vindt Jongste maar geneuzel, zegt hij. Ik snap dat hij wiskunde niet leuk vindt, ik begrijp er nu nog steeds niets van. Maar het is wel zo dat er veel vervolgopleidingen afvallen als hij wiskunde laat vallen. Maar goed: niet meteen roepen, want dat werkt toch averechts. Jongste is er inmiddels achter dat Economie wel heel theoretisch is, en dat is niets voor hem, zo zegt hij. Ik geloof dat ook. Hij neigt nu naar Techniek, waar hij niet alleen wiskunde, maar ook natuur- en scheikunde krijgt. Dat wordt de helm opzetten volgend jaar, ik voorzie een hoop frustratie.

Jongste staat er iets minder zwaar in als Oudste vorig jaar. Die riep met veel gevoel voor dramatiek: "Ik moet nu al kiezen voor de rést van mijn léven!" Prins en ik vonden het ook wel lastig, maar onze ogen werden geopend op de laatste voorlichtingsavond voordat de keuze definitief gemaakt moest worden. De decaan vroeg aan alle aanwezige volwassenen (toch een mannetje of honderd) "Wie van u oefent nu nog het beroep uit waarvoor hij in eerste instantie had gekozen?" Dat waren er een stuk of vier. Het is dus geen keuze voor 'de rest van je leven', maar om de komende twee jaar zo goed mogelijk door te komen.

Jongste lijkt ook dat wel goed begrepen te hebben, en hoort enthousiaste verhalen van zijn broer over Metaal (nou, ja niet té enthousiast natuurlijk, school is en blijft saai, maar hij is wel trots als hij mag lassen en dergelijke), en denkt er dus over om ook daarvoor te kiezen. In maart gaat hij nog met school naar Jobquest om zich verder te orienteren op beroepen, en kort daarna moet dan toch de keuze gemaakt worden. Hij weet ook dat hij in het derde jaar nog een soort van orientatieperiode heeft, waarin hij eventueel nog kan switchen tussen bijvoorbeeld Metaal en Bouw, dus hij lijkt zich hier op te richten.

Vanmorgen keken we samen even hoe hij evroor staat: Hij moet nog wel hier en daar een puntje op halen, maar zowel hij als ik hebben daar niet zo heel veel twijfels over; dat gaat wel lukken. Goed kind dat op zijn moeder lijkt: Op het laatst, als het écht móet, onder druk, dan presteert hij het beste. (Hoewel dat natuurlijk niet handig is, maar dat komt ook niet echt binnen) Alleen zou het een stukje makkelijker gaan als hij meer vrágen zou stellen bij zijn leraren, maar dat is aan Jongste niet besteed. Het lijkt wel of hij het een afgang vindt om dat te doen. Hoe jammer. Zelluf doen: hij zei het al toen hij twee was, en hij doet het nog steeds. Liever zelf ploeteren en pas vragen als het écht écht niet anders kan.

Zoals ik al zei: Goed kind dat op zijn  moeder lijkt..!

Home sweet home 2

Home sweet home is een initiatief van haar. 

Zowel Prins als ik hadden lieve opa's en oma's. Nou ja, één oma van Prins was een beetje een .. euh, hoe zeg je dat netjes.. hittepetitje, maar ze was wél erg gek met haar eerstgeboren kleinzoon (Prins), die zich daar tegenover de overige kleinkinderen niet altijd even gelukkig bij voelde.. Nu ik er over nadenk: ik heb eigenlijk helemaal niets van haar.. Dat is best wel jammer. Jaren en jaren geleden (in mijn blauwe periode) heeft ze gezegd: die blauwe emaille voorraadblikken boven op de kast, die zijn later voor jou! Nou ja, later is dus nu en ik weet niet waar ze naar toe zijn gegaan. Best wel jammer, eigenlijk, maar goed.

