Veranderingen.

Vandaag 17 jaar geleden hebben wij de gansje dag doorgebracht in het ziekenhuis. De details zijn gelukkig ietwat in onze vergetelheid geraakt, maar om 21.25 uur was ie er dan: Oudste. Ze-ven-tien jaar geleden.  Ik kan het maar nit geloven, dat ik alzo'n oud kind heb. Ik, het meisje. Nou ja, nu kan ik  mijn jeugdigheid niet meer met goed fatsoen aan de benen blijven hangen.

Gisteravond werd hij voor het eerst jarig zonder dat wij in een straal van tien meter in de buurt waren.  Natuurlijk feliciteerden wij hem via whatsapp, maar het was op de een of andere manier weer een klein soort van afscheid nemen van een ritueel. Toen hij thuis kwam, waren wij allang onder zeil. Wel bliefde hij vanmorgen een ontbijt op bed, een ritueel wat eigenlijk al een jaar of drie uit de gratie was, met name om praktische redenen: het was natuurlijk al een hele klus om überhaupt op tijd op te staan om naar school te gaan, maar een ontbijt op bed zou daar nog meer tijd bij snoepen, dus dat werd niet echt meer gewaardeerd. Vandaag is hij vrij en werd op mijn verzoek een bestelling geplaatst. Via whatsapp, natuurlijk, we moeten met onze tijd mee. Het ontbijt werd gelukkig wel live geserveerd, met dikke klapzoenen en een ouderwetse omhelzing, heerlijk.

Nu is hij met zijn maatjes naar de voetbal; Prins zal de wedstrijd aanschouwen en hopelijk winnen ze.  Daarna natuurlijk de nabespreking in de kantine, en waarschijnlijk zal hij thuis komen als wij alweer weg zijn.

Wij hebben namelijk feest vanwege het vijftig jaar bestaan van de stichting waar ik werk, en daar wordt flink uitgepakt. Toen de datum van dit feest bekend werd, moest ik natuurlijk wel even slikken. Ik besloot met Oudste te overleggen. Heel nuchter zei hij:"Nou, als je je werk belangrijker vindt dan mijn verjaardag, ga je daar toch naar toe." Auwtsj. Uiteindelijk zijn we tot een goed compromis gekomen. Hij viert vanavond met zijn maatjes zijn verjaardag hier, en gaat daarna met hen allen stappen. Leuke bijkomstigheid is dat je -als je jarig bent- je zes mensen gratis mee naar binnen mag nemen. Dus eigenlijk kwam het ook nog wel weer goed uit, en komt de familie morgen feest vieren. Iedereen blij.

Maar toch, op de en/of andere manier heb ik het gevoel dat ik alleen maar afscheid aan het nemen ben. Afscheid van rituelen, van wat eens 'normaal' was tijdens verjaardagen, van de jeugd van de
jongens zeg maar. De tijd dat ze hier thuis wonen ligt verder achter ons dan voor ons. Binnen nu en tien jaar wonen Prins en ik weer met ons tweeën.. En hoe ik ook soms de zooi, het kabaal en de roering in huis vervloek, ik denk dat het donders saai wordt. Enja hoor, tien jaar duurt nog heel lang, maar My Goodness, kijk maar eens hoe snel die zeventien jaar van Oudste zijn voorbij gevlogen.

Natuurlijk is een verjaardag van je kind net een anders al andere dagen. Je wordt wat melancoliek, je staat iets meer op standje 'open', denk ik. Maar als ik eerlijk ben, word ik me meer en meer bewust van  tijd, en dan met name hoe snel die voorbij gaat.

Voordat ik nu helemaal in een zwart gat zak, ga ik maar even lekker uitgebreid douchen, misschien
nog een klein dutje en dan vanavond maar eens enorm met de voetjes van de vloer. Want wat is er mis met een opstapplaats, speciaal voor ons gecreëerd hier in Het Dorp, op vijf minuten fietsafstand? Niets, helemaal niets. We kunnen rollend naar huis, als het moet. We vieren dan maar dubbel feest, en Oudste ook, alleen op een andere plek..!

Ik heb een monster in huis gehaald.

Want ja. Die iPad he.. Erg leuk en zo, maar het is voor een gadget-sucker zoals ik natuurlijk zeer gevaarlijk. Ik ontdek steeds meer handigheidjes, zoals bijvoorbeeld Evernote, Gorilla fitness, Skitch en allerhande Lifehacking goeroes waartoe ik mij zeer, zeer aangesproken voel. En dan heb ik het nog niet eens over het gebruik van de agenda, de timer en het alarm op de iPad, waar ik ook al zeer regelmatig gebruik van heb gemaakt.

