zondag 29 april 2012

Lurk-dag

De Zuster heeft 29 april tot Lurkdag uitgeroepen. Voor wie onder een steen leeft en geen idee heeft:

Een lurker is een persoon die op internetfora, chatrooms, blogs of Wiki’s alleen meeleest, maar zelf (bijna) niets bijdraagt. Binnen het lurken kent men een aantal groepen; de eerste is geheelonthouder, dat wil zeggen dat deze helemaal nooit iets toevoegt. De tweede is iemand die zelden iets bijdraagt, slechts af en toe dus, de derde is een persoon die wel in bepaalde nieuwsgroepen, chatrooms of forums iets bijdraagt maar in andere alleen lurkt. Wanneer een lurker plots echt gaat bijdragen na een tijd lurken noemt men dat ontlurken. Dit kan echter ook van tijdelijke aard zijn. Men kan na actieve periode ook weer in de lurkmode gaan.


Ook bij mij zit er een groot gapend gat tussen de reacties en de statistieken, dus ik ben best een beetje nieuwsgierig. Ik beloof u met de hand op mijn hart dat ik u verder niet lastig zal vallen..
Ik zie een dikke 23.000 pageviews staan (ja, Grote Bloggers, lacht u maar even. Ik ben er blij mee. Helemaal omdat ik soms dagen lang niets produceer hier..) en kom nu bijna aan 1000 reacties. Da's een groot verschil. Prima hoor, helemaal niet erg, maar ik vind het ook wel eens leuk te weten wat voor soort volk hier komt, behalve de 'Altijd-reageerders'.

Ik ben blij met élke reactie!!

:-)

Weekly Instagram

De week gezien door mijn Galaxy. Een idee van Mireille.


Het wordt echter en echter. De spanning hier in huis loopt op. Lontjes worden korter.
Maar het einde is nabij.

Oudste ging ter ontspanning ende vermaeck een dagje mee oppassen. 
Het was een dag met een gouden randje
(Met mijn excuses voor de dame op de fiets)

Het blijft genieten met dit bijna-één-jarige-meisje.

Een spel wat ik kocht voor een habbekrats blijkt een groot succes. 
Het kaartje met de tien bijtjes hebben we er zo lang even uit gehaald. 
Die prikken. [...]

Met een vriendinnetje ga ik in juni naar Miss Saigon.

Oudste had zijn eindexamen-gala. Broek ietsje te lang, een overhemd van opa aan en een nieuwe stropdas.
Verzamelpunt: Alhier. Het was net Men In Black in het kwadraat. 
Mooi man.

Ik begon in mijn nieuwe bijbaantje. Waar ik een briefje vond uit onverwachte hoek.
Van mijn oude baas, die nu mijn collega is.
(Maar dat kan ook iets te maken hebben met het feit dat hij nog een dienst kwijt wilde)
(Of ben ik nu tè achterdochtig?)

Mijn uilen-etuitje.
Mijn lievelings!

Een karige week qua foto's. Verder was het verre van karig. Op alle fronten..!

maandag 23 april 2012

Een willekeurige zondag uit het leven van de Familie Knots

Ik werd- mede door het ontbreken van raambedekking, denk ik- wakker om 6.30 uur. Ik stond op in een halfslaapdronken toestand. Twee trappen af, en beneden bedacht ik pas dat het zóndag was. Ik was al moe, maar bij het idee dat ik die twee trappen weer op moest, zakte de moed mij helemaal in de schoenen. Op de bank dus maar met een dekentje. (logisch toch?)

Prins en ik zouden die dag op kraambezoek in het schone Houten. Omdat we dan toch in de buurt waren, hadden we bedacht dat we Utrecht wel even in konden gaan. Maar, -ik heb altijd van die goede ideeën, maar voer ze nét even iets te laat uit- ik wilde nog een print maken van het geboortekaartje van de boreling voor op een t-shirtje en op de zomerslaapzak die de jonge ouders graag wilden hebben. Ik was er echt zaterdagavond al mee begonnen, maar het inscannen ging niet. Te vol geheugen of zoiets. En omdat ik de hele dag had gewinkeld (wat is dat slópend, zeg. Ik was het helemaal vergeten) kon ik het niet voor elkaar krijgen omdat... ik er gewoon geen zin in had. Prins was zéér vroeg naar bed gegaan wegens... een borreltje te veel, zakmazeggen. :-)

