zondag 25 december 2011

Eerste Kerstdag 2011

Deze kerst hoef ik voor het eerst niet te werken in tien jaar. En wat doe ik dan zoals voor Nuttigs op een dag als deze? 

NIETS! HELEMAAL NIETS!


donderdag 22 december 2011

Count your blessings

Ik heb vakantie, hoe heerlijk is dat!? Okee, ik moet dan één dagje werken volgende week, maar a. ik HOU van mijn werk, dus dat voelt niet echt als werk, b. het is wel even lekker om niet net na het nieuwjaar meteen een hele hoge stapel werk te vinden. Ik kan even mooi wat wegwerken en c. wat moet ik in vredesnaam allemaal doen, elf vrije dagen? Dan breekt het de lange week net even lekker :-)


Zo aan het einde van het jaar tel ik mijn zegeningen. Ik doe dat eigenlijk wel dagelijks, maar zet het alleen niet altijd hier neer. Maar, ik kan met grote vreugde concluderen dat ik een zeer, zéér gelukkig mensch ben. Wat gebeurde er allemaal dit jaar waar ik blij en dankbaar voor/mee ben?



  • Ik ben het gehele jaar gezond gebleven, net als de rest van de mannen hier in huis. Geen botbreuken, geestelijke ongezondheden, hernia's, of andere vreselijke zaken die een mens kan overkomen. Ik ben bijzonder blij dat ik gewoon kan doen en laten wat ik wil, zonder iemand daar hulp voor te moeten vragen. Dat is een groot goed. 
  • Onze familie werd uitgebreid met een mooi meisje, Mare. Zij is alweer zeven maand. Met ingang van 1 februari ga ik één dag per week op haar en haar grote broer Dane passen. Ze wonen 25 km hiervandaan, dus ik zie ze niet wekelijks, en ze zijn aan het puberen voor ik er erg in heb. Dat zou ik bijzonder jammer vinden. Gelukkig waren mijn broertje en schoonzusje er ook voor te porren. Ik heb er zin in! 
  • Jongste heeft jaren lopen knokken op school; hij is dit jaar blijven zitten in de tweede klas. Hij is er helemaal van opgebloeit! Natuurlijk komen er bij hem nu ook wat puberperikelen bij kijken, maar dat doubleren is een goede keus geweest. Hadden we het maar eerder gedaan.
  • Jongste heeft een overstap gemaakt van het voetbal naar de motor-zijspancross. Niet iets waar je moederhart in eerste instantie sneller van gaat slaan, maar ik zie wel hoe blij hij er van wordt, en daar wordt ík dan weer blij van. Niets mooier dan je kind in zijn element te zien!
  • Oudste zit tot het puntje van zijn neus in de puber-hormonen. Ja. Hij drijft mij soms tot waanzin, maar ja, ik ben ook enorm trots op hem. Het hangt er nog een beetje om of hij al dan niet gaat slagen voor zijn examen dit jaar, maar ondertussen is het ook een schat van een jongen. Hij is hevig in love met Meisje B. en ik zie hem gewoon groeien als zij hier is, heerlijk. Hij zal er nog even flink aan moeten trekken dit jaar op school, maar goed. Ik heb geen zin in ge-emmer daarover. Ik wijs hem er op, en verder moet hij het zelf maar doen. Ik wil hem helpen, altijd. Maar ik zie hem worstelen tussen Leuke Dingen en Belangrijke Dingen. Hij moet zijn eigen weg vinden. En ja, hij moet zelf aan de bel trekken als hij mijn hulp wil. Ik leer bijzonder veel over mezelf ook; het is een hellend vlak, pubers in huis. Wanneer grijp je in, wanneer laat je het hem zelf uitzoeken. Het is in ieder geval nooit saai.
  • Ik kreeg een nieuwe baan. Jeeh! Ik ben er ongelofelijk blij mee. Ik ben nu wel geland, het waren de eerste drie maanden hectische dagen. Maar in een korte evaluatie in het team blijkt dat het team blij is met mij en dat ik aan alle verwachtingen voldoe. Dat is mooi, want als ik waardering krijg, floreer ik. Als dat niet het geval is, verpieter ik. Ik kan goed met mijn directe collega opschieten, we hebben een skitterend nieuw kantoor, van mijn baas krijg ik ook enkel lof, dus ja, daar word ik wel blij van! En: alle weekenden vrij is na tien jaar ook wel heerlijk!
  • In een gedicht voor Sinterklaas dwong ik Prins min of meer om mij ten huwelijk te vragen. (Als hij het niet wilde, zou hij het niet doen hoor!) We hebben het hier al bijna twee jaar over: we zijn niets van elkaar, wettelijk en fiscaal gezien. Voor de kinderen is alles geregeld, voor het huis ook, maar toch.. Als ik dood ga, wil ik Prins graag ook in deze netjes verzorgd achterlaten en ik word zelf ook graag goed achtergelaten, als het dan persee moet. Prins overtrof mijn stoutste verwachtingen: Hij ging op zijn knieën en vroeg mijn hand ten overstaan van onze dierbaren. Hoe koel was dat! Ook leuk zijn de reacties die we er op krijgen, hartverwarmend! En dat terwijl we er niets aan doen, gewoon op maandagochtend naar het gemeentehuis en klaar is Klara. Nou ja, misschien dan toch een leuk feestje met dierbaren in het voorjaar..
  • Bij Prins zijn zusje werd begin december een flinke tumor (doorsnee 14 cm) ontdekt, wat een schrik was dat. Ze werd geopereerd, haar halve lever werd haar ontnomen, maar gelukkig bleek alles goedaardig te zijn en is ze nu gestart op een lange weg naar volledig herstel. Gelukkig gaat alles volgens verwachting, maar de weg is nog wel lang. Blij zijn wij dat ze volledig zal herstellen, en werden we nog maar even met onze neus op het feit gedrukt dat het fijn is om familie te hebben. Onze relatie met schoonzus en zwager gaat niet heel diep, maar we zijn er voor elkaar bij ellende, en dat is een fijn gevoel.
  • Afgelopen weekend gingen Prins en ik dan eindelijk met ons tweetjes naar Berlijn. Het was geweldig, we hebben ontzettend genoten. Wat is het toch fijn om even met zijn tweetjes weg te zijn. Er gaan weken voorbij dat ik mijn collega's bij wijze van spreken meer zie dan Prins. Maar goed, dat houdt de relatie fris, zeg maar.
  • De mama's en de papa's zijn alle vier nog in goede gezondheid. Dat is ook wel eens anders geweest. En ja hoor, ook wij hebben wel eens ge-emmer met onze papa's en mama's. Maar: ze zijn er nog en we koesteren hen. 
  • En: heel banaal, maar: De uitverkoop komt er weer aan! Jeeeh! Daar word ik oom bijzonder blij van. Elk jaar op de dag voor kerst ga ik naar een plaatselijke dure kledingboer, en sla mijn slag. (Dit loopt niet in de honderden euro's hoor) Het hoort een beetje bij kerst voor mij en dit jaar gaat Oudste mee. 
Kortom: Ik heb niets te wensen over!

