maandag 27 juni 2011

Home sweet home #17

Vandaag geen home sweet home wegens:

1. gebrek aan inspiratie
2. geen geschikte foto's te maken, vanwege énòrme puinhopen die ik nu eerst maar ga opruimen

Volgende week wellicht weer..!

Voor andere Home sweet home deelnemers, kijk bij Barabaramama!

vrijdag 24 juni 2011

Sollicitère


Een sollicitatiegesprek om half negen in de ochtend. Dat is geen goed plan niet. Helemaal niet als je in een stad(je) moet zijn waar je de weg totáál niet kent. (Ik ben nog nooit, nimmer in één keer naar de plaats van bestemming gereden daar, nooit) Maar goed, met een kwartier vroeger van huis, zou het goed moeten gaan. 


Dacht ik. 


Niet dus. Ik was helemaal en totally lost. Ik had een vodje papier bij me met de routebeschrijving en dat gaat normaliter eigenlijk altijd wel heel goed. Zo niet in Het Stadje. En dus ook vandaag niet. Gelukkig had ik nog een stratenboek in de auto van 1993. Die heeft me uiteindelijk wel weer op het rechte pad gebracht, gelukkig. 


Helaas was ik wél vijf minuten te laat. Whaaaah! Dat wil je niet, als je gaat solliciteren. Je wilt gewoon je auto tien minuten voor tijd parkeren. Maar goed. Ook hier raakte ik niet in paniek (jee, zou later als ik groot ben dan toch echt zijn begonnen?) Het helpt niet als je totaal gestressed binnen komt als je een sollicitatiegesprek hebt. 


Ik had mij ook niet heel goed voorbereid. (ook al niet) Ik ben er gaan zitten als Evelyn. Zonder verhalen en zonder opsmuk. Dit is het, meer is er niet van. En wat ik óók al niet wist, is dat ik éérst een gesprek had met misschien-toekomstige-directe-collega én het locatie hoofd, en daarná nog met drie leden van mijn het team. Ik wist het niet, gewoon. Gister was er wel ergens ver weg een lampje gaan branden, maar ik dacht: Nèh, dat zal wel niet. Toch? Wel dus.


Oftewel: alle omstandigheden waren me niet gunstig gezind.


Maar.


Ik kwam wel in een soort van flow. Ik zat helemaal goed daar in beide gesprekken, ik voelde me lekker, het ging helemaal prima. Er was beide keren een klik met alle gesprekspartners, en dat geeft je een boost.


Vanmiddag om 13 uur werd ik gebeld.


IK HEB DE BAAN!!! Jeeh! 


Na de vakantie ga ik aan de slag als coördinerend begeleider van een kippenhok team van 9 dames  op een locatie van 12 bewoners met uiteenlopend hersenletsel. Woeii!

dinsdag 21 juni 2011

Provinciaaltje goes Grote Grote Stad

Gisteren vertrok ik naar Amsterdam. Ik had het helemaal uitgedacht: Ik zou mijn auto parkeren in Klein Provinciestadje, omdat ik anders helemaal niet meer per trein in Het Dorp zou aankomen (Nachttreinen kennen we niet hier). Het begon er al mee dat de parkeergarage vol was (terwijl er een bordje VRIJ voor stond). Dan maar 'buiten' parkeren, maar geen kleingeld. Dus eerst maar chipknip opladen. 


Vervolgens vertelde de aardig dame achter het NS-loket mij dat ik nog niet kon reizen met mijn net verworven OV-chip, die ik met € 50,- had opgewaardeerd. Dit moest ik per mail aanvragen of zoiets. Dát hadden ze mij niet verteld bij de aanschaf; alleen dat ik de kaart moest laten activeren voor de 1e of 2e klasse. Gelukkig schoot de dame mij te hulp door met mijn e-mailadres de kaart te activeren (ik weet het fijne er ook niet van). 


