maandag 30 januari 2012

Home Sweet Home #34

Het was een zaterdagochtend. Ik was al een tijdje op, het huis nog in rust, heerlijk vind ik dat. Vaak gebeurt het dat ik gewoon een beetje door het huis keutel, een plantje begiet, een kop koffie drink, een boek lees. Maar soms (niet zo heel vaak) word ik actief. Terwijl ik nog in badjas loop, komen soms (niet zo vaak) de meest briljante ideeën in me op. En, soms (niet zo heel vaak) breng ik die briljante ideeën direct in de praktijk.

Ik smolt wat kaarsen. En ik maakte.. Ja. Wat zijn het eigenlijk? (allesbehalve kaarsen, that's for sure)



Ik ben nu in het bezit van een heel stel ..hangers.. Waarvan de helft nogal kersterig is. Maar de andere helft dus niet.

Ik heb geen idee wat ik ermee moet, eigenlijk.

Maar ik ben weer een ochtendje leuk bezig geweest. ;-)

donderdag 26 januari 2012

Het zit in de genen..

Jawel. Maandag, toen ik mij hier heerlijk had genesteld in een opgeruimde keuken in een huis-in-ruste, zonder geschreeuw, gemopper en gemok, had ik dus eigenlijk ergens anders moeten zijn. Jawel. Met Oudste op een Open Dag van een ROC om precies te zijn. Omdat het wel handig is als je in je examenjaar zit om je -in ieder geval- ergens in te schrijven. Maar ja. Ik wentelde mij in een heerlijke onwetendheid. Terwijl Zoonlief, aka Oudste, bijna op dat zelfde moment (maar echt) boven op zijn stinkende jongenskamer zat en een tweet voorbij zag komen van een maatje, dat deze nét terug was van de Open Dag. (Ik dacht nog: "Oeps", zei hij later..)

Tja.

Zucht.

Ik hoorde de volgende dag op de sportschool dat de Open Dagen weer waren begonnen. (WAT?! Wáár hoorde ik dat? Jawel: Op De Sportschool. Ik heb er nu nog steeds plezier van) Dus ik stuurde Oudste een bericht of hij van deze gelegenheid op de hoogte was. Jawel, dat wassie wel. (Zucht) Dus. Met hem bekeken wat het wel enigszins interessant leek. En daarna waar de Open Dagen waren en vooral Wanneer. Dinsdag na het eten togen we naar Gemiddeld Grote Overijsselse Stad. Waar ik overigens die middag ook al was geweest. Een uur te vroeg, dat wel: tijd niet goed genoteerd: Helaas. Sterker: Het kantoor waar ik moest zijn bevindt zich op een steenworp afstand van de ROC waar de Open Dag was. Maar waar ik dus 'savonds met Oudste heen toog om te kijken bij de OpenDag voor de opleiding voor Licht- en Geluidstechnicus. (Erg leuk, lijkt mij, best wel iets voor Oudste, maar hm, tja, of hij het niveau heeft op dit moment is een andere vraag). Daarna gingen we naar een andere locatie om ons oor te luister te leggen voor de opleiding Verkoop Medewerker.

De Open Dag voor de horeca, wat Oudste ook wel iets leek was Woensdag, in de plaats waar ik werk. Wat niet handig was, omdat ik a. aan het werk was, b. Ik dus de auto mee had, c. Prins naar een ouderavond moest voor Oudste (prima gepland van school, tijdens de Open Dagen, maar dit geheel terzijde) en ik d. slechts na een paar afspraken verzet te hebben tijd kon vrijmaken om Oudste te treffen bij de school, waar hij e. met de trein naar toe moest maar f. helaas geen geld meer op zijn rekening had staan om een treinkaartje te kopen en g. Prins nog niet thuis was om hem hierin te voorzien. Ik heb dus maar 'sochtends, bij het krieken van de dag, een tientje gestort op Oudste's rekening, en hem een bericht gestuurd dat de trein om 16.38 uur vertrok. Bijkomend nadeel was dat hij zijn stagedag had, en dus een uurtje vrij moest vragen om op tijd bij de school te kunnen zijn op een moment dat ik daar ook kon zijn. Oftewel: er moest een hele boel geregeld worden. Maar gelukkig zijn zijn 'bazen' vriendjes van Prins, dus dat was op zich niet zo'n probleem.

