woensdag 29 september 2010

Robbie


Hij is 20 jaar en de wereld ligt aan zijn voeten. Hij heeft al bijna drie jaar een vriendin; dit gaat niet altijd even soepel, ook omdat zij een aan autisme verwante stoornis heeft, maar over het algemeen hebben ze het leuk samen. In maart ging hij stage lopen via het leer/werktraject welke hem een baangarantie gaf toen hij er mee begon. In april stond hij van de één op de andere dag op straat omdat zijn toekomstige baas ontdekte dat het loonpercentage dat hij zou moeten betalen hoger was dan aanvankelijk gedacht. Sindsdien heeft hij geen relevante dagbesteding meer en komt zijn dagen door met sporten. Hij sport elke dag minstens twee uur. Hij staat onder controle van een sportdietist, maar zoveel sporten is hier niet bij meegenomen. Ook neemt hij het niet altijd even nauw met de voorschriften. Met als gevolg dat hij vaak moe is, en zelfs af en toe flauw valt. Wat iedereen ook zegt: Sporten moet hij, want hij moet zijn energie kwijt. Hij houdt zich staande in een wereld die hij niet altijd begrijpt. Hij doet wat hij kan om niet gek te worden. Sporten is veilig en vertrouwd voor hem. Je lichaam afbeulen tot je er bijna letterlijk bij neervalt. Wat moet hij anders? Hij heeft verder toch niets te doen. Zijn begeleiders op het leer/werktraject komen ook om in het werk en hij schiet er meestal tussendoor. Regelmatig wordt hij blij gemaakt met een dooie mus. "Hee, we hebben werk voor je! Oh nee, toch niet." In die werkloze maanden is hij en passant ook nog verhuisd naar een andere locatie binnen de instelling waar hij woont. Hier werken en wonen veel nieuwe mensen. De medewerkers begrijpen hem niet altijd. Hij oogt zo 'gewoon'. Waarom doet hij dan niet normaal? Hij is altijd zo nadrukkelijk aanwezig. Hij claimt mensen. Hij dropt zijn problemen bij iedereen die hij tegen komt. Waarom zorgt hij niet gewoon dat hij zijn kamer een beetje bijhoudt, op tijd is voor het eten en waarom, waarom heeft hij zoveel bezwaren tegen het eten? Is toch niet erg als dat niet altijd even koolhydraatrijk is? Zijn begeleider is al vier jaar zijn begeleider. Hiermee kan hij ook niet altijd door één deur. Ze is al zo oud, en kan zich naar zijn idee niet altijd even goed inleven in de jeugd. Er is sprake geweest dat hij een andere begeleider zou krijgen. Toen het puntje bij paaltje kwam, heeft hij hemel en aarde bewogen dat zijn begeleider toch zijn begeleider bleef. Dit is gelukt. Regelmatig vergeet hij afspraken en staat zijn begeleider voor een dichte deur. Dat is niet leuk, maar ook niet erg. Hij weet precies hoe ver hij kan gaan. Zijn begeleider blijft toch naast hem staan, hoe bont hij het ook maakt. Dat heeft hij in de loop van de jaren wel ontdekt. Af en toe probeert hij haar uit: Negeert hij haar, scheldt op haar, heeft in het verleden ook wel eens fysiek geweld gebruikt. Maar toch voelt hij zich ook wel veilig bij haar. Maar ze moet niet denken dat zij een afspraak kan vergeten. Dan is hij in alle staten van paraatheid en stuurt een giftig mailtje. No excuses, hij kan er niets mee.


Vandaag probeer ik een nieuwe afspraak met hem te maken. Ik ben benieuwd hoe ik hem aantref. Het zou zo maar kunnen zijn dat hij er gewoon niet is, maar ook dat hij er wel is, maar doet alsof hij er niet is. Het zou de eerste keer niet zijn dat hij me een week negeert. En terecht. In een wereld die je niet begrijpt vanwege je ernstige hersenletsel, moet je zoeken naar houvast. En als zelfs je eigenste begeleider zich niet aan de afspraak houdt, waaraan moet je je dan vastgrijpen?


