donderdag 22 augustus 2013

Stukje zelfbevlekking

Tja. Wat zal ik er van zeggen? Het was even een heel raar wereldje waar ik binnen gesleept werd, deze week. Nah, dat belooft wat voor de rest van de week. Net toen ik dacht, nou, het wordt wel een beetje saai, mijn leven, comfortabel saai oké, maar saai, diende zich een avontuur aan. 


Tijdens mijn vakantie kreeg ik een mail van de regiodirecteur. Nu is het zo dat ik haar wel ken, zij kent mijn naam, ik kom haar nu en dan tegen en dan is het: Hé, hoe gaat het enzovoort, maar dat ik nu wekelijks mail van haar ontvang, nee. In die mail ging het over een belangrijke ontwikkeling binnen onze stichting, waar men één of ander snel bureau voor in de arm had genomen, en die waren op zoek naar een persoon binnen de stichting die e.e.a. konden helpen implementeren en borgen binnen de Stichting. De regiodirecteur had twee namen genoemd: die van mij en van nog iemand die dezelfde functie als mij heeft op een andere locatie. Nu ik het zelf zo opschrijf, kan ik wel aanvoelen waar het eigenlijk over ging, maar ik ben soms niet zo diepdenkend, blijkbaar en dacht: Huh? Nou ja, ik zie wel. Er zou binnen afzienbare tijd contact met mij worden opgenomen om een afspraak te maken.



Ik werd verzocht om met voorstellen voor tijdstippen te komen. Dat heb ik gedaan. Maandag werd ik gebeld door ene Joris. Hij stelde zich voor als medewerker van een onderneming die zich bezighoudt met resultaatverbetering bladiebla, ik was hem vrijwel direct al kwijt in zijn verhaal. Maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat hij mij naam op zijn engels uitsprak {èvvilinn}. Of het morgen schikte. Dat schikte. Dinsdagochtend 11 uur arriveerde hij. Een snel pak, haar in een quasi-nonchalante look, en slimme ogen, die mij vriendelijk opnamen. Het werd een prettig, en toch pittig gesprek. Over de nieuwe ontwikkelingen. Een project die prioriteit nummer één had binnen de stichting. Omdat ik mij al bezig hou met een ander project, die volgens mijn informatie al prio nr uno had, meldde ik dit ook. Hij wuifde dit weg. Nee, DIT project was een zéér belangrijke, die alle voorgaande vrijwel van tafel veegde. Of ik daar een rol voor mijzelve in zag. Dat was het eerste moment dat ik er waarschijnlijk uitzag als een stripfiguur. (maar zonder biertje)



Vervolgens werd ik aan de tand gevoeld over me, myself and I. Wie ben ik, hoe sta ik in het leven en in het werk, hoe ga ik om met deadlines, ben ik gewend om onder grote druk te werken, heb ik ervaring met procesmatig werken, kan ik op managementsniveau presentaties geven.
Dat was mijn tweede stripfiguurmoment.

Aan het begin van het gesprek had ik al geïnformeerd naar de belasting in uren: ik moet het natuurlijk wel een klein beetje kunnen combineren met mijn reguliere werk én het projectwerk waar ik al in zit. Deze vraag wilde hij in dat stadium van het gesprek nog niet beantwoorden: "Daar komen we later op" zei hij. Ondertussen vroeg ik mij af waar ik in was beland. Joris sprak over taskforce-consultancy en nog veel meer vakjargon wat ik allemaal alweer vergeten ben. Ik ben namelijk van alles, maar ik ben niet snel, gesjeesd en al helemaal niet thuis in die wereld. En ondertussen vroeg ik mij nog maar eens af wat mij nu eigenlijk precies overkwam; hoe kómt de regiodirecteur er bij om mijn naam te noemen? Als ik op de zgn kwartaalbijeenkomsten van de Stichting rondloop, waarin alle projectleden (>80 personen) en de directie plus de Raad van Bestuur elkaar ontmoeten, dan heb ik nou niet direct het gevoel dat ik met kop en schouders boven het maaiveld uitsteek. Het is ook niet zo dat ik ondergesneeuwd raak, maar ik zie daar heel wat zeer competente mensen rondlopen die hun babbel niet op de verkeerde plek hebben zitten en graag te koop lopen met hun kennis. Wat ik niet vervelend bedoel, maar ik ben meer van het beschouwende type. Ik ben ook niet achterlijk, maar toch kon ik niet snappen dat ik, uit de hele stichting, de tweede naam ben die genoemd is.

