dinsdag 27 april 2010

Dilemma Van de Maand


Na een dag hard zwoegen, met een kop als een olifant en nog het gevoel hebben niet gedaan te hebben wat ik allemaal wilde doen vandaag, toog ik vanmiddag rond half vijf terug naar huis. Blij dat ik eventjes op het nest terug was,heerlijk. Met barstende koppijn, dat wel. Maar na precies een uur en een kwartier zou ik alweer opgehaald worden voor het volgende punt op het programma. Net voldoende tijd dus voor het koken en eten met het voltallige gezin.

Prins op 't Witte Paard had het koken gelukkig voor zijn rekening genomen, dus ik slaakte een zucht van verlichting toen ik de keuken binnen kwam lopen; heerlijk als je zelf niet hoeft te koken. "Oudste heeft ook weer wat", bromde Prins. "Nee!" dacht ik bij mezelf. "Niet van 't ene in 't andere wespennest! Niet vandaag!" Het bleek zich te handelen om een zogenaamd luxe-probleem. Zeer Luxe-Probleem, wel te verstaan. Maar in het leven van een veertien-jarige kan de wereld het ene moment aan je voeten liggn, terwijl die het volgende moment vergaat.

Wat was nu het Dilemma? Nou. Oudste ging er zwaar onder gebukt. Prins en Oudste zouden dit weekend naar een cross. Een zijspan-motorcross, om precies te zijn. In La Douce France. Prins is gegrepen door het cross-virus, al jaren. Crosses bezoeken, welteverstaan, gelukkig niet om zelf te doen. Ik moet er niet aan denken met die oude botten van hem. Al maanden geleden stond vast dat Oudste deze keer weer eens mee zou gaan. Een heel weekend met je pa op stap, met een hoop techniek en kabaal om je heen, in een -hopelijk- zonovergoten 'ver' land (Plattelandsjongen hè, niets gewend) is toch wel iets om reikhalzend naar uit te kijken. Op Koninginnedag zouden ze al vertrekken, dus een làng weekend weg van Moeder de Vrouw en zeer irritant broertje is wel iets heel aanlokkelijks.

Opa gooide even roet in het eten. Die kwam namelijk met een Offer you can't refuse. Tenminste.. Niet als je een fervent Feyenoordfan bent. Opa heeft een seizoenskaart. Met een hele club gelijkgestemden gaat hij om het weekend naar De Kuip. Oudste is jaloers. Maar soms heeft ie geluk. Valt één van de gelijkgestemden uit, en mag hij mee op diens seizoenskaart. Wat niet zo heul vaak voorkomt, want hee, je hebt niet voor niets een seizoenskaart. Maar als het dan een keer zo ver is, is hij helemaal door het dolle. Okee, de reis heen en teurg duurt drie keer zo lang als de hele wedstrijd, maar je ben fan of je bent het niet. Je raadt het al: Oudste kan zondag mee naar Feyenoord. Maar ja. Die cross he. Da's ook leuk.

Ik viel dus van het ene kippenhok in het andere. Prins die zwoegend stond te koken (niet zijn hobby), Oudste die zwaar gebukt ging onder zijn Dilemma, en Jongste die daar vrolijk doorheen liep te stuiteren met een volume waar de honden geen brood van lusten. Die had nog een voetbalwedstrijd vor de boeg en voetbal is zijn lust en zijn leven, dus die had zichzelf lekker opgedraaid.

Hoe mooi vond ik het om te zien hoe Oudste mij smekend aankeek om hem te helpen met een goede keus te maken. (Waarbij het mij en passant weer even opviel hoeveel hij gegroeid is in lengte) Hm te zien wikken. En wegen. En wikken. En nog een keer wegen. Als... dan... enzovoort. Tijdens het eten werden alle voors en tegens nogmaals tegen elkaar afgewogen. En na het toetje was hij er uit. Feyenoord ging het worden. Opa gebeld mt de verheugende mededeling, en the case was closed.

Nu maar hopen dat Feyenoord niet verliest, zondag. Een klinkende overwinning wil ik zien! Dat zijn ze toch wel aan oudste verschuldigd..!

maandag 19 april 2010

Nieuw ritme


In tegenstelling tot mijn vorige functie, heb ik nu te maken met meer kantooruren waarop ik werk. Dus minder 'savonds thuis weg. Ik ben nog maar pas begonnen, maar ik ben nu al blij. Niet dat ik het vervelend vind om 'savonds te werken: integendeel. Ik ben 'savonds op mijn best! Maar het vaak 'savonds thuis weg zijn was iets wat mij meer en meer tegen ging staan.

