zondag 5 oktober 2014

Life is a rollercoaster.

Pfoe, en dan wordt de achtbaan in werking gezet. De achtbaan waarvan ik zelf de knop heb ingedrukt, dat wel. Maar van te voren wist ik eigenlijk niet goed hoe de achtbaan er uit zag, of hij wel deugdelijk was en of de karretjes wel veilig waren.

Ik heb het heft in eigen handen genomen, en dat voelde goed. Heel goed zelfs. Collega's volgen mijn voorbeeld. Inmiddels ligt het concept sociaal plan er. Ik heb het niet gelezen. Ja, even vluchtig. Maar het is niet op mij van toepassing. Wel is het mobiliteitsplan verruimd. Niet persee in mijn voordeel, maar echt heel slecht word ik er ook niet van. De vaststellingsovereenkomst ligt voor me klaar. Ik kan er nog even op kauwen, als ik dat wil. Er staan een aantal dingen in waarvan ik denk: "Huh?" Zoals bijvoorbeeld: 'Werkgever en werknemer hebben geconstateerd dat tussen hen een verschil van inzicht is ontstaan over de wijze waarop de werkzaamheden behorende bij de in artikel 1 genoemde functie moeten worden verricht.' Nou, dat dacht ik niet hoor. Mijn functie verdwijnt gewoon. Het voelt niet goed om dat er in te laten staan. Dus daar moet nog een gesprek over gevoerd worden. Maar eigenlijk maak ik me daar niet zo druk over. Als ik het recht op WW behoud, dan zal het mij worst zijn wat er in staat. Het is meer een principekwestie dat ik struikel over deze zin.

Waar ik me in het écht druk over maak is dat ik eigenlijk niet goed heb voorzien hoe het afbouwen van je functie eigenlijk voelt. Het team staat momenteel in een wervelende wereld waarin van alles gebeurt en er van alles anders moet. Daar ligt een schone taak voor mij. Een leuke taak ook. Echt. Alleen: straks ben ik er niet meer bij. En mijn voornemen was om alles zo netjes mogelijk achter te laten. Maar dat is moeilijker dan ik dacht. De zinloosheid van wat ik aan het doen ben slaat me elke werkdag in het gezicht.  En dat is niet erg motiverend. Maar ik moet het toch doen. Want anders ben ik straks, aan het eind van het jaar, een enorme zuurpruim geworden. Maar ja, hoe dóe ik dat dan?

Op advies van de Hogeschool waar ik straks met een studie wil beginnen, ben ik gaan zoeken naar een manier om mijn 'issues' op te gaan ruimen. Zodat ik met een open vizier de studie kan starten. Ik heb daarvoor contact gezocht met de trainer/coach die mij, Baas en Collega vorig jaar een traject heeft laten doorlopen. Een traject waarin ik enorm veel heb geleerd. Ze is voedend, onderhoudend en houdt spiegels voor. Mooi. Op mijn vraag of ze mij wilde ontvangen antwoordde ze binnen twee uur na mijn mail met JA! En trouwens, er waren geen kosten aan verbonden.

Na een inspirerend gesprek in haar tuinkamer in een prachtig klein herenhuis-achtig huis, hebben we besloten dat ik een aantal sessies supervisie zal ontvangen van haar. Sinds ik bij haar was, borrelt het bij mij van binnen en merk ik dat alles op zijn kop staat. Wat niet erg is, want dat geeft beweging en beweging geeft wrijving en zonder wrijving geen glans.

Ik dacht altijd: Later als ik groot ben, weet ik alles. Ik dacht dat ik wel groot ben nu, en ik weet geen bal. Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. Dat is niet erg, soms is het goed om uit je comfort-zone te stappen.

Feit is dat ik nu weet aan het eind van een avontuur sta en tegelijkertijd ook aan het begin van een ander avontuur. En dat is leuk. Een achtbaan.

Ik hoop alleen dat ik in een stevig karretje zit en de achtbaan deugdelijk is.

5 opmerkingen:

  1. Lieve Evelyn, wat een achtbaan inderdaad. Ik hou zo van het schrijven in beeldspraak!
    Je verwoordt het zelf al mooi.....het einde van een avontuur en aan het begin van een nieuwe. Waar je aan de ene kant een deur sluit gaat er aan de nadere kant wel weer een deurtje voor je open. Nu kan je nog niet zien wat er aan de andere kant van die deur is maar heb er vertrouwen in dat het goed komt. Of eigenlijk al IS.

    X

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Poeh, een wilde rit indeed. Ik wens je sterkte toe. In het diepe springen kan heel eng zijn. Maar het opent ook allemaal nieuwe deuren, zoals je zelf ook al schrijft. Ik ben blij voor je dat je die geraniums voorlopig in de ijskast kan zetten en je in een nieuw project stort!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Bijna cliché maar waar een deur sluit, openen er altijd weer nieuwe deuren, dus hou je goed vast in je karretje, ga een paar keer over de kop en door wat kurkentrekkers want uiteindelijk komt ook dit karretje tot stilstand en kun je op een volgend station uitstappen en een deur open doen. Succes en heel benieuwd welke studie je gaat doen!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Dat voelt inderdaad alsof je in een grote rollercoaster zit, gelukkig voor jou houdt deze ook ergens weer stil en kun je weer normaal adem halen. Uit je comfortzone stappen valt soms niet mee maar achteraf zul je zien dat het heel verfrissend werkt. Heel veel succes in ieder geval :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een veranderingen maar mooi om te lezen hoe je er mee omgaat. Wie weet kun je achteraf zeggen dat niets voor niets is geweest en dat het goed is dat het gebeurd is. En trouwens, als je karretje niet stevig genoeg blijkt te zijn, wie zegt dan dat je niet in een ander karretje kunt overstappen? De keuze is reuze! ;)

    BeantwoordenVerwijderen