maandag 29 november 2010

Mijmeringen

1980:

Ik ben negen jaar en zit in de tweede klas bij Juf R, de liefste juf van de hele basisschool. Ik heb geen 'beste vriendinnetjes' maar speel met wie het uitkomt, en ik zit op gym. Ik kan heel goed lezen, maar rekenen is een drama. Breien kan ik voor geen meter, maar ik moet voor handvaardigheid een soort gezichtje maken van twee vierkante groene gebreide lapjes. Dat lukt voor geen meter. Omdat het, ook na honderden aanwijzingen en even zoveel keer uithalen, echt niet lukt, mag ik een vervangende opdracht doen: een soort wandkleedje maken en ik mag daarvoor een naaimachine gebruiken. Ik maak een poppetje achter een schutting, op een grasveld. Veel effen vlakken dus, en lekker makkelijk.

Mijn broertje is drie jaar, maar ik geloof niet dat ik hem erg vertederend vind of zo, want ik heb hier eigenlijk helemaal geen herinneringen aan.

Soms speel ik met een 'gevaarlijk' jongetje uit de Achterhoven, M. Op een dag wil hij in een lantaarnpaal klimmen, en ik moet met mijn handen gevouwen voor de paal gaan staan, waarna hij op mijn handen stapt en daarna op mijn schouders. Eigenlijk wil ik dat niet, maar dat durf ik niet te zeggen. Het jongetje heeft helaas wel hondenpoep onder zijn schoenen. Ook gaan we op een dag in de schuur aan de gang. Met de zaagtafel van mijn vader zagen we een leeg pamper-pak aan flarden. Ik weet dat ik hier niet aan mag komen, maar ik wil natuurlijk wel stoer zijn, en niet zo flauw zijn om tegen hem te zeggen dat ik dat niet mag. Een wonder dat niemand iets heeft gehoord, want de zaagmachine maakt een hels kabaal. Ook een wonder trouwens dat er geen vingers verloren zijn gegaan.

1990:
Ik ben nét klaar met de Mavo, ook al ben ik negentien jaar. Wel had ik op school een grote bek en sta vooraan als er iets aan de hand is op school. Spijbelen deed ik eigenlijk nooit; heb ik slechts 1 a 2 keer gedaan tijdens mijn gehele Mavocarriere. Ik heb wat verkering met een jongen uit Het Dorp. Voor die tijd nooit van gehoord, van die plaats, maar goed. Het wordt wat meer serieus met de jongen uit Het Dorp, maar er zijn nog veel te veel andere leuke jongens en andere leuke dingen om te doen. Toch blijft de jongen uit Het Dorp hangen, op de een of andere manier. Aan het eind van het jaar nemen we een GroteMensenBesluit: we gaan samenwonen. Omdat de huurhuizen niet voor het oprapen liggen, besluiten we een huis te kópen. Wel moeten we nog van alles aan het huis doen, maar ik ben op 19jarige leeftijd de trotse mede-eigenaar van een echt huis.

Wat mijn broertje in de tijd allemaal deed: geen idee. Gewoon de dingen die alle dertienjarige jongens zo'n beetje doen, denk ik..?
2000:
Ik ben 29 jaar en heb twee kleine koters van vier en twee. Ik ben gestopt met werken bij de geboorte van de oudste. Ik ben niet gelukkig, maar kan de vinger er niet goed op leggen. Verder zijn er het jaar ervoor van allerlei vervelende dingen: mijn opa overleed, mijn moeder werd ernstig ziek, en met mijn broertje ging het ook niet helemaal zoals het gaan moet. Hij leeft met de overblijfselen en nachtmerries die hij mee terug nam uit Screbrenica, waar hij als Blauwhelm met zijn handen op zijn rug moest toekijken hoe hele volken uitgemoord werden. Hij maakt schulden en in de omgan met zijn vriendin is hij niet euh.. erg liefdevol, zeg maar.
Allemaal zaken die mij erg bezig houden, maar de jongen uit Het Dorp en ik raken elkaar kwijt in de malaise. Om mijn leven weer een beetje schwung te geven, ben ik het jaar ervoor gestart ik met de MBO-opleiding SPW. Ik ga 1 dag per week naar school. Met De Jongen uit Het Dorp en mij is het helemaal mis gelopen; we zijn kort daarvoor uit elkaar gegaan. Ik zit alleen met de kindjes in een huurhuis, moet werk zoeken en wat doe ik in godsnaam met de vakantie en de weekenden dat de jongens bij hun vader zijn?
Het blijkt dat ik het stappen nog niet ben verleerd, en in de vakantie ga ik naar Callela, waar een vriendinnetje als hostess werkt. Omdat zij nogal druk is, zo midden in de bouwvak, besluit ik zelf aan de boemel te gaan. Ik kom een leuke jongen tegen, waarbij ik een aantrekkingskracht voel, die ik nog niet eeder heb gevoeld. Ik verleg heel wat grenzen die vakantie, maar ik kijk er met plezier op terug en natuurlijk was die jongen niet meer dan een vakantie-Fata Morgana.