Daar ging ik dan eindelijk. Naar een leuk seminar. Die nogal uitliep. Waarna ik op een drafje naar Amsterdam CS ging. Enigszins in de rats, maar gelukkig haalde ik mijn trein. Ik was echter zo dom om uit te stappen in Hilversum, omdat dit op mijn van te voren uitgeprinte reisschema had staan. (mak schaap als ik ben) Toen ik daar stond en de borden bestudeerde, zag ik dat de trein naar 't Oost'n niet meer ging. Ik herhaal: Niet meer ging. Tot Amersfoort zou ik nog kunnen komen. Daar stond ik dan. O.04 uur 'snachts, wetende dat ik niet thuis ging komen met de trein. Maar, en dat is een enorme sprong vooruit: Ik raakte niet in paniek. En dat was een prettige ervaring. Ik at maar eens een appeltje en wachtte op de trein naar Amersfoort. Iets anders kon ik toch niet doen, daar op dat verlaten station.


In Amersfoort heb ik met een taxichauffeur onderhandeld, en zo kwam ik voor € 50,- minder dan op de teller stond in Klein Provinciestadje. Toch nog een dikke € 110,- lichter, maar: beter dan overnachten op het station, dacht ik zo.


Kortom: Een hele ervaring rijker en een zakje met geld lichter heb ik met plezier aan dit seminar deelgenomen. Veel inspiratie opgedaan voor het sollicitatiegesprek van aanstaande vrijdag. Ik binn gespannt.. 


Mij krijg je niet meer gek vrijdag: Ik heb deze week wel voor hetere vuren gestaan.

maandag 20 juni 2011

Home sweet home #16

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.                Die deze week een prachtige lamp in de kijker heeft van haar eigen Barbarapapa!

Deze week oogstte ik de eerste krop sla uit eigen tuin, Hoe heerlijk! 



En radijsjes, die ook. En ik hou niet eens van radijsjes..Maar! Eigen oogst is goud waad, dus belandden ze wel in mijn salade. Waar zowel Prins als Oudste als Jongste hun neus voor ophaalden. De mannen hier in huis eten principieel geen sla.

Nou ja. Des te meer is er over voor mij.


En aardbeitjes, ook nog. Je kun er nog geen beschuit mee beleggen, zo langzaam gaat het allemaal, maar lékker dat ze zijn! Zó van de plant, zonder toegevoegde... iets!


Volgend jaar wordt mijn één bij één moestuin er eentje van minstens twee bij twee..! (als die rode bieten, bloemkool, bosuitjes en wortels tenminste nog iets gaan doen...)



woensdag 15 juni 2011

Opzij opzij opzij

Vandaag had ik heerlijk een dag vrij, dus sprak ik met Schoonzus af dat ik vanmorgen mijn verse Nichtje zou komen bewonderen. Mijn oude tantes kwamen ook op kraambezoek, dus dan zag ik die ook nog eens, twee vliegen in één klap. Omdat ik vond dat ik ook weer nodig eens naar vriendinnetje A moest, en omdat zij twee koters van twee en vier heeft, had ik bedacht dat het ook wel leuk zou zijn als ik D, a.k.a De Neef Van Eef mee nam. Konden die kids mooi spelen, en had Schoonzus even de handen vrij voor alleen Nicht. 


Ik vond dat ik het allemaal goed had bedacht. Op papier zag het er ook prima uit. Alleen. Ik woon in A. Schoonzus woont in B. Vriendinnetje woont in C. En die drie plaatsen liggen in een keurige driehoek, met ongeveer 25 á 30 km er tussen. En ik had er niet aan gedacht dat het wel aardig zou zijn als ik De Neef Van Eef nog weer even bij de rechtmatige ouders terug zou bezorgen. Dus vandaag reed ik van A naar B, naar C, naar B en tenslotte terug naar A. 


Bovendien was ik een klein bietje vergeten dat je bést wél druk bent met zo'n mannetje. Het is een keurig en lief mannetje, maar hij weet nog niet helemaal dat zand ín de zandbak hoort, dat je op je bíllen van de glijbaan moet gaan, dat die kinder-golfclub niet om mee te timmeren is en dat een buitenlamp niet om op te zitten is. En niet te vergeten dat een open hek niet betekent dat je de Wijde Wereld in kunt trekken, zo snel als je beentjes je kunnen dragen.


Allemaal helemaal niet erg, maar phoe, Tante Eef had wel een beetje het gevoel van opzijopzijopij. (Niet veel meer gewend, hè.. Met pubers die óf op de bank hangen, óf de deur uit zijn..!) En ik had niet gerekend dat er bij vriendinnetje A ook nog een neefje was plus buurjongetje. Zes kinderen met instrumenten is vertederend, maar je zou het geluid ervan moeten kunnen uitzetten.


