zondag 14 oktober 2012

Muziek voor later.

Soms he. Soms word ik een beetje bang. Als ik zie hoeveel mensen er 'zomaar'sterven, ook op jonge leeftijd.. Dan denk ik wel eens: Mijn hemel, hoe lang heb IK nog?

Vandaag is er een jongeman van 28 begraven. Een jongen die ik niet eens ken, maar die de neef van een collega was. Een jongen drie maanden geleden getrouwd is. Nu is hij er niet meer. Dood. Zomaar. Terwijl hij in de bloei van zijn leven was. Aan het begin van iets prachtigs.

En zo zijn er nog veel meer mensen, van wie ik hoor dat ze -veel te jong- zijn overleden. Mensen die ik kende, maar ook mensen die ik niet kende. Iedereen gaat ook maar dood. Dat weet je, maar potverdorie, wat is het soms oneerlijk verdeeld. En ja, soms raak ik in een wat melancholieke bui. Dan denk ik: hoe gaat het eigenlijk als IK dood ben? Al jaren neem ik met Prins mijn 'hitlijst' door. Liedjes die gedraaid zouden moeten worden als ik dood ga. Prins grapt altijd dat het een dagvullend programma wordt, met al die liedjes die ik al te berde heb gebracht. Ik grap dan dat ik niet zo 'standaard' opgebaard wil worden. Zoiets als dit lijkt me wel wat:

Maar dat lijkt me technisch gezien onhaalbaar. Bovendien kan het wellicht wat schokkend zijn.En dat lijkt me ook niet goed.

En dan: Wat wil ik eigenlijk, begraven of cremeren? Sinds een jaar of twee heeft de Dorpse begraafplaats er een stuk nieuw terrein bij: aan de overkant van de weg. Ik heb Prins toentertijd verzocht om, mocht ik het loodje leggen, mij toch wel te begraven op het nieuwe gedeelte. Nu hoef ik daar niet meer mee te zitten: het oude gedeelte is vol. Maar nu denk ik: Goh, cremeren is ook wel net zo netjes. Geen gedoe met grafrechten en grafonderhoud en zo. Dat is voor de kinderen ook wel net zo makkelijk. Maar aan de andere kant: Misschien willen ze eigenlijk wel een plek om naar toe te gaan? Misschien ook niet, maar mocht ik gecremeerd worden, dan is er voor hen al geen keuze meer. Verder vind ik koffie en cake verschrikkelijk. Liever een wijntje en een lekker hapje in een ongedwongen sfeer. Maar ja. Hoe krijg je dat dan, die 'ongedwongen sfeer'? Daar bestaat nog geen spuitbus voor of zoiets. 

Pff, lastig hoor! Bovendien: zoals ik het graag wil, misschien gaat dat wel volledig in tegen het gevoel van de achterblijvers. En ja: ZIJ moeten verder. Ik hoop dat er wel een beetje humor is, die dag. Want met mij kun je best lachen. Maar ja. Hoe regisseer je dat? Geen idee.

Gelukkig is er voor nu nog helemaal niets te regisseren.Mocht die dag komen, dan ga ik er ook zeker mee aan de slag. Maar het lijkt zo raar om het er nu 'al' over te hebben. Nu er nog helemaal niets aan de orde is. Maar dat dacht de neef van mijn collega ook vast. Bovendien komt het me ook een beetje naar voor: Heb je je hele begrafenis op papier staan, dan kun je je ogen wel sluiten Daarom regisseer ik ook helemaal niets. Mocht het plotseling komen, dan moet men maar doen wat men goed acht.Wat ik wél wil, is dat er muziek wordt gedraaid die bij mij past. Hieronder verschillende nummers die ik mooi vind. Ik zal deze blijven aanvullen: lekker makkelijk straks.

Kiezen maar!

















Iemand nog tips?


zaterdag 13 oktober 2012

Hulp

Nou. Het loopt mij een klein beetje over. Geloof ik. Ik ben het wel een klein beetje zat, zoveel werken. Met mijn bijbaantje wist ik al ver van tevoren waar ik aan toe was. Dat was prettig. Ik heb de heren hier thuis al van te voren mijn excuses aangeboden. Ik zou veel moeten werken en daarnaast ging het oppassen op Neef & Nicht ook gewoon door, natuurlijk. Wat leuk is, maar je bent wel de hele dag van huis en moet vroeg de deur uit. Tenminste: ik vind 7.10 uur best vroeg. Voor een avondmens als ik. Toen er in dezelfde periode ook nog familie-perikelen uitbraken, Oudste begon met zijn nieuwe opleiding en maar geen werkplek kon vinden (leve de crisis) en daar behóórlijk chagrijnig van werd, was het feest compleet. Ik wilde het bijltje er juist bij neergooien: mijn trukendoos was helemaal leeg, evenals mijn zak met Fut.

Gelukkig kon Oudste overstappen op een BOL-opleiding en heeft hij nu een stageplek gevonden. Waar hij natuurlijk geen bal mee verdient en wij genoodzaakt zijn om naast twee keer per week naar school, ook eens per week een treinkaartje naar zijn stageplek te betalen, maar goed. Gelukkig kan hij meestal twee dagen per week met mij carpoolen, ik ben echt maar twee minuutjes langer onderweg naar mijn werk, dus dat is wel weer fijn. En omdat hij om 7.45 uur moet beginnen, ben ik ook vroeg op mijn werk, en dus vroeg klaar.