2010:
Ik vier voor de negende keer mijn dertigste verjaardag. Mijn kleine broertje is gelukkig met zijn vriendin, vader van een heerlijk mannetje en zo trots als een pauw. En ik ben zo trots als twee pauwen op hem.
Ik ben  klaar met mijn HBO-opleiding en kom óm in de vrije tijd, tenminste, dat gevoel heb ik. De Jongen uit Het Dorp en ik wonen alweer een heel aantal jaartjes in een leuk huis aan de rand van Het Dorp, en er gebeuren weinig schokkende dingen. Geen dieptepunten, geen hoogtepunten. Een comfortabele saaiheid, zeg maar.
Ben ik gelukkig? JA! Ik ben donders gelukkig! Ik heb twee schatjes van kindjes; beetje lastige leeftijd: je weet niet altijd goed wat je er mee moet, maar in het diepst van hun ziel (het is soms even zoeken) zijn het gewoon lieverds. Ik heb een heerlijke vent die mij op handen draagt (niet letterlijk natuurlijk, dat zou wel heel onverstandig zijn), ik heb een skitterende keuken in een heerlijk huis in een leuk Dorp. Ik heb werk, ik ben er ook nog tevreden mee en ik krijg op zijn tijd een veer in mijn kont. The mama's and the papa's leven allemaal nog in de gloria. En: meest belangrijk, wij zijn allen gezond.


Wat een rijkdom. (Hoewel, de rijkdom is nu wel een beeeeetje minder met die die allesetende monsters en de feestdagen in het vooruitzicht)

donderdag 25 november 2010

Tip van de dag

Als je na een paar uurtjes werken even snel naar de supermarkt gaat om de ingredienten te kopen voor een heerlijke kwarktaart, en je een plastic tasje bent vergeten en te zuunig bent om een tas te kópen, dan is het niet handig om een bekertje slagroom in je schoudertas te proppen, en daar bovenop kartonnen kwarktaartverpakkingen met puntige hoeken. Nee. Daar krijg je een enorme ravage van. Je rieten tas is geruineerd, en slagroom is ongelovelijk vette troep om weer uit de bekleding van je autostoel te krijgen en bovendien verhoogt dit alles de feestvreugde niet.

woensdag 24 november 2010

Mannen van 15

Het is een wereld van verschil of je acht jaar wordt of vijftien. 24 november is überhaupt niet zo'n handige datum om jarig te zijn als je je nog druk maakt om cadeautjes. Als je al loopt te stuiteren omdat Sint er weer aan komt met zijn pieten, en je ook nog je verjaardag 'moet' vieren met alle spannende zaken die daarbij komen, wordt het je soms misschien wel eens te veel. Alleen al uitzoeken welke afbeelding er op je verjaardagstaart moet, Pokémon of Dragon Ball Z, poe hee, wat een dilemma's.

Maar als je vijftien bent, vind je het 'wel leuk hoor', als je jarig bent, maar niet meer dan dat. Het liefst ging je nog aan het werk 'smiddags en 'savonds naar de voetbaltraining. Maar je realiseert je dat de opa's en oma's, ooms en tantes eigenlijk voor jóu komen en dat het misschien wel leuk zou zijn als jij daar lijfelijk bij bent. Al met al een zeer relaxte verjaardag, waarop je eigenlijk niet zo veel wensen hebt. Ja, een kwarktaart zou wel lekker zijn, maar voor de rest...

