Op de plaats, rust.

Ok. ik heb het stuur weer in handen geloof ik. Het waren vervelende poepweken, die achter mij liggen. Maar nu lijkt het tij weer gekeerd te zijn en sta ik te shinen aan het firmament. Dat kan maar zo over zijn, dus  nu het nog een beetje glimt, moet ik er ook maar gebruik van maken.

Vanuit het management kwamen seintjes dat wij als overgangsrechtwijkcoaches (drie keer woordwaarde) niet voldoende zaken op ons namen, en dat het er alle schijn van had dat 'we' het niet gingen redden. Wie 'we' precies zijn vertelt het verhaal niet, want als er 1 ding zeker is aan deze job, is het wel dat de contracten niet verlengd worden. Ik voelde mij wel een beetje aangesproken en ook een klein beetje opstandig en verdrietig. Want hee, ik werkte mij de tandjes en als dat dan niet genoeg lijkt te zijn, zakt de motivatie wel een beetje onder het vriespunt.

Maar.

Omdat iedereen een mail kreeg met daarin het aantal zaken die jij op je hebt genomen, met daarbij de vraag wat je er zelf van vond, en ik alleen het aantal zaken, vroeg ik mij af wat ik daar mee moest. En dat vroeg ik dus ook. "Jij draait top", was het antwoord, en daarop heb ik spontaan alles uit mijn handen laten vallen. Nou ja, niet echt natuurlijk. Maar ik ben nu wel wat meer alles in het juiste perspectief gaan zetten. ik ga niet de kantjes er af lopen. Dat past niet bij mij. Maar ik ga ook niet meer méér dan mijn best doen. Nu duidelijk is dat de contracten niet verlengd worden -en daar hoeven we ook helemaal niet zielig over te doen: we hebben allemaal onze handtekening gezet onder een zakelijke overeenkomst waar heel duidelijk een einddatum aan zat- heb ik ook het idee dat ik een klein beetje moet gaan afbouwen qua het aantal zaken wat ik oppak. Ik moet ze tenslotte ook kunnen afronden. Bovendien heb ik bij collega's minder stress geproefd dan ik zelf ervoer, en ik snap nu hoe dat komt. Nu is iedereen aan het stressen (ik overdrijf een beetje) en ik ga nu juist een klein beetje achterover leunen. Jeuh! En ga ik de komende weken elke week 4 uur verlof opnemen. Jeuh! En werk ik tenminste 1 dag thuis. Jeuh!

En mij beraden op het herkansings-gebeuren. En bedenken wat ik nu eigenlijk wil, nu ik groot ben. En zoek ik naar vacatures. En kijk ik of mijn ogen er van gaan stralen. En voel ik of mijn hart er sneller van gaat kloppen. En probeer ik te bepalen wat wijsheid is: Misschien moet ik juist even helemaal niet gaan solliciteren, maar nadenken wat ik met mijn -hopelijk-  binnenkort te behalen diploma wil.

Keuzes, keuzes.

En ondertussen ben ik ook begonnen met hardloopclinics. In april is het de bedoeling dat ik mee doen aan een tocht. Jaha, ik ben mij er eentje. Ik had gisteren mijn tweede clinic. Ik heb er de hele middag plezier van gehad: MOE joh! Ik dacht: Dat komt nooit meer goed!

Maar vandaag voel ik mij uitermate goed. En ik denk dat dit op de een of andere manier wel een beetje te maken heeft met het opbouwen van mijn conditie. Of nou ja, MIJN conditie.. Ik had eigenlijk niet echt een conditie, dus is het het opbouwen van EEN conditie. ;-)

Life is what happens to you while you're busy making other plans

Soms he. Soms zit je haar weken lang goed. Barst je van de energie. Blaak je van de ideeën. Lacht iedereen op straat tegen je. Draagt je vent je op handen. Kijken je kinderen je dag in dag uit in adoratie aan. Krijg je applaus, overal waar je komt. Val je spontaan een paar kilo af. Straal je als Tinkerbell.

In zo'n periode zit ik op dit moment niet. Neen. Over een jaar denk ik vast: goh, diè periode heeft mij veel gebracht! Daar schuurde het wel maar wat gàf het veel glans. Nu denk ik daar nog even een tikkeltje anders over.

Ik ga nu geen opsomming maken van wat er dan allemaal wel niet zo sneu is voor mij. Voor je het weet wordt het een grote klaagzang hier. Want er zijn ontelbaar veel zegeningen te tellen. Die ik overigens ook niet allemaal ga opsommen. Voor je het weet wordt het een kazige kwestie hier. Maar dit wil ik wel even kwijt:

• Ik moet een flinke herkansing voor de opleiding doen, en ik had het enerzijds verwacht, maar juist het onderdeel wat ik nog moet doen, had ik liever niet gemoeten. Maar daar ligt vast een hogere bedoeling achter. ;-)
• Mijn moeder mag morgen -na 2 weken ziekenhuis- naar huis.
• Ik ben afgewezen voor de baan waar ik op solliciteerde.
• Op mijn werk word ik enerzijds gevraagd voor werkgroepjes vanwege mijn 'scherpe inzichten', en wordt er anderzijds geklaagd door leidinggevenden dat 'wij' als groep (ik chargeer) niet hard genoeg werken.
• Mijn haar zit voor geen meter niet.
• Ik zie er verbluffend slank en woest aantrekkelijk (vinnik zelf dan haha) uit in mijn nieuwe Blutsgeschwister jurk.
• Morgen heb ik een gesprek met mijn beoordelaar die mij vast heel goede en gefundeerde feedback gaat geven.
• Ik heb lieve mensen om mij heen waar ik op kan bouwen en die met wijn/ goede raad/ verslagen/ hun aanwezigheid/ hun luisterend oor mij de weg uit het duister wijzen naar het licht.

Vandaag viel hier het Flow Mindfullness Werkboek in de brievenbus. Wat een goed moment om eens een keer iets echt AF te maken..! :-)

Tijd

Gisteren haalde mijn zoon zijn rijbewijs. In één keer. Petje af.

Morgen krijg ik uitslag van de opleiding. Ik verwacht een herkansinkje hier en daar. Prima, had ik verwacht, gezien de hectische periode waarin ik afstudeerde; midden in de periode dat mijn moeder haar slechte uitslagen kreeg. Gelukkig waren er ook goede berichten: Geen uitzaaiingen, behandeling mogelijk.

Vandaag hoorde ik dat de man van een klasgenoot afgelopen maandag overleed. Hij was al langere tijd ziek, mijn gedachten zijn bij haar en de haren.

Vandaag ontdekte ik een foutje die ik heb gemaakt op mijn werk, toen ik een week in deze functie aan de slag was. Waarschijnlijk heb ik deze zelfde fout vaker gemaakt in die periode, omdat ik niet wist dat het een fout wàs. Even nazoeken maar. jammer, maar niet meer dan dat.

Afgelopen zondag vierde ik mijn 45e verjaardag. Say whaaaat! Nah, zie je niks van.

Aanstaande maandag heb ik een sollicitatiegesprek. Want een slimme meid is op haar toekomst voorbereid. Zeker als je niet weet of je contract wordt verlengd.

Mijn moeder verblijft vandaag alweer een week in het ziekenhuis vanwege complicaties. Haar toestand is redelijk stabiel nu, longontsteking en nierfalen met als gevolg beginnende uitdroging zijn onder controle. Maar voor de gezelligheid houden ze haar ook niet.

Afgelopen maandag werd ik wakker toen de Prins op het Witte Paard de echtelijke sponde betrad. Hij deed nog wel zo zachtjes. Ik zat midden in een droom waar ik heel ingewikkelde taken uitvoerde, zoals watjes in heel kleine plastic bekertjes frutten. In mijn droom waren de watjes PGB-gelden. Ok, binnen een half jaar verwarde dromen hebben over je werk, lijkt mij persoonlijk een wat zorgwekkende situatie.

Ik merk dat het fulltime werken zijn tol een beetje begint te eisen. Ik ben er  niet voor in de wieg gelegd. Op mijn vrije dagen ben ik aan het poetsen. Wat niet erg is, en hoognodig. Van de hulp hadden we al afscheid genomen toen ik mijn baan kwijtraakte. Prins doet wat ie kan, maar heeft een selectief zich wat het huishouden betreft. Helemaal niet erg.

Ik heb gewoon een extra dag nodig waarop ik kan neuspeuteren, een beetje aan klooi in huis, of gewoon een boek lees. Of een vaasje anders zet. Of het complete interieur om gooi. Of de stad inga en daar een hele middag weg-gengel*. Of begin met een prestigieus haak-project, die ik niet afmaak. Of een hele middag of avond Youtube afstruin, blogjes lees, vlogjes bekijk en plogjes naloop.

Ik doe dat soort dingen nog wel, maar te weinig. En ik voel mijn lontje wat korter worden. En mijn nek & schouders strakker. Maar: april is in zicht! Einde contract of niet; ik ga het niet meer doen, full time. Zo. Dat lucht op. :-)

Gengelen: Doelloos slenteren

Haai!

Zo.

Het was me een jaartje wel. Alweer bijna februari 2016; mèn wat vliegt de tijd. Ik mis het bloggen. En dat is een goed teken. Want ik heb het bloggen ook heul lang niet gemist. En dat was ook prima. Ik ben een soort van gereset, in het afgelopen jaar.

Baanzekerheid was in eens iets wat ik absoluut niet meer had. En tjee, ik had nooit beseft hoeveel identiteit je ontleent aan een baan. Maar goed: ik blijk ook zonder baan prima te kunnen overleven.