Werken met mensen met hersenletsel: Een uitdaging, waar het elke dag weer een verrassing is wat er nu weer gebeurt.

vrijdag 24 september 2010

donderdag 23 september 2010

Living on the edge at home


Twee weken geleden namen we afscheid van een oom van Prins op 't Witte Paard. 66 jaar was hij nog maar, en na de diagnose heeft hij nog vijf weken geleefd. Ongelofelijk: Eind juli was hij nog weken druk als vrijwilliger bij het jaarlijkse sportevenement hier in Het Dorp, en een paar maanden later is hij er gewoon niet meer.

In de week van de begrafenis kreeg een neef van Prins een naar bericht: Er is 'iets' gevonden bij zijn nier. Vandaag krijgt hij uitslag.

Vorige week zondag werd bij een dierbaar collegaatje na 32 weken zwangerschap een jongentje geboren. Na drie weken strikte bedrust kon de bevalling niet meer langer worden uitgesteld. Omdat collega injecties had gekregen om de longetjes te laten rijpen (oh, wondere medische wereld) doet het mannetje het heel goed, ademde meteen zelf, en mocht na 5 dagen al verhuizen van Utrecht naar het streekziekenhuis.

Vrijdag werdn er nog een jongentje geboren in onze kennissenkring. Ruim twee keer zo zwaar als het eerste jongentje en tien centimeter langer. Moeder en kind mochten na twee uur het ziekenhuis alweer verlaten.

Zaterdag hadden we een bruiloft. Het was een mooie dag en een prettig feest. Ook in het Westen van het land kan men feest vieren, hebben we ontdekt. Nadat er een Twentse band aan het spelen ging dan. Want de andere band speelde vooral Norah Jones en Caro Emerold. Wat ik erg leuk vind, maar het verhoogt de feeststemming niet. Diep, diep in de nacht rolden wij na een lange dag en een verre reis ons bedje in.

Waar wil ik nu heen met dit verhaal? Wij zijn getuige van het verdriet, de angst, de zorgen en het geluk van anderen om ons heen. Ook wij hebben ons portie gehad van al deze dingen, maar nu bevinden we ons in een comfortabele periode, waarin geen bijzondere dingen met ons gebeuren, maar waarin we domweg gelukkig zijn. De jongens groeien gestaag op, ik verbaas mij er regelmatig over hoe ze zich bewegen, hoe zelfstandig ze zijn, hoe ze -gelukkig- nog steeds geborgenheid zoeken en vinden, hoe ze het doen op school. Puberbuien all over the place, maar stiekem geniet ik daar (achteraf) dan ook wel weer van. Het heeft er alle schijn van dat we allemaal gezond zijn, alsmede onze naasten. We hebben een leuk huis, voldoende geld om prettig te leven, een vaste baan. Is het saai? Misschien wel voor mensen die 'on the edge' leven.
Het meest spannende in mijn leven momenteel is wel de vraag of dat patroon dat ik heb uitgezocht, inderdaad gaat lukken in een creatie waarin ik mij kan vertonen. En of het me lukt om het huis een beetje op orde te houden en te voorkomen dat we aan de vloer blijven plakken. Of er nog genoeg geld op de bank staat als ik ga pinnen en het apparaat wel of niet gaat piepen met 'Saldo Bereikt, Betaal Anders'. Of Jongste zoekt naar zijn gymschoenen/ voetbalsokken/ geodriehoek en dat hij dan ook nog op tijd op school of de training is. Een voetbalwedstrijd van Feyenoord waar Oudste bij wijze van hoge uitzondering bij aanwezig is (want iemand met jaarkaart is verhinderd en hij mag er gebruik van maken) en dan zien dat ze -alweer- verliezen en Oudste hierna opvangen.

Voor mij is het precies goed en ik hoop dat ik in alle saaiheid en burgerlijkheid nog heel lang zo mag leven!

vrijdag 17 september 2010

Vrolijke Vrijdag



Love him or hate him is het geloof ik. Ik vind hem leuk!

donderdag 16 september 2010

Donderdag Bewonderdag



Vandaag bewonder ik Mascha.