Maar mijn hemel, wat ben ik trots op dit kind die na een paar flinke bergen en dalen zijn weg in het leven nu gevonden lijkt te hebben en volledig relaxed in het leven lijkt te staan. Ik vind het niet erg dat hij zucht als ik hem een zoen voor zijn verjaardag geeft, wat daar tegenover staat het korte, blije lachje als hij wordt gefeliciteerd en een kaarsje op zijn brood ziet staan.

Lieve jongen, ik ben ontzettend blij met jou en trots dat ik je moeder ben. Ik wens je een gelukkig, blij en gezond nieuw levensjaar toe!

maandag 22 november 2010

Rust, Reinheid en Regelmaat

Meestal heb ik alles redelijk onder controle. Dan loopt het allemaal gewoon zoals het loopt. Maar soms gaat het niet zoals het moet, dus dan moet het maar zoals het gaat*. Om rust in mijn kop te creëren, helpt het vaak om dom te poetsen. Heerlijk -als het klaar is dan.

Vandaag heb ik de badkamer maar weer eens een grondige beurt gegeven. Dat was al een aantal spinnewebben geleden. Tuurlijk, de wastafel, wc en af en toe de vloer deed ik wel, maar meer met de Frande Slag en voor het oog van het Nederlands Volk. Vandaag haalde ik alle losse zaken uit de badkamer en heb er heel wat schoonmaakmiddel en water doorheen gejaagd. Maar het resultaat doet zeer aan je ogen, dus dat is de moeite zeker waard.

In drukke tijden, zoals nu (ik heb vorige week vijf dagen gewerkt, wt ik persoonlijk iets te veel vind) kan ik de boel niet zo goed meer overzien soms. Ik word narrig, en dat mist zijn uitwerking niet. Gelukkig zit er een weekendje weg aan te komen, dus dat komt goed uit. (Alleen weer zo'n gedoe voor je alles bij elkaar hebt om mee te nemen...) Maar op het werk is het vreselijk druk: Veel te doen en te weinig mensen. Dus staan er voor komende weken weer heel wat diensten open. En voel ik me geroepen om er een paar op me te nemen. Terwijl ik net vier volle dagen had weggekruisd in het rooster. Er is ook nog een verjaardag te vieren hier in Huize Prins en Eef, dus dat vind ik te belangrijk om of 'smorgens vroeg of 'savonds te gaan werken. (Ik ga onder schooltijd nog wel even een paar uurtjes, maar daar heeft niemand hier verder last van) Ik merk het zelf: het wordt te gek, en ik heb me voorgenomen (nee, maar echt) dat ik het na deze twee weken even niet meer dan echt noodzakelijk ga werken. En -ook niet geheel onbelangrijk-: Ik open mijn werkmail niet meer thuis. Voorlopig dan.

Bij mij werkt het om lijstjes te maken. Niets aparts, gewoon praktische dingen, en ja, het voelt heerlijk om een heel lijstje afgevinkt te hebben. Niet dat dat vaak lukt, maar een lijstje wat voor het grootste gedeelte is afgevinkt, voelt ook best heel lekker.

Ook op mijn werk maak ik lijstjes. Daar heb ik zelfs een apart notitieboekje voor. Ik heb hem meestal bij me, of hij ligt in mijn postvak op het werk. Soms gebruik ik hem een tijdje niet: dat betekent meestal dat de drukte makkelijk te behappen is.


Jammer is dat ik de lijstjes altijd veel te lang maak: dat krijg ik op een dag nooit af. Dus maak ik eerst een longlist, voor de hele week. Dan een shortlist voor die dag. En zo heb ik vandaag toch alweer zes zaken af kunnen vinken. Heerlijk.

Nu die andere vierentwintig nog..



* Quote Richard Kraijcek

donderdag 18 november 2010

Alles sal reg kom

Ach ja. Bijna op de kop af tien jaar geleden zat ik er minder prettig bij. Een op handen zijnde scheiding, twee kleine kindertjes en een minderwaardigheidscomplex waar je u tegen zegt, maakt niet dat je lekker gaat, zeg maar. Het half jaar wat daar op volgde, was een opeenvolging van struikelblokken op mijn pad. Het was een struggle for life, zeg maar. Ik leefde bij de dag en was altijd weer blij als zo'n dag verlopen was zonder bloedvergieten of andere ongelukken. Want het werd altijd wel weer een uur of elf; het tijdstip waarop ik toendertijd pas echt wakker werd en de dingen kon doen die voor mijzelf waren. Ja, dat waren korte nachten.