Om half vijf kreeg ik een bericht van Prins dat hij moest overwerken. Tuurlijk. Hoeft ie zelden, maar alleen als ik op pad ben, lijkt wel.


Niettemin was het zeer gezellig met Neef op de achterbank. (hoewel, de halve weg achterom zitten of in de spiegel kijken, is niet bevorderlijk voor de verkeersveiligheid, natuurlijk) In B. reed ik zo de spits in, en kreeg ik twee keer een sms van twee dames die voor school waren geslaagd, hoera!


Omdat mijn hele planning toch al in de soep was gelopen, en ik nagenoeg langs het huis van één van die twee dames kwam, besloot ik haar maar meteen persoonlijk te feliciteren, samen met Neef.


Kort geweest en toen maar Neef afleveren. Broerlief héél kort gezien en wat nieuwsflitsen uitgewisseld, en toen maar weer in de auto op weg naar huis. Ik bedacht dat ik het niet zou redden om voor sluitingstijd mijn bestelde brood bij de bakker op te halen. Dus Zoonlief ingefluisterd dat hij het zonnetje van mijn leven is en of hij misschien... Ja hoor, mam! (Jeeh!)


Anderhalf uur nadat ik bij vriendinnetje A in C was vertokken, kwam ik via B. weer thuis in C. 


Waar de was nog buiten hing. In de regen. 


Nu maar even bijkomen van mijn vrije dag..!

maandag 13 juni 2011

Home sweet home #15

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Wat is er fijner dan op een mooie Pinksterdag, na een leuke dag, je te warmen aan een zelfgestookt vuurtje, met in de ene hand een biertje en aan de andere hand je Prins op het witte paard [zonder paard]? NIETS! Helemaal niets!


zaterdag 11 juni 2011

Handwriting Tag

Van haar ving ik dit stokje. Leuk! Ooit heb ik via een site (ik weet niet meer welke) mijn eigen handschrift om laten zetten in een Eigen Font. Ook leuk! Ik kan er verder niets mee, niet versturen of zoiets, alleen maar printen, maar toch vind ik het leuk! Hoewel de letters wel verder uit elkaar staan dan ik zelf schrijf en ik 'in het echt' wel ietsje rechter schrijf, vind ik het nog steeds leuk! (had ik al gezegd dat het leuk is??!)



woensdag 8 juni 2011

Grote voorjaarsopruiming

Omdat wij op zolder slapen, is er een klein bietje gebrek aan kastruimte. Of nou ja, gebrek is het ook niet echt, het is meer dat het wat onhandige kastjes zijn, met al die schuine kanten. Mijn kleding had ik dus her en der liggen. 'sMorgens eerst een expeditie door de kledingjungle, voor ik aangekleed was.


Gisteren was het klaar. Ik heb al mijn kleding in wasmanden gegooid en naar een verdieping lager verhuisd. Op de speelkamer (zo noemen we die nog steeds; er wordt nu voornamelijk op de PS3 gespeeld, dus die naam kan nog wel) staat een grote ingebouwde kledingkast. Die was volgestouwd met van alles. Of volgestouwd.. Op zich viel dat nog wel weer mee, het was meer een kwestie van opnieuw inpakken, en nu past mijn volledige garderobe er bij. Het zal nog wel even wennen zijn, maar ik ben enorm blij! De douche is ook op deze verdieping, dus in feite is het zelf handiger. 


Zo alles bij elkaar ziende, denk ik eigenlijk dat ik voorlopig geen nieuwe kleren nodig heb..



maandag 6 juni 2011

Home sweet home #15

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.
Kijk daar voor meer deelnemers..!

Na een week van 32 uur werken, een geweldige maar vermoeidende dag op Dauwpop en twee verjaardagen, heb ik vandaag eindelijk heerlijk een dag helemaal vrij.

Wat zal ik eens gaan doen met die al die vrije tijd?


Stoffen & zuigen?

De keuken opruimen?

De tuin schoffelen?

Boodschappen doen?

De badkamer poetsen?

De was opruimen?

Of eindelijk dat rolgordijn op zolder 
maar eens ophangen?


