maandag 26 juli 2010

Freubelen

Bij haar zag ik een aantal heerlijke recepten. Ik was zo enthousiast, dat ik gelijk aan het bakken ben gegaan..! HEERLIJK!!


En wat doe je zoal met 17 bossen gedroogde lavendel?


En zo kom ik de vakantie Nuttig, maar doch ook met Vermaeck door..!

vrijdag 23 juli 2010

Droomland...

Ik kom uit een kleine stad in het Oost'n van het land. Ik woon inmiddels alweer bijna twintig jaar in Het Dorp. De eerste tien jaar riep ik: "Ooit ga ik terug!" Toen Prins en ik uit elkaar gingen, had ik de uitgelezen kans om inderdaad terug te gaan. Ik heb het niet gedaan. Ik wilde dat de jongens zelfstandig naar papa konden. Gewoon, omdat ik dat belangrijk vond.

Ik heb geen spijt gehad dat ik ben gebleven. Maar als deerntje van 16 jaar had ik een vakantiebaantje: Voor het plaatselijk energiebedrijf (dat had je toen nog) de huizen langs om de meters op te nemen. Werk waarvoor je niet al te intelligent hoefde te zijn, dus dat kwam goed uit. Ik had een vrij uitgebreide wijk. Ik had er schik van: Je kwam in alle huizen binnen en zo zag je nog eens wat. Zo ben ik toen voor het eerst (en tevens laatst) van mijn leven in een bordeel geweest.

Maar er was 1 straat waaraan ik mijn hartje toen verpandde. En die liefde is altijd gebleven. Soms rij ik er nog wel eens voor de lol doorheen. Net als ik soms, heel soms, voor de lol op Funda kijk. Nooit eerder zag ik een huis uit 'mijn straatje' te koop. Tot vandaag. Ik smelt hier gewoon.








Maar goed, dan had ik waarschijnlijk niet de zorg in moeten gaan, kijkend naar de prijs. En bovendien: Oudste zou ik nog wel meekrijgen, maar Jongste en Prins? 'kDenk van niet. Maar! Mocht ik de Staatsloterij winnen, ga ik soebatten, smeken en bidden. (Het huis koop ik dan gewoon alvast!)

woensdag 21 juli 2010

Hoezee

Terwijl de mussen dood van het dak vallen, ik vijf dagen achtereen gewerkt heb, en passant nog een slopende sessie in de sportschool heb doorgebracht en de lavendel hier ontzettend uitvalt op zolder, heeft het er alle schijn van dat de vakantie dan toch in aantocht is! Vanavond nog 1 dienstje draaien, en dan ben ik bijna vier weken zo vrij als een vogeltje! Heerlijk!

Dit jaar hebben we besloten om geen vakantie te boeken, maar te kijken wat het weer doet. Het lijkt voorlopig redelijk te blijven, dus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid blijven we gewoon in Nederland. Lang leve Google! Campings genoeg, nu nog op zoek naar een camping die aan de zware eisen van de pubermormels hier in huis doet. Vanwege het heerlijke weer ben ik eigenlijk al weken lang in vakantiestemming! Life is beuatiful!

donderdag 15 juli 2010

Nieuwe oogst








Zeventien bossen lavendel hangen nu op zolder te drogen. De oogst was behoorlijk dit jaar. Iemand nog een ideetjes wat ik er zoal mee kan doen?

maandag 12 juli 2010

Emotioneel weekend


Wat een achtbaan aan emoties hebben we hier in Huize Prins & Eef beleefd, zeg. Hoewel.. Vrijdag is voor mij ook al weekend, maar toen waren er weinig emoties. Nou ja, er biggelden wel tranen over mijn rug, maar dat kan ook iets anders zijn geweest. Zout was 't wel in ieder geval.