Na een half jaar in mijn alleentje met de kindjes startte ik in mijn eerste baan in vijf jaar; bbl-groepsleider op een internaat en daarnaast dus mijn studie. Hartstikke leuke baan natuurlijk, maar ook vrij intensief en niet euh, echt handig gekozen achteraf gezien, gezien de chaos die mijn leven zónder die baan al was. Mijn omgeving verklaarde me voor gek en vroeg waarom ik niet 'gewoon' op een kinderdagverblijf of in een bejaardenhuis ging werken. Dat leek me saai. Mijn ambities reikten hoger dan mijn gezonde verstand, en dat was dat. Het waren een paar zeer intensieve jaren, maar uiteindelijk heeft het me wel door de chaos die mijn leven toendertijd was heen getrokken. Tachtig procent werken, één dag in de week naar school en twee avonden in de week sporten, en oh ja, ook nog twee kleine muitertjes die hun natje, droogje en aandacht hard nodig hadden. Als ik er aan denk, word ik al moe. Gelukkig hadden -de toen gevallen- Prins en ik een uitstekende co-ouderschap, dus dat was zeer prettig.

Als ik er aan denk hoe ik toen leefde, verschrikkelijk. Maar het minderwaardigheidscomplex verdween - mede door mijn struggle- langzaam maar zeker naar de achtergrond, en er kwamen meer en meer 'goede dagen'. Het kwam en ging in een golfbeweging: Van één goede dag in de veertien dagen, ging het naar twee goede dagen in drie weken. Net zo lang tot de put van zwarte dagen opdroogde en ik weer boven het randje uit kon kijken, om er tenslotte helemaal uit te kruipen en er ver van weg te lopen. Af en toe werd ik weer naar de put toe getrokken, maar die periodes werden korter en korter, terwijl de lichte periodes langer werden. Prins en ik vonden elkaar weer terug en we kochten een heerlijk huis. De jaren verstreken en ik wist helemaal niet eens meer waar de put zich bevond. Heel af en toe kwam hij vaag in zicht, maar ook bij mij kwam er met de jaren meer en meer wijsheid; ik telde mijn zegeningen en was hier volmaakt gelukkig mee. Hier en daar een bui is niet erg, dat hoort bij het leven: zonder wrijving geen glans.

Maar als je gewend bent aan donkere dagen, dan ben je blij met elke lichte dag. Is het meestal licht om je heen, dan kun je die donkere periodes wat minder goed handelen; je bent het gewoonweg niet meer gewend. Je word er door overvallen, en het is een soort domino-effect: Ging eerst álles óveral goed, nu leek even álles óveral minder soepel te verlopen. Ik voelde me niet fit, ik werd er knorrig van, ik ging meer dan nodig mopperen op de kinderen en op Prins. Ik had wat minder goede organisatie op mijn werk, waardoor er dingetjes bleven liggen, waardoor collega's en of cliënten last hadden van mijn 'nalatigheid', zo voelde het tenminste. Ik was minder scherp, waardoor ik foutjes niet meer snel genoeg zag om ze snel te herstellen. Er kwam wat meer druk, die ik niet zo goed kon genereren als wanneer ik helemaal fit & scherp ben.

En als je nu weet waardoor het komt, dan is dat prettig. Maar ik heb geen idéé! Hoe kan het nu dat je ineens overvallen wordt door een periode van lichte depressiegevoelens, terwijl er eigenlijk he-le-maal niets veranderd?! Is het de maanstonde? Komen de Witte Wieven te dicht in de buurt? Staat Mercurius in de Waterman? Zijn het de vallende blaadjes? Geen idee. Maar feit is wel dat je struikelt, nog een keer struikelt, je hier en daar een klein schaafwondje en een blauwe plek op loopt, en dan ineens is daar de PLOP. Je pakt de dingen weer aan, je zet dingen recht, je regelt wat je moet regelen en je hebt het gevoel er weer 'bij'te zijn. Over. Het is weer licht en ik kan d'r weer even tegen, hoop ik.

Het zullen wel groeistuipjes zijn.

zaterdag 13 november 2010

Alaaf!

