zondag 16 december 2012

Kerstgedachte

Jahaa! Een tijdje terug overwon ik mijn verlegenheid. In blogland zijn veel, heel veel verschillende 'groepen', heb ik gemerkt. Ik ben over het algemeen niet zo van de 'groepjes'. Door een groep te vormen, sluit je vaak anderen uit. Maar ja. Of je nu wilt of niet, je maakt altijd wel onderdeel uit van een groep. Je familie bijvoorbeeld. Soms geeft het een hoop gedonder in een familie. Maar vaak ook niet. Op het werk: je maakt onderdeel uit van een team. Bij mij op de locatie zijn er twee teams. En ja hoor; ook daar is er sprake van enige competitie. Hoe summier ook, het is er. En ik hou niet zo van competitie.
In blogland zijn er dus ook veel van dat soort groepen. Ik hoor nergens bij. Gelukkig, zou ik haast zeggen. Soms kom je de meest vreselijke dingen tegen, waar ik dus helemaal niets mee te maken wil hebben. Zo onstond er een ware rel toen De Zuster eens een soort van give away- dingetje organiseerde. Mensen die nimmer reageerden, reageerden nu en masse. Ik ook, ja. Ik hou wel van zeep, en zeker als deze gratis zijn. Ik was overwelmed dat ik won, maar eigenlijk nog meer van de negatieve vibe die ik ondervond. Maar goed. Weer wat geleerd, en dus niet meer mee doen met zulks zaken. Wat jammer is, dat wel. Maar gelukkig liep het niet zo hoog op als wat ik elders heb gelezen. Mensen die 'vrienden voor het leven' leken, gooiden ineens met modder naar elkaar. Vreselijk. En ook bijzonder jammer, vind ik. Maar goed, misschien is dat ook wel een beetje een wijvenkwestie ik weet het niet.

Al meerdere malen zag ik een soort van kerst-gedachte-achtig iets voorbij komen bij verschillende blogs. Blogs waar ik wel regelmatig mee las, maar waar ik wel enige terughoudendheid voelde om te reageren. Waarom? Geen idee. Misschien is het mijn groepen-vrees ook wel een beetje. Want als je mij tegen komt, lijkt het heel wat. Vlotte babbel, praatjes maken enzovoort. Maar eerlijk gezegd ben ik mij, zeker in groepen die elkaar al langer kennen, zeer bewust van mijzelf. Maar goed, terug naar het begin.

Bij Lynda zag ik een oproep. Een oproep die ik al eerder zag. Om je op te geven om iets voor een ander te kopen en op te sturen, en weer iemand anders koopt, maakt of frobelt dan weer iets voor jou en stuurt dat op. Hoe leuk is dat.

En ik was er bij. Ik mocht meedoen. Ik had een enorme piek in mijn bezoekersaantallen, die dag. Ook omdat Lynda de aandacht even op mij vestigde. En ik kreeg zelf ook een opdracht. Ik mocht iets naar iemand sturen. Nou. Toen ik zag wie dat was, zakte mij de moed wel een klein beetje in de schoenen. Maar goed. Ik dacht: "Het gaat om het gebaar". Ik had het pakketje al weken lang klaar staan. Ik stuurde het nog niet op. Waarom niet? Geen idee. Feit was wel dat het voor de 17e binnen moest zijn. En ineens was het 11 december. En ik dacht: "Aaaaaah! Het zal toch wel op tijd binnen zijn?" In verband met de kerstdrukte?  Dus ik toog snel naar het postkantoor en deed mijn pakketje op depost. In de hoop dat het op tijd aankomt.

De dag er na ontving ik zelf een pakketje. Die ik rats, rats open scheurde. Halverweg dacht ik: "Oeps!  Mocht dat eigenlijk wel? Naja.
Ik had nög wel de tegenwoordigheid van geest om foto's te maken tijden het uitpak-proces. Vond ik nog wel knap van mezelf. Het enige probleem in deze is, dat ik dus helegaar niet weet hoe ik de gemaakte foto's dan hier op het blog geplaatst krijg..! Nah, wat een bummer of niet?

Ik kreeg namelijk een heerlijk 'schilderijtje' met de woorden: Happiness is not a destination. It is a way of life.

Precies woorden waar ik nu iets aan heb, en die woorden begin ik ook steeds meer en meer toe te passen. En dat werkt redelijk goed. Erg fijn! Ik kreeg het van Mirjam. Een blog waar ik al wel eerder was geweest. ( Mirjam, ik vind je plaid prachtig!) wat leuk om mee te doen. Ik heb ook erg veel plezier gehad met het samenstellen en bedenken van het pakketje voor... Ja.... Voor wie he? Met andere woorden: ik ben erg blij met mijn pakketje en ik heb veel lol gehad met het versturen: lijkt mij een win-win situatie, niet?






Edit: Jeeh! Een nieuwe laptop! Eindelijk kan ik weer foto's plaatsen! Die Ipad, ik weet 't niet.. Foto's plaatsen is moeilijk voor mij.


vrijdag 7 december 2012

Afgelopen

En nu ist ook klaar. Ik zit er al een paar maand tegen aante hikken: het gaat niet zo goed. En ja hoor, ik weet het. Het hoort bij het leven, zonder dalen geen pieken blablabla. Maar ik ben er verdulleme gewoon klaar mee, met dat gejank. Als ik aan het werk ben: niets aan het handje. Ik fiets overal tussen door, doe wat ik moet doen, blus brandjes en ontmantel bommetjes ( het blijft een wijventeam, tenslotte) tralala, ik regel het wel. Ook bij mijn bijbaantje als oppastantetje gaat het allemaal gesmeerd. Ik redder en ik zorg en geniet met het apelazerus van die bloedjes van kindjes. Want ja: tropenjaren als je kleine kindjes hebt, maar dan heb je nog geen flauw benul wat je te wachten staat in de puberteit, dus ik kom gewoon tot rust, als ik bij de kindjes ben. Als ik tenminste niet om zeven uur de deur er voor uit moet, that is.. ;-)

Maar verder: wat ik MOET, dat doe ik, en dat doe ik goed. Hoewel ik wel hier en daar een paar steken heb laten vallen op het werk, de laatste weken. Waar ik mij dan natuurlijk weer vreselijk druk over kan maken, ja. Maar goed: niets menselijks is mij vreemd.

Maar oh.

Als ik vrij heb. Djiezuskrijst. Als ik niets MOET. Dan ontpop ik mij als het meest vreselijke luie slobbermonster dat er bestaat. En kom ik tot niets. En dat is niet wat bij mij past. Want hee, ik ben toch juist zeker die vrouw van  de wereld die alles onder controle heeft? En die voor elk probleem een oplossing heeft? En die alle touwtjes in handen heeft? Plus een keurig opgeruimd huis, met blinkende ramen en alle kleren schoon en in stapeltjes in de kast? Die en passant ook nog honderdduuzend creaties fabriceert, en daar deze of gene blij mee maakt? Ja hoor. That's me.

Normaal gesproken dan. Nu even niet.

