zondag 31 juli 2011

Maar nú éven niét!





Bron: Dominiek Kampman

woensdag 27 juli 2011

Spiegelbeeld, vertel eens even...

Ik zat vorige week in de trein. En dat gebeurt niet zo vaak. Meestal, als ik per trein reis, gaat dat niet helemaal goed. Ik ben namelijk een oen wat treinen betreft. Maar ach. Ik heb andere kwaliteiten. Het was al donker, ik had net heerlijk geborreld met een dierbaar vriendinnetje. Altijd leuk. Ik zat zo een beetje dullig om mij heen te kijken. Wat moet je anders doen in de trein? Ik had geen boek bij mij of zoiets, want de reis zou slechts 13 minuten duren. Nah, die kom ik dan nog wel door.

Ik zag mijn spiegelbeeld in de stoel voor mij. Of liever: ik zag het spiegelbeeld van mijn onderstel. Ik was in shock. Wát een afzichtig spiegelbeeld was dát! Een soort lachspiegel-effect. Ik werd er niet vrolijk van.


Ik zag mijzelve als een soort Vrouw HolleBolleGijs. Even breed als lang en met beentjes als vol gestopte worsten. Ik hapte naar adem. Mijn bloeddruk vloog naar ongekende hoogte, mijn hartslag versnelde zich. Toen ik naar beneden keek, viel het gelukkig weer (een beetje) mee!



maandag 25 juli 2011

Blij!

Jantina van CreaCuties maakte voor mij mijn eerste echte eigenste stempel! Jeeh! Ik kan hem komende week in de brievenbus verwachten, maar toevallig keek ik op haar tweets: nét een paar minuten daarvoor was hij klaar! Mooi man! Ik wilde graag een knapzakje, en stomtoevallig werden het letters die op mijn eigen handschrift lijken. Ik vind het prachtig geworden. Jantina 'doet het' nu nog met gum, maar ik hoop dat ze er ooit nog eentje voor me wil maken in rubber...!


Kan ik mooi gebruiken om labeltjes mee te maken bij mijn afscheidkadootje voor collega's, eind augustus. Een bedankje, een advies en het ruikt lekker naar eigenst geoogste lavendel ook nog! Nee, die vogeltjes ga ik niet meer redden. Toch een bietje te veel werk, met nog de vakantie er tussen. Één vogeltje is makkelijk te doen, maar 35 wordt een lange geschiedenis. En die eerste twee heb ik ook alweer weggegeven, dul dat ik ben. Het worden deze hartjes. Ook leuk. Toch?



Home sweet home #19

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Het ontbreekt me soms aan inspiratie om een HSH-tje te maken. Maar vandaag, na dat ongelofelijke slechte herfstweer van gister, ben ik weer enorm blij dat de zon zich weer laat zien en blij dat ik weer lekker buiten kan zijn. Zie hier ons buiten, welliswaar op postzegelformaat, maar dat mag de pret niet drukken..!


De aarbeitjes hebben ook zon nodig



Bij gebrek aan meters tuin, veel potten!



De kwaliteit van de foto's is niet om over naar huis te schrijven, maar ik had even geen zin om mijn camera in gereedheid te brengen..

donderdag 21 juli 2011

Het leven is een strijd

De vakantie is al een tijdje onderweg, voor onze zonnetjes. En ja hoor, ze genieten er met volle teugen van. Tussen de zure lappen liggen vinden ze geweldig; ik rammel ze er in de loop van de ochtend maar eens uit. (En ja hoor, ik weet óók nog heel goed dat ik dat zelf vroeger vréselijk vond als mijn moeder dat deed, want hee, ik had toch vakántie!) En dat is precies wat vooral Oudste hier ook steeds zegt: "Ik heb toch vakántie!"


Was Oudste zowel in de voorjaarsvakantie als in de meivakantie volop aan het werk (élke dag van 8 tot 17 uur, ik vond het wel een bietje veul), nu is er helaas geen werk voor hem in de vaste fabriek. En hee: ik gun de jongens hun welverdiende vakantie. Maar mijn hemel, wat is het soms lastig als je 'sochtends vertrekt vanuit een opgeruimd huis en 'savonds terug komt in een rommelig huis. Want aan opruimen hebben ze beiden een broertje dood. Kopjes, klokhuizen, broodbeleg, schaaltjes, bekers, glazen en lege verpakkingen all over the place. (nou ja, ik overdrijf een klein beetje) Zwem-weer is het ook al niet, dus ja, wat doe je dan zoal met al die vrije tijd?


