woensdag 30 maart 2011

Kevin



Kevin is 27 jaar, net geworden vorige maand. Hij houdt van computeren, heeft een enorme muziekcollectie, een joekel van een breedbeeldtv en is sinds vandaag de trotse gebruiker van het glasvezelnetwerk. Kevin vindt het geweldig om naar de meisjes te kijken, vooral als zij mooie jurken aan hebben. Zijn ogen beginnen te glanzen als hij zo'n meisje ziet. Verder houdt hij van voetbal: hij is trouwe supporter van de plaatselijke club, die het ook nog aardig doet in de eredivisie. Hij houdt van het leven en geniet zich suf van kleine dingen. Als het mooi weer is, trekt hij er op uit en maakt kilometers, zoals hij het zelf noemt. Kevin houdt van mooie kleren; met feestdagen heeft hij graag een mooi pak aan, met dito overhemd en glanzende schoenen. Kevin is altijd in voor een grapje; ouwehoeren noemt hij dat. Niets leuker dan de medewerkers en medebewoners te stangen. Kevin is een gelukkig mens, die altijd alles van de positieve kant bekijkt.

Er is maar één dingetje wat hem dwars zit: Hij kan niet praten. Okee, hij heeft dan wel de beschikking over een high-tech spraakcomputer, met woordvoorspelling, bluetooth, sms-functie, mogelijkheid om zijn muziek te draaien (standje burengerucht), Tom Tom en omgevingsbediening, maar meekomen in een gesprek in een groep valt niet mee. Tegen de tijd dat hij heeft getypt met zijn joystick wat hij wilde zeggen, gaat het gesprek alweer ergens anders over. Kevin kan wel goed voor zichzelf opkomen, daar niet van, maar dit is wel iets wat hem jeukt. Dat hij spastisch is, werkt ook niet echt mee. Met een snelheid van 25 aanslagen per minuut is het lastig 'gevat' te zijn.

Af en toe vliegt het hem naar de keel. Dat hij bijna overal hulp bij nodig heeft, vindt hij tot daar aan toe. Hij is het gewend, heeft het nodig en zich daar bij neergelegd. Het niet mee kunnen komen in een groepsgesprek vindt hij het meest vervelend van zijn handicap. Het zich niet kunnen uiten, of in ieder geval niet volledig kunnen uiten, breekt hem soms op. Als een mens zonder spasme en/of spraakgebrek boos, teleurgesteld of verdrietig is, slaat hij een keer met de deuren, vloekt misschien een keer, praat, huilt, schreeuwt. Niet dat het dan klaar is, maar het lucht wel even op. Kevin kan dit allemaal niet. Zo één à twee keer per jaar kan hij het niet behappen en heeft hij een paar dagen, soms weken van grote ontreddering. Gelukkig gaat dit ook weer voorbij, en kan hij weer verder. Rijdt hij weer rondjes door het huis in zijn electrische rolstoel met al die electronische snufjes en een moppie muziek (al is dit laatste iets minder, nu medebewoners geklaagd hebben over hoofdpijn :-)). Gaat hij naar buiten en rijdt een kilometertje of twintig 'in de buurt'. Surft hij op het internet op zoek naar van alles wat hem interesseert. Hij is dol op 'moeilijke woorden', en gaat deze opzoeken; studeren om precies te zijn. Twee dagen per week gaat hij naar een activiteitencentrum, twee dagen per week naar een gráfisch activiteitencentrum: hier ligt zijn hart, hier zijn de activiteiten arbeidsmatiger. Meer dan twee dagen ligt niet binnen zijn mogelijkheid, maar hij gaat net zo graag naar het reguliere activiteitencentrum; gezelligheid kent geen tijd. De woensdag is hij vrij, en slaapt hij uit, evenals in het weekend.

