maandag 29 maart 2010

Rolgordijntjes, de sequel


Tja, de rolgordijntjes. Ik was er zo blij mee! Op die blijdschap heb ik echt een week kunnen teren. Op zich was dat het geld al waard, natuurlijk: Koop voor 70 euro een weekje geluk! In die week heb ik het eerste gordijn vakkundig gemonteerd bij Oudste op de slaapkamer. Prachtig, echt pràchtig, dat maagdelijke wit bij die muisgrijze muur. Ik hoefde er slechts 4 centimeter af te knippen cq zagen, en hij hangt helemaal waterpas.

Toen had ik nog 6 rolgordijntjes over. Waarvan de twee die ik voor de achterdeuren had gekocht te smal waren. Die voor de douche lijkt te passen (hij hangt nog niet). Toen waren er nog drie. Die had ik bedacht voor de ramen in de woonkamer.

Maar.

Het paste voor geen meter niet. Ik heb een beroerde kijk op lengtes en breedtes. Ook met creatief uitmeten kwamen we er niet. Tenzij we precies in het midden een spleet wilden. Dat wilden we niet. Met het hoofd tussen de schouders nam ik afscheid van het idee dat we ooit voor weinig een mooie strakke gordijnpartij zouden krijgen. Want tot overmaat van ramp week één van de drie gordijntjes ook nog af van de andere twee. Qua kleur en streepjes die ik over het hoofd had gezien. (of weggestruisvogelpolitiekt, kan ook) Ik bedacht dat die wellicht nog voor het raam op de zolder-overloop zou kunnen hangen. Helaas. Ook te smal.

Alle gordijntjes werden in een hoek gesmeten en we besloten er een paar dagen tussen uit te gaan. Naar Spanje. (Nou ja, dat is natuurlijk niet echt zo: dat tripje stond al gepland, maar goed) Kort na thuiskomst stonden mijn teerbeminde schoonouders op de stoep. Eigenlijk de veroorzakers van dit hele drama in drie bedrijven. Stralend vertelde ze ons dat ze nog een keertje bij de Praxis waren winkelen. En! En! Ze hebben de ontbrekende breedte gevonden! En gekocht ook nog! Voor ons! Nah, is dat lief of niet?!

Schoonpapa himself kwam een middag rolgordijntjes ophangen. (Ja, het duurde echt een hele middag, maar een kniesoor die daar op let he) En nu, tja, nu heb ik ook een strakke voorgevel. Aan het huis dan he. Is alles toch nog goed gekomen!




Heeft er nog iemand belanstelling voor 3 rolgordijntjes a 60 cm breed?

vrijdag 26 maart 2010

Oudje


Gisteren heb ik bij de drogist maar weer eens een potje haarverf gekocht. Dit keer niet omdat ik het gewoon leuk vind, neen. Zo langzamerhand wordt het pure noodzaak. Er dringen zich een paar hardnekkige grijze haren op.

Er ligt hier een gloedjespikfonkelnieuwe telefoon in de kast. Met een enorm groot touchscreen en functies erop waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden. Waarom ligt dat ding dan in de kast? Omdat ik er geen bal van snap. Ik krijg de Duitse hoofdtaal niet eens naar Engels gezet, laat staan Nederlands.

Ik zie harembroeken in de kledingwinkels hangen. Ik koop er geen.

Ik heb kinderen die een geheel eigen leven beginnen te leiden. Een leven waarin ik allang niet meer op nummer 1 sta, maar eerder een hinderlijke sta-in-de-weg ben. De één heeft een baantje, de ander is er naarstig naar op zoek.

Na een anvondje doorzakken heb ik tenminste drie dagen nodig om een beetje bij te trekken.

Als ik een klein probleempje heb met de pc, komt de jongste (de JONGSTE) naast mij staan en zegt: "Wacht maar, mam." Klikkerdeklik en probleem opgelost.

Van binnen voel ik mij nog immer een 'meiske', maar als ik in de spiegel kijk (vooral 'sochtends) of foto's van mezelf zie, schrik ik altijd weer een beetje van die ouwe kop die ik nu toch echt begin te krijgen. Aan de andere kant, Prins is er wel wat ernstiger aan toe als ik. Laatst heb ik voor de lol ons beider rimpels, wallen en kraaienpootjes weggefotoshopt. Gewoon voor de fun. Prins was nagenoeg onherkenbaar, leek een beetje een kruising tussen een kikvorsman en Marijke Helwegen. Ik leek nog een beetje op mezelf. Of -als ik heel eerlijk ben- hoefde ik ook niet zo heel erg veel weg te poetsen. Dan lijk je automatisch wat meer op jezelf. Dus voordat ik naar de drogist rende om allerhande anti-aging produten in te slaan, herpakte ik mijzelf en besloot tevreden te zijn met wat ik heb.