Oudste was dismissed door zijn bazen om 15 uur, heeft zich gedouched (op zich al een mirakel, zo midden op de dag,voor een puber, tenminste, voor deze puber dan) en stapte blind in de trein. Veuls te vroeg. Na aankomst bestookt hij mij met berichten of ik er al bijna was. Nu dan? Ben je al aan het rijden? Nee? Nu dan? Ik sta daar-en-daar. Waar ben jij dan? Enz enz..

Zucht.

En dan hebben we dus de Open Dag voor Sport & Beweging op maandag gemist. Terwijl ik hier heerlijk aan de kitchentable zat te genieten van het Grote Niets.

Sport, Horeca, Verkoop En Licht & Geluid. Mijn kind is nogal breed georiënteerd. Wat een kwaliteit kan zijn. Maar wat euh, minder handig is als je moet gaan kiezen. Ik voorzie nog een hoop gesprekken aan de keukentafel, waarin nogál gezweet zal gaan worden. Door beide partijen. Vrees ik. Ik hou niet zo van zweten. Van de laatste keer zweten heb ik nog behoorlijke spierpijn. Maar goed: Alles sal reg kom. Toch?

Maar, eerlijk is eerlijk. Veel, héél veel zie ik terug van mezelf in Oudste.

Hoe hij geveinsd geïnteresseerd luisterde naar een leraar met een tenenkrommende kledingcombinatie en enórme snijwonden van het scheren in zijn gezicht maar bleef oreren over de opleiding Marketing, waar we per ongeluk terecht kwamen, en wat ons beiden niet interesseerde, maar waar we beiden te beleefd waren om de brave borst te onderbreken.

Hoe hij opklaarde na het verhaal van een docente bij de Opleiding Verkoopmedewerker hem rustig en duidelijk alles uitlegde, omdat het toch best eigenlijk nog wel spannend is om in zo'n enorme leerfabriek rond te lopen, en waar hij blij was met een oase van rust in de chaos in zo'n school tijdens zo'n Open Dag en door de bomen het bos niet meer zag.

Hoe hij, nagelbijtend en gespannen luisterde naar de docent Horeca, waarop deze vroeg of hij ook kon lachen. Hij liep leeg als een ballonnetje. (ach gos...)

Hoe hij, als een blind paard, direct op de trein stapte, om maar op tijd te zijn, waarna hij nogal lang op mij moest wachten, wat hij had kunnen voorkomen door naar de geadviseerde reistijd te kijken.

Hoe hij, nukkig en bruusk, groot en lomp, naast mij door de verschillende scholen liep, met zijn ogen rolde als ik iets zei, maar dit wel in zich opnam, want het later terug gevend, ongemakkelijk en zo onopvallend mogelijk in de menigte bewoog. Maar wel mij afsnauwde als hij enigszins het gevoel had dat ik iets dóms zei. Maar dit dan wel weer schoorvoetend terug nam. Met zo weinig mogelijk woorden natuurlijk.

Maar vooral om dit: Als ik beter naar de tijd had gekeken wanneer ik op mijn afspraak moest zijn dinsdag, had ik op hem kunnen wachten tot hij uit school was, had hij even op mij kunnen wachten, hadden we daarna samen naar de school kunnen gaan, en hadden we beiden dinsdagavond vrij gehad.

Hij kan er niets aan doen. Hij heeft het van mij.

Arm kind. ;-)

maandag 23 januari 2012

Home Sweet Home #33

Wat heeft een mens méér nodig na een dag hard werken dan een lekkere stoel, een opgeruimde keuken, een fijne keukentafel, een kop koffie, wat kaarsjes aan, een heerlijke geurwax en een dikke vette Flow?


NIETS! Helemaal niets!
Wat een serene rust in Huize Prins & Eef..

Home sweet home is een idee van Barbaramama.

zondag 22 januari 2012

Het roer om..?

Ja. Jaha. Er moet iets gebeuren. Ergens moet even een knopje om. Want ik voel het zelf en ik word er narrig en sikkeneurig van. Op dagen dat ik werk, ben ik vol energie en fladder ik van de ene werkbespreking naar de andere vergadering, doe ik een hand-&spandienstje voor mijn collega's, drink koffie met bewoners, en dat allemaal tussen de gewone werkzaamheden door. Geen centje pijn, tralalali.