Ik ben anti-carnaval. Of anti.. Ik ben er niet tégen, als ik er zelf maar niets aan hoef te doen. Ik bezoek indien mogelijk wel elk jaar de carnavalsoptocht hier in Het Dorp. Dat is er eentje om trots op te zijn! In de Grote Stad waar ik werk, heb ik de optocht ook wel eens mogen aanschouwen, maar wat een aanfluiting is dát. Dus met veel plezier heb ik de afgelopen twintig jaar de optocht hier bekeken. Dat is wat de hele carnaval voor mij is. Dat er het hele weekend gefeest wordt, en je op dinsdagmiddag nog mensen met scheefgezakte hoedjes en de ogen op half zeven uit de kroeg ziet rollen, hoort er bij en ik moet er altijd wel een beetje om lachen.

Sinds vorig jaar is Oudste op onverklaarbare wijze gegrepen door het carnaval-virus. Van ons heeft ie het niet, maar verder vind ik het prima. Vanaf november 2009 waren ze met een mannetje jongentje of tien al druk bezig met een heuse carnavalswagen. Elke vrije avond werd besteed aan het opkalefateren van de wagen. Ik vond het mooi om te zien. Er is geen ouder bij aan te pas gekomen; ze hebben helemaal zelf bedacht wat het moest worden, verf gekocht, taken verdeeld en geld gelapt. De wagen konden ze van iemand lenen, een oude loods mochten ze gebruiken om de wagen te parkeren en bij een fabriek hebben ze voor elkaar gekregen dat ze afvalmateriaal mochten gebruiken. Helemaal goed dus. Voor zover ik kon overzien, is er geen onvertogen woord gevallen en hebben ze goed samen gewerkt. Toen eindelijk de Grote Dag aanbrak, konden ook de ouders het maaksel aanschouwen. Het was een soort van Hippiewagen geworden, met een slagzin waarin het woord 'Chickies' voorkwam. Helemaal goed.

Prins en ik gingen voor aanvang van de optocht kijken hoe de wagen erbij stond. De mannen waren uitzinnig van vreugde: Het was gelukt, ze stonden eindelijk waar ze wilden staan na al die maanden zwoegen. Hun wagen stond als derde in de rij van een lange-lange optocht. Toen de wagen zich in beweging zette, juichden ze allemaal, uitzinnig van vreugde. Hoe mooi om te zien, ik kreeg er bijna tranen van in mijn ogen. Aan de ene kant allemaal zo groot, maar aan de andere kant leek het nog maar zo kort geleden dat sommigen van hen samen op de peuterspeelzaal zaten..!

Prins en ik stelden ons in het midden van het dorp op, om de heren in vol ornaat langs te zien komen. De eerste wagen passeerde, de tweede, de vierde en de vijfde. Prins en ik keken elkaar aan: Hier was iets niet helemaal goed gegaan. Wij drongen ons door de massa heen, terug naar het beginpunt, de route volgend. Inmiddels was wagen nummer10 al gepasseerd, en nog steeds geen Oudste + kornuiten. Ongeveer hondervijftig meter na het beginpunt, zagen we de wagen staan, vreemd scheef langs de kant geparkeerd. De tractor was er voor weg, en een paar jongens in hun uitbundige carnavalskostuums met bloemetjes op hun hoofd zaten met de benen bungelend sip toe te kijken hoe wagen nummer 19 hen passeerde.

Mijn hart brak bijna. Waar we de mannen nog geen drie kwartier geleden uitzinnig van vreugde hadden zien vertrekken, stonden ze nu langs de kant, hun tranen verbijtend. Het bleek dat de 'dissel' was afgebroken. Ik had tot dat moment nog nooit van het woord gehoord, maar het blijkt dus de driehoek te zijn, die aan de kar zit, die verbonden wordt aan de tractor. Het lag dus helemaal buiten hun schuld, het was gewoon domme pech. Vervelend vond ik om te zien hoe sommige groepen op andere wagens hen uitjoelden. Ik wilde wel op die wagens springen en ze eens flink de oren wassen. Gelukkig waren er ook wagens waarop de deelnemers duidelijk begaan waren met het lot van de jonge hippies en hun gezicht in een meelevende uitdrukking schoot.