Hij woont nu bijna een jaar op deze 'nieuwe' locatie (is ook met mij meeverhuisd) en voelt zich hier als een vis in het water. Was de vorige locatie nog een trainingscentrum, hier kan hij zo zelfstandig mogelijk wonen, voert hij de regie en is hij gelukkig.

Soms denk ik wel eens: Wat nu als Kevin vijftig jaar eerder was geboren? Zonder al die gadgets en high-tech hulpmiddelen had hij niet half zo een prettig leven kunnen leiden als hij nu doet. Soms moet de stoel een reparatie ondergaan en dan is hij een dag 'onthand'. Zit hij in de 'gewone' rolstoel, waarin hij wel enigszins in staat is zich te bewegen door het huis, maar niets kan dóen. Gelukkig zit ook daar een spraakcomputer op. Ik ben blij voor Kevin dat hij in deze tijd is geboren. En ik bewonder hem om zijn levenskracht.

Daar moet ik wel eens aan denken als ik gewoon chagrijnig ben en de dingen niet gaan zoals ik graag had gezien.
Tel je zegeningen, denk ik dan.

maandag 28 maart 2011

Home sweet home 8

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.


Ik heb het voorjaar in huis, mede mogelijk gemaakt door een marktkoopman in Grunn. En dan had ik nog een bosje van tien tulpen over om op het werk in de huiskamer te zetten. Jeuh!

woensdag 23 maart 2011

Mij hoor je niet klagen

Ik heb deze week 32 uur op mijn rooster staan. Prima te doen, als het zo over de hele week is uitgesmeerd: Maandag, woensdag, donderdag en zondag. Alle denkbare diensten die er bestaan zo'n beetje: één van half 7 tot 3, eentje van 9 tot 5, eentje van 12 tot 20 en eentje van 15 tot 23 uur. Zo brengt het werk een hoop variatie met zich mee; heerlijk toch!? Anders kak je maar in, en dat is nooit goed.

Dinsdag kon ik mooi als een witte tornado door het huis en de tuin ein-de-lijk een beetje lente-toonbaar te maken. Donderdagavond met vriendinnetje uit eten, die zie ik veel te weinig! En vrijdag trap ik de auto aan om naar het hoge Noord'n te vertrekken, naar een ander dierbaar vriendinnetje. Stond ik vorige week nog bij Triggerfinger, vrijdag zit ik heerlijk cheesy bij Acda en De Munnik. Ook leuk, op zijn tijd..!


En zaterdag de stad Groningen weer eens in, heerlijk! Mij hoor je niet klagen hoor..! Nu maar hopen dat de lente nog een beetje blijft! Ik hoorde van niet, maar dat heb ik niet goed gehoord, geloof ik..!


En dan volgende week de familiebanden maar weer een beetje aanhalen..:-)

dinsdag 22 maart 2011

River deep, mountain high.

Jongste, dat is een kind van uitersten. Altijd geweest ook.
Óf hij hangt op de bank, óf hij springt, rent, vliegt, duikt, valt en staat weer op. Óf hij is himmelhoch jauchzend, óf zum tode betrübt. Óf hij is stilletjes, óf hij krijst, schreeuwt en zingt, het liefst in de keuken (lekker hol) en op een meter afstand van mij, Prins of Broer.

Vroeger, toen hij 6, 7, 8 jaar was, was hij een erg sportief kind. Dat is hij nog steeds wel, maar in iets mindere mate. Hij deed regelmatig mee aan hardloopwedstrijden, en vaak werd hij eerste, altijd zat hij bij de eerste drie. Dat is leuk, maar hij was zó gedreven en beet zich zó vast in wat hij wilde, dat ik het stiekem niet zo héél erg leuk meer vond op het laatst. Hij liep zichzelf letterlijk voorbij.
Maar goed: dat ging over. Gelukkig. Met de intrede van de puberteit, kwam ook de lamlendigheid. Het mocht wel wat minder, maar overdrijven is ook een vak. Hele middagen hing hij op de bank/ achter de pc/ voor de playstation.

