zaterdag 31 maart 2012

Uit beweging - in beweging.

Gisteren was ik nietsvermoedend aan het oppassen bij Neef & Nichtje. Altijd leuk, echt waar: Ik geniet er elke week met volle teugen van. Jammer genoeg was het niet zulk lekker weer als vorige week vrijdag, maar desalniettemin was het weer goed genoeg voor een wandeling naar de stad. De stad, waar ik opgroeide, en waar ik op vrijdagavond koopavond liep te gengelen met vriendinnetjes en altijd en immer op zoek waren naar 'Leuke Jongens'. Heerlijk is het altijd om weer even terug te zijn. Nooit lang, want je bent er wel snel uitgewinkeld, maar: dat mag de pret niet drukken.

Weer thuis belde Schoonzus. Zij vroeg of ik haar dochter even wilde wegen, in verband met medicatie; ze had een telefonisch consult met de kinderarts. Tja. Euh. De énige manier om een kindje te wegen die nog niet los kan staan, is er zèlf op te gaan staan: één keer met en één keer zonder kind in de armen.

Ik moest mij daar eventjes psychisch op voorbereiden. Ik bezit zelf namelijk geen weegschaal. En dat heeft een reden. In geen twee jaar had ik meer op een weegschaal gestaan. En ook dat heeft een reden. Ik ben gevoelsmatig namelijk nog nooit zo zwaar geweest als dat ik nu ben. De zwangerschappen daar gelaten, natuurlijk. Of, gevoelsmatig... Laat dat er maar af. Een blinde kan het nog zien, zeg maar.

Naja. Eerlijk gezegd viel het nogal mee. Maar dat kwam waarschijnlijk vooral om dat ik éérst met het meisje samen op de weegschaal stond. Toen schrok ik wel, zeg. Poeh! Vooral omdat ik dat dat ze een kilootje of acht woog. Samen wogen wij namelijk 85,4 kilo. Poehee, dacht ik nog. Maar gelukkig: zij woog 9,3 kilo. Maar: al met al nog teveel gewicht die overbleef voor mij. En daar gaan we verandering in brengen!

Vorig jaar was ik gestart met hardlopen. En dat ging fijn. Langzaam opbouwen, dan breekt het lijntje niet. Met Evy Gruijaarts in mijn oor kwam ik best ver. Een beetje ergerlijk vond ik het soms wel, dat ik zo vaak moest 'wandelen'. Ik kon best nog een tandje bij, steeds. Langzaam breidde ik mijn looprondes uit en bedacht dat ik toch eigenlijk best in een mooi gebied woon. Binnen een minuut vanaf ons huis ben ik in het buitengebied. Mooie omgeving, en -ook niet geheel onbelangrijk voor mij als beginnende loper- niet veel mensen op de been.

Op de één of andere manier kwam de klad er toch in. Maar, ik weet uit ervaring dat het best gemakkelijk is om het lopen weer op te pakken. Gewoon loopschoenen aan en gáán. En rustig opbouwen, ook best belangrijk. Op mijn telefoon heb ik een app gezet: Endomundo. Heel handig, hij houdt je kilometers bij en alles wat er bij te houden valt. Het begin is er dus wèl. Ik heb een route uitgezet in de buurt van mijn huis, en deze werd berekend met een lengte van 2,4 kilometer. Helemaal niet gek om mee te beginnen toch? In mijn enthousiasme zette ik nóg een route uit van een lengte van 5,9 kilometer: Het doel, zeg maar. Maar omdat je het langzaam moet opbouwen, maakte ik ook nog een route van 3,9 kilometer. Jawel; ik werd allengs enthousiaster. Je kunt je resultaten ook delen op Facebook. Naja, dàt gaat me nog net iets te ver. Maar, wie weet over een poosje. Als ik alweer een tijdje op weg ben.

Vanmorgen stond ik om 7.45 uur naast mijn bed. Het ultieme tijdstip om te gaan lopen.

Ik heb een paar uur moed zitten te verzamelen, maar: Missie mislukt. Om 11 uur ben ik maar gaan douchen. Morgen een nieuwe kans. Toch?