zondag 11 december 2011

Lui wief

In beginsel ben ik een donders lui wief. Ik kan het ook niet helpen, ik heb waarschijnlijk de genen geërfd. Maar in tegenstelling tot de voornoemde ontmaskering, kan ik mij zeer goed voor doen als zijnde Bezig & Druk. Nu bén ik ook wel heel regelmatig Bezig & Druk, maar dat is geen keuze. Vaak, als mensen denken dat ik Bezig & Druk ben, ben ik éigenlijk aan het cocoonen. Want dáár ben ik heel erg goed in. Ik denk wel zo'n beetje de beste, eigenlijk. (Ik moet hier even zeggen dat ik het heb over mijn vrijetijdsmodus, niet als ik op mijn werk ben, natuurlijk. Ik heb werk voor 36 uur, en prop dit zo'n beetje in 24 uur. Maar dit geheel terzijde)


Vroeger. Vróeger was ik wel een Bezig Bijtje. Ik had áltijd álles 'aan kant'. De was was bijgewerkt en lag in de kasten in stapeltjes waar je met een lineaal langs kon. Als ik de ramen waste, waste ik meteen de valletjes (die had je toen nog) mee. En strijkte ze ook natuurlijk. Als ik de badkamer poetste, deed ik meteen de muren én het plafond mee. (Echt? Echt.) De kindertjes hadden schone kleertjes aan, zelden een opgedroogde snottebel, en werden op vaste (vooral váste) tijdstippen gevoederd, gebadderd, gepoetst en al wat dies meer zij. Ja, ik had het allemaal zeer goed onder controle. Jammer dat ik eigenlijk niet zo'n leuk mens was. Ik was een goede moeder, daar ben ik van overtuigd. Maar ik was niet zo'n leuke vrouw-van, zus-van, vriendin-van en dochter-van. Máár, ik had wel alles aan kant.


Nu ben ik zo'n twaalf jaar verder, en wat is de stand van zaken? Ik strijk nooit, alleen als het uiterst noodzakelijk is. (vanmorgen toevallig nog een kek rokje vergupt; te heet gestreken). Ik was zo'n 3 á 4 keer per jaar de ramen. (valletjes heb ik godzijdank niet meer) De badkamer, uhm.. moet ik het daar persee over hebben? De kinderen hebben nog steeds nimmer een opgedroogde snottebel, maar dat is niet mijn verdienste.


Ik merk dat ik veel minder geduld heb. Ook (of misschien wel juist) met de kinderen. Wel hier en gunder: ik heb óók een leven en ja, óók gevoel. Van nul tot honderd kan vooral Oudste goed momenteel, maar dat heeft ie niet van een vreemde. Zo staan wij meerdere keren per week als een stel kemphanen tegenover elkaar. Maar gelukkig kunnen we beiden ook heel snel van 100 naar 0. Of 5. Of 10, ook prima. 


Ontbijten moet eigenlijk van mij, maar ik ga er geen pressie meer op uitoefenen. Soms ben ik zelf al weg, soms lig ik nog tussen de zure lappen in bed als zij naar school gaan. Het probleem is van eigenaar gewisseld: Wanneer de jongens niet ontbijten, hebben zij honger, ik niet. Liever de keuze bij henzelf laten, dan een hoop strijd in de vroege ochtend. (Wij zijn geen van allen ochtendmensen, dus dat werkt niet) Lunch is hun eigen pakkie-an; Er ligt brood voor hen klaar, en in geval van nood wil ik wel een helpende had toesteken, maar ik vind dat ze oud & wijs genoeg zijn om zelf hun brood klaar te maken voor school. Avondeten wordt op zeer onregelmatige tijden opgediend. Op donderdag traint Oudste de E-tjes, en moet dus vóór 18 uur al weg, dus op die dag moet er op tijd gegeten worden. Bah, maar ja, niets aan te doen. Soms eten we om half zes, maar soms ook om zeven uur. Net hoe het uit komt. In de weekenden is het helemaal een ongeregelde bende. Ik bedenk me meestal om 18 uur dat ik trek begin te krijgen, en dan dus nog helemaal niet over het eten heb nagedacht. Slecht? Ja, een beetje wel en ook wel een bron van schaamte voor mij. Want diep- heel diep van binnen wil ik eigenlijk uitgebreid kokkerellen, en een heerlijk maal bereiden. Maar. Ik kan eigenlijk heel slecht koken. Dat is geen goede match, helaas.


In tegenstelling tot 'vroeger', toen ik alles (op het koken na dan, dat ging toen ook al niet al te best) helemaal tot in de puntjes geregeld had, ben ik tegenwoordig een prettiger mens. Met hier en daar een bui, ja, dat wel. Maar je kunt wel met mij lachen en ik sta vaker in de relax-stand dan in de stress-stand. Dat is wel fijn. Voor iedereen.


Nadat ik gisteren de gehele dag had lopen lantefanteren, op een verjaarsvisite na, vond ik dat het genoeg was. Het was zaterdagavond 21.45 uur, Prins was naar een feest, de kinderen waren hun eigen dingen aan het doen, ik keek om mij heen en vond het ineens zo'n zooi..! Als ik nu terug kijk, viel het eigenlijk best wel mee, maar ja. En áls ik dan iets doe, dan doe ik het goed. Over twee weken is het kerst, dus daar meteen maar iets aan doen. Nog geen kerstboom, maar die komt er mischien maar eens helemaal niet dit jaar. 


    


  

 



Wel jammer dat het dan ook meteen twee uur 'snachts is als ik klaar ben. Organiseren is niet mijn sterkste punt. Maar dat zei ik al..

vrijdag 9 december 2011

Nieuwe telefoon

Ik heb een nieuwe telefoon. Een SMARTphone, om precies te zijn. Dat is een hele tijdsinvestering. Oudste wilde gelijk What'sApp installeren, dat is het niet gelukt. Dat kwam omdat ik eerst een google-account moest instellen. Denk ik. Ik weet het niet zeker. Wel weet ik nu zeker dat What'sApp nu op mijn foon staat. Hoera ende hoezee, helemaal alleen voor elkaar gebokst. Vraag me alleen niet hoe.


Ik kan nu ook via Wifi. Helemaal zelfs gedaan. Vraag niet hoe. Ook heb ik een barcode scanner en een agenda. Voor gratis. (hoop ik) Maar vraag me niet hoe ik het er op heb gekregen en hoe ik het moet gebruiken. Dat weet ik niet.


Wat ik wél weet, is dat ik de gehele ochtend vergupt heb, terijl ik éigenlijk de was moest vouwen, de plee moest schrobben, de zooi moest opruimen, een verjaardagskadootje voor De Neef Van Eef moest kopen, en sokken voor schoonzus die helaas in het ziekenhuis ligt. Dat alles heb ik niet gedaan, nee. Maar: de dag is nog lang niet voorbij. En er komen soms geheel onverwachts geluiden uit mijn telefoon die ik dan uiteraard moet onderzoeken. Of het is een What'sAppje van Oudste, of een sms van iemand die ik mijn nieuwe nummer stuurde. Maar het laatste geluidje kan ik niet definieren. 


Wel werd ik plotseling gebeld. Ik zag in het scherm dat het het nummer was van de mobiel van mijn schoonouders (allebei rond de zeventig). Ik wist gewoon niet hoe ik moest opnemen! Dus drukte ik ze weg. Per ongeluk natuurlijk. Waarna ik ze trachtte te bellen. Dat lukte. Ik hoorde ze praten, en riep: "Hallo! Ik heb jullie aan de draad!" (wat natuurlijk niet waar is, want er komt geen draad aan te pas) Maar wat nu zo mooi was, was dat we alledrie in het zelfde schuitje zaten. Zij waren aan het hannesen om mijn nieuwe nummer in hun bakelieten gsm uit 1910 (bijna nog met antenne) te krijgen, en ik was aan het hannesen om mijn nieuwe telefoon enigszins te doorgronden. Ik vond het een mooie parallel. Zij kunnen met moeite de techniek van überhaupt draadloos bellen volgen, maar doen hun best. Ik kan amper het Android-systeem volgen, maar doe mijn best. En zo zaten twee generaties beiden te knoeien om iets nieuwerwets onder de knie te krijgen. Hoe mooi!