Zaterdag om half zes kroop Prins uit de Echtelijke Sponde. Hij ging het hele weekend weer weg. Naar de cross. Voor het vierde weekend op rij. Maar dat heeft niets met mij te maken. Ik heb trouwens ook niet gemerkt dat hij vertrok. Nog steeds vrij emotieloos, zeg maar dus. Maar ik ontwaakte op het onsmakelijke tijdstip van 6.30 uur, omdat de fanatieke vrijwilligers van de triatlon dat een mooi tijdstip vonden om onze - en met ons een paar nabij gelegen straten- te baricaderen met dranghekken En een kabaal dat ze daarbij maakten! Mij hemel, zeg. Je zou haast denken dat ze dachten: "Wij vroeg d'r uit, iedereen vroeg wakker!" Ik had uiteraard alle ramen open staan, dus dat klonk lekker door. Dat bracht een hoop emoties in mij los. Ik kon mij nog net weerhouden om niet nakend voor het raam: "Wel hier en gunder, duizend bommen en granaten!" te gaan roepen.

Verder verliep de middag verder vrij rustig: De jongens allebei naar het triatlon-festijn (waar uiteraard van alles gratis was, dus die hebben zich helemaal klem gegeten in de suikerspinnen en popcorn. Ik zat heerlijk met een boekje onder de parasol te genieten van de rust.

Rond een uur of vijf toog ik naar het parcours, en jongens, jongens, wat een emotie daar. Het was natuurlijk voor geen meter te doen, met die nwijze temperaturen. Waar ik achteraf ook behoorlijk emotioneel van werd, is dat ik -op 1 na- alle triatleten waar ik voor kwam, heb gemist. GEMIST!! Is dat nou niet dom? De ene keer was ik bier halen, de andere keer stond ik gewoon te ouwehoeren, en het ergste was nog wel dat ik van 1 kampioen een flimpje zou maken, en dat hij voorbij liep, zonder dat ik dat in de gaten had! Met pet en zonnebril ziet men er toch anders uit, en ik ga niet zo goed om met getallen.. Was het nou 4233, 4134, 4333, of 4234? Nou ja, gelukkig heeft niemand mij dat erg kwalijk genomen. (Misschien hadden ze al niet zulke hoge verwachtingen in the first place?)

Vervolgens na afloop het dorp in. Dat verliep allemaal soepel en zonder incidenten. Alleen: Ik kreeg de kinderen maar niet te pakken. Heel vervelend, ook voor een moeder die vrij ruimdenkend is, maar blijkbaar toch last heeft van verlatingsangst. Jongste had ik op een gegeven moment wel weer te pakken, die was thuis, voelde zich misselijk (van al die E-nummers die hij naar binnen had gejast natuurlijk) en was niet meer van plan om naar Centrum te gaan. Prima, geen probleem. Ik had geen goed gevoel bij waar Oudste was. Die belde mij op, midden in het strijdperk van voorbij puffende triatleten, en vroeg of hij mocht logeren bij een vriendje. Het lijkt of hij er een antenne voor heeft wanneer hij mij dit soort zaken het beste kan vragen. Ik verbied hem niet veel, ik vind het heel belangrijk dat hij plezier heeft. Maar toch.. Enerzijds wil je hem vertrouwen, anderzijds.. Ik weet zelf ook nog best heel goed hoe ik er bij liep op 14jarige leeftijd (echt waar, dan is Oudste nog heilig) Ik heb hem nergens kunnen ontdekken in het Centrum (was ook behoorlijk druk) en ik had het idee dat hij gewoon zat te zuipen in zijn Keet (ook laatst die documentaire gezien over die keten in het Oost'n Van 't Land? Ik wel. Beter van niet) Ik smste hem, ik belde hem, ik smste nog maar eens.. Geen gehoor. Ik had er een heel erg vervelend gevoel van. En je weet.. Intuitie is een slechte raadgever.

Aan het feestgedruis kwam abrupt een eind door een enorme windhoos en een onweersbui. Met Jongste zat ik onder de carport te genieten van het schouwspel. Heerlijk om zo met je kind te zitten! (Ik hoefde niet te huilen, hoor)

De volgende dag was Oudste nog steeds nergens te bekennen. Bleek dat hij naar een naburig dorpsfeest was gegaan met zijn vriendje en diens ouders. Wat was ik boos! Hij denkt ook nergens bij na! Hem naar huis geroepen, en toen bleek dat hij geen telefoon bij zich had, en dus niet mijn oproepen en smsjes had genegeerd, zoals ik dacht. Schulbewust hoorde hij me aan, en beloofde vanaf nu altijd zijn mobiel mee te zullen nemen.

