maandag 26 september 2011

Home Sweet Home #24

Op de valreep, het kan nog wel he? 
Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Zaterdagavond was ik heel alleen thuus. Heerlijk. Een beetje aankeutelen, maskertje hier, nagellakje daar, filmpje kijken, wijntje drinken, en ik ben volmaakt gelukkig. Wetende natuurlijk dat de mannen allemaal weer huiswaarts zullen keren. Een enórm groot voordeel van alleen thuis zijn, vind ik ook dat het allemaal zo heerlijk ópgeruimd blijft. Ik had er zaterdag overdag een bende van in huus; was aan het rommelen geweest met de woonkamer. En die lag er 'savonds zó sereen bij, dat ik er wel een foto van moest maken. En nog een. En nog meer. 

Maar helaas is er maar eentje niet helemaal mislukt. En zelfs deze is niet helemaal scherp. Terwijl het op de camera toch echt heel wat leek.
Ik moet mij toch wat beter verdiepen in de camera. Vooral 'savonds. 


Nou ja. Als dat het enige probleem is, 
ben je een gelukkig mensch!

zaterdag 24 september 2011

You capture Indrustrie


(Klik hier om te zien waarvoor dit is, hier om te zien wat het nu eigenlijk is, en via haar kwam ik op de site terecht) (en dat allemaal terwijl ik eigenlijk de was op zou moeten vouwen)



vrijdag 23 september 2011

Transformatie

Een aantal jaren werkte ik met pubers. Ik vond het geweldig. Het waren geen gewone pubers. Allemaal hadden ze al een lange weg achter de rug met verwaarlozing, mishandeling, verslavingen of ander geweld. En toch waren het nog steeds 'gewoon' pubers. Mooi was het werk, soms met een heleboel gedoe, soms met tranen, soms met hysterische lachbuien. De testosteron en oestrogeen vloog me om de oren, nooit was het saai. Het was niet altijd léuk, soms was het gewoon zwaar, soms zelfs verdrietig. Regelmatig hilarisch. Pubers, ik ken ze in alle soorten en maten. Thuis had ik twee kleine kroelkontjes, die mij adoreerden. Met van die zachte velletjes en grote verwonderende en bewonderende ogen. Met hier en daar een bui, natuurlijk. Het temperament van Jongste was niet mis te verstaan. Oudste deed eigenlijk nooit zulke uitzonderlijke dingen, die leek precies op zijn vader: Behoorlijk steady trad hij het leven tegemoet. Ofwel: ze waren de zonnetjes in mijn leven. 

Tegen de puberteit zag ik niet op. Ik vond het juist interessant. Wat zou me te wachten staan? Een hoop herrie of zou het rustiger verlopen? Ik ben van mening dat het in gesprek met elkaar blijven één van de meest belangrijke dingen in het leven van een puber en zijn ouders is. Dan komt alles goed. Daarbij mijn kennis die ik had opgedaan in mijn werk met pubers: Mij zouden ze de kachel niet aanmaken en de pies niet lauw.

Mijn hemel. What was I thinking? Niéts heb ik aan die opgedane kennis, helemaal niets! Het zit me ook niet in de weg, maar het levert ook helemaal niets op. De trukendoos is leeg, ik ken geen andere kunstjes meer. Een klein dieptepunt deed zich afgelopen zondag voor, met als klap op de vuurpijl gisteravond. Want..

Dit hoopje mens..
Dit dótje..
Dit troetelbeertje..
Dit menneke...


.. heeft zich ontpopt tot, tot een 
mónster!


Een mormel waar geen land mee te bezeilen is, geen normaal gesprek mee is te voeren, die zijn rommel per definitie niet opruimt, je niet aankijkt, maar langs je heen kijkt, zijn schouders ophaalt als jij boos bent, zijn ogen ten hemel slaat als jij alleen al zijn náám noemt, zucht en steunt als je langer dan één minuut achter elkaar tegen hem praat, applaus wil als hij de tafel heeft gedekt, een rode loper verwacht als hij op tijd thuis komt, een staande ovatie verwacht als hij zijn kamer heeft opgeruimd en een schouderklop als hij een leeg pak heeft weggegooid in plaats van in de koelkast terug heeft gezet. En die me regelmatig (lees: dagelijks) tot waanzin drijft. Gelukkig heb ik mijn werk. Daar ga ik heen voor mijn rust.