Van de overige opa's en oma's hebben we wel dierbare dingetjes. Zo is dit theekastje van mijn oma aan vaders kant, met daarin een broodservies van mijn oma aan moederskant. Het stoofje eronder werd zo'n twintig jaar geleden blank geschuurd en gelakt door mijn teerbeminde schoonvader. Alles was blank hout toendertijd. Eigenlijk best wel jammer, nu.. Maar hij blijft zoals hij is; ik vind mooi!

In de keuken staat de 'buffetkast' (of hoe heet dat?) met daarin nog meer zaken die zéker gered moeten worden als er brand komt hier.

Bovenop ovenschalen van de opa van Prins van vaderskant, onder allerlei doosjes en een petit-four-serveersetje, een serveerschaal en een jeneverlepelvaasje van mijn oma van moederskant. Een spuuglelijk, maar zeer dierbaar delftsblauw lepelvaasje  en een peper-en-zoutstel van mijn oma van vaderskant, en een jeneverglaasje van Prins zijn opa van vaderskant. Daar waren er eerst twee van maar die heb ik jaren geleden in mijn onbenulligheid kapot laten vallen. 

De doosjes:

 

Mijn oma gebruikte alles! Heerlijk. Ik heb veel van haar gekregen toen ze er niet meer was. Mijn oma was een verzamelaar van mooie dingen, en daar ben ik nu enorm dankbaar voor.

Opa's jeneverglaasje

Schuimkoekjes van oma: we hebben er heel wat ontvreemd uit deze schaal

Zoute koekjes vonden wat minder gretig aftrek bij ons

Deze schaal stond op de hoek van de kast, op kinderhoogte. Dat hij nog bestaat mag een wonder heten, met al die wilde spelletjes die we speelden. Oma had er sjoklaatjes in, maar we mochten er alleen iets uitpakken onder haar toeziend oog.

En hier Prins zijn eigen snoeppotje bij opa van vaderskant. op de achterkant had opa Prins zijn naam gezet.

Ernaast staat een suikervoorraadbus, die we tegen kwamen op een rommelmarkt, en waarvan we in onze oneindige wijsheid dachten dat het bij het kaneelbusje paste. Voor geen meter, dus eigenlijk.

Al deze zaken zijn ons zeer dierbaar. Ze hebben al heel wat doorstaan en ze zullen hier altijd blijven.

Ik hoop dat ik de kinderen en misschien wel kleinkinderen er over een hele poos ook een plezier mee zal kunnen doen!

Vraag

Vraag: Als een voetbalelftal met jongens van 13 á 14 jaar na de wedstrijd gaat douchen, is het dan normaal dat een trainer/ leider ongeveer een kwartier hierbij aanwezig blijft? Ik heb er een vervelend gevoel over. Ik heb niets gezegd omdat ik bang was dat ik hem bij zijn strotje zou grijpen (ik had me een kwartier zitten oppompen) maar ik denk dat hij moet oppassen met dit soort dingen te doen. Volgens Jongste doet hij dit niet altijd, overigens. Gelukkig. Wat vind jij?

Een huishouden van Jan Steen

Van de week, toen het zonnetje hier zo tierig naar binnen scheen, steeg het schaamrood mij naar de kaken. Ik kon amper het eind van de tuin zien, en zo groot is onze tuin écht niet.

(eigenlijk hebben we zelfs maar een heel piepklein tuintje)

Maar, ik had helaas  geen zin geen tijd om de ramen te lappen, maar wist in mijn achterhoofd wel dat ik er binnenkort aan moest geloven. Dat moment was vandaag. En omdat ik toch bezig was, heb ik meteen maar álle ramen op de begane grond gedaan. Van binnen én van buiten. Ik dacht eerlijk gezegd dat de ramen aan de buitenkant zo smerig waren. Dat was niet zo.