En'savonds.. De Wedstrijd. Ik hoef niet uit te wijden, maar wat een heftige reactie zag ik bij Jongste. Die zat wel al altijd in vol oranje ornaat te kijken, maar wat er allemaal los kwam toen Spanje dat doelpunt maakte, die in eerste instantie buitenspel leek te zijn.. Echt waar, The Excorcist was er een sprookje bij! Wat een vuilbekkerij richting scheidsrechter, ik was totaal verbijsterd. Mocht hij ooit zo talentvol blijken te zijn om op hoog niveau te voetballen, dat wordt door zijn reactie volkomen te niet gedaan. Het duurde een stief half uurtje, en toen kwamen de tranen. En die bleven komen. Wat stress heeft er in dat lijfje gezeten, en wat een verdriet kwam er uit, ik was wederom verbijsterd, en mijn moederhart brak. Vreselijk. Nou ja, over vier jaar nieuwe kansen. Laat Van Marwijk het dan maar doen. Dat is ie bijna aan Jongste verplicht. En aan al die andere teneergeslagen oranjefans.

Ik ben echt zo iemand die dan zegt: Tweede van de wereld is toch ook heel goed! Maar die zin schijnt het niet zo goed te doen..

zaterdag 10 juli 2010

Triatlon: driewerf Hoera!


Morgen staat heel Het Dorp op zijn kop. Met de auto kun je d'r niet in, en ook niet uit. Met de fiets is't ook al niet gemakkelijk. Zelfs lopend kom je heel wat horden tegen onderweg. Maar geen enkele Dorpenaar hoor je klagen. 'Tis al voor de tigste keer dat Het Dorp in de ban is van het triathlon-virus.

De winkels gaan dicht, en de straten zijn drukbevolkt. Allemaal komen ze kijken naar de sportievelingen die zich uit de naad werken. Her en der langs het parcours nestelen mensen zich onder een tentje met bier, het deelnemerskrantje, en muziek. Hier en daar ook een barbecue, skottelbraai en al wat dies meer zij.

Da's leuk, als je als sportieveling langs komt hollen/ fietsen. Ik weet dat, want I've been there. Elke zichzelf respecterende Dorpenaar doet eenmaal mee met de triatlon. (Het handelt zich hier overigens om een achtste of een kwart triatlon, voor de duidelijkheid.) Als je jaren langs het parcours staat, dat wil je de klus gewoon een keer klaren. Een jaar of 6 terug is het alweer dat ik voor het eerst meedeed.

Ik werkte destijds op een internaat, waar we lange dagen moesten maken. In het weekend een 24-uurs dienst (slaapdienst inclusief) was niet gek. Ik kan me er nu ook geen voorstelling meer van maken, maar wat ik toen soms deed, voorafgaande aan zo'n lange dienst, was het volgende.
De wekker ging af om 6.30 uur (Dat alleen al! In het weekend!) Ik stapte op mijn kekke wielrennersfietsje, die ik voor een paar euro van een bevriende fietsenmaker had gekocht. Ik fietste een kleine twintig kilometer, met daarin een helling van 10 %. Dat is steil! Weer thuis gekomen, smeet ik de fiets achter het huis, en rende er een kilometertje of vijf achteraan. Als dat klaar was, sprong ik onder de douche, ontbeet heel verantwoord met veel vers fruit erbij, poetste mijn tanden, en stapte in de auto om keurig om 8.45 uur met een stralend gelaat mijn collega's te ontmoeten, die met een brakke kop van het kroegtijgeren van de dag ervoor aan tafel hingen.