En het ergste van alles is misschien nog wel 
dat hij bijzonder veel op mij lijkt..!

maandag 19 september 2011

Home Sweet Home # 23

Home sweet home is een initiatief van Barabaramama.

Het weer heeft sommige van mijn plantjes er niet van weerhouden om toch zo mooi te bloeien.

De Ridderspoor bloeit voor de tweede keer, en niet minder dan de eerste keer. Ik hou zo van de kleur van deze bloem.

De Geranium gaat ook maar door. Bijna nog net zo fris als vrijdag 13 mei, toen ik ze in de pot zette.




Dit vaste plantje, daarvan weet ik de naam niet, maar het is voor het eerst dat hij zo mooi bloeit! Ik kreeg hem als stekje van mijn schoonmoeder. Ik vind hem geweldig!


Het wordt zo langzamerhand tijd om de potten weer te legen, en wat meer de herfstige kant op te gaan. Maar ik hang nog zo graag aan de zomer, hoe lekker ik de herfst ook vind. Maar, voor alles is een tijd en een plaats..!

Daarom staan er weer wat herfstiger planten bij de voordeur:
Solanum en Chrysant. Altijd mooi.


En kreeg ik geen prachtige vetplant-krans-geval van mijn 
Oud-Collega's?

Ik hou van zink!


donderdag 15 september 2011

Afscheidsstrip

Toen ik afscheid nam bij mijn vorige baan, heb ik ook nog een strip gemaakt.Dit kun je doen bij Bitstrips. Erg leuk om te doen, maar je hebt even geduld nodig. Ik was daar al mee begonnen, het weekend nadat ik was aangenomen voor deze baan. Ruim, ruim op tijd dus, zou je zeggen. Maar, zoals bij mij nooit iets gaat zoals ik het wil, ben ik uiteindelijk de dag voordat ik voor het laatst op die locatie was, nog tot half twee 'snachts aan het frunniken geweest met zowel mijn lavendel-hartjes, als met de strip. Want, het bleek dat de strip op A4-formaat wel erg klein uitviel. Dat zou jammer zijn, vond ik zelf. Nou ja, geen probleem: ik had nog transfer-papier en een mooie witte lap, dus ik bedacht dat ik de plaatjes afzonderlijk iets groter zou uitprinten en dan op de stof strijken. Omdat de cartridges leeg dreigden te raken, moest ik niet al te veel fouten meer maken. Na het printen, het op maat knippen en het op volgorde leggen, stond ik al met het opwarmende strijkijzer in de hand. Ik legde mijn laatste stukje bakpapier over de plaatjes, haalde het er weer af en verschoof een scheefgezakt plaatje weer recht, legde het bakpapier terug, en nét toen ik het hete ijzer er op wilde zetten, dacht ik: "Shiiittt! Ik had het in spiegelbeeld moeten printen!" Whoei! Net op tijd. Naja, toen heb ik maar twee A4-tjes aan elkaar geplakt en [zonde van het transferpapier, maar ja] de complete strip daar op geplakt. Het werd zeer goed ontvangen! 

Als het goed is, wordt de afbeelding vergroot als je er op klikt..!?



maandag 12 september 2011

Home Sweet Home #22

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Ik ben laat, veel te laat. Maar, zoals mijn lieve oma altijd zei: Beter laat dan nooit, hier mijn bijdrage voor HsH. 

Met, zoals u van mij gewend bent, abominabel slechte foto's. Met dit keer als excuus: Een kop als een olifant, na een bruiloft, gevolgd door een half weekend dorpsfeesten, (en neen, die bracht ik niet door met een glaasje prik in de hand) vervolgens een dagje werken, wat heel leuk is, maar waar nog steeds vreselijk grote stromen nieuwe informatie op mij afkomen, waar ik dus enorm moe van word. Op mijn leeftijd. 

Dat was de lange versie van: Geen zin om moeilijk te doen. Weest blij dat ik in ieder geval nog een bijdrage doe dit keer! Ha!

Met de start van het nieuwe schooljaar, komt langzaam mét de rust ook weer een geregelde chaos op stoom. Schoolboeken all over the place. Vooral van oudste dan.