Het heeft er alle schijn van dat ik gezond ben. Volgend jaar word ik 40 (veertig). Dat is een getal dat ik nog steeds niet helemaal bij mij vind 'klinken'. Maar toch: Ik kan mij er niet sappel om maken. Soms hoor je mensen hysterisch worden wanneer ze deze leeftijd bereiken. ("Ik vind het echt heel erg") Ik denk dan bij mezelf: Mens, wat heb je te klagen? Je haalt het tenminste nog, dat is al heel mooi. Wees blij dat je nog leeft. Millie Boele had graag met je willen ruilen.

Amen.

zaterdag 13 maart 2010

Ik hartje kinderkledingbeurs


Al jaren ga ik twee keer per jaar met een stel dames (bah! wat een achterlijk woord eigenlijk!)naar de kinderkledingbeurs in Hilversum.

Hilversum. Dat is dus gewoon een oversteek van oost naar west. Een hele onderneming, maar een goede traditie. De samenstelling van de dames wisselt nogal eens; er is een soort 'vaste kern' van 4 a 5 dames, en die nemen nu en dan een nieuw iemand mee. Dat is leuk, dat is gezellig, en het is meer dan eens voorgekomen dat ik voor het komende seizoen in 1 klap voor de jongens klaar was qua kleding. Goede kwaliteit, niet duur, ik hou d'r zo van!

Nu de heren hier in huis meer en meer modebewust worden, wordt het wel een beetje lastiger. Maar er was elk jaar nog wel een leuk item te scoren voor elk van hen.

Vandaag heb ik geconstateerd dat het einde van een goede traditie helaas toch in zicht komt. Ik heb niets (NIETS) gevonden voor mijn bloedjes. Te groot. Gelukkig heb ik nog een teerbeminde neef van 1 jaar (AKA Neef van Eef), en daar heb ik twaalf dingen voor mee terug genomen. Waaronder een spijkerjas. Voor nog geen dertig euro. Alles bij elkaar dan he! Hoezee!

Maar: al die zomer- en wintergadarobes die ik voor de bloedjes hier bij elkaar heb gesjaggerd, daar ging het mij natuurlijk om. Neven en andere aanverwanten zijn erg belangrijk, maar blijven toch een beetje bijzaak, als het hier om gaat. Het moet niet de hoofdreden zijn om het land te doorkruisen. Vandaar dat het vandaag een historisch moment is. Einde traditie. Maar: elk eind is ook een nieuw begin. Dus nog maar even broeden over een nieuwe traditie.

dinsdag 9 maart 2010

Testosteron


Nu ik mij dagelijks onderdompel in de puberteit en de puberteit in opkomst, kan ik niet ontkennen dat ik een roerig leven heb. Wat is het leuk en wat is het tegelijk lastig.

Elke leeftijd waarin een kind zich bevindt heeft altijd wel iets leuks en vaak ook iets minder leuks. Maar vooralsnog vind ik deze leefijd waar mijn bloedjes zich in bevinden het meest interessant. Het ene moment vinden ze je het meest verachtelijke wezen wat er op twee benen rondloopt, (vaak gelukkig maar van korte duur) en het volgende moment hebben ze je zo ontzettend nodig..

Jongste is nogal een knuffelkont en geeft nog immer graag een kus wanneer hij naar school gaat of gaat slapen. Vindt het ook fijn als je nog even bij hem komt als hij gewassen, gepoetst en gestreken in bed ligt: even kletsen, soms alleen even een kus en dan is't goed. De wereld draait om hem en hij vindt het nog immer doodnormaal dat al zijn sokken, kleren, snoeppapiertjes, schoolboeken, voetbalsokken op onverklaarbare wijze toch terecht komen op de plek waar ze moeten liggen. Ik weet dat ik daar gewoon eens mee op moet houden, maar ik erger mij groen en geel aan al die spullen die hier rondslingeren. Het slordige compenseert hij dus eigenlijk met zijn overmatig knuffelgedrag. Wel binnenshuis natuurlijk. Buitenshuis zorgt hij er wel voor dat er minstens een halve meter afstand tussen hem en zijn moesje is.