Maar ja. Al die progjes zijn allemaal super, maar vragen wel enige handigheid. Handigheid die ik mij natuurlijk eerst helemaal eigen moet maken, voordat ik inderdaad een flitsend en zeer georganiseerd leven kan gaan leiden.


Tot de dag dat het zover is, ben ik mijn ongeorganiseerde zelf, maar dan in het kwadraat. Zo had ik vandaag bedacht dat ik eindelijk het knapzakjesproject ging afronden. Daar was ik mee gestart in september, maar toen kwam er vrij onverwachts een stagiaire ons team versterken, en om de een of andere reden worden de dingen die ik er in wilde stoppen per zes verkocht. En met de stagiaire erbij, bestond ons team tijdelijk uit 13 personen. En omdat ik ook nog eens een softie ben, besloot ik het uitreiken van de knapzakjes uit te stellen tot zij weer vertrokken was. Beetje vervelend voor haar om er niet eentje te krijgen. Ook al was ze maar tien weken aanwezig. Vandaag is ze voor het laatst, en ik had me voorgenomen om aanstaande donderdag de zakjes te introduceren. Wat ik ook ga doen, alleen is er alsnog een vast teamlid bijgekomen en staat de teller nu ook op 13 teamleden, en ik. Dus ga ik morgen maar naar Zeeman om 6 zakdoeken te kopen, waarvan ik er dus 5 overhou. Vorige week kocht ik al 6 medailles. Maar die andere 5 komen vast nog wel van pas met de sinterklaassurprises.
Goed, ik dwaal af.
Resultaat van vandaag is dat ik 12,5 knapzakjes af heb. Dat klinkt best productief, maar is het niet. Ik had het meeste voorwerk al gedaan, namelijk. Ik maakte wel vandaag de kaartjes af die aan de zakjes komen, en ja, dat geeft een enorme puinhoop. Waarna ik dus totaal geen zin heb om dat allemaal weer op te moeten ruimen.

Al met al heeft het maken van de kaartjes misschien twee uur in beslag genomen. Op die hele vrije dag. Wat heb ik dan in de resterende tijd gedaan? Jawohl: iPadden. En kopjes koffie drinken. Zelfs het brood ophalen bij de bakker heb ik uitbesteed aan Jongste. Pffft. 

Ik vond meer en meer handigheidjes vond om je tijd zo efficiënt mogelijk in te delen. Ha. Haha.

Maar ondertussen heb ik mijn hele vrije dag vergupt aan dat iPadden. Ik heb er nondeju een zere nek en rug van. Want ergonomisch zijn die dingen natuurlijk een ramp. Als je er de hele dag zo'n beetje mee in de weer bent.

Om stelling te maken en te bewijzen dat ik heus niet zo'n slechte huisvrouw ben als dat het vandaag leek, besloot ik om midden in de puinhopen de vrijdagse frietdag om te dopen tot vrijdagse Huisgemaakte Frietdag. We hadden namelijk nogal een overschot aan aardappelen. Schillen, snijden, voorbakken en afbakken. Een tijdrovend klusje. Maar heerlijk. Met als gevolg dat ik dus nu nog steeds tussen mijn eigen veroorzaakte puinhopen zit. 

Maar gelukkig ben ik nu wel helemaal op de hoogte van de meest efficiënte manier van werken.

Zalige zaterdag

Tja. Het was te verwachten, natuurlijk..

 Prins en Jongste zijn het hele weekend weg, Oudste is (uit) aan het voetballen, en ik was van plan om de badkamer eens een flinke beurt te geven. Jawel, ik heb dan wel een hulp, maar die kan ik toch ook niet ALLES laten doen? In de badkamer rukte de schimmelplekjes (zeg me niet dat ik de enige ben!!) alweer aardig op en moest ik weer even met mijn HG wondermiddel langs. De hulp had al een groot deel van de badkamer spic en span gemaakt, dus dat moest veel lukken, dacht ik. Tussen 11 en 15 uur verwachtte ik een pakketje. ik hoopte al dat het dichter bij 15 uur dan bij 11 uur zou zijn, omdat ik zeker wist dat ik na het arriveren van het pakketje hoogstwaarschijnlijk niets meer van enig nut zou doen.

Men, was I right..

Maar wat ik wel knap vind van mezelf, is dat ik het pakketje dicht liet zitten en eerst heb afgemaakt waar ik mee bezig was. Of nou ja, dicht... Een soort van dicht. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de badkamer met de Franse slag heb afgemaakt. En ja. Om half twaalf namelijk, kwam mijn bestelling:een iPad..! En inderdaad, ik heb niets meer gedaan. Maar het fijne is nu ook dat er niemand verwacht dat ik 'iets' doe. Wat een genot!

