maandag 30 augustus 2010

Terug naar 'gewoon'.

Vandaag moesten de jonge heren hier weer naar school om de boeken plus het rooster op te halen. En vanavond moest er uiteraard gekaft worden. (morgen ook nog wel.)Een nieuw schooljaar, een nieuw begin.

Jongste zit in een bijna totaal nieuwe klas, dus dat is nog eventjes wennen. Oudste ook, maar die maakt zich helemaal nergens druk over. Heeft nog niet 1 boek gekaft, is heerlijk op stap geweest de hele middag en moest vanavond naar de voetbaltraining. Hoe anders was dat twee jaar terug in de brugklas, toen hij hysterisch en buiten zichzelf liep te stampen door het huis hier, zijn kluissleuteltje al kwijt was toen hij terug kwam (die hij later terug vond in zijn broekzak, nadat hij twee keer heen & weer was gereden naar school) en niet wist waar hij het zoeken moest van gekkigheid. Hij staat ook heel anders in het leven, vergeleken met toen. Schuimt met zijn maatjes zo'n beetje alle dorpsfeesten hier in de buurt af, is zuunig met zijn geld (ja, blijkbaar kan dat tegelijkergtijd), viert feestjes, belt of smst als hij later thuis komt, meldt waar hij heen gaat, vraagt toestemming, en ja, heeft nu en dan een ongelovelijke grote mond, maar kan dat ook weer terug nemen. Hij is zelfs zo relaxed dat ik er soms een beetje jaloers op ben.

En Jongste? Ach, die heeft hier de hele avond door het huis gestuiterd en gekrijsd, maar heeft wel al zijn boeken gekaft, zijn werkschriften, passer, goedriehoek en kleurpotloden in zijn etui. En ook hij gaat nog wel landen. Als je twee, drie weken verder bent, kent hij zijn mentor en nieuwe klasgenoten ietsje beter, en is hij weer wat gewend aan het ritme.

Hoe heerlijk is het om zo jong te zijn...! Maar nog heerlijker is het als je al 'wat ouder' bent, en de wijsheid hebt dat altijd alles wel weer goed komt. Misschien niet op de manier waarop je dat had gedacht, maar het komt (bijna) altijd wel weer op zijn pootjes terecht...

vrijdag 27 augustus 2010

Vrolijke vrijdag



In navolging van haar geweldige initiatief, hier mijn vrolijke vrijdag bijdrage. Ik vind hem nog altijd erg leuk..!

donderdag 26 augustus 2010

Kleine broertjes


Vandaag is mijn kleine broertje jarig. Hij wordt 34. Wat heb ik hem vervloekt, vroeger. Een heel klein, vervelend etterbroertje, dat was ie. Hij was ook het lievelingetje thuis, want omdat ze zo lang op hem hebben moeten wachten, was hij zeer gewenst. Ik was een moetje. Daar doe ik verder niet zielig over, maar het is wel een andere start. Hij was vreselijk druk, terwijl ik het liefste met een boekje in een hoekje zat. Spugen, schoppen, slaan en schreeuwen, dat was wat hij zo'n beetje de hele dag deed in mijn herinnering. Toen hij naar de basisschool ging, kwam ik er al weer bijna af. We hebben nooit zoveel met elkaar gemeen gehad. Wel jammer, enerzijds. Anderzijds: Het was niet anders.

Er begon iets te veranderen toen De Prins en ik trouwden. Omdat hij nog niet oud genoeg was om te getuigen, vroeg ik hem ceremoniemeester te zijn. Stelt geen bal voor natuurlijk, maar het is een erebaantje. Het jaar daarop vertrok hij met de blauwhelmen naar Joegoslavie. De hele val van de enclave heeft hij mee gemaakt. Hij ging als een vrolijke flierefluiter heen, en kwam als een oud, gebroken mannetje weer terug. Ik was zwanger toen hij terug kwam. De baby werd overladen met kadoos, want hij had een leuk centje verdiend daar.

Dat kon natuurlijk niet lang goed gaan, en dat ging het ook niet. Maar: Hij is tegenwoordig leuk opgedroogd. Heeft een schat van een vriendin en is vader geworden. Hij is anderhalve kop groter dan mij, maar hij blijft mijn kleine broertje. En ik ben trots op hem. Vanavond drink ik een grote borrel op hem!

woensdag 25 augustus 2010

Functioneringsgesprek


Vandaag had ik het jaarlijkse functioneringsgesprek. Bietje snel, zo na vijf maanden op deze locatie, maar omdat ik al jaren voor de zelfde stichting werk, moest het nu maar weer gebeuren, zoals altijd rond augustus. Ik ben mijn nieuwe bazin nog een beetje aan het aftasten. Met mijn vorige baas kon ik het niet altijd even goed vinden, en omdat hij de naaste collega is van mijn nieuwe bazin, voelde het hier en daar wel een beetje vreemd. Maar: niets dan lof voor mijn persoontje, hoezee!