Prins en ik zitten nog tot onze nek in het werk en ik snap best dat dat wat lastig te rijmen is met de vakantie-modus waar de bloedjes in zitten. Ik dring dus maar niet te veel aan, laat het maar gebeuren, ze hebben inderdaad beiden hun vakantie verdiend. Oudste heeft hard moeten werken, en met bevredigend resultaat: hij is over. Jongste heeft een lastig jaar achter de rug, waarin hij weer aardig heeft moeten knokken, waarin het op de voetbal een behoorlijke strijd was en waarin het heus niet gemakkelijk voor hem was. Hij is van 1 oktober en dus een vroege leerling. Elk jaar sinds hij op school zit, vragen Prins en ik ons af of het wel goed is als hij óver gaat. Of het niet verstandig is om hem een jaartje over te laten doen. We hebben hem bewust dit jaar maar zelf een beetje aan laten klooien qua schoolwerk. Hem niet achter de broek gezeten, maar het hem zelf laten uitzoeken. Hoogtepunt van dit doehetzelf-verhaal was een week voor de proefwerkweek: Hij wist eigenlijk totaal niet wat hij hiervoor moest leren, en raakte totaal van de kook toen ik hier naar informeerde. Uiteindelijk kreeg hij het nog wel aardig op regel en wist hij wat er van hem werd verwacht. Hij ging ook met redelijke cijfers de proefwerkweek in: helemaal zelf had hij het zover gebracht. Halverwege de proefwerkweek werden we gebeld door zijn mentor, die vertelde dat hij wiskunde behoorlijk had verkl**t, en dat hij niet wist of het allemaal nog wel goed zou komen met de andere proefwerken. Prins en ik keken elkaar aan, zoals elk jaar en concludeerden dat het moment van doubleren dan nu misschien wel was aangebroken. De mentor haalde opgelucht adem, want die had zijn harnas waarschijnlijk al aangetrokken om te strijden tegen ouders die vonden dat hun kind hier-en-gunder toch zeker wel gewoon over moest.


We hebben direct de kaarten open op tafel gelegd bij Jongste. Achteraf kun je je afvragen of dit handig was, zo midden in de proefwerkweek,  maar goed. Toen wij meldden dat het wellicht een goed moment was om een jaartje over te doen, gaf hij zich hier vrijwel direct aan over. Hij leek wel opgelucht, na een paar piepkleine traantjes. Maar, zo meldde hij, dan ga ik nu ook helemaal niets meer doen aan de proefwerkweek. Ja nou, maar hee, dat moet je wel doen, sputterden wij nog wat tegen. Maar eigenlijk snapten we dat ook wel: wij hadden het hoogstwaarschijnlijk zelf ook zo gedaan. Maar ja, dat zeg je niet tegen een jochie van dertien. Al met al blijft Jongste technisch gezien zitten op één tiende punt. Had hij een 4.5 gehad op zijn rapport voor wiskunde in plaats van een 4.4, dan was hij gewoon over gegaan. In onze ogen komt er nu een einde aan de strijd die hij én wij al tien jaar gevoerd hebben. Het op zijn tenen lopen, het zichzelf overschreeuwen, het hoeft nu even een jaartje niet meer. 


Achteraf kun je je afvragen of wij niet eerder op onze strepen hadden moeten gaan staan. Hadden wij misschien meer moeten aandringen om hem een jaar te laten over doen. Maar ja, achteraf kiek ie een koe in de kont en is het makkelijk praten. Als je alles van te voren weet, dan hadden wij hem inderdaad al in groep twee of drie laten zitten. Ook als dat betekende dat hij zich dan een jaartje wat zou 'vervelen', zoals ons steeds werd voorgespiegeld. Nu heeft hij elk jaar weer een behoorlijke strijd moeten leveren, was het vooral in de eerste weken van een nieuw schooljaar een rottijd voor hem, en leek de rust zo rond zijn verjaardag altijd pas weer te keren. Nu hoeft dat niet meer. Niet op je dertiende hoeven starten in de derde klas, maar in oktober veertien worden en in de tweede klas zitten: precies hoe het eigenlijk hoort. Het lijkt ook zo simpel en eenvoudig.


