maandag 30 mei 2011

Home sweet home #14

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Een ietwat verlate home sweet home vandaag. Soms heb je dat gewoon. Wat een heerlijk dag vandaag! Jammer dat ik aan het werk was. Maar! Ik heb nog heerlijk zitten genieten op mijn schommelbank, onder het genot van een kop koffie, geserveerd door Zoonlief. En die smaken het lekkerst!


De zon is inmiddels achter de wolken verdwenen, maar het is hier nog heerlijk toeven. De schommelbank kocht ik drie jaar geleden voor moederdag en vaderdag tegelijk. Ik was met de kinderen bij de Gamma, en daar stond ie ons te roepen. De kinderen attendeerden me er op, en verhip, toen hoorde ik het ook. Het was het weekend voor moederdag en ik dacht: Tja. Om nu zomaar een schómmelbank te kopen.. Tjee. Ik kan er een week boodschappen voor doen. Met de jongens heb ik toen maar een goede reden verzonnen om hem mee te nemen, want zonder reden is ook zo iets. "Voor moederdag!" riep Jongste. "Tja, beetje onbenullig groot kado voor Moederdag he. En aangezien ik hier De Moeder ben, ben ik niet de aangewezen persoon. "Voor vaderdag!" riep Oudste. Zelfde verhaal, natuurlijk, behalve het vader-gedeelte. Nou ja, voor Vader én MoederDag kon het wel, besloten we gedrieën.

 Prins was dat weekend naar de cross, dus stonden Oudste en ik voor de dankbare taak om het geval in elkaar te zetten. Die dag werd duidelijk dat wij géén goed klusteam samen zijn. We sloegen elkaar bijkans de harses is. Maar: het is uit-ein-de-lijk gelukt, zónder bloedvergieten. Hij is eigenlijk al wel toe aan een nieuw stofje over de kussens, maar ik kan me er nog niet toe zetten. Hij piept nu en dan een beetje, maar een beetje kroep-öllie doet wonderen. We gebruiken hem allemaal zeer intensief! (niet allemaal tegelijk natuurlijk, dat past niet)

Een goede koop en een aanrader!

maandag 23 mei 2011

Home sweet home #13

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.


Prins en ik zijn helemaal niet zo handig. Als ik zie wat sommige mensen in elkaar fabrieken, ben ik soms jaloers. Een rolgordijntje ophangen, dat lukt nog wel. Maar voor de rest zijn wij niet zo heel productief.

BEHALVE dan de salontafel en de boekenkast. Die hebben wij zoals het een goed idee betaamd zelf afgekeken. De één bij Eijerkamp Zutphen, de ander bij 101 woonideeën. Beter goed gejat dan slecht bedacht. En eigenlijk zijn wij best een goed team: Ik jat de ideeën, Prins sprokkelt de materialen bij elkaar (soms geholpen door mijn schoonvader: de koning onder de sjacheraars) en dan begint de uitvoering. Waarbij Prins en/of zijn vader dan het grove werk doet, en ik de finesses. En wat is leuker dan een project waar je trots op en blij mee bent?



zondag 22 mei 2011

Oerendhard

Tja. Wat zeg je als moeder al je Jongste gevraagd wordt voor een zijspanteam? Zeg je dan Nee omdat je het allemaal maar eng vindt? Zeg je Nee omdat je vindt dat hij nog te jong is? Zeg je Nee omdat je zelf niets met crossen in het algemeen hebt, en met zijspancross in het bijzonder? Vooral als het je kind is die er op zit?

Of zeg je Ja omdat je ziet dat je Jongste dit het alderliefste wil? Zeg je Ja omdat je ziet hoeveel ziel en zaligheid hij er in legt? Zeg je Ja omdat dit een kans once in a lifetime is?