Maar ondertussen maak ik mij zorgen dat ik niet per ongeluk binnen mijn bundel mijn MB's zit te verkwanselen. Ik heb niet voor niets Wifi in huis. Kan iemand mij zeggen of ik dit kan zien, tussen al die onbegrijpelijke symbolen? De vorige keer dat ik mijn simkaart in een smartphone douwde, zat ik direct bijna € 50,- boven mijn bundel. Maar dat kwam ook omdat ik geen internetbundel had natuurlijk. Maar ook nu heb ik geen onbeperkte bundel. (of zit ik nu weer te zemelen?) Ik vind het zo vreemd dat ik hier nooit iemand over hoor.. Iedereen doet maar en doet dit zonder probleem. Ben ik nu dom, of is de wereld om mij heen zo slim?


Maar nu: Aan de slag! Alleen nog die agendaApp goed instellen.. 

woensdag 7 december 2011

Ingewerkt?

Inmiddels ben ik alweer drie maanden aan het werk in mijn nieuwe baan, die inmiddels dus al niet zo nieuw meer is. Dat gaat heel fijn. Of, heel fijn.. ik heb al wel een aantal strubbelingen gehad, maar dat mag de pret niet drukken, dacht ik zo.


Zo werd er de gehele maand oktober een teamlid uitgeleend aan een andere locatie. Dit hoorde ik toen ik aan mijn derde werkdag bezig was. Maar, "Vreest niet", zei men, "We hebben vervanging. Bel haar maar om werkafspraken te maken." Aldus geschiedde. De vervangster kon alle diensten van voorgenoemd teamlid draaien. Hoezee! Er kwam echter een kink in haar persoonlijke situatie. Kon ze toch niet werken. Niet één dienst om precies te zijn. Ik begreep haar volkomen, daar niet van, maar zat ondertussen met enorme gaten in het rooster. Lang leve de invalkrachten, zeg ik. Maar het was wel even een geregel. Welkom in je nieuwe job.


Er is één nadeel aan dit team: Het zijn alleen maar wijvenvrouwen. Tien, om precies te zijn. Die bijna allemaal al jaren en jaren samen werken. Dat is een mooi voordeel, maar het geeft ook een hoop geklets. Dat mag. Zolang het binnen de lijntjes blijft. Dat was een tijdje niet het geval. Slachtoffer was een nieuwe collega die kort voor mij het team kwam versterken. Ik snap dat er gekletst moet worden, dat hoort bij wijvenvrouwen blijkbaar, maar ik vind dat ieder zich veilig moet voelen binnen een team. Het kwam tot een kleine uitbarsting in een teamvergadering. Dat was niet leuk. Dat was juist erg vervelend. Maar; het klaarde de lucht wel weer. Even. Want betreffend teamlid pikte het niet, en solliciteerde de zelfde dag nog. Ondertussen was de soap op Onze Locatie natuurlijk verder gegaan, en daar leken we allemaal toch nog aardig goed uit te komen. Ook de Sollicitant. Want ze werd aangenomen voor de andere baan. En zo kwam ze toch nog in een dilemma terecht. Should I stay or should I go? Het werd een lastig weekend voor haar, maar wél nadat ze de heuglijke mededeling bij mij had neergelegd. Waardoor ik weer in een spagaat kwam: Ze had mij iets in vertrouwen verteld, maar het ging Onze Locatie ook aan. In hoeverre ga je hier daadwerkelijk vertrouwelijk mee om? Ik heb haar telefonisch verteld dat ik het wel met Baas en Collega zou bespreken. Maar wel in de grootste discretie. Dit snapte ze. Ze onderhandelde met het mes op tafel bij de andere werkgever, en sleepte er een leuke studie bij uit. Mooi voor haar, jammer voor ons. Maar het voelde wel prettig toen ze zei dat ze in een soort van opwelling had gesolliciteerd maar het toch lastig vond om te vertrekken, omdat ze met mij in ieder geval prettig had samengewerkt en ze vond dat ik het goed had opgelost, alle roddel en achterklap. Fijn. Baas vond ook dat ik het probleem goed had 'getackeld', ik hartje schouderklopjes.


Vorige week was Baas aanwezig bij een teamvergadering; hij had iets te zeggen over de afgelopen perikelen en hij had een heugelijke mededeling. Hij wilde echter bij de gehele vergadering zijn. Prima. Slik. Het voelde een beetje als examen, dat wel. Met klamme handjes opende ik de vergadering, maar gaandeweg werd het meer ontspannen. Ik kreeg wederom een compliment na afloop. Fijn!


Ik ben druk bezig met het team zover te krijgen dat ze zich meer inspannen om voldoende pauze te nemen. Dit lukt niet altijd, dat weet ik zelf ook. Maar het heeft ook te maken met een Mindset: Reageer je direct op elk belletje, dan ben je ongelofelijk druk. Ik ben voorstander van het je bewoners zo prettig mogelijk te maken. Maar dit wil niet altijd zeggen dat je direct in de houding springt. En dáár nu, wringt de schoen. Alle dames in het team zijn echte Florence Nightingales. Mooi. Maar ook lastig. Tegelijkertijd hebben ze soms het gevoel een soort van veredelde slaaf te zijn geworden voor sommige bewoners. Ik vind dat je daar als werker heel veel zélf in kunt doen. Op die manier wordt het én prettig voor bewoners, en werkbaar.


Omdat ik altijd zo loop te hameren op het belang van pauze (lanterfanterij brengt vaak goede dingen voort), kwamen twee teamleden een week geleden bij mij. De één zei: "Mijn dienst zit erop, de zorgassistent is er vandaag niet, en zij (wees op collega) moet pauze nemen." Ik was even uit het veld geslagen en vroeg: "Uhm. Én?" "Ja, kun jij even de pieper overnemen?" Ik ben uiteraard de rotste niet, maar ik zit niet in mijn kantoortje te wachten tot ik mensen kan redden. Nood breekt wet, daar niet van. Maar toch. Ik vroeg: "Heb je de collega's van het andere team al gevraagd?" Dat hadden ze niet. Ze belden ter plekke het andere team. Ja hoor, die konden de pieper wel even overnemen. Mooi, opgelost.


Vandaag kwam de vragenstelster van vorige week bij mij. Of ik even tijd had. Tuurlijk. Dat ze het zo rot vond dat ik soms zo bot ben. (Waarop ze in tranen uitbarstte, maar dat hoort bij haar, zei ze, als ze iets lastig vindt om te bespreken.) Dat was een verrassing. Of nou ja, verrassing, niet helemaal, ik sta niet bekend als de meest fijngevoelige persoon op aarde, maar ik probeer altijd wel zorgvuldig om te gaan met mensen. Waarbij ik inderdaad soms een olifant in een porseleinkast ben, ik weet het. Maar mensen kwetsen, nee, dat doe ik niet. Toch was ze gekwetst. Dat vind ik naar, merk ik. Ik wil dat mensen mij een warme, innemende, lieve vrouw vinden. Maar ja. Ik ben ik. Toch ben ik blij dat ze kwam. Zoals zij zij is, ben ik ik. Met drama maken kan ik ook niet zoveel. We hebben afgesproken dat zij dit soort zaken blijft benoemen, net zoals ik tot drie zal tellen voor ik iets zeg (tien is te veel). En ik kom er eens per maand bij haar op terug. Zonder veel omhaal, tussen neus en lippen door. Maar het wel even aanstippen. 