Zucht. Het werk van een huisvrouw is nooit gedaan..!

zaterdag 4 juni 2011

Martin

Martin is een jongen van 24 jaar, die bij zijn geboorte een hemiparese op liep, die zich manifesteert in alle vier de ledematen. Martin kan lopen, ook langere afstanden ( >1 km) maar hij heeft een dronkemansloop. Verder heeft hij niet voldoende beheersing over zijn mondspieren met als gevolg overmatig speekselvorming, die hij niet op een adequate wijze kan binnen houden. Zijn fijne motoriek is niet voldoende ontwikkeld. Hij heeft een spraakgebrek, maar mensen die willen, kunnen hem verstaan.

Martin heeft op het revalidatiecentrum onderwijs gevolgd, hierna is hij naar een kwekerij gegaan, die onder de paraplu van een grote instelling ondersteunende dagactiviteiten biedt. Deze dagactiviteiten zijn werkgerelateerd. Zo is het voor Martin niet een activiteitencentrum, maar gewoon 'zijn werk'.

Martin heeft een soort driewiel-ligfiets, waarmee hij bij mooi weer naar zijn werk gaat. Dit is ruim tien kilometer. Zo houdt hij zijn conditie op peil en traint hij ondertussen ook zijn lichaam.

Martin kwam drie jaar geleden op een locatie binnen onze stichting wonen. Het was een onzekere jongen, die snel van zijn apropós was en niet zo goed met stressvolle situaties om kon gaan. Op zijn eerste dag bij ons vond ik hem huilend aan tafel in de huiskamer. Hij had Robbie ontmoet en was hier danig van onder de indruk. In de gehandicaptenwereld kent iedereen elkaar. Robbie met zijn grote verschijning en dito mond maakte enorm veel indruk op de iele Martin, die volgens de etiquette leefde en vond dat je moest doen zoals het hóórt. Zijn coping was zodanig laag, dat hij hier enorm veel last van had. Er hoefde niet erg veel te gebeuren, of we moesten hem van het plafond afschrapen.

Martin heeft veel geleerd: soms op een harde manier. Hij wilde graag rijles nemen in een aangepaste auto. Het kwam hard aan toen hij na een proefles te horen kreeg dat hij tè gehandicapt was om te leren autorijden.

Martin is een lange weg gegaan. Hij is enorm gegroeid in die paar jaar. Vorig jaar verhuisde hij mee naar een andere locatie. Hier is meer plaats voor zelfstandigheid en Martin gooit hier zijn ziel en zaligheid in. Zijn leefruimte is ook groter, en hij heeft de beschikking over een eigen badkamer. Over een paar jaar gaat hij binnen een andere stichting wonen; hij krijgt daar een eigen appartement en wil hier dolgraag naar toe. Het is een ouderinitiatief, waar ook zijn ouders deel aan nemen. Omdat het meestal een erg langdurige kwestie is tussen de plannen voor zo'n initiatief en de sleuteloverdracht, heeft Martin besloten om de tijd dat hij nog bij ons woont te gebruiken om zo zelfstandig mogelijk te leren worden.

Hij heeft leren wassen, en dit gaat hem goed af. Had hij in het begin nog wel eens zijn mobiel in zijn broekzak zitten, of stampte hij de wasmachine met geweld helemaal vol (waardoor het niet schoon werd en de wasmachine aan de wandel ging), tegenwoordig weet hij wat bij elkaar kan, hoeveel er in een machine kan en controleert hij zijn zakken. Hij vraagt hulp bij het vouwen en het opruimen, maar voert hierover zelf de regie. We zijn nog samen aan het zoeken hoe hij dit ook zelfstandig kan realiseren; dit is niet gemakkelijk, maar Martin geeft niet zomaar op.

Hij maakt zelf zijn kamer schoon. Hij ontvangt nog minimale hulp van de huishoudelijke dienst; heeft dit op eigen initatief en in goed overleg zelf meer en meer overgenomen, met behulp van ons. Niet omdat hij het nu zo leuk vindt, maar gewoon, omdat het hem een enorme kick geeft zelfstandig te zijn.