Dus ja, laat de mannen maar even genieten van hun vakantie. Oudste in voorbereiding op zijn examen jaar en Jongste na een lange strijd. 


Het zou alleen wel prettig zijn als ze elkaar ietsje minder de hersens in zouden slaan....

zondag 17 juli 2011

Ik maak me zorgen.





Hier vond ik deze brief. Ook ik maak me zorgen. De veranderingen in de zorg stemmen mij niet vrolijk. 



Beste meneer Rutte,
ik ben Erwin Kalle, 13 jaar. Ik heb de spierziekte SMA type II. Hierdoor zit ik in een elektrische rolstoel. Ik kan niet staan, en heb erg weinig kracht in mijn handen. Dit betekend dat ik niet zelf een deur kan openen, geen vol glas drinken kan optillen of een boek kan pakken. Ik kan niet zelf naar toilet, wassen of douchen, haren kammen. Ik kan me verslikken als ik eet of drink. Daarom moet er altijd iemand in de buurt zijn. Na de zomervakantie ga ik naar 4 VWO van een reguliere school. Ik schaak graag en speel competitie, help bij de schaaklessen, en ga graag met mijn vrienden en vriendinnen naar de film of naar de stad.
Alle dingen die ik moet doen/wil doen kan ik nu ook, omdat ik altijd hulp heb. Zonder PGB kan ik veel dingen wel vergeten… Ik kan niet onverwachts meer mee als mijn klas iets afspreekt. Jammer, want alle anderen kunnen dat wel. Ik kan niet op een andere tijd naar toilet als er ‘s morgens een roosterwijziging is, zo snel kan bij thuiszorg het schema niet worden omgegooid! Krijg ik een uur eerder vrij, kan ik thuis de deur niet in omdat er niemand op zo’n onverwachts moment geregeld kan worden. En over mijn hobbies wil ik al helemaal niet denken. Toen wij geen auto hadden hebben we eens een rolstoelfiets aangevraagd. Dat kon niet, want dat was voor ontspanning. En dan krijg je het niet. Maar het was vervoer! Die gemeente moet dan voor mijn begeleiding gaan zorgen. Ik wil het geloof ik niet eens weten hoe dat dan gaat! DAAAAAG SCHAAKCLUB! DAAAAG VRIENDEN!!!
Ik heb ook zitten denken over de dingen die voorgesteld worden. Als de gemeente moet gaan zorgen voor begeleiding, en thuiszorg voor verzorging en verpleging wordt het leuk! Ten eerste heb ik dan voor schoolpauzes niet 1 maar 2 mensen nodig, omdat plassen onder verzorging valt en toezicht onder begeleiding. Dat lijkt me al een lastige “besparing”!!!
Ten tweede ben ik heel benieuwd hoe het gaat als ik in 2014 mijn VWO diploma haal en buiten mijn woonplaats wil gaan leren. Ergens op kamers kan ik niet, dus zal ik met begeleiding naar mijn studie moeten, en met verzorging natuurlijk. Maar nu woon ik in stad 1. Daar moet ik dan begeleiding van krijgen. Ik geloof alleen nooit dat ik die begeleiding ga krijgen als die niet in die stad gegeven gaat worden! En de stad waar ik ga leren zal wel roepen dat ik daar niet woon! Lekker handig!
Mensen denken nu dat alles in de zorg duurder is door het PGB. Dat wij de schuld zijn. Ik kan me niet voorstellen dat het PGB als enige zorgding duurder is geworden. Er wordt gezegd dat niemand zich zorgen moet maken omdat iedereen recht houdt op zorg. Maar ik ben bang voor wat er komt. Ik ga steeds verder achteruit. Ik moet nu al op extra controles om te kijken of ik al ademhalingsondersteuning moet. Alles wordt al steeds moeilijker en het voelt alsof jullie hopen dat ik maar snel doodga omdat ik dan niets meer kost. Het lijkt op het aanpassen van ons huis door de gemeente. Die waren ook al aan het tijdrekken om te zien of het nog wel nodig zou zijn. Dat heeft 2 jaar geduurd! En nu kan ik straks niets meer vragen aan mijn ambulant begeleider op school. Ik kan niet meer naar dingen die ik leuk vind op tijden die ik wil. Ik kan misschien wel niet studeren. Maar ja, dat zal jullie een worst zijn. Zolang ik maar geen geld kost. Van mijn ouders mag ik het niet zeggen maar ik doe het toch: ik vind dit een KLOTE-PLAN en een KUTSTREEK!!!!!!!!! En ik wil ook niet allemaal verschillende mensen die me komen helpen plassen. Niet iedereen hoeft me in mijn blote kont te zien. En als ik moet plassen wil ik gewoon naar de wc kunnen zonder af te spreken om hoe laat ik moet. En ik wil gewoon wat iedereen wil: dingen zelf regelen. En ik ben ook boos omdat nu ineens mensen vinden dat mijn ouders stom zijn omdat wij een PGB hebben. Mijn moeder had ook heel graag haar baan gehouden. En mijn moeder en vader willen ook wel eens gewoon mijn vader en moeder zijn zonder alle medische dingen te moeten doen! Maar dat lijkt niemand te begrijpen!
Geen groetjes want ik ben BOOS!
Erwin

