zondag 24 augustus 2014

Na regen komt zonneschijn.

Ach ja. Ik had het zelf al aangegeven, maar toch vond men van P&O dat het beter was dat ik in gesprek moest gaan met iemand van het voor een hele bom duiten door hen ingehuurde outplacementbureau. Want ja, ik had wel een plan bedacht zelf sterker: ik was er al een half jaar geleden mee begonnen te bedenken, maar ja, mijn blik was wel wat nauw. Want ik had al zo'n vastomlijnd plan. En dat paste niet binnen het plaatje zoals De Stichting had geschetst.

Ok, ok, ik ben de rotste niet. Ik sta in principe helemaal open voor wat betreft mijn werkgerelateerde toekomst. Wat moet ik daar voor doen? Nou, heel simpel: een mailtje sturen naar Meneer X van P&O. Die zal je dan aanmelden bij het outplacementbureau. Mooi. 6 juni stuurde ik een mail naar meneer X. Uiteraard was Baas (directe leidinggevende) op de hoogte van mijn wensen en van mijn acties. Op 21 juni had ik nog niets gehoord van meneer X. Ik waagde er een mailtje aan. "Jaja, je verzoek is ingediend. Relax, het is vakantietijd, ook bij de outplacementbureau's. Mevrouw Y. Van P&O zou onze locatie op 3 juli met een bezoek vereren. Ik mailde haar: Zeg mevrouw Y, als je toch hier bent, heb je dan tijd om even met mij te praten over mijn werkgerelateerde toekomst? Jazeker had ze dat. Mooi man! We spraken elkaar op 7 juli. Een prettige dame, een goed gesprek. In dat gesprek gaf ze dus aan te vinden dat ik die nauwe blik had. Ok, maar ik had mij dus al aangemeld bij meneer X. Maar ik had nog niets gehoord. Ben ik te ongedurig, of duurt het best wel lang? Ze was het met me eens dat het best wel lang duurde. Want vakantieperiode of niet, dat outplacementbureau is bij ons in dienst, en moet maar eens laten zien wat ze in huis heeft. We sprake af dat ik het een kans zou geven tot de week voor mijn vakantie, en dan verdere actie zou ondernemen. Prima.

Het werd 21 juli. Een maandag. En omdat het nu eenmaal de week voor mijn vakantie was, was de eerste actie van de dag een mailtje sturen naar meneer X. Waarop ik bijna per omgaande antwoord kreeg: ik het je mail doorgestuurd naar het outplacementbureau. Tja. Had je dat al niet eerder gedaan, meneer X? Maar goed, ik ben niet de beroerdste. Maar sprak wel met mezelf af dat ik tot donderdag 24 juli zou wachten. Als ik dan nog niets had gehoord, zou ik zélf contact gaan opnemen met het outplacementbureau.

Donderdag 24 juli: ik had nog niets gehoord. Dus ik zoek het algemene nummer van het outplacementbureau. "Dag mevrouw.  Wat is uw sofinummer? Oh, dat kan ik niet vinden in het systeem. Wat is uw naam? Nee, die komt ook niet voor in ons systeem. Uw mailadres? Nee, ook niet. Met stoom uit mijn oren geef ik mijn mobiele nummer, met de belofte van de -overigens aardige- dame dat ik die zelfde dag nog gebeld zou worden. Wat ook is gebeurd, maar jammer genoeg was ik toen in de auto op weg naar huis om mijn bijnavakantie, nog maar een half dagje te vieren, en niet bereikbaar. De volgende ochtend heb ik terug gebeld, en een afspraak gemaakt. Die afspraak was afgelopen vrijdagochtend. Want ja, hee, ik heb eerst vakantie en ik het eigenlijk he-le-maal geen zin om alleen al de naam van de stichting in mijn gedachten te laten binnen dringen tijdens deze vrije weken, laat staan hem ook nog uitspreken.