Prins en ik maakten ons enige zorgen over hem. In overleg met hem, schreef ik hem in bij verschillende sites waar je postbezorger kon worden. Op een goede dag een goed bericht: Er was een wijk vrij. Nadeel: in het buitengebied. Voordeel: grote verdiensten. In de barre winter die achter ons ligt, heb ik hem verscheidene keren bijgestaan; met de auto meerijden, want best wel ver. Kilometerprijs overeengekomen, en ach, een paar uurtjes samen in de auto schept ook een band. Tot mijn grote schrik bleek de eerste keer dat ik mee ging dat dit jongentje twee keer per week een afstand moest afleggen van bijna veertig (40) kilometer. Dat is best ver, als je 13 bent. (als je 40 bent ook trouwens, maar dit terzijde) Maar: het verdiende ontzettend goed, dus dat was ook wat waard. Broerlief zag met lede ogen toe hoe bij zijn kleine broertje het geld binnenstroomde waar hij zo'n beetje vier middagen voor moest werken. Toch was het te veel. Te veel voor dat jochie, die in het begin grote moeite had met het bepalen van de route en het inzien van de logica van het postbezorgen. Tot hij het kunstje doorkreeg, en de juist energie die hij er in moest steken hem opbrak. Omdat Broerlief wilde sparen voor een Feyenoordseizoenskaart, zijn we in een familieberaad overeengekomen dat de broeders ieder de helft van de postwijk zouden doen. Jongste op dinsdag, Oudste op vrijdag. En dat bevalt iedereen zeer goed. Natuurlijk blijft het een hondenbaan, maar met het weer van bijvoorbeeld vandaag is het een stuk minder erg. Jongste hoeft nu maar eens per week, en Oudste is blij dat hij zijn kas kan spekken.

Jongste is al jaren hevig geinteresseerd in de zogenaamde pit-bikes: een mini-crossmotortje, zeg maar. Twee vriendjes, die op de boerderie wonen, hebben er ook eentje en Jongste was er lyrisch over. Maar ja. Wij hebben geen eigen terrein. Nou ja, dat hebben we wél, maar dit terrein leent zich niet om over te crossen. Hooguit met speelgoedmotortjes. Jongste vroeg of we niet konden verhuizen naar een huis met een grote lap grond er om heen. Helaas voor hem lag dat niet binnen onze mogelijkheden. Met zo'n pit-bike mag je niet crossen op de openbare weg. Hij zou eventueel wel naar Vriendje kunnen, maar dat is vier kilometer verderop. Hij informeerde bij Ouders van Vriendje of hij eventueel zo'n pitbike bij hen kon onderbrengen. Ouders vonden dat niet goed, en begrijpelijk: voor je het weet, staat je hele stal vol met van die dingen. Het bleef een probleem. En dan hadden we het nog niet eens over het vervoer. Hoe zou hij van ons huis naar het terrein van Vriendjes ouders kunnen komen? Hij snapte ook wel dat wij niet altijd zomaar alles uit onze handen konden laten vallen om hem te brengen en te halen.

Hij heeft de droom nooit losgelaten. Telde zijn geld, en kwam tot de conclusie dat hij best wel zo'n ding kon betalen; geld zat. Allemaal zelf verdiend, en hij wist er verder geen andere bestemming voor. Sparen? Nee hoor, waarvoor dan? Hij struinde Marktplaats af, in forums stelde hij vragen, kreeg antwoord, en het vuurtje laaide hoger en hoger op. "Hee, er staat er eentje te koop in Maastricht, kunnen we daar niet even heen rijden? Ik zie er trouwens ook eentje staan in Den Helder". Hm.