Want. waar ging het nu uiteindelijk écht om? Het ging over een fulltime baan, waarin ik directe verantwoording af zou moeten leggen aan de directie en Raad van Bestuur. Toen Joris dat meldde, was ik voor de derde keer stripfiguur maar dan in het kwadraat. Wát? En mijn huidige baan zomaar uit handen laten vallen? Met alle gevolgen van dien? Joris knikte van ja. Stante Pede, de trein rijdt al.

Ik vond dat een goed moment om nog maar een kop koffie voor Joris te gaan halen.

Omdat ik van tevoren niet zo goed wist waar het gesprek over ging, heb ik mij er verder niet heel diep op voorbereid. (of eigenlijk: Totaal niet) Natuurlijk kan ik wel wat over mijzelve vertellen, weet ik wel wat mijn kracht is en vooral wat mijn áándachtspunten zijn. Ook ben ik een ster in het onderuithalen van mijn eigen woorden: dit heb ik ook tijdens dit gesprek een aantal keer gedaan (ik moet daar toch eens een beetje beter op letten). Maar aan de andere kant: Ik ben volkomen eerlijk geweest over mijzelf (nou ja, ik heb maar niet verteld dat ik af en toe een stukkie haak) en wat je ziet, dat krijg je. Niets meer en niets minder. Maar ja. Ik twijfelde wel behoorlijk of ik dat eigenlijk wel kon. Daarnaast kwam het voor mij als een complete verrassing. En, ook niet geheel onbelangrijk: Mijn huidige baan á la minute laten vallen, zonder fatsoenlijk overdracht of iets? Dat gaat bijzonder hard tegen mijn gevoel in. Aan de andere kant: Bestaat mijn functie nog wel, over 1,5 jaar? Voor mezelf is het een geweldige kans (als je er van uit gaat dat ik de capaciteiten bezit, dan), maar ik werk niet voor niets in de zorg: Mijn gevoel vertelde mij ook dat ik niet zomaar alles uit handen kan laten vallen. Niet mijn huidige baan en ook niet het project waar ik al tot over mijn oren in zit. Want ook daar was geen plaats meer voor, natuurlijk. Dat heb ik Joris ook eerlijk verteld, ook mijn twijfels of ik überhaupt wel geschikt ben, en ach, in één moeite door dat ik zo'n 13 jaar geleden eigenlijk niet eens wist of ik wel goed genoeg was voor een minderwaardigheidscomplex. 

Tot slot vroeg Joris nog naar mijn computervaardigheden. Op mijn antwoord dat Excel een onbegaanbaar pad voor mij is omdat ik er geen hout van snap, keek hij me aan alsof ik net verteld had dat ik het alfabet nog niet helemaal onder de knie had. Aan het eind van het gesprek gaf hij mij zijn indruk van mij weer: Een gedreven en leuk persoon, die hard wil werken, en ook veel in haar mars heeft, maar hij twijfelde over mijn capaciteiten omtrent overstijgend inzicht en het vermogen om op managementniveau te enthousiasmeren en zaken over te brengen. Ik kon niet anders dan mij daar bij aansluiten, want ik denk dat hij volkomen gelijk had. Maar goed, ik moest alles maar even laten 'landen'. Hij zou mij de volgende ochtend bellen, en vertellen wat zijn definitieve bevindingen waren.

Waarna hij mij volkomen en totaal van het padje achterliet.

Ik sprak er 'savonds over met Prins, Baas en Niggie, en kon er maar niet over uit. Stiekem hoopte ik dat ik geen keuze hoefde te maken, maar zijn slotzin klonk nog na in mijn oren. Baas was (op zijn zachts gezegd) ontstemd, maar wilde mij verder niet beïnvloeden, zei hij, de schat.

