zaterdag 29 november 2014

Balansdag.

Als ik het zonnig bekijk, dan zie ik vooral kansen voor mezelf in 2015. Ik kan en mag mijn huidige baan langzaam afbouwen en krijg dus de kans om langzaam te wennen aan mijn nieuwe leven. Ik kan in alle rust starten met een nieuwe studie en zal daar enorm veel gaan leren. Mijn huis is altijd opgeruimd, want ik begin met een enorme grote opruiming en dat is dan makkelijk bij te houden. Ik ga ook een paar klussen aanpakken, en een daarvan is een kamer in huis opknappen; behangen, verven en opnieuw inrichten. Dat wordt een studeer-achtige kamer. Hij staat nu nog een beetje vol en ik heb de was er hangen, maar straks is het een prettige kamer waar de zon altijd naar binnen schijnt (ook al kijkt hij uit op het noorden) en waar ik de meest fantastische dingen zal creëren en de meest goede ideeën tot mij zullen komen. Waar dan weer van allerlei kansen en mooie dingen uit voort zullen komen.

Als ik het van de schaduwkant bekijk, zie ik het volledig anders. Nu ik ben begonnen met ‘mijn issues’ op te ruimen, brengt dat heel wat onrust met zich mee. Joh, waarom heb ik in vredesnaam alle bagger weer opgerakeld? Waarom vond ik het nodig en goed om weer eens meer naar binnen te kijken en eens te gaan beginnen met de grote opruiming? Het brengt me van mijn stuk, en hoe. Het grijpt in in alle relaties die ik heb, van voor naar achter, van links naar rechts. Gezin, ouders, naaste collega’s en vrienden hebben er allemaal al mee te maken gehad. De een wat minder dan de ander, maar het gaat ze allemaal aan. Want er gebeurt iets met me en ik kan niet voorkomen dat ik er zonder kleerscheuren uit kom. Wat niet erg is, ik kan wel een nieuwe garderobe gebruiken.

Het is niet dat ik ineens een ander mens ben, maar er vindt wel een verschuiving plaats. En ja, misschien heeft dat ook best wel een beetje te maken met het feit dat de jongens hier in huis mij ‘ineens’ niet meer zo nodig hebben. Misschien ben ik diep in mijn hart toch wel een enorme Florence Nightingale die d’r kicks haalt uit het zorgen voor anderen. Maar die zorg hebben ze helemaal niet meer nodig. Natuurlijk zijn er  nog puber-issues, maar die zijn peanuts vergeleken met door welke testosteron-stormen we hier door zijn gegaan met zijn allen. Echt, ik had nooit gedacht dat ik het zó lastig zou vinden, dat puber-gedoe. En natuurlijk zitten we er nog steeds in, maar het heeft er alle schijn van dat het nu echt gaat liggen, die storm. Hier en daar een duizend-bommen-en-granaten-moment, waar ook echt wel wat pannen van het dak vliegen, maar toch is de scherpte van voorheen er af. Gelukkig. Maar blijkbaar had ik die toch meer nodig dan ik zelf dacht: Ik ben best goed in sussen, in goede banen leiden, ruzies beslechten en de rust terug brengen. Nu dat niet meer hoeft, brengt me dat dus blijkbaar toch wel van mijn stuk. Want wat blijft er nu eigenlijk over van Evelyn? Nu ik weer min-of-meer volledig ben terug geworpen ben op mij? Niets geen brandjes meer blussen, niet meer als een soort reddende engel te hoeven worden ingevlogen? Niet thuis en al zéker niet meer op het werk?

