dinsdag 25 januari 2011

En langs het tuinpad van mijn.. moeder.

Vandaag op het Flow-kalendertje de spreuk: "Je blijft altijd kind van je moeder." Ik vind hem wel mooi. Want: het is waar. Dus ist mooi.

Ik heb de laatste jaren veel nagedacht over de relatie die ik met mijn moeder heb. Tijdens mijn studie was er alle gelegenheid voor: De modules Seksespecifieke hulpverlening en Transactionele Analyse maakten wat dat betreft veel in mij los. Er is veel gebeurd rond die tijd. Dit kwam met name omdat ik aan de ene kant bóós was, maar ook omdat ik mijn moeder meer en meer begon te begrijpen. Een rare tijd, die ergens wel even in een soort van climax eindigde.

En nu. Zijn we in 2011. Het jaar dat ik veertig word. Véértig! (Uhm, eigenlijk volgende week al) En inderdaad: nog steeds een kind van mijn moeder. En ik hoop het nog een jaar of veertig te zijn. Hoewel mijn moeder dan wel de leeftijd van 101 zal moeten bereiken. Het lijkt er op dat we elkaar in de loop van de tijd beter zijn gaan begrijpen. En dat is mooi.

Ik was een 'moetje', zoals ze dat toen noemden. (of doen ze dat nog steeds?) Maar daarom niet minder gewenst. Ik was mijn ouders' oogappel. Liep in kleertjes van de duurste kinderkledingwinkel van de stad. Werd omringt met veel liefde. Er gebeurden een aantal nare dingen in het leven van mijn ouders. Na vijfenhalf jaar kwam dan eindelijk mijn broertje. Die schreeuwlelijk. Nou ja, ik vond hem wel lief, maar ik moest nu de liefde en aandacht van mijn ouders delen als hij wakker was, en stil zijn als hij sliep. Ik was in die tijd veel bij mijn opa en oma, waar mijn nichtje ook woonde. Ik heb de helft van mijn jeugd zo'n beetje bij opa, oma en Nicht doorgebracht.

In mijn puberteit boterde het niet zo goed tussen mijn moeder en mij. Op zijn zachtst gezegd. Mijn hemel, als ik daar nog aan denk word ik al moe. Nu deed ik het ook niet zo héél goed op school, dus dat was ook altijd stof tot trammelant.

De relatie veranderde, in positieve zin, toen Prins in mijn leven kwam. Dat was in 1988. Ja, ik was nog maar een piepkuuk'n. In 1990 kochten we een huis, waren een half jaar druk met verbouwen en in mei 1991 vertrok ik uit huis. Naar Het Dorp, ruim 35 km verder. En ging bijna dood van de heimwee. Daar zaten we dan, in ons nieuwe huis. Maar ik wilde wel naar huis terug kruipen. Ik snapte het niet van mezelf: ik wilde toch zo graag het huis uit? Had ik mij in dat half jaar klussen niet goed genoeg kunnen voorbereiden? En ik was vooral verbáásd dat ik heimwee had. Gelukkig werkte in nog in mijn geboortestad, dus elke dag poolde in met een Dorpsgenoot naar De Stad, en ging terug met de trein. Ik kwam dus nog zes dagen per week thuis. En ook al waren mijn ouders overdag vaak niet eens thuis, ik was gewoon nog weer even op het nest. Dat is goed geweest, denk ik. Na een jaar, anderhalf jaar nam ik de stap op dichter bij Het Dorp te gaan werken. En kwam ik iets minder thuis.

In 1994 trouwden Prins en ik, en in 1995 werd Oudste geboren. Ik was gestopt met werken en kwam dus regelmatig bij mijn ouders thuis met Oudste en later ook met Jongste. In 2000 was ik gescheiden en min of meer genoodzaakt om te gaan werken. Mijn moeder kwam elke donderdag trouw oppassen. Prins en ik kwamen weer nader tot elkaar, en ik ging op een zaterdagmiddag naar mijn ouders om hen van dat feit op de hoogte te stellen. Prins en ik waren toen al weer redelijk zeker van onze zaak. Het werd zo'n beetje het lastigste gesprek van mijn leven. Want hoe vertel je je ouders dat je weer verder gaat met de man waarmee zij je twee jaar daar vóór zo dood-ongelukkig hebben gezien? Ik had niet hoeven vrezen: mijn ouders waren oprecht blij. Tuurlijk. Ze zagen hoe blij ik was, en dat maakte hen ook automatisch blij.

Op een dag waren de jongens hier groot genoeg geworden om het zonder oppas af te kunnen. Dus oma kreeg een bosje bloemen, een weekende Antwerpen met opa, en ging 'met pensioen'. En dáár is er volgens mij iets misgegaan. Mijn opa was inmiddels overleden en mijn oma vroeg meer en meer zorg. Ook in die tijd zijn er minder leuke dingen gebeurd in de familie. En ik voelde me een soort van mediator tussen Nicht en mijn moeder. Waar ik uitspraken en gedrag van de één wilde verklaren voor de ander, en andersom, maar de balans was voor mij niet altijd goed te vinden. Oma overleed, en de begrafenis hebben we met ons drieën geregeld, in perfecte harmonie. Maar er moest ook heel wat verwerkt worden.

En nu. Nu zijn we alweer drie jaar verder. Ik merkte zelf dat ik weinig bij mijn ouders over de vloer kwam. Ja, druk. Ja, ver. Ja, andere redenen. Nu denk ik: Ik moet meer tijd doorbrengen met mijn ouders in het algemeen en met mijn moeder in het bijzonder. Ik heb haar nog. Na een ernstige ziekte tien jaar geleden, en na een onverwachte ziekenhuisopname, afgelopen Tweede Kerstdag-nacht.