Één van de vaders was al met de dissel vertrokken om hem te gaan lassen, maar helaas heeft hij het niet gered om de tocht voort te kunnen zetten. Ik was er toevallig bij toen de mannen in het dorp liepen en de wagen ineens voorreed; Ze juichden dat het een aard had en klommen er enthousiast weer op. Helaas was de optocht toen alweer voorbij. De volgende dag hebben ze alsnog meegedaan met de énorm lange optocht in Andere Grote Stad; dat maakte veel goed. Het was ijskoud, maar dat deerde hen niet. Toch was het leuk geweest wanneer ze in hun Eigen Dorp mee hadden kunnen doen.

Ondertussen staan de zaken er ietsje anders voor. De wagen kunnen ze helaas niet meer lenen dit jaar. De loods is tijdens de hevige regenval ingestort. Met andere woorden: Het zit ze niet mee dit jaar. Maar, optimistisch als ze zijn, hebben ze besloten om dan maar mee te doen als loopgroep. Natuurlijk ietsje minder leuk, maar ze laten de moed niet zakken. Gisteren hebben ze allemaal € 12,50 in gelegd, en vanmorgen zijn Oudste en één van de andere jongens met zijn vader vertrokken om de atributen op te halen die ze via marktplaats op de kop hebben getikt.

Vanavond wordt de nieuwe Prins Carnaval bekend gemaakt in een feestzaal een paar kilometer buiten Het Dorp. Dat heeft vast een naam, maar ik heb er geen verstand van. Oudste gaat er met zijn ploeg op het fietsje naar toe. Het lijkt er op dat hij nu dan echt gegrepen is door het Carnavalvirus. Dat worden de eerstkomende 5, 6 jaar brakke carnavalsweekenden hier in huize Eef & Prins op 't Witte Paard. Tegen dit virus is er geen pennicilinekuurtje. Nou ja, als ik maar niet hoef...!

woensdag 10 november 2010

Het grote bezuinigingsplan

Het is klaar, fini, over & uit. Het moet anders in huize Eef en Prins op 't witte Paard. Met twee allesverslindende pubers in huis gaat de voorraad er razendsnel doorheen. Aan het einde van ons salaris is er altijd nog een flink stuk maand over. (Hoewel we het altijd wel weer redden op de één of andere manier, hoor, voor er inzamelingsacties gehouden gaan worden) Als het móet, kun je best zuinig leven. Wij mogen absoluut niet klagen met wat er hier maandelijks binnenkomt. Maar op de één of andere manier heb ik -als het loon weer gestort is- een onverklaarbare drang tot kopenkopenkopen. Nu kan ik die drang nog wel aardig onderdukken, en kom ik altijd wel weer uit, maar twee maand geleden heb ik de schop gezet in ons uitgavenpatroon. We gaan weer ouderwets een huishoudknip invoeren en kijken hoe we uitkomen. Ik moet zeggen: Het werkt! Ik deed altijd al wel braaf boodschappen met een lijstje, maar dingen die ik onderweg tegenkwam, en er lekker/ voordeling uitzagen, belandden wel in mijn karretje. Nu maak ik nauwgezet een weekmenulijst, kijk daarbij wat er nog op voorraad is, en koop daarbij alleen het hoognodige. En onder hoognodig versta ik heus ook wel lekkere dingen voor bij de koffie/thee of iets te knabbelen in het weekend; het moet wel leuk blijven natuurlijk. Ik pin aan het begin van de week een vast bedrag en daar moeten we het mee doen. Wat schetst mijn verbazing: Het komt uit! Wat zeg ik? We houden óver! Uitgaven worden nauwgezet bijgehouden in een ouderwets kasboekje (voor zo lang als het duurt) en ik maak een begrotinkje over de komende maand. Daarbij schat ik alles ruim in, zodat het meevalt.

Met argusogen kijk ik naar wat de zorgverzekering gaat doen: wéér verhogen die premie, hollee! Je hoort er bijna nooit iemand over maar hallo menschen! Weet je wel dat je een paar jaar geleden slechts tientallen guldens per maand kwijt was aan deze verenigingen? En dat dit nu honderden euro's per maand is? Waarom gaan we de baricades niet op? Het is toch te zot voor woorden? En dan zijn wij nog relatief gezond met weinig extra ziektekosten waarover je dan zelf weer een bepaald percentage moet betalen.