Ik werd pas weer in de realiteit gesleurd toen ik een mailtje kreeg van Lynda. Zij organiseert een "Blogland geeft in het rond". Al een paar keer miste ik de boot, of durfde ik niet goed mee te doen, maar dit keer ben ik er bij, jeeh! Ik 'moet' iets sturen naar iemand die ik nog helemaal niet kende, wat ook wel weer eens leuk is, want je komt weer eens op wat andere blogs en je klikt weer eens wat in het rond en raakt helemaal geïnspireerd door alles wat je ziet, heerlijk! Om dan vervolgens weer helemaal en totaal te verzanden in al die inspirerende blogs. Tja. 

Ik heb zojuist met mijzelve afgesproken dat ik na het eten eerst even serieus aan het opruimen ga, en pas daarna mag ik weer verder 'nietsdoen'. Morgen ga ik of een paar uurtjes werken, omdat ik door allerlei avonturen afgelopen vrijdag slechts twee uurtjes aanwezig kon zijn op het werk, en in die twee uurtjes heb ik natuurlijk niet de helft kunnen doen van wat ik wilde. Ik verwacht dat het morgen heerlijk rustig zal zijn en dat ik dan inderdaad met dat lege bureau kan beginnen maandag. Kan ik gelijk Oudste een heel eind meenemen naar de voetbalwedstrijd in Twente. Iedereen blij.

Behalve dan Prins en Jongste die aan het blauwbekken zijn op de cross. Gehehehe... Eigen schuld!

Zonder wrijving geen glans

Wat een zeikerig weekend heb ik achter de rug. Soms heb je dat alles gewoon even tegenzit. Het is maar net hoe je daar zelf mee om gaat; ga je zwelgen in je 'ellende' (voor zover je ook van 'ellende' mag spreken) of draai je de situatie naar je hand. Soms komt alles gewoon even samen en dan kan ik het even niet zo zonnig en positief inzien. En dus was afgelopen weekend voor mij even een zwelg-moment.

Prins en Jongste waren zaterdag de hele dag weg. Naar de cross. Prima, kan ik mee leven, dat ze zoveel weekenden per jaar niet in 't hoes zijn, maar soms is er een kleine overload en zijn er net even teveel weekenden achter elkaar dat ze de boer op zijn. Afgelopen weekend was zo'n weekend: liever even niet. Maar ja. Afspraak is afspraak. Als kers op de taart brachten ze zaterdagavond een hele stoet mede-crossliefhebbers met zich mee. Wat leuk & gezellig was, maar ik had het graag even van te voren geweten. Gewoon, dan wéét ik dat. Voor het zelfde geld zit ik al in mijn pyamaatje. Wat niet zo was, maar het gaat om het idee. Ik word dan een beetje narrig dat Prins dat niet even bedenkt, terwijl hij onderweg is. Terwijl de reis toch twee uur duurde. En als hij dan ook nog eens niet snapt wat ik bedoel, ben ik helemaal niet meer te harden.

Ik had de hele dag ook al behoorlijk strijd met Oudste gehad, en dat is sowieso al iets in de categorie 'Niet Leuk', maar het was net even op het verkeerde moment.(alsof daar een goed moment voor is, maar ja) Soms schakelt mijn knopje 'Gedegen Ouderschap' gewoon even uit, omdat mijn trukendoos soms leeg raakt. Dat was dus ook zaterdag. Terwijl we de dag zo goed waren gestart. Juist dan komt het net even iets rauwer binnen, lijkt wel.

Ook zat ik al een week of wat te wachten op geld waar ik gewoon recht op had. Het steekt me als mensen dan niet even melden van: "Hee, ik zit eventjes krap, maar het komt er aan, als je het niet erg vind." Dat gevoel wordt razendsnel groter; bijna met elk uur dat het langer duurt of dat je niets hoort, zeg maar. Ik heb mij daar vreselijk over opgewonden. Gewoon even een belletje en dan weet ik in ieder geval dat er aan gewerkt wordt: ik vind het dan echt niet erg om iets langer te moeten wachten.