Maar oh.

Als ik vrij ben, daarentegen. Dan sleep ik mij met moeite van de was naar de poets. Hier en daar een kleine opleving qua opruimen, maar de algemene tendens is: Malaise. Malaise in de zin van: Moe, of liever gezegd: Lui. Geen zin, hangen, energielevel daalt drastisch. Om maar niet te spreken over het sociale leven. Maar ik merk dat ik wel meer en meer een huismus ben geworden, dus dat is heel niet erg. Hoewel het ook wel prettig is om Dingen Te Doen en Mensen Te Ontmoeten.

Niet altijd hoor. Soms heb ik een dag dat ik enorm veel doe. Maar daar tegenover staan minstens twee hangdagen. En af en toe hangen is niet erg, maar het moet wel binnen de lijntjes blijven, vind ik. Dus.

Het stomme is nu dat ik gewoon weet waar het weg komt. Ik beweeg eenvoudigweg veel te weinig. Mijn werk is nu voor een groot deel zittend. Het is niet zo dat ik alleen maar zit de hele dag, maar het is wel wat anders dan voorheen, toen het werk veel meer lichamelijke inspanning vroeg. Maar goed, dat neemt niet weg dat ik tijd zát over hou om naar de sportschool te gaan. Alleen: dat doe ik dus niet. Was ik hier in het begin vaak drie keer per week te vinden, nu is het al heel wat als ik er eens per drie weken kom (en zelfs dat haal ik tegenwoordig niet eens).

Vorige week dinsdag overwoog ik om te gaan. Ik heb er een uur (een úúr!!) over nagedacht, en heb in mijn oneindige wijsheid besloten om niet te gaan. Dat uur had ik ook gewoon kunnen gaan natuurlijk. Of hardlopen: nog makkelijker en dichter bij huis. Ook niet gedaan. Ondertussen merk ik het zelf: Ik dij uit. Nooit eerder was ik zo zwaar als nu, afgezien van mijn zwangerschappen dan.

Het is niet zo dat ik nu inene heel fanatiek ga sporten (Hoewel ik wel iemand van alles of niets ben). Maar ik heb dat lidmaatschap niet voor niets. Ook heb ik heus overwogen om op te zeggen, maar dan doe ik helemaal niets meer, vrees ik.
Biertjes en wijntjes mogen ook een heel stuk minder, dat zet zo lekker aan, zegt men. Stoppen daar mee dus. En, wat ik eerder in veel mindere mate deed: het snaaien moet ook minder. Dat alles bij elkaar zal er voor zorgen dat ik weer wat fitter en strakker ben deze zomer.




Maar waarom word ik alleen al moe & chagrijnig als ik er aan denk..?!

zaterdag 14 januari 2012

Presentje op zaterdag

Vanmorgen kwam de postbode mij iets fijns brengen. Ik hartje de postbode! Ik was namelijk één der gelukkigen die kennis mochten maken met ZenZeep. Dit allemaal mogelijk gemaakt door De Zuster, die haar naam eer aan doet en goed voor de menschen zorgt. Zodra de postbode zijn haar hielen had gelicht, snelde ik naar de brievenbus en ja hoor, daar lag mijn heerlijk geurende make-my-saturday-tje!

Ik ben weg van handgemaakte producten. Ik ben weg van mensen die hun eigen tokootje opzetten en hun ziel en zaligheid in hun producten leggen. Ik hóu van gezonde ingrediënten, geen chemische toevoegingen or what so ever.

Op de zeep van Maria is dit allemaal van toepassing. Als ik lees dat er louter ingrediënten zijn als sheabutter, cacaoboter, bijenwas en amandelolie, dan kun je mij al bij wijze van spreken wegdragen. En al deze zaken bevinden zich in Maria's bodylotion-in-een-blok Roos-Geranium. Het zal even wennen zijn, bodylotion die niet vloeibaar is, maar ik zie geen obstakels. :-) De Zen Citrus Zeewier Zeep heb ik direct uitgeprobeerd. Heerlijk! De Zen Lavendel &Shea Zeep moet nog eventjes wachten, maar ruikt verrukkelijk!