Het was een zeer, zéér inspirerend gesprek. De dame in kwestie en ik hadden een absolute klik. Wat een leuk wijf was dat. Gaande het gesprek kwamen we er achter dat we in hetzelfde Dorp wonen, wat zeg ik? Hemelsbreed nog geen kilometer van elkaar. We komen uit hetzelfde bouwjaar, dat schept ook een band. Haar verslag was prettig om te lezen, eind van de middag. Ik citeer een gedeelte van haar conclusie:

Visie coach op doelstelling:
Kandidate heeft meerdere mogelijkheden, en kijkt ook met open vizier naar buiten de stichting, en buiten de branche. Het huppeldepupvak trekt, de opleiding wordt overwogen en er zijn gedachten richting zelfstandig ondernemerschap. De vooruitzichten in deze branche lijken positief, en de opleiding en het werk zouden mooi aansluiten op zowel haar eerder gevolgde opleidingen, als werkervaring, interesses en persoonlijkheid. Ik adviseer haar dan ook van harte om deze wens nader te onderzoeken, en erover met werkgever in gesprek te gaan om te zien of er mogelijkheden zijn om werkgever te laten participeren in een nieuwe toekomst, als deze niet binnen De Stichting meer ligt.

En aan het eind van het gesprek zei ze: " Misschien is mijn baan niet jouw droombaan. Maar ik zou je willen aanraden om onze vacatures in de gaten te houden. Want ik geef je een goede kans dat je hier ook uitstekend zou kunnen werken. Voeg me toe op LinkedIn, dan heb je alvast een connectie. En weet je? Daarvan kreeg ik gewoon tranen in mijn ogen. Echt.

Soms ist leven zo kleute. Maar soms ist leven ook zo mooi.

Maar wel jammer dat zij bij De Stichting mij niet direct konden volgen in mijn ideeën. Wordt vervolgd. Hoop ik.



zondag 17 augustus 2014

Vandaag

Buiten mijn raam
Waait het behoorlijk. Het is woest weer. En hoewel het wel droog is, vind ik het weer om binnen te blijven. Met alle drie de liefste mannen in mijn leven onder handbereik. Allemaal in de Lazy SundayAfternoon-modus met bijbehorende kledingvoorschriften. Ik ben sloom & loom, en een heel klein beetje verdrietig dat de vakantie voorbij is. Dus dat mag best.

Ik denk
steeds dat ik 'Later Als Ik Groot Ben'eindelijk wel een keer bereikt heb. Maar telkens weer kom ik dingen tegen waar ik geen raad mee weet. En besef ik: Hoe wijzer ik word, hoe meer ik besef hoe weinig ik eigenlijk weet. (Ja, soms gaat het diep)Soms word je enorm teleurgesteld door mensen, ik weet het wel, maar toch raakt het me steeds weer. En als je bloedje van kindje daar ook door geraakt wordt en er een hoop tranen en snot bij komen kijken, is dat niet ok. 


Ik ben dankbaar
dat wij allen nog steeds gezond van lijf en leden zijn. 
En dat ik het komende half jaar nog werk heb. Want daarna ist voorbij. Tenminste, deze baan dan. 
En dat ik het lef heb gehad om eindelijk weer iets sport-achtigs op te pakken. Het is buiten en het is niet heel erg afmattend, maar het doet wel iets, merk ik. Goed begin.


In de keuken
 is het echt 'mijn plek'. Ik kan er zo heerlijk zitten, ik voel er mij zo thuis. Neen, niet achter het fornuis, want ik ben niet gezegend met een Kook-gen. En als ik zo om me heen kijk, ishet er ook een behoorlijke bende, maar als ik met kwaad zou maken (ik zei áls) was alles in een kwartiertje weer strak.
Wel moet ik vandaag nog aan de gang om een Gezond Brood te bakken, aangezien Het Werk morgen weer aan de orde van de dag is.