Weer terug naar school: ik voelde mij een spons. En wat was het leuk en leerzaam en fijn en goed. Maar wat was het ook bikkelen! Twee weken voor het afstuderen besloot ik dat ik het niet ging redden, en dus niet mijn portfolio volledig in te leveren, maar met hier en daar een gaatje. Een week voor het afstuderen las ik in de studiegids dat ik dan pas uitslag zou krijgen rond september 2016. En dat vond ik een béétje jammer. Dus gas op de plank. En jeeminee: nog gered ook nog om het volledige portfolio in te leveren. Ik verwacht nog wel een herkansing hier en daar en dat is ook ok. Over iets meer dan een week uitslag.

Hoe het kwam dat ik plots zo achter raakte? Oh, mijn moeder kreeg kanker. En dat zette alles weer heel eventjes op scherp. En dat staat het nu nog steeds een beetje. Ze zit nu midden in het circus van chemo en bestralingen en dat valt om de duvel niet mee.

Daarnaast ben ik momenteel weer aan het werk. Als wijkcoach dit keer. Een leuke, afwisselende baan. Die overigens ook best veel energie kost. Ik ben voornemend om toch maar ietsje minder te gaan werken dan 36 uur. Binnenkort.

Voor nu: Haai! Ik ben d'r weer..!

Het krieken van de dag

Ik deed het al eens eerder, en nu ga ik het weer doen: een helweek. Dit keer is het eens niet midden in de winter, maar nu. Wat gaat een werkeloze dan allemaal doen? Een helweek is toch bedoeld om hard te werken? Jazeker! Ik ga ook hard werken, maar dan alleen niet voor een baas. Ik was van plan om weer even goed orde op zaken te stellen. Hier in huis, mbt de studie, en mbt de euh, rest van mijn leven. De vorige keer is mij prima bevallen: ik heb enorm veel werk verzet. Zoveel, dat ik de eerste twee maanden van dit jaar op mijn werk (en de laatste twee maanden ooit, overigens) kon lanterfanten, bij wijze van spreken. Nu wilde ik het iets meer voor mijn eigen gunsten doen, eerlijk gezegd. 

Wat is een helweek in vredesnaam en wat voor onzin is dat!?

De gouden regels van HELWEEK

• Start maandagochtend en stop zondagavond > Helder
• Sta elke ochtend om 5.00 uur op > Ook helder, maar iets minder geliefd bij mij
• Ga elke avond om 22.00 uur naar bed > Prima, kan ik best!
• Werk extreem hard, wees gefocust en plichtsgetrouw > Ook heel goed
• Ben bewust van jouw modus en focus > Leerpuntje
• Ga weloverwogen om met verschillende rollen > Meer bewust zijn dus
• Ben de hele week positief en handel oplossingsgericht > Ik doe altijd al mijn best, maar nu iets meer bewust dus
• Ben daadkrachtig en proactief > Idem
• Neem kwalitatieve rust > Daar ben ik heel goed in!
• Besteed extra aandacht aan kleding en uiterlijk > Lukt ook
• Laat alle privéaangelegenheden tot de avond wachten Moet kunnen
• Gebruik geen social media onder werktijd > Eitje!
• Beperk gesprekken met collega’s tot een minimum > Dat gaat zeker lukken
• Sport minstens één keer per dag > Dat wordt een uitdaging
• Eet de hele week gezond > Dat moet kunnen
• Laat de tv uit >Eitje

Vandaag begon niet zo goed: Ik werd wakker en dacht:" Ha, al wakker voor de wekker!" Maar helaas was het toen nog maar 3:20 uur. Ik heb niet meer kunnen slapen tot de wekker ging. Ik verwacht vandaag zeker nog de man met de hamer tegen te komen. Maar die zal deze week sowieso nog wel eens passeren.

Mijn plan om de dag te starten met wandelen (ik moet de routes van de 4daagse nog verkennen) gaat ook in rook op, want het is om 5 uur nog pikdonker ontdek ik nu, en in het donker in het bos vind ik geen aanlokkelijke gedachte. Zinloos ook. Dus moet ik nu, eigenlijk al voordat de helweek echt is begonnen, mijn plan bijstellen. Maar ook dat gaat lukken. Lang leven Youtube met hups-& spring filmpjes.

Dit keer doe ik het met haar 'samen'. Op afstand, dat wel, want we kennen elkaar niet irl. Maar we hebben WhatsApp en dat zal met name donderdagnacht handig zijn: dan gaan we niet naar bed maar buffelen we de hele nacht door. 

Goed.

Nu ik dus al meteen een slechte start heb gemaakt, kan ik maar beter beginnen met het goed te maken. Eerst ontbijten maar. 

Stavaza

Gistermorgen kreeg ik een afwijzing voor een vacature die ik echt, écht heel erg leuk vond. Auwstj, Dat deed best een beetje pijn. Natuurlijk had ik niet verwacht dat ik de baan zou krijgen, maar toch wel een beetje gehoopt, blijkbaar. En ja hoor; ik roep dat ik eerst maar eens van de zomer ga genieten en zo, en dat ik niet actief op zoek ga naar een baan. Maar een beetje pijn doet het wel, dus, afgewezen worden voor een leuke baan. Bah.

Maar voor de rest gaat alles goed. Ik zit tot over mijn oren in de organisatie van de avondvierdaagse hier in het dorp en ik krijg de zenuwen als ik bedenk hoe snel dat al is (vier weken) en hoe veel werk er nog verzet moet worden (heul veul). Natuurlijk zijn er akkefietjes en natuurlijk lopen sommige dingen niet zo lekker, maar over het algemeen zijn we een aardig goed geoliede machine met ons vijven in de projectgroep.

De studie is nu ook op volle koers en ook dat vind ik een verrijking in mijn leven. Ik moet ook mijn eigen coachingstrajecten opzetten en dat loopt als een trein. Ik had 5 mensen hiervoor nodig, en dacht ik eerst nog: Waar haal ik die in vredesnaam vandaan? Nu had ik er ineens 15! Twee daarvan zijn zelf afgehaakt, omdat ze het speciaal voor mij deden (lief!), vier daarvan heb ik doorgesluisd naar klasgenoten en met de rest heb ik of al een start gemaakt of een afspraak in de nabije toekomst om te starten. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en ik leer er enorm veel van. Ook van de theorie en en de schooldagen krijg ik een kop als een olifant vol kennis. Daarnaast is mijn eigen coachingstraject gestart en dat brengt ook veel met zich mee.

Oftewel: Ik heb heel nog geen tijd om een baan te hebben! ;-)

Ondertussen loopt het hier thuis vrijwel op rolletjes. Er zijn weinig tot geen perikelen en ander energievretend gezwets. En dat is ook fijn!

Nu ik 'tijd zat' heb, was ik van plan om voor de verandering nu eens een skitterende tuin op te kweken komende zomer. De eerste zaadjes kunnen al verspeend worden en ik merk dat ik nu een beetje denk: Ok, en verder? Ik heb een vermoeden dat ik mij toch hier en daar nog ietsje pietsje meer moet inlezen. Maar dat t mooi wordt, weet ik al wel! Maar echt he. Nu maar hopen op een prachtige zomer.

Project X

Ach ja. Ik dacht dat ik Project Studeerkamer wel af zou hebben voordat ik zou starten met de studie. Helaas. Het is twee maandjes later geworden. Whatever.

Er zijn zoveel dingen die op mijn pad komen de laatste tijd! Leuke dingen, interessante dingen. Dingen die mijn dagen opslokken. Ik heb helemaal geen tijd om te werken joh! Haha!

Maar goed, ik ben wel enorm blij dat het Project Studeerkamer nu dan zo goed als af is. Ik ben er bliede mee! :-)

Before & after:

Netjes he?

Maar goed. Dat is dus de theorie. 

In de praktijk gaat het zo:

Maar goed ook. We leven niet in een museum, haha!

Mientje

Toen ik bijna vier jaar geleden kwam werken op deze locatie, liep ze nog. Weliswaar achter een rollator en bijna met haar neus over de grond, maar: ze liep nog. Ze is geboren in het stadje naast mijn Dorp. Een uitgesproken Stadse. Ze spreekt na al die jaren dat ze er al weg is, nog steeds het typische dialect dan de stad. Ze kan fel en soms wat lomp uit de hoek komen. "Sjonge, wat heb ie dikke kuut'n." Maar van haar kun je het gewoon hebben.

Ze ging langzaam maar gestaag achteruit. Ik had een klik met haar, en omdat het nogal veel was wat ze allemaal te verhapstukken kreeg, vroeg ze met regelmaat of ik even tijd voor haar had. Ik deed dat en luisterde dan naar haar klaagzang. Over het personeel vooral. Hoe die er een zootje van maakten, nooit tijd voor haar hadden en veel meer tijd besteedden aan anderen. Dat haar persoonlijk ondersteuner nooit bij haar kwam. Nee hoor, echt nooit! Ook ligt ze regelmatig in de clinch met een medebewoner. Hij heeft hersenletsel en komt vaak ongenuanceerd uit de hoek: "Ach Mientje, jij hebt toch niks, jij kunt best wel zelf eten/ drinken/ lopen etc." Daar is ze steeds erg verdrietig van. Vindt dat hij dat niet mag zeggen. Maar ja, hij zit er zelf ook niet vanwege zijn zweetvoeten.