Wat op geen beter moment dan nu kon komen, was de Redding der Handen & Voeten Zalf. Ik ben verliefd op de naam, om te beginnen. Gisteravond ben ik naarstig op zoek geweest naar mijn KlovenZalf van een paar jaar oud. Oud, ja, maar werkte nog uitstekend. Niet te vinden, helaas. Ik heb deze dagen van die enorme oude vrouwtjes-handen, gecombineerd met boerinne-vingers. Nah. Dan kun je wel een kek lakje op je nagels doen, maar dat is als een vlag op een modderschip. Eerst moest er weer wat zachtheid komen. En ja hoor,ook Maria doet haar naam eer aan: Zij bracht mij Redding! Het is nu natuurlijk niet zo dat ik na één keer smeren ineens poezelige handjes heb, maar ik merk nu al wél een enorme verbetering. Maar echt.

Ik weet dat dit een Ad-free blog is. Maar dit is dan ook geen Ad. Ik ben gewoon blij met een kadootje dat ik kreeg, en ik denk dat iedereen een stuk ZenZeep in huis zou moeten hebben. Gewoon, omdat je voelt hoeveel liefde er in is gestopt en wat een noeste arbeid er is verricht om jou dit dagelijkse genot te bieden. Ik begrijp dat er nog aan de webzijde gesleuteld moet worden. Ik kon zelf bijvoorbeeld de bodylotion niet zo snel vinden. Maar je kunt natuurlijk altijd nog mailen met Maria.


Maria, bedankt voor dit heerlijke geschenk. Je hoort zeker nog van me terug! En Zuster, u ook bedankt! ;-)

maandag 9 januari 2012

Home Sweet Home #32

Gisteren kregen Prins en ik de geest. Het moest maar eens gebeuren. We hadden er nu lang genoeg mee gewacht en ook over nagedacht, voor zover dat nodig is. Want.

Wij begonnen in de herfstvakantie enthousiast met het opknappen van onze gang, trapgat, overloop, nog een trapgat en nog een overloop. Let wel: ik heb het niet over de áfgelopen herfstvakantie. Neen. Die van het jaar er voor. We spreken dus oktober 2010. Dat we begonnen, bedoel ik. Nah. Me dunkt dat je dan langzamerhand wel een keer aan het afronden mag. Niet dat we er al bijna zijn, maar toch. Goed, gisteren moest er maar weer een stapje gezet worden dus.

Zo was het. Toen we hier kwamen wonen, en tot sept 2010 dus.
Af-schu-we-lijk. Maar alles went. Daarom heeft het
er nog zo lang op gezeten.
Ontelbare keren werd de trap geschilderd. Met markeringen \
waar gestapt mocht worden. Niet dat het hielp..
Jaja. Ik ga rigoureus te werk. Ik PLÁN wat waar moet komen.
Anders jensen wij ontelbare gaten op even ontelbaar veel verkeerde plaatsen.
En nu is het zo:



Ok, er is nog hier en daar een fotolijstje wat geschilderd moet worden,maar ach, dat komt nog.Maar echt.

De overloop was meer een opslagplaats & een allegaartje ook.
Nu is het een oase van rust.


Die kaarsjes, ach, daar komt natuurlijk ook niets van terecht. Alsof ik elke avond de kaarsjes op de óverloop aansteek. Nee, dat wordt hem niet vrees ik. Maar: De bedoeling is goed.

Toch jammer dat op dit soort momenten de batterijen van de camera altijd leeg zijn. Maar goed, zo zie je de stofjes ook wat minder..! :-)


Home Sweet Home is een initiatief van Barabaramama.

zondag 8 januari 2012

Ondoordachte actie op Zondag

Inmiddels alweer bijna twaalf jaar geleden begon ik met een baan op een internaat. Mijn eerste baantje in zes jaren weer. Ik volgde er een BBL-opleiding naast: Spw. Het waren drukke tijden: met een contract van 80%, twee kindertjes van 3 en 5 en twee avonden in de week volleyballen, kwam ik maar amper toe aan mijn huiswerk voor school. Maar aan de andere kant: De drukte hield mij ook staande.