Ik ben het niet altijd met mijn moeder eens. Onze ideeën en visies liggen vaak nogal uiteen. Maar je hoeft niet dezelfde gedachten te hebben om van elkaar te houden. Ze is mijn moeder, ik ben haar dochter. Punt. Dat is genoeg. De hobbelige weg van vroeger, de zandweg van eerder, is nu een lekkere gladde afsfaltweg geworden. Waar we elkaar nog steeds tegen komen met verschillende gedachten, maar waar we elkaar in ieder geval nog tégen komen. Dat je bijna veertig moet worden om dat te beseffen. Pfoeiw. Misschien komt de wijheid dan toch met de jaren. Om een start te maken, gaan Moeke, Nicht en ik zondag samen naar de film. Een eerste stap in de goede richting. Een avond samen, waarin niet gelijk de hele avond gepráát hoeft te worden. Mooi. Toch?

vrijdag 21 januari 2011

Fijn.

Vandaag was het er weer één. Een dag met een gouden randje. Heerlijk. En eigenlijk verder helemaal niet zo heel erg veel bijzonders, dat is het leuke ervan. Koud een paar dagen na Blue Monday, ben ik helemaal heppiedepeppie. Want:

1. Het sollicitatiegesprek verliep prettig. Niet dat ik ook maar enigszins zeker ben dat ik 'dóór' ben, maar het verliep gewoon buitengewoon préttig. En dat vind ik fijn. Ik was inderdaad nog steeds behoorlijk Zen, geloof ik. Hoewel de eerlijkheid mij gebiedt te zeggen dat ik -nauwelijks in de auto, op weg naar mijn werk, na het gesprek- naderhand ineens de bibbers kreeg, het zweet mij uitbrak en in rilde van de kou. Heel apart. Heel Middelgrote Stad doorgecrossed, op zoek naar de snelweg, wat overigens niet zo heel moeilijk moet zijn, ik kwam er immers ook vanaf, maar ach, zo kom je nog eens ergens..!

2. Op de vacature hadden ze 180 reacties gehad. Honderdtáchtig! Dat is best wel veul! Daarvan hebben ze er 16 uitgenodigd. Zéstien! Dat is best wel weinig! Ze hebben 6 á 8 mensen nodig. Dat is best veel! Toch? Dus: wat het ook wordt, hoe het ook verder loopt, die eerste ronde (brief) ben ik toch maar mooi door. Aan de brief ligt het dus niet. (Terwijl ik er niet zo'n heel goed gevoel over had)

3. Op het werk had ik, met nog twee collega's, een gesprek gepland met een bewoner en zijn ouders, waar ik nogal tegenaan liep te hikken, omdat het laatste wat ik van ouders had gehoord, een gepeperde mail was. Niet tegen mij als persoon gericht, maar over de gang van zaken binnen onze woonlocatie. Terwijl ik vind dat het er zeer net aan toe gaat. Ik heb de mail keurig beantwoord (na een paar dagen; even laten rusten maar) en daarna niets meer gehoord, tot vandaag dan. Werd het een heel prettig gesprek, met niets dan lof voor ons hoera ende hoezee. Grappig hoe dat gaat..! Ik snap heel goed hoe dat bij ouders moet werken: als je de zorg voor je kind aan anderen over laat, en het gaat er niet altijd zo aan toe als dat jij verwacht, verander je in een leeuwin. Ik had al wel vaker met dit bijltje gehakt met deze ouders, maar toch had ik er een beetje een onbestemd gevoel over. Voor niets dus, eigenlijk. Fijn.

4. De mannen hier in huis zijn allemaal zo'n beetje de hele avond op pad. Ik heb het rijk dus alleen. Ik vind het heerlijk! Ja, óók nadat ik gister tot 22 uur heb gewerkt, en ik vandaag ook bijna de hele dag niet thuis was en ze dus niet heb gezien. Is dat erg? Nee, ik dacht het niet. We hebben het hele weekend nog samen. (Behalve Oudste dan; die vertekt morgen met zijn opa naar Rotterdam voor een hopelijk mooie pot voetbal) Tijd zat dus!

5.
Een waxkaarsje brandt hier en verspreidt een héérlijke geur. Ik ben er aan verslaafd en word er erg blij van.


6. Vorige week kocht ik deze koffiekopjes. Skitterend vind ik ze!


7. Deze week kreeg ik deze tas binnen. Via Marktplaats. En fonkelnieuw, geen krasje, niets! Jeeeeh!

8. Ik nam een voorschot op mijn verjaardag en scoorde een E-Reader. Voor een mooi prijsje. Van een collega van Prins kreeg ik zojuist 1.243 boeken binnen. Waarvan ik er uiteraard heel veel niet van zal lezen, maar waarvan er ook een heleboel op mijn To Read-lijstje stonden. Jeeeeh!

9. Ik zag wie Is De Mol van gister op Uitzendinggemist. Daar word ik ook bijzonder blij van. (Het is Art of Pepijn)

10. Ik zit hier met een glas wijn en wat cashewnoten. What else do I need?  (Naja, dat De Mannen weer heelhuids thuiskomen, zou de feestvreugde wel verhogen...!)

Dus: ik ben helemaal gelukkig hier helemaal in mijn eentje. Dubbel alleen, want ik ben geloof ik zo'n beetje de enige in Nederland die The Voice of Holland niet kijkt....?! Jeeeeh!

donderdag 20 januari 2011

Sollicitère.