Zij is een jonge deerne uit Den Haag en heeft gestudeerd voor Sociaal Pedagogische Hulpverlening, maar voorziet zichzelf van een inkomen door middel van haar site. Wat begon als een hobby is nu haar werk, en ze heeft filmpjes op haar site staan waarin ze allerlei tutorials geeft over how to's. Het meest bijzondere filmpje vond ik dat ze met haar camera door Den Haag liep om haar lezers de mooiste winkeltjes te laten zien. Het maakt haar helemaal niets uit; alles voor haar lezers, prachtig! Ik wéét dat de site eigenlijk is opgezet voor jonge meisjes, maar ik vind het ontzettend leuk om hier even langs te gaan! Een jonge, selfmade meid, die weet wat ze wil en door een flinke dosis lef en hard werken heeft is gekomen waar ze nu is!

maandag 13 september 2010

Fotoshoot

Ik ben normaal gesproken niet zo heel erg van de foto's plaatsen, tenminste niet waar ik zelf op sta, maar dit vind ik zó ontzettend leuk! Het is echt een aanrader om zo'n fotoshoot te gaan doen!



En dan te bedenken dat dit nog niet eens alle foto's van mijn persoontje zijn.. En dan nog keer dertien (alle meiden) en nog een paar groepsfoto's..!

zondag 12 september 2010

Dorpse Feesten

We zitten er nog midden in: De jaarlijkse Dorpsfeesten hier in Het Dorp! Vanmiddag is de laatste middag en dan moeten we weer een jaar wachten. Moesten we vroeger ons best doen om oppas te vinden voor de jongens: Tegenwoordig feesten ze gewoon mee! Ik ben er blij om, als ik eerlijk ben. Oudste geniet zich suf: Werkt al weken extra en spaart voor deze feesten. Met Jongste weet je het maar nooit: Die heeft de kunst van het genieten niet altijd even goed in de vingers. Het had maar zo kunnen zijn dat hij helemaal niet naar de feesten wilde. Ik weet ook niet goed waar dit mee te maken heeft; onzekerheid misschien? Maar gelukkig heeft hij ook dit jaar volop genoten en sprak hij af met zijn vriendengroepje om de feesten onveilig te maken.

Ik geniet zo als ik hem zo zie genieten! Juist omdat het bij hem niet helemaal vanzelfsprekend is. Er bleef hier vannacht een vriendje slapen; die woont in het buitengebied en het is dus wel prettig als hij niet zo ver hoeft te fietsen. Jongste was helemaal in zijn element. Het was ook nachtwerk gisteren, maar dat mag de pret niet drukken. Hij wilde eigenlijk nog op Oudste wachten (die een half uur later thuis moht komen), want hij had gehoord dat deze 'hartstikke dronken' was. Prins en ik hielden ons hart vast. Maar hij kwam een Dorps Kwartiertje te laat aan stiefelen, en kwam om mij gewoon helder en alert over. Ik ben trots op het feit dat hij verstandig met alcohol omgaat. Natuurlijk wil je liever dat hij helemaal geen alcohol gebruikt, maar verbieden gaat 'm volgens mij ook niet worden.

Hier in Het Dorp zijn ze wel een klein beetje van de betutteling: Jeugd van 16 tot 19 jaar kan een zogenaamd 'alcoholpolsbandje' ophalen, op vertoon van hun ID-kaart. Heb je niet zo'n bandje en zie je er niet ouder uit dan 19 jaar, dan wordt er dus geen alcohol aan je verkocht. Enerzijds een goede zaak, hoor. Maar anderzijds: Ik liep zelf vroeger op vrij jeugdige leeftijd door de discotheek te zwalken, en niemand die zich druk maakte over de ontwikkeling van mijn hersenen in combinatie met alcoholgebruik. Ik heb het idee dat dit ook nog wel aardig goed is gekomen..