Toch merk ik dat het me bezig houdt. Ik lig er niet van wakker, maar het is wel een aandachtspuntje. Ik hoef geen vriendjes te zijn  met iedereen in het team, maar ik wil ook niet de kwade heks zijn.


En zo ben ik meer en meer mijn weg aan het zoeken in deze job. Waarbij ik ongetwijfeld soms op mijn bek ga, soms mensen voor het hoofd zal stoten ('We doen het hier al 25 jaar zo') en waarin ik niet altijd vrienden maak. Maar ik denk dat ik een buffer ben tussen het team en de Baas. 


Ik hoop maar dat ze zien dat ik mij óók inzet voor hen. (en zo twintig uur extra diensturen heb kunnen lospeuteren bij Baas, bijvoorbeeld, om de werkdruk te verlagen) Maar ik vind ook dat ik mag verwachten dat men mee gaat in de veranderingen. Die IK niet bedenk, maar die gewoon gaande zijn in de Zorg. En mensen, het wordt allemaal nog veel erger. Maar nu is nu. En laten we daar nu samen het beste van maken.




Zei het Zen-orakel.

dinsdag 29 november 2011

Pensioen

Vandaag kreeg ik een verheugende mededeling per post. Hoe heerlijk! Ik heb een blauwe maandag bij een schoonmaakbedrijf gewerkt, en daar heb ik pensioen opgebouwd. Omdat ik al heel wat jaartjes weg ben, wil het pensioenfonds mijn pensioen afkopen! Jeeh! Ik ga even goed nadenken wat ik allemaal met dat geld ga doen..!


maandag 28 november 2011

Home sweet home # 30

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.



Ach ja. Dit behang zit er ook alweer drie jaar op.

En dat is best lang. Toch? Oftewel: ik ben er een klein bietje op uitgekeken. En ja, Prins zei het al: "Denk je niet dat je daar snel op uitgekeken zult zijn?" "Nee nee!" riep ik. Of: Prins heeft euhm.. gelijk. Dus. Maar evengoed; ik ben er wat op uitgekeken. Maar weet ook dat het misschien, wellicht, eventueel nog een jaartje of wat mee moet. En kan, ook dat. Het ziet er nog exact hetzelfde uit als toen ik het erop behangde. Jammer alleen dat er van die ombouw om de radiator die ik ook als droogrek gebruik nooit iets vernomen is.


Maar. Denk je niet dat deze muur PERFECT zou zijn in het lei-grijs? Met een witte kast ervoor?

Die kast moet dan overigens ook écht wit geschilderd worden, evenals de kozijnen, deuren en plinten. En de overige muren een iets lichter grijs. Wat een enorme pens met werk is. En Prins kan niet houdt niet van sauzen. Maar gezien de uren die ik voorgaande weken draaide, kan er wel een weekje vrij af.

Of zal ik het toch maar laten zoals het is en eerst maar eens de gang en overloop afmaken? 
Gelukkig weet Prins niets van mijn hersenspinsels. 


Oh, Hoi Prins! :-)

zondag 27 november 2011

Sweet 16..

Oudste werd afgelopen donderdag 16. Jawel. ik ben nu officieel een Oud Wijf. Maar wel een donders mooi Oud Wijf. Dat zeg ik zelf maar, een ander doet het niet. Maar dit alles geheel ter zijde.


Oudste vindt zichzelf een Hele Meneer. En ja hoor, hij IS ook een Hele Meneer. Maar wel een ietwat Hele Chaotische Meneer. Hij is nu eenmaal behept met genen waar hij zelf niet voor gekozen heeft. Aan het eind van de maand jarig zijn heeft grote voordelen. Zo heb je ineens weer beschikking over een Saldo. Een saldo die nu ineens niet op nul staat. Jeeh! Wat zul je gaan doen met Al Dat Geld? Zul je er een Verantwoorde Koop voor doen? Zul je het verbrassen? Neen. Niets van dat al. Je gaat onverwacht een weekendje naar Meisje B. wel moet je eerst voetballen, met het andere elftal. Je komt thuis om een uur of half vijf op zaterdag middag. Je pakt direct je voetbaltas uit (oh, wonder en wat zal je moeder hier blij mee zijn!) en rent in één streep door naar boven, om je rijkelijk te besproeien met het geurtje wat je kjreeg van Meisje B. voor je verjaardag. Verder mik je snel nog een tandenborstel en wat kleren in de tas en duim je ondertussen hard dat je moeder nét thuis zal komen met de OV-chipkaart, die je graag wilt gebruiken.


Je wensen worden verhoord: Niet alleen je vader en broertje arriveren net na een middagje crossen in de bossen, ook je moeder komt nét thuis na een begrafenis in Friesland. Mét de OV-chipkaart. Het is een hele consternatie bij de voordeur: Je kleine broertje vliegt langs je heen om te gaan douchen en je ouders staan te praten met een stel wandelaars die de weg vragen naar een hotel hier een dik half uur in de bush wandelen vandaan. Je vader besluit om de wandelaars even een lift te geven, en je moeder overhandigt je de OV-chipkaart én de tien euro die ze die ochtend van je heeft geleend. Je zwaait aju, geeft je moeder een kus (de wijsheid komt met de jaren) en stapt de straat op.


Je moeder besluit een stuk met je op te lopen: tenslotte heeft ze je de hele dag niet gezien of gesproken. Je ratelt een eind weg over je financien: je kunt geen kaartje pinnen omdat er waarschijnlijk niets op je rekening staat, en briefjes kunnen niet in de automaat, vandaar dat je graag de OV-chipkaart wilde. "Hoeveel staat er eigenlijk nog op?" vraag je. Je moeder antwoordt met: "27 euro." Voor dat geld kun je niet heen en terug. Moeilijk dilemma. Je moeder stelt voor dat jij haar € 20,- geeft, en dat zij deze bij thuiskomst op je rekening zet, zodat je morgen je kaartje terug kunt pinnen. Je vindt het een goed idee. Je vraagt nogmaals of je moeder het zeker weet dat er nog € 27 euro op staat. Ja hoor, met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid staat er nog € 27 euro op. Of 26, kan ook. Genoeg voor de heen weg in ieder geval. Je gaat eerst nog even kijken bij de bank hoeveel er nog op je rekening staat.


In het uur daarna ontstaat het volgende sms/bel-conversatie.


Oudste > telefoon naar Evelyn 17:30 uur
"Mam, er staat niets meer op mijn rekening. Wil je snel het geld overmaken, voor het geval er toch niets op de OV kaart staat?" "Dat staat er wel, maar kijk bij het inchecken even voor de zekerheid hoeveel er nog op staat." Oudste duikt de plaatselijke cafetaria nog even in voor een ongetwijfeld verantwoorde maaltijd uit de schijf van vijf.


Evelyn > sms Oudste 17:52 uur
Ik heb zojuist de 20 euro overgemaakt. Het duurt altijd even voor het erop staat.