Ik zou vanmorgen gaan sporten, echt waar. Maar ik heb nu even belangrijker zaken te doen. Ik ga morgen namelijk solliciteren, en dan moet ik wel even goed in kaart hebben waar ik ook al weer goed in ben en zo hè? Dus nu maar even niet sporten. (Of: ik grijp alles aan om niet te hoeven sporten, kan ook, ghehehe)

De functie binnen de locatie waar ik werk, wordt helaas opgevuld met een 'overtollige' collega van een activiteitencentrum binnen de stichting, waar ze de zelfde functie momenteel al uitvoert. Tja, bezuinigingen, wie heeft er geen last van. De baas had mij nooit ingelicht wanneer ik  niet had verteld dat ik had gesolliciteerd, zei ze. Maar al met al ben ik toch blij dat ze het wel heeft gedaan, want het gaf mij wel een behoorlijke boost, om te horen dat ze vertrouwen in mij heeft om die functie eventueel te kunnen vervullen. Tot mijn verbazing kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek morgen. Verbazing, omdat ik zelf niet al te tevreden was over de brief, omdat ik hem toch op het laatst nog moest afraffelen om hem op tijd te verzenden. (Sluitingstijd was 5 januari 0:00 uur, en ik verzond hem op 4 januari om 23:53 uur. Niet dat je zegt: Ruim op tijd)

Ik moet zeggen dat ik er nog wel redelijk relaxed in sta. Ik heb nu een vaste MBO-baan, waar ik het redelijk tot goed naar mijn zin heb. Dit ga ik dus opgeven voor een tijdelijke HBO-baan. In de vacature staat voor een half jaar tot een jaar. Een half jaar ga ik natuurlijk zeker niet doen; ik ben niet helemaal op mijn achterhoofd gevallen. Dus ik ga voor niet korter dan een jaar. Die eis kan ik stellen, omdat ik in een behoorlijk comfortabele positie zit, en dat ga ik dus ook doen. Kunnen ze me dit niet bieden, is het jammer en gaat het over. Een jaar is prima: ik hoop natuurlijk op verlenging van het contract, maar is dit niet het geval, zie ik dan wel weer. Als je nooit in het diepe springt, verandert er nooit iets. Bovendien kan ik dan weer een ervaring op mijn CV bijschrijven. En zoeken naar een vaste baan is in deze tijd onbegonnen werk.

Na een paar behoorlijke veren in mijn &%$# de afgelopen maanden van zowel de coördinator, de manager en de gedragskundige, ben ik er zelf ook wel achter dat ik 'best goed' ben in mijn werk. En dat ik dit heel goed kan gebruiken in de functie waarop ik morgen ga sollicititeren.

Ja.

Het ziet er allemaal veelbelovend uit he, bovenstaande? Ik ben benieuwd of ik morgenvroeg nog steeds zo Zen ben. Of dat ik dan hysterisch door het huis stuiter, tot het tijd is om te vertrekken. Ja, daar ben ik heel benieuwd naar..

maandag 17 januari 2011

Growing pains

Pfoe. Wat is het soms lastig om een puber te hebben. Maar het is waarschijnlijk nóg lastiger om een puber te zijn..! Van het weekend hadden we weer een staaltje: "Growing up is sometimes hard", hier in huis. Oudste is zéér geinteresseerd in de inname van alcohol in het algemeen, en bier in het bijzonder. Nu zijn wij zelf geen heiligen, en houden van een bacchanaaltje op zijn tijd. Het goede voorbeeld zijn wij dus niet, maar aan de andere kant: Wat is het goede voorbeeld eigenlijk?

Oudste heeft al sinds jaar en dag een baantje: Hij werkt met veel plezier in een kleine fabriek waar ze onder andere 'iets' voor de crossmotorij maken. Vraag geen details, ik heb geen flauw idee. Nu wordt dit fabriekje gerund door twee maatjes van Prins: Zonder kruiwagens kom je nergens, en zo is Oudste dus ook aan zijn baantje gekomen. De ene week hebben ze wat meer werk voor hem dan de andere, maar hij heeft het er erg naar zijn zin en gaat altijd zonder mopperen werken. De 'bazen' snappen ook een beetje hoe Oudste in elkaar zit: Hij wil alles wel doen, hij kan ook veel, maar hij heeft wel een gebruiksaanwijzinkje, zoals elke puber dat heeft. Op vrijdagmiddag is er 'op de zaak' altijd een vrijdagmiddagborrel. Oudste is daar uiteraard bij. Moet ie zelf weten, ik vind het prima. Bij mij ging de lamp even uit na een vroege dienst, Oudste kwam thuis, en toen ik weer ontwaakte, was Oudste alweer verdwenen: Naar De Keet met zijn vriendjes. Nu wordt daar ook wel enige alcohol ingenomen, ik ben niet gek: op die leeftijd slempte ik ook wel de hele avond door. Ik vind het niet préttig, maar: daar vraagt niemand naar. Ik probeer wel met Oudste te spreken over de nadelen van alcohol en het effect ervan op de ontwikkeling van zijn hersenen, maar het domweg verbieden: daar zie ik geen brood in, en dat werkt toch maar averechts.

Laat op de avond kwam er een sms, of het goed was dat hij iets later thuis kwam, daar er nog een ander Keet-groep op bezoek was. Ik had het wel geschoten, en Prins zou wakker blijven. Prima. Ik doezelde wat in slaap, en rond een uur of 1 schoot ik wakker en dacht: "Issie nou nóg niet thuis?" Ik ontwaakte er helemaal van. Kort daarop hoorde ik gefluister en gestommel; Oudste was gearriveerd. Omdat het nogal lang duurde eer Prins in de echtelijke sponde verscheen, was het schaap over de dam en kon ik de slaap niet meer vatten. Ik toog naar beneden, en daar lag Prins: Uitgestrekt te snurken op de bank. Ik maakte hem wakker en sommerde hem naar bed te gaan; ik ging zelf nog even een sigaretje roken en wat drinken, daar ik vreesde dat de slaap nu wel helemaal verdwenen was. Prins stommelde naar boven en was binnen vijf minuten terug: Oudste had euh.. gevomeerd.  Tsja. Wat kun je daar nu op zeggen? Eigen schuld, dikke bult? Grote jongen? Oelewapper? Doe-dan-ook-niet-zo-dom-en-drink-geen-alcohol? Ik had niet het idee dat dit allemaal iets zou toevoegen, dus pakte ik een emmer sop, een doekje en zette dit bij Oudste neer. Hij was al begonnen met de brokken (letterlijk) op te ruimen. Ik ben in één streep naar de slaapkamer gegaan, omdat ik niet voor mezelf instond, en ik dacht dat het beter was om dit de volgendeochtend te doen.