Ik werk in een relatief jong team, met overwegend startende werkers. Dat vind ik leuk. Omdat sommige van onze bewoners soms wat moeilijk interpreteerbaar gedrag hebben, komen die jongere collega's regelmatig hun oor bij mij te luister leggen, en probeer ik ze de weg te wijzen door de jungle die gedragsproblematiek heet. Ik merk dat ik dit een leuk aspect van mijn baantje vind, en het gaat me ook nog redelijk af ook. En als je daar dan bevestiging in krijgt, is dat een lekkere opsteker. "Jij, als zeer ervaren begeleider bent een grote waarde voor je collega's", zei mijn bazin. En toch.. Op zo'n moment heb ik nooit het gevoel dat het over mij gaat. Nog altijd heb ik bewijsdrang, maar met een zeer wankel bodempje. Nog niet zo heel erg lang geleden wist ik niet eens of ik wel goed genoeg was voor een minderwaardigheidscomplex, en dat werkt nog altijd door. Ook daar prikte Moeder Overste vanmiddag vaardig en met vaste hand door heen: "Je profileert je, ik zie hoe je je beweegt door het huis, je maakt een verschil, ik vind je verfrissend (nou ja, moet je mijn adem eens ruiken als ik net uit bed kom..) en toch voel ik hier en daar onzekerheid. Hoe kan dat?! Ja. Als ik dat wist, zat ik nu op jouw stoel. (dat zei ik niet natuurlijk) Nog altijd heb ik het gevoel dat ik door de mand ga vallen: "Nu zien ze hoe ik eigenlijk echt ben.." Wat is dat toch met die wijven?

Of... ben ik de enige?

woensdag 18 augustus 2010

An die arbeit


Ik heb het nog even twee daagjes kunnen oprekken, maar vandaag moest ik dan echt weer aan het werk. Niet dat ik met tegenzin ging hoor, maar ik wilde gewoon het vakantiegevoel nog net even ietsje langer vasthouden. Dat is uitstekend gelukt met dat skitterende weer van gisteren, not! Nou ja, ik heb nu wel de hele bovenverdieping schoon, voor het oog dan. Ook lekker.

Ik ben in de riante positie dat ik mijn dagdiensten mag draaien wanneer mij dat goeddunkt. Ik vind dat een groot voorrecht. Op dinsdag is het een drukte van jewelste op het werk, en zijn er soms niet voldoende pc's voorhanden. Daarom ben ik vandaag maar begonnen, zo kon ik niet alleen langer van mijn vakantiegevoel genieten, maar ook rustig opstarten. Niet dat er niets te doen was, maar als het dan ook nog zo'n kippenhok is, word ik bijkans gillend gek. De gewone groepsdiensten draai ik uiteraard wel volgens het rooster. Omdat ik zowel in juli als in september veel feesten en partijen had/heb, is mij in mei gevraagd of ik dan wel de twee weekenden na mijn vakantie acher elkaar wilde werken. Dat was toen nog zo ver weg; túúrlijk kan ik dat!

Dus nu komen er twee volle werkweekenden aan. Maar ach, ik mag niet klagen en dat doe ik dan ook niet. Ik heb er ook geen echte hekel aan om in het weekend te werken, ik vind het vervelender om thuis wég te zijn. Zit ook tussen de oren, daar niet van. Het is echt niet zo dat ik extra enthousiast wordt begroet op zondagavond. Meestal ligt een ieder dan al te bedde en ist heerlijk stil in huis. En ik heb ook niet het idee dat de jongens moeders amechtig missen; die hebben hun eigen weekendse dingen. Maar als het te lang gaat duren, of ik te veel weekenden moet werken (soms heb je dat wel eens), dan gaat het wel prikken en steken. Sta ik alwéér niet langs de lijnen op een winderig voetbalveld, mis ik wéér een verjaardag, kan ik wéér niet winkelen met Prins, of andere vreugdetjes of verdrietjes (want ook die verdrietjes van je jongens, die wil je zèlf du moment met ze delen). Daarom ist zo prettig dat ze hier, op deze nieuwe werklocatie, snàppen dat er een goede balans moet zijn tussen thuis en werk. Dat ze zoveel mogelijk aan je vrije-weekend-wensen tegemoet komen en dat je je kantoordagen naar eigen goeddunken kunt indelen.