Maar goed, lang verhaal kort:
De volgende dag werd ik door Joris gebeld, en die zei met een grafstem: "Evelyn, je bent het niet geworden." Mijn antwoord was dat ik daar eigenlijk, eerlijk gezegd, wel blij over was, bracht bij hem waarschijnlijk een stripfiguur-uitdrukking teweeg, maar dat weet ik niet zeker. "Blij?" zei hij nog wel, haha. Maar ik meende dat oprecht, en nog steeds wel eigenlijk. Het gaat volstrekt tegen mijn gevoel in om zomaar mijn baas en mijn team te laten vallen (want zo voelt dat toch wel) en ja hoor, niemand is onmisbaar en zo, maar ik twijfelde ook wel heel erg of ik wel in staat ben om dit project tot een goed einde te brengen. Daarnaast is het zo dat ik dan alle informatie over iedereen in de Stichting onder ogen krijg. En ik zit daar eigenlijk helemaal niet op te wachten. Zeker niet als ik dan in april, mei 2014 weer gewoon terug op mijn stekkie zou komen. Had ik van tevoren geweten waar het precies over ging, had ik mij daar natuurlijk wel beter op voorbereid, als ik had gedacht dat ik inderdaad daar wel geschikt voor was. Want blijkbaar ben ik wel in beeld bij de directie. En zal er heus wel iets zijn wat ik goed doe, ook al voelt het voor mij niet alsof ik vreselijk uitblink. (Hallo Vriendje Minderwaardigheidscomplex) En ik ben blij dat ik in beeld ben, zeker met alle ontwikkelingen die op komst zijn. En dit hele (vooral korte) intense avontuur beschouw ik maar als een enorm compliment  En die ga ik nu -voor de verandering- eens niet weerleggen, maar ik neem hem in ontvangst, stop hem in mijn achterzak en ga verder op mijn eigen vertrouwde padje met een grote smile op mijn gezicht.
:-)


Mantelpakjes staan mij uberhaupt voor geen meter niet.

*Zelfbevlekkingsmodus uit*

dinsdag 13 augustus 2013

Jongste

Ach.. Het gewone leven is alweer bijna begonnen. Bijna, wat Jongste heeft nog steeds vakantie. En maakt hier voluit gebruik van. Hij 'rust' dat het een lieve lust is. Hangt op de bank, voor de playstation of in bed. Jahaa, daar moest ik een paar jaar geleden ook niet aan denken. Vréselijk, zo'n mormel die maar hangt en verders niets doet. Maar ja. Ik kan mij er druk over maken, ik kan op hem blijven mopperen, ik kan zeggen dat hij een baantje moet zoeken, en dat hij iets núttigs moet gaan doen. Maar ik hoor de echo van mijn eigen moeder nog in mijn oren. En dat geeft een wat vervelend gevoel.

Jongste is een totaal ander kind dan Oudste. Een kind van uitersten. Deze vakantie helemaal. Óf hij hangt op de bank (ja hoor, alle etappes van de Tour de France gezien, behalve de laatste omdat hij toen zelf in Duitsland moest crossen), óf hij is niet thuis. En met Niet Thuis bedoel ik dat hij dan ook meteen een paar dagen weg is. Op vakantie met zijn maatjes, of met een cross-vriendje uit de Achterhoek en zijn ouders op een camping in het zuiden. Óf hij hangt lamlendig voor zijn Playstation, óf zit op zijn wielrenfiets, compleet met één of andere op volle toeren draaiende App die zijn km, afstand, gemiddelde snelheid en alles bijhoudt, om een tochtje van minstens 50 km te maken. Laatst zelfs 100. Nou ja, ik schud mijn hoofd dan maar en heb wel begrepen dat het kind behept is met de genen van zijn moeder. Nou ja, niet op sportief gebied dan, (HAHAHA) maar wel dat het zwart of wit, hollen of stilstaan, hoge bergen of diepe dalen zijn. Hij is het laatste jaar enorm gegroeid, zowel in de lengte als in de breedte (qua spieren, en heus sixpack siert zijn buik en hij rolt de hele dag met zijn spierballen) alsook in geestelijk opzicht. Nee, hij heeft geen vakantiebaantje; zijn postwijk heeft hij begin dit jaar aan de wilgen gehangen (was ook best een klus, 35 km in het buitengebied, twee keer per week), maar hij heeft een andere manier gevonden om zichzelf te bedruipen en zijn vakantie te betalen: Handelen. Hij kocht een mini-crossmotortje en verkocht deze later voor meer dan hij ervoor had betaald. Twee crossfietsen was het zelfde lot toegedaan. Ik geloof dat hij nog te veel aan zijn wielrenfiets gehecht is om deze ook weer door te verkopen. Gelukkig maar, want hardlopen doet hij ook wel regelmatig, maar in mindere mate dan wielrennen.