Ik heb Oudste 'smorgens maar even laten aanrommelen, onder de bezielende leiding van Prins, maar omdat deze ook niet al te veel kaas heeft gegeten van Schoonmaken-op-zijn-Evelyn's, heb ik voor in de middag de leiding maar weer op mij genomen. Nadat Oudste bij mij kwam staan en zijn hoofd moede op mijn schouder liet rusten. Hij mompelde nog wel wat, en kreeg alweer een behoorlijke babbel, maar het was wel duidelijk dat hij zich niet Heppie voelde en ik hoorde hem kokhalzen hij  nog meer brokken ontdekte.

Staande in de deuropening heb ik hem door het schoonmaakproces heen geloodsd; geen vinger stak ik uit, maar ik wilde wel dat het allemaal proper werd opgeleverd. Het duurde even, maar het is allemaal gelukt, en na het dweilen stuurde ik hem onder de douche. Hierna voelde hij zich alweer wat beter, meldde hij en heeft vervolgens met broertje en vriendje de halve middag zitten PS3-en. Toen ik vroeg of hij er iets van had geleerd, zei hij: "Zeker weten!"

Hoewel hij na vier biertjes natuurlijk écht was overgegaan op de sinas. Uh-hu..!

zondag 16 januari 2011

Uit, goed voor u!

In het kader van 'Uit Goed Voor U' en de bonding, togen Prins en ik gisteravond naar Grote Stad voor een heerlijk avondje met zijn tweetjes. Het was alweer veel te lang geleden dat we dat hadden gedaan. Deze avond hadden we een paar weken terug in onze agenda's gezet, voor er weer andere activiteiten zoals bijvoorbeeld werken zouden komen. Jammer dat het niezo spontaan is, maar goed, als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. De kinders bleven achter met een paar centen voor de pizzeria/shoarmaboer, en wij gingen heerlijk eten bij de Mexicaan/Argentijn. (Ik blijf het een vreemde combinatie vinden, maar ze hebben er heerlijk eten met een enrom uitgebreide kaart, dus voor ieder wat wils).

Na heerlijk eten bij kaarslicht stapten we de deur uit voor een korte wandeling door Grote Stad om het eten te laten zakken. Dit was achteraf een wat minder goed plan; we waaiden bijkans weg, maar het eten was wel lekker gezakt en voldaan stapten we het H.olland C.asino binnen. Waar de mensen rijendik verzameld waren, wat wel weer jammer was. Maar na een minuut of tien mochten we dan toch de Arena betreden. We zagen dat de jackpot op € 1,3 miljoen stond, maar voelden ons daar verder niet echt door aangesproken. Omdat we een Try-Out-Pakket hadden genomen, was er van alles wat opgemaakt moest worden (wat overigens in een casino nog wel aardig rap kan gaan). Zo zetten we ons eerst achter de speelautomaten. Waar we beiden geen klap van snapten. Dus wat muntjes er in, een paar keer drukken en weg waren de muntjes, zeg maar. We liepen wat rond, keken naar heerschappen die zonder met de ogen te knipperen fiches op de roulette legden á € 10,-, gewoon wegliepen en later hun eventuele winst kwamen ophalen, ook weer zonder te verblikken of verblozen. Boven, waar de muziek euhm, wat minder formeel was zeg maar ("BoemBoem"), maar waar de inzet ook minder hoog was (€ 2,-), konden we ons wat meer ontspannen in het gokgeweld wagen. (Ik word half hysterisch wanneer ik in één keer € 20,- á € 30,- in moet zetten, en dan vervolgens alles kwijt zie raken, brr) Ik zette eens een fiche (heten die dingen eigenlijk wel zo?) in op "First 12". Nou, dat leverde meteen euh.. een aantal keer de inzet op (ik ken de regels van het spel niet). Overmoedig zette ik nogmaals een paar euro in; jammer, niets. Ik besloot mijn kansen te spreiden en wederom in te zetten op én "First 12" én een hele fische op nummer 19. Het balletje rolde (ik was alweer vergeten waar ik op had ingezet) en richtte mijn aandacht op "First 12". Jammer, daar viel hij niet op. Dacht ik. Was ook zo, maarrrrrr! Hij was gevallen op 19! Jeuh! Dat leverde vast flink wat op, dacht ik nog. De croupier vroeg aan mij: "En? Wat heb je nu gewonnen?" "Euh.. geen idee, ik hoopte dat jij dat zou weten.." "Dat is niet goed he, nu kan ik je zomaar bedonderen..!" "Nou ja, ik ga er van uit dat je dat niet doet, meneer Croupier." De overige spelers draaiden zich met een lach op hun gezicht naar mij toe en schudden hun hoofd maar eens. De winst was 35 keer de inzet! Hoera! Ik kreeg het er warm van, letterlijk. Ik had € 2,- ingezet, dus ik kreeg zomaar € 70,-! Dat ging snel! Na nog een paar kleine inzetjes, waarin het geluk even niet aan mijn zijde was, wisselde de croupier zijn positie met een andere croupier, aan wie hij in geuren en kleuren vertelde dat 'die mevrouw'(dat was ik dus, grrr) goed had ingezet en geeneens niet wist wat ik dan gewonnen had, haha! Die dames op leeftijd ook..! Prins en ik wachtten even af, zetten even niet in, en op een bepaald moment sommeerde vroeg ik Prins in te zetten op 34. Omdat Prins nogal zuunig is, zette hij het onmogelijke bedrag van € 1,- in. Jammer, achteraf, want het balletje viel op 34! En dat terwijl we nog fisches in de zak hadden van € 5,-, eigenlijk. Maar goed, dat is altijd achteraf natuurlijk...! Op dat moment besloten we maar het gewonnen geld in de zak te houden en slenterden we weg van de tafel, om ons geluk nogmaals te beproeven op de kasten, die we voor geen meter begrijpen. We nadat we eerst een borrel achterover hadden geslempt, want zoveel winst steeg ons boven de pet.