Jongste zit net een dik half jaar op de middelbare, en heeft zijn plekkie gevonden. In den beginne was hij al helemaal over de rooie als hij alleen al zijn tas in moest pakken ("Waaaah! Heb ik alles d'r wel in!?" en Waaah! Wat moet ik allemaal doen voor volgende week dinsdag!?"), en zat strak na schooltijd aan zijn huiswerk, ik werd er eng van. Dat bracht me terug naar toen hij na één week in groep drie huilend uit school kwam en hartstochtelijk weende: "Nu zit ik al een wéék in groep drie en ik kan nog stééds (!!) niet lezen en schrijven!
Hij heeft de rust wat meer gevonden. Wat zeg ik? Hij heeft zoveel rust gevonden, dat ik hem bijna helemaal niet meer met zijn huiswerk zag. Tot het onvoldoendes begon te regenen, toen was hij er weer met zijn koppie bij.

Oudste vindt het vreselijk als je na het tandenpoetsen nog even naar hem toegaat. Voelt zich dan gecontroleerd en kinderachtig behandeld. Is bij tijd en wijle ook enorm argwanend: Waarom doe je dat, zeg je dat, hoe bedoel je dat? Anderzijds is hij nooit te beroerd om even iets voor je te doen, kan zich vele malen beter inleven in anderen, en is dus op sociaal vlak een flinke stap voor op zijn kleine broer.

Oudste loopt te wikken en te wegen over zijn sectorkeuze die hij binnen nu en 1,5 week moet maken: Techniek of toch economie? Of toch techniek? Het ene moment struisvogelpolitiekt hij het gewoon weg: denkt er niet aan en maakt zich geen greintje zorgen. Het volgende breekt hij zijn hoofd er over, komt met zinnen als: "Wat zijn dan de consequenties?" en "Het gaat wel over de rest van mijn leven!" Techniek met veel praktijk-uren maar helaas ook wis- schei- en natuurkunde, of toch economie zonder nask, maar met veul theorie? Het is een zware taak die op zijn schoudertjes rust. Als ouders probeer je daar sturing aan te geven. Wat niet altijd in goede aarde valt: "Okee, ik kies wel wat jij wilt!" Alsof ik dat ook maar een seconde zou willen. Vanavond sprak hij de legendarische woorden: "Dit is het moeilijkste moment uit mijn héle leven!!" Tijd om het onderwerp even te laten rusten en morgen weer een nieuwe dag.

Moraal van dit verhaal: Ik weet dat het met kleintjes behoorlijke tropenjaren zijn; als ik er nog aan terug denk, word ik al moe. Met (Pre-) Pubers in huis heb je niet vaak een saai moment in het gezin. Er is altijd wel iets gaande. De testosteron vliegt me om de oren hier. Is het geen school, dan zijn het wel (potentiele) vriendinnetjes, voetbaltoestanden (Feyenoord gewonnen dit weekend gelukkig, GA Eagles verloren helaas), spullen die kwijt zijn, geld wat op is, rotzooi die gemaakt wordt.

En nu en dan een uitspraak/ spontane actie/ lief woord waar je week van wordt.

Ik hartje puberjongens in het algemeen, en de mijne in het bijzonder!

woensdag 3 maart 2010

Lente?



Ik hoor iedereen maar praten over de lente. De lente die er nog niet echt is, al zijn we met zijn allen blij dat de zon zich enigszins laat zien. Ach ja, schaarste brengt grote dankbaarheid met zich mee wanneer hetgemiste zich aandient.

Is er misschien iemand geinteresseerd in het feit dat ik vorige week in Spanje zat? Aan de Costa Blanca, om precies te zijn? Ik heb geen dag mijn jas aangehad. Neen, ook niet mijn zomerjas. Gemiddeld 20 graden (Celsius), zonnetje op je bol, kopje koffie/ glas wijn/ biertje in de hand (Alnaargeang het tijdstip). Wat heb je eigenlijk weinig nodig om je goed te voelen. Een beetje zon doet wonderen: We kregen allevier de lach niet van ons gezicht. Er is voor een hele tijd endorfine aangemaakt. Natuurlijk ben ik ook blij met de zon die we nu zien, uiteraard! Maar ik heb een enorme boost gekregen, heerlijk.

De zon had ook zijn weerslag op de jongens. Die hebben niet 1 keer, ik herhaal: niet één keer, ruzie gemaakt. Niet met ons, maar wat het meest wonderbaarlijk was: ook niet met elkaar. Wat een rust geeft dat. Voor iedereen in het gezin. Ook nu we allemaal weer aan het werk cq. school zijn, werken de neurotransmitters nog even door.

Maar ook van dichtbij zie ik hoe relatief dit geluk kan zijn. Daarom geniet ik er juist zo van. Pluk de dag!