Het landen in deze baan is nu wel gelukt, maar ik ben nu eenmaal wel op een rijdende trein gestapt, die niet even voor mij kan stoppen. Wat goed is,daar niet van. Maar met alle perikelen die er aan staan te komen in de zorg op zich al, en de ontwikkelingen binnen mijn team, en het niet hebben van een anker, dat is wat mij nu eventjes een klein beetje boven de pet groeit. En dan heb ik het nog niet eens over het gevoel hebben om kartrekker te moeten zijn binnen dit soms aan het waanzinnige grenzende gezin. Wat mij veel goed doet, want ja, ik ben nou eenmaal een behoorlijke controlefreak. Maar soms wil ik ook gewoon in de watten gelegd worden, en wil ik niet de drijvende kracht zijn. En Prins doet zijn uiterste best, echt waar, maar (en jee, wat voel ik mij nu een zeikerd) nu lukt het allemaal gewoon evne niet zo goed. Dus. Heb ik een Zelfhulpboek besteld en heb aannde bel getrokken bij zowel Prins als Baas en ben naar de huisarts geweest en alles en heb nu een afspraak in the pocket voor de haptonoom.

Want soms he. Soms lukt het gewoon eventjes niet. En ja, ik heb heusch wel voor hetere vuren gestaan. Maar ik weet ook nog dat ik toen persee alles wou sellufDoen. En ja, dat is wel gelukt, maar het kostte me vreselijk veel energie, en die heb ik nu gewoon even niet. En als ik die wel had, dan was het zonde. Want ik besteed mijn tijd liever aan leuke dingen dan gezanik en gezeik.

Maar goed: naar de haptonoom dus, volgende week, en daarna beloof ik weer mijzelf terug te vinden.

Deal?

zaterdag 24 november 2012

Veranderingen.

Vandaag 17 jaar geleden hebben wij de gansje dag doorgebracht in het ziekenhuis. De details zijn gelukkig ietwat in onze vergetelheid geraakt, maar om 21.25 uur was ie er dan: Oudste. Ze-ven-tien jaar geleden.  Ik kan het maar nit geloven, dat ik alzo'n oud kind heb. Ik, het meisje. Nou ja, nu kan ik  mijn jeugdigheid niet meer met goed fatsoen aan de benen blijven hangen.

Gisteravond werd hij voor het eerst jarig zonder dat wij in een straal van tien meter in de buurt waren.  Natuurlijk feliciteerden wij hem via whatsapp, maar het was op de een of andere manier weer een klein soort van afscheid nemen van een ritueel. Toen hij thuis kwam, waren wij allang onder zeil. Wel bliefde hij vanmorgen een ontbijt op bed, een ritueel wat eigenlijk al een jaar of drie uit de gratie was, met name om praktische redenen: het was natuurlijk al een hele klus om überhaupt op tijd op te staan om naar school te gaan, maar een ontbijt op bed zou daar nog meer tijd bij snoepen, dus dat werd niet echt meer gewaardeerd. Vandaag is hij vrij en werd op mijn verzoek een bestelling geplaatst. Via whatsapp, natuurlijk, we moeten met onze tijd mee. Het ontbijt werd gelukkig wel live geserveerd, met dikke klapzoenen en een ouderwetse omhelzing, heerlijk.

Nu is hij met zijn maatjes naar de voetbal; Prins zal de wedstrijd aanschouwen en hopelijk winnen ze.  Daarna natuurlijk de nabespreking in de kantine, en waarschijnlijk zal hij thuis komen als wij alweer weg zijn.

Wij hebben namelijk feest vanwege het vijftig jaar bestaan van de stichting waar ik werk, en daar wordt flink uitgepakt. Toen de datum van dit feest bekend werd, moest ik natuurlijk wel even slikken. Ik besloot met Oudste te overleggen. Heel nuchter zei hij:"Nou, als je je werk belangrijker vindt dan mijn verjaardag, ga je daar toch naar toe." Auwtsj. Uiteindelijk zijn we tot een goed compromis gekomen. Hij viert vanavond met zijn maatjes zijn verjaardag hier, en gaat daarna met hen allen stappen. Leuke bijkomstigheid is dat je -als je jarig bent- je zes mensen gratis mee naar binnen mag nemen. Dus eigenlijk kwam het ook nog wel weer goed uit, en komt de familie morgen feest vieren. Iedereen blij.

Maar toch, op de en/of andere manier heb ik het gevoel dat ik alleen maar afscheid aan het nemen ben. Afscheid van rituelen, van wat eens 'normaal' was tijdens verjaardagen, van de jeugd van de
jongens zeg maar. De tijd dat ze hier thuis wonen ligt verder achter ons dan voor ons. Binnen nu en tien jaar wonen Prins en ik weer met ons tweeën.. En hoe ik ook soms de zooi, het kabaal en de roering in huis vervloek, ik denk dat het donders saai wordt. Enja hoor, tien jaar duurt nog heel lang, maar My Goodness, kijk maar eens hoe snel die zeventien jaar van Oudste zijn voorbij gevlogen.

Natuurlijk is een verjaardag van je kind net een anders al andere dagen. Je wordt wat melancoliek, je staat iets meer op standje 'open', denk ik. Maar als ik eerlijk ben, word ik me meer en meer bewust van  tijd, en dan met name hoe snel die voorbij gaat.

Voordat ik nu helemaal in een zwart gat zak, ga ik maar even lekker uitgebreid douchen, misschien
nog een klein dutje en dan vanavond maar eens enorm met de voetjes van de vloer. Want wat is er mis met een opstapplaats, speciaal voor ons gecreëerd hier in Het Dorp, op vijf minuten fietsafstand? Niets, helemaal niets. We kunnen rollend naar huis, als het moet. We vieren dan maar dubbel feest, en Oudste ook, alleen op een andere plek..!

vrijdag 16 november 2012

Ik heb een monster in huis gehaald.

Want ja. Die iPad he.. Erg leuk en zo, maar het is voor een gadget-sucker zoals ik natuurlijk zeer gevaarlijk. Ik ontdek steeds meer handigheidjes, zoals bijvoorbeeld EvernoteGorilla fitnessSkitch en allerhande Lifehacking goeroes waartoe ik mij zeer, zeer aangesproken voel. En dan heb ik het nog niet eens over het gebruik van de agenda, de timer en het alarm op de iPad, waar ik ook al zeer regelmatig gebruik van heb gemaakt.

Maar ja. Al die progjes zijn allemaal super, maar vragen wel enige handigheid. Handigheid die ik mij natuurlijk eerst helemaal eigen moet maken, voordat ik inderdaad een flitsend en zeer georganiseerd leven kan gaan leiden.


Tot de dag dat het zover is, ben ik mijn ongeorganiseerde zelf, maar dan in het kwadraat. Zo had ik vandaag bedacht dat ik eindelijk het knapzakjesproject ging afronden. Daar was ik mee gestart in september, maar toen kwam er vrij onverwachts een stagiaire ons team versterken, en om de een of andere reden worden de dingen die ik er in wilde stoppen per zes verkocht. En met de stagiaire erbij, bestond ons team tijdelijk uit 13 personen. En omdat ik ook nog eens een softie ben, besloot ik het uitreiken van de knapzakjes uit te stellen tot zij weer vertrokken was. Beetje vervelend voor haar om er niet eentje te krijgen. Ook al was ze maar tien weken aanwezig. Vandaag is ze voor het laatst, en ik had me voorgenomen om aanstaande donderdag de zakjes te introduceren. Wat ik ook ga doen, alleen is er alsnog een vast teamlid bijgekomen en staat de teller nu ook op 13 teamleden, en ik. Dus ga ik morgen maar naar Zeeman om 6 zakdoeken te kopen, waarvan ik er dus 5 overhou. Vorige week kocht ik al 6 medailles. Maar die andere 5 komen vast nog wel van pas met de sinterklaassurprises.
Goed, ik dwaal af.
Resultaat van vandaag is dat ik 12,5 knapzakjes af heb. Dat klinkt best productief, maar is het niet. Ik had het meeste voorwerk al gedaan, namelijk. Ik maakte wel vandaag de kaartjes af die aan de zakjes komen, en ja, dat geeft een enorme puinhoop. Waarna ik dus totaal geen zin heb om dat allemaal weer op te moeten ruimen.