Het is een wonderlijke wereld, dat casino. Je ziet er van alles, van mensen die -net als ons- de regels van de spelen maar ternauwernood weten en gewoon voor de lol in het casino zijn, tot mensen die enórme bedragen inzetten en er gewoon bij weg lopen. Mensen die -net als ons- wat verdwaasd achter de kasten zitten en geen flauwe notie hebben van wat ze eigenlijk aan het doen zijn, tot mensen die uiterst geconcentreerd achter de kasten zitten en geroutineerd hun muntjes er in werpen en de wereld om zich heen lijken te zijn vergeten. We besloten om de muntjes die in het tryoutpakket zaten verder op te maken (wat overigens verbazingwekkend snel gaat) en de winst uit te laten keren. Wij stapten met € 106,- harde cash het casino weer uit! We hadden zo'n beetje de hele avond terug verdiend! Nou, is dat niet leuk? Ik ben er zeer content mee, hoewel er vast mensen zijn die met een bedrag onder de € 1000,- geen genoegen nemen; ik zie de lol van een gratis avondje uit wel in!

Wat inhoudt dat we de agenda's maar weer moeten trekken om alsnog een door onszelve betaald etentje te doen! Heerlijk...!

donderdag 13 januari 2011

Verlate Sinterklaas/ Kerst/ Nieuwjaarssurprise

Omdat ik een drukke familie heb (we zijn maar met weinig, maar maken kabaal voor honderd man als we samen zijn), was het afgelopen feestperiode nogal lastig om een datum te prikken waarop we allemaal konden om Sint/Kerst te vieren. Mensen met een baan in de horeca of in de zorg moeten nu eenmaal regelmatig werken in de weekenden en/of feestdagen. Een datum waarop iedereen kon, moest helaas gevonden worden in het nieuwe jaar. Nou ja, goed, alle tijd om de zaakjes op orde te maken dachten we. Iemand van ons vatte het lumineuze plan op om alle stress van het dichten en surprises maken nu eens vóór te zijn en gewoon direct met Kerst 2009 alsvast lootjes te trekken voor 2010. Aldus geschiedde. Maar. Lootjes zijn kleine briefjes, en die kunnen nog wel eens kwijt raken. Er moest een neef van de andere kant van de familie bij aan te pas komen om te zorgen dat iedereen een surprise + gedicht zou krijgen, omdat mijn teerbeminde broer zijn lootje kwijt was.

Maar natuurlijk was er niemand die al vroeg zijn zaakjes op orde had, en moest bijna iedereen, behalve mijn ouders, alles nog op het laatste moment doen. Ik had mijn nichtje van 16 jaar, en dat werd dus een paar héél hooggehakte schoenen. In de hak van één van de schoenen zat een lipgloss in de vorm van een kleurrijke cupcake. Ze kreeg uiteraard nog meer kadootjes, maar hier was ze érg blij mee: zelfs nog vóórdat ze überhaupt wíst dat het lipgloss was riep ze al: "Ooh! Dank je wel!" "Wat is het?" vroeg iemand anders. "Weet ik niet maar het ziet er zo leuk uit!" Hoezo verwende generatie: een lipglossje van € 1,50..!

Mijn teerbeminde nicht A. had mijn lootje getrokken. Zij had een enorm epistel geschreven waarin stond dat ik zo'n fantastisch mens ben (kuch) en dat ze zo veel van mij houdt en dat we meer zusjes/ vriendinnen zijn dan nichtjes. Nou ja, nu had ik een vroege dienst achter de rug, dus dan liggen de emoties allemaal wat dichter aan de oppervlakte, haha! Sterk spul, dat Fischerma'n's Friend!

Als surprise had ze een doos oude foto's op de kop gezet, en deze in een zeer kunstzinnige lijst geplakt. Hoe leuk is dat!? De lijst krijgt een erelijstje op de (bijna-affe-) nieuwe geschilderde overloop!
Hip he? Wel een stofnest, vrees ik, maar dat drukt de pret niet
Er moeten nog wel een miljoen meer foto's van ons zijn.

 Die auto's! Fantastisch toch?
 Met de liefste oma van de wereld in een wat gewaagde positie
 Doodsbang was ik voor Loekie, de (toen nieuwe) poedel van opa en oma
 Met elkaars verjaardagen waren we altijd samen
Sinterklaas vieren in onze zondags outfit!

Lief Niggie; Hartstikke bedankt! X

maandag 10 januari 2011

Spreid & sluit

Wat kun je opzien tegen een uitstrijkje laten maken, en wat voel je je opgelucht als het achter de rug is en het natuurlijk ont-zet-tend mee viel!

Heerlijk! (Dat het achter de rug is, bedoel ik!)

Go with the flow?