Jongste houdt zijn boeken netjes op zijn kamer. Of in de tas. Je kunt je afvragen of dit wel zo verstandig is, maar alá! Jongste is inmiddels meer en meer aan het groeien; ik kon maar niet wennen aan die tas die met dat kleine jongentje aan de haal ging. 

De mooiste kaarten voor Prins'verjaardag en mijn nieuwe baan, een tekening van minineefje D. (aka De Neef Van Eef) voor De Liefste Oom (dat ben ik dus niet), en lavendel-vogel en wat mooie oude foto's halen ons herinneringen-hart.


Meer vogeltjes in huis: Een soorzichtig plexiglas lampje die veel te veel licht gaf, werd door een eenvoudig blaadje papier precies het goede sfeer lampje.


In mijn agenda zie ik woensdag een maagdelijk witte dag: he-le-maal niets op de rol! En donderdag: alleen maar even naar de schoonheidsspecialiste, hoezee! (En verder alleen maar stoffen, zuigen, wassen, vouwen, strijken, boodschappen, koken en de plee poetsen!)


Hm. Ergens komt deze HsH wel een bietje in de buurt van Count my Blessings...?!

vrijdag 9 september 2011

Adem in...

Ennn... uit: pffff! Zo hee, dat was me het weekje wel. Vorige week begon ik in mijn nieuwe functie, op een (voor mij) nieuwe locatie, met een stuk of duizend nieuwe collega's en nieuwe bewoners. Nieuwe baas, nieuwe naaste collega en ja hoor: hagelsteennieuw kantoor! Die zelfs zó nieuw is, dat hij nog niet eens klaar is! Nah, hoe nieuw wil je het hebben! 
En ja hoor: de kop die er af is, is mij prima bevallen. Enerzijds werd ik het bos in gestuurd: Zoek het zelf maar uit. Anderzijds wil iedereen elke vraag die opborrelt beantwoorden. Ik moest maar doen wat ik dacht dat goed was, dus heb ik gedaan wat ik denk dat goed is. En dat was vooral mee kijken. Meekijken met collega's in de gewone dagelijks diensten, meekijken in het locatie-overleg (ook meedoen, uiteraard: Ik opperde iets, en dat is per direct ingevoerd: Hoe koel is dat?), meekijken in het nieuwe roosterprogramma, (mee)kijken naar met de bouwvakkers die in grote getalen in het gebouw rondzwerven, werkoverleg met alle teamleden inplannen en de eerste vergadering voorzitten en ja hoor: 'savonds hondsmoe mijn bedje inrollen. Maar voldaan he, wél voldaan..!


De baas is een teddybeer, mijn naaste collega een ouwe rot die hier al 28 jaar rondhobbelt, teamleden van jong tot oud en bewoners die allemaal een interne verhuizing staat te wachten. Twee zelfs, dus ga er maar aan staan: dat brengt al enige spanning met zich mee. Bewoners met allemaal hun eigen verhaal, maar zonder uitzondering met een grote dosis humor en met een prima sfeer in de groep. Teamleden die allemaal hun beste beentje voor zetten, wat wil ik nog meer?


Niets, alleen dan misschien een aantal collega's die ik wel mee had willen hebben van de vorige locatie. Maar gelukkig hadden we gisteren een bruiloft, en hebben we eind van de maand nog een afscheidsetentje. En met sommigen heb ik al zoveel gedeeld, dat het zeker niet uit het oog, uit het hart zal zijn. Maar ik heb er ook een prima baan voor terug. Waarin ik nog zoekende ben, natuurlijk, maar waar ik mij wel erg prettig in voel. 


Ik ben een gezegend mensch!

maandag 5 september 2011

Home Sweet Home #21

Home sweet home 20


Home sweet home is een initiatief van
(die bijna gaat trouwen!!)

Weken gingen voorbij; ik had óf geen inspiratie, óf vergat het gewoon glad. Nu de vakantie weer voorbij is, en alles weer in het gewone ritme komt (heerlijk), ga ik weer verder waar ik gebleven was.Omdat Prins en Jongste naar de cross in Denemarken zijn, en de camera mee hebben, moet ik het maar weer even doen met mijn telefoon. Helaas.