Al met al heeft het maken van de kaartjes misschien twee uur in beslag genomen. Op die hele vrije dag. Wat heb ik dan in de resterende tijd gedaan? Jawohl: iPadden. En kopjes koffie drinken. Zelfs het brood ophalen bij de bakker heb ik uitbesteed aan Jongste. Pffft. 

Ik vond meer en meer handigheidjes vond om je tijd zo efficiënt mogelijk in te delen. Ha. Haha.

Maar ondertussen heb ik mijn hele vrije dag vergupt aan dat iPadden. Ik heb er nondeju een zere nek en rug van. Want ergonomisch zijn die dingen natuurlijk een ramp. Als je er de hele dag zo'n beetje mee in de weer bent.

Om stelling te maken en te bewijzen dat ik heus niet zo'n slechte huisvrouw ben als dat het vandaag leek, besloot ik om midden in de puinhopen de vrijdagse frietdag om te dopen tot vrijdagse Huisgemaakte Frietdag. We hadden namelijk nogal een overschot aan aardappelen. Schillen, snijden, voorbakken en afbakken. Een tijdrovend klusje. Maar heerlijk. Met als gevolg dat ik dus nu nog steeds tussen mijn eigen veroorzaakte puinhopen zit. 

Maar gelukkig ben ik nu wel helemaal op de hoogte van de meest efficiënte manier van werken.

zaterdag 3 november 2012

Zalige zaterdag

Tja. Het was te verwachten, natuurlijk..

 Prins en Jongste zijn het hele weekend weg, Oudste is (uit) aan het voetballen, en ik was van plan om de badkamer eens een flinke beurt te geven. Jawel, ik heb dan wel een hulp, maar die kan ik toch ook niet ALLES laten doen? In de badkamer rukte de schimmelplekjes (zeg me niet dat ik de enige ben!!) alweer aardig op en moest ik weer even met mijn HG wondermiddel langs. De hulp had al een groot deel van de badkamer spic en span gemaakt, dus dat moest veel lukken, dacht ik. Tussen 11 en 15 uur verwachtte ik een pakketje. ik hoopte al dat het dichter bij 15 uur dan bij 11 uur zou zijn, omdat ik zeker wist dat ik na het arriveren van het pakketje hoogstwaarschijnlijk niets meer van enig nut zou doen.

Men, was I right..

Maar wat ik wel knap vind van mezelf, is dat ik het pakketje dicht liet zitten en eerst heb afgemaakt waar ik mee bezig was. Of nou ja, dicht... Een soort van dicht. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik de badkamer met de Franse slag heb afgemaakt. En ja. Om half twaalf namelijk, kwam mijn bestelling:een iPad..! En inderdaad, ik heb niets meer gedaan. Maar het fijne is nu ook dat er niemand verwacht dat ik 'iets' doe. Wat een genot!

Ik werd pas weer in de realiteit gesleurd toen ik een mailtje kreeg van Lynda. Zij organiseert een "Blogland geeft in het rond". Al een paar keer miste ik de boot, of durfde ik niet goed mee te doen, maar dit keer ben ik er bij, jeeh! Ik 'moet' iets sturen naar iemand die ik nog helemaal niet kende, wat ook wel weer eens leuk is, want je komt weer eens op wat andere blogs en je klikt weer eens wat in het rond en raakt helemaal geïnspireerd door alles wat je ziet, heerlijk! Om dan vervolgens weer helemaal en totaal te verzanden in al die inspirerende blogs. Tja. 

Ik heb zojuist met mijzelve afgesproken dat ik na het eten eerst even serieus aan het opruimen ga, en pas daarna mag ik weer verder 'nietsdoen'. Morgen ga ik of een paar uurtjes werken, omdat ik door allerlei avonturen afgelopen vrijdag slechts twee uurtjes aanwezig kon zijn op het werk, en in die twee uurtjes heb ik natuurlijk niet de helft kunnen doen van wat ik wilde. Ik verwacht dat het morgen heerlijk rustig zal zijn en dat ik dan inderdaad met dat lege bureau kan beginnen maandag. Kan ik gelijk Oudste een heel eind meenemen naar de voetbalwedstrijd in Twente. Iedereen blij.

Behalve dan Prins en Jongste die aan het blauwbekken zijn op de cross. Gehehehe... Eigen schuld!

donderdag 1 november 2012

Zonder wrijving geen glans

Wat een zeikerig weekend heb ik achter de rug. Soms heb je dat alles gewoon even tegenzit. Het is maar net hoe je daar zelf mee om gaat; ga je zwelgen in je 'ellende' (voor zover je ook van 'ellende' mag spreken) of draai je de situatie naar je hand. Soms komt alles gewoon even samen en dan kan ik het even niet zo zonnig en positief inzien. En dus was afgelopen weekend voor mij even een zwelg-moment.

Prins en Jongste waren zaterdag de hele dag weg. Naar de cross. Prima, kan ik mee leven, dat ze zoveel weekenden per jaar niet in 't hoes zijn, maar soms is er een kleine overload en zijn er net even teveel weekenden achter elkaar dat ze de boer op zijn. Afgelopen weekend was zo'n weekend: liever even niet. Maar ja. Afspraak is afspraak. Als kers op de taart brachten ze zaterdagavond een hele stoet mede-crossliefhebbers met zich mee. Wat leuk & gezellig was, maar ik had het graag even van te voren geweten. Gewoon, dan wéét ik dat. Voor het zelfde geld zit ik al in mijn pyamaatje. Wat niet zo was, maar het gaat om het idee. Ik word dan een beetje narrig dat Prins dat niet even bedenkt, terwijl hij onderweg is. Terwijl de reis toch twee uur duurde. En als hij dan ook nog eens niet snapt wat ik bedoel, ben ik helemaal niet meer te harden.

Ik had de hele dag ook al behoorlijk strijd met Oudste gehad, en dat is sowieso al iets in de categorie 'Niet Leuk', maar het was net even op het verkeerde moment.(alsof daar een goed moment voor is, maar ja) Soms schakelt mijn knopje 'Gedegen Ouderschap' gewoon even uit, omdat mijn trukendoos soms leeg raakt. Dat was dus ook zaterdag. Terwijl we de dag zo goed waren gestart. Juist dan komt het net even iets rauwer binnen, lijkt wel.

Ook zat ik al een week of wat te wachten op geld waar ik gewoon recht op had. Het steekt me als mensen dan niet even melden van: "Hee, ik zit eventjes krap, maar het komt er aan, als je het niet erg vind." Dat gevoel wordt razendsnel groter; bijna met elk uur dat het langer duurt of dat je niets hoort, zeg maar. Ik heb mij daar vreselijk over opgewonden. Gewoon even een belletje en dan weet ik in ieder geval dat er aan gewerkt wordt: ik vind het dan echt niet erg om iets langer te moeten wachten.