vrijdag 15 juli 2011

Warm bad

Gisteravond had ik een etentje. Dat is op zich altijd al leuk, maar het had nu een extra leuk randje, omdat ik was uitgenodigd door mijn toekomstige team. Zij hebben de gewoonte om altijd op de avond van hun laatste teamvergadering te gaan eten met elkaar. Het leek hen leuk als ik daar bij zou zijn. Nou, dat leek mij ook leuk! Een prettige binnenkomer, in een sfeervolle entourage met een losse sfeer, dacht ik.


En dat was het ook! In de stromende regen reed ik het Vervelende Stadje binnen, waar ik nooit de weg kan vinden. Ook niet als ik er écht op tijd moet zijn. Maar vandaag had ik geluk. Ik ben niet één keer van het padje geraakt, heb mijn auto ergens neer gepleurd en ben gewoon de binnenstad ingewandeld, ondertussen de stromende regen -zonder paraplu- negerend. Ik liep zomaar een kant op, en dat bleek de goede kant, bij navraag. Ik was vijf minuten voor de afgesproken tijd op de plaats van bestemming. Ik kan het dus wél. In kluitjes stroomde de rest van het team binnen, ik schudde handen van degenen die ik nog niet had ontmoet en nam plaats in het midden van de tafel. Zo had ik bijna met iedereen contact en dat was mooi. Niet dat ik nu alle namen uit mijn hoofd ken, maar ach, dat komt wel, na 1 september. Hoop ik dan toch. 


We zaten met elf vrouwen aan tafel en ja, dat was Kippenhok Big Time. Tot het eten kwam, dan, toen was het even rustig. (Note to self: iets lekkers meenemen voor de eerste vergadering) Het is een gemêleerd gezelschap. Allemaal dames, jong en oud, die allemaal en soort van Florence Nightingales zijn. Hart voor de zaak, hart voor de menschen. Met allemaal hun eigen verhaal, hun eigen motivatie en hun eigen ik. Vrouwen die zich sterk maken voor 'hun' bewoners. Vrouwen die graag een wijntje lusten en ook graag hun mening willen ventileren. Die geïnteresseerd zijn in het leven van hun bewoners, en ook in die van hun collega's, en dus ook in het leven van hun toekomstige coördinator. En dat is mooi. 


Zij zijn na het dessert nog even verder gaan doorzakken met het andere team, ik ben -en met mij nog een drietal anderen- afgetaaid. Het was goed, het was leuk en het was gezellig. Laat ze het nu maar even over mij hebben, zonder dat ik er bij ben.


En weet je. Vooral dat laatste, dat doet mij zo goed. Gewoon vertrekken omdat jij denkt dat dat prima is. Niet blijven omdat je vermoed dat ze het over je gaan hebben. En dat wás zo, een jaar of tien geleden. Liever overal bij blijven, liever de controle houden. Dat lukt toch niet. Ik ben volkomen relaxt over het feit dat 'mensen' over mij zullen praten. Dit is Evelyn, niets meer en niets minder. Take it or leave it. 


Met mijn voornemen om regelmatig aanwezig te zijn op de afdeling, en niet alleen maar achter een bureautje te gaan zitten, heb ik punten gescoord. Dat merkte ik vanavond. Ik geloof niet in papieren cliënten: ik wil weten over wie ze het hebben in een vergadering. Door te melden dat ik een startende coördinator ben en dus hun hulp nodig heb om goed te kunnen functioneren, vooral in het begin, dat was ook een schot in de roos. Door te zeggen dat ik open ben en liever met open vizier iedereen tegemoet treed, heb ik de kaarten op tafel gelegd. Ik zeg wanneer iets mij  niet aanstaat, en vraag dat ook van hen. Dat alles heb ik gezegd in onze officiële kennismaking. Ik denk dat dat mede heeft geresulteerd in het warme bad wat ik gisteravond kreeg. 