Meestal vroeg ze mij langs te komen als er weer iets was wat ze niet meer kon. Opstandig werd ze ervan, van de achteruitgang. Slikken ging steeds moeilijker, praten ook. Toen ik haar uit het ziekenhuis ophaalde nadat ze accuut was opgenomen met een maagbloeding, trok ik haar mijn winterjas aan. Ze wilde het eigenlijk niet eens, die jas aan, bang dat ze hem zou onder kwijlen. Maar het was koud en het personeel had geen winterjas meegegeven in de ambulance. Na de maagbloeding is ze niet meer de zelfde geworden. De rollator staat al jaren te verstoffen.

Ze maakt nu gebruik van een elektrische rolstoel. In het begin was het levensgevaarlijk en zijn er al heel wat stoelen, tafels en andere voorwerpen/ mensen omver gereden. Ook is aan de verf zichtbaar waar zij vaak langsreed. Het is ook geen sinecure om op je 72e nog te leren sturen. Nu is ze 74 en is het gevaar van haar in de gangen geweken: ze kan niet meer goed het knuppeltje bedienen en moet geholpen worden om van A naar B te komen. De kuip op haar rolstoel is precies naar haar lichaam aangepast, maar nog steeds zit ze volledig in elkaar gedoken. Soms praat ze wartaal; spreekt over haar moeder en wil op de brommer weg. Meestal is het dan weer tijd voor een kuurtje tegen blaasontsteking. Want met een katheter ben je een gemakkelijk slachtoffer hiervan.

De zorg voor en om haar wordt steeds groter. Het is bijna niet meer in te passen. Ze is nu eigenlijk een verpleeghuisclient, en 'hoort' niet meer op deze woonlocatie. Ze vertelde me afgelopen vrijdag dat ze weg gaat. Waarheen weet ze niet, het ligt er aan waar er plaats is. Ze vertelde het vrij droog, maar ik weet dat het haar veel verdriet doet, na ruim 25 jaar wonen op deze locatie. Het doet iedereen verdriet, haar zo te zien.  Ik heb haar vaak moeten vragen wat ze zei, afgelopen vrijdag. Ik kon haar amper meer verstaan. In die vijf weken dat ik nu weg ben, is ze al hard achteruit gehold.

Ik heb geen flakkering meer in haar ogen gezien, vrijdag. Ze kon soms 'vals' iets zeggen en dan met lichtjes in haar ogen kijken wat je reactie was. Voor haar is de jeu er een beetje af. Spelletjes spelen op haar PC lukt ook niet meer. Ze weet niet wat ze de hele dag moet doen.

We hebben met zijn allen drie jaar lang zien aankomen wat er nu gaande is. En we hebben het niet kunnen stoppen. Haar lichaam laat haar volledig in de steek, maar haar geest is nog zo levendig en fel. Dat is bijna niet te vereenzelvigen.

Mientje is een van de cliënten die ik ga missen. Natuurlijk ga ik ze allemaal missen, maar ach, als je hersenletsel hebt, is het niet altijd rampzalig als er iemand vertrekt. Een kwart van de bewoners had niet eens meegekregen dat ik al weg was, en leven in hun eigen wereld.

Ik hoop eigenlijk dat Mientje een verhuizing naar een verpleeghuis niet meer hoeft mee te maken. Want daar hebben ze helemaal geen tijd voor de bewoners. Ze zal in no-time wegkwijnen, vrees ik. Ook al is 74 veel te jong, dit leven wens je niemand toe. Opgesloten in je lichaam, je moeilijk verstaanbaar kunnen maken, en overal -echt overal- mee geholpen moeten worden. Terwijl je geest nog vrijwel intact is. Behalve dan als je blaas ontsteekt.

Ik denk dat ik Mientje niet meer terug zie. Maar ik zal haar nooit vergeten.

Mijmerij

Vandaag is het een prima dag. Het is prachtig weer. Ik hoef nergens naar toe. De mannen zijn allemaal de deur uit. Ik heb het rijk voor mij alleen.

Maar ja.

Ik heb het rijk best wel vaak voor mij alleen. Dat heb je met Geen Baan in combinatie met Werkende / Schoolgaande Huisgenoten. Het is niet zo dat ik het erg vind hoor. Mij hoor je niet klagen. Alleen, vandaag verval ik een beetje in melancholie. Het zal de maanstand wel zijn, ik weet het ook niet. En ik weet ook: morgen is het weer voorbij en kakel ik en wandel ik en ruim ik op, maak schoon en ben ik met de studie bezig. Maar vandaag even niet. Af en toe even de stand van zaken op een rijtje zetten is overigens ook helemaal geen slecht idee. Alleen: Voor je het weet zak je in een groot gat en dat is ook niet bevordelijk voor de algehele stemming.

Ik ben iemand die zichzelf heel goed kan vermaken. Gelukkig. Er zijn weinig momenten van verveling. Niemand hoeft mij te entertainen; dat doe ik zelf wel. Ik word ook niet snel chagrijnig van mezelf. Maar soms heb ik een klein beetje de neiging om te verslonzen. En ja, inderdaad: Vandaag is het zo'n dag. Het was al ver na de middag voor ik me überhaupt heb gedoucht en aangekleed en nee: ik had toen nog niets Nuttigs gedaan dan alleen een was in de machine stoppen. Het is ook niet zo dat ik vind dat ik altijd iets Nuttigs moet doen, een boek lezen vind ik ook al heel prettig en Nuttig genoeg. Zelfs dat zat er niet in vandaag. Het zij zo. Morgen een nieuwe dag.

Daarom is het ook wel goed dat ik 'iets om handen heb', behalve het eeuwig ondankbare werk van Het Huishouden. Hier naast mij staan twee wasmanden te grijnzen dat ze nog moeten worden gevouwen en weggeruimd, maar hee: Maandag wasdag. De studie geeft mij heel wat Nuttige Uurtjes. Ook het UVW verlangt e.e.a van mij, en dat is geheel terecht. En ook goed voor mij. Het mee-organiseren van de avond4daagse in 't Dorp is ook een prima zet geweest.

Ik ben vanmiddag gestart met het invullen van de belastingopgave. Dit heeft 'een mannetje'  de afgelopen jaren voor ons gedaan maar ik dacht: Hoe moeilijk kan het zijn?
Nou. Bij 'Jaarruimte' ben ik afgehaakt. En verder gegaan met doelloos surfen. Wel nadat ik mijn verdere administratie verder had gedigitaliseerd en netjes had weggezet. Keurig.

Met dat doelloos surfen kwam ik op het domme idee om een teerbeminde Ex uit de tijd dat Prins en ik uit elkaar waren te googlen. Wat een leuke tijd heb ik met hem gehad. Hij was mijn shrinkje, en ik de zijne. Ik heb nog nooit zo'n zielsverwantschap meegemaakt. Het leek te mooi om waar te zijn. En dat was het dus ook. We zijn ieder ons weegs gegaan, en dat was goed. 250 km bleek onoverbrugbaar. Ik landde weer op aarde en ik kwam weer terug bij Prins. Maar zo eens per jaar komt hij langs in mijn dromen. Of gedachten. Dat kwam ook wel een beetje omdat ik een maand geleden ontdekte dat hij mijn LinkedIn profiel had bekeken. En ik daarna de zijne, natuurlijk. Maar daar viel niet zoveel aan af te lezen. (net als die van mij, overigens. Note to self: Bijwerken voor het geval iemand mij een wereldbaan wil geven)

Goed, vandaag ontdekte ik dat hij dit jaar het vierde lustrum van zijn goedlopende bedrijf viert, hij een kasteel heeft gekocht (!!) en deze ondermeer gebruikt voor bijzondere evenementen. Ik hoor een interview op de radio met hem en later zie ik hem zelfs tien minuten in beeld waar hij vertelt over die evenementen. Hij is wat kaler geworden, is flink afgevallen en heeft een hippe bril. Het leven is goed voor hem, zakelijk gezien. Dat vind ik fijn. Zijn bankrekening zal wel bol staan. Ik hoop dat het leven voor hem persoonlijk ook goed is.

Voor mij is het leven zakelijk gezien niet zo goed [understatement]. Maar mijn persoonlijke leven is meer dan goed. En ik vind dat belangrijker dan zakelijk floreren. Mijn bankrekening staat verre van bol. Maar. Op dit moment zijn alledrie mijn mannen weer terug op weg naar mij. Ik ga zo voor hen in de pannen roeren. Terug in het hier en nu. Waar het leven mooi en goed is. waar ik trots ben op mijn mannen, op allerlei verschillende manieren.

Maar af en toe is het best even lekker om te zwelgen in het verleden en te kijken naar what good have been. Het gehele perceel wat Prins en ik bezitten, passen waarschijnlijk in een van de kasteelkamers van Ex. Op een dag als vandaag besef ik weer eens dat ik allesbehalve een Vrouw Van De Wereld ben. Ik ben Miep Doorsnee.

Maar hee. Ik ben domweg gelukkig in een Twee-onder-een-kapper in Het Dorp, met Prins en twee pubers en een Up!je voor de deur. Met mijn zelfgenaaide t-shirt aan en mijn kweekbakken met zelfgezaaide bloemen-to-be.

Mooi toch.

Goed. Ik draai het vuur onder de pannen aan; de mannen komen bijna thuis. Daarna vouw ik toch die was maar. Dit alles met muziek op standje burengerucht, dat wel.

Maar: Ik kijk niet naar Boer zoekt vrouw!

:-)

De naam is Toos en ik ben werkeloos.