Wat schetst mijn verbazing? Oudste kwam donderdagavond thuis met een polsbandje. Heel dom, want bij mij viel pas de volgende dag het kwartje: "Wat is dat eigenlijk voor bandje, Oudste?" Waarna een heel relaas kwam van Oudste met een grote lach op zijn gezicht. Hij had de ID-kaart van een 17-jarige buurjongen gekregen en was hier mee naar de polsbandjes uitgifte gegaan. Daar hadden ze de kaart bekeken, gezegd: "Wat een lelijke foto!" .... En hem een bandje gegeven!! Nou ja zeg, mijn mond viel er van open! Okee, Oudste ziet er wel iets ouder uit dan zijn bijna 15 jaar, maar hij lijkt tótáál niet op buurjongen! Als je dan een beleid wilt voeren, doe dat dan ook correct, vind ik. Het bandje heeft Oudste de volgende dag gewoon afgedaan. (Ik geloof niet dat ik dat had gedaan op die leeftijd).

Vrijdag vond ik dit briefje op tafel van Oudste en zijn vriendje.



Ik vind dat wel weer humor! Alleen heb ik vriendje nog niet aan mijn boezem gedrukt, omdat hij me nooit meer kwijt wil, haha! Misschien komt dat vanmddag wellicht..!

vrijdag 10 september 2010

donderdag 9 september 2010

Donderdag Bewonderdag




Vanaf vandaag is het hier op Donderdag: Bewonderdag. Er zijn veel mensen die ik bewonder. De één bekend, de ander minder bekend, maar allemaal bewonderenswaardig.

De spits wordt afgebeten door Hélène, oftewel Hell.



Hell heeft jarenlang een blog bijgehouden. Een gewone-verhalen-blog, huis-, tuin- & keukenverhalen over haar kinderen, over haar familie, over haar werk, over haar beesten, over haar, tja alles eigenlijk. De 'gewone' verhalen werden anders toen zij ziek werd. Ik heb Hell een paar keer ontmoet. Dat waren tegelijktijd hele gewone en heel bijzondere ontmoetingen. Gewoon omdat we het gevoel hadden elkaar al jaren te kennen, en bijzonder; Hell keek verder dan haar neus lang was, en ging zowel de diepte met je in als dat ze je ontzettend aan het lachen maakte. Van haar blog werd een heus boek uitgegeven, compleet met releaseparty en signeersessies bij de boekhandel. Wat bewonder ik haar moed, haar wijsheid en haar humor. Hélène heeft -totaal tegen de statistieken in- nog drie jaar 'gekregen'. In die drie jaar heeft zij voor tien jaar genoten. Zij was wat je noemt een echte levenskunstenares. Op haar rouwkaart stond dan ook de prachtige tekst: "Liever veertig jaar gelééfd, dan 80 jaar uitgezeten". Ik mis haar!

dinsdag 7 september 2010

Perfecte huisvrouw



Vandaag voel ik mij heel erg Martha Stewart. Om te beginnen was ik vanmorgen als eerste uit de veren, maakte brood voor wie het nodig was, zette thee, lunchboxen en lunch-drinken klaar, pakte de vaatwasser uit voordat iedereen beneden was en zat tegen die tijd heerlijk relaxed aan de keukentafel met een kop koffie. Toen iedereen weg was heb ik een uitgebreid doucheritueel gehouden, met scheren, scrubben en bodylotionen en al. Mijn haar zit perfect (een zeldzaamheid), ik zit redelijk in de make up en mijn kleren vallen goed. Daarna heb ik de keuken geboend (een ongelofelijk &^$&%-karwei vind ik dat). Een vriendin kwam koffieleuten en had allerlei geinige naaipatronen bij zich. We hebben afgesproken naar het StoffenSpektakel te gaan, waarvan ik de klok heb horen luiden, maar niet weet waar de klepel hangt.

Na een lichte lunch schilde ik de aardappelen en zette het draadjesvlees voor vanavond op, met kruidnagelen, uien, azijn en stroop. Het ruikt hier heerlijk, zeker met die regen op de ruiten! Daarna ging ik aan het appel/kaneelcupcakes bakken, naar een recept van haar. En het is nog maar 15.15 uur! Hoe heerlijk is dat!

Nu straks nog even de badkamer een beetje toonbaar maken (Kamers van de jongens doe ik maar gewoon dicht), en dan vanavond nog sporten. Mán, wat ben ik goed bezig..!

Ik kan 't nog!