Maar goed dat mijn lieve omaatje het niet gezien heeft; die ging al stof afnemen als er nog helemaal geen stof lág! Ze zou me postuum alsnog een draai om de oren geven. Maar: zij brandde ook alleen kaarsen als het kerst was, ik nagenoeg elke dag. Misschien dat dat het is? (Zeg ja!)



Nadeel van schone ramen is dat ik de troep in de tuin nu weer behoorlijk goed kan zien. Ik hoor hem roepen: "Ruim mij op! Ruim mij op!" Zucht. Het werk van een huisvrouw is nooit gedaan.

Home sweet home 1

Home sweet home is een initiatief van haar.

En ik vond het een enorm goed idee, dus ik doe graag mee!
Aanschouw de plek waar ik driekwart van mijn vrije tijd doorbreng: de keukentafel. Die tas op de kop op de verwarming is geen zelfbedachte decoratie van mij, maar het gevolg van een flesje water in de tas die niet goed dicht zat. Nou ja, beter dan slagroom. Vandaar ook dat de inhoud van mijn tas op tafel ligt.


Twee jaar geleden hebben wij de keuken verbouwd laten verbouwen. Dat ging vrij geruisloos, het enige dat tegenzat was het weer. Daarom is het hele plan twee weken uitgesteld. Maar: met zeil, dekens en heaters kom je een heel eind als metselaar. Alles is geworden zoals we het voor ogen hadden, op een klein ienieminie dingetje na: We hebben een muur te dicht op de tafel geplaatst. Kan die tafel dan niet ergens anders staan? Neen: dat kan niet omdat er aan de andere zijde ook een muur staat. Het is nu wat krapjes aan tafel, met zijn vieren al redelijk, laat staan over een tijdje een paar jaar met onze schoondochters ( of -zonen) er bij. Hadden we nu maar de bijkeuken ietsje kleiner gemaakt (en die is al niet groot), maar goed: je moet iets hebben dat je plaagt. Verder ben ik zielsgelukkig met deze plek. Zeker op een dag als vandaag als de zon zich weer af en toe laat zien. Door de lighttubes hebben we een zee van licht, heerlijk. Maar op donkere dagen is het wel wat donker. Wat niet erg is: lang leven de kaarsjes! Voorzichtig komt er weer wat voorjaar in de keuken. Maar ook de gedroogde hortensiakrans doet het bij mij nog wel goed.


Als ik vrij ben, kun je me hier vinden, als ik niet iets anders leuks heb te doen zoals de was of de poets. Het is mijn all time favourite place in my home sweet home!

Nieuwe Jas

Zo. De festiviteiten zijn achter de rug. Gisteren een zeer gezellige avond gehad met een propvolle kamer vol dierbaren om mij heen. Wat heerlijk is dat: alleen maar mensen die je na aan het hart liggen, allemaal op het zelfde moment op de zelfde plaats. En die allemaal prettige presentjes meenamen, waar ik alleen maar blij van word! Ik heb geweldigenoten! En genoten ook!

Nu, de morning after, zit ik hier heerlijk te klooien achter mijn laptopje. Ik heb Paintshop Elements ontdekt, en ik lijkt het steeds beter te kunnen doorgronden. Tijd dus voor een nieuwe kopfoto. (of nieuw: ik had er geeneens eentje) Ik ben er blij mee, en vooral trots op! Één van mijn eerste maaksels, dus best bijzonder. Na een jaar Raaskallen vond ik het wel eens tijd worden.

En verder. Weinig nieuws. Nou ja, wel avonturen, maar die verdragen het daglicht niet om hier tentoongespreid te worden, in het kader van de privacy van sommige mensen.
En nee; ik ben het niet geworden. Mijn sollicitatiegesprek ging goed, ze vonden mijn presentatie prima, maar anderen waren beter. Blijkbaar. Meer ervaring en sneller inzetbaar en zo. Bummer, maar goed, ik heb nog steeds een leuke baan. Dus mij hoor je vooralsnog niet klagen. Maar jammer is het natuurlijk wel. Maar goed: uitgekozen worden uit 180 brieven is natuurlijk ook wel een prettig gevoel. En het gesprek zélf verliep ook goed. Een ervaring rijker, zullen we maar zeggen. Ik blijf rustig verder kijken en ondertussen werk ik lekker door.