En echt, hij wil best wat doen, terwijl wij, de rest van het gezin, hard aan het werk zijn. De vaatwasser uitpakken bijvoorbeeld, een boodschap doen, en brief bezorgen. Maar dat moet hem dan wel expliciet gevráágd worden. Zelf kómt hij er gewoonweg niet op. Maar hij heeft wel een duidelijk toekomstbeeld. Hij begint zijn eigen miljoenenbedrijf. En toch is hij nog steeds heel gewoon gebleven. Grappig om de grote verschillen tussen Oudste en Jongste te zien. Oudste is van binnen Groots En Meeslepend. Zijn humeur vliegt alle kanten op. Jongste is qua humeur heel gelijkmatig. Nu de hormonen welig tieren in zijn lijf, is daar van de buitenkant weinig van te merken. Terwijl het vroeger een echt driftkikkertje was, en zijn broer een rustig kind. Het is een zonnig kind, met vrijwel altijd een goed humeur. Het enige wat hem uit zijn hum kan brengen is eigenlijk zijn broer, met zijn nukken en buien. Verder gaat hij zijn eigen gang, laat zich niet gek maken, gaat gerust naar huis na een avondje in de keet met zijn maatjes, als zij nog de Plaatselijke Bardancing gaan bezoeken. Geen zin om zich daar van zijn beste kant te laten zien, te duur, hij vindt het wel goed. Ik bewonder hem daar stiekem een beetje om. Hij is hij, klaar.

Vandaag zaten we samen in de auto, op weg naar MacDonalds, voor een welverdiend toetje na het eten. Prins zat voor zijn werk in een ander deel van het land, dus wij dansten op tafel. Het gesprek kwam er op dat hij eigenlijk een Dorpsjongen is, en heel anders opgroeit dan jongens in de Grote Stad. Hoe kwamen we daar eigenlijk op? Oja, omdat we een stel lifters zagen en dat je nooit kunt weten of ze iets kwaads in de zin hadden. Jongste zei dat je dan 'dus' eigenlijk wel een pistool in je dashboardkastje moest hebben liggen. (Ik zag in deze lifters totaal geen kwaad, al helemaal niet omdat ze naast de snelweg liepen en ik ze dus qua verstand niet al te hoog inschatte, maar goed, ander verhaal) Hij vroeg of ik dacht dat er niet aan te komen was, zo'n pistool. Ik dacht van wel, maar ik prefereer legale zaken boven illegale zaken. Hij dacht dat het  niet zo'n heel groot probleem moest zijn, om daar aan te komen, en illegaal.. ach... Ik moest vertederd lachen om hem. Een jochie nog, maar toch ook tegelijk duidelijk op weg naar volwassenheid. En... Opgegroeid in de beschermde omgeving van Het Dorp. Dit zei ik ook tegen hem, waarop hij zei: "Nou! Ik ben laatst nog op het nippertje uit handen van de politie gebleven! Maar echt! Heb ik jou dat nog nooit verteld?" En hij keek er verlekkerd, sensatiebelust en handenwringend bij. Ik dacht: Nou, nee, dat heb je me nog nooit verteld, huh? En zei: "Oja? Hoe dan?" Had hij zijn licht niet aan op weg naar school. (Afstand: +/- 1 km). Werd hij aangehouden en vroeg de agente waarom zijn licht het niet deed. Gooide hij al zijn charmes in de strijd met een kletsverhaal over haasten om op tijd op school te zijn (de brave borst), en in de haast dacht hij dat hij zich lichten had ontstoken. Knipte beide lampjes aan, en mocht -door het oog van de naald, jaja- verder rijden. Maar niet zonder de wijze woorden van de agente: "Haastige spoed is zelden goed." Dit beamend en vriendelijk knikkend vertrok hij alsnog naar school. Ja, je maakt wat mee hier, als Dorpse Jongen.

Gelukkig voor hem haalt hij zijn kicks helemaal op in het zijspan-crossen.

Maar dát is voor Moeders dan weer even net iets minder geslaagd.




woensdag 7 augustus 2013

Het normale leven.