Vijftien jaar geleden stopte ik met werken, toen Oudste in aantocht was. Gewoon omdat ik dacht dat ik mij daar het meest prettig bij zou voelen. (Achteraf vraag je je af of dit het beste was wat ik had kunnen doen, maar goed) Die keuze zou ik nu niet eens meer kúnnen maken, als ik dat zou willen. Het is gewoonweg niet meer op te brengen door Prins alleen. Natuurlijk was het sappelen met één loon, maar het kón nét.

Samen werken Prins en ik 170%, dus we mogen écht niet klagen over de inkomsten. En natuurlijk hebben we een heerlijk huis met een recent uitgebreide en verbouwde hagelsteengloedjenieuwe keuken. Ook díe keus kónden we maken. Maar de vaste lasten rijzen de pan uit en dus heb ik onszelf onder curatele gezet, en verdomd: Ik krijg er zowaar nog lol in ook. Het heeft er alle schijn van dat we gewoon uit gaan komen, en als je een paar maandjes verder bent, zouden we mischién zelfs wat op onze -verder lege- spaarrekening kunnen zetten! Het is een way of life, in ons geval. Even de boel weer resetten, maar ook wel gewoon leuke dingen blijven doen, zeer belangrijk. Maar dan wel op een wat minder uitbundige manier, dat is al.

Ik ben nu al aan het denken wat ik straks met ál dat geld zal gaan doen...!

maandag 8 november 2010

Schokkende ontdekking

Vrijdag was het zulks slecht weer dat ik besloot om Jongste een helpende hand toe te steken. Hij had ook die idiote Postcodeloterijagenda's erbij zitten, dus het was een enorme hoeveelheid dit keer. Het is niet dat hij het vanzelfsprekend moet gaan vinden, maar omdat het die dag kón, besloot ik met hem mee te rijden met de auto om zijn post te bezorgen. we kwamen overeen dat hij een vergoeding van € 0,19 per kilometer zou geven. Mooi. Kilometerstand stond op 401,3 km bij vertrek.

Al naar gelang wij verder met de post kwamen, steeg mijn verbijstering. Ik dacht -en mét mij Jongste- dat hij twee keer per week zo'n twintig kilometer moest fietsen om de route uit te rijden. Tot onze beider verbijstering stond de teller op 439,6 km bij thuiskomst. Dat is dus bijna kindermishandeling véértig kilometer! Ik vind het te gek voor woorden, echt waar. Ik heb gelijk gemaild met de vraag om -wanneer er een andere wijk vrij komt- hij misschien hiervoor in aanmerking zou kunnen komen. Ietsje dichter op elkaar staande huizen is mischien wel prettig..

Hoewel... Je krijgt er wel enorm gespierde benen van.....!

maandag 1 november 2010

Halloween?

Halloween, daar doen we hier in 't Oost'n niet aan. Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg, zegt men hier. In de stad waar ik vandaan kom, deden we nog wel Vastenaovond, wie komm'n in 't huus van vanaovond, wie komm'n in 't huus van mergenvrog, vrouw is dat niet vrog genog maar sinds ik van de basisschool af ben, doe ik eigenlijk niet meer aan verkleden en what so ever. Carnaval, daar vind ik ook niets aan (ik denk dat ik nu mensen voor de schenen aan het schoppen ben, sorry!) Heeft iets te maken met verkleedpartijen vroeger waarbij ik mij zeer ongemakkelijk voelde. Een klein jeugdtrauma, zeg maar. De kinderen hier hebben het caranval vieren ook niet met de paplepel ingegoten gekregen. Ze zaten op een christelijke basisschool, geen katholieke, dus daar werd ook niet aan carnaval gedaan. Oudste is vorig jaar met zijn maatjes wel maanden en maanden druk geweest om een carnavalswagen in elkaar te flansen, en dat is aardig gelukt. Is nog een heel verhaal maar daarover later misschien meer. Hij lijkt de overstap naar Carnaval dus langzaam wel te maken, en dat is goed, als ik er maar niets mee te maken hoef te hebben. Ik wil best een paar hand en spandiensten verlenen, maar zélf verkleden: nee.

Toch lijkt het verschijnsel Halloween zich meer en meer naar ons land en ook regio Twente/ Achterhoek te verplaatsen. Waar blijkbaar ook het nuchtere boer'nvolk hysterisch te keer kan gaan met grime en kostuums. Met trots presenteer ik u mijn teerbeminde familielid, meisje D van 18 jaar.
Schoonheid zit in de familie zoals je ziet!