Prins en ik lieten Jongste eerst maar eens een plan maken. Stel, je hebt zo'n ding. Hoe ga je dat doen? Stalling, vervoer, onderhoud. Jongste had overal wel een oplossing voor. Prins hoorde van zo'n pitbike die te koop stond, hier twee straten verder. Op zaterdag gingen ze naar die mensen toe. Ze waren niet thuis. Op maandag tweede poging; ze gingen net weg. Dinsdag derde poging, en de koop was snel gedaan. Voor een prikkie zelfs. Jongste was eindelijk de trotse bezitter van een pitbike. Compleet met helm en handschoenen. Zelden heb ik dat joch zo gelukkig zien kijken; hij gaf bijna licht.  Vriendjes kwamen kijken en bewonderen, maar: Jongste moest nog tot zondag wachten; dan was pas de eerste gelegenheid dat hij zijn bezitkon gaan gebruiken. En dat is best lang: van dinsdag tot zondag.

Ik moet het hem nageven: hij heeft niet één keer gezeurd of hij niet even mocht crossen op het braakliggende landje tegenover ons huis. Niet één keer gezucht dat het niet eerlijk was en wat al niet meer. Hij heeft geduld uitgeoefend en wachtte gewoon tot zondag. En zondag was hij voor zijn doen vroeg uit de veren. Eind van de morgen ging hij op pad: Motortje aan de hand, Prins heeft hem geholpen met duwen hier en daar. Want: Op de openbare weg mag je dat ding niet gebruiken. Om 12 uur was hij p plaats va bestemming. Hij heeft er gecrossed tot vijf uur 'smiddags. Hij kwam moe weer thuis, maar wel met een glimlach van oor tot oor en enorme glimogen. Hij heeft er hard voor gewerkt, het pad er naar toe was niet altijd even gladjes, maar hij heeft op zijn tanden gebeten en doorgezet, geduld gehad, nagedacht over eventuele oplossingen en is gekomen waar hij wilde zijn: Hij Is Een Crosser. Een beginnende crosser, máár, hij is er eentje.

Samen met Prins sleutelt hij 'savonds aan het ding: er zijn genoeg verbeterpunten. Poetsen: minstens eens per dag.
Vriendje legde het historische moment vast: Jongste's eerste crosservaring.



Het schakelen was even lastig, maar lijkt hij nu te snappen. Ik hou mijn hart vast als hij het Vlakke Land straks zat is. Maar zo ver zijn we nog niet. Ben ik niet bang dat hij iets breekt? Ja natuurlijk wel, maar loslaten en vertrouwen schenken zijn ook belangrijke fatoren in de puberteit. En als ik zie hoe gelukkig hij er van wordt; dat is ook veel waard.
Ik toost op Jongste: Op veel plezier en weinig botbreuken..!

maandag 21 maart 2011

Home sweet home 7

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Hm. Ik merk dat ik mijn kruit een beetje aan het verschieten ben. Vind ik bij andere deelnemers van Home Sweet Home vaak 'maar' één of twee foto's, ik maak zelf bij wijze van spreken een hele reportage. Dat is dom. Want zo groot is ons paleis niet, en voor ik het weet, heb ik alles gehad, en is er niets meer te home-sweet-homen. Dat zou jammer zijn. Vind ik.

Vandaag dus slechts één foto.
Wat heb je méér nodig op een dag als gisteren, die zonovergoten was, na een wandeling van anderhalf uur met Prins in de wonderschone Dorpse Omgeving waar wij wonen, dan een plekje in de laatste zonnestralen, een goed boek, een bakje nootjes en een vers biertje? Ik zeg: Niets! Helemaal niets!


Volmaakt gelukkig op twee vierkante meter.


zaterdag 19 maart 2011

Zuren.

De afgelopen weken gebeuren er te veel dingen die mijn begrip te boven gaan. Japan. Libië. Robert M. Ik kan niet kiezen wat ik eigenlijk het ergste vind. Ik wil ook niet kiezen trouwens. Ik vind het verschrikkelijk. Leg dat maar eens uit, aan je kinderen. Als je daar woont, in Libië. In Japan kun je jezelf al amper staande houden, laat staan dat je dan ook nog voor je kinderen kunt zorgen. Als je die nog bij je hebt, tenminste. Over Robert M. wil ik het al helemaal niet hebben.