Nou, nu is het dan eindelijk voor het echie: Ik ben werkeloos. Dit is de derde dag en eerlijk gezegd voel ik mij nog niet veel anders. Het afscheid op mijn werk: het duurt nog voort. Morgen een lunch met Baas en Naaste Collega, 19 maart nog een etentje met mijn team en andere collega's die daar zin in hebben en door verschillende factoren kan ik niet eerder afscheid van de cliënten nemen dan op 3 april. Maar, zoals ik de start op deze locatie als een enorm warm bad heb ervaren, zo ervaar ik het afscheid ook. Een pleister kun je maar beter in 1 keer er af ratsen, maar dit is eigenlijk gewoon precies goed, dit afscheid. Heel zachtjes ben ik van de locatie weggeslopen en heel zachtjes verdwijn ik verder uit het leven van mijn collega's en de cliënten. Zij gaan verder en ik ook, en dat is goed.

De studie is inmiddels gestart, en ook al heb ik nog maar 1 blok achter de rug, het voelt enorm goed! Goed om in deze groep totaal verschillende maar gelijkgestemde mensen te verkeren en ik voel mij als een spons; kom maar op met al die kennis en vaardigheden. Ik vind het al weer heerlijk om aan de studie te zijn. En ja: Het is veel werk, maar hee: ik heb tijd zat!

De kunst is nu alleen om die tijd een beetje goed te verdelen. Blijkbaar was ik toch bang om in een gat te vallen, want ik heb heel veel afspraken staan deze week. Leuke afspraken, gezellige dingen, totaal niet nuttig maar wel heel erg nodig. Vind ik. En Prins op 't Witte Paard en ik sluiten deze week af met een weekendje Antwerpen. Zaaalig! 

En volgende week is het dan afgelopen; dan gaan we ons eens wat meer bezig houden met serieuzere zaken. De studie moet even goed worden weggezet en! ik ga meedoen aan de avondvierdaagse! Jazeker, hoe oubollig kun je het hebben, de jeugd hier in huis begint al een een beetje meewarig te schudden als ik er over begin, maar hee; hoort jeugd dat niet te doen? Een kennis vroeg of ik met haar mee wilde doen, en toen ik voor informatie op de website keek, zag ik dat er nog vrijwilligers nodig waren. Ik heb mij direct opgegeven, kreeg daar gisteren telefonisch bevestiging van en wordt morgen verwacht voor de eerste bijeenkomst. Wat ik vooral handig vind, is dat er een kop en een staart aan zit. Na het evenement is het ook gewoon klaar. 

Mijn huis is ook geloof ik nog nooit zo opgeruimd geweest als nu. Ik denk dat dit niet heel lang zal duren, hoor. Mijn 'studeerkamer' is bijna klaar; nog even de puntjes op de i. Een heerlijke plek. En de dagen worden langer, de lente laat nu vast niet lang meer op zich wachten. Een prima tijd volgens mij om werkeloos te worden, als het dan toch moet.

"Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt" is echter wel iets wat helemaal bij mij hoort, dus het kan maar zo dat de vlag volgende week volledig halfstok hangt. Maar dat geeft niks. Mits het niet te lang duurt dan. Ik ben hier en nu. Wat later komt is van latere zorg. 

Mooi man.

Hier zit ik dan. Achter mijn nagelnieuwe Macbook. Of nou ja, voor mij is hij nagelnieuw en ik moet mijn weg er echt nog een beetje mee vinden, na alle Windows-laptops die ik al heb versleten. Ik heb ook nooit kunnen wennen aan Windows 8, dus ik bedacht dat ik dan net zo goed kon overlopen naar Apple. Ik kan tenslotte ook goed overweg met mijn beloved iPadje. Maar goed, het heeft nog wat voeten in aarde, maar ach: alles went.

Het was een vreemd begin van het jaar. Niet zoals ik gewend was. Dat na drie weken een nieuw jaar alles weer bij het oude was. Nu is juist alles anders en nieuw, nog steeds.

Nieuw was het project dat ik vlak voor kerst startte en eind januari afrondde: ik heb mijn plicht gedaan en het team kan er mee verder, gaat er ook mee verder.

Nieuw was ook dat ik de eerste volle week van februari volledig uit de running was. Ik schurkte er al een tijdje tegen aan, maar ik werd volledig en totaal onderuit gehaald door de griep. De griep! Ik! Die noooooit ziek is! Of nou ja, bijna nooit dus. Elke avond dacht ik dat het wel weer ging, en dat ik de volgende dag wel weer de gewone dingen kon doen die ik moest en/of wilde doen. En elke morgen lukte dat gewoon echt niet. De griep heeft na die week nog lang een beetje rond mijn hoofd gezoemd: ik was niet meer ziek, maar mijn energielevel was bedroevend laag. Ik ben blij dat die weer een beetje is opgekrikt.

Nieuw was dat ik last van mijn rug kreeg. Mijn rug! Die noooooit opspeelt! Of nou ja, tien jaar geleden een keer, en soms zeurt en dramt ie wat, maar ach, mag geen naam hebben. Ik kon geen goede houding vinden, alleen liggen ging goed; telkens even plat als ik iets gedaan had voldeed. Na een paar dagen ging ik optimistisch winkelen met mijn teerbeminde schoonzusje. Dat hebben we na twee uur (waarin we ook uitgebreid koffie hebben gedronken) moeten opgeven. Ik moest gewoon janken toen ik in de auto stapte een poging deed om in de auto te komen. Ik ben keurig naar huis gebracht en heb de rest van de middag geslapen.

Nieuw was mijn agenda. Na twee jaar digitale agenda startte ik weer met een papieren exemplaar. Oh vreugde van een nieuwe agenda, heerlijk. En lekker belangrijk ook. Haha.

Nieuw was ook de groep mensen die ik vorige week ontmoette en waar ik komend jaar vrij intensief mee op zal gaan trekken in het kader van de opleiding waar ik mee ben gestart. Het waren twee goede dagen met overnachting (godzijdank op een eenpersoonskamer) en ik heb veel goede indrukken opgedaan. We zijn van de wal en ik heb er enorm veel zin in!

Ik ben een tijdje op zoek geweest. Op zoek naar ik wist niet wat. Ik was wat ontheemd: mijn baan die gaat verdwijnen, de kinderen die hun eigen weg gaan. Dat laatste kan ik alleen maar toejuichen, echt. Maar ik had (denk ik met terugwerkende kracht) een beetje last van het Empty Nest Syndroom. En dat terwijl ik helemaal geen empty nest had! Mijn gezwalk had ook invloed op de rest van het gezin. Ik wist dat ik mijzelve moest herpakken: Niet piepen, hatsjee aan de slag. Maar ik wist niet hoe en ik wist niet waar mee.

Ik weet 'het' nog steeds niet helemaal, maar ik merk dat dat ook niet is wat ik nu nog nodig heb. Ik heb wel vaker met dat bijltje gehakt. Soms is leev'n nu eenmaal even woest. Dat geeft niks. Hoe ga je er in staan, dat is de hamvraag. Dus. Ik sta weer. Op beide benen en met de poten in de klei.

Overmorgen is mijn aller- allerlaatste werkdag bij mijn huidige werkgever. Wellicht een slikmomentje als ik wegrij, wellicht ook niet. Ik zie wel waar ik terecht kom. De stip op de horizon is nog niet helemaal duidelijk maar ik weet nu in ieder geval al wel waar ik NIET naar toe moet. En dat is mooi, man.

Wat ik in ieder geval zal doen, is zonnebrandcreme gebruiken. :-)

Klik.

Het einde der tijden..?

Ach ja. Hoe het is? Het is goed! Beter dan ooit, om eerlijk te zijn. Niet dat ik een verschrikkelijk leven achter de rug heb met allerlei ontberingen en zo, maar eerlijk gezegd: Ook al had ik vandaag een beetje een verpieter-&dram-dag, het gaat echt beter dan ooit.

Ik weet meer dan ooit waar ik sta, wie ik ben. Waar ik heen wil? Geen idee, zoals altijd. En dat is goed. Want I love it when a plan comes together, maar meestal heb ik helemaal geen plan en komt het allemaal toch together, op de een of andere manier.

En nee hoor, op mijn werk heb ik het allemaal helemaal niet op een rijtje. Ik heb geleerd dat ik inderdaad geen drie dagen kan proppen in de twee dagen dat ik er elke week ben. Helemaal niet nu er ook een nieuw project bij is gekomen. Maar: de projectmanager gaat mij bijstaan om een plan te maken om de laatste dagen in mijn functie zo productief en bevredigend mogelijk door te komen. En da's mooi. Want ik rommel maar een beetje aan. Zoals ik altijd maar een beetje aanrommel. En waar ik altijd mee weg kwam. En nog steeds kom. Het is tijd om de lat naar beneden te halen. Het is wat het is en meer is er niet van, dat is wat het is.  En ja, natuurlijk is het wat vreemd om het team, mijn collega en mijn baas 'in de steek te laten', maar ja, het is even niet anders, en dit is het.

En nee hoor, hier thuis loopt het ook niet helemaal op rolletjes. Helemaal niet nu ik mij de afgelopen dagen wat lamlendig voelde en de boel wat meer de boel liet. Wat blijkt? Juist als ik loslaat, lossen dingen zich als vanzelf op. Of ik dacht dat ik onmisbaar was? Ha! Niet dus. Gelukkig maar. Het voelde als 'in de steek laten', maar het tegenovergesteld was dus waar. Want ja hoor, ook als ik niet als een soort Florence Nightinggale loop te redderen, blijken de heren prima voor zichzelf te kunnen zorgen. Ok, het huis ligt er niet zo strak bij als ik eigenlijk zou willen, maar er is ook helemaal niets om je voor te schamen, eigenlijk. En moeders loopt er een stuk ontspannender bij. Fijn voor iedereen,

En nee hoor, in mijn hoofd is het ook geen georganiseerde missie met een militaire precisie. Natuurlijk hakt het er in, je eigen baan afbouwen. Natuurlijk ben ik bezig met: Hoe moet het straks? Hoe gaat het met de studie? Hoe gaat het met die lege dagen die voor me liggen? Vind ik nog wel een baan? Deug ik überhapt nog voor de arbeidsmarkt? Wat wil ik eigenlijk zelf?
Vooral dat laatste, daar ben ik mee bezig.