Pfff.

woensdag 28 maart 2012

Roerige tijden

Stil hier. Ja. Stil. Maar in het echt is het hier verre van stil. Ik heb vakantie, jawohl. Héérlijk. Ik wist in februari al dat het deze week mooi weer werd, dus ik dacht: Dat is een goed moment om vrij te nemen. Ik geniet met suf.
Ik zit in de tuin.
Ik lees een boek. Per dag.
Ik fiets eens naar de stad om gewoon, eens even te kijken wat de middenstand zoal te bieden heeft, maar koop niet al te veel, want ik ben een verstandig mens. Ik koop alléén maar nuttige dingen. Zoals Robijn wasverzachter. Of  verjaardagskaartjes. Of een notitieblokje met een appeltje erop. (ik heb maar een stuk of 78 blokjes, waarvan nul met een appeltje erop) En verder nog wat dingetjes die ik vergeten ben, en chocola. Chocola kan niet in de zon, dus die moest op de fiets terug opgegeten worden. Ik hoorde op de radio dat mensen die chocola eten over het algemeen slanker zijn an mensen die dat niet doen. Dus ik móest wel.
Verder was ik (óók weer op de fiets) naar een oud-collega/studiegenoot een dorp verderop. Bijkletsen, heerlijk. En naar het terras met een vriendinnetje. Ook heerlijk.

En tussen alle bedrijven door hing ik eens een wasje hier en daar op, trok ik de stofzuiger door het huis, zodat het er hier eigenlijk zéér opgeruimd bij ligt. (En dat met zeer weinige inspanning, daar hou ik zo van!)

Vandaag moest ik mijn vakantie onderbreken om met Baas & Collega naar de Jaarbeurs te gaan. Wat niet was wat we ervan verwacht hadden, dat Zorg & ICT. Meer ICT dan Zorg. Zodat we, noodgedwongen om 13 uur al op het terras langs de gracht in Utrecht zaten. In de zon. Waar we alledrie verkleurden. Twee kale rode koppen naast me en in de spiegel op het toilet zag ik een omgekeerde panda. Dat was ik. (Hoe doet iedereen dat toch, ik zie geen bal zonder zonnebril in de zon..! Of heeft iedereen Zonne-lenzen waarvan ik het bestaan niet eens weet? Anyway.)

En als ik niet in de Zen-modus sta, ben ik aan het rollebollen met Oudste. Die examen moet doen over een week of wat. En die door de bomen het bos niet ziet, maar dat nimmer zal toegeven, oh nee. Het ligt allemaal aan de leraren/ mentoren/ ouders, maar niet aan hem. Hij kijkt gewoon als een berg tegen het examen op, en wordt daar een beetje chagrijnig van. Of nou ja, béétje, dat is wel het understatement van het jaar. Hij is werkelijk niet te harden. En weet je. Ik snáp hem wel. En ik wil hem wel helpen. Maar álles wat ik zeg is per definitie flauwekul in zijn ogen. Bovendien moet hij het zélf doen. Maar wél hulp vragen bij zaken die hij niet snapt. Zoals schei-, wis- & natuurkunde. (teiltje!!) Dat heeft ie niet van een vreemde dat ie daar niets van snapt, maar ja, als je zestien bent, ben je in principe mans genoeg om aan de bel te trekken bij de desbetreffende leraren.

Ik kan niet zeggen hoe lastig ik het vind om hem op de juiste manier te begeleiden in het oerwoud dat examen heet. Want wanneer laat je het hem zelf uitzoeken en wanneer hou je hem kort. Het is een wankel evenwicht, de vlam is snel in de pan. We hebben hem maar wat laten aanmodderen, maar dat werkt dus niet. De broek opbinden, dat is wat we vorige week deden. En het lijkt te helpen, voor nu dan. Hij is aan de slag. Maar ik zou het een groot mirakel vinden als hij slaagt dit jaar. Ik koop hem een fancy pak met dandy schoenen voor het eindgala als hem dát lukt, echt waar.