Daarom kies ik er maar voor om er verder niets over te zeggen. Omdat het mijns inziens niets toevoegt. En dan klaag ik soms nog: dat het 'lastig' is, pubers in huis. Dat het 'lastig' is, werken en zorgen combineren. Dat het 'lastig' is, zorgen dat je niet in de rode cijfers komt. Dat het 'lastig' is, een keuze maken om hier te blijven werken of om toch mijn horizon te gaan verbreden.

Hoe goed ik het heb, besef ik niet elke dag. Ik heb een man die me op handen draagt, kinderen die -ondanks hier en daar een bui- van me houden. Elke maand een zak met geld. Een huis, die me niet alleen warm en droog houdt, maar ook nog een gezellige plek is waar ik me thuis voel. Een goede gezondheid, een lijf die meewerkt. Vrienden, familie, kennissen en een redelijk op peil zijnd sociaal leven. En toch vind ik het vervelend als Prins 2,5 uur later dan zijn werktijd is afgelopen, thuis komt. Terwijl ik drie kwartier na zijn thuiskomst alweer weg moet. 'Moet'? Van wie moet dat dan? Ik mag weg, ik kán weg. Lekker taarten decoreren met negen bevriende dames. Geen wereldschokkende zaken, maar gewoon leuk. Die vrijheid heb ik. Ik hoef me geen zorgen te maken of ik überhaupt vandaag wel een warme maaltijd kan krijgen, of ik een dak boven mijn hoofd heb.

Morgen naar een optreden van een stel Raggende Mannen. Gewoon, omdat het leuk is, en omdat het kán. De jongens redden zich. De één vindt het heerlijk om ook eens gewoon een avondje alleen te zijn, de ander gaat zelf ook naar een optreden. Van een plaatselijk rockbandje, en vraagt of twee maatjes kunnen blijven slapen. Dat kan. Onderhandeling over de thuiskom-tijd. Dat kan, omdat ik een dak boven mijn hoofd heb en plaats kan bieden aan een stel jochies. Die het niet echt nódig hebben, dat onderdak, maar er wel graag gebruik van maken, omdat het hen een heel eind fietsen scheelt, midden in de nacht.

Ik besef het niet iedere dag, hoe gelukkig of ik eigenlijk ben. Als je gezond bent, heb je duizend wensen, als je ziek bent, heb je er maar eentje. En natuurlijk kun je het leed van de wereld niet op je schouders nemen. Het wordt er niet anders van.



Maar wat ben ik ongelovelijk gelukkig dat ik niet woon in Japan of Libë, én Robert M. nooit heb ontmoet. Dan maar liever 'zeuren' over het weer/laat thuiskomen van Prins/ kinderen die troep maken/ vul zelf maar in..! Want ondanks alles, zeuren moet op zijn tijd. Maar niet zoveel dat je er zuur van wordt.

Dan is het namelijk zuren.

dinsdag 15 maart 2011

Trots

Oudste gaat, als het even kan, met opa op zondag naar Feyenoord. Vanaf onze woonplaats al gauw een uur en drie kwartier rijden (Enkele reis). Wij brengen hem meestal naar het huis van opa, vanwaar oma de heren naar een gezelschap in een klein gehucht brengt, en die twee tussenstops nemen ook al gauw een uurtje in beslag. Het is maar wat je er voor over hebt. Jongste heeft de laatste twee thuiswedstrijden geluk; die mag op de seizoenskaart van een maatje van opa, die ziek/zwak of misselijk is. Gelukkig hebben ze beide keren gewonnen. Oudste baalt wel een beetje, dat Jongste Graties mee mag. Hij heeft van zijn zuurverdiende geld een halve seizoenskaart gekocht. Met liefde, dat wel, maar een beetje zuur is het wel.