Zondagochtend versliep Oudste zich. Hij moest namelijk om negen uur bij mijn vader zijn om de Wedstrijd Der Wedstrijden bij te wonen: Feyenoord- Ajax. Mijn vader belde ons wakker, met de vraag of Oudste al onderweg was. Nee dus, omdat meneer het nodig vond om zaterdagavond naar de bar-dancing (oh, wat een heerlijk jaren 80-woord!) te gaan twee dorpen verderop en dus bij nacht & ontij thuis was gekomen. Wij hebben vaders geadviseerd om dan maar gewoon te vertrekken, aangezien hij een half uur hier vandaan woont en er nog 7 andere mensen stonden te wachten. Oudste rommeldebommelde met een hoop bombarie van de trap af, en wilde in de trein stappen. Met de chipkaart waar óns saldo op stond. Nee dus. Helaas, pindakaas. Zo Moord-en-Brand & Duizend-Bommen-en-Granaten hij zaterdag was, zo klein, zacht en lief was hij zondagochtend. Ja, hij wilde álles voor me doen. Ja, hij zóu zijn kamer opruimen op het moment dat hij weer thuis was. Ja, hij zou donderdag en vrijdag op de fiets naar school (28 km verder) gaan, zodat het geld er weer uit was. Neen. Allemaal mooie beloften en praatjes, maar nee. Niet meer. Te ver was hij gegaan, de afgelopen periode. Véél te ver. Hiér is de grens: Struikel er maar even over. Dat deed hij. Hard.
Maar toen bedacht hij dat iemand hier uit Het Dorp óók naar Rotterdam zou gaan vandaag: Misschien kon hij nog een lift krijgen. Of hij deze persoon mocht bellen. Je doet maar. En ja: geluk had ie. (eerlijk gezegd was ik daar stiekem ook wel blij om, ik voorzag al een sombere zondag met een grumbly Oudste: Niet het toppunt van gezelligheid)

Terwijl Prins en ik nog een beetje giftig zaten na te praten, nadat Oudste was vertrokken, zag ik op mijn Rabo-app dat meneer ook voor het gemak maar even zijn geld voor de telefoonrekening had opgenomen, de avond ervoor. Dat was dus echt de druppel. Toen was ík 'Wel-Hier-en-Gunder &Duizend-Bommen-en-Granaten'. Gelukkig had Oudste het grootste deel nog over, maar de moed zakte mij wel in de schoenen. Hoe de hel moet je zulks soort volk opvoeden!? Op zulke momenten twijfel ik enorm aan mijn ouderschapskwaliteiten en denk ik: Ik had het ánders moeten doen. Maar hóe?!

Prins en ik besloten dat we er een leuke dag van moesten maken en verlieten het pand. Op naar de ... koopzondag! Naja, normaal gesproken willen we daar nog niet dood gevonden worden, maar nood breekt wet, en dit was wel echt een noodsituatie. :-)
En daar, in de Grote Stad, op een terras, met een wijntje/biertje, in de zon, onder de terrasverwarmers, te midden van mensen die ook zaten te genieten, kwamen we onszelve weer tegen. Soms is er een beetje een interhuwelijkse kink in de communincatie: die werd zondag weer gladgestreken. Heerlijk was het. Dat was ook het point of return, bleek later.

Zondagavond hebben we een Goed Gesprek gevoerd met Oudste, waaruit hij nu eens niet wegliep, en die maandag in de auto werd voortgezet. Ik kreeg mijn geld. Oudste is gezeglijk aanwezig. Jongste fietst overal vrolijk tussendoor met zijn blije gemoed, wat een heerlijk joch is het ook. Ik had een wat rustiger week voor de boeg (want ja: ook dat trekt een wissel, weet ik). Ik had een fikse woordenwisseling met mijn directe collega, in bijzijn van Baas, waarna verschillende zaken eens goed werden uitgesproken, en waar Baas later op terug kwam, met bevestiging naar mijn persoon. Ik had gisteren een motiverende werkconferentie. Ik had vanmorgen een inspirerende training voor mijn werk. Ik kreeg een compliment van een mededeelnemer dat ze me zo positief vond en met aandacht naar me had zitten luisteren. Ik kwam thuis in een fijn schoon huis (hoezee voor de hulp). En! Mijn nieuwe winterjas werd bezorgd. En ik heb de hele middag gewoon vrij! Het voelt een beetje als spijbelen omdat het team vanmiddag moet vergaderen zonder mij (voor de tweede keer op rij), maar ik heb besloten niet te komen na de training en niemand verwacht mij daar. En morgen ga ik een extra ochtendje naar het werk, omdat ik nog veel achterstallig werk heb liggen, vanwege al die buiten-activiteiten. Gewoon, omdat het kan en omdat ik er zin in heb (en maandag weer met een leeg bureau kan starten)

Wat raar en tegelijkertijd mooi is het toch, hoe je leven soms wendingen kan nemen. Ogenschijnlijk zonder dat je daar zelf iets aan doet,  maar ik weet echt wel dat je een heel groot deel van dit soort zaken die je 'overkomen' vaak zelf in de hand hebt. En soms moet je gewoon even in de stront roeren. En dan kómt die stront soms even tot aan het plafond, nou én. Een Ballerinadoekje en een emmer sop doen soms wonderen!

zondag 14 oktober 2012

Muziek voor later.

Soms he. Soms word ik een beetje bang. Als ik zie hoeveel mensen er 'zomaar'sterven, ook op jonge leeftijd.. Dan denk ik wel eens: Mijn hemel, hoe lang heb IK nog?

Vandaag is er een jongeman van 28 begraven. Een jongen die ik niet eens ken, maar die de neef van een collega was. Een jongen drie maanden geleden getrouwd is. Nu is hij er niet meer. Dood. Zomaar. Terwijl hij in de bloei van zijn leven was. Aan het begin van iets prachtigs.

En zo zijn er nog veel meer mensen, van wie ik hoor dat ze -veel te jong- zijn overleden. Mensen die ik kende, maar ook mensen die ik niet kende. Iedereen gaat ook maar dood. Dat weet je, maar potverdorie, wat is het soms oneerlijk verdeeld. En ja, soms raak ik in een wat melancholieke bui. Dan denk ik: hoe gaat het eigenlijk als IK dood ben? Al jaren neem ik met Prins mijn 'hitlijst' door. Liedjes die gedraaid zouden moeten worden als ik dood ga. Prins grapt altijd dat het een dagvullend programma wordt, met al die liedjes die ik al te berde heb gebracht. Ik grap dan dat ik niet zo 'standaard' opgebaard wil worden. Zoiets als dit lijkt me wel wat:

Maar dat lijkt me technisch gezien onhaalbaar. Bovendien kan het wellicht wat schokkend zijn.En dat lijkt me ook niet goed.

En dan: Wat wil ik eigenlijk, begraven of cremeren? Sinds een jaar of twee heeft de Dorpse begraafplaats er een stuk nieuw terrein bij: aan de overkant van de weg. Ik heb Prins toentertijd verzocht om, mocht ik het loodje leggen, mij toch wel te begraven op het nieuwe gedeelte. Nu hoef ik daar niet meer mee te zitten: het oude gedeelte is vol. Maar nu denk ik: Goh, cremeren is ook wel net zo netjes. Geen gedoe met grafrechten en grafonderhoud en zo. Dat is voor de kinderen ook wel net zo makkelijk. Maar aan de andere kant: Misschien willen ze eigenlijk wel een plek om naar toe te gaan? Misschien ook niet, maar mocht ik gecremeerd worden, dan is er voor hen al geen keuze meer. Verder vind ik koffie en cake verschrikkelijk. Liever een wijntje en een lekker hapje in een ongedwongen sfeer. Maar ja. Hoe krijg je dat dan, die 'ongedwongen sfeer'? Daar bestaat nog geen spuitbus voor of zoiets. 