Een jaar tot driekwart jaar geleden stond ik met 1 been buiten de stichting, wilde ik mijn horizon verbreden, mijn eindelijk gehaalde diploma gaan verzilveren. Het liep niet altijd op rolletjes op de andere locatie: een arbeidsconflict was het niet, maar het moest geen jaren meer gaan duren. Toen ik de kans kreeg om elders te gaan werken, en er ook nog een paar lieve collega's en leuke bewoners mee zouden gaan, hoefde ik niet erg lang na te denken. Deze baan ligt me goed, ik vind het leuk, en wat nou, 'onder mijn niveau'? Een nieuwe baan brengt altijd wel weer heel wat verschuivingen op de thuisbasis met zich mee, en eerlijk gezegd vind ik de roering van twee pubers in huis wel leuk genoeg. Deze baan hier geeft me meer rust, meer voldoening dan op de andere. Een nieuwe werkomgeving, een half honderd nieuwe collega's, nieuwe bewoners, en toch een soort 'oud' gevoel. Een pyama die je al een paar jaar hebt, eigenlijk versleten is, maar door het wassen lekker zacht en zich naar jouw lichaam heeft aangepast in een nieuw bed. Zo is hoe het op het moment voelt. Dus waarom zou ik verder kijken? Mijn tijd komt nog wel. Diploma blijft wel geldig en als de jongens weer helemaal geland zijn, kan ik altijd wel weer verder kijken. En ja: Jammer hoor, dat de vakantie voorbij is, maar gelukkig hebben we de foto's nog, en ik ben blij dat ik in de positie ben dat ik überhaupt kán werken; gezond van lijf en leden en voldoende energie, ik ben een gezegend mens. Okee, dat het wel móet met die hypotheek, als dat struisvogelpolitiek ik gewoon even weg.

Kortom: Hallo baas en collega's: Ik bén d'r weer!

zaterdag 14 augustus 2010

Holiday's over


Al bijna een week zijn we weer terug van de camping. Mooie plekjes genoeg in Nederland, en we hadden niet echt zin om heul lang te rijden. Dat hebben we dus ook niet gedaan: een uur en een kwartier deden we er over. Nu ben ik diep in mijn hart niet echt een campingmens. Ik ben eigenlijk een luxepoppetje die graag een bubbelbad en ander sanitair voor zich zelf wil hebben. Op de meeste campings is dit niet het geval. Dan mag je bij wijze van spreken al blij zijn als er pleepapier op het toilet hangt. Maar goed: De jongens vinden het fantastisch om te kamperen, dus zal ik maar weer geen spelbreker zijn. Straks, als de jongens niet meer mee willen op vakantie (heeeel straks!) dan gaan de Prins en ik wel naar luxe resorts. (...)

Maar goed, voor de rest hoor je mij niet klagen: ik heb een hele stapel boeken uitgelezen en met een kopje koffie/wijntje/biertje (alnaargelang het tijdstip) en een beetje zonneschijn ben ik volmaakt gelukkig.

Er is 1 ding waar ik maar niet aan kan wennen op een camping: De rijen toiletten. Ik moet gewoon op mijn gemak kunnen uitscheiden, drukken, bruintje de beer uitlaten, een bruine trui breien, kakken, kleien, ontlasten, uit je heup kuchen, uit je rug niezen, of hoe je het ook maar noemen wilt. En dat lukt me meteen niet meer zo gauw als er een andere gast het toiletgebouw betreedt. Ik wil wel hoor, echt, maar het gaat gewoon niet!! Ver-schrik-kelijk. En zo kon het gebeuren dat ik mij halverwege de vakantie behoorlijk onpasselijk voelde en ik verschrikkelijk zure oprispingen kreeg. Heul vies. En de ochtend daarna, joh! Man oh man! Ik liep helemaal leeg. Op het toilet welteverstaan dan he. En wat was ik blij! Ik voelde mij bijna als herboren.

Maar voor de rest was het een zeer hygienische, leuke, aktieve (voor de kinderen), luie (voor Prins en mij) redelijk onbewolkte vakantie. En nu mogen wel volgende week weer aan de slag. Ook goed. Nog een paar weekies vakanite voor de jongens, maar nog mooi even tijd om nieuwe schoolspullen te kopen, en dan is het leven weer helemaal gewoon. En dat heeft ook zijn prettige kanten..!