Tjee. Wat kan er in een paar dagen veel veranderen. Zat ik er in december een klein bietje doorheen, nu is het licht wel gaan schijnen. Het is eigenlijk best wel bedtijd, maar ik merk dat een goede flow veel met je kan doen. En dat na een vroege dienst gister (5 uur op), 'savonds Sinterklaas/kerstviering (don't ask, please) en vanmorgen wederom vroeg uit de veren, voel ik mij nog immer kwik en energiek. (Naja, ik heb wel even de ogen dicht gehad, na thuiskomst hoor) De nachtdienst die er gister was, en die ik dus moest aflossen zei: "Tjee, wat zie je er goed uit!" (Is hij niet gewend als hij mij komt aflossen 'savonds: De leeftijd begint te tellen en dan 'hangt' alles wat meer aan het eind van de dag, zeg maar..!) Maar: ik 'teken' altijd nogal: als het slecht met mij gaat, kun je dat gelijk zien. Dat is jammer, maar als het goed gaat daarentegen, is dat ook te zien en dat is fijn!

Hoe komt dat nu? Nou.

Dinsdag vertelde mijn directe leidinggevende in de vergadering dat ze een andere baan heeft. Mijn mond viel open. En ik baal. Als een stekker. Dat ze weggaat. Ze snápt waar het om gaat om als team goed te kunnen functioneren. Leidt met zachte hand, op een zodanige manier dat je het gevoel hebt zelf veel ruimte te hebben en je ding kunt doen. Maar ze houdt wel de vinger aan de pols. En ze zegt waar het op staat als het moet. Driekwartjaar geleden zijn we als bijna splinternieuw team met haar opgestart. Jonkies in het team, één 'oudje', en ik. (Ha! Daar dacht je even dat ik het oudje was he..!) Een enerverende tijd, waarin we als team alleen maar konden groeien, en dat ook gedaan hebben. We hebben veel bereikt. Maar we zijn er nog niet. We kómen er misschien wel niet. Maar we zijn zeker op de goede weg. En nu raken we dus onze vuurtoren kwijt. Maar, ik gun het haar van harte. Deze baan kwam zomaar op haar pad en ze is gek als ze die laat lopen. Het lag ook wel in de lijn van de verwachting, gezien haar recent afgeronde studie. Maar: Nu Nog Niet, eigenlijk.

Donderdag had ik een cursus agressiebeheersing. (Wat zeer interessant was, want ik heb er al vele meegemaakt, maar deze onderscheidde zich zeker, maar dit terzijde) Ik moest eerst nog even langs bij de Grote Baas om een lastige kwestie met een jonge bewoner en zijn ouders te bespreken. Dit werd grondig doorgesproken zoals altijd, en ik kan er normaal gesproken altijd weer weg met een goed gevoel. Ware het niet dat ik dit keer nog een andere ietwat lastige kwestie te bespreken had, namelijk dat ik had gesolliciteerd op een andere baan. Buiten de stichting. Ik ben iemand die graag openheid van zaken geeft, waar mogelijk. In veel vorige banen was het niet mogelijk om dit soort zaken vooraf te bespreken met de Baas, maar in dit geval voelde ik mij geroepen om dit te melden. Wat een lastig tijdstip was, omdat mijn leidinggevende ook op het punt van vertrekken staat. Toen ik mijn hart had gelucht, reageerde mijn baas met de volgende woorden: "En de functie van G... Hoe sta je daar tegenover? Lijkt je dat niet iets?" Wow. Dit was het sein voor mij om ontzettend te gaan ratelen. Over vorige banen. Over meer rust in mijn gemoed en in mijn leven. Over het niet meer zo nodig hoeven te jobhoppen, hoe tegenstrijdig dit nu ook lijkt. (Ik heb nog nooit zo lang voor één en de zelfde organisatie gewerkt als nu) Over mijn privé-leven waarin van alles gebeurd is. Na een minuut of tien ratelen, zei ik: "Ik ben aan het ratelen, he?" Waarop zij mij in alle rust aan keek en zei: "Nee, je bent niet aan het ratelen, je bent aan het vertellen, en ik luister naar jou en ik denk bij mezelf: "Wat wéét ik eigenlijk weinig over jou!"

En natuurlijk. Het ging heus wel door mijn hoofd, toen G... vertelde dat ze vertrok. "Zou dat niet iets voor mij zijn?" Maar als je eigenste Baas zoiets suggereert, wordt het wel een ander verhaal. Pfoe. Ik heb er al zoveel over nagedacht, dat het al wel drie weken geleden lijkt te zijn dat ze dit zei, in plaats van vier dagen. En weet je? Ik denk inderdaad dat ik het kan. Mits ik wel in het begin een geode begeleiding krijg. (Wat ongetwijfeld het geval is) Maar ja. De baan waarop ik heb gesolliciteerd, ligt een schaal hoger dan de baan waarover mijn baas het had. Anderzijds: Ik heb een vast contract nu, daar kunnen ze niet zomaar aan tornen. Bij gebleken ongeschiktheid, kan ik gewoon weer terug in mijn huidige functie, lijkt mij. De andere baan is voor een half jaar tot een jaar. Nooit eerder heb ik mij druk gemaakt over al dan niet vaste contracten, maar dit zijn andere tijden. Hoewel je daar eigenlijk ook niet meer van op aan kunt, vaste contracten. Maar soms moet je ook eens een gokje wagen. En als je nooit hout hakt, heb je geen warmte. En het bevalt mij goed binnen de stichting. Vooral deze locatie voelde als een warm bad, na een vervelende werkrelatie met mijn vorige leidinggevende op de vorige locatie -zelfde stichting-. Maar: verandering van spijs doet eten en is ook wel eens goed. En: Rust en veiligheid is ook veel waard; want veilig voel ik mij zeker hier op deze werkplek.