Natuurlijk zeg je Ja. Omdat het zijn grootste passie is. Omdat hij er bijna licht van gaat geven als hij zo'n ding ziet, en omdat hij bijna ontploft van geluk als hij erop zit. Omdat hij zijn dromen moet najagen. Omdat hij er ook veel van leert: Je zit met zijn tweeën op zo'n ding, dus je draagt de verantwoordelijkheid voor elkaars veiligheid. Je gaat niet als een idioot risico's nemen. Je zorgt voor jezelf en voor elkaar. En je gaat samen een droom beginnen. Waar het eindigt, weet niemand. Maar als je het niet probeert wordt het nooit wat. En kijk je je moeder helemáál nooit meer aan omdat ze je een droom ontnam.



En natuurlijk is het eng. En natuurlijk stond ik met angst en beven aan de kant. Vooral die twee keer dat ze er af vlogen. En het de tweede keer nogàl lang duurde eer er weer eentje op stond. Maar ook dat hoort erbij. Zoals een dame langs de kant zei: "Ik heb twee dochters die paardrijden, daar word je ook niet echt vrolijk van als moeder." Zo is het maar net.

En dan het gezicht van Jongste. Onbetaalbaar!

zaterdag 21 mei 2011

Gewoon en toch bijzonder

Hoe vaak zie je geen luchtballon over gaan..? Heul vaak. Dus ist eigenlijk heel gewoon. Toch blijf ik het bijzonder vinden. Deze zag ik al van ver. Hij kwam mijn kant op, daalde, steeg, daalde en steeg. Net of hij even zwaaide.

Mooi man.
















(Indien u zichzelf op de foto's herkent, kunt u bezwaar maken tegen publicatie dmv een reactie.)

vrijdag 20 mei 2011

Obsessies

Momenteel is het weer even ietsje gezakt, maar sinds ik het haken heb ontdekt, haak ik me een hoek van 90 graden. Het is leuk! Om te beginnen, ga ik een sprei maken, had ik gedacht. Hier het resultaat van de eerste week in mijn haakcarriere..
Ja, ik moest er zelf ook wel een klein beetje om lachen. Inmiddels heb ik geleerd hoe ik bloemetjes moet haken, en met een nieuw nichtje is dat best leuk! (Wat ik dan met ál die bloemetjes ga doen, dat is de vraag...)


Verder hang ik de sokken altijd in paartjes aan de waslijn. Ik kan mij voorstellen dat dit ook vrij obsessief kan overkomen. Maar als ik érgens een hekel aan heb, is het sokken bij elkaar zoeken. Als de was droog is, stop ik de sokken meteen in een frommel, zodat ze elkaar niet meer kwijt raken. Overigens vouw ik ook meteen de was zo van de lijn op, nog voor ik het in de wasmand doe. Dat lijkt heel efficient en dat is het ook wel, maar de échte reden is dat ik anders nogal zit op te kijken tegen die bergen schone was en maar geen begin kan maken. Nu ligt alles in ieder geval al gevouwen in de wasmand, dan is de stap om het ook daadwerkelijk op te ruimen alweer een beetje kleiner.


Tot slot kan ik het -als Prins de was heeft afgehaald, ik enkele dagen tegen de klus op heb gezien, en dan tenslotte maar begin met ordenen- niet laten om keurige stapeltjes op de keukentafel te maken, in een vaste volgorde. Sokken vooraan, dan ondergoed, en dan de grotere dingen. Op de foto kun je zien dat de papa en de mama de grootste smeerzakken zijn, en dat de kinders, vooral Jongste, het meest schoon zijn. Die gooien tenminste hun kleding twee keer per dag in de was (of moeten hun kamer opruimen en komen dan nogál veel kleding tegen op de grond)

Heb jij obsessies? 

maandag 16 mei 2011

Honderd jaar oud en toch actueel

Mensch, durf te leven

Dirk Witte


Je leeft maar heel kort, maar 'n enkele keer
En als je straks anders wilt, kun je niet meer!
Mensch, durf te leven!
Vraag niet elken dag van je korte bestaan:
Hoe hebben m'n pa en m'n grootpa gadaan?
Hoe doet er m'n neef en hoe doet er m'n vrind?
En wie weet, hoe of dat nou m'n buurman weer vindt,
En - wat heeft 'Het Fatsoen" voorgeschreven?
Mensch, durf te leven!