Je belt nogmaals naar je moesje om te melden dat er niets -NIETS- vermeld werd bij het inchecken over saldo of iets dergelijks. Je moeder vraagt of je een 'gewone piep' hoorde bij het inchecken of een 'hele harde piep'. Je antwoord dat het een gewone piep was. Je moeder probeert je gerust te stellen dat het dan gewoon goed is. Die moeders die zeggen wel vaker wat. De conducteur komt langs en je vraagt of hij kan zien hoeveel er nog op de kaart staat.


Oudste > sms Evelyn 17:52 uur
Er staat 7 euro op dat ding zegt die man


Oudste > sms Evelyn 17:52 uur
Nu ken ik niet met de bus


Ik bel Oudste en vraag me hardop af: "Hoe kan dát nou?" Dat helpt hem niet echt om iets rustiger te worden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook niet heel veel kaas heb gegeten van de OV-chip. Hoe werkt dat ding nu eigenlijk precies? Ik weet hoe ik moet opwaarderen, ik weet dat je moet in- en uitchecken.. Maar daar houdt mijn  kennis wel op. Oudste vraagt of ik nog € 20,- op zijn rekening kan zetten, want hij moet nu in MiddelGrote Provinciestad overstappen, en wil daar een gewoon kaartje gaan kopen.


Oudste > sms Evelyn 17:54
Doe maar 10 erbij


Oudste > sms Evelyn 17:57 uur
Zsm ben bang dat ik niet overkom


Oudste > sms Evelyn 17:58 uur
hoe moet ik nu met de bus dan?


Evelyn > sms Oudste 17:59 uur
20 staat er al op, 30 komt er nu bij.. Relax.. X


Oudste > sms Evelyn 17:59 uur
IK KAN NIET MET DE BUS BEN JE OV KAART VOOR NODIG


Evelyn > sms Oudste 18.01 uur
In Amsterdam is Vriendin A. met de tram geweest. Je kunt een chipkaart in de bus kopen..


Oudste > sms Evelyn 18:01 uur
Nu niet meer


Evelyn > sms Oudste 18:03 uur
Dat is 2 weken geleden, Oudste.. Misschien moet je je de volgende x iets beter voorbereiden.. Vraag de buschauffeur maar even..


Toch zit het me niet helemaal lekker. Ik besluit 9292 te bellen voor informatie. Ik zie voor me hoe Oudste daar half buiten zichzelf in die trein zit. Geen probleem, zegt men, hij kan gewoon contant betalen in de bus. Ik krijg ook het telefoonnummer van de Klantenservice van de OV-chip; zij kunnen precies zien waar het geld gebleven is op de chip.


Evelyn > sms Oudste 18:11 uur
Ik heb net gebeld met informatie en zij zeggen dat je contant kunt betalen in de bus. Alleen niet met een strippenkaart. X


Ik check nog even de website van OV-chip en lees daar dat bij het inchecken automatisch € 20,- wordt afgeschreven van je saldo, en bij het uitchecken wordt het teveel terug geboekt. Nu snap ik eigenlijk pas de werking van de kaart. Er stond dus inderdaad € 27,- op, min € 20,- is dat inderdaad € 7,-. Dan bedenk ik me dat Oudste in Middelgroot Provinciestadje een kaartje wilde kopen. Ik bel hem wederom. Hij is erg kort van stof (schaamt zich een beetje om te bellen met vreemden om zich heen) en zegt dat hij inderdaad een kaartje heeft gekocht, maar gewoon heeft uitgecheckt, dus geen probleem.


Oudste > sms Evelyn 18:21 uur
Pfff bel wel effe als ik over ben x


Evelyn > sms Oudste 18:23 uur
Ok. Ontspan nu maar, alles komt goed! X


Hij zou om 19:01 aankomen op Station In Drente, dan moest hij nog met de bus. 


Oudste > telefoon naar Evelyn, 19:41 uur
"Ik sta nu op Station in Drente. De trein ging langzaam rijden, omdat er mensen op het spoor liepen, en ze wilden een ongeluk voorkomen. Nu heb ik dus de bus gemist. Die rijdt maar eens per uur. De vader van Meisje B. komt mij nu ophalen."


Wat een lieve 'schoonvader' heeft Oudste. En wat heeft hij ook veel geleerd vandaag. Hoop ik. Oudste stort zichzelve wel vaker in het diepe, niet gehinderd door enige voorbereiding. Niet denken maar doen, zou zijn lijfspreuk kunnen zijn. Mooi, maar soms vaak nogal onhandig. 


Vorig weekend zei hij nog tegen Meisje B.: "Mama heeft altijd gelijk!" Hij realiseerde zich de strekking van deze woorden niet direcht, ghehehe, maar Meisje B. kon dit alleen maar beamen: "Mijn moeder heeft inderdaad ook wel heel erg vaak gelijk. Uiteindelijk." 


Moeders zijn zo gek nog niet...

maandag 21 november 2011

Home sweet home

Home sweet home is een initiatief van Barbara.

Afgelopen weekend. Meisje B, moeder van mijn kleinkinderen, volgens Oudste, was een weekend over. Prins en ik waren zaterdagmiddag de stad in geweest voor het komende Sint-feest voor beide zijden van de familie. Er moest dus ingepakt worden. Meisje B bood spontaan aan om te helpen inpakken. Leuk initiatief, vond ik. Ondertussen stond Oudste de aardappels te schillen. Dat is iet wat hij nog nooit eerder had gedaan, dus op zich al iets opzienbarends. Maar het kon nog straffer. Jongste kwam binnen, overzag de situatie en bood Oudste spontaan zijn hulp aan. Imvond het een moment om in te lijsten: Ik zat kadootjes in te pakken met Meisje B, en Oudste & Jongste stonden gebroederlijk de aardappels te schillen..! Een historisch moment, war ik mij zeer bewust van was en waar ik spontaan bijna van moest huilen. Maar echt..!

Oudste ging eten koken, en kreeg hierbij hulp van Meisje B. Die zich omdraaide en schrok omdat ik met camera in de aanslag stond, en zich snel omdraaide. Waardoor ik schrok en de hele foto wat onscherp werd. Maar dat maakte niets uit; het moment was nog steeds historisch. Heerlijk, puberkinders in huus..! 


En ook: lang leve de Zaterdag-Namiddag- Zooi in huis!

maandag 7 november 2011

Home Sweet Home # 29

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Zaterdagavond was ik wederom heel alleen thuis. Is dat sneu? Nou, ik vind van niet, eigenlijk. Ik vind het heerlijk om 'iets' te gaan doen op zaterdag, maar ik vind het even zo fijn om gewoon lekker thuis te keutelen. Zeker na een drukke week als vorige week vond ik dat wel even prettig. Een beetje rommelen, vooral niet opruimen, maar een spoor van troep achter mij laten, zonder dat iemand er iets van vindt. Heerlijk. De foto's zijn weer van een kwaliteit om van te huilen; lang leve de camera die geen boe of bah meer zegt.