Het was eerlijk gezegd helemaal niet onwennig. Geen moment. En dat had ik tien, elf jaar geleden toch echt niet voor mogelijk gehouden. Dat ik mij zó op mijn gemakje zou voelen in een vreemd gezelschap. Ik zie mij nog bijna huilend naar de volleybaltraining fietsen. "Ze vinden me stom, ik zeg de verkeerde dingen, ik heb stomme kleren aan, ik deug niet." Waardoor ik wat spastisch werd in gezelschap. Waardoor 'zij' inderdaad dachten dat ik een beetje 'vreemd' was, waarschijnlijk. Ik was een vleesgeworden Self-fulfilling Prophecy. En dat ben ik nog steeds, maar dan nu de goede kant op: Ik deug, je kunt met mij lachen en ik ben écht geïnteresseerd in je. Alleen dat al, is een enorme sprong vooruit. En dat ik ben aangenomen voor een baan waar ik helemaal geen ervaring in heb -wel ideeën, maar geen ervaring- dat is de kroon op mijn inmiddels begraven minderwaardigheidscomplex.


Lang leve mijn begraven minderwaardigheidscomplex! Hoera!

woensdag 6 juli 2011

Zo.

Vanavond creabea bezig geweest. 


Slechte foto's, I know. Telefoon moest volstaan vandaag.
Ja. Lacht u maar even. Wel twee hele vogels in elkaar geflansd. Ze zijn gevuld met lavendel uit eigen tuin. Ze zijn voor mijn toekomstige oud-collega's. Nog maar 33 te gaan. Schiet lekker op dus! Maar goed, ik heb nog tot 1 september..! Dus. Tijd zat.
Maar toch was het een avondje met een gouden randje. Want: 
1. Puber-Oudste heeft mij geassisteerd bij een manier zoeken om de vogels het gemakkelijkst te vullen met lavendel (uit eigen tuin, uiteraard) en was daar best wel druk mee, met manieren zoeken. Hoe mooi. Want meestal is er een hoop gezucht en gesteun. Als hij in aanraking komt met. Mij.

Verder een heerlijk rustige avond met Prins die bij een maatje was om voorbereidingen te treffen voor het feestje waar we vrijdagavond heen gaan, twee pubers die de avond door kwamen zonder elkaar de hersens in te slaan, en naast mijn crea-werk twee prettige telefoongesprekken. Hoe fijn is het leven! Jeeh!

maandag 4 juli 2011

Home sweet home #18

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Zaterdag had ik tijd en ruimte en zin om op te ruimen. 
Een goed moment om van alle hoeken van de opgeruimde woonkamer foto's te maken..!





Hier bewaar ik mijn waxinelichtjes in. Als ik er naar kijk, moet ik altijd denken aan het moment dat ik hem kocht: Op een rommelmarkt, met mijn vriendin, enorm veel plezier samen. We kochten hem van een man wiens vrouw ons niet zo leuk vond, juist vanwege het plezier. De man kon het gelukkig wel waarderen.

Al twintig jaar een doorn in mijn oog. Ze weigeren stuk te gaan.
Deze kast kocht ik nog snel even voordat Prins en ik weer gingen samenwonen. Bij Ikea. Om te voorkomen dat we weer in de oude troep terecht zouden komen. Nu weet ik eerlijk gezegd niet meer wat ik eigenlijk liever wil. Een echte impuls-aankoop, zeg maar. 

De oplettende kijker heeft mijn hopeloos verpieterde planten allang gespot. Gelukkig zien we elk jaar daarachter weer de uitbundig bloeiende lavendel buiten. 

Thank God voor deurtjes en lades! 
 

Klok waar ik nog altijd blij mee ben. Gewoon van de Action.

Kameleon-verzameling van Prins.