Ik werk al jaren onregelmatig en dat beviel mij altijd prima. Vooral toen de jongens nog minimannen waren: Zij lagen toch al om 19 uur in bed, dus de helft van mijn dienst sliepen zij gewoon. Weinig oppas nodig ook. Nu gaan de jongens uiteraard niet om 19 uur naar bed, ik zou me zorgen maken als het wel zo was. Maar ook hun bezigheden zijn meer naar de avond verschoven. Was het eerder nog Sesamstraat kijken, badderen en nog even in de pyama wat drinken, nu 'moeten' ze ook 'savonds in eens (nou ja ineens) van alles: Trainen, een uitgestelde wedstrijd voetballen, huiswerk maken, vrienden bezoeken.. (Dat was vroeger ook met vriendjes spelen, waar blijft de tijd) Als ik nu drie avonddiensten achter elkaar had, zien de heren en ik elkaar alleen bij het ontbijt: Als zij uit school komen, ben ik meestal alweer weg of sta op het punt om te gaan. En tijdens het ontbijt zijn we alledrie niet op ons best, dus dat is gewoon eh.. jammer. Verder heb ik dan ook altijd het gevoel dat ik een heel gedeelte van het gezinsleven mis. Niet dat ik altijd drie diensten achter elkaar heb, maar twee was al wel een soort gewoonte.

Nu is dat allemaal helemaal niet zo heel erg, puberjongens hoeven niet zo nodig te socializen met hun moeke, maar ik merk wel dat ik het vervelend vind en dat het gaat prikken op den duur.

Gisteren had ik nog weer een late dienst: ook op deze stek zal dat nu en dan voorkomen. Ook helemaal niet erg, ik vind het wel lekker. (Alleen wel jammer dat het de vierde zondag van de afgelopen zes zondagen was, maar goed). Maar met vandaag erbij, ben ik de hele week thuis 'savonds! Hoe heerlijk is dat! Of thuis, thuis.. Niet Aan Het Werk in ieder geval. Heerlijk!

En om een voorschotje op die feestvreugde te nemen, heb ik vandaag op mijn vrije dag het hele huis van boven tot onder schoongemaakt! En dat is heerlijk!

Als je klaar bent dan.

maandag 12 april 2010

'Nieuwe' baan.


Brood klaarmaken *check*
Spullen bij elkaar zoeken *check*
Kinderen instrueren *check*
Tas inpakken *check*
Kleren klaarleggen *check*
Benzinentank volgooien *check*

Nah. Volgens mij ben ik er wel klaar voor. Voor mijn eerste echte officiele werkdag op een andere locatie binnen de zelfde instelling. Zelfde functie, andere invulling. En voornamelijk werken op kantooruren. Wat natuurlijk een groot voordeel is, maar waar ik ook erg aan moet wennen, merk ik. Sommige van mijn nieuwe collega's heb ik al ontmoet. De meesten niet. En er werken er ongeveer een triljoen. Gelukkig ben ik hartstikke goed in namen onthouden. (...)

En dan kom ik morgen binnen. En dan? Meteen achter de eerste de beste pc schuiven om te doen wat ik moet doen? Of eerst rustig met eventueel aanwezige collega's koffie drinken? Als er tenminste collega's zijn; waarschijnlijk spitsuur, dus de meesten zullen even geen tijd hebben om te zitten op dat moment. Ik voel mij nu al verloren daar in dat grote gebouw. Maar: alles sal reg kom!

Nee, laat mij maar schuiven. ik ben er volkomen Zen onder.

donderdag 8 april 2010

Ochtendritueel


Wat tegenwoordig zo handig is van die middelbare scholen, is dat ze met hun tijd meegaan. Op het "Magister" kun je -met inlogcode- als ouder een beetje bijhouden hoe je kind het doet qua cijfers. Ik bedoel: ik vertelde vroeger thuis eigenlijk alleen de redelijke cijfers, zodat elk rapport weer een volslagen onaangename verrassing voor mijn ouders was. Nu snijdt het mes van twee kanten: De kinderen hoeven niet meer moeilijk te doen bij een onvoldoende: Of ze zeggen het vrijuit omdat het anders later alsnog wel te zien is, of ze vermijden het gewoon en wanneer je moeder zegt: Hee, ik zie dat je een onvoldoende hebt voor wiskunde, dan kun je je er altijd nog wel weer een beetje uitlullen. Nu is het niet zo dat ik dagelijks of zelfs maar wekelijks op dat Magister kijk. Maar de mogelijkheid is er wel en dat scheelt een boel gezeik, voor beide kanten.