Hoera voor de Karwei! Die hebben deze week de lak, het behang en vloeren in de aanbieding. Een duidelijker teken kun je niet krijgen, toch? Ik ga aan de klus. De Speelkamer wordt een Studeerkamer en man oh man, wat wordt ie mooi! En opgeruimd vooral. En fris. En hip.Zodat ik er over vijf weken heerlijk kan vertoeven en mijn hersens kan laten kraken.

Het einde van het ene, is het begin van het andere. En zo ist ook!

Kop.

Zo. De kop is er weer af. Ik heb mijn eerste werkweek Nieuwe Stijl achter de rug. In die week heb ik geleerd dat ik echt, heus, eerlijk niet alles in twee dagen kan doen wat ik normaal in drie dagen doe. Dat is een open deur, vind ik zelf, maar blijkbaar moest ik het toch even meemaken om daar daadwerkelijk achter te komen. Ik begin mijn werkweek morgen met een planning maken hoe en wat ik een en ander aan ga pakken en over ga dragen. Waarmee ik dus al helemaal op een achterstand sta, maar hee, wat ik in die tien dagen niet ga afkrijgen, ga ik heus wel goed achterlaten. Wat zeg ik! TIEN dagen! Poe hee. Dat gaat ontzettend rap.

De kop van het sporten is er ook weer af. Wel even peentjes gezweet, maar gelukkig waaide het nogal hard en begon het ook nog een beetje te miezeren, (nooit gedacht dat ik dat nog eens 'gelukkig' zou vinden) dus ik raakte zeker niet oververhit. Maar ik weet wel dat ik dat sporten zeker vast moet houden. Het geeft een goed gevoel, zelfs nadat ik me vanmiddag niet echt fit voelde en wat rillerig werd. Jezelf een schop onder het gat geven gaat niet altijd makkelijk, maar als het je uiteindelijk lukt, kom je ook wel weer door het dalletje heen.

En omdat ik altijd met alle rages meeloop, ben ik ook gestart met het optrommelen van dit huis. Elke week iets anders en blijkbaar ben ik nogal rigide, want de planningen die ik daarvoor maak, werken wel voor mij. Afvinken en verder maar. Blijkbaar heb ik houvast nodig, en als niemand mij vertelt wat ik moet doen, zelfs ook al ben ik dat maar zelf, dan komt er dus niet veel uit. Tuurlijk is het heerlijk om in je badjas rond te rommelen tot het middaguur, maar ik word er niet vrolijker van als dat te vaak gebeurt.

En verder huppel ik natuurlijk nog lekker door mijn vrijwilligerswerk heen, waarvoor ik in februari zelfs een heuse cursus moet volgen. Ik vermoed dat ik dat een van de jongsten zal zijn, aangezien niet zo heel veel ban mijn leeftijdsgenoten tijd hebben voor vrijwilligerswerk. Hoewel, met al die ontslag-golven weet je het ook niet natuurlijk.

En last but not least ben ik begonnen met een miniprojectje op creatief gebied. Mijn afscheid laat ik natuurlijk niet zomaar voorbij gaan en ik ga een soort van goodiebag-je maken voor al mijn teamleden. Maar omdat ik graag voor een dubbeltje op de eerste rij zit en de rest in de spaarpot doe, moet het allemaal lowbudget en stroop ik de kringloopwinkels af. Eindelijk maak ik nu gebruik van de gave porseleinstiften die al een tijdje in de la lagen te verstoffen.

Oftewel: ik vermaak mij vooralsnog prima, dank u!

Uien snijden

Ok. Een nieuw jaar. Ik ben niet van de goede voornemens, maar toch, op de een of ander manier voelt een nieuw jaar voor mij toch altijd een klein beetje als een nieuw begin. Een beetje het gevoel van vroeger, een nieuw schooljaar met allemaal nieuwe schriften en een blanco agenda, die ik nu toch echt, heus, eerlijk waar helemaal netjes zou houden. Hah!

2014 begon ook ongeveer zo, en ook al voelde ik al wel iets aankomen, ik had toch niet gedacht dat ik in dat jaar officieel te horen zou krijgen dat ik mijn baan zou kwijtraken. Natuurlijk was ik al wel aan het nadenken geslagen en had ik een paar dingen voor mezelf op een rijtje gezet, maar dat ik daar dan ook echt, heus, eerlijk waar echt mee aan de slag zou moeten, neuh, dat was het uiterste rampscenario. 

En ook al voelt 2104 achteraf een beetje als een Laurel & Hardy-slapstick, eentje van struikelen, net niet vallen, oh, toch vallen, opstaan en een taart in je gezicht krijgen, daar over uitglijden, je net vast kunnen grijpen aan een ladder die op een bananenschil staat en toch weer onderuit gaan, haha, en nog maar weer een slagroomtaart en opstaan en weglopen op te grote schoenen enzovoort enzovoort, heeft het me ook goede dingen gebracht. 

Mijn zelfinzicht is een stuk vergroot. Ja, dat klinkt zweverig, ik weet het. Maar het is wel zo. En dat is goed. Niet altijd fijn, maar wel goed. Er zijn weer wat laagjes van de buitenkant geschraapt en dat maakt dat je dichter bij alles komt. Ik heb nooit geweten hoeveel indentiteit ik ontleende aan mijn werk. Nu dat werk weg gaat vallen, moet ik weer even op zoek naar wie ik ook alweer ben. En heb ik gemerkt dat ik mooie dingen erbij heb gekregen in de afgelopen jaren, maar ook een aantal minder leuke dingen. Dat is slikken, maar het is niet anders. Opstaan, de taart ontwijken dit keer en weer doorgaan. En niet zeuren, dat is vooral heel belangrijk. Als ik één ding vooral heb geleerd afgelopen jaar, is dat je, als je maar genoeg zeurt, je ongelofelijk zuur kan worden. En dat is voor niemand, maar zeker in de eerste plaats voor jezelf, niet leuk.

Ok, ik start 2015 wat minder stabiel dan hoe ik 2014 startte: ik raak mijn baan kwijt, en ik begin januari met 2 daagjes werken, en februari werk ik nog maar 1 dag per week. Dat is in totaal 12 dagen, en dat is bijzonder weinig. Om de motivatie te behouden, ben ik nog maar even op de valreep in een nieuw project gestapt. Alleen help ik nu de boot van de kant te duwen en op stoom te komen, waarna ik mijn roeiboot opblaas en weer terug vaar naar de haven. Alwaar ik een andere boot zal nemen met een nieuwe bestemming. 

Half februari start ik met een studie. Een studie waarvan ik het bestaan niet eens had geweten als ik mijn baan niet was verloren. Een studie die mij hopelijk, waarschijnlijk, zeker weten veel nieuwe inzichten zal brengen. En dat is mooi mensen. 

Ik ben een ui. Iedereen is een ui. Een ui die in de kern hetzelfde is, maar waar veel rokken omheen zijn gekomen. Rokken die staan, en rokken die niet-zo-goed staan. De niet-zo-goede-rokken ga ik verwijderen, en ik meet mijzelf een hübsch nieuw rokje aan. En nog één. En kom op, misschien nog wel één! 

Man oh man hee. Ik dacht altijd: later als ik groot ben, dan weet ik álles! Maar hoe meer ik leer, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. 

En, hoe stom het ook klinkt, ook dat is een mooi nieuw inzicht. 

Balansdag.

Als ik het zonnig bekijk, dan zie ik vooral kansen voor mezelf in 2015. Ik kan en mag mijn huidige baan langzaam afbouwen en krijg dus de kans om langzaam te wennen aan mijn nieuwe leven. Ik kan in alle rust starten met een nieuwe studie en zal daar enorm veel gaan leren. Mijn huis is altijd opgeruimd, want ik begin met een enorme grote opruiming en dat is dan makkelijk bij te houden. Ik ga ook een paar klussen aanpakken, en een daarvan is een kamer in huis opknappen; behangen, verven en opnieuw inrichten. Dat wordt een studeer-achtige kamer. Hij staat nu nog een beetje vol en ik heb de was er hangen, maar straks is het een prettige kamer waar de zon altijd naar binnen schijnt (ook al kijkt hij uit op het noorden) en waar ik de meest fantastische dingen zal creëren en de meest goede ideeën tot mij zullen komen. Waar dan weer van allerlei kansen en mooie dingen uit voort zullen komen.

Als ik het van de schaduwkant bekijk, zie ik het volledig anders. Nu ik ben begonnen met ‘mijn issues’ op te ruimen, brengt dat heel wat onrust met zich mee. Joh, waarom heb ik in vredesnaam alle bagger weer opgerakeld? Waarom vond ik het nodig en goed om weer eens meer naar binnen te kijken en eens te gaan beginnen met de grote opruiming? Het brengt me van mijn stuk, en hoe. Het grijpt in in alle relaties die ik heb, van voor naar achter, van links naar rechts. Gezin, ouders, naaste collega’s en vrienden hebben er allemaal al mee te maken gehad. De een wat minder dan de ander, maar het gaat ze allemaal aan. Want er gebeurt iets met me en ik kan niet voorkomen dat ik er zonder kleerscheuren uit kom. Wat niet erg is, ik kan wel een nieuwe garderobe gebruiken.