Mijn hemel, wat had ik toen een conditie! Ik word al moe als ik er aan denk! (Niet dat dat ineens kwam, die conditie. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik die 10% helling nam. Eenmaal boven, stond er druk op AL mijn lichaamsopeningen. Ik dacht dat ik ter plekke zou sterven) Ik had niet getraind voor het zwemmen, want dat kan ik toch voor geen meter. Trouwens: Heb je wel eens met een triljoen volwassenen in een bad geprobeerd baantjes te zwemmen? Die uiteraard allemaal de andere kant op gaan dan jij wil? Ik dacht dat ze het bad op Golfslag hadden gezet. Tot ik bedacht dat die stand op heel het bad niet zat. Dus veel tijd had ik daar niet op te winnen. Maar my God! Wat had ik een gelikte tijd! En dat terwijl ik mij bij het fietsen en lopen de hele tijd inhield! Want ik was steeds bang dat ik ter aarde zou storten, omdat ik te snel te veel gas had gegeven. En dat wil je niet hè, voor een tribune waarop duizenden dorpsgenoten je life EN op drie verschillende schermen (en dus invalshoeken) kan zien.

Drie jaar daarna had ik al drie jaar niet meer gesport, en dus een conditie van nul komma nul. Ik dacht: Kom, ik schrijf mij maar weer eens in. Dan heb ik een stok achter de deur, en bovendien: de kans dat ik meteen word ingeloot is uiterst klein. Zoveel inschrijvingen en zo weinig plaatsen (500 maar). Maar natuurlijk werd ik directs ingeloot. En kon ik mij er niet toe zetten om te gaan trainen. Wat ik dus ook amper gedaan heb.

Laat ik het zo zeggen: Ik heb de finish gehaald, maar met de tong op de schoenen en kramp in mijn kaken van het lachen naar al die duizenden Dorpsgenoten, alsof zij niet vanzelf zagen dat het voor geen meter ging. Ik dacht: Nooit weer. En daar hou ik mij aan!

Maar natuurlijk ga ik morgen de helden wel aanmoedigen! Met een biertje in de ene, en een sigaretje in de andere hand. Zullen ze leuk vinden!

dinsdag 6 juli 2010

Oranje-koorts



Wat doet een moeke waarvan de Grote Zoons beiden naar maatjes zijn om voetbal te kijken? En waarvan De Prins Op 't Witte Paard ook naar een vriendje is om voetbal te kijken? En die niet van voetbal houdt, maar Onze Jongens natuurlijk wel een warm hart toedraagt? Maar gewoon geen geduld heeft om 1,5 uur te gaan zitten kijken? Die verft d'r haar (nee, niet oranje), neemt een voetenbadje, een maskertje en een uitgebreide scrub onder de douche. Gelukkig heb ik het net 2-1 horen worden op de radio, dus dit alles met een blij gemoed.

Na het douchen heb ik ui-te-raard wel een oranje handdoek gebruikt!

Edit: Ennnn: 3-1! Hoezee ende hoera! Ik doe een dansje in de kamer! Jeuh!

zondag 4 juli 2010

Kriebels

Nu ik al meer dan een jaar geleden ben afgestudeerd, en dus niets méér om handen heb dan mijn werk (Nou ja, twee alles van zich afsmijtende zoons en de was, de poets, koken, strijken, ramen lappen en meer van dat soort Nuttige Bezigheden), en ik helemaal ben uitgebuikt na drie-en-een-half jaar buffelen, wordt het tijd dat ik op zoek ga naar een hobby. Een HOBBY? Ja.

Het is echt niet zo dat ik mij verveel, hoor. Maar ik moet zeggen dat ik van al dat lezen dat ik doe (heerlijk onder de parasol, met een glaasje prik/wijntje/biertje/ kop koffie) zo langzamerhand bijna eelt op mijn kont begin te ontwikkelen. Om de ledigheid te compenseren, probeer ik wel 2 à 3 keer per week naar de sportschool te gaan, maar toch... er ontbreekt iets in mijn leven.