Ja, natuurlijk wil ik de woonlocatie op weg helpen in het project Alle Eenheden Professioneel Gezond; ik denk zelfs dat ik daar een goede rol in kan spelen. Maar waar zou ik dat voor doen? Natuurlijk zal ik met een beter gevoel vertrekken, maar alles, werkelijk alles wat ik doe, zal niet voor mezelf zijn. Ik ben bezig met de poten onder mijn eigen stoel weg te zagen. Want ik merk nu al hoe het me aangrijpt, dat ik straks niet meer in die trein zit. Ik wil het niet, maar ik sta toch al een beetje met één voet buiten. Maar natuurlijk zal ik mij inzetten voor het project. Gewoon, omdat dat beter is voor iedereen. Ik zou anders best wel eens een zuur wijf kunnen worden, die overal tegenaan schopt en honend kijkt hoe men bezig gaat met veranderingen doorvoeren. Veranderingen waarvan ik zeker wel het nut inzie, maar die me niet gelukt zijn door te voeren in de afgelopen drie jaar. En neen, dat wil ik niet.

Ik begon wat nukkig te worden, en het werkleven glipte me uit de vingers. Het gezinsleven ook, trouwens. Ik was volkomen uit balans en het lukte me maar niet om deze terug te vinden. Ik werd er bloedchagrijnig van, vergat dingen en kon me alleen staande houden door ad-hoc te redden wat er te redden valt.

Het lijkt er op dat ik –eindelijk- weer op de goede weg ben. Ik heb mijn zaakjes op dit moment wat beter op orde. Dacht ik. 

Zo terugkijkend, vraag ik mijzelf eigenlijk af hoe ik er in vredesnaam bij kwam dat ik ‘even wat issues op ging ruimen’, zodat ik straks lean & clean aan de studie kon beginnen. Ik merk dat ik totaal niet heb nagedacht over wat er dan in de tussengelegen periode zou plaatsvinden. Maar een uitglijder nu en dan mag, is niet erg: opstaan en weer doorgaan.


Toch?

7 opmerkingen:

  1. En in September gaan we lekker naar Frankrijk! Yeah!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Toen ik er op de kop af 6 jaar geleden met een boel collega's uitgeknikkerd werd, zat ik vol plannen voor de tijd die ik voorlopig thuis door zou gaan brengen. Er is niets van gekomen. Sneller dan gedacht nieuwe baan, studie dus toch maar weer in de wacht. Geen tijd gehad en genomen om na zoveel jaar trouwe dienst ff time- out te nemen daar waar aantal collega's na 9 maanden nog in een soort van rouwproces zaten en niet toe waren om ander werk te gaan doen. Inmiddels eindelijk gestart met studie, totaal andere trouwens, en eerste jaar gaat het vooral over jezelf en je ontwikkeling. Damn da's wat anders dan alleen nieuw behangetje :)

    En vallen mag, zolang je altijd maar weer opkrabbelt! Dat september-vooruitzicht doet daar vast goed aan, gaaf zeg!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Tuurlijk had je niet alles kunnen voorzien. En dat mag ook.

    Als je -zoals je zelf ook al aangeeft- daar ook maar niet te lang bij stil blijft staan en gewoon doorgaat. Het hier en nu, dat is het belangrijkste.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vallen en opstaan, daar gaat zo'n beetje heel het leven over. Zelf merk ik het als ik in een diep dal zit, gevallen dus. Maar hoe sta je dan weer op? Soms hoef je geeneens zelf op te staan maar overkomt je zo ineens iets waardoor je als vanzelf opstaat. En dan blijkt dat je meer kunt dan je eigenlijk dacht.
    Nu zit ik net als jij in een periode van een oude werkomgeving naar een nieuwe werkomgeving. Ik heb er zo geen zin in ... maar ik realiseer me tegelijk dat het ook heel verfrissend kan zijn. Niet in het oude blijven hangen, nieuwe mensen en karakters ontmoeten, anders met dingen omgaan. Je leert ervan.
    Ik wens je veel wijsheid :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb hier twee keer een reactie achtergelaten, maar zie niks? Hm, TEST

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Haha, en nu staat het er wel.
    Opstaan en weer doorgaan. Ja, meestal kun je niet anders. Maar de ene keer gaat het gemakkelijker dan de andere keer. En lastig om dingen in je leven te moeten afsluiten, terwijl je er misschien niet helemaal achterstaat. Maar ook dan vind je weer je eigen weg, daar ben ik van overtuigd!

    BeantwoordenVerwijderen