Ik draag
vandaag dus mijn LazySundayAfternoonOutfit, met niets dan tricot en katoen. Wat een genot, die lange zwarte tricot rok van de Hema! Ik zou er wel in kunnen wonen denk ik.

Ik maak
niet zo veel op dit moment. Het haken aan mijn deken ligt helemaal stil, maar ga ik wel weer oppakken binnenkort. Denk ik. Ik ga straks nog wel notenmuesli en een kaas/preibrood maken. Van de week maakte ik een spagettitaart. Ik was er wat sceptisch over, maar hij is goed te hachelen. En makkelijk mee te nemen voor de lunch.

Ik ga
Vanaf morgen beginnen met de afbraak van mijn eigen functie. Ik moet 'eruit', en iemand moet het doen, dus al mijn (en mijn collega zijn) taken moeten in kaart gebracht worden en worden verdeeld onder het blijvende team. Niet leuk, maar wat moet dat moet.

Ik vraag me af
of het outplacementtraject waar ik aanstaande vrijdag mee ga starten, mij goede dingen zal brengen. Aan de ene kant bruis ik van de inspiratie van wat ik 'allemaal' voor de kost zal gaan doen als mijn functie dan echt is beëindigd, maar aan de andere kant ben ik ook een beetje huiverig. Zijn er nog banen voor mij? Ben ik al te oud? Moet ik voor mezelf beginnen? Maar hoe dan? 

Ik lees
 op dit moment vooral in een kookboek, gericht op inname van minder koolhydraten. Ja, ik loop mee met de massa. Ben altijd een beetje een meeloper geweest. Verder heb ik net De Kraamhulp van Esther Verhoef uit. Aanrader!

Ik hoop
dat ik ook na de vakantie mijn motivatie op het werk kan vasthouden. Ik weet nu ongeveer een half jaar dat ik er uit moet, en daar heb ik als ik aan het werk ben, eigenlijk geen last van. Het is meer dat ik ga malen als ik vrij ben. Ik heb een ontzettend leuke baan, en ik hoop echt dat ik het tot een goed einde kan brengen. Zonder zuur te worden, voor die tijd. Want dat zuigt. Big time.

Ik kijk uit naar
mijn volgende week vrij. Ik begin morgen na de vakantie met het plannen van een vrije week, zo ergens in september. Overuren die op moeten. En dan heb ik  nog een week verlof staan. Heerlijk. Het 
leukste van een baan hebben is dat je ook vakantie hebt! Nou ja, niet het leukste maar wel een van de fijne dingen in 't leven.

Ik leer
een aantal harde lessen, de laatste tijd. Op werkgebied, maar ook in mijn directe omgeving. Maar: zonder wrijving geen glans. Denk ik. En: het brengt andere mensen dichterbij. Wat fijn is.

Rond het huis
is er nog steeds wel e.e.a aan onderhoud toe. Maar de uit de kluiten gewassen buxushaag is verwijderd en daar komt nu een eigenst getimmerd tuinhekje. Tja. Living on the edge, wij.

Ik prakkiseer
hoe het volgend jaar verder zal verlopen. Zonder werk, en dan? Ik ben er van overtuigd dat er vast wel ergens een deur open gaat nu deze deur voor mijn neus wordt dicht geslagen, maar het ongewisse vind ik niet zo heel fijn.

Een favoriete quote voor vandaag
No guts, no glory.

Één van mijn favoriete dingen is
een lazy sunday afternoon doorbrengen met al mijn mannen om mij henen. En dan aan het eind van de dag even knallen en de hele pleurisbende aan de kant hebben. Fris en klaar voor een nieuwe week.

Een paar plannen voor de rest van de week
 -een moeilijke mail schrijven en ook versturen als het even kan
-een week vrij plannen in september
- een weekend weg boeken met een vriendin in oktober
- twee keer sporten
- op ziekenbezoek bij een vriendin die geopereerd wordt