Vroeger leek het ook dat er minder lesuitval was dan tegenwoordig. Dat is misschien helemaal niet zo, maar ik heb soms het gevoel dat die jongens van mij de halve dag in het dorp op het skateplein hangen, nadat ze hele balen chips bij Albert Heijn hebben gescoord. Vroeger was het zo: Had je 'onverhoopt' het eerste uur onverwacht vrij, moest de hele telefoonketting in werking gezet worden, en dat viel niet altijd mee, want de helft van de tijd bleef de ketting haperen bij de Zwakste Schakel, en omdat mijn achternaam niet met een A, B, of C begint, zat ik in zo'n geval toch altijd weer voor Piet Snot op school te gapen.

Hoe anders is dat nu. Anno 2010 is het zo dat je 1. een eigen emailadres hebt, dus leraren kunnen op elk gewenst moment in contact met je treden (Ok, dat is wellicht ietsje minder gewenst voor de leerlingen, maar goed) en 2. je kunt 'savonds zien of je misschien het eerste lesuur uitval hebt. Enige voorwaarde is wel dat je hier zelf aktie in moet ondernemen, door op de webzijde te kijken. Mocht het zo zijn dat de ongelukkige leraar zich 'sochtends vroeg pas ziek meldt, dan krijg je zelfs een sms! Van de school! Nah. Dat was vroeger wel anders!

In ieder geval: De school waar mijn beide jongens heen gaan is een gemiddeld flinke school, tenminste: voor plattelandse begrippen. Best veul kinderen komen daar dagelijks voor hun 'plezier' naar toe. Sommigen moeten een uur voor aanvang (of eerder nog) van huis vertrekken om de barre tocht per fiets naar school af te leggen. (Die wonen dus eigenlijk op het Platte Platteland) Onze kinderen zijn verwende watjes, want mocht het onverhoopt voorkomen dat zij om 8.00 uur ontwaken, terwijl de eerste les om 8.10 begint, dan nog kunnen zij op tijd verschijnen. Inclusief ontbijt, wassen, plassen & tandenpoetsen! Oftewel: De school op een presenteerblaadje, dus misschien dat ze minder belang hebben bij het op de hoogte zjn van eventuele lesuitval?

Maar: voor ik helemaal afdwaal, even to the point:

Vanmorgen, toen iedereen de deur uit was, ik nog een kop koffie had gedronken en de krant had doorgelezen, deed ik de deur op slot en toog naar boven om onder de douche te gaan. Alles klaar gezet: douchegel, shampoo, schoon ondergoed en kleren, handdoek. Nog even naar de masterbedroom voor een stel schone sokken, en daar ontwaarde ik mijn nog te lezen boek. Nou, vooruit, nog even plat en een stukkie lezen. Het was half negen, dus daar kon nog wel een kwartiertje bij.

Gaat de voordeurbel. Nu gaat de voordeurbel nooit om half negen, tenzij het één van mijn bloedjes is. Dus ik, übermoeder als ik ben -alles voor de kinderen- schoot omhoog en rende in gestrekte draf de trappen af. Daar stond oudste. Met naast zich een meisje. Terwijl ik de barricades ontgrendelde, lachte hij mij al verontschuldigend toe door het raam. Net op het moment dat ik de deur openzwaaide, realiseerde ik me hoe ik er bij stond: Shabby ochtendjas, het haar op zolder en de mascara van de vorige dag nog op mijn wallen.

Ik zeg: niet leuk. Niet voor Oudste, niet voor het meisje en al helemaal niet voor mij. Oudste mompelde iets van eerste twee uur vrij, en even pinpas pakken en naar het dorp en sleutel in de tas op school en schoot de trap op. Meisje stond mij een beetje geiterig aan te kijken en ik keek al even geiterig terug. In een splitsecond zag ik ons daar staan vanuit een helicopterview: zij dacht waarschijnlijk: "Mijn god, daar is het Monster van Loch Ness", en ik hinnikte iets van : "Nou, normaal heb ik gewoon kleren aan hoor!"

Maar you never get a second chance for a first impression. Nu hoop ik niet dat dit mijn toekomstige schoondochter is, zeg. Daar komt dat wichtje nooit over heen.

Moraal van het verhaal: Gebruik al je informatiebronnen, zodat je 1. Twee uur langer kunt slapen, 2. Je bij je klasgenootje een trauma kunt voorkomen en 3. Je moeder spaart.

zaterdag 3 april 2010

Dichter onbekend

Hij is mijn grijze haren,
mijn slapeloze nacht,
hij is mijn angst,
mijn liefde,
mijn zwakheid en mijn kracht.

Ik vervloek hem en vergeef hem,
wel zevenduizend keer,
hij is mijn kind,
ik hou van hem,
niet minder en niet meer.