zondag 23 september 2012

Monthly Instagram

Deze maand...
...ging Oudste mee oppassen.

...collecteerden Prins en ik voor het KWF.

Bestelde ik een nieuw(e) agenda(atje)
Ik vergiste mij in het formaat, maar de verzenders vergisten
 zich in de buitenproportioneel grote doos.

..vroeg ik mij af of ik nu wel of niet op deze kast ben uitgekeken.

.. deed ik OntdekjePlekje in mijn Geboortestad
met Neef & Nicht.

...maakte ik knapzakjes voor mijn hele team,
maar kwam er uiteindelijk toch nog eentje te kort.
Kerstkadootjes dus maar..

..voegde ik voor elk teamlid
een Message In A Bottle toe.

...whatsappte Oudste mij trots zijn Perfecte Eitje
terwijl ik aan het werk was.

.. reed ik achter deze auto en besefte ik dat ik
inderdaad een goede keus had gemaakt door me
als nieuwbakken bloeddonor op te geven.

.. herontdekte ik één van de weinige geneugten 
van het hebben van een vroege dienst.

..startte Oudste als bijna 17-jarige met rijlessen.

... spendeerde ik weer vele uurtjes aan de was,
en zoals elke keer spant Oudste de kroon.

...gaf ik mij eindelijk eens op om een fotocursus
 te gaan volgen: volgend voorjaar!

..genoot ik na van de vakantie dmv
deze fleurige armband.

..stapte Prins ein-de-lijk af van zijn Nokia 
en ging aan de smartphone. Oh wonder!

..ontdekte ik dat je met soda, warm water en 
aluminiumfolie (niet langer dan 5 minuten!) als nieuwe zilveren ringen krijgt!

.. ging het leven van De Puber weer niet over rozen.

..speelde ik een minirolletje in de voorlichtingsfilm 
over Telezorg binnen onze stichting.

..kreeg ik complimentjes van mijn baas per sms, die ik weerlegde 
en de eer aan alle medewerkers gaf, waarop hij deze sms stuurde.

Het eindigde wat rot, de vorige maand, met alle familieperikelen, maa het heeft zich toch wel weer aardig hersteld, allemaal! :-)

zaterdag 1 september 2012

Family ties

Weekie, wát een weekie hebben wij hier achter de rug. Het was een rollercoaster, werkelijk waar. Ik bedoel: Ik vind het niet leuk als het allemaal heel erg sáái is, maar aan de andere kant heeft enige saaiheid ook zijn comfortabele kanten. Vind ik.

Vorig weekend kwam ons (ons, dat is: onze familie) ter ore dat één der familieleden iets gedaan had wat niet door de beugel kan. Iets ergs, in de categorie: Dat dóe je gewoon niet. Allerlei emoties en gesteldheden heb ik voorbij zien komen: Verbijstering, verdriet, woede (als in: niets ontziende vlammende woede), murwheid (is dat een woord?), vastberadenheid , gelatenheid en ja, ook hoop. En liefde. Gelukkig ook vooral veel liefde. Want in tijden van nood leer je je familie kennen, dat is wel gebleken.

Wat is er veel gebeld, gesmst, gewhatsappt en bezocht, deze week tussen de verschillende familieleden. De 'boosdoener' ging iedereen langs met de handpalmen omhoog. Iets wat ik deze persoon nog maar zeer, zéér zelden heb zien doen. En wat dus -wat mij betreft- een positief punt is. En nu. Nu zijn we nog maar (al?) een week verder. En ook al lijkt de rust weergekeerd, er komt nog een lange weg. Een lange, pijnlijke, maar ook leerzame weg. En wat er aan het eind van die weg staat, dat weet niemand.

Waar ik mij het meest over heb verwonderd deze week is Oudste. Zestien jaar. Een rauwdouwer. Tenminste: zo op het oog. Prins en ik wisten al beter. Maar wat hij heeft laten zien deze week, dat hadden wij niet kunnen bevroeden, in geen honderd jaar. Hij had een goede relatie met 'de boosdoener'. Hij zei van de week dat hij De Persoon nooit meer wil zien. Hij draait wel bij, daar ben ik van overtuigd. Maar dat duurt nog heel lang. Hij heeft De Persoon tóch even ontmoet deze week: Wist dat deze bij ons thuis kwam om te praten en voelde dat hij toch naar huis moest, ondanks dat De Persoon daar was. Om zijn woede te uiten, gooide hij De Persoon een aansteker naar diens hoofd. Toen De Persoon vertrok, stond Oudste op de carport en gooide De Persoon een bak water over diens hoofd. Ge-wel-dig. Echt waar. Ik ben trots op dat joch. Heeft even goed laten merken wat hij er van vond, maar had bijvoorbeeld ook een baksteen kunnen laten vallen (wat hij godzijdank niet deed) De woorden die hij gebruikte deze week; ik moet er nog steeds van bijkomen. Hij kon zo goed verwoorden wat er in hem omging, Prins en ik stonden (en staan nog steeds) er versteld van. Ik heb nog nooit zo vaak als deze week tegen hem gezegd dat ik van hem hou en dat ik trots op hem ben. Want my goodness: Wat heeft dat kind mij van mijn sokken geblazen. En nog steeds.

Mijn band met hem was al sterk, alleen zag hij dat niet zo. Zoals een zestienjarig pubermormel het betaamt. Hij heeft al een week niet met zijn ogen gerold (terwijl ik het zag, dan) en we hebben al een week geen mot met elkaar gehad, zelfs geen irritaties. Hij zorgt goed voor zijn moesje, is bezorgd en wil zijn eigen zorgen opzij zetten. Ik wil dat weer niet, want ik wil hetzelfde voor hem doen, en dat maakt dat we hier in het gezin de afgelopen week nogal kazig waren. Jongste deelt de mening van Oudste (en van ons) maar zegt in één zin wat hij er van vindt, en dat is dat. Ook goed.

Gelukkig hoorde ik Oudste en Jongste vanmiddag alweer met elkaar kissebissen, dus het wordt langzaam weer bij het oude. Maar goed: Voor de bonding in het gezin en in de familie is zo'n akkefietje wel zeer goed. Al had ik de tijd liever terug gedraaid, zodat het nooit was gebeurd. Maar ja. 'Leermoment!' denk ik dan maar.

Ik weet het: een bijzonder vaag verhaal, maar deze hele week was vaag, dus tja.. :-)