Bank met een verhaal: Wij kochten hem tweedehands van mijn vriendinnetje. Zij kocht hem een week nadat ik met haar samen een identieke bank kocht (in beige, heel praktisch met twee kindertjes van twee en vier). Een bank moeten kopen als je net gescheiden bent, is niet tof. Dat wil je sámen doen. En met je vriendin is dat toch net anders. Wat een drama-ochtend was dat, daar bij de woonboulevard. Omdat mijn bank na een paar jaar helemaal afgeragd was, qua vlekken enzo, en zij een loungebank kocht, namen Prins en ik hem van haar over. 
Prins wil hem nooit meer kwijt. 
Ik denk daar anders over, maar mijn tijd komt nog wel. Voor nu voldoet hij prima.

Een twijfelgeval in ons interieur is de zitzak. Oftwel: de Zid-Zac. Gekocht op de woonbeurs, toen nog niemand een zitzak hád. Het bedrijf is ook jammerlijk ten onder gegaan. Hij was een rib uit mijn lijf, maar iedereen hier in huis heeft er erg van genoten. En nog wel, maar hij neemt wel een heel prominente plaats in. Wegdoen is ook al zoiets, hem even wegzetten kan ook niet vanwege zijn grootte. Voorlopig nog even het voordeel van e twijfel..

zaterdag 2 juli 2011

Evelyn-dag & slow fastfood

Gisteren vertrokken Prins & Jongste voor wederom een crossweekend. Dit keer in België. Als het cross-seizoen in volle gang is, waan ik mij soms een weekend-weduwe. Maar: helemaal niet erg. Ik gun Prins zijn geneugten, en Jongste is er nu dus blijkbaar ook (weer) mee besmet. Al moet ik zeggen dat ik er soms wel een klein bietje de balen van krijg, maar tegen de tijd dat het weer zover is, is het cross-seizoen weer aan zijn einde.
Vanmiddag bracht ik Oudste naar Opa & Oma. Zij gaan, met alle Feyenoord-gangers plus aanhang 'potverteren'. Het hele seizoen hebben ze elke rit naar Rotterdam iets ingelegd, en dat gaan ze nu opmaken. Mooi vind ik het, dat Oudste blijkbaar liever met zijn opa en oma gaat klootschieten en vervolgens barbecueën dan naar de Keet met zijn vrienden. 


Dus.


Om twee uur vanmiddag was ik Ganz Allein. Ik wilde eigenlijk even naar de kringloop in Z.utphen, maar nam een afslagje te laat en kwam terecht bij de Woonoutlet. Wat een leuke winkel is dat! Maar: ik heb mij netjes gedragen en heb voor nog geen honderd gulden uitgegeven. Wel vond ik het qua uitgaven welletjes en heb de Kringloop gelaten voor wat hij was: daar ga ik nog wel een keer met Prins naar toe.


Om half vijf was ik thuis: Precies een mooie tijd om een fles rosé open te trekken vond ik zelf! Na een beetje rommelen met mijn aankopen en een kadootje inpakken voor de bovenstebeste nicht die er is, en die van de week jarig was en het níet viert, morgen bij het examenfeestje van haar twee dochters, vond ik het tijd om eens te gaan puinruimen.


Nu is puinruimen niet mijn hobby. Wel geweest hoor, vroeger. Vroeger had ik alles aan kant, deed ik alles precies op tijd en waste ik bijvoorbeeld alle valletjes (die toen in waren) allemaal als ik de ramen lapte. Ik nam ook alle muren plús plafond helemaal af als ik de badkamer 'deed'. Verder lag alle was in keurig afgemeten stapeltjes in de kasten, liepen de kindjes er spic & span bij, ruimde ik al het speelgoed van de kinderen zodra het even kon meteen op en was mijn huis er eentje die zo in een woontijdschrift kon (qua opgeruimdheid, dan). En was ik een behoorlijk chagrijnig en gestresst wijf.


Nu is het hier chronisch puinhoop. Dat gaat gewoon niet anders met twee pubers in huis. Overal staan/liggen wel bordjes, kopjes, glazen, ijsstokjes, appelkreuzen, chipszakken, wordt broodbeleg niet opgeruimd, staan er lege ijstheepakken in de koelkast, liggen overal tassen, schoenen, sokken, soms zelfs ónderbroeken (..??), sloffen, slippers, schoolboeken, passers, geodriehoeken,rekenmachines, handdoeken all over the place in de badkamer en staan deuren open, zijn gordijnen en ramen dicht en dan heb ik het nog niet eens over hun kámers niet. 