De menschen bepalen de kleur van je das,
De vorm van je hoed, en de snit van je jas
En - van je leven!
Ze wijzen de paadjes, waar langs je mag gaan,
En roepen 'o foei!' als je even blijft staan, -
Ze kiezen je toekomst en kiezen je werk,
Ze zoeken een kroeg voor je uit en een kerk,
En wat j' aan de armen moet geven.
Mensch, is dat te leven?


De menschen - ze schrijven je leefregels voor,
Ze geven je raad, en roepen in koor:
Zoo moet je leven!
Met die mag je omgaan, maar die is te min.
Met die moet je trouwen, - al heb je geen zin.
En daar moet je wonen, dat eischt je fatsoen -
En je wordt genegeerd als je 't anders zou doen,
Alsof je iets ergs had misdreven,
Mensch, is dat leven?

Het leven is heerlijk, het leven is mooi.
Maar - vlieg uit in de lucht, en kruip niet in een kooi!
Mensch! durf te leven!
Je kop in de hoogte, je neus in de wind,
En lap aan je laars hoe een ander het vindt!
Hou een hart vol warmte en van liefde in je borst,
Maar wees op je vierkante meter een Vorst!
Wat je zoekt kan geen ander je geven!
Mensch, durf te leven!

zondag 15 mei 2011

Zwemband.

Vandaag, na het douchen, trok ik een kek hemdje aan. Een mooi hemdje met een wilde bloemenprint, die vrij lang is. (het hemdje, niet de print). Daaronder een strakke broek. Die broek ging al niet heel erg soepel aan.  Ik keek in de spiegel. Dat had ik beter niet kunnen doen. Ik ben momenteel officieel in het bezit van een zwembandje. Of bandje.. Er loopt een grote rol over wat eerst mijn taille was. De strakke broek hielp hier natuurlijk ook niet echt bij; die stuwde het vet vrolijk naar boven. De wereld stond eventjes stil. Ik hoorde de vogeltjes even niet meer fluiten en de zon verdween nét even achter de wolken. Maar dat kan ook toeval zijn, natuurlijk. Aandachtig aanschouwde ik de zwemband. Met een shirtje aan was het inderdaad een perfect zwembandje. In perfecte symetrie had het vet zich rond mijn taille verzameld. Mooi eigenlijk, de natuur..! Kuch.

Dus.

Geen alcohol meer voor mij door de week. Meer sporten. Wellicht gaan hardlopen. Woei. Of zou dat allemaal een beetje te veel van het goede zijn? Pff..

vrijdag 13 mei 2011

Oh Happy day

Niets maakt mij blijer dan nieuwe plantjes. Nou ja, behalve dan een nieuw nichtje..! Ik toog naar het plaatselijke tuincentrum, spendeerde daar méér dan ik van tevoren had bedacht, maar half werk, daar hou ik niet van. Maar eerst wilde ik mijn oude terracotta-potten opknappen. Dat wilde ik eigenlijk vorig jaar al, dus voor de palntjes er in gingen, moest het vandaag op stel en sprong gebeuren. En het mooiste: het kostte me niets! Een stel oude potten en nog verf over van de kamers van de jongens. Hoezee!


Eerste laag; donkergrijs.


Tweede laag; lichtgrijs.
Gewoon onbenullig kwasten en met
een oude doek nawrijven

Ze leggen nog net niet de rode loper
voor me uit bij het tuincentrum.

Lief toch?!

Het kastje maakte
mijn vader jaren geleden.