Een beetje fröbelen met papier, perforator, printer, schaar, lijm en plakband. Een zak drop om te eten, een glas Bailey's om te drinken, een potje dagcrème om fatsoenlijke rondjes te tekenen, een boek om te lezen, mocht ik plotseling geen zin meer hebben om bezig te zijn, en nagellak.. die stond er per ongeluk. Ik heb het ontwerp voor onze kerstkaart wel rond. Burgerlijk? Enorm. Maar juist misschien daarom geniet ik er zo van..! 



zondag 6 november 2011

Back on track

Al meer dan een jaar -ik weet niet eens precies hoe lang-  heb ik de Start to Run lessen op mijn laptop staan. Ik prees Evy aan bij andere potentiële hardlopers. Ik hield de schijn op van een doorgewinterde renner. Daar hoefde ik niet eens zoveel moeite voor te doen. Mensen die dicht bij me staan wisten wel beter.. Nu heb ik een paar jaar geleden wél twee keer een achtste triathlon gedaan; hiervoor moest ik vijf kilometer rennen. Blijkbaar heeft het erg veel indruk gemaakt, want men heeft van mij het beeld van eeuwige sportieveling, blijkbaar. Niets, maar dan ook niets is minder waar. De laatste keer dat ik mee deed aan de triathlon is alweer zes jaar geleden, en de tijd dat ik drie keer per week naar de sportschool ging, ligt ook alweer zeker een jaar achter mij. Ik ben het bewegen bijna ontwend. Bijna zeg ik, want! Zojuist heb ik Les 4 van Evy afgerond, jeeh! Ik merk dat ik me een beetje irriteer dat er zoveel 'wandelen' tussen zit. Twee minuten is best lang! Maar, ik weet ook dat ik het maar langzaam moet opbouwen. Langzaam opbouwen zit mij niet in het bloed. Ik ging bij de eerste keer fietstraining meteen De Berg op hier: tien procent helling, en dan er tegen aan trappen. Toen ik boven was, dacht ik werkelijk dat mijn laatste uur geslagen had. Dus doe ik braaf wat Evy zegt, en ga hooguit een half minuutje eerder rennen, dan zij zegt. Ze vindt het niet erg, geloof ik.




Ik begrijp zelf eigenlijk niet dat ik er zo lang mee heb gewacht; minder moeite om je lichaamsbeweging te krijgen is er bijna niet; je trekt je hardloopschoenen aan en stapt de deur uit. Afgelopen donderdag liep ik zelfs tussen het werk en het eten koken door; het kan makkelijk, het kost je bijna geen tijd. Bovendien loop ik hier binnen een minuut in het bos. Een prachtige omgeving heb ik eigenlijk, en je ziet het 'beter' als je loopt. Bovendien weet ik dat ik me lekkerder voel als mijn conditie goed is. 


Vanmiddag maar een paar uurtjes met Prins doorbrengen: We hebben elkaar behalve vrijdag een paar uurtjes het hele weekend nog niet gezien vanwege bezigheden elders. Vanavond ga ik met een teerbemind vriendinnetje naar Blue October in de Melkweg, jeeh! Life's good!



dinsdag 1 november 2011

De familie Knots

Zoals elk jaar, hebben we ook dit jaar weer lootjes getrokken voor Sinterklaas. Dit doen we traditiegetrouw altijd op 1 oktober: de verjaardag van Jongste. Waarom dan? Omdat iedereen dan bij elkaar is. Waarom zo vroeg? Omdat je dan tijd genoeg hebt om kadootjes te kopen, gedichten te verzinnen en surprises te maken. Maar, tot nu toe is het ons elk jaar nog gelukt om dit alles in de laatste week, ja soms zelfs in de laatste minuut te voltooien. Mijn familie bestaat uit mijn ouders, mijn broertje met zijn gezin, wij, en mijn nichtje met haar gezin. Ja, dat is de ganse familie, verder is iedereen dood er niemand meer. Maar; het is maar goed dat er niet meer zijn, want op dit soort heerlijk avondjes is het altijd een hels kabaal, de volgende stap zou burengerucht zijn.  Vorig jaar was mijn broertje zijn lootje kwijt. Er werd een Neef van Vaderskant ingeschakeld om te ontdekken wie wie nu had. Dit jaar is het Jongste die niet meer weet wie hij heeft, dus is Neef weer aan het ontrafelen.


Vandaag kwamen de lijstjes per mail binnen van mijn nichtje en haar gezin. Ik zeg: Gesticht, alle vijf! :-)



Verlanglijstje Oudste Nichtje (18):
- tijdschriften (cosmogirl, cosmoplitan, glamour, fancy)
- haarknipjes (normale)
- nep uggs (action)
- zwarte panty (maat 38)
- kaarten chippen dales
- tongpiercing
- gouden tand
- bezem
- spiraaltje
- klompen maat 39
- nepwimpers
- nagellak
- nep leren legging (maat m/s)


Verlanglijstje Nichtlief: 
- mooi weer +/_ 25 graden
- mascara zwart
- long drink glazen
- sexy lingerie
- glazen bloemenvaas
- steradent ( met spoed)
- stoeptegel
- prinsessen spullen

Verlanglijstje Jongste Neef (14):
- deodorant axe
- chocolade letter melk (mijn hele naam)
- playboy
- energiedrank
- koper
- banaan met groene schil
- chips zak
- zak chips
- potje zout
- alles van de sexshop
- jou
- auto spiegel
- klimrek
- rare dingen

Verlanglijstje Aangetrouwde Neef:
- zwarte sokken maat 46
- thermometer voor buiten
- vetbolletjes of iets anders voor de vogels (buiten)
- zwarte sjaal
- een plakletter  S  voor op mijn auto (kleintje)
- mondharmonica
- anus bleek middel
- blonde verf
- sleutel hanger van mike de boer, gordon of andere homo’s
- plakplaatjes van Jody Bernal
- stoepkrijt
- boodschappen
- voetbalplaatjes
- huis anubis knikkers
- enkeltje treinkaartje Klein Provinciestadje- Nog kleiner Dorp
- roze glazuur voor mijn cup cakes
- handtas waar mijn chiwouwa in past
- mannen string
- playgirl
- extentions  voor mijn haar

Verlanglijstje Middelste Nicht (16):
- vaseline
- haarschuifjes/ knipjes (zwart)
- chocola (melk met nootjes)
- mac donalds cadeaubon
- deodorant roze
- schildpad
- navelpiercing
- panty zwart maat xs/s
- legging zwart maar xs/s
- nep leren legging maat xs/s
- penisboek
- drank (ammaretto, pasoa etc.)
- klein zoet geurtje
- fiets
- neus correctie
- massage
- slingers voor mijn verjaardag (17)
- muntjes voor de boulevaard, bills bar, boode, ratstake of een andere leuke tent
- oordopjes voor mijn mobiel
- uilenbal (voor nieuwe hobby)
- make-up
- foto van jou of beatrix
- sieraden (grote)
- nep wimpers
- nagellak
- live concert van jou!
- striptease van jou
- enkeltje van Nog kleiner Dorp- Klein Provinciestadje



En verder viel net de nieuwe Flow op de mat die er weer veelbelovend uitziet, ben ik vanmorgen in het zonnetje gestart met Start to Run, is het prachtig weer, komt mijn broertje vanmiddag langs met zijn gezinnetje, heb ik de hele dag vrij, bracht de postbode een enorm kek rokje voor me mee, en vertelde Oudste mij gisteren dat Meisje B. de moeder van zijn kinderen wordt. (okee, die laatste was wel even slikken) Kortom: het is er weer eentje: Een dag met een gouden randje!

maandag 31 oktober 2011

Home Sweet Home # 28

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Gisteren was ik heel allenig in huis. Prins en Jongste waren voetbal kijken en Oudste was op bezoek bij meisje B. Alle tijd dus om eens even flink op te ruimen. Wat ik niet leuk vind. Wat ook niet echt goed lukte. Ondanks de onlangs verworven techniek. Ik kreeg er kop noch staart aan. Maar zeg nou zelf: van zo'n aanblik loopt toch iedereen gillend weg?