Aan de andere kant, het zou niet heel erg verkeerd zijn als hij nog een jaartje de tijd heeft om na te denken wat hij later worden wil. De laatste twee weken lijkt hij aardig standvastig te zijn; het wordt de horeca. Nou ja, als je dat al twee weken weet, dan ben je er wel uit toch? Maar: tijd zat. Tot 1 april kan hij zich nog inschrijven, dus leunt ie lekker achterover.
Maar goed, hij is aan het leren geslagen, dus dat is wel een positieve ontwikkeling.

Maar dat er vanmiddag een brief kwam van school dat meneertje alleen in 2012 al drie maal ongeoorloofd absent was geweest op school, dat maakt de relatie tussen hem en ons niet echt beter, of zo. Maar goed, ik zei van het weekend nog tegen Prins: "Er komt een dag dat we deze periode gaan missen. Als ze allebei de deur uit zijn en wij met ons tweeën in een rustig en immer opgeruimd huis wonen, waar nooit de voorraadkast voortijdig leeg is, waar nooit meer de deuren in de sponningen rammelen en er geen rolderdebolder op de trap te horen is."

Prins geloofde er niets van...

zondag 25 maart 2012

You capture

Deze week: Black & white.

(Maar misschien had ik beter éérst even de griebeltjes uit mijn ooghoek gevist..!)


Weekly Instagram

Mijn week door het oog van mijn galaxy.
Naar een idee van Mireille.

 Jongste, onze koekenbakker, maakte een licht verteerbaar chocoladetaartje.
(uh-huh!)

 Prachtige dagen deze week. Genieten in de auto.

 Mijn prikbord waar ik héél belangrijke zaken op prik, zie ik komende week helemaal niet.
Ik heb een -verlengde- week vrij!

 Ik hartje lieveheersbeestjes!

Eens per week: Nageltjes-avond! 
(Als ik er aan denk dan) 

 Deze week met een spannend handen-bubbelbadje.
Ik wist niet eens dat het bestónd, handbadjes!

Als je maar lang genoeg wacht, wordt zelfs Prins de ravage in de garage te veel.
En gaat hij opruimen, jeeh! 

 Gek doen met de Neef van Eef.
Zelfs het ADHD-oppashondje komt tot rust in de lome zon.

Met vriendinnetje muziek luisteren.


Een beetje zon kunnen we wel gebruiken :-)

 Ik heb de enorme bossages naast ons regelmatig vervloekt. Maar om ze nu zo rigoreus af te knippen, zo kort voor de bloei.... Die gemeente ook.. Maar: onze wereld is weer wat groter!

Smoothies!!

zondag 18 maart 2012

Weekly Instagram

Mijn week door het oog van mijn Galaxy.
Naar een idee van Mireille

 Ik spotte na járen weer eens een Hondaatje: het autootje die ik toen ik 16 was graag wilde als ik ooit mijn rijbewijs zou halen. 
Je ziet ze zelden; ik vind ze geweldig!

 Favoriete plek van Jongste: Op de zitzak, voor de tv, laptop op schoot, dekentje en iets 
lekkers onder handbereik. Gelukkig sport hij ook. :-)

 Prins nam Mamamia's mee. Dat brengt oude tijden terug. We kregen ze vroeger altijd van oma.
(En we dronken er cassis door, brr)

 Een cadeautje van de Neef van Eef

 Jongste studeert. Uit eigen beweging. Een unicum.

Heerlijk met je handjes in het deeg..!
 Koekjes bakken met de Neef van Eef.

Ik neem liever een hapje uit deze wangetjes. Heerlijk.


 De fonkelnieuwe cross-laarzen staan klaar:
Het cross-seizoen is geopend.

 Ik was weer eens in een kerk. Voor een trouwerij welteverstaan.

 Een nieuw nagellakje.

Ik háát sollicitatiebrieven schrijven. 

donderdag 15 maart 2012

What becomes of the broken hearted?