Pff, lastig hoor! Bovendien: zoals ik het graag wil, misschien gaat dat wel volledig in tegen het gevoel van de achterblijvers. En ja: ZIJ moeten verder. Ik hoop dat er wel een beetje humor is, die dag. Want met mij kun je best lachen. Maar ja. Hoe regisseer je dat? Geen idee.

Gelukkig is er voor nu nog helemaal niets te regisseren.Mocht die dag komen, dan ga ik er ook zeker mee aan de slag. Maar het lijkt zo raar om het er nu 'al' over te hebben. Nu er nog helemaal niets aan de orde is. Maar dat dacht de neef van mijn collega ook vast. Bovendien komt het me ook een beetje naar voor: Heb je je hele begrafenis op papier staan, dan kun je je ogen wel sluiten Daarom regisseer ik ook helemaal niets. Mocht het plotseling komen, dan moet men maar doen wat men goed acht.Wat ik wél wil, is dat er muziek wordt gedraaid die bij mij past. Hieronder verschillende nummers die ik mooi vind. Ik zal deze blijven aanvullen: lekker makkelijk straks.

Kiezen maar!

















Iemand nog tips?


zaterdag 13 oktober 2012

Hulp

Nou. Het loopt mij een klein beetje over. Geloof ik. Ik ben het wel een klein beetje zat, zoveel werken. Met mijn bijbaantje wist ik al ver van tevoren waar ik aan toe was. Dat was prettig. Ik heb de heren hier thuis al van te voren mijn excuses aangeboden. Ik zou veel moeten werken en daarnaast ging het oppassen op Neef & Nicht ook gewoon door, natuurlijk. Wat leuk is, maar je bent wel de hele dag van huis en moet vroeg de deur uit. Tenminste: ik vind 7.10 uur best vroeg. Voor een avondmens als ik. Toen er in dezelfde periode ook nog familie-perikelen uitbraken, Oudste begon met zijn nieuwe opleiding en maar geen werkplek kon vinden (leve de crisis) en daar behóórlijk chagrijnig van werd, was het feest compleet. Ik wilde het bijltje er juist bij neergooien: mijn trukendoos was helemaal leeg, evenals mijn zak met Fut.

Gelukkig kon Oudste overstappen op een BOL-opleiding en heeft hij nu een stageplek gevonden. Waar hij natuurlijk geen bal mee verdient en wij genoodzaakt zijn om naast twee keer per week naar school, ook eens per week een treinkaartje naar zijn stageplek te betalen, maar goed. Gelukkig kan hij meestal twee dagen per week met mij carpoolen, ik ben echt maar twee minuutjes langer onderweg naar mijn werk, dus dat is wel weer fijn. En omdat hij om 7.45 uur moet beginnen, ben ik ook vroeg op mijn werk, en dus vroeg klaar.

Verder is het einde van mijn bijbaantje in zicht. Of einde.. Mijn contract blijft bestaan, maar door wisselingen binnen het team zijn er twee nieuwe mensen plus een extra oproepkracht aangenomen, en lijkt het erop dat ik in principe niet zo heel vaak meer in hoef te vallen. Volgende week helemaal niet, dan die week erna nog twee keer, en dan heb ik voorlopig geen diensten meer in mijn agenda staan. Mocht ik toch opgeroepen worden, heb ik er nu niet zo veel druk achter zitten, omdat er nóg een oproepkracht is. Ik vind het dan makkelijker om te weigeren, denk ik. De laatste zes weken was ik toch al gauw 32 uur aan het werk, met daarnaast nog een dag oppassen, en dat was eventjes leuk, maar ik ben er nu wel achter dat vrije tijd onbetaalbaar is!

Want na een volle week werken (en ja hoor, op het werk is het momenteel ook behóórlijk hectisch, pff!), stond ik elke keer op zaterdag te boenen en te poetsen. Want ja, na een dag werken heb ik nog wel een kléin beetje, maar niet zo heel veel puf meer over. Wat ik niet leuk vond. En nog steeds niet vind, trouwens. Want ik hóu van een schoon huis, echt waar. Maar ik hou niet zo veel van poetsen. Niet langer dan twee uur achter elkaar, in ieder geval. Dan is mijn zin over, en stop ik gewoon. Dat weet ik van mezelf, en dus ga ik als een dolle door het huis. Maar dat moment komt altijd nogal.. plotseling. Als ik net de hele klerenkast heb uitgepakt, om opnieuw in te ruimen, bijvoorbeeld. Of als ik net klaar ben met de binnenkant van de ramen te lappen. En dus geen zin meer heb in de buitenkant. Of als ik de benedenverdieping helemaal klaar heb. Kijk ik om me heen en denk: Mwah: ziet er strak uit: kláár! Terwijl je boven tenauwernood je slaapkamer kunt bereiken. (Ok, ok, ik overdrijf een beetje) Maar: het échte werk bleef gewoon liggen. Voor het oog van het Nederlandse Volk léék het nog wel wat. Maar de dingen waar je pas écht blij van wordt (Vingerafdruk-vrije  deuren, glanzende muren in de badkamer en stofvrije planken in de slaapkamers bijvoorbeeld), dáár kwam ik gewoon echt niet meer aan toe.

Dus.

Nu krijg ik een hulp.

Ja. Laat u dat maar even rustig bezinken. Hoe decadent is dat wel niet?! Ik heb altijd geroepen dat ik dat altijd maar overdreven vond enzo.. Al die vrouwen die maar riepen dat ze zo druk waren en zo.. Pfff. Vermoeiend vond ik ze. Maar nu.. Nu ben ik zelf één van die zeurwijven.

Hoe dééd ik dat eigenlijk?
Toen ik 'Alleenstaande Moeder' was en één dag in de week acht uur naar een MBO-opleiding ging, 28 uur per week moest werken, twee kinderen van 2, 3, 4 & 4,5,6 jaar had en twee keer per week ging volleyballen, én het huishouden deed?

En hoe dééd ik dat?
Toen ik 'Living With Kids' was, één dag in de week acht uur naar een HBO-opleiding ging , 24 uur per week moest werken, twee kinderen van 8, 9, 10 & 10, 11, 12 jaar had, een relatie nog leuk moest zien te houden én het huishouden deed? Ik weet het niet meer, en ik wil het ook niet weten, want ik word alleen al moe als ik er aan dénk!

Maar nu: Nu is het gewoon klaar. Ik weet niet meer hoe ik 24 uur werken, gemiddeld 1 dag van zes uur extra bijbaantjes-werk, 9,5 uur oppassen (plus een uur totaal reistijd) twee kinderen van 15 en 16 én het huishouden moet combineren. Het lukt gewoon niet meer zo goed. En ik vind: werken is leuk, maar het moet wel leuk blijven! Dus moest er iets gebeuren. En via Facebook kwam ik op het spoor van een huishoudelijke hulp die nog een plekje over had. Jeeh! Zij kwam kennismaken, samen met haar twee dochtertjes, en ja hoor: kom maar door! Komende donderdag komt zij voor het eerst. De kennis via wie ik haar 'ken', is tevreden en ik heb er ook wel een goed gevoel over.