Ach. De vakantie.. En je dacht er geen einde aan zou komen.. Maar niets is minder waar. Maandag toog ik met fikse frisse tegenzin naar het werk. Nog niet vaak had ik dat, die tegenzin om weer te starten met werken. Maar dit keer dus wel. Dat had vast te maken met het prachtige weer dat we hadden (ik kan mij niet heugen ooit zo veel mooi weer in de vakantie te hebben gehad!) Helemaal en totaal ben ik tot stilstand gekomen, wat een heerlijkheid. En dat komt niet in de laatste plaats doordat we geen lange reis hoefden te maken deze vakantie, volgens mij. We hebben van alles gedaan deze vakantie, maar verder dan die 400 km in het eerste deel van de vakantie zijn we niet meer gekomen. En weet je? Helemaal niet erg! :-)

Na Groningen waren we eerst een paar dagen thuis. Waarin we veel Nuttige Dingen hebben gedaan. Nuttige Dingen, die tóch leuk waren. Zoals bijvoorbeeld de schommelbank in ere herstellen. 
Jongste was daar vorig jaar doorheen gezakt, en de bekleding van het kussen was niet meer je-van-het, qua vlekken en ander gespuis.

Lekker fris, niet? Ook heel erg handig gekozen, vind ik zelf met al dat wit er in, haha! Ben benieuwd hoe lang het zo blijft, maar voor dit jaar ben ik er nog wel gerust op. Lang leven de stoffen van Ikea!

Het stond al langer in de planning (al was het alleen al vanwege veel te veel verf inkopen voor de keuken), maar toen we een paar iets koelere dagen hadden, hebben Prins en ik de woonkamer aangepakt. 
Wat een heerlijkheid, een frisse kamer!


Op de schommelbank ist heerlijk toeven. Ik heb er dan ook alweer heel wat uurtjes doorgebracht. Haken: sommigen vinden het oneindig saai en oubollig, ik word er helemaal Zen van. Ik ben begonnen met jasbeschermers voor mijn uiterst blitse fiets. Dat is nog niet zo gemakkelijk, maar ik blijf proberen..


We hadden de jaarlijkse dorpsfeesten. Waar een megakermis bij zit. Dat laatste is cynisch bedoeld.. ;-) Maar size doesn't matter, toch?


Prins en ik togen naar het zuiden: Maastricht: wat een aangename verrassing was dat: wat een leuke stad!
Dit jaar was de vakantie er eentje van nog meer bijzonderheden behalve het weer: Niet eerder brachten Prins en ik zoveel tijd met ons tweetjes door tijdens de vakantie. Ook leuk..!

En wat altijd blijft is de lavendel. Die bloeit al jaren in vol ornaat bij ons voor het huis. Wat een genot, echt waar. En het leukste is: De plantjes kocht ik ooit voor een appel en een ei bij de Aldi. Hoezee voor deze low budget Happiness. Het wordt weer tijd om te oogsten. Potten vol heerlijk geurende lavendel heb ik al, en al vele geurzakjes gaf ik weg. 


En nu.. Kijken we terug op een heerlijke vakantie en is de tegenzin om te werken gelukkig ook wel weer verdwenen. Ik zit er weer in, en dat is helemaal ok. Maar ik heb inmiddels wel mijn volgende vrije week gepland. Ik heb gemerkt dat afstand even heel erg goed is.

Vandaag was ik alweer vrij: een van de geneugten van part time werken is dat! Hoewel ik mijn dag niet had (stukke apparaten, apparaten die wel werkten, maar niet deden wat ik wilde, vergeten pasjes, de hele dag regen, dingen stuk laten vallen, voor het eerst weer een lange broek aan willen doen en deze dan niet meer met goed fatsoen dicht kunnen krijgen en meer van dat soort ongein..), maar het was ondanks dat ook een productieve dag en dat is ook fijn. 

Maar waar ik werkelijk helemaal gék van word, is het leger vliegen wat hier in huis huist. En.. de vliegenmepper is stuk. En nee, met een krant mept het half niet zo gemakkelijk. Ik zit hier dus zo'n beetje de gehele dag om mij heen te zwaaien, meppen & slaan. Vieze, smerige beesten, bah! ik heb Jongste bevolen om morgen een vliegenmepper te kopen en ALLE ongenode gasten uit te roeien, te liquideren, verdelgen, wegvagen en daarna te vermoorden. Dan ga ik vrijdag het hele huis weer vliegenpoep-vrij maken. BAH!

Heb ik toch mijn oh zo broodnodige lichaamsbeweging weer gehad vandaag. 
Ik denk dat ik morgen spierpijn heb.