Het werk op het internaat was intensief. De baas was een vreselijke man. Zijn hart liep over voor de kinderen die op het internaat woonden. Mooi, maar hij had absoluut geen hart voor zijn medewerkers. Hij zei ooit een keer letterlijk: "Hoe het met jullie gaat, interesseert mij niets. Als het maar goed gaat met de kinderen." Dan ben je een niet-zo-sympathieke man, vind ik. Want hoe kun je goed voor de kinderen zorgen als het met jezelf niet goed gaat?

Onbedoeld creëerde de baas hiermee een hecht team binnen onze afdeling. Met een aantal hiervan heb ik nog altijd zijdelings contact, met drie hiervan heb ik een redelijk goed contact. Met twee van hen ben ik in oktober naar Symphonica In Rosso geweest.

Een zeer lange inleiding voor wat ik éigenlijk wilde zeggen. Één van die twee dames gaat in maart trouwen. Vanochtend had ik de andere vriendin aan te telefoon. We hadden het er over wat leuk zou zijn als huwelijks-kado. Één van ons opperde een fotoshoot. We keken beiden wat Vakantie.Veiling ons te bieden had. En- onnadenkende leeghoofden als we zijn- zaten we aan de telefoon terwijl er door ons geboden werd. Naaaah! Voor € 22,- hadden we hem in de pocket. Jeeh! Om daarná pas te kijken wanneer het eigenlijk verzilverd zou moeten worden. Dit waren allemaal data vóór de trouwdag. Bovendien weten we eigenlijk ook niet of het bruidspaar het eigenlijk wel leuk zou vinden.. Het idee ontstond, en binnen 10 minuten was het geregeld. Hm.Volgende keer misschien toch maar even ietsje langer nadenken.

Dus.

Daar hebbie niets aan he?

Omdat Prins en ik dit jaar ook gaan trouwen (zonder al te veel poespas en zo natuurlijk, en het mag niets kosten allemaal, behalve dan een feestje in het voorjaar voor familie en vrienden), hebben we besloten die fotoshoot dan maar zélf te gaan doen. (Ik sloeg overigens stijl achterover toen Prins dit voorstelde,maar dit terzijde) Hebben we meteen een trouwreportage, jeeh! Er zijn windmachines aanwezig, dus ik vermoed dat dit wel eens heel erg Hans Klok-achtige taferelen kunnen worden, maar de lol zal er niet minder om zijn.

Het toppunt van ijdelheid, zou ik haast zeggen. Maar goed. Je bent nooit te oud, zal ik maar zeggen.


Wat heb ik vandaag geleerd?

  • Prins is méér romantisch dan ik ooit had kunnen denken.
  • Denk altijd langer dan tien minuten na voordat je een plan tot uitvoer brengt.
  • Om een vriendschap te kunnen onderhouden heb je niet méér nodig dan een telefoonlijn tussen Groningen & Twente.

dinsdag 3 januari 2012

Home Sweet Home #31 [te laat]

Zo. De kerstboom haalde ik gisteren weg.We hadden maar een kleintje dit jaar. Overigens wel de duurste die we ooit hadden. Ook de eerste zonder kluit trouwens. Maar goed. Hij heeft geen naald losgelaten, dat moet gezegd. Ik had een zwart/wit boompje dit jaar. Mooi, maar.. een beetje sáái.. Volgend jaar weer een grote boom met alle bonte ballen die ik bezit er in. Ik heb direct de kerstspullen maar eens uitgezocht. 
(De rest van de bonteballen is de zolder niet eens afgeweest dit jaar. Zonde!)

En, na als een Witte Tornado door het huis te zijn gefladderd met een ballerinadoekje/stofzuiger/dweil, heb ik eindelijk maar weer eens de kwast ter hand genomen. Het is tijd om projectjes af te maken!

 
Het kapstokje is nog van de babykamer van Oudste. Heeft 16 jaar mooi zitten zijn in een prachtige houtkleur, maar voor alles is een tijd en een plaats. Het kastje komt van de kringloopwinkel. Een nieuw jaar, en ik wil alles wit & fris. Nou ja, alles zou wel een beetje veel zijn, maar een beginnetje is er! Het vergaarbakje voor pennen/scharen/papieren enz krijgt ook een lik verf. 


Nog één keertje aflakken en dan kunnen ze aan de muur, jeeh.


Home sweet home is een initiatief van Barbaramama