Op de plaats, rust.

Ok. ik heb het stuur weer in handen geloof ik. Het waren vervelende poepweken, die achter mij liggen. Maar nu lijkt het tij weer gekeerd te zijn en sta ik te shinen aan het firmament. Dat kan maar zo over zijn, dus  nu het nog een beetje glimt, moet ik er ook maar gebruik van maken.

Vanuit het management kwamen seintjes dat wij als overgangsrechtwijkcoaches (drie keer woordwaarde) niet voldoende zaken op ons namen, en dat het er alle schijn van had dat 'we' het niet gingen redden. Wie 'we' precies zijn vertelt het verhaal niet, want als er 1 ding zeker is aan deze job, is het wel dat de contracten niet verlengd worden. Ik voelde mij wel een beetje aangesproken en ook een klein beetje opstandig en verdrietig. Want hee, ik werkte mij de tandjes en als dat dan niet genoeg lijkt te zijn, zakt de motivatie wel een beetje onder het vriespunt.

Maar.

Omdat iedereen een mail kreeg met daarin het aantal zaken die jij op je hebt genomen, met daarbij de vraag wat je er zelf van vond, en ik alleen het aantal zaken, vroeg ik mij af wat ik daar mee moest. En dat vroeg ik dus ook. "Jij draait top", was het antwoord, en daarop heb ik spontaan alles uit mijn handen laten vallen. Nou ja, niet echt natuurlijk. Maar ik ben nu wel wat meer alles in het juiste perspectief gaan zetten. ik ga niet de kantjes er af lopen. Dat past niet bij mij. Maar ik ga ook niet meer méér dan mijn best doen. Nu duidelijk is dat de contracten niet verlengd worden -en daar hoeven we ook helemaal niet zielig over te doen: we hebben allemaal onze handtekening gezet onder een zakelijke overeenkomst waar heel duidelijk een einddatum aan zat- heb ik ook het idee dat ik een klein beetje moet gaan afbouwen qua het aantal zaken wat ik oppak. Ik moet ze tenslotte ook kunnen afronden. Bovendien heb ik bij collega's minder stress geproefd dan ik zelf ervoer, en ik snap nu hoe dat komt. Nu is iedereen aan het stressen (ik overdrijf een beetje) en ik ga nu juist een klein beetje achterover leunen. Jeuh! En ga ik de komende weken elke week 4 uur verlof opnemen. Jeuh! En werk ik tenminste 1 dag thuis. Jeuh!

En mij beraden op het herkansings-gebeuren. En bedenken wat ik nu eigenlijk wil, nu ik groot ben. En zoek ik naar vacatures. En kijk ik of mijn ogen er van gaan stralen. En voel ik of mijn hart er sneller van gaat kloppen. En probeer ik te bepalen wat wijsheid is: Misschien moet ik juist even helemaal niet gaan solliciteren, maar nadenken wat ik met mijn -hopelijk-  binnenkort te behalen diploma wil.

Keuzes, keuzes.

En ondertussen ben ik ook begonnen met hardloopclinics. In april is het de bedoeling dat ik mee doen aan een tocht. Jaha, ik ben mij er eentje. Ik had gisteren mijn tweede clinic. Ik heb er de hele middag plezier van gehad: MOE joh! Ik dacht: Dat komt nooit meer goed!

Maar vandaag voel ik mij uitermate goed. En ik denk dat dit op de een of andere manier wel een beetje te maken heeft met het opbouwen van mijn conditie. Of nou ja, MIJN conditie.. Ik had eigenlijk niet echt een conditie, dus is het het opbouwen van EEN conditie. ;-)

Life is what happens to you while you're busy making other plans

Soms he. Soms zit je haar weken lang goed. Barst je van de energie. Blaak je van de ideeën. Lacht iedereen op straat tegen je. Draagt je vent je op handen. Kijken je kinderen je dag in dag uit in adoratie aan. Krijg je applaus, overal waar je komt. Val je spontaan een paar kilo af. Straal je als Tinkerbell.

In zo'n periode zit ik op dit moment niet. Neen. Over een jaar denk ik vast: goh, diè periode heeft mij veel gebracht! Daar schuurde het wel maar wat gàf het veel glans. Nu denk ik daar nog even een tikkeltje anders over.