Jammer van de puinhoop IN het tuinhuis.
Oftewel: werk aan de winkel. 
Al met al een vruchtbare dag! En daar was ik ernstig aan toe. Wat heb ik lopen lantefanteren de afgelopen weken, zeg, bah! En ja; ik wéét dat het goed is om af en toe even niets te doen. Maar ik werd er niet gelukkig van. Maar het heeft er alle schijn van dat het groeipijntje weer voorbij is, hoezee! En nog een heel vrij weekend voor de boeg: wat wil je nog meer?!

Fijn weekend!

zondag 8 mei 2011

Een prachtig kado voor Moederdag

Een nichtje! Gezond en blakend!  Hoe mooi!




vrijdag 6 mei 2011

Is het gek...?

Ik reed op de snelweg. Ik had gewinkeld met Oudste; hij had een behoorlijke tijd gespaard. We hadden een vruchtbare middag, waar hij zijn zuurverdiende geld Nuttig spendeerde.
Bijna bij Het Dorp, nog op de snelweg, kwamen we een vrachtwagen van Alabastine achterop, met de tekst:

KITTEN
ZONDER
PISTOOL

Ik dacht: "Huh?" Is het heel erg gek dat ik toen ongeveer dit beeld voor ogen kreeg?

woensdag 4 mei 2011

Oma zou trots zijn.

Vroeger was ik veel bij mijn opa en oma thuis. Dit kwam met name doordat mijn anderhalf jaar oudere nicht daar woonde. Ik kan met een gerust hart zeggen dat ik een derde van mij jeugd daar heb door gebracht. Opa was bloemist en had een zaak aan huis en stond op de markt. Oma was een oma zoals dat hoorde te zijn: Altijd aan het stoffen/ zilver poetsen/ cakes bakken/ handwerken. Mijn nichtje was daar ook goed in, in handwerken. Ze borduurde en haakte dat het een aard had. Ze kon ook heel erg netjes schrijven, had prachtig lang haar in een keurig vlecht of staart en had haar kamer altijd netjes. Ik was meer een wat onbenulliger kind. Mijn handschrift was onleesbaar, ik had altijd gaten in mijn sokken, vlekken in mijn kleren en mijn haar pluisde aan alle kanten. Nu ik er over nadenk, is het een wonder dat Nicht en ik zo goed met elkaar overweg konden en nog steeds kunnen. Ze voelt meer als een zus.

Ik wilde wel een beetje op haar lijken, dus begon ik ook met handwerken. Haken, dat zag er mooi uit en Nicht produceerde de prachtigste pannenlappen, dat wilde ik ook. Met engelengeduld leerde oma me haken. Lossen, welteverstaan. Verder ben ik ook niet gekomen, trouwens. Ik haakte kilometers lang aan elkaar: opa lachte zich er een kriek om. Terwijl Nicht al veel verder was en de verschillende steken leerde, hield ik het bij de lossen. Oma heeft het me wel geprobeerd bij te brengen, maar het wilde maar niet beklijven. Hele slierten haakte ik er door. Alleen: wat kon ik er mee? NIETS! Helemaal niets. Ik heb nog wel eens een poging gedaan om die slierten slakkehuisgewijs aan elkaar vast te maken om zo een soort van onderzetter te creëren, maar ook dat werd een soort van mislukte iglo. Nee. Haken en ik, dat was 'm niet.

Het grappige is nu, dat Nicht helemaal en totaal niets doet met haar handwerkkunsten. Borduren doet ze bij belangrijke geboortes, en daar stopt het wel. De belangrijke geboortes zijn nu wel zo'n beetje geweest. Misschien is ze nu nog bezig voor de dochter to be van mijn broertje, maar tussen onze Jongste en De Neef Van Eef (11 jaar leeftijdsverschil) heb ik haar niet op handewerken of iets anders creatiefs kunnen betrappen. Ik ben daarentegen altijd wel 'iets' blijven doen. Hele gardarobes naaide ik voor Oudste en Jongste, en ook voor andere kindertjes en voor mezelf.