Verder is het einde van mijn bijbaantje in zicht. Of einde.. Mijn contract blijft bestaan, maar door wisselingen binnen het team zijn er twee nieuwe mensen plus een extra oproepkracht aangenomen, en lijkt het erop dat ik in principe niet zo heel vaak meer in hoef te vallen. Volgende week helemaal niet, dan die week erna nog twee keer, en dan heb ik voorlopig geen diensten meer in mijn agenda staan. Mocht ik toch opgeroepen worden, heb ik er nu niet zo veel druk achter zitten, omdat er nóg een oproepkracht is. Ik vind het dan makkelijker om te weigeren, denk ik. De laatste zes weken was ik toch al gauw 32 uur aan het werk, met daarnaast nog een dag oppassen, en dat was eventjes leuk, maar ik ben er nu wel achter dat vrije tijd onbetaalbaar is!

Want na een volle week werken (en ja hoor, op het werk is het momenteel ook behóórlijk hectisch, pff!), stond ik elke keer op zaterdag te boenen en te poetsen. Want ja, na een dag werken heb ik nog wel een kléin beetje, maar niet zo heel veel puf meer over. Wat ik niet leuk vond. En nog steeds niet vind, trouwens. Want ik hóu van een schoon huis, echt waar. Maar ik hou niet zo veel van poetsen. Niet langer dan twee uur achter elkaar, in ieder geval. Dan is mijn zin over, en stop ik gewoon. Dat weet ik van mezelf, en dus ga ik als een dolle door het huis. Maar dat moment komt altijd nogal.. plotseling. Als ik net de hele klerenkast heb uitgepakt, om opnieuw in te ruimen, bijvoorbeeld. Of als ik net klaar ben met de binnenkant van de ramen te lappen. En dus geen zin meer heb in de buitenkant. Of als ik de benedenverdieping helemaal klaar heb. Kijk ik om me heen en denk: Mwah: ziet er strak uit: kláár! Terwijl je boven tenauwernood je slaapkamer kunt bereiken. (Ok, ok, ik overdrijf een beetje) Maar: het échte werk bleef gewoon liggen. Voor het oog van het Nederlandse Volk léék het nog wel wat. Maar de dingen waar je pas écht blij van wordt (Vingerafdruk-vrije  deuren, glanzende muren in de badkamer en stofvrije planken in de slaapkamers bijvoorbeeld), dáár kwam ik gewoon echt niet meer aan toe.

Dus.

Nu krijg ik een hulp.

Ja. Laat u dat maar even rustig bezinken. Hoe decadent is dat wel niet?! Ik heb altijd geroepen dat ik dat altijd maar overdreven vond enzo.. Al die vrouwen die maar riepen dat ze zo druk waren en zo.. Pfff. Vermoeiend vond ik ze. Maar nu.. Nu ben ik zelf één van die zeurwijven.

Hoe dééd ik dat eigenlijk?
Toen ik 'Alleenstaande Moeder' was en één dag in de week acht uur naar een MBO-opleiding ging, 28 uur per week moest werken, twee kinderen van 2, 3, 4 & 4,5,6 jaar had en twee keer per week ging volleyballen, én het huishouden deed?

En hoe dééd ik dat?
Toen ik 'Living With Kids' was, één dag in de week acht uur naar een HBO-opleiding ging , 24 uur per week moest werken, twee kinderen van 8, 9, 10 & 10, 11, 12 jaar had, een relatie nog leuk moest zien te houden én het huishouden deed? Ik weet het niet meer, en ik wil het ook niet weten, want ik word alleen al moe als ik er aan dénk!

Maar nu: Nu is het gewoon klaar. Ik weet niet meer hoe ik 24 uur werken, gemiddeld 1 dag van zes uur extra bijbaantjes-werk, 9,5 uur oppassen (plus een uur totaal reistijd) twee kinderen van 15 en 16 én het huishouden moet combineren. Het lukt gewoon niet meer zo goed. En ik vind: werken is leuk, maar het moet wel leuk blijven! Dus moest er iets gebeuren. En via Facebook kwam ik op het spoor van een huishoudelijke hulp die nog een plekje over had. Jeeh! Zij kwam kennismaken, samen met haar twee dochtertjes, en ja hoor: kom maar door! Komende donderdag komt zij voor het eerst. De kennis via wie ik haar 'ken', is tevreden en ik heb er ook wel een goed gevoel over.

En ja hoor: ik weet het: Binnen nu en een halve maand ben ik weer 'gewoon drie dagen aan het werk en één dag in de week aan het oppassen'. Maar toch. Het lijkt me zo ongelofelijk FIJN als ik niet in het weekend nog volop aan de poets hoef (jaja, natuurlijk wel een béétje: je wilt ook niet te boek komen te staan als Desperate Housewife..) Maar éigenlijk wil ik juist in het weekend gewoon toe komen aan de dingen als haken, naaien, knutselen en meer van dat soort kneuterige & burgelijke bezigheden. Je mag daar een mening over hebben, I couldn't care less. Ik wil in ieder geval gewoon doen wat ik gráág doe. En dat nu, menschen, is PRECIES waar ik helemáál niet meer aan toe kom! En dat vind ik jammer. Hoewel: 'Jammer' dekt de lading niet eens. Oftewel:

Ik ben blij, ik ben blij, ik ben zo ontzettend blij!! Het is nog maar zaterdag, maar ik verheug mij er nu al enorm op om donderdag thuis te komen! En ja hoor: vandaag ben ik inderdaad bezig geweest om het haar niet ál te moeilijk te maken, en het hele huis vrij grondig door geweest. Misschien kom ik -als zij eens in de veertien dagen komt- wél eens toe aan de tuin, en de rest van het buiten. Ik denk het wel. Ik ben in ieder geval Ontzettend Blij met haar!

Nu al! En ze is  nog geeneens niet begonnen.. :-)