Ach. De liefde was zo pril, maar ook zo intens. Al zijn zakgeld ging op aan het heen-en-weer-reizen tussen Het Dorp en de PolderStad. (á € 22,- retour) Zelfs Carnaval-Zaterdagavond liet hij schieten om als verrassing aanwezig te kunnen zijn op haar verjaardagsfeestje. Hij vergat kort daarvoor wél Valentijsdag, maar ja, hiermee maakte hij dat helemaal goed. Maar, het werd net een echte GroteMensenRelatie. Met al zijn leuke en ook minder leuke dingen. En dat is best lastig als je nog maar net 16 en 15 jaar bent. Contact hadden ze dagelijks, wat zeg ik: Ieder uur zo'n beetje.In welk een andere wereld groeien de jongeren van nu op dan wij bejaarden, vroeger. Moest je bellen met de telefoon van je ouders. Die op een prominente plek in huis stond. En waar ook nog een draad aan zat. Privacy hadden de ouders van toen nog nimmer van gehoord. En dan moest je nog geluk hebben dat je Liefje thuis was. Want dat wist je nooit. Of je schreef een brief. Die dan pas twee dagen later aankwam, als je geluk had. Nee, die kids van tegenwoordig hebben het wel iets prettiger, wat dat betreft. Hoewel, de ouderwetse manier had ook wel iets. De liefde van Oudste en Meisje B. was in die tijd wellicht ietsje eerder doodgebloed. Nu met Facebook, Twitter en honderdduizend gemeenschappelijke 'vrienden' is het ook niet makkelijk, als het dan uit is. Fijn, zo'n kleine wereld, maar je blijft dan ook meteen met honderdduizend draadjes aan elkaar verbonden. Maar goed. ook dat zal wel weer over gaan.

Maar wat is het lastig. Zestien jaar en een halve kop groter dan je moeder, maar dan niet weten waar je het zoeken moet van verdriet. Écht diep, diep verdriet. Wat anders kun je doen dan bij haar op schoot te kruipen, op zoek naar troost? Niets! Dat doe je dan ook maar. Net als vroeger. Waar je moeder dan bijkans tranen van in de ogen krijgt.

Op zo'n moment vallen alle puber- & oudewijvenperikelen weg. Is het Examen nog héél ver weg. Hoef je niet te kiezen wat je later worden wilt. Vergeet je alle onenigheden en het gezeur.

Mijn gevoel is wat tegenstrijdig. Ik mocht Meisje B. graag. Maar mén, wat jóng zijn ze nog. Eerst maar uitrazen, denk ik dan. Ik kende Oudste ook niet terug als Meisje B. hier was. Hij was heel zacht en lief. Maar ook erg passief. Niets voor Oudste, die 'normaal' altijd op pad is. Maar goed, de liefde doet soms rare dingen met je. als het 'aan' is, maar ook als het 'uit' is.


zondag 11 maart 2012

Weekly Instagram

 Onderweg: nog kale bomen.

De was weer buiten hangen. Maar eerst viezigheidjes
uit het standaard-gat (?) halen. 

Belletjeshart 

Het is officieel. Jongste is mij voorbij.
In lengte dan. Niet in gewicht. Neehee, niet in gewicht. 

Blue Thursday. Daar moet slagroom op. 

Kleien; dat was lang geleden. Bijna de geur vergeten.. 

Wat is er mooier dan Kleine-Meisjes-Voetjes? 

 Kleine-Meisjes-Handjes! (Mét griebeltjes)

 Het is weer zandbakkenweer!

Waarom slinger ik de naaimachine niet vaker aan?
In een dik half uur klaar.
Hier het patroontje.

 De paastak is nog wat kaal.

 Het voorjaar in huis!

 Tweede bloei van een orchidee. Eerste keer dat me dat lukte.

De deuren staan weer open.

Weekly Instagram is een idee van Mireille

donderdag 8 maart 2012

Pffff.

Weekie, wat een weekie. Maar dan net even de andere kant op. Mijn hemel, wat een stroop-dagen deze week. Niet fit, pijnlijke rug, niet helder. Ik word bijna nooit ziek, maar zo eens in de één á twee jaar schurk ik er wel lekker tegen aan. En dat houdt dan ook een tijdje aan. En omdat ik helemaal het ziek-zijn niet ben gewend (wat een zegen), dompel ik mij volledig onder in mijn eigen persoonlijke misère.

