zaterdag 30 november 2013

Hoera, het is zaterdag!

En zo vliegt de tijd voort. Oudste werd vorige week achttien. 18! Jeetjemina. Ik, jonge deerne, heb gewoon een volwassen kind. Nou ja, maar niet te lang bij stil blijven staan. Voor zijn verjaardag maakte ik een levensboek. Wat vorig jaar nog een leuk idee was, maar waar ik mij een heel ietsjepietsje op verkeken heb. Wat een werk! Alles inscannen wat nog niet digitaal was, op volgorde leggen en dan invoegen. Nah, als ik het zo lees, valt het best mee. Maar goed, al met al is het goed gekomen en was het 1 grote trip down Memorylane.

Verder is het hier in huis niet erg veranderd, sinds Oudste Volwassen is. Niet dat ik dat had verwacht: vanmorgen zijn we samen anderhalf uur bezig geweest met het ordenen van zijn schoolzaken. Alleen het ordenen nam al zoveel tijd in beslag, dus kun je nagaan hoeveel tijd hij nog zal moeten spenderen om 'bij' te komen. Maar dat geeft niet. Hoop ik. Alles sal reg kom. (smeek ik op mijn blote knieën). Hij is van goede wil, daar ligt het niet aan. Alleen nog de woorden omzetten in daden. We zullen zien.

Jongste huppelt nog steeds overal dwars doorheen. Ja hoor, ook bij hem is de puberteit ingetreden en dat schuurt hier en daar wel, maar hij heeft het aanpassingsvermogen van een kameleon. Hij heeft sinds een paar maand een baantje als vakkenvuller in de plaatselijke buurtsuper en hij werkt zich een slag in de rondte. Mooi. Een paar weken geleden kreeg ik een telefoontje van zijn mentor: Hij mocht er wel iets meer aan trekken. Daar voer je dan een gesprek met hem over, hij gaat aan de slag en is binnen twee weken bij. Of sterker nog: Hij loopt voor. Dat ik dan denk bij mezelf: Waarom ben je überhaupt achter geraakt als het zo gemakkelijk gaat, daar heb ik het maar niet over. Oftwel: Alles verloopt weer smoothly.

Op het werk is ook niets veranderd. Druk, altijd wat, maar leuk en onvoorspelbaar. Ik krijg het allemaal nog steeds niet af, maar ik kan dat iets(jepietsje) beter van me af zetten. Ik heb nu, zo aan het eind van het jaar, mogelijkheid om uren bij te draaien en uit te laten betalen. (normaal krijg ik vrij voor extra uren). Het project waar ik eind februari in ben gestapt, loopt op zijn eind. Daar ben ik ook niet echt rouwig om. Het was leuk en interessant, maar ook behoorlijk intensief en het trok aan me. Dat ben ik straks kwijt. Helemaal niet erg. Mijn team is inmiddels 18 man sterk, inclusief stagiaires, dus dat is best een kluif. Maar wel enorm leuk. Ik hoop alleen dat die geboortegolf binnenkort uitgegolfd is.

Prins is aan het sleutelen aan de crossmotor, Jongste is aan het crossen, Oudste aan het voetballen, en ik heb het huis opgeruimd. Ja, het is emancipatie wat de klok slaat hier. Ik vind het eerlijk gezegd best prettig om een testosteron-vrij huis tot mijn beschikking te hebben. Ik piel een beetje hier, ik klooi een beetje daar, heerlijk.

Maar wat wil ik eigenlijk zeggen met dit verhaal? Niets. Gewoon: Ik leef nog. :-)