Het is niet dat ik ineens een ander mens ben, maar er vindt wel een verschuiving plaats. En ja, misschien heeft dat ook best wel een beetje te maken met het feit dat de jongens hier in huis mij ‘ineens’ niet meer zo nodig hebben. Misschien ben ik diep in mijn hart toch wel een enorme Florence Nightingale die d’r kicks haalt uit het zorgen voor anderen. Maar die zorg hebben ze helemaal niet meer nodig. Natuurlijk zijn er  nog puber-issues, maar die zijn peanuts vergeleken met door welke testosteron-stormen we hier door zijn gegaan met zijn allen. Echt, ik had nooit gedacht dat ik het zó lastig zou vinden, dat puber-gedoe. En natuurlijk zitten we er nog steeds in, maar het heeft er alle schijn van dat het nu echt gaat liggen, die storm. Hier en daar een duizend-bommen-en-granaten-moment, waar ook echt wel wat pannen van het dak vliegen, maar toch is de scherpte van voorheen er af. Gelukkig. Maar blijkbaar had ik die toch meer nodig dan ik zelf dacht: Ik ben best goed in sussen, in goede banen leiden, ruzies beslechten en de rust terug brengen. Nu dat niet meer hoeft, brengt me dat dus blijkbaar toch wel van mijn stuk. Want wat blijft er nu eigenlijk over van Evelyn? Nu ik weer min-of-meer volledig ben terug geworpen ben op mij? Niets geen brandjes meer blussen, niet meer als een soort reddende engel te hoeven worden ingevlogen? Niet thuis en al zéker niet meer op het werk?

Ja, natuurlijk wil ik de woonlocatie op weg helpen in het project Alle Eenheden Professioneel Gezond; ik denk zelfs dat ik daar een goede rol in kan spelen. Maar waar zou ik dat voor doen? Natuurlijk zal ik met een beter gevoel vertrekken, maar alles, werkelijk alles wat ik doe, zal niet voor mezelf zijn. Ik ben bezig met de poten onder mijn eigen stoel weg te zagen. Want ik merk nu al hoe het me aangrijpt, dat ik straks niet meer in die trein zit. Ik wil het niet, maar ik sta toch al een beetje met één voet buiten. Maar natuurlijk zal ik mij inzetten voor het project. Gewoon, omdat dat beter is voor iedereen. Ik zou anders best wel eens een zuur wijf kunnen worden, die overal tegenaan schopt en honend kijkt hoe men bezig gaat met veranderingen doorvoeren. Veranderingen waarvan ik zeker wel het nut inzie, maar die me niet gelukt zijn door te voeren in de afgelopen drie jaar. En neen, dat wil ik niet.

Ik begon wat nukkig te worden, en het werkleven glipte me uit de vingers. Het gezinsleven ook, trouwens. Ik was volkomen uit balans en het lukte me maar niet om deze terug te vinden. Ik werd er bloedchagrijnig van, vergat dingen en kon me alleen staande houden door ad-hoc te redden wat er te redden valt.

Het lijkt er op dat ik –eindelijk- weer op de goede weg ben. Ik heb mijn zaakjes op dit moment wat beter op orde. Dacht ik. 

Zo terugkijkend, vraag ik mijzelf eigenlijk af hoe ik er in vredesnaam bij kwam dat ik ‘even wat issues op ging ruimen’, zodat ik straks lean & clean aan de studie kon beginnen. Ik merk dat ik totaal niet heb nagedacht over wat er dan in de tussengelegen periode zou plaatsvinden. Maar een uitglijder nu en dan mag, is niet erg: opstaan en weer doorgaan.

Toch?

Negentien

Oudste is zo-goed-als jarig. Hij wordt 19. Ne-gen-tien. Ongelofelijk. Het kind dat mij moeder maakte is 'alláng' geen kind meer. In leeftijd dan. In zijn doen en laten heeft hij nog veel te leren. Net als ik overigens, en ik ben 43.  Maar hij vindt zelf dat hij de geheimen van 't leven wel kent. De wereld ligt aan zijn voeten en hij weet 't allemaal al wel. Net als ik dat wist toen ik 19 was.

Er is niemand in de wereld die mij meer kan raken dan deze jongen. En er is vooralsnog niemand in de wereld die hem meer kan raken dan ik. We weten het van elkaar en toch gebeurt het steeds weer. Ik ben de rode lap, hij de stier. En hij is mijn rode lap. Hij lijkt ontzettend veel op mij, in zijn doen en laten. Soms is het bijna griezelig. Ik kan zijn gedachten bijna horen. Niet in alles hoor, gelukkig niet. Maar wel in zijn interactie met mij. Hij vindt dat hij totaal niet op mij lijkt. Hij zeurt niet half zoveel als ik. Wat zegt hij? Nog geen fractie.

Niemand kan mij zo snel op de kast krijgen als hij. Niemand krijgt hem zo snel op de kast als ik. Maar. Ik wil hem helemaal niet op de kast krijgen. We doen het beiden niet met opzet. Het gebeurt gewoon. Maar met niemand in de wereld kan ik het zo snel bijleggen als met hem. Met niemand heb ik zo'n turbulente relatie als met hem. Jantje huilt en Jantje lacht, binnen een mum van tijd.

Maar er is geen enkel ander persoon op de wereld die mij moeder maakte.

Elk jaar op zijn verjaardag word ik een beetje weemoedig. Denk ik terug aan zijn geboorte en de eerste twee spannende weken. Hij maakt de meest uiteenlopende emoties in mij los, deze jongen. Hij kent mijn achilleshiel, weet deze feilloos te vinden. Maar hij hoeft ook maar met zijn ogen te knipperen en hij heeft mij op de knieën. Om daarna zijn mond open te doen en mij op mijn achterste benen te hebben.

Deze jongen, alweer 19 jaar op deze wereld.

Wat je ook doet, mijn jongen, ik vind het allemaal goed. Ook al lijkt dat niet altijd zo. Ik wil echt dat je gelukkig bent, dat je je eigen keuzes maakt, je eigen leven opbouwt, vormgeeft en leeft.
Wat werk je hard, wat ben je oprecht en eerlijk. Maar wat ga je ook soms hard op je gezicht. ik zég dat dat er bij hoort, maar dénk bij mezelf: Ik wil hem behoeden. Maar ik weet ook dat jij je eigen fouten moet maken. En ja, soms lopen we hard op tegen elkaar.

Maar weet dat ik onnoemelijk veel van jou en je broer hou.

x Moeke.

Anti-geranium-beweging

Om 'straks' niet achter de geraniums te belanden, ben ik mij al aan het oriënteren op "hoe dan verder". Zo schreef ik mij in bij de vrijwilliger thuiszorg. Toch nog een beetje zorg en een reden om de deur uit te gaan. Ik ben namelijk als de dood dat ik helemaal ga verslonzen. Wat als ik geen reden zie om me vlot in de kleren te hijsen? Wat als ik elke dag om 12 uur denk: Nou, laat ik me maar eens gaan aankleden? Wat als ik op formulieren moet invullen als beroep "huisvrouw"? Niet dat ik vind dat daar iets mis mee is, het past alleen niet (meer) bij mij. Toen Oudste werd geboren, werd ik thuisblijfmoeder. Altijd en overal had ik het gevoel dat ik mij moest verdedigen hierover. En ik paste dan wel op andermans kinderen, maar voor mijn ego was dat niet heel erg geschikt. Maar ja, toen had ik nog kleine kindjes; die kleine kindjes van toen hebben mij niet meer nodig. Nou ja, niet in die mate tenminste.

En wat nu als ik niks kan vinden? Een baan die me enige voldoening schenkt? Ik bedoel: ik hoef geen gelijkwaardig baan zoals ik nu heb te gaan zoeken. Dat lijkt me -zeker aan het begin- in combinatie met een nieuwe studie niet zo euh, handig. Een nieuwe baan kost al best veel moeite, en deze baan heeft mij veel goeds gebracht, maar ook vooral in het begin enorm veel energie gekost. Wat niet erg is, integendeel. Ik heb wel iets nodig om mijn tanden in te zetten. Maar het lijkt me een goed idee om eerst een beetje in het zadel van de studie te komen.

Maar goed, mocht ik nu geen leuke baan kunnen vinden, dan heb ik in ieder geval dit vrijwilligerswerk achter de hand. Want hee, ik wist helemaal niet dat dat zoveel mogelijkheden met zich mee bracht! Zo ga ik eind deze maand bowlen met een groep van negen jongens in de leeftijd van 18-20 jaar met een verstandelijke beperking. Want ook het (helpen) opbouwen van vrienden groepen is een onderdeel van de vrijwillige thuiszorg. Deze jongens vinden het moeilijk om een vriendschap op te bouwen en te onderhouden. Ik ga dat samen met een andere nieuwe vrijwilliger doen, en het lijkt me hartstikke leuk! Zo zou ik ook best met die dame die slecht ter been is wekelijks naar de bieb willen. Of met die heer gaan toeren door het mooie Twentse & Sallandse land, zodat zijn vrouw even de handen vrij heeft om iets voor zichzelf te doen. Als ik niet zo'n gruwelijke hekel had aan zwemmen zou ik ook wel met dat negen-jarige autistische meisje willen zwemmen. Kortom: Er is van alles te doen bij de vrijwillige thuiszorg. Palliatieve terminale zorg is niets voor mij. Ik zou hele dagen lopen brullen. En: je moet doen waar je goed in bent, niet?