Waar ik deze week mee bezig was:



Afscheid van lieve collega's.
Jammer dat ik het aantal wat had
onderschat: 42 stuks. Maar: het is gelukt!


Afscheid van bewoners. Voor 'mijn eigen bewoners' had ik taart en een gelukspoppetje van de wereldwinkel. Voor de rest van de bewoners had ik cupcakejes. Hier nog zonder toef.



Zo'n weekje waarin je start in een nieuwe baan kost altijd nét even iets meer energie. Dus zaterdag in de stralende zon meditatief haken met een heerlijke kop koffie (met een flinke scheut Baileys. Heerlijk!)

En zondag een beetje rond keutelen in huis. Opruimen, hier en daar een kleine verandering aanbrengen.

 Flesjes die ik een paar weken terug op de rommelmarkt scoorde. € 0,50 pers stuk, vijf voor € 2,- Jeuh! De etiketjes vond ik als gratis download op internet. IK WEET ALLEEN NIET MEER WAAR! Dat is jammer. En ook niet netjes van mij..


Twee bloemetjes uit een enorm boeket die ik kreeg van een aantal bewoners. Práchtig!


Samen met een aantal kiezels van het strand in Kraotie, een maantjes & sterretjesblikje wat ik kreeg van een dierbaar vriendinnetje jaren geleden, een vaasje uit de kringloop, een waxinehouder die ik kreeg van mijn schoonmoeder, het blad komt van mijn schoonzusje, is het een lief hoekje geworden. 
Vind ik zelf.

Oh, home sweet home!

zondag 4 september 2011

Uit, goed voor u!

Zou het dan toch gebeuren? Ja hoor, het gaat gebeuren. Prins en ik gaan een romantisch weekend tegemoet. In december. Met zijn tweetjes. Naar Berlijn. Voor een zacht prijsje. Heerlijk!



zaterdag 3 september 2011

Opvoeden? Zo (niet)!

Oudste werd getraumatiseerd geboren. Dat is hoe ze het noemden. In het echt was het zo dat hij in een stuit lag, en dat zijn koppie niet geboren wilde worden. Daar kwam dus een hoop ruk-en-trek-werk bij aan te pas. Het op gang komen lukte niet 1,2,3 en hij moest even aangeslingerd worden. Zuurstoftekort. Na een moeilijke eerste nacht met stuipen en andere narigheden, was het wel even spannend, maar de dames en heren doktoren waren niet voor één gat te vangen, en Oudste herstelde zich in twee weken wonderwel. Bij zijn ontslag kregen we te horen dat het onbekend was hoe zich dit verder zou gaan ontwikkelen, dat opgelopen tekort aan zuurstof bij de geboorte. Wellicht zou hij er niets aan over houden. Het kon ook zijn dat hij iets met zijn beentje zou zwabberen bij het rennen, maar hij zou ook volledig spastisch kunnen worden, werd ons gezegd. Zo. Dat kwam wel binnen. Maar goed, eerst maar eens naar huis. Hij ontwikkelde zich prima, was een lieve baby, een vrolijke dreumes en een ondeugende kleuter, precies zoals het hoort. Rollen, kruipen, staan en lopen; allemaal had hij het redelijk vlot onder de knie. Een heel gewoon kind, met heel gewone onhandigheden en val- en struikelpartijtjes zoals ieder kind. Hij kreeg een klein probleempje in groep drie. Hij is linkshandig, maar dacht rechts. Hij schreef dus een soort van in spiegelschrift. Ik vind het maar knap. Maar Prins en ik begrepen ook wel dat dit niet heel handig was, dus -ik weet niet eens meer hoe hij er terecht kwam, via school denk ik- leek Sensomotorische Training een goede zet. Elke woensdag vóór school werd hij verwacht in het noodgebouw van het Groene Kruis. Die bevond zich buiten de bebouwde kom. Ik bracht Oudste er heen, en ging dan met Jongste de eendjes voeren, haalde Oudste weer op en bracht de mannen naar school. Doodvermoeiend vond ik het. Voor Oudste, voor Jongste en niet in de laatste plaats voor mezelf. Op school merkten ze verbetering. Oudste ging er niet met tegenzin naar toe, maar op een dag, toen Oudste eigenlijk net zo schreef als zijn klasgenootjes, heb ik bij de Senso-Juf geinformeerd of het niet eens tijd was om de training stop te zetten. Dat waar Oudste voor gekomen was, was immers sterk verbeterd, dus leek mij de eindstreep bereikt. Mooi, hartstikke bedankt en het beste er verder mee. De juf was ontstemd. Nou, er mankeerde heus nog wel het één en ander aan Oudste. En nu was ze net met hem gestart om één of andere oefening te doen waardoor hij... Ik weet heel niet meer waar het voor was. Ik vroeg of hij er vreselijk veel hinder van ondervond dat hij niet goed was in wat zij net noemde. Dat niet, dacht zij. "Da's mooi, dan gaan we er verder ook niet meer aan sleutelen. Oudste is goed zoals hij is, hij is niet perfect, maar goed genoeg. Bedankt, aju." Dit hier klinkt heel abrupt, het ging in nettere bewoordingen, maar de strekking kwam er wel op neer.Oudste was blij dat hij niet meer zo vroeg uit bed hoefde, Jongste dat hij de eendjes niet meer hoefde te voeren en ik omdat ik dat gerace meer dan zat was. 