Haken had ik sind 1981 niet meer gedaan. Ik las ergens dat iemand zomaar was begonnen met haken. Haaknaald en garen gekocht, en dan via youtube leren haken. 'Dat kan ik ook', dacht ik. En weet je wat? Dat kon inderdaad! Tot Pasen 2011 kon ik niet haken. Ik pretendeer niet dat ik 'swerelds netste haakster ben, maar ik heb de beginselen toch wel onder de knie. Hoezee!

Hij is niet helemaal recht, maar het is wel mijn eerste zelfgemaakt telefoonhoesje! Jeeh!


En dit zou een sjaal kúnnen worden. Ware het niet dat het garen bijna op is. Maar het begin is er: Ik Kan Haken!
Oma zou trots geweest zijn!

dinsdag 3 mei 2011

De zonnetjes in mijn leven

Jaren heb ik gewerkt met jongeren in de leeftijd van mijn eigen bloedjes nu. Alles, alles wist ik van puberteit en wat daar zoal bij komt kijken. Wat zeg ik? Dat weet ik nog steeds. Ja hoor, je hoeft mij niets te vertellen over het puberbrein. Daarbij komt ook nog dat ik zelf nog heel goed weet hoe dat was. Kom kom, zó lang is dat nog niet geleden. Ik weet heel goed dat alles en iedereen in de ogen van een puber stom is, en mensen van boven de twintig hopeloos 'oud' zijn. Ik weet nog heel goed dat de wereld aan mijn voeten lag, en dat ik 'alles' wel wist. Die kennis kon ik goed gebruiken toen ik met pubers ging werken. Pubers hebben het op zich al lastig genoeg, de pubers waar ik mee werkte hadden het nog een tandje zwaarder; uit huis geplaatst, na vaak een heel lange weg van moeilijkheden thuis, moesten ze nu tegen leeftijdsgenoten opboksen, die het ook allemaal lastig hadden, en dan heb ik het nog niet eens over de buitenwereld die helemaal niets begreep van 'internaatskinderen'. Nee, die pubers hadden het niet gemakkelijk. En natuurlijk was ik één van de stabiele factoren in hun leven. Samen met mijn collega's was ik voorspelbaar in mijn gedrag en konden ze altijd weer naar me terug, hoe 'erg' mijn vorige dienst ook was verlopen en hoe vreselijk de verwijten ook waren die ze naar mijn hoofd slingerden. Nee hoor, over pubers hoefde je mij niets meer te vertellen; ik had al heel vaak met dat bijltje gehakt.

Dacht ik.

Tot nu dan. Natuurlijk is Oudste al een tijdje aan het puberen. Ik -dommerik- dacht eigenlijk dat hij er al midden in zat. Nu blijkt dat hij slechts aan het pootjebaden was. Hij waadt nu tot zeker zijn oksels in de puberteit, en oh, wat hebben we een plezier. Jongste heeft ook al even gevoeld met zijn grote teen, en is nu in het stadium van pootjebaden. Dat, in combinatie met het waden van Oudste, geeft een heleboel vuurwerk in Huize Eef & Prins. En iets zegt mij dat dit nog maar het topje van de ijsberg is. Het grootste feest moet nog komen. En als ik naar Jongste kijk met zijn temperament en zijn ongeduld, zou dit nog wel eens een tandje méér kunnen zijn dan bij Oudste. Tel daar een kleine 'midlifecrisis' mijnerzijds bij op (als je er niet al eentje had, zou je er nu bijkans één krijgen), en je kunt wel nagaan hoe het er hier aan toe gaat.