Rond pasen heb ik op internet wat creatieve styropor eieren gevonden en deze ook gemaakt. Leuk om te doen, leuk om naar de te kijken en leuk om weg te geven (natuurlijk geen foto's van gemaakt). Toen ik op het werk van locatie wisselde, heb ik voor al mijn achterblijvende collega's een lavendelzakje gemaakt, met zelfgeplukte en gedroogde lavendel uit eigen tuin er in. De zakjes zelf waren van een oud laken, met daar op een afbeelding van internet geplukt, geprint op transfer-papier en op de zakjes gestreken. Al zeg ik het zelf: 'tZag er leuk uit en werd met veel genoegen ontvangen.

Nou, tot zover mijn creatieve geschiedenis van de laatste tijd.

Vroeger, toen de jongens het nog niet kon schelen wat ik ze aan trok, maakte ik veel kleren voor hen. Met als klap op de vuurpijl een ingewikkelde winterjas voor Jongste, die hij twee jaar met veel verve heeft gedragen en die goed zat, er leuk uit zag, en ook nog eens niet zomaar uit elkaar viel. Toen een paar jaar later op de basisschool een groot ridder- & jonkvrouwenfeest werd gehouden, heb ik samen met schoonmoeder-lief twee ridderpakken gefabriceerd.



Ziet er niet gek uit, toch? Nu wil ik weer terug naar dat creërende, dat scheppende. Maar. Waar begin ik, he? De jongens hoef ik niet meer met zelfgemaakte kleren aan te komen. Ik heb begin dit jaar wel een jurk en een truitje gefabriceerd voor mezelf, maar om de één of andere reden draag ik die helemaal niet. Er ligt nog een mooie lap paarse wolvilt te wachten om in een herfstjas getoverd te worden, maar het begin komt niet. (Trouwens welke idioot gaat daar nu met deze temperaturen mee aan de slag??!)

Maar nu moet het maar eens gebeuren. Gisteren heb ik bij de bieb weer eens twee Knip's gehaald, en morgenvroeg ga ik eens een kijkje nemen op de stoffenmarkt. Misschien krijg ik wel weer inspiratie..!

donderdag 1 juli 2010

Leve het Ballerinadoekje

Mooi weer, wat raak je er snel aan gewend. Het is vanzelfsprekend dat je de was buiten kunt hangen. Maar: er is veel minder was dan in de winter, zonder die dikke truien en lange broeken.

Gisteren moest het maar weer eens gebeuren. Nadat ik twee wassen had opgehangen, ging ik boodschappen doen. Niet omdat ik dat nu zo leuk vind, maar gewoon, omdat met twee allesetende pubers in huis, je vrij snel door je voorraad bent.

Alles ging aardig goed, tot ik bij de kassa kwam. Het kassameisje sloeg mijn kratje bier aan, en merkte op dat deze vanaf morgen in de aanbieding is, bij € 25,- aan boodschappen. Een nanoseconde overwoog ik om alle boodschappen dan maar weer terug te zetten in de schappen. Maar dat is naturlijk niet te doen, dus met een zure glimlach betaalde ik de volle mep.

Bij het uitpakken van de boodschappen ontdekte ik dat er een ei was gesneuveld, waarbij hij al zijn eiwit en -geel welig had verspreid door de hele boodschappenkrat. Tuurlijk. Vervolgens begon het te regenen, waarbij de was die buiten hing uiteraard nog niet droog was, en ik alles in de droger cq droogrek binnen kon doen. Ik keek om mij heen en merkte voor het eerst de enorme ravage op die er in huis was. Tja, als moeder de vrouw ook een paar dagen achter elkaar aan het werk is, ruimt de zooi zich niet vanzelf op. Toen mij in een half uur zoveel tegenspoed overkwam, zakte mij het hoofd moede tussen de schouders. En toen moest mijn werkdag nog beginnen.

Gelukkig is de rest van de dag zonder noemenswaardig gedoe verlopen, en kwam ik moe, te laat, maar voldaan thuis na een volle werkdag. Vandaag heb ik de hele dag vrij (wat zeg ik? Ik heb al weekend!), dus ga ik maar met mijn ballerinadoekje door het huis en de tuin onkruidvrij maken, heerlijk!

(nou ja, heerlijk... als alles klaar is, dan he)