En verder natuurlijk ook mijn eigen zooi. Die van Prins valt eigenlijk mee, nu ik er over nadenk. Ik ben in de loop der jaren wat onverschilliger geworden. In het opruimen dan. Ik merk dat ik er een prettiger mens van ben geworden. Als ik voor elk los-slingerend voorwerp hier in huis een cent zou krijgen, was ik allang miljonair. Stel je voor dat ik dan voor élk voorwerp een preek af moest steken. Het slapen zou er bij in schieten, vrees ik. Het zij zo. Jammer, maar helaas, en alles gaat voorbij.


Ik zag nu mijn kans schoon: eens lekker ouderwets opruimen en schoonmaken, en dat je dan wéét dat het gewoon vier-en-twintig-uur-ook-zo-blijft! Wat zeg ik? Lánger! Hoezee! Ik stak een vrolijke bloem in mijn Coupe Windhoos, en ging aan de slag als een witte tornado.




Kon ik heerlijk doorwerken, en stofzuigen met de koptelefoon op standje burengerucht (als het geen koptelefoon was dan) zónder dat iemand mij op de schouder tikte met de vraag waar die kat was die gevild werd, (vanwege mijn mee-blèr-praktijken) met muziek met een hoge 'Those were the days-gehalte'.


Ik zit hier nu dus heerlijk in een huis-dat-aan-kant-is! Hoe fijn! Omdat ik toch in de geniet-modus zat, besloot ik een zeer ònverantwoorde maaltijd voor mezelf te fabriceren. Met zijn vieren is het toch best wel veel werk, maar voor je alleentje valt het reuze mee. Morgen maak ik een zéér verantwoorde salade voor mezelf..!


Dit heb je nodig:
-Een stuk of paar aardappels
-Water
-Zout
-Frituurpan
-Klein pannetje
-En dit:

-Ketjap, bruine basterdsuiker, twee teentjes knoflook, goedkope pindakaas-troep, sambal en een klein scheutje olie.

Donder alle ingrediënten -behalve dan de aardappels, het zout en de frituurpan- op gevoel in een klein pannetje. Roeren, blijven roeren. Je denkt: "Dit komt niet goed". Jawel, dat komt het wel, maar blijven roeren en wat water toevoegen. En weer roeren. Het kán dat het er onderweg een bietje klonterig uitziet, of de basterdsuiker lijkt maar niet te willen oplossen: geen paniek, blijven roeren! Uiteindelijk krijg je iets wat hier op lijkt:


Is hier nog een bietje aan de dunne kant, maar is helemaal goed gekomen: Blijven roeren, maar niet aan de kook laten komen!! Heel belangrijk!

De aardappels snij je in reepjes, en zet je even in wat zout water. Waarom weet ik niet, het schijnt dan minder te klonteren of zoiets. Ik ga het niet uitproberen, en zet het altijd trouw een tijdje zout weg. 


Frietjes goed droog deppen, en voorbakken op 160 graden. Daarna bakken op 180 graden. Kijken hoe het er uitziet, ik weet de tijd niet meer precies.
En dit lag er op mijn bordje vanavond.


Had ietsje langer gemogen, maar ach..


Lekker met gebakken uitjes. Moddervet, dat wel natuurlijk, maar ach. Ik heb een appel als toetje gehad vanwege de ontbrekende groente. De pindasaus is morgen eigenlijk nog lekkerder, met een stokbroodje er bij, heerlijk! Het originele recept vind je hier.(wel even scrollen)


Nu zit ik dus uit te buiken en al die calorieën te verbranden. Ik dacht vanmiddag nog: 'Nou, mischien ga ik vanavond nog wel een stukje rennen met Evy'. Haha! Hahaha! Ahum. Dat wordt hem dus niet meer. Ik ren niet met alcohol op. 


Als ik een bad had, ging ik er nu in liggen. Bij gebrek daaraan wordt het een lange, hete douche. Compleet met scrub, haarmasker, gezichtsmasker en bodybutter, heerlijk.  


Ik zie dat Concert at See wordt uitgezonden straks: Dat ga ik in bed bekijken, want morgen om 5:15 uur gaat mijn wekker, vanwege een vroege dienst. Dat is dan wel weer een béétje jammer. Maar hee, wat het hekje: Na de vakantie hoef ik nooit geen weekenden meer te werken, hoezee!!


Wat meer heb je nodig om je blij te voelen? (nouja, dat de mannen morgen allemaal weer gezond huiswaarts keren natuurlijk, verder niets!)