Toen de pubermormels hier nog kleine kroelkontjes waren, en alles aannamen wat ik zei, mij op een voetstuk hadden staan en ik het middelpunt van hun bestaan was, werkte ik niet. Ik was gestopt met werken toen Oudste werd geboren, en ook al was het geen vetpot, ik was blij met mijn besluit. Ik was druk, absoluut wel, maar de bloedjes lagen allebei al om 19 uur op één oor, dus had ik avonden lang de tijd om te doen wat ik leuk vond. Hele gardarobes naaide ik voor hen, waarbij ik ingewikkelde patronen niet schuwde.

Uit noodzaak moest ik gaan werken, toen Prins en ik uit elkaar gingen. Ik vond het niet erg om te gaan werken, want ik was gestart met een mbo-studie Sociaal Pedagogisch Werk in deeltijd, dus toch al bezig om mijn horizon weer te verbreden. Toen was ik pas écht druk: 80% werken op een internaat, één dag per week naar school, co-ouderschapperen, en twee avonden per week volleyballen. Ik word al moe als ik er alleen maar aan dénk!

Prins en ik bleken toch voor elkaar geschapen en wij gingen weer samen verder. Ik besloot een hbo-studie te gaan volgen: Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Hartstikke leuk, maar daar heb ik mij behoorlijk in vergist: 70% werken, een gezin en een hbo-studie is een pittige combinatie. Maar: Het is gelukt, en nu ben ik eigenlijk wel een beetje klaar met mijn ambities. En weet je wat: Ik vind het heerlijk! Zo kwam het dat ik wat meer rust in de tent en in mijn kop had, en ik weer verder ging kijken: Mijn sociale leven was behoorlijk op zijn gat komen te liggen. Toen die weer een beetje verrijkt was, had ik nog steeds tijd over: Hoe heerlijk! En blies ik het stof van mijn naaimachine, toog naar de bieb voor een paar Knip's en zoch een geinig patroontje uit. Over twee weken hebben we een bruiloft, en omdat de vakantie, nieuwe banden op de auto en de vrijgezellendag een behoorlijk gat in ons budget hebben geslagen, leek het mij wijs om niet al te dure kleding aan te schaffen. En weet je wat? Ik ben geslaagd! Ik ben uitermate trots op het giletje + rokje wat ik helemaal eigenst gefabriceerd heb! Een bloesje er bij gekocht, en klaar is Klara!






Nu alleen nog de juiste lengte van de rok bepalen, een panty en een ketting en mijn oude schoenen oppoetsen..!

Puberlogica

Ik:"Oudste, ik vind dat je je kamer even moet opruimen."
Oudste: "Kamer opruimen?? Waarvoor dat dan?"
Ik: "Omdat het een behoorlijke klerezooi is."
Oudste: "Nou, dát valt ook wel weer mee!".
Ik: "..."



Sorry, Oudste.. Dat ik je altijd zo op je nek zit. Ik overdrijf inderdaad graag en veel. Het valt inderdaad bést mee...!

zondag 5 september 2010

Uit, goed voor u!



Ik was gisteravond hier. Dat is een echte aanrader! We waren met 13 meiden, ik bedoel vrouwlui, en iedereen is in de verf en lak gezet, en daarna op de foto. Ook werd er door iedereen geparadeerd op de catwalk, wat trouwens nog een heel gedoe is, je 'moet' aan van alles denken, en juist daardoor liep ik als een boerentrien. (Eigenlijk dus zoals ik altijd loop dus, haha!)
Nu ben ik niet zo'n heel grote fan van op de foto gaan, maar er zijn zo verschrikkelijk veel foto's van iedereen gemaakt, er zal er heus wel eentje bij zitten waar ik voor mijn gevoel een beetje fatsoenlijk op sta. We waren daar in het kader van de vrijgezellendag van één van de meiden en omdat ik de bob was, moet ik zeggen dat het vandaag prima gaat! :-)

vrijdag 3 september 2010

Vrolijke vrijdag



In navolging van haar, hier mijn bijdrage van de Vrolijke vrijdag. Het filmpje duurt maar heul kort, maar: Wat heerlijk! Wat een prachtig moment. Al moet je er verder natuurlijk even niet aan denken als de stemming omslaat en ze allemaal tegelijk huilen/honger hebben/ een volle luier hebben enz enz...!


donderdag 2 september 2010

Puberlogica

Ik: "Ik ga morgenmiddag even met Jongste naar de Grote Stad om gymschoenen te kopen."
Oudste:"Ja maar! Ik heb ook nieuwe gymschoenen nodig!"
Ik: "Maar toen ik vroeg of die van jou nog pasten, zei je ja!"
Oudste: "Ja, ze passen ook nog wel.. Maar ze zijn kapót!"
"...."