Life is a rollercoaster.

Pfoe, en dan wordt de achtbaan in werking gezet. De achtbaan waarvan ik zelf de knop heb ingedrukt, dat wel. Maar van te voren wist ik eigenlijk niet goed hoe de achtbaan er uit zag, of hij wel deugdelijk was en of de karretjes wel veilig waren.

Ik heb het heft in eigen handen genomen, en dat voelde goed. Heel goed zelfs. Collega's volgen mijn voorbeeld. Inmiddels ligt het concept sociaal plan er. Ik heb het niet gelezen. Ja, even vluchtig. Maar het is niet op mij van toepassing. Wel is het mobiliteitsplan verruimd. Niet persee in mijn voordeel, maar echt heel slecht word ik er ook niet van. De vaststellingsovereenkomst ligt voor me klaar. Ik kan er nog even op kauwen, als ik dat wil. Er staan een aantal dingen in waarvan ik denk: "Huh?" Zoals bijvoorbeeld: 'Werkgever en werknemer hebben geconstateerd dat tussen hen een verschil van inzicht is ontstaan over de wijze waarop de werkzaamheden behorende bij de in artikel 1 genoemde functie moeten worden verricht.' Nou, dat dacht ik niet hoor. Mijn functie verdwijnt gewoon. Het voelt niet goed om dat er in te laten staan. Dus daar moet nog een gesprek over gevoerd worden. Maar eigenlijk maak ik me daar niet zo druk over. Als ik het recht op WW behoud, dan zal het mij worst zijn wat er in staat. Het is meer een principekwestie dat ik struikel over deze zin.

Waar ik me in het écht druk over maak is dat ik eigenlijk niet goed heb voorzien hoe het afbouwen van je functie eigenlijk voelt. Het team staat momenteel in een wervelende wereld waarin van alles gebeurt en er van alles anders moet. Daar ligt een schone taak voor mij. Een leuke taak ook. Echt. Alleen: straks ben ik er niet meer bij. En mijn voornemen was om alles zo netjes mogelijk achter te laten. Maar dat is moeilijker dan ik dacht. De zinloosheid van wat ik aan het doen ben slaat me elke werkdag in het gezicht.  En dat is niet erg motiverend. Maar ik moet het toch doen. Want anders ben ik straks, aan het eind van het jaar, een enorme zuurpruim geworden. Maar ja, hoe dóe ik dat dan?

Op advies van de Hogeschool waar ik straks met een studie wil beginnen, ben ik gaan zoeken naar een manier om mijn 'issues' op te gaan ruimen. Zodat ik met een open vizier de studie kan starten. Ik heb daarvoor contact gezocht met de trainer/coach die mij, Baas en Collega vorig jaar een traject heeft laten doorlopen. Een traject waarin ik enorm veel heb geleerd. Ze is voedend, onderhoudend en houdt spiegels voor. Mooi. Op mijn vraag of ze mij wilde ontvangen antwoordde ze binnen twee uur na mijn mail met JA! En trouwens, er waren geen kosten aan verbonden.

Na een inspirerend gesprek in haar tuinkamer in een prachtig klein herenhuis-achtig huis, hebben we besloten dat ik een aantal sessies supervisie zal ontvangen van haar. Sinds ik bij haar was, borrelt het bij mij van binnen en merk ik dat alles op zijn kop staat. Wat niet erg is, want dat geeft beweging en beweging geeft wrijving en zonder wrijving geen glans.

Ik dacht altijd: Later als ik groot ben, weet ik alles. Ik dacht dat ik wel groot ben nu, en ik weet geen bal. Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. Dat is niet erg, soms is het goed om uit je comfort-zone te stappen.

Feit is dat ik nu weet aan het eind van een avontuur sta en tegelijkertijd ook aan het begin van een ander avontuur. En dat is leuk. Een achtbaan.

Ik hoop alleen dat ik in een stevig karretje zit en de achtbaan deugdelijk is.

Na regen komt zonneschijn.

Ach ja. Ik had het zelf al aangegeven, maar toch vond men van P&O dat het beter was dat ik in gesprek moest gaan met iemand van het voor een hele bom duiten door hen ingehuurde outplacementbureau. Want ja, ik had wel een plan bedacht zelf sterker: ik was er al een half jaar geleden mee begonnen te bedenken, maar ja, mijn blik was wel wat nauw. Want ik had al zo'n vastomlijnd plan. En dat paste niet binnen het plaatje zoals De Stichting had geschetst.

Ok, ok, ik ben de rotste niet. Ik sta in principe helemaal open voor wat betreft mijn werkgerelateerde toekomst. Wat moet ik daar voor doen? Nou, heel simpel: een mailtje sturen naar Meneer X van P&O. Die zal je dan aanmelden bij het outplacementbureau. Mooi. 6 juni stuurde ik een mail naar meneer X. Uiteraard was Baas (directe leidinggevende) op de hoogte van mijn wensen en van mijn acties. Op 21 juni had ik nog niets gehoord van meneer X. Ik waagde er een mailtje aan. "Jaja, je verzoek is ingediend. Relax, het is vakantietijd, ook bij de outplacementbureau's. Mevrouw Y. Van P&O zou onze locatie op 3 juli met een bezoek vereren. Ik mailde haar: Zeg mevrouw Y, als je toch hier bent, heb je dan tijd om even met mij te praten over mijn werkgerelateerde toekomst? Jazeker had ze dat. Mooi man! We spraken elkaar op 7 juli. Een prettige dame, een goed gesprek. In dat gesprek gaf ze dus aan te vinden dat ik die nauwe blik had. Ok, maar ik had mij dus al aangemeld bij meneer X. Maar ik had nog niets gehoord. Ben ik te ongedurig, of duurt het best wel lang? Ze was het met me eens dat het best wel lang duurde. Want vakantieperiode of niet, dat outplacementbureau is bij ons in dienst, en moet maar eens laten zien wat ze in huis heeft. We sprake af dat ik het een kans zou geven tot de week voor mijn vakantie, en dan verdere actie zou ondernemen. Prima.

Het werd 21 juli. Een maandag. En omdat het nu eenmaal de week voor mijn vakantie was, was de eerste actie van de dag een mailtje sturen naar meneer X. Waarop ik bijna per omgaande antwoord kreeg: ik het je mail doorgestuurd naar het outplacementbureau. Tja. Had je dat al niet eerder gedaan, meneer X? Maar goed, ik ben niet de beroerdste. Maar sprak wel met mezelf af dat ik tot donderdag 24 juli zou wachten. Als ik dan nog niets had gehoord, zou ik zélf contact gaan opnemen met het outplacementbureau.

Donderdag 24 juli: ik had nog niets gehoord. Dus ik zoek het algemene nummer van het outplacementbureau. "Dag mevrouw.  Wat is uw sofinummer? Oh, dat kan ik niet vinden in het systeem. Wat is uw naam? Nee, die komt ook niet voor in ons systeem. Uw mailadres? Nee, ook niet. Met stoom uit mijn oren geef ik mijn mobiele nummer, met de belofte van de -overigens aardige- dame dat ik die zelfde dag nog gebeld zou worden. Wat ook is gebeurd, maar jammer genoeg was ik toen in de auto op weg naar huis om mijn bijnavakantie, nog maar een half dagje te vieren, en niet bereikbaar. De volgende ochtend heb ik terug gebeld, en een afspraak gemaakt. Die afspraak was afgelopen vrijdagochtend. Want ja, hee, ik heb eerst vakantie en ik het eigenlijk he-le-maal geen zin om alleen al de naam van de stichting in mijn gedachten te laten binnen dringen tijdens deze vrije weken, laat staan hem ook nog uitspreken.

Het was een zeer, zéér inspirerend gesprek. De dame in kwestie en ik hadden een absolute klik. Wat een leuk wijf was dat. Gaande het gesprek kwamen we er achter dat we in hetzelfde Dorp wonen, wat zeg ik? Hemelsbreed nog geen kilometer van elkaar. We komen uit hetzelfde bouwjaar, dat schept ook een band. Haar verslag was prettig om te lezen, eind van de middag. Ik citeer een gedeelte van haar conclusie:

Visie coach op doelstelling:
Kandidate heeft meerdere mogelijkheden, en kijkt ook met open vizier naar buiten de stichting, en buiten de branche. Het huppeldepupvak trekt, de opleiding wordt overwogen en er zijn gedachten richting zelfstandig ondernemerschap. De vooruitzichten in deze branche lijken positief, en de opleiding en het werk zouden mooi aansluiten op zowel haar eerder gevolgde opleidingen, als werkervaring, interesses en persoonlijkheid. Ik adviseer haar dan ook van harte om deze wens nader te onderzoeken, en erover met werkgever in gesprek te gaan om te zien of er mogelijkheden zijn om werkgever te laten participeren in een nieuwe toekomst, als deze niet binnen De Stichting meer ligt.
En aan het eind van het gesprek zei ze: " Misschien is mijn baan niet jouw droombaan. Maar ik zou je willen aanraden om onze vacatures in de gaten te houden. Want ik geef je een goede kans dat je hier ook uitstekend zou kunnen werken. Voeg me toe op LinkedIn, dan heb je alvast een connectie. En weet je? Daarvan kreeg ik gewoon tranen in mijn ogen. Echt.

Soms ist leven zo kleute. Maar soms ist leven ook zo mooi.

Maar wel jammer dat zij bij De Stichting mij niet direct konden volgen in mijn ideeën. Wordt vervolgd. Hoop ik.