Om half negen die ochtend werd Jongste opgehaald om te gaan kijken bij de cross. Oudste was de avond ervoor op stap geweest, en zou voor het middaguur niet ontwaken. Ondertussen had het PC-orakel in huis [...] Prins het voor elkaar gekregen om te scannen. Dat was fijn. Ik kon de afbeeldingen printen. De inkt gaf het alleen halverwege op. Printerkoppen schoonmaken. Ja, nu lukt het. Papier verkeerd in de printer. Nog een keer. Uitknippen, en opstrijken maar. Ik had een ander merk transfer-papier gekocht (ons bin zuunig), en ik trok bijkans het halve plaatje weer mee bij het verwijderen van het papier. Maar: het was tien uur en het was gelukt. Zowel het t-shirt als de slaapzak zagen er redelijk uit. Maar: om tien uur wilden we weg, en ik liep nog in mijn badjas na al die perikelen, met mijn haar op zolder en wat mascara van de vorige dag op mijn wangen. Het duurt tegenwoordig íetsje langer om er toch nog enigszins fatsoenlijk uit te zien. We waren vergeten te ontbijten, dus Prins smeet nog snel wat croissantjes in de oven en die namen we mee in de auto. (wat achteraf niet zo handig was, omdat de auto nét zijn halfjaarlijkse stofzuigbeurt had gehad, maar, er zijn ergere dingen)

Met een Dorps Kwartiertje later kwamen we in Houten aan. Het was gezellig, de baby lachte en kirde en rond 13 uur togen we richting Utrecht. De verse vader had ons aangeraden om bij de Galgenwaard te parkeren, omdat daar een P+R zit. Maar ja. Er zit nog een andere parkeerplaats, en daar reden wij natuurlijk blind als een paard in. Om ons vervolgens af te vragen wáár we nu precies naar toe moesten. Ik was al blij dat ik het cadeautje voor het verse ouderpaar niet was vergeten, dus ik had mijn portemonnee helemaal niet mee. Prins wel, maar geen geld op de Chipknip, want net een nieuw pasje. Na even rond gedwaald te hebben, op zoek naar een pinautomaat, want we hadden het idee dat we in de bus niet konden pinnen, besloten we de moed maar op te geven en huiswaarts te keren (wij zijn niet zulke doorzetters, haha) Waar het parkeerkaartje € 2,- moest kosten. Wat Prins niet in the pocket had. € 1,30 had hij, en ik vond in de krochten van mijn tas nog € 0,40. Niet genoeg dus. Bij het naastgelegen tankstation konden we ook niet pinnen. Maar men wees ons wél de weg. We liepen in de Schildersbuurt. In de Adriaan van Ostadelaan. Nah. Als je érgens wilt wonen, dan is het toch wel aan de Adriaan van Ostadelaan, niet? Ik vind het een prachtige naam, in ieder geval. We liepen de halve Adriaan van Ostadelaan af, de zon brak door, we hadden de tijd aan onszelf. Maar. De. Pinautomaat. Was. Buiten. Gebruik. Geeft niet, we lopen gewoon nog een stukje verder. Aan het einde van de Adriaan van Ostadelaan vroegen we toch maar even de weg. Bleek er een pinautomaat twintig meter naast die eerste te zitten. Waren we gewoon voorbij gewandeld. Terug maar weer, de Adriaan van Ostadelaan af. Toen we gepind hadden, bedachten we dat we nu net zo goed in die bus konden stappen, op weg naar het centrum. Niemand die op ons wacht, hoe heerlijk is dat.

De bus reed net voor onze neus weg. Maar hee, in een bushokje, in de zon, was het prima toeven. Toen er een andere bus aankwam, stond Prins op en wenkte naar de chauffeur dat hij kon doorrijden. Ik rolde van het bankje van het lachen om het gezicht van de brave borst, die gewoon zijn vrachtje af wilde zetten. Een half uurtje later zaten we op een terras op het Neude.