Uiteindelijk is alles goed gekomen. Met deze kamer en zijn enorme hoeveelheid (schone) was, dan. De rest van het huis kwam helaas niet meer aan bod, want ik vond dat ik een uurtje op de bank met een roseetje wel verdiend had! En daarna had ik geen zin meer. :-)

zaterdag 29 oktober 2011

Looking back

1 april 2009. Het was een roerig jaar. Op het werk liep het niet soepel (mot met de baas, onder andere), we waren nog bezig met het staartje van de verbouwing/uitbouw van de keuken en oh ja, ik was ook nog bezig met afstuderen. Omdat er op het werk nogal wat spanningen waren, en één van mijn collega's al zou vertrekken, dacht ik dat het wel even goed was om er een beetje lucht in te brengen. Dat werkte wel. Ik moest van de week aan dit verhaaltje wat ik op hyves had gezet denken, toen mijn baas-van-toen bij mij op het werk was. 


Ja.

De keuken is klaar. En inderdaad: Splendid! Splen-did! De skilder is vertrokken en er zijn nog maar een paar kleine details te doen, zoals radiatorbekleding (Neen, wij hebben géén vloerverwarming, nee.), terras (in de maak), eettafel (coming up), bijkeuken (euh) en meer van dat soort futiliteiten. Dus eigenlijk is mijn missie volbracht. Het is geworden wat we ervan verwachtten, bijna beter.

En dan val je toch een beetje in een soort van gat. Djeez. Ik ben blijkbaar een echte Material Girl. Voor mij geen diamonds & pearls, maar doe mij een kek behangetje en een geinig keukentje, en ik ben dolgelukkig. Te erg voor woorden, maar heus waar. Ik wil bij spreken van wijzen iedere argeloze voorbijganger wel naar binnen trekken om onze Traumküchen te bekijken bewonderen. Heb het ook wel gedaan overigens, maar op de 1 of andere manier wordt het daar meteen een stuk minder spontaan van, ofzo. Ook de angstige blik in hun ogen verpestte de lol een beetje. Dus dat doe ik maar niet meer. Maarr: het is gewoon donders mooi geworden! Jeuh!

Ook het essay is nu ein-de-lijk klaar. Ongelovelijk maar waar. En het gekke is: hoe zeer ik er ook naar heb uitgekeken, nu het dan zo ver is, ben ik veul minder blij als dat ik had verwacht. Toch een beetje jammer. Maar goed, oma zei altijd: "Prijs de dag niet voor het avond is". Ik heb dus nog steeds kans om met vlag en wimpel te zakken voor het eindgesprek. Dus misschien komt die blijheid wel pas wanneer ik ‘ut papiertju’ echt life in handen heb, je weet het niet! Misschien is het ook wel handig om mij hier en daar enigszins te gaan voorbereiden op dat gesprek; dat verhoogt de kansen op slagen wel een beetje, denk ik. Maar. Geen zin. Dus dan zoek je toch een middel om je gaten mee te vullen.

Waar ik ongeloveloos van kan genieten is en dag als vandaag. 1 april: ik vind het geweldig! De bloedjes van kinderen hier zijn doorgaans een makkelijk slachtoffer. Maar nu ze wat groter worden is er voor mij geen lol meer aan. Punt 1: Ze trappen nergens meer in. Punt 2: Ze halen zelf (heel flauwe) grappen met mij uit! Nah! Ik zeg: Voor Galg En Rad, die kinders. Bah.

Maar gelukkig heb ik een nogal kneuzige baas. (Voor meelezende collega’s: Niet door vertellen, anders zit die opslag bij het volgende functioneringsgesprek er zeker niet in. HAHAHA! Alsof je OPSLAG kunt krijgen in de zorg! Maar. Ik dwaal af.)

Vanmiddag vroeg ik of hij even tijd voor mij had. Dat had ie. En ik gaf hem de volgende brief:

Het Dorp, 1 april 2009.
Betreft: verzoek om ontslag

Geachte meneer R.

Ik heb de laatste drie jaar met plezier bij I. gewerkt. In het afgelopen jaar heb ik met succes mijn studie MWD afgerond en inmiddels heb ik een andere baan geaccepteerd waarin ik de opgedane vaardigheden meer dan in mijn huidige functie zal kunnen toepassen. Ik verzoek u mij daarom ontslag te verlenen per 1 mei 2009.

Ik zal ervoor zorg dragen dat de lopende trajecten goed gedocumenteerd worden achtergelaten, zodat mijn opvolger daar zonder problemen mee verder kan. Mochten er in de toekomst toch nog vragen zijn, dan ben ik bereid om die ten allen tijde te beantwoorden. Ik heb nog twee weken aan vakantiedagen staan, die ik graag zou willen opmaken voor mijn vertrek. Ik hoop dat dit niet op al te grote bezwaren stuit.

Ik bedank u voor de prettige tijd die ik bij I. heb gehad. Ik hoop dat wij elkaar bij volgende gelegenheden nog eens zullen tegenkomen. Ik wens u veel succes en voorspoed bij de komende ontwikkelingen.

Hartelijke groet,
Evelyn


En als je dan weet dat er enorme ontwikkelingen op komst zijn.. Ontwikkelingen als in locaties door elkaar husselen, mensen op andere plekken moeten onderbrengen.. Dan kun je je wel voorstellen dat je je als baas onder een vreselijke druk staat en je verskriklek genaaid voelt als je er achter komt dat je het met ingang van 1 mei moet doen met één begeleider in plaats van met drie. Ha!

Nah, hij ging d’r in! Met beide benen en met boter en suiker. Hoe superieur kun je je dan voelen zeg! Om zo lang mogelijk te wachten met de woorden: 1 april! Heerlijk. Zat ik even aan de spreekwoordelijke andere kant van de tafel. Kruipen, kreng! En dat deed ie. Nadat ik hem uit zijn lijden had verlost. Hij gleed letterlijk (ongelogen, echt waar) van zijn stoel, op zijn knieën op de grond. Bijna –bijna!- spuugde ik over hem heen. Maar neen, zo een onmensch ben ik ook weer niet.

Maar men, wat voelde dat goed. Even de kaarten opnieuw verdelen. Even een glimpje mens in de manager ontwaren. Even met de zweep er over. Maar ook: even humor en lachen. Dat is goed. Dat klaart de lucht.

Ja.

Ik ben mij er eentje. 

donderdag 27 oktober 2011

Ontmoeting met een oude bekende

Ik kom maar niet toe aan verhaaltjes schrijven hier. Terwijl ik dat wél heel erg leuk vind. Ik zat op het toilet vanavond (informatie waar je niets aan hebt) en ik dacht er over na hoe dat nu eigenlijk zo komt. Nou. Eigenlijk heel simpel. Ik ben gewoon te gelukkig. Is dat nou niet mooi?