Trots verkondigde hij vandaag dat hij op internet te vinden is, hoezee! Ik moest alles uit mijn handen laten vallen om het te aanschouwen. Het was even zoeken, maar inderdaad: ik denk dat Mijn Zoon nu wel ontdekt zal worden! Als wat, geen idee, maar ontdékt wordt ie vast met zo'n duidelijke foto.


Grappig dat hij deze foto honderd keer meer koestert dan de 15 foto's van de carnavalsoptocht op de Dorpse Webzijde waar hij luid en duidelijk op staat.

Als ik eerlijk ben, voel ik me ook wel een bietje trots; trots op dat mannetje die daar helegaar alleen in een vak vol wildvreemden staat. (Opa's vak was al vol) Het kan hem niets schelen; hij gaat voor de voetbal en voor de voetbal alleen. Onverschrokken is hij. Mooi.

maandag 14 maart 2011

Home sweet home 6

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Tja. Verbouwen is geen sinecure als je dat nog niet eerder in zo'n grote mate bij de hand hebt gehad. We waren goed voorbereid, dat wel. Ingesteld op aannemers die geen woord zouden houden, banken die niet mee zouden werken, het huis wat in zou storten, keukenboeren die ons een poot uit zouden draaien.. Maar: we hebben ons er goed door heen geslagen. De aannemer, een jonge, joviale en ambitieuze vent, drukte ons op het hart dat hij de klus écht binnen drie weken geklaard zou hebben. Hij wilde het wel vastleggen in de overeenkomst als we er geen vertrouwen in hadden. Naja, dat hadden we wel, maar je hoorde van zulke afschuwelijke verhalen.. De bank was ook aan onze zijde, de keukenboer deed een offer we couldn't refuse en het huis is uiteindelijk niet ingestort, hoera! Eigenlijk was er niets wat ons tegen zat. (behalve dan het pak sneeuw van ongeveer een halve meter die er lag op de beoogde startdatum) De bouw werd drie weken uitgesteld, dat was alles. Of alles.. Prins deed wat hij zelf kon (en dat is best moedig met twee linkerhanden) Ook schoonpapa was vrijwel dagelijks 'op de bouw' te vinden. Prins werd overmoedig na de behaalde resultaten en ging enthousiast aan het hakken, zagen en boren. Hier en daar ietwat té enthousiast hakken, zagen en boren. Zodat hij twee keer in het toilet uit kwam. Maar ach, het toilet wilden we toch een keer aanpakken. Een keer he, die keer is nog steeds niet aangebroken. Zodat we nu dus met een aantal gaten (wel dichtgestopt) op het toilet zitten. Die de overigens verder zeer saaie ruimte wel weer een beetje afwisseling geeft.
Ruim twee jaar verder zijn we nu, maar nog is het toilet niet aangepakt. De gang, overloop en zolderoverloop hadden voorrang. (Die zouden we eigenlijk al doen voor we kwamen wonen hier, maar we besloten de verhuizing drie weken naar voren te halen, en dan dat gedeelte 'een keer' aan te pakken. Hiermee zijn we afgelopen herfstvakantie gestart. Ik hoop het in de meivakantie af te kunnen ronden..)

Ooit had ik het fan-tas-tische idee om het toilet het thema ZEE te geven. Compleet met schelpen, boten en een azuurblauw plafond, en een lamp in de vorm van een wolk. Práchtig vonden we het. Priecies drie weken lang. Toen waren we er wel weer op uit gekeken. Maar ja... Het is nu al een jaar of vier zo.
Nog een paar zaken zijn in het toilet aanwezig die herinneren aan de woelige baren.