Vandaag

Buiten mijn raam

Waait het behoorlijk. Het is woest weer. En hoewel het wel droog is, vind ik het weer om binnen te blijven. Met alle drie de liefste mannen in mijn leven onder handbereik. Allemaal in de Lazy SundayAfternoon-modus met bijbehorende kledingvoorschriften. Ik ben sloom & loom, en een heel klein beetje verdrietig dat de vakantie voorbij is. Dus dat mag best.

Ik denk

steeds dat ik 'Later Als Ik Groot Ben'eindelijk wel een keer bereikt heb. Maar telkens weer kom ik dingen tegen waar ik geen raad mee weet. En besef ik: Hoe wijzer ik word, hoe meer ik besef hoe weinig ik eigenlijk weet. (Ja, soms gaat het diep)Soms word je enorm teleurgesteld door mensen, ik weet het wel, maar toch raakt het me steeds weer. En als je bloedje van kindje daar ook door geraakt wordt en er een hoop tranen en snot bij komen kijken, is dat niet ok. 

Ik ben dankbaar

dat wij allen nog steeds gezond van lijf en leden zijn. 
En dat ik het komende half jaar nog werk heb. Want daarna ist voorbij. Tenminste, deze baan dan. 
En dat ik het lef heb gehad om eindelijk weer iets sport-achtigs op te pakken. Het is buiten en het is niet heel erg afmattend, maar het doet wel iets, merk ik. Goed begin.

In de keuken

 is het echt 'mijn plek'. Ik kan er zo heerlijk zitten, ik voel er mij zo thuis. Neen, niet achter het fornuis, want ik ben niet gezegend met een Kook-gen. En als ik zo om me heen kijk, ishet er ook een behoorlijke bende, maar als ik met kwaad zou maken (ik zei áls) was alles in een kwartiertje weer strak.
Wel moet ik vandaag nog aan de gang om een Gezond Brood te bakken, aangezien Het Werk morgen weer aan de orde van de dag is.

Ik draag

vandaag dus mijn LazySundayAfternoonOutfit, met niets dan tricot en katoen. Wat een genot, die lange zwarte tricot rok van de Hema! Ik zou er wel in kunnen wonen denk ik.

Ik maak

niet zo veel op dit moment. Het haken aan mijn deken ligt helemaal stil, maar ga ik wel weer oppakken binnenkort. Denk ik. Ik ga straks nog wel notenmuesli en een kaas/preibrood maken. Van de week maakte ik een spagettitaart. Ik was er wat sceptisch over, maar hij is goed te hachelen. En makkelijk mee te nemen voor de lunch.

Ik ga
Vanaf morgen beginnen met de afbraak van mijn eigen functie. Ik moet 'eruit', en iemand moet het doen, dus al mijn (en mijn collega zijn) taken moeten in kaart gebracht worden en worden verdeeld onder het blijvende team. Niet leuk, maar wat moet dat moet.

Ik vraag me af

of het outplacementtraject waar ik aanstaande vrijdag mee ga starten, mij goede dingen zal brengen. Aan de ene kant bruis ik van de inspiratie van wat ik 'allemaal' voor de kost zal gaan doen als mijn functie dan echt is beëindigd, maar aan de andere kant ben ik ook een beetje huiverig. Zijn er nog banen voor mij? Ben ik al te oud? Moet ik voor mezelf beginnen? Maar hoe dan? 

Ik lees

 op dit moment vooral in een kookboek, gericht op inname van minder koolhydraten. Ja, ik loop mee met de massa. Ben altijd een beetje een meeloper geweest. Verder heb ik net De Kraamhulp van Esther Verhoef uit. Aanrader!

Ik hoop

dat ik ook na de vakantie mijn motivatie op het werk kan vasthouden. Ik weet nu ongeveer een half jaar dat ik er uit moet, en daar heb ik als ik aan het werk ben, eigenlijk geen last van. Het is meer dat ik ga malen als ik vrij ben. Ik heb een ontzettend leuke baan, en ik hoop echt dat ik het tot een goed einde kan brengen. Zonder zuur te worden, voor die tijd. Want dat zuigt. Big time.

Ik kijk uit naar

mijn volgende week vrij. Ik begin morgen na de vakantie met het plannen van een vrije week, zo ergens in september. Overuren die op moeten. En dan heb ik  nog een week verlof staan. Heerlijk. Het 
leukste van een baan hebben is dat je ook vakantie hebt! Nou ja, niet het leukste maar wel een van de fijne dingen in 't leven.

Ik leer

een aantal harde lessen, de laatste tijd. Op werkgebied, maar ook in mijn directe omgeving. Maar: zonder wrijving geen glans. Denk ik. En: het brengt andere mensen dichterbij. Wat fijn is.

Rond het huis

is er nog steeds wel e.e.a aan onderhoud toe. Maar de uit de kluiten gewassen buxushaag is verwijderd en daar komt nu een eigenst getimmerd tuinhekje. Tja. Living on the edge, wij.

Ik prakkiseer
hoe het volgend jaar verder zal verlopen. Zonder werk, en dan? Ik ben er van overtuigd dat er vast wel ergens een deur open gaat nu deze deur voor mijn neus wordt dicht geslagen, maar het ongewisse vind ik niet zo heel fijn.

Een favoriete quote voor vandaag

No guts, no glory.

Één van mijn favoriete dingen is

een lazy sunday afternoon doorbrengen met al mijn mannen om mij henen. En dan aan het eind van de dag even knallen en de hele pleurisbende aan de kant hebben. Fris en klaar voor een nieuwe week.

Een paar plannen voor de rest van de week

 -een moeilijke mail schrijven en ook versturen als het even kan
-een week vrij plannen in september
- een weekend weg boeken met een vriendin in oktober
- twee keer sporten
- op ziekenbezoek bij een vriendin die geopereerd wordt

Photo-Loggen, the first and final episode.

Ik zag het bij haar en bij haar. Ploggen. En ik dacht: dat is leuk! Dat ga ik ook doen. Dus ik begon vrolijk. En vergat het vervolgens. En dacht er weer aan. Maar toen was de dag al half voorbij. Nu, op een onverwachte vrije dag (op een korte videoconferentie na vanmiddag) kwam ik het half afgemaakte projectje weer tegen. Maar ik ben een sucker voor iets-wat-dagelijks-moet. Ik ben gewoon ruggegraatloos. Maar in het kader van beter iets dan niets, hier mijn dag van afgelopen zaterdag.

De dag begon heerlijk. Prachtig weer, dus alle ramen open. En, wat ook helpt bij mij, is direct in de kleren gaan. Voor ik het weet heb ik de hele ochtend verslonst als ik in mijn badjas rondlummel.

Op weg naar beneden gelijk maar even een wasje sorteren en mee nemen naar de wasmachine. Prins is aan het werk en de bloedjes liggen nog te verzuren in bed, dus heerlijk: Helemaal allenig!

Dan: Koffie. Anders lukt het niet. Sommige mensen vinden Senseo geen koffie, maar ik doe het er prima op.

Hm. Niet leuk als je je zaakjes niet opruimt voor je naar bed vertrekt. Tenminste: Niet als je 'sochtends beneden komt.

Aan de andere kant: Het is ook binnen no-time weer strak als je je een beetje kwaad maakt.

Zo met de deuren wijd open is het heerlijk om het topje van de was-ijsberg weg te werken. 

Dan: in de auto op weg naar de kringloop. In de Stad zitten er twee heel dicht bij elkaar. Handig!

In de ene was het wat het hier boven lijkt: Bende. Ze hadden zaken waar zelfs de kliko zijn neus nog voor op zou halen. Behalve deze hieronder dan. Wat een schoonheid. Maar: wat moet je er mee?

In de andere kringloop was het een ander verhaal. Heel veel ruimte, keurig uitgestald en ruim van opzet. En drúk! Jeetjemina, het leek wel of ze het weg gaven. Ik kwam Circus Weick nog tegen, maar durfde niets te zeggen; toch een beetje beroemdheden. En dit dressoir: Zacht prijsje, een verfje er over en klaar. Maar ja. Hij paste niet in mijn auto. En bovendien heb ik besloten dit jaar geen impulsaankopen te doen. Dus. Nog maar even over nadenken dan.

Ik ben met niets vertrokken. Er stond een rij van tien meter (écht!) voor de kassa, en mwah, eigenlijk had ik ook helemaal niets nodig. Wat een heerlijke constatering is dat zeg! Op weg naar huis nog even langs de autowasstraat gereden. Een lange rij, ook hier. Maar dat deert niet. Vandaag heb ik de tijd aan mijn zijde, en ik had anders die eend niet langs zien zwemmen.

Bij thuiskomt is het gezellig in de keuken. Ik hou er in ieder geval wel van als er een paar kerels zomaar langs komen voor een biertje.

Daarna gaat de muziek aan. Hard. Standje burengerucht. Maar dat deert de buren niet. Als het tenminste niet elke dag is. En dat is het niet. Maar soms moet je gewoon even lawaai maken. Amper groter dan een melkpak, maar een geluid er in om te zoenen. Als je geluid zou kúnnen zoenen tenminste.

En nee hoor. Ook vandaag weer geen culinaire hoogstandjes uit mijn keuken. Maar een allegaartje van van alles wat. 

Met die muziek is de bende al weer snel opgeruimd en gaan de kaarsjes en de wierook aan.

Uitgebreid douchen. Wat een genot.

Daarna: In pyama en badjas, koffie en even een paar zetten WF. 

We hebben vanavond NIETS op de agenda. De jongens zijn allebei op stap. Wat een heerlijkheid is dat toch. De hele avond voor ons alleen. 

Wat een heerlijke zaterdag.