Ik heb in mijn leven heel wat dagboeken volgeschreven. Leuk om terug te lezen, maar ik merk een patroon op: Juist als het minder goed met mij ging, schreef ik veel. Een soort therapie was het, zeg maar. Nu ben ik dit blog niet begonnen om ellende van mij af te schrijven. Sterker: ik merk dat ik juist de ellende enigszins buiten de deur hou hier. En dat is goed. Ik merk ook dat ik -wanneer het niet helemaal lekker gaat- meer stil ga staan. Letterlijk dan. En als ik stil sta, is het makkelijk om te gaan zitten. Als ik zit, is het makkelijk om de laptop aan te zetten. Enzovoort. This very moment gaat het bij-zon-der goed met mij. Ik sta niet stil, ik dender een soort van door. Maar morgen vrij, dus tijd genoeg om even op de rem te trappen. 


Een nieuwe baan vergt altijd vrij veel energie. Ik dacht dat dat nu niet het geval was: ik vond (en vind) het verschrikkelijk leuk vooral. Ik heb werk voor veertig uur. Dit moet gebeuren in 24 uur. En, wat het mooiste van alles is: Ik ga niet eens proberen om dit in 24 uur te proppen, maar schuif af, delegeer, regel en krijg het toch enigszins rond. Deze baan had ik alleen dáárom al een jaar of vijf geleden nooit kunnen doen. Dan had ik alles zelf willen doen, omdat ik vond dat dat part of the job was. Nu schift ik meer, en dat wordt goed ontvangen door mijn naaste collega en mijn baas. Meer en meer vind ik mijn plekje, profileer ik mij, weten mensen wat ze aan me (kunnen) hebben, blus ik brandjes waar nodig, laat soms ook steken vallen, maar pak deze weer op en ondertussen ga ik fluitend naar mijn werk. Wat een zegen is dat.


Vandaag was er een soort van 'afsluiter' cq hoogtepunt. Ik werk sinds juni 2006 voor deze stichting. De manager die mij aannam, was een fijne vent, maar absoluut ongeschikt als manager. Ik heb heel wat met hem in de clinch gelegen. Dat lees je terug in de functionerings-verslagen. Waar het eerste jaar de rode loper werd uitgelegd, was het het derde jaar kommer en kwel. Waar ik eerst kritisch durfde te zijn, was ik in het derde jaar een schaduw van mezelf, twijfelend aan mijn capaciteiten. Elke move die ik maakte als Senior-Begeleider werd in twijfel getrokken. 'Je hebt dit nu zó gedaan, maar waarom heb je het niet zó gedaan?' Pfff. Gelukkig deed zich de kans voor om op een andere locatie, onder een andere manager en coördinerend begeleider aan de slag te gaan, met medeneming van een aantal cliënten. Daar werd alles aan mijn vakkundigheid overgelaten: "Doe wat je denkt dat goed is, als wij het idee hebben dat het niet goed gaat, trekken we aan de bel." En er werd niet of nauwelijks aan de bel getrokken. Andersom vonden zij mijn komst 'verfrissend'. Door mijn manager werd ik attent gemaakt op de vacature van coördinerend begeleider op een locatie elders. Dat op zich is al een compliment. Ik kreeg de baan en werd meteen overspoeld door nieuwe mensen en dingen, maar nam alles gretig in mij op. Stichtingsbreed is er een nieuw roosterprogramma in gebruik genomen. Alle CB-ers zijn daar in geschoold. Ik niet, want ik was nog niet gestart in mijn nieuwe functie. Maar ik werd bijgepraat en deed de dingen zo goed als ik kon. (dat er een collega voor 24 uur uitviel, haar diensten zouden worden opgevuld door een invaller, oh nee toch niet, los het maar op, was een euh.. Ik haat het woord: Úitdaging. Maar; wél goed gekomen) Nu is er in mijn team één dame die werkelijk álles tegen heeft. Zij is (dus) langdurig ziek. En dáár ging iets fout in de ziektemelding. Ik werd daarover gebeld door iemand van de uitrol van het Nieuwe Rooster Gebeuren. En laat die Iemand nu nét mijn oude baas zijn. Die niet wist dat ik op deze plek zat. En die, op mijn vraag in ons laatste functioneringsgesprek of hij mij in de functie van coördinerend begeleider zag, volmondig en zonder twijfel "Nee" antwoordde. Die een half jaar geleden zijn functie als locatiemananger heeft neergelegd en nu (qua functie) in dezelfde salarisschaal als ik zit. Wat helemaal geen schande is (hij had het alleen drie jaar eerder moeten doen), maar die ik nu ontmoette op gelijke hoogte. Wat ík op mijn beurt weer erg verfrissend vond. Want: Ik kon mezelf zijn. Ik kon gebbetjes maken met mijn baas waar hij getuige van was (want ik heb volgens mijn de liefste baas van de wereld), met mijn collega's, en toch hoefde ik niet op mijn woorden te letten; niets van wat ik zei wordt tegen mij gebruikt. Zo gewoon, zo zoals het zou moeten zijn, maar zo fijn dat dat niet meer hoeft. Zoals het 'onder hem' wel was. De ultieme 'wraak', zeg maar. Gewoon zijn zoals je bent, en dat dat dan goed en genoeg is. En hij is er getuige van. Heerlijk.


En dan heb ik het alleen nog maar over mijn werk! Niet eens over de kindjes, Prins Op 't Witte Paard, familie en vrienden. Waar het allemaal ook bijzonder goed mee gaat en waar ik ook ongelofelijk blij mee ben.


Pfoe. Kan een mens ook uit elkaar barsten van geluk?



maandag 24 oktober 2011

Home Sweet Home #27

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Dit weekend hadden wij twee dótjes van kindjes over de vloer. Het is eventjes wennen, maar als je gewoon even op je eigen rem trapt, is het ritme snel gevonden. Ik was vergeten hoe rustgevend het is om een babietje de fles te geven! En ook dat zulke kleintjes zoveel aandacht vragen, maar dat vond ik wel leuk. Wat ik niet was vergeten, is de zooi die je hebt. Maar ook die is zo weer opgeruimd. (Als je 'savonds tenminste nog energie over hebt om op te ruimen, haha!) En oh, wat is het fijn dat we eigenlijk niet meer in de massa in het speelbos hoeven te lopen..
Ik heb het liefste neefje en nichtje van de wereld, en hun papa en mama hebben heerlijk genoten on Barcelona!



Dit meisje lacht de hele dag! (bijna dan)
Op de motor bij Grote Neef (Jongste)

Broer en zus. "Zusjé!" Oh ja, zusjé.
Het genot van Het Kroelen. 
(En zwarte sokken bij de cross rondhobbelen.)

En wat is het nu stil, kaal en vooral netjes in huis...!

maandag 17 oktober 2011

Home Sweet Home # 26

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Vandaag zou ik eigenlijk gaan werken. Ik heb besloten om dit naar vrijdag te verschuiven. Fijn dat dat kan, zeg. Ik vind het een luxe! Ik ontdekte de zogenaamde Pomodoro-technique. Het werkt best wel bij mij, ik heb vanmiddag bergen werk verzet. En dat terwijl ik vanochtend maar niet op gang kon komen. Meestal is dan de hele dag vergupt, omdat ik dan vervolgens in dat hangerige blijf eh.. hangen. Zo niet vandaag..!

Ik dweilde de keukenvloer..
Ik schrobde de plee..
Ik poetste de badkamer..
Ik schilderde de halve trap..
Markeren waar gestapt kan worden, anders gaat het
holderdebolder de trap af :-)
En nog allerlei kleine huishoudelijke zaken welke niet zijn vastgelegd. Kortom: Voor mij werkte het! Morgen op het werk maar weer even uitrusten..! :-)