Ik ga nu geen opsomming maken van wat er dan allemaal wel niet zo sneu is voor mij. Voor je het weet wordt het een grote klaagzang hier. Want er zijn ontelbaar veel zegeningen te tellen. Die ik overigens ook niet allemaal ga opsommen. Voor je het weet wordt het een kazige kwestie hier. Maar dit wil ik wel even kwijt:

• Ik moet een flinke herkansing voor de opleiding doen, en ik had het enerzijds verwacht, maar juist het onderdeel wat ik nog moet doen, had ik liever niet gemoeten. Maar daar ligt vast een hogere bedoeling achter. ;-)
• Mijn moeder mag morgen -na 2 weken ziekenhuis- naar huis.
• Ik ben afgewezen voor de baan waar ik op solliciteerde.
• Op mijn werk word ik enerzijds gevraagd voor werkgroepjes vanwege mijn 'scherpe inzichten', en wordt er anderzijds geklaagd door leidinggevenden dat 'wij' als groep (ik chargeer) niet hard genoeg werken.
• Mijn haar zit voor geen meter niet.
• Ik zie er verbluffend slank en woest aantrekkelijk (vinnik zelf dan haha) uit in mijn nieuwe Blutsgeschwister jurk.
• Morgen heb ik een gesprek met mijn beoordelaar die mij vast heel goede en gefundeerde feedback gaat geven.
• Ik heb lieve mensen om mij heen waar ik op kan bouwen en die met wijn/ goede raad/ verslagen/ hun aanwezigheid/ hun luisterend oor mij de weg uit het duister wijzen naar het licht.

Vandaag viel hier het Flow Mindfullness Werkboek in de brievenbus. Wat een goed moment om eens een keer iets echt AF te maken..! :-)

Tijd

Gisteren haalde mijn zoon zijn rijbewijs. In één keer. Petje af.

Morgen krijg ik uitslag van de opleiding. Ik verwacht een herkansinkje hier en daar. Prima, had ik verwacht, gezien de hectische periode waarin ik afstudeerde; midden in de periode dat mijn moeder haar slechte uitslagen kreeg. Gelukkig waren er ook goede berichten: Geen uitzaaiingen, behandeling mogelijk.

Vandaag hoorde ik dat de man van een klasgenoot afgelopen maandag overleed. Hij was al langere tijd ziek, mijn gedachten zijn bij haar en de haren.

Vandaag ontdekte ik een foutje die ik heb gemaakt op mijn werk, toen ik een week in deze functie aan de slag was. Waarschijnlijk heb ik deze zelfde fout vaker gemaakt in die periode, omdat ik niet wist dat het een fout wàs. Even nazoeken maar. jammer, maar niet meer dan dat.

Afgelopen zondag vierde ik mijn 45e verjaardag. Say whaaaat! Nah, zie je niks van.

Aanstaande maandag heb ik een sollicitatiegesprek. Want een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Zeker als je niet weet of je contract wordt verlengd.

Mijn moeder verblijft vandaag alweer een week in het ziekenhuis vanwege complicaties. Haar toestand is redelijk stabiel nu, longontsteking en nierfalen met als gevolg beginnende uitdroging zijn onder controle. Maar voor de gezelligheid houden ze haar ook niet.

Afgelopen maandag werd ik wakker toen de Prins op het Witte Paard de echtelijke sponde betrad. Hij deed nog wel zo zachtjes. Ik zat midden in een droom waar ik heel ingewikkelde taken uitvoerde, zoals watjes in heel kleine plastic bekertjes frutten. In mijn droom waren de watjes PGB-gelden. Ok, binnen een half jaar verwarde dromen hebben over je werk, lijkt mij persoonlijk een wat zorgwekkende situatie.

Ik merk dat het fulltime werken zijn tol een beetje begint te eisen. Ik ben er  niet voor in de wieg gelegd. Op mijn vrije dagen ben ik aan het poetsen. Wat niet erg is, en hoognodig. Van de hulp hadden we al afscheid genomen toen ik mijn baan kwijtraakte. Prins doet wat ie kan, maar heeft een selectief zich wat het huishouden betreft. Helemaal niet erg.

Ik heb gewoon een extra dag nodig waarop ik kan neuspeuteren, een beetje aan klooi in huis, of gewoon een boek lees. Of een vaasje anders zet. Of het complete interieur om gooi. Of de stad inga en daar een hele middag weg-gengel*. Of begin met een prestigieus haak-project, die ik niet afmaak. Of een hele middag of avond Youtube afstruin, blogjes lees, vlogjes bekijk en plogjes naloop.

Ik doe dat soort dingen nog wel, maar te weinig. En ik voel mijn lontje wat korter worden. En mijn nek & schouders strakker. Maar: april is in zicht! Einde contract of niet; ik ga het niet meer doen, full time. Zo. Dat lucht op. :-)

Gengelen: Doelloos slenteren