We zochten stategisch naar goede plekjes. Overdekt terras als het regende, een plekje in de zon als deze scheen. Het was héérlijk. Een dag met een gouden randje. Die waanzinnig begon, maar heerlijk eindigde.

Een lang verhaal, maar het was gewoonweg niet korter te vertellen. ;-) En het kadootje heb ik natuurlijk niet op de foto gezet vóór ik het inpakte. Wél in ingepakte toestand.


zondag 22 april 2012

Weekly Instagram

De week gezien door mijn Galaxy. Een idee van Mireille.

Mijn werkweek begon deze week op zondag. 
En ja hoor, ik ga juist béter rekenen met een glas rosé on the side..! :-)

 Ik deed onbevangen en nietsvermoedend de deuren van de kamers van onze bloedjes open. Ieks! Maar: Bij beiden stond het raam open. (Positief blijven, vooral..!)

 Ik hou zo van de Bodyshop!

 Beady Eye heeft een skitterend cd-hoesje mét bijbehorend boekje.

 Prins en ik waren in Utrecht. (De Familie Knots een dag op stap, maar dat vertel ik later nog wel eens..)
Wij liepen de ganse Adriaan Van Ostadelaan af, op zoek naar een pinautomaat.

 We hielden het nagenoeg droog, en zagen zelfs meerdere malen de zon.

 In tegenstelling tot mijn vrije dag deze week, waarin ik eigenlijk (voor het eerst dit jaar) de tuin weer eens 'wilde doen'. Helaas, helaas moest ik binnen blijven met een boekje op de bank.. :-)


 Wat heerlijk wakker worden, nu ons dakraamgordijn stuk is en niet meer dicht kan. Héél natuurlijk, net als het Philps-geval, maar dan helemaal gratis ende voor niks!

 Grote broer leest zijn kleine zusje voor.

Ik kocht een roze tasje. Een. Róze. Tasje. Benieuwd hoe vaak ik hem zal gebruiken.. :-)

woensdag 18 april 2012

Bloei, geluk, welbevinden, welvaart, welzijn, zegen.

Wat een roerige tijd is het. Oudste is bezig met zijn laatste praktijk-examens op school en moet zich dan op maken voor de centrale examens. Die hij met angst en beven tegemoet ziet. Vanaf volgende week heeft hij vrijwel vrij. Stuntdag, examen-gala, het komt er allemaal aan. En dan ook nog even en passant kiezen welke vervolgopleiding hij ingeschreven blijft tot hij weet of hij geslaagd is. Horeca en metaal-techniek is het geworden, na de eerste schifting. Het heeft totaal niets met elkaar te maken, dat helpt ook niet echt. Hij weet het niet, wil het ook nog niet weten, struisvogelpolitiekt alles weg. Welkom in de Grote Mensen wereld, kind. Gisteren had hij een introductiebijeenkomst voor zijn vakantiebaantje, waar hij maandag een inwerk-dag heeft, en waar hij in ploegen zal gaan werken. Om zes uur 'sochtends beginnen, in een dorp acht kilometer verder. Vroeg opstaan is niet zijn sterkste kant. Ik hoop dat hij het redt. Ik was in ieder geval niet van plan om in de even weken om 5 uur voor hem op te staan. (natuurlijk help ik hem in het begin wel eventjes op weg) Kortom: hij heeft helemaal geen tijd om te rouwen om zijn 'uit-gegane-verkering'.