En ja hoor: ik weet het: Binnen nu en een halve maand ben ik weer 'gewoon drie dagen aan het werk en één dag in de week aan het oppassen'. Maar toch. Het lijkt me zo ongelofelijk FIJN als ik niet in het weekend nog volop aan de poets hoef (jaja, natuurlijk wel een béétje: je wilt ook niet te boek komen te staan als Desperate Housewife..) Maar éigenlijk wil ik juist in het weekend gewoon toe komen aan de dingen als haken, naaien, knutselen en meer van dat soort kneuterige & burgelijke bezigheden. Je mag daar een mening over hebben, I couldn't care less. Ik wil in ieder geval gewoon doen wat ik gráág doe. En dat nu, menschen, is PRECIES waar ik helemáál niet meer aan toe kom! En dat vind ik jammer. Hoewel: 'Jammer' dekt de lading niet eens. Oftewel:

Ik ben blij, ik ben blij, ik ben zo ontzettend blij!! Het is nog maar zaterdag, maar ik verheug mij er nu al enorm op om donderdag thuis te komen! En ja hoor: vandaag ben ik inderdaad bezig geweest om het haar niet ál te moeilijk te maken, en het hele huis vrij grondig door geweest. Misschien kom ik -als zij eens in de veertien dagen komt- wél eens toe aan de tuin, en de rest van het buiten. Ik denk het wel. Ik ben in ieder geval Ontzettend Blij met haar!

Nu al! En ze is  nog geeneens niet begonnen.. :-)

zondag 23 september 2012

Monthly Instagram

Deze maand...
...ging Oudste mee oppassen.

...collecteerden Prins en ik voor het KWF.

Bestelde ik een nieuw(e) agenda(atje)
Ik vergiste mij in het formaat, maar de verzenders vergisten
 zich in de buitenproportioneel grote doos.

..vroeg ik mij af of ik nu wel of niet op deze kast ben uitgekeken.

.. deed ik OntdekjePlekje in mijn Geboortestad
met Neef & Nicht.

...maakte ik knapzakjes voor mijn hele team,
maar kwam er uiteindelijk toch nog eentje te kort.
Kerstkadootjes dus maar..

..voegde ik voor elk teamlid
een Message In A Bottle toe.

...whatsappte Oudste mij trots zijn Perfecte Eitje
terwijl ik aan het werk was.

.. reed ik achter deze auto en besefte ik dat ik
inderdaad een goede keus had gemaakt door me
als nieuwbakken bloeddonor op te geven.

.. herontdekte ik één van de weinige geneugten 
van het hebben van een vroege dienst.

..startte Oudste als bijna 17-jarige met rijlessen.

... spendeerde ik weer vele uurtjes aan de was,
en zoals elke keer spant Oudste de kroon.

...gaf ik mij eindelijk eens op om een fotocursus
 te gaan volgen: volgend voorjaar!

..genoot ik na van de vakantie dmv
deze fleurige armband.

..stapte Prins ein-de-lijk af van zijn Nokia 
en ging aan de smartphone. Oh wonder!

..ontdekte ik dat je met soda, warm water en 
aluminiumfolie (niet langer dan 5 minuten!) als nieuwe zilveren ringen krijgt!

.. ging het leven van De Puber weer niet over rozen.

..speelde ik een minirolletje in de voorlichtingsfilm 
over Telezorg binnen onze stichting.

..kreeg ik complimentjes van mijn baas per sms, die ik weerlegde 
en de eer aan alle medewerkers gaf, waarop hij deze sms stuurde.

Het eindigde wat rot, de vorige maand, met alle familieperikelen, maa het heeft zich toch wel weer aardig hersteld, allemaal! :-)

zaterdag 1 september 2012

Family ties

Weekie, wát een weekie hebben wij hier achter de rug. Het was een rollercoaster, werkelijk waar. Ik bedoel: Ik vind het niet leuk als het allemaal heel erg sáái is, maar aan de andere kant heeft enige saaiheid ook zijn comfortabele kanten. Vind ik.

Vorig weekend kwam ons (ons, dat is: onze familie) ter ore dat één der familieleden iets gedaan had wat niet door de beugel kan. Iets ergs, in de categorie: Dat dóe je gewoon niet. Allerlei emoties en gesteldheden heb ik voorbij zien komen: Verbijstering, verdriet, woede (als in: niets ontziende vlammende woede), murwheid (is dat een woord?), vastberadenheid , gelatenheid en ja, ook hoop. En liefde. Gelukkig ook vooral veel liefde. Want in tijden van nood leer je je familie kennen, dat is wel gebleken.

Wat is er veel gebeld, gesmst, gewhatsappt en bezocht, deze week tussen de verschillende familieleden. De 'boosdoener' ging iedereen langs met de handpalmen omhoog. Iets wat ik deze persoon nog maar zeer, zéér zelden heb zien doen. En wat dus -wat mij betreft- een positief punt is. En nu. Nu zijn we nog maar (al?) een week verder. En ook al lijkt de rust weergekeerd, er komt nog een lange weg. Een lange, pijnlijke, maar ook leerzame weg. En wat er aan het eind van die weg staat, dat weet niemand.

Waar ik mij het meest over heb verwonderd deze week is Oudste. Zestien jaar. Een rauwdouwer. Tenminste: zo op het oog. Prins en ik wisten al beter. Maar wat hij heeft laten zien deze week, dat hadden wij niet kunnen bevroeden, in geen honderd jaar. Hij had een goede relatie met 'de boosdoener'. Hij zei van de week dat hij De Persoon nooit meer wil zien. Hij draait wel bij, daar ben ik van overtuigd. Maar dat duurt nog heel lang. Hij heeft De Persoon tóch even ontmoet deze week: Wist dat deze bij ons thuis kwam om te praten en voelde dat hij toch naar huis moest, ondanks dat De Persoon daar was. Om zijn woede te uiten, gooide hij De Persoon een aansteker naar diens hoofd. Toen De Persoon vertrok, stond Oudste op de carport en gooide De Persoon een bak water over diens hoofd. Ge-wel-dig. Echt waar. Ik ben trots op dat joch. Heeft even goed laten merken wat hij er van vond, maar had bijvoorbeeld ook een baksteen kunnen laten vallen (wat hij godzijdank niet deed) De woorden die hij gebruikte deze week; ik moet er nog steeds van bijkomen. Hij kon zo goed verwoorden wat er in hem omging, Prins en ik stonden (en staan nog steeds) er versteld van. Ik heb nog nooit zo vaak als deze week tegen hem gezegd dat ik van hem hou en dat ik trots op hem ben. Want my goodness: Wat heeft dat kind mij van mijn sokken geblazen. En nog steeds.

Mijn band met hem was al sterk, alleen zag hij dat niet zo. Zoals een zestienjarig pubermormel het betaamt. Hij heeft al een week niet met zijn ogen gerold (terwijl ik het zag, dan) en we hebben al een week geen mot met elkaar gehad, zelfs geen irritaties. Hij zorgt goed voor zijn moesje, is bezorgd en wil zijn eigen zorgen opzij zetten. Ik wil dat weer niet, want ik wil hetzelfde voor hem doen, en dat maakt dat we hier in het gezin de afgelopen week nogal kazig waren. Jongste deelt de mening van Oudste (en van ons) maar zegt in één zin wat hij er van vindt, en dat is dat. Ook goed.