Van een jongen die dacht dat hij niets kon, is hij inmiddels gegroeid tot een eigengereide en eigenwijze jongeman, die soms keihard op zijn gezicht gaat, maar dit draagt als een echte kerel: hoort er bij. Drie jaar terug was hij een jongen die totaal niet met stress om kon gaan (een maaltijd die vijf minuten later startte, betekende dat hij zichzelf in de arm beet, zichzelf een klap in het gezicht gaf en met losliggende zaken in zijn kamer ging gooien) Nu is hij een jongeman die natuurlijk nog steeds stress ervaart, maar dit op een goede manier kan reguleren. Hij piept de dienstdoende medewerker op als zijn computer vastloopt. Hij kan dit prima zelf oplossen, maar heeft het soms nog nodig dat iemand de situatie voor hem ontrafelt: Wat is er aan de hand? Is dit een crisis of gewoon vervelend? Vergaat de wereld als dit probleem niet kan worden opgelost? Dat alleen is vaak al voldoende. Hij gebruikt de pieper minder en minder.

Vorige week belde hij me vanaf het werk: Er was een vervelende situatie ontstaan tussen zijn baas en diens leidinggevenden: een werkconflict. Zijn baas nam per direct ontslag en stelde alle deelnemers op de hoogte van het hoe en waarom. Dit veroorzaakte een enorme onrust onder de deelnemers. Sommigen gingen gooien met dingen, anderen zaten in een hoekje te huilen. Martin belde naar de woonlocatie en vertelde wat hem dwars zat. Ik heb samen met hem de situatie doorgenomen: Wat kun je doen om deze situatie te veranderen? Niets. Wat helpt? Rustig blijven en er over praten. Het gesprek duurde nog geen vijf minuten, en Martin kon rustig het gesprek beëindigen.

Martin zegt dat hij een hoop bij ons heeft geleerd. Ik zeg dat Martin zijn eigen krachten heeft ontdekt, en hierbij nu en dan bij de hand werd genomen, maar het leeuwendeel van deze zware weg zelf en alleen heeft afgelegd.

En natuurlijk is Martin nu en dan nog van het padje af. Als een stel jongens uit een auto hangen en hem uitschelden voor debiel.  Als een medebewoner eerder van tafel gaat, terwijl hij zijn dankgebed nog niet heeft gedaan. (dat hoort niet) Als hij niet gewoon hoort wat hij verwacht te horen van ons. Hij loopt dan snel weg, op zijn typische spasten-manier, geagiteerd en met een boos gezicht. Meestal duurt het niet langer dan een kwartier voor hij zich weer meldt en hij het 'uit wil praten'. Prima manier.

Het duurt nog zeker wel twee jaar voor Martin in zijn spikfonkelnieuwe appartementje zit, maar als je het mij vraagt, zou hij zich nu al heel prima redden. Één van de meest gegroeide bewoners die ik heb meegemaakt in mijn vijfjarige carrière in mijn werk met mensen met hersenletsel.

Mooi man.

woensdag 1 juni 2011

The sky is the limit

Ik ben begin vorige week gestart met de zogenaamde droombaanreis. Daar kun je alles van vinden. Die verhalenverteller is een gladjanus, wat een utopie, wat een glijverhaal en ga zo maar door. Het kan mij niet schelen. Ik vind het dondersgaaf. Ik heb er nu een paar opdrachten op zitten en ik knap er enorm van op. Had ik dat dan niet zelf kunnen bedenken allemaal? Ja hoor, dat had ik best. Maar ik had een duwtje in de rug nodig. Die heb ik gekregen. En ik ga als de brandweer, heerlijk.

Het houdt in dat je ongeveer twee keer per week een soort van huiswerkopdrachten moet maken. Dit kan niet goed of fout gaan, je doet het meer voor jezelf. Er zit een tijdslimiet aan, het is aan jou of je je hier aan wilt en kunt houden. Voor vandaag moest ik aan minstens vijf mensen vragen wat zij vonden welk groot talent ik had. En ok, ik moest wel even over een drempeltje heen, maar ik heb het maar gewoon gedaan, en weet je: Heeeerlijk is dat! En ja; tuurlijk is een stukje zelfbevlekking, maar goed, soms hebbie dat even nodig. Ik heb besloten dat ik de antwoorden ga terug geven, en ieder die de moeite heeft genomen mij antwoord te geven, zelf ook te laten weten wat ik vind wat hún talenten zijn.

Vandaag nam ik een behoorlijke sprong in het diepe en ging naar mijn bazin. Soms moet je gewoon eens over je grenzen heen kijken. Ik heb er geen spijt van; het was een zinvol en prettig gesprek. Vind er van wat je wilt; voor mij werkt het..! 



Morgen heerlijk met de mannen naar Dauwpop. Ook leuk!