Kortom: meer dan voldoende stof tot nadenken.. Pfoe! Zal het dan toch de eerste keer worden dat ik inderdaad één van mijn goede voornemens ga waarmaken?

woensdag 5 januari 2011

Plop!

Sjonge, wat een rommelige maand was december afgelopen jaar. Ik vond er niets aan. Ik heb eigenlijk nooit zoveel 'last' van december, wat je veel mensen hoort zeggen. Maar dit keer dus wel. Een beetje.  Niet leuk. Ik wist de hele maand -op een paar dagen na- van te voren al precies wat ik ging doen. Ook leuke dingen hoor, maar als je agenda zo vol staat, ist niet leuk. Tussen kerst en oud&nieuw werd het gelukkig al wat minder, maar toen ervaarde ik wel druk van het werk. Het werk waar twee collega's pas bevallen zijn, drie bijna gaan bevallen en tussen door er nog een aantal ziek zijn.Waar dus constant behoorlijk gaten in het rooster vallen. De invallers zijn bijna allemaal vertrokken, want nieuwe baan of beginnen met een stage elders, en ik vind het voor elk van hen even fijn, maar mén, wat vervelend als er onverwacht mensen ziek worden. De spoeling wordt wel erg dun zo. Op oudejaarsavond ben ik nog gebeld met de vraag of ik 2 januari kon werken. Ik heb mezelf op de reservelijst laten zetten, maar de volgende dag terug gebeld om me daar van af te laten halen, want ik moest nu eventjes pas op de plaats maken, dacht ik zelf. Gelukkig hadden ze al iemand anders bereid gevonden, dat lucht wel op.  maar het is wel even goed geweest, merk ik nu al. Ik ben deze week alweer twee keer naar de sportschool geweest, dat had ik in december ook bijna helemaal niet meer gedaan.

Het lijkt wel of er iets geplopt is in mijn hoofd; ik heb meer lucht in mijn kop en ik pak makkelijker dingen op. Prettig. Natuurlijk is het in huis nog steeds een zooitje, maar dat is zooi wat in een half uurtje weg is. Geen onoverkomelijke berg meer. Pfieuw. Ik ben bijna als nieuw. Heerlijk!

zondag 2 januari 2011

Meuten*

Als je opgroeiende kinderen hebt, is het Grote Loslaten begonnen. Dit gaat in het begin met hangen en wurgen. Kán hij dat wel? Wíl ik dit wel? Aan de ene kant is hij al zo groot, maar aan de andere kant... Het blijft wikken en wegen. En wat is het lastig. Het gaat niet om vertrouwen: Ik vertrouw Oudste wel. Ik vertrouw alleen het andere gespuis in de wereld niet. Gelukkig wonen we in een Dorp, waar alles nog vrij overzichtelijk is. Ik ben best blij dat we niet een een of andere wereldstad wonen. Hoewel ik heus wel weet dat er ook in een Dorp vreselijke dingen kunnen gebeuren.

Afgelopen zomer ontdekte Oudste de Tentfeesten, volksfeesten, hoe je het ook maar noemen wilt. Ik sjouwde ze vroeger zelf ook allemaal af. Het bier vloeit er rijkelijk, dat weet ik ook wel. Tegenwoordig hebben ze van die handige bandjes om de polsen. Maar ik moet zeggen dat ik niet erg veel vertrouwen heb in de mensen die ze uitreiken. Niet nadat Oudste in september met de ID van een 17-jarige buurjongen zo'n polsbandje kreeg uitgereikt. Terwijl hij niet eens op de buurjongen lijkt! Oudste is groot en breed van postuur en zou best voor een 17jarige kunnen doorgaan. Tot mijn verbazing deed hij het polsbandje de volgende dag spontaan af. (Ik geloof niet dat ik dat zelf had gedaan op die leeftijd. Maar ja, in onze tijd maakte ook niemand zich druk over de ontwikeling van onze hersenen) Ik vind dat Oudste wel verstandig is. En ik geloof niet dat het helpt om hem alles te verbieden. Daar krijg je stiekeme praktijken van. Dus op hoogtijdagen mag hij best een biertje van ons drinken. Hoewel het wel vreemd blijft, een kind van mij die zo 'zonder handjes' de wereld instapt.

De eerste paar keren dat Oudste laat thuis kwam, was ik nog op, of in ieder geval gewoon wakker. Toen ik een keer een vroege dienst had, sommeerde ik Prins om op te blijven. (Dat deed ie trouw. Tenminste.. Hij hield zijn ogen niet open, maar bevond zich bij thuiskomst van Oudste op de bank in de woonkamer) Van de week was Prins zelf aan de boemel, ik had vroege dienst en Oudste was op pad. Dat was een onmogelijke combinatie. Ik ben maar naar bed gegaan om 0.00 uur. Mijn wekker ging tenslotte weer om 5.15 uur. En ik heb Oudste niet thuis horen komen! Blijkbaar heb ik zelf ook een ontwikkeling doorgemaakt. Minder blij was ik toen ik werd wakker gebeld door Prins die buiten voor de deur stond en er niet in kon omdat Oudste alles een beetje te goed op slot had gedaan. (Het was een uur of twee voordat mijn wekker ging) Maar goed: Oudste heeft wel zoveel verantwoordelijkheidsbesef dat hij alle lampen uit doet en de deuren stevig op het nachtslot doet, en da's mooi!