En nu. Tijd om de ontplofte huiskamer & keuken eens op te gaan ruimen.

Ook leuk!

Veertig!

Vandaag ben ik veertig geworden. Véértig! Wow. Dus eigenlijk is "later als ik groot ben', nu toch wel echt begonnen. Denk ik. Ik vind veertig een mooie leeftijd. Echt. Het voelt nog wel een beetje raar, de woorden "Ik ben veertig" uit mijn mond, maar het past me als een jas. Het lijkt wel of ik zo langzamerhand de rust en de wijsheid heb gevonden. *kuch* In ieder geval maak ik me niet meer zo druk wat anderen vinden en zeggen. Wat heerlijk is dat. Ik ben ik, en als het je niet aanstaat: aju!

'Vroeger' was de mening van anderen veel belangrijker voor me. Ik sloeg op slot als ik het idéé al had dat mensen me niet moesten. (wat de helft van de tijd gewoon niet eens het geval was, maar goed) Ik dacht te veel na, maakte me druk over futuliteiten. En de bewijsdrang is nu ook wel weg. Ik heb natuurlijk nog wel ambities, maar ik waardeer ook meer wat ik heb. En dat is een prachtig gevoel.

'Vroeger' was ik na twee jaar wel weer uitgekeken: Prins en ik gingen samenwonen, na twee jaar trouwden we. Een jaar later kwam Oudste, twee jaar daarna kwam Jongste. Weer twee jaar later gingen we scheiden, ik begon een studie, ik zocht een baan. Na drie jaar in die baan zocht ik een andere baan. Een jaar later weer een andere baan. Een half jaar daarna wéér een andere baan. Prins en ik kochten samen een huis, ik begon een studie. Ondertussen zocht ik weer een andere baan. Ik rondde mijn studie af, en ik heb nog steeds geen andere baan. (Ben wel bezig natuurlijk, maar als het niet wat wordt: ook goed) Ik word al moe als ik aan die drukke periode denk, eigenlijk. Soms moet je gewoon ook blij zijn met wat je hebt. Niet dat je moet inkakken, maar die bewijsdrang isd dus (gelukkig) weg. Dat geeft een hoop rust.

Toen ik dertig werd, gaf ik een feestje in de kroeg. Wat erg gezellig was, hoor, daar niet van. Maar ik was wel druk met opletten of iedereen het wel naat zijn zin had. Ik sjouwde heen en weer tussen volleybalteam, vriendinnetjes, familie en collega's. De avond was voorbij voor ik er erg in had, en ik had er zelf niet eens zo van genoten. Jammer..! Dit 'kroonjaar' doe ik het anders: Ik ga vanavond lekker uit eten met de mannen, en wie zaterdag zin heeft om te komen is van harte welkom. Gewoon hier, thuis. Ik  heb vanmorgen eerst heerlijk uitgeslapen: de mannen waren al vertrokken toen ik ontwaakte. Voorheen vond ik dat niet horen: Niet leuk als je elkaar dan pas na werk of school ziet. Nu ist goed: Niemand hier in huis is op zijn best 'smorgens, iedereen redt zich en de feestvreugde wordt niet verhoogd, zo 'smorgens vroeg. De dag is nog lang genoeg.

Ik word wel ontzettend blij van de sms-jes, de verrassingspakketjes in de brievenbus, de smsjes en de krabbels. Heerlijk, te weten dat mensen aan je denken! Ook al zit ik hier in mijn eentje, Remy-punten te sparen, ik voel mij ontzettend jarig en: Ontzettend veertig!