Dit is een vrij lange inleiding van waar ik eigenlijk naar toe wil. Twee weken geleden was ik op een verjaardag, waar ook veel jonge moeders waren. Het ging over de dochter van één van hen, die een jongentje in de klas had, nou, daar lusten de honden geen brood van. De streken van deze kleine Ciske de Rat werden breed uitgemeten. In het gezelschap bevonden zich ook de schoonmoeder en schoonzus van de jarige. Ik had hen nooit eerder ontmoet. Ik maakte uit hun manier van praten over kinderen en onderwijs op, dat Moeder in het speciaal onderwijs zat, en Zus op een gewone basisschool werkte. Waarschijnlijk niet als juf, want zij had al verteld dat zij op haar zeventiende naar de universiteit ging. Dan word je geen juf, denk ik, dus het zal wel iets van een remedial teacher of een ander moeilijk woord zijn. 
Terwijl het gedrag van het vervelende jongentje breed werd uitgemeten, luisterden Moeder en Zus aandachtig, ondertussen opmerkingen makend over de incapabiliteit van de juf. Zus wachtte tot zij alle aandacht had en sprak de legendarische woorden: "Er zit gewoon een discrepantie in zijn profiel." Ik keek haar aan en voelde mij een stripfiguur: Bolle ogen, kaak op mijn knie en tong op de grond. Ik zei: "Goh, ik dacht dat ik hier op een verjaardag was en dat het gewoon over kleuters ging. Schiet jij niet een beetje door?" Wel hier en gunder, duizend bommen en granaten, wat dacht ik wel niet. Zowel Moeder als Zus spraken met consumptie en met vurige ogen. Wow. Om een heuse bitch-fight te voorkomen, vroeg ik aan S., de enige single zonder kinderen in het gezelschap hoe het met haar ging. (Ik dacht trouwens toch al dat het hele verhaal volledig aan haar voorbij was gegaan, wat kan jou die kinderen allemaal schelen, en terecht)


Ik vind dat er tegenwoordig bijzonder veel etiketjes op kinderen worden geplakt. Hiermee onderken ik zeker niet de problematiek van ADHD, autisme en dat soort zaken. Deze kinderen moeten krijgen waar ze behoefte aan hebben. Wat ik ook vind, is dat de kinderen van nu zo ontzettend veel móeten. Ze moeten sporten, muziekles, en veel vriendjes hebben. Om dat laatste zo veel mogelijk te ondersteunen, worden er verjaardagspartijtjes in de Efteling gehouden, of anders minstens laserquesten, bowlen én barbecueën. (Gelukkig hoor ik weer vaker over speurtochten, zakdoekje leggen en een frietje van Pietje). Al vanaf de geboorte, of nou ja, okee, vanaf dat Moeders Zwangerschapsverlof is verlopen, móeten ze al van alles. Op tijd naar de creche. Citotoetsen maken. En ga zo maar door. Eenmaal in de medische mallemolen, kom je er niet zomaar meer uit, er is overal wel een therapie voor. Mag een kind eigenlijk nog wel gewoon kind zijn?    



Vanavond bekeek ik met veel interesse de documentaire van Gideon Levy. Tip van de dag.