Ik moet nog goede ideeën opdoen. Ik zag al een prachtig voorbeeld bij Anki , maar ik vrees dat dit niet helemaal bij ons Prins past. Dus: heeft iemand nog inspiratie-ideeën voor toiletten; ik houd mij aanbevolen!

donderdag 10 maart 2011

Onverdragelijk

Als je een fervent F.eyenoordfan bent, is het natuurlijk onverdragelijk dat je moeder zonder te blikken of blozen aan het poetsen is met een allesreiniger de die naam van een bepaalde club uit Amsterdam, pardon: 020 draagt. 

Dan roep je hulp in van de stickerbrigade..!


* FRL = Feyenoord Rotterdam Lyrics

woensdag 9 maart 2011

Vrije dag.

Zomaar een soort van onverwachte vrije dag vandaag; jeeh! In maart werk ik op de één of andere manier minder uren: Ik heb in december te veel gewerkt, blijkbaar. Door een soort van ruilconstructie, die ik zelf vrij onnavolgbaar vind, heb ik vandaag spontaan vrij, en kom ik alsnog aan mijn uren in een andere week. Hoe heerlijk is dat! En met die torenhoge benzineprijzen van tegenswoordigs is elke rit á 90 km heen-en-terug naar Grote stad minder er eentje!

Dus: wat zal ik eens gaan doen vandaag? Tja. Ik zou de was kunnen doen. Ik zou de ramen boven kunnen wassen (lijken wel gezandstraald) Ik zou de badkamer kunnen poetsen. Ik zou kunnen stoffen, zuigen, dweilen, poetsen. Allemaal Nuttige zaken. En eigenlijk ook wel een beetje nodig ook. Want mensen: ik word een donders lui wief van al die vrije tijd. Als ik strak in het gareel zit, ben ik een stuk productiever. Als ik relatief veel vrij heb, denk ik: ach, kan morgen ook nog wel. Vervolgens denk ik dat morgen dan ook. Ja, sinds de studie is afgerond, ben ik slonziger dan ik was.

Vroeger, ja vróeger: toen was ik pas productief, op het neurotische af. Toen de mannen nog minimannetjes waren, en ik een piepkuiken, moest alles, maar dan ook álles volgens het boekje lopen. De klok was mijn vriend; voor alles was een vaste tijd: Eten, badderen, slapen. (De jongens dan he) De was was altijd weg: in navolging van mijn teerbeminde oma, die al stofte terwijl er nog geen stof lag, waste ik al voordat er was was. Bij wijze van. De schone was werd bijna met een meetlat in de kast gelegd. (ik kan me er nu zelf ook niets meer bij voorstellen) Dus altijd een zeer schoon en opgeruimd huis. Dat veranderde toen Prins en ik uit elkaar waren. Mijn huis was een vergaarbak van was, je struikelde over, ja over álles eigenlijk.

Dat is later wel weer een beetje bijgetrokken, maar nu op een aanvaardbare manier. Het huis ligt er bijna altijd wel redelijk bij, alleen die was: de mannen hier houden erg van kleding in de was gooien (opruimen is meestal: in de was gooien). Daar komt geen eind aan nooit niet.  Maar ik kan het aardig behappen, met hier en daar wat bijsturen: "Nee hoor, die kun je best nog wel een dag aan."

Maar met een extra vrije dag in het verschiet, heb ik eigenlijk niet zo héél veel zin om Nuttige Zaken te gaan doen. Liever zit ik met een boekje in de zon. Maar omdat de zon zich even wat minder laat zien, is dat ook geen optie. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik afgelopen weekend ook niet heel veel Nuttigs gedaan heb. Zoals ik al zei: ik word lui van veel vrije tijd.  

Prins is lief: die komt na een dag zwoegen thuis, ik meld dat ik vandaag he-le-maal Niets Nuttigs heb gedaan, en Prins zegt dan steevast: "Nah. Dat hóeft toch ook niet altijd..!" Waarop ik dan denk: "Inderdaad. Dat hoeft niet altijd!" Waardoor er vervolgens nooit iets gebeurt. Wánt ik heb toestemming. Hm. Toch vreemd hoe dat werkt bij mij. Aan de andere kant: Ik denk dat Prins liever een vrouw heeft die wat rommelig is, maar wel lekker in d'r vel zit en hem helemaal toegewijd is, dan een neurotisch huisvrouwtje die doorlopend op de klok kijkt en alles volgens de boekjes doet (Welke boekjes eigenlijk? De bijbel van de huischvrouwe van 1952?)