Zondagochtend versliep Oudste zich. Hij moest namelijk om negen uur bij mijn vader zijn om de Wedstrijd Der Wedstrijden bij te wonen: Feyenoord- Ajax. Mijn vader belde ons wakker, met de vraag of Oudste al onderweg was. Nee dus, omdat meneer het nodig vond om zaterdagavond naar de bar-dancing (oh, wat een heerlijk jaren 80-woord!) te gaan twee dorpen verderop en dus bij nacht & ontij thuis was gekomen. Wij hebben vaders geadviseerd om dan maar gewoon te vertrekken, aangezien hij een half uur hier vandaan woont en er nog 7 andere mensen stonden te wachten. Oudste rommeldebommelde met een hoop bombarie van de trap af, en wilde in de trein stappen. Met de chipkaart waar óns saldo op stond. Nee dus. Helaas, pindakaas. Zo Moord-en-Brand & Duizend-Bommen-en-Granaten hij zaterdag was, zo klein, zacht en lief was hij zondagochtend. Ja, hij wilde álles voor me doen. Ja, hij zóu zijn kamer opruimen op het moment dat hij weer thuis was. Ja, hij zou donderdag en vrijdag op de fiets naar school (28 km verder) gaan, zodat het geld er weer uit was. Neen. Allemaal mooie beloften en praatjes, maar nee. Niet meer. Te ver was hij gegaan, de afgelopen periode. Véél te ver. Hiér is de grens: Struikel er maar even over. Dat deed hij. Hard.
Maar toen bedacht hij dat iemand hier uit Het Dorp óók naar Rotterdam zou gaan vandaag: Misschien kon hij nog een lift krijgen. Of hij deze persoon mocht bellen. Je doet maar. En ja: geluk had ie. (eerlijk gezegd was ik daar stiekem ook wel blij om, ik voorzag al een sombere zondag met een grumbly Oudste: Niet het toppunt van gezelligheid)

Terwijl Prins en ik nog een beetje giftig zaten na te praten, nadat Oudste was vertrokken, zag ik op mijn Rabo-app dat meneer ook voor het gemak maar even zijn geld voor de telefoonrekening had opgenomen, de avond ervoor. Dat was dus echt de druppel. Toen was ík 'Wel-Hier-en-Gunder &Duizend-Bommen-en-Granaten'. Gelukkig had Oudste het grootste deel nog over, maar de moed zakte mij wel in de schoenen. Hoe de hel moet je zulks soort volk opvoeden!? Op zulke momenten twijfel ik enorm aan mijn ouderschapskwaliteiten en denk ik: Ik had het ánders moeten doen. Maar hóe?!

Prins en ik besloten dat we er een leuke dag van moesten maken en verlieten het pand. Op naar de ... koopzondag! Naja, normaal gesproken willen we daar nog niet dood gevonden worden, maar nood breekt wet, en dit was wel echt een noodsituatie. :-)
En daar, in de Grote Stad, op een terras, met een wijntje/biertje, in de zon, onder de terrasverwarmers, te midden van mensen die ook zaten te genieten, kwamen we onszelve weer tegen. Soms is er een beetje een interhuwelijkse kink in de communincatie: die werd zondag weer gladgestreken. Heerlijk was het. Dat was ook het point of return, bleek later.

Zondagavond hebben we een Goed Gesprek gevoerd met Oudste, waaruit hij nu eens niet wegliep, en die maandag in de auto werd voortgezet. Ik kreeg mijn geld. Oudste is gezeglijk aanwezig. Jongste fietst overal vrolijk tussendoor met zijn blije gemoed, wat een heerlijk joch is het ook. Ik had een wat rustiger week voor de boeg (want ja: ook dat trekt een wissel, weet ik). Ik had een fikse woordenwisseling met mijn directe collega, in bijzijn van Baas, waarna verschillende zaken eens goed werden uitgesproken, en waar Baas later op terug kwam, met bevestiging naar mijn persoon. Ik had gisteren een motiverende werkconferentie. Ik had vanmorgen een inspirerende training voor mijn werk. Ik kreeg een compliment van een mededeelnemer dat ze me zo positief vond en met aandacht naar me had zitten luisteren. Ik kwam thuis in een fijn schoon huis (hoezee voor de hulp). En! Mijn nieuwe winterjas werd bezorgd. En ik heb de hele middag gewoon vrij! Het voelt een beetje als spijbelen omdat het team vanmiddag moet vergaderen zonder mij (voor de tweede keer op rij), maar ik heb besloten niet te komen na de training en niemand verwacht mij daar. En morgen ga ik een extra ochtendje naar het werk, omdat ik nog veel achterstallig werk heb liggen, vanwege al die buiten-activiteiten. Gewoon, omdat het kan en omdat ik er zin in heb (en maandag weer met een leeg bureau kan starten)

Wat raar en tegelijkertijd mooi is het toch, hoe je leven soms wendingen kan nemen. Ogenschijnlijk zonder dat je daar zelf iets aan doet,  maar ik weet echt wel dat je een heel groot deel van dit soort zaken die je 'overkomen' vaak zelf in de hand hebt. En soms moet je gewoon even in de stront roeren. En dan kómt die stront soms even tot aan het plafond, nou én. Een Ballerinadoekje en een emmer sop doen soms wonderen!