Maar ondanks deze chagrijnigheid (want meer is het eigenlijk ook niet) had ik toch ook een paar meevallers deze week. Bijvoorbeeld dat ik dinsdag aangaf bij Baas dat het niet mijn dag was, en dat het hem ook niet ging worden en dat ik vreesde voor de productiviteit van die dag, en dat dat dan gewoon PRIMA is, wat hem betreft. Dat ik collega's voor een vergadering op die avond een half uur te láát had uitgenodigd, was ook geen probleem, wat hem betrof. Woensdagavond was er een bewoners-overleg, die ik voorzat, maar waar Baas ook bij aanwezig was. Er kwamen wat vragen van de bewoners over onder andere de op handen zijnde renovatie, en daar weet ik niet zo heul veul van. Bewoners richtten het gros van hun vragen aan Baas. Na het overleg riep Baas me bij zich en vroeg of ik het niet vervelend vond dat dat gebeurde. (Nee) Ik vond het bijzonder attent van hem, dat wel. En vanmiddag belde Baas. Hij had nog een ieniemienie vacatuurtje open staan. Hij wilde deze net op internet zetten, maar belde mij om te vragen of ik daar wellicht belangstelling voor had. JA! Nou, ik word oldejekes gelukkig van zo'n teddybeer-Baas! Dat ieniemienie baantje is een baantje van acht uur, op oproepbasis binnen en gedurende een pilot van een nieuwe arm van onze stichting. Baas is daarvan projectmanager, en heeft -zij het met hangen en wurgen een nast drie andere personen, een oude bekende van me daarvoor aangenomen. (was eerst eigenlijk afgewezen, maar aangenomen medewerkers trokken zich terug.) En dan zeg ik: "Hoi Oude Baas, ik word je nieuwe collega!" Ghehehe. Instant geluk was dat even vanmiddag..!

Maar goed, mijn energielevel is nog steeds onder het vriespunt. Ik heb de ganse dag geen klap uitgevoerd. Morgen mag ik mijn favoriete neefje en nichtje weer een dagje vermaken, dus dan zal de zooi zich hier ook niet vanzelf opruimen. Het zij zo. Dat zien we zaterdag dan wel weer.

Geen groter geluk dan na een grote kop choco-koffie (mét slagroom) en een dikke koek (en een Advilletje om de weer opkomende koppijn te onderdrukken) in mijn meest slonzige pyama mijn bed in te duiken om de finale van Wie is de Mol te kijken, en dan nog even lezen in een heerlijk dikke pil. En dat is precies wat ik nu allemaal ga doen! (Ik denk dat ik het geen tien uur zie worden vandaag)

maandag 5 maart 2012

Home sweet home

Ik hou van een opgeruimd huis. Maar dat is nog wel eens lastig. In ieder geval die twee keer per week bergen met post. Vaders sorteert, de jongens brengen het weg. Goede deal. Ik mag me er niet mee bemoeien, want ik gooi alles door elkaar. Maar als je dan als voetbal-liefhebbende papa met je zoon naar een voetbalwedstrijd moet, heeft dat éventjes een hogere prioriteit. Nou ja, ik heb nog een paadje om naar de deur te komen..


Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

zondag 4 maart 2012

Weekly Instagram

Prins & ik werden in de echt verbonden.
De dag na het trouwen ontvingen wij (ongeveer midden in de 
nacht) een heus champagne-ontbijt. Heerlijk!


Mijn lieve laptopje zei: "Aju" en moest 
voor onderhoud naar de laptopboer.

Ik bakte weer eens pannenkoeken.


Oudste paste een 'huwelijksgeschenk'. 
Charmant.

Ik begon -eindelijk- in mijn nieuwe bijbaantje.

Ik genoot van mijn lieve nichtje en De Neef van Eef.

We hadden onze eigen bloemenveiling. Gewoon in huis!

We ontvingen lieve post!

Ik sloeg aan het fröbelen.

Ik maakte een kaartje voor een jarige en een pakje 
voor een donders lief wief verzendklaar.

Ik herschikte mijn kijkkastje.

Ik ergerde me -zoals altijd- aan 
de enorme ravage in de garage.

En ik kocht mezelf een -al zeg ik het zelf-
skítterende nieuwe zomerjas via Marktplaats.

Weekie, wát een weekie!

Weekly Instagram heb ik afgekeken van Mireille.