Gisteren was het weer een dag van Het Grote Loslaten. Oudejaarsnacht om twee uur vertrok hij naar De Keet om het nieuwe jaar te vieren. Overdag gingen ze alle ouders van de jongens van De Keet af. Onder het genot van wat rotjes natuurlijk en er was ook een melkbus in het gezelschap om carbit te schieten. De hele dag hoorden we niets van Oudste en ook zijn telefoon stond uit; batterij leeg. Ik was eigenlijk al pislink, omdat Oudste zijn gangetje maar gaat en zich niet druk maakt om zijn ouders in te lichten hoe en wat, zo dacht ik. Er kwam een sms, hij leende een telefoon an een vriendje: Tussen 16 en 17 uur zouden ze hier arriveren. Toen ze kwamen, was Oudste de onschuld zelve: Met opgetrokken schouders en wenkbrauwen schoof hij alle schuld op zijn lege batterij. Ik mopperde nog was over batterij op tijd opladen als je de hele dag weg gaat, maar de boosheid ebde alweer weg, eigenlijk. Alle mannen (en een paar aangesloten dames) gaven ons een hand en tjonge, wat zullen wij een gelukkig nieuwjaar hebben, na zo veel wensen na elkaar. De schoenen werden keurig netjes uitegedaan in de garage.



Nadat ze hier binnen wat gedronken en gegeten hadden, gingen ze hier voor het huis carbit schieten. Oudste had het al snel bekeken en zat binnen voor het raam te kijken. Hij had zelfs het raam op een kiertje gezet zodat hij niets van het geluid zou missen. (Alsof je carbit niet zou kunnen horen) Toen ik even later naar binnen liep om te vragen waarom hij hier zat, meldde hij dat ze al een waarschuwing hadden gehad van de politie en dat hij geen zin had in een boete. Mijn moederhart zwol van trots! Langzaam druppelden de heren weer binnen en hebben ze hier nog een tijdje bij ons in de kamer gezeten. Ik vond het ontzettend gezellig, al die testosteronbommetjes in de kamer. Die volkomen frank en vrij hun mening ventileerden en met elkaar spraken alsof er geen volwassenen bij zaten. Die ons betrokken in het gesprek en plezier maakten. Wij hebben gelijk maar een voorstel gedaan om eens een soort van 'Ouderavond' te houden bij de keet. Het voorstel werd niet meteen afgewezen, dus wie weet komt het er dit jaar nog van. Na een uurtje vertrokken ze weer, op naar de volgende ouders. Om 23 uur kwam er een berichtje van Oudste: Of het goed was dat hij 'nog even' naar de Keet ging. Nou, nee dus. Er zijn grenzen. Hij kwam hierop direct naar huis.

Het was een woelig begin van het nieuwe jaar voor hem. Een jaar waarin naar alle waarschijnlijkheid veel gefeest zal gaan worden. Een jaar waarin hij zich meer en meer van ons los zal maken. Prima. Geniet maar, Oudste. Zorgen zullen later vanzelf op je pad komen.



*In vroeger tijden gold bij bruiloften en andere speciale gelegenheden een bijzonder gebruik: het meuten. Als het gezelschap feestgangers van de ene buurt naar de andere wilde, kon het gebeuren dat er eerst maar eens gemeut moest worden. De toegangsweg werd dan versperd met een boomstam. Daarachter stonden buurtgenoten met versierde bezems te wachten. De andere partij kreeg de opdracht eerst maar eens wat aan te bieden en te laten horen, voordat de weg vrijgegeven werd

zaterdag 1 januari 2011

Goede voornemens?!

2011.. Het is een bijzonder jaartal, dat is wat ik vind. Het is het jaar dat ik veertig word. Véértig! Tjee, ik voel mij altijd nog zo'n meiske. Maar nu ben ik dan een echte mevrouw. Later, als ik groot ben, dat is nu. Ik weet nog dat ik vroeger, back in the eighties, dacht dat het jaar 2000 niet kon bestaan. Het klonk zo onwaarschijnlijk. En nu zijn we al elf jaar verder. Ik verbaas me nog altijd over hoe snel de tijd gaat. Ik weet nog heel goed hoe het was toen ik op de Mavo zat. En nu heb ik kinderen die op die leeftijd zijn! 2011 wordt voor mij een jaar waarop ik op de rem ga staan. Ik vertik het om weer een jaar zo snel voorbij te laten gaan. (Alsof ik de wijsheid in pacht heb om de tijd te remmen, maar goed, een poging is nooit verkeerd.)

Vroeger had ik met Oud & Nieuw altijd zo'n 'nieuw' gevoel. Hetzelfde gevoel als wanneer de school weer begon en ik allemaal nieuwe schriften en een nieuwe agenda had. Die ik natuurlijk allemaal netjes zou houden. Wat nooit lukte. Goede voornemens; ik heb er nooit zo veel aan gedaan, want er komt toch niets van terecht. Ik doe dat nu ook niet. Wel heb ik een paar kleine doeltjes die ik voor ogen heb voor 2011.
- Vaker de naaimachine gebruiken
- Photoshop leren doorgronden
- Een andere baan
- Meer geduld voor de kinderen
- Méér genieten: met een vriendin naar de kroeg, met Prins op 't Witte Paard op stap enzovoort

Deze doelen zijn helemaal niet Smart geformuleerd, maar ik heb het hele jaar om ze te halen, en op zich moet dat allemaal wel kunnen, volgens mij. Ze zijn ook niet heel erg ingewikkeld, denk ik. Ik geloof ook niet dat ik het erg ingeikkeld moet maken, doelen die te ver weg liggen, haal je bijna niet. 2010 was een rustig jaar, met weinig narigheid en weinig hoogtepunten. Op het laatst van het jaar werd mijn moeder nog even in het ziekenhuis opgenomen met hartklachten. Het ging gelukkig snel over, ze komt wel in de medische molen terecht, maar ze voelt zich verder goed nu: Het zette alles wel weer even in een helder perspectief: Geniet Nú, het kan zo voorbij zijn. En dat is wat ik precies ga doen.

Ik wens jou en de jouwen een gelukkig, gezond en liefdevol jaar toe!