Gelukkig hoorde ik Oudste en Jongste vanmiddag alweer met elkaar kissebissen, dus het wordt langzaam weer bij het oude. Maar goed: Voor de bonding in het gezin en in de familie is zo'n akkefietje wel zeer goed. Al had ik de tijd liever terug gedraaid, zodat het nooit was gebeurd. Maar ja. 'Leermoment!' denk ik dan maar.

Ik weet het: een bijzonder vaag verhaal, maar deze hele week was vaag, dus tja.. :-)

zondag 19 augustus 2012

Een blik op zomer 2012

De vakantie periode is nog steeds gaande hier. Ik ben dan al wel weer een week aan de slag, Prins begint morgen pas weer. Het jongere gedeelte van het gezin heeft nu nog twee hele weken vrij, dus de normale regelmaat zit er voorlopig nog niet in. En dat is prima. Als het dan straks maar weer terug komt. Niets beter dan een regelmatig leven, of in ieder geval een zo regelmatig mogelijk leven.

Het waren een stel heerlijke weken. De vakantie was geslaagd. Met hier en daar een puberbui, maar daar waren we op ingesteld.  (en nee, ik ergerde me op vakantie niet minder aan de grote monden van de heren) Maar we hebben toch tien dagen bijna volledig in elkaars gezelschap doorgebracht, en mijns inziens mag het een wonder heten dat we dat zonder bloedvergieten en met maar één keertje dikke trammelant tussen de heren hebben volbracht. We verwachten dat dit de laatste vakantie zal zijn in deze samenstelling, maar je weet nooit hoe een balletje rolt.

Na nog een paar heerlijke dagen thuis met doen waar je zin in hebt, het hoeft niet, het kan, ben ik afgelopen maandag weer aan de slag gegaan. Het duurde ongeveer een half uurtje voor ik er weer helemaal in zat. Maar door het mooie weer en doordat Prins de hele week nog vrij had, heb ik nog steeds een soort vakantiegevoel. Dat zal de komende week wel anders zijn met 36 uur werken plus een dag oppassen. Maar gelukkig gaat Oudste mee oppassen, dus dan durf ik wel naar de plaatselijke zwemplas te gaan met die twee kleintjes, lekker! De scholen in klein provinciestadje beginnen morgen weer, dus ik verwacht niet al te veel drukte.

Ik verheug me al helemaal op een hele dag met Oudste, want hij is de hele afgelopen week op vakantie geweest met zijn maatjes en ik miste hem best wel. Het was zo stil in huis..Ik kon veel van hun perikelen wel volgen op Facebook, maar dat is toch anders. Heel fijn vond ik het om ze zo te zien genieten. Weer een groot voordeel van de social media. Gelukkig hebben we gisteren alweer onze eerste woordenwisseling gehad, dus alles weer bij het oude..:-)
Hij heeft geen dag voorbij laten gaan zonder te WhatsAppen, wat grappig vond ik dat. Natuurlijk was het grootste aantal Appjes er eentje met een verzoek er in, maar dat mag de pret niet drukken. Hij heeft veelvuldig aan ons gedacht en wij aan hem. Terug op het nest is toch waar ik hem het liefste heb.

En gisteravond ging ons jongste kind, onze Benjamin zeg maar, met 14 andere maatjes naar het uitgaanscentrum hier een half uurtje fietsen vandaan. Ik voelde me een bietje.. middelbaar, zeg maar. Het is het uitgaanscentrum waar Prins en ik elkaar ontmoetten, bijna 25 jaar geleden. (WAAAT! Ieks, ik voel me instant stok-bejaard)  Om 4 uur belde hij om te melden dat een Onverlaat zijn ventiel uit het wiel had gedraaid. Om vier uur. Tjee, best laat voor zo'n jochie niet? Maar anderzijds heb ik liever dat hij met de hele groep heel laat thuis komt dan 'vroeg' in zijn eentje. Prins is in de auto gestapt en heeft hem bij het uitgaancentrum opgehaald. Alwaar de hele groep stond te wachten tot Jongste veilig kon vertrekken. Nou, dan hoor je mij niet zeuren over onmogelijke tijden hoor. Echt: honderd keer liever zo dan hem in zijn eentje door de middle of nowhere laten fietsen..! En sjappoo voor zijn vrienden, zo goed ze voor elkaar zorgen.

Kortom: wij hebben hier een heerlijke tijd achter de rug. De zomer van 2012 is nu al zeer geslaagd.

Behalve dan dit.. Mijn moeder zit weer in de medische molen. Weer, omdat zij dertien jaar geleden (met succes) is behandeld voor kanker. De laatste tijd is ze flink aangekomen (en mijn moeder was al nooit zo fragiel) en heeft ze last van kortademigheid. Na een CT-scan wilde de arts haar een PET-scan en een bronchoscopie laten maken. Mijns inziens is dat an sich al niet goed, zeker gezien de snelheid waar alles mee is uitgevoerd. Aanstaande dinsdag krijgt ze de uitslag van de laatste twee onderzoeken, en mijn gevoel zegt dat het niet goed zit. Nu is mijn moeder niet iemand die snel klaagt of mensen wil lastig vallen met wat dan ook. Ze lacht veel weg en doet erg nonchalant over veel dingen, vooral als het haar zelf betreft. Vorige week zondag belde ze -onder druk van mijn vader- om te melden dat ze dus die PET-scan en bronchoscopie moest laten maken. Enerzijds vond ze het vervelend om te bellen, anderzijds wil ze dit soort boodschappen ook niet telefonisch doen. Ik heb haar geadviseerd om mijn broertje dan in ieder geval 'live' in te lichten, die woont dichtbij. Ik heb haar ook aangeraden om wat meer bij haar gevoel te gaan zitten. Dit zou ze doen, zei ze. En ze is inderdaad naar mijn broertje en zijn gezin gegaan om het te vertellen. En ze stuurde een berichtje dat ze dit had gedaan en dat dat ook beter voelde, dat wij nu ook op de hoogte zijn. Dinsdag is dus een spannende dag. Voor haar en ook voor ons.

Ik kan op dit moment niet veel meer doen dan aan haar denken, dit haar te laten weten en voor haar te duimen. That sucks. Big time.

zaterdag 11 augustus 2012

Monthly Instagram

De afgelopen maand, gevangen in fotootjes.
Weekly instagram is een idee van Mireille.
We bezochten met het hele gezin de Zwarte Cross. Wat leuk was!
We gingen los bij de Foo Fighters Coverband 
(en dat terwijl ik niet zo veel op heb met coverbands), 
samen met mijn broertje en consorten.



Ik maakte 'muziek' met Neef & Nicht.


 We stookten een fikkie.


 Ik, Miss Miskok van de eeuw, ontdekte een heerlijk pastasalade-recept.
Die -ongeloveljk maar waar- heerlijk is uitgevallen!

 Ik was met Neef en Nicht in de bieb in mijn geboorteplaats. 
Die gevestigd is in een prachtig kerkje. 
Going back to my roots, yeah!

Had ik de eerste week van mijn vakantie prachtig weer.
Kussens wassen, een ultiem vakantieklusje!
(weinig energie kost het ook vooral)


We hadden een prachtig uitzicht op ons onderweg-overnachtings-adres in Slovenië.


 Kwam bijna -bijna- het Save The Whale-team in actie op ons vakantie-adres.
Jaja, ná de vakantie ga ik er echt iets aan doen!!
(Maar ik liep wél geheel nonchalant -en dat is voor het eerst- de gansche
camping over met niets méér aan dan mijn bikini. I could'nt care less! Jeeh!