Maar goed. Neemt niet weg dat ik nu niet kan toegeven aan de badkamer die schreeuwt om een grondige poetsbeurt. En hoor ik daar de was ook niet? Zzucht. Naja: deze morgen even aan de slag, en dan vanavond met vriendinnetje naar Gooische Vrouwen. Leuk toch?

(Hoewel ik altijd wel een beetje bang word van een héle bios vol met alléén maar vrouwen!)

maandag 7 maart 2011

Home sweet home 5

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Mijn trots: de keuken! Twee jaar geleden een stuk er bij aan laten zetten, én een nieuwe keuken! Jeeh! Wel een klus trouwens, zo'n keuken uitzoeken. Het heeft ons heel wat gepraat, gereken, gepieker, geschuif en onderhandelen gekost. Maar, als dat je enige 'probleem' is, ben je een gezegend mensch!


Beetje scheef: niets voor mij, panoramafoto's maken..!




God bless de man die de lades uitvond!


Zo wordt er héél véél troep geherbergd.
(Hergebergd? Geherborgen?)








Onmisbaar: Planbord! (Moet je er niet
vergeten op te kijken, natuurlijk)


Niet echt onmisbaar in de keuken,
wel dierbaar. Totootje van Prins.

zaterdag 5 maart 2011

Mooi he, alles..!

Soms he, soms word ik gek van mezelf. Gek van de jongens, gek van Prins. Maar, meestal word ik het allergekst dus van mezelf. Ik drijf mezelf, als ik niet oppas, tot waanzin. Maak me druk om iets wat ik heb gezegd, maar beter niet kon zeggen. Of om iets wat ik had moeten zeggen, maar niet heb gezegd. Of gedaan. Of gelaten. Enzovoort. Vind ik mijn haar stom. Is het huis een puinhoop, en dat komt door mij en door mij alleen. Schrik ik als ik in de spiegel kijk. Loop ik op mijn werk achter met van alles en nog wat; geen mens die daar dan meestal iets van merkt, omdat het meer mijn eigen gevoel is, maar dat maakt op dat moment dan niet uit. Lig ik in de clinch met Oudste cq. Jongste, om de meest futiele onbenulligheden. Erger ik me kapot aan alle troep die ze maken. Kortom: van die stroeve dagen. Die heb je soms. Vallen soms ook tegelijk met de maandelijkse stonde, maar dat zal wel toeval zijn. 

Maar soms he. Soms ben ik gewoon domweg gelukkig. Het is nog steeds de zelfde zooi in huis, maar het kan me gewoon niet schelen. De jongens maken nog steeds even veel zooi, maar dan heb ik meer oog voor hun leuke kanten. Bijvoorbeeld hoe Oudste zich in de voorjaarsvakantie een slag in de rondte werkt om te sparen voor de carnaval én voor een seizoenskaart voor F.eyenoord. Word ik blij van het enthousiasme van Jongste die hij al sinds jaar en dag heeft voor het óóit kopen van een zgn Pitbike. Ben ik geroerd als Oudste spontaan een handje helpt in het huishouden (een heel piepklein handje, máár het is een handje). Ben ik blij met het feit dat ik Prins heb, en val ik helemaal weer in love met hem.

Tot in het diepst van mijn ziel word ik geraakt door dit liedje. Keer op keer. De muziek, de lyrics, het gevoel dat ik er bij krijg, het verleden van Prins en mij, alles. Soms word ik zelfs tot tranen geroerd. En dat is in dit carnavalsweekend op zich best wel eh..verfrissend, dacht ik!