Vrijwilligerswerk

Al jaren collecteren Prins en ik in de eerste week van september voor het KWF. Een goede zaak, vinden wij en zo voldoen we even een deel aan onze maatschappelijke verplichtingen. Maar zoals elk jaar, gaat dit niet zonder slag of stoot. Het ene jaar vergeten we de collectebussen op te halen, het andere jaar collecteren we een week te vroeg. Ach ja, je bent chaotisch of je bent het niet, maar de intentie is goed, zullen we maar denken.

Een paar jaar geleden hadden we beiden een andere wijk: Ik een nieuwbouwstraat, met alleen maar de even nummers. Eitje dus, en binnen een uurtje was ik dan ook altijd klaar. Prins had een minder gelukkige wijk: 5 straten, in het buitengebied, waaronder zich ook nog allemaal vakantiehuisjes bevonden, waarvan je dus niet wist welke het gehele jaar bewoond werden en welke alleen in de weekends. Drie avonden achtereen waren we er druk mee. Enerzijds wel lekker, zo in de bossen, hoor. Maar wat een klus was het. Toen de jongens nog klein waren, namen we ze altijd mee; een gezellig familieuitstapje, en mensen stopten hen nog wel eens een snoepje toe. Nu komen ze bijna op een leeftijd dat ze helemaal zelf kunnen gaan collecteren, maar voor zolang ze nog niet oud genoeg zijn, hoeven ze ook niet meer persee me ons mee. Ik heb een paar jaar terug aangegeven dat ik liever mijn wijk wilde laten vallen, om dan die enorme wijk met Prins samen te doen. Dat was goed. Maar eerlijk gezegd ging de lol er een beetje af; het was zo enorm veel werk, die route...!

Twee jaar geleden is men hier in Het Dorp begonnen met het uit de grond stampen van een complete nieuwbouwwijk. De eerste twee fases zijn gerealiseerd, en uiteindelijk zullen er 550 nieuwe huizen komen daar. Drie jaar geleden, bij het inleveren van de collectebussen, hebben we aangegeven die buitengebiedwijk echt niet meer te willen doen. Een aantal jaar gedaan, laat iemand anders nu de klus maar klaren. En hebben wij, in al onze spontaniteit aangegeven de gehele nieuwbouw wel voor onze rekening te willen nemen. Vorig jaar was het een eitje: In 1 avond hadden wij samen de gehele wijk afgeschuimd en was de opbrengst echt ontroerend veel! Er stonden nog niet eens zo heel erg veel huizen, maar mensen zijn blijkbaar echt begaan met dit doel. Dit jaar is de volgende fase al afgerond, en zullen we waarschijnlijk niet in 1 avond klaar zijn. Maar weet je wat? Maakt niets uit; het is heerlijk collecteren in een nieuwe nieuwbouwwijk! Je struikelt over het bouwmateriaal en de wegen zijn nog niet je van het, maar wat is het leuk om een klein kijkje te kunnen nemen in al die nieuwe huizen! Bovendien zijn bijna alle mensen begaan met dit doel: Bijna iedereen kent wel iemand die door de ziekte getroffen is en men geeft gul. Dat is dankbaar werk.

Dit jaar zouden we het anders doen: We zouden de collectebus niet vergeten op te halen! Omdat we beiden moesten werken, heb ik netjes gebeld en gemeld dat ik de bussen 'savonds op zou halen. Maar echt. Dinsdagavond laat zei Prins: Hadden we die bussen vanavond niet op moeten halen? Grrr! Nah, we zoude ze echt de volgende dag op gaan halen! Wordt er gisteravond om 19.30 uur aangebeld: "Kan ik jullie hier nog blij mee maken?" Echt even een door-de-grond-momentje. Maar! Volgende week gaan we extra hard ons best doen!