Kunst in de tent. In onze slaapcabine, met een klein stukje wasrek van buiten.
 (bij zo'n 45 graden binnentemperatuur, dat dan wel weer)


 Wat ben ik weer gekrompen dit jaar zeg, ongelofelijk!


We zagen weer prachtige steegjes.


En zonsondergang: Ik kan er geen genoeg van krijgen!


Vissersboten all over the place.


Niet één keer gekookt in de vakantie: 
Die twee keer barbecue is geen koken toch?



Heel wat uren hebben we hier gezeten. 
Met een biertje/ frappucino/ sapje/ cocktail on the side.

 Kaarten tot je er bij neer valt.
(ik kan niet meer winnen van die blagen, grrr)


Oudste maakte op mijn verzoek een foto, terwijl ik 
héél subtiel elders ging staan. Uh-Huh..!

Jahaa. Het was weer een heerlijke maand..!

woensdag 11 juli 2012

Kinky

Over het algemeen ben ik aardig 'normaal'. Ik blijf tussen de lijntjes: Ik gebruik regelmatig, maar niet overmatig alcohol, ik gebruik geen drugs, ik sta met een feestje niet half naakt op de tafel te dansen, ik help iemand als ik dat nodig acht, ik heb geen (waarneembare) stoornissen, ik ga niet naar latex-feestjes, en als je me een tientje leent, zie je die zeker zsm weer terug.

Maar nu is het dan toch gebeurd.. Ik heb iets nogal kinky: Oftewel: Kinkhoest. Dat klinkt eerlijk gezegd ernstiger dan het is. Natuurlijk: Je blaft als een zeehond en schiet bijkans binnenstebuiten, doet geen oog dicht en wordt daar zo labiel als een wasknijper van, maar als je de juiste medicijnen krijgt, is het aardig te doen. Het duurt wel even voordat je naar de huisarts gaat, tenminste, als je mij bent. Ik had hier en daar al eens een halve dag vrij genomen op het werk, om de dagen te kunnen trekken. Slapen deed ik amper en nee, daar knap je niet van op. Vorige week woensdag, na anderhalve week kwakkelen, was de koek op. Ik begon de werkdag met een functioneringsgesprek, die anderhalf uur duurde in plaats van een uur, wegens mijn gehoest. Toen was het al tijd voor de lunch: ik had die avond nog een bewonersoverleg, dus was ik later begonnen. Na de lunch kwam er een groep middelbare school-leerlingen voor een rondleiding. we nemen deel aan een soort carrousel, en op gezette tijden ontvangen we groepen kinderen/ studenten. Leuk om te doen, mijn collega en ik draaien dan een programmaatje, en één van de bewoners neemt hier ook aan deel. Erg leuk om te doen, met dat jonge grut..! Mijn collega -die een toffe vent is, maar niet behept met een groot inlevingsvermogen en allesbehalve fijngevoelig is- keek mij al eens aan en schudde onmerkbaar met zijn hoofd. Nog voordat ons programma klaar was, stuurde hij me terug het kantoor in: "Wij redden ons verder wel!" Toen hij klaar was, ging hij tegenover mij zitten en keek mij eens aan. "Evelyn,"zei hij, "ben je bereid om eens een keer naar mij te luisteren?" Ik maakte nog een gebbetje, maar hij adviseerde mij met klem om naar huis te gaan. Ik moest er bijkans van huilen, potverdorie. Hij seinde mijn baas in, en die kwam  het kantoor binnen zeilen en zei vrolijk: "Nou, jij gaat er ook steeds slechter uit zien!" Nee, daar knapte ik ook niet erg van op. Baas zou het bewonersoverleg waarnemen, en ik droop af. Gelukkig had ik geen dagen meer in het rooster staan, dus dat gaf me wel een wat rustiger gevoel.

Prins had al eerder gezegd dat ik naar de huisarts moest gaan, en toen Baas en Collega dit ook al zeiden, besloot ik donderdag toch maar te gaan. ik schaamde mij rot in de wachtkamer bij de huisarts: Ik hoestte me een ongeluk, vreselijk. De huisarts zei: "Ik hoorde je al." En als je bedenkt dat ze de praktijk momenteel aan het verbouwen zijn (Ja Zuster, dáár wèl, hihi), was dat op zijn minst toch wel genant te noemen, gezien de decibellen van dat geklus.  Diagnose: Kinkhoest. Met een kuurtje voor de kink, en codeïne voor de hoest, spoedde ik mij huiswaarts. Ik mikte twee verschillende tabletten in mij keel, en stapte in de auto om een wasmachine te gaan kopen, want die had het ook opgegeven. Misschien had ik die volgorde iets anders moeten doen, want op de terugweg in de auto voelde ik mij nogal euh.. jemigdepemig, zeg maar. Alles ging iets trager en mijn richtingaanwijzer had ik naar links, terwijl ik naar rechts ging. Met de grootste inspanning haalde ik het om thuis te komen zonder deuken en/of schrammen, maar happy voelde ik mij niet in de auto.

Vrijdag hoefde ik gelukkig niet op de kindjes te passen, want mijn energielevel was onder het vriespunt gezakt. Mijn hemel, wat een misère. En dat alles net voor de jaarlijkse sportfeesten in Het Dorp. Waar ik in het verleden ook nog wel eens aan mee heb gedaan, wat best knap is, maar waar ik de laatste jaren met een groep vriendjes en vriendinnetjes langs de kant sta met mijn vlaggetje, en waar het goed van eten en drinken is. Gelukkig was ik wel weer zover opgelapt dat ik dat nog mee kon doen, zelfs tot het feest in de avond aan toe. Maar aan het eind van de avond kwam de man met de hamer langs (en leerde ik dat antobiotica en wijn elkaar niet heel erg goed verdragen), en moest ik mijn huis & bed toch echt opzoeken. Maakt niet uit, volged jaar een nieuwe kans.

Dus: Ik heb het geprobeerd, dat kinky gedoe. Maar ik heb besloten: Het is niets voor mij.

zondag 8 juli 2012

Monthly Instagram

Zo. We zijn er weer. Weekly instagram is een idee van Mireille.

Ik hou zo van het zachte zonlicht aan het begin van de avond!

 De bloemetjes zijn weer buiten gezet.

 Na regen komt zonneschijn.

 Heerlijke zomerse dagen.
(ook regenachtige, maar niet op beeld vastgelegd om begrijpelijke redenen)

Oudste slaagde met vlag en wimpel!
Wat was (en ben) ik blij voor hem!


 Ik bezocht het Ziggodome met Prins.

Het was een geweldig concert!


Weinig gedaan de afgelopen maand, geen uitschieters, behalve dan het slagen van Oudste. Wauw, wat ben ik trots op dat joch! Hij ging er van uit dat hij zou zakken, en weten wij veel: wij hoopten alleen nog maar dat hij dan in ieder geval een herexamen mocht doen. Slaagt hij gewoon in één keer, de held..!

Verder een rustige maand gehad, prettig. Een vervelend hoestje opgevangen, waarvan de huisarts vermoedt dat het kinkhoest is (heb ik weer), maar het lijkt nu, na bijna twee weken eindelijk af te nemen.
Dus: blogsgewijs was het wel goed om even een pauze te nemen, anders waren het wel zeer sááie blogjes geworden..! :-)