Alle kennis die ik had opgedaan in mijn werk met pubers is niets, helemaal niets waard in mijn privéleven. Sterker: Ik denk dat het me juist in de weg zit. Oudste, Jongste en ik lijken een totaal andere taal te spreken. Wat zeg ik? Van een totaal andere planeet te komen. Ik erger me dood aan de eeuwige troep die ze maken, zij worden gek van mijn 'gezeur' daar over. Ik voel me soms een veredelde huissloof (hoewel: laat dat veredelde er maar af, eigenlijk), zij hebben er geen idee van dat ook ik gevoel heb. De wereld draait volledig en alleen om hen. Zij doen niets fout, de rest van de wereld spoort niet. En ja, ik weet heus wel dat het weer over gaat, dat het er bij hoort, dat het ergens góed voor is. Maar ik merk nu ook dat ik niet die afstand kan nemen als ouder, die ik als professional wel kon. En dat voelt niet zo lekker. Ik probeer wel enige afstand te nemen, maar ik vertik het ook om zo maar alles over zijn kant te laten gaan. Ik ben niet voor niets hun moeder. Natuurlijk hoort het er bij om te genieten, als je puber bent. Ik gun het ze ook zo. Daar hoeven we het niet over te hebben. Maar ik wil zelf ook genieten. En dat lukt ook nog wel hoor, maak je geen zorgen. Maar soms is het zo dodelijk vermoeiend, pubers in huis. Herstel: pubers die van jezélf zijn. Want die professionele afstand kán en wíl ik niet nemen.

Denk niet dat het hier enkel kommer en kwel is. Verre van. Ik ben blij met mijn mannen, en trots op (bijna) alles wat ze doen. Op de mannen die ze zijn en die ze nog gaan worden. Ik vind het alleen soms zo vermoeiend. Precies zoals ze mij hoogstwaarschijnlijk zeer vermoeiend vinden. Het is een procés. Een proces met een hele hoop wrijving. Maar het dient een doel. Een doel voor hen, een doel voor Prins, een doel voor mij. En doel voor Prins en mij samen, een doel voor Oudste en Jongste samen en een doel voor ons allen als gezin. Denk ik. Hoop ik. Wéét ik. Dit is Oei, ik groei in het kwadraat. En: Zonder wrijving geen glans. 

Toch?

maandag 2 mei 2011

Home sweet home 12


Home Sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Vandaag is de eerste dag van mijn week vrij. Heerlijk. En wat heb ik gedaan? Niets, nog helemaal niets! Ook heerlijk, maar toch had ik vandaag uitgeroepen tot nationale Opruimdag. Zodat ik de rest van de week 'alleen nog maar' hoef bij te houden. Ja. Als je dan met je camera je inmense tuin doorwandelt, komt er natuurlijk van dat opruimen geen bal terecht. Want hoewel de wind nog wat aan de koude kant is, is het práchtig.

Dat frisse groen.
Inderdaad, de heg van twee Home Sweet Homes terug.

De Hosta die twee weken geleden nog onder het zand zat.
 De Blauwe Regen die vol in knop zit. Hij groeit niet erg hard, maar geeft elk jaar meer bloemen. Wel een beetje laat, vind ik, ik zie ze overal al met volle trossen. Naja, een slome bloei is ook bloei!


Het tuinhuisje, tweedehands op de kop getikt en met liefde afgebroken, weer opgebouwd en opnieuw geschilderd. Het is meer huis dan tuin in ons mini-buiten, maar hij is wél lief. Dus hij blijft. Al was het alleen maar om alle troep er in kwijt te kunnen.



Jaren geleden kocht ik dit.. 'ding'. Het is een soort ketting met kralen, bloemen en vlinders. Hij roest en de knikkers verkleuren, maar dat is nu juist het mooiste.

Hoeveel foto's kun je maken van één onderwerp? Heel veel dus. :-)(Ik heb er nog veel meer)

Nou. De eerste ochtend van mijn vakantie is al bijna voorbij. Dat wordt een vruchtbare vakantie, denk ik.