Jongste is weer helemaal in de cross-mood. Geweldig vindt hij het. Hoewel hij wel eventjes op zijn plek werd gezet toen een maatje van hem afgelopen zaterdag een flinke schuiver maakte en een hersenschudding opliep. Verder heeft hij te kampen met een mentaliteits-verschil tussen hem en zijn bakkenist. Jongste is een bijtertje, altijd al geweest. Als drie-jarige liep hij tijdens een familieweekend driftig en rood-aangelopen van de bowlingbaan weg,omdat hij niet kon winnen. [...] Tegenwoordig is zijn incasseringsvermogen iets beter ontwikkeld, maar hij zet zich nog altijd in tot het uiterste. Dit houdt in dat hij tot het gaatje gaat tijdens de wedstrijden en door de week zijn conditie op peil houdt door op zijn wielren-fiets ongeveer drie keer per week de wijde omgeving in Het Dorp af te struinen. Bakkenistje is wat minder fanatiek en geeft wat sneller op. Hij is ook niet zo sportief aangelegd als Jongste en houdt zich niet bezig met zijn conditie. Wat op zich verder prima is, maar het levert een klein innerlijk conflict op bij Jongste. Die liever zijn tong af zou bijten dan dit kenbaar te maken. Bakkenistje raakte (gelukkig) licht geblesseerd afgelopen zaterdag, en Jongste reed de overige manches uit met de bakkenist van een team met motorpech. Wat hem zeer goed beviel. 'sAvonds thuis luchtte hij zijn hart. Wat mij trots maakte, is dat hij met alternatieven kwam waar Bakkenistje misschien ook wel gelukkig van wordt, namelijk van plaats ruilen. Maar goed, dat zijn zaken om later te bespreken, en zaken waar ik mij verre van houd. Dat moeten ze maar in de teambesprekingen doen, Jongste, Bakkenistje en de papa's. Maar, ook hier een staaltje van hoe het er in de Grote Mensen wereld aan toe kan gaan, een glimpje voor Jongste.

Ik zelf ben inmiddels ingewerkt in mijn nieuwe bijbaantje. Ik ga binnen de stichting aan het werk binnen een pilot voor Telezorg. Als oproepkracht weliswaar, maar dat is precies goed te combineren met mijn huidige baan. Ik hou wel van een beetje pionieren, en zo ruik ik er toch een beetje aan. Het was even een behoorlijke moeite om de dagen in te passen naast mijn baan en het oppassen op Neef en Nichtje, maar het is gelukt. Ik heb er veel zin in, en begin volgende week vrijdag. Ik zie er nog een klein beetje tegenop om dat hele grote gebouw 'sochtends om 7 uur te ontgrendelen (ik heb in mijn dromen al heel wat inbraak-alarmen horen loeien), maar vanmorgen verliep het allemaal zeer smoothly, dus dat moet lukken. Verder ben ik bezig met een zaak op het werk die de baas een behoorlijke zak met geld kan opleveren, en dat kost me heel wat bloed, zweet en tranen. Er komt nogal wat rekenwerk bij kijken en ik ben van alles, behalve een rekenwonder. Maar, met behulp van een collega in Grote Stad, ben ik er nu bijna, en hoop ik dat het zich gaat uitbetalen. (Wat wel een maandje of wat gaat duren, en wat nog lang niet zeker is, en waar nog wel heel wat werk in zit, maar waar ik nu bijna alle benodigde documenten bij elkaar heb vergaard voor de eerste klap) Ondertussen blijft een deel van mijn 'gewone doordeweekse werk' een beetje liggen, en dat geeft mij wel een wat onrustig gevoel. Daarnaast moeten we hoognodig onze vakantie boeken, want ik zie het al helemaal vollopen in Kroatië, organiseren we een feestje voor ons trouwen en moet ik bedenken wat ik dan aan moet, natuurlijk.. :-) We lopen zo'n drie kraamvisites achter, en dan heb ik het nog niet eens over de puberperikelen hier in Huize Prins & Eef.

Maar. Onder alle omstandigheden (nou ja, het gros dan) blijft Prins altijd onze oase van rust, het baken waar we op varen en die ons altijd weer thuis brengt. Hij is zijn gewicht in goud waard. Heel wat meer dus dan fl 250,-. Ik bewonder hoe steady hij altijd is. Wat hebben we het toch fijn samen, het is niet normaal zo goed als het gaat, ik word er een beetje bang van. 'Dit kan toch niet altijd duren?' denk ik dan. Maar goed, ook dat wordt door Prins weer uitermate goed gerelativeerd: Geniet er toch van! Yep. En dat is wat ik dan maar doe. Ik kan mijn zegeningen op dit moment niet eens tellen, zoveel als het er zijn. Ik heb niets te wensen, behalve dan dat dit maar lang zo voort mag duren..!

zondag 15 april 2012

Weekly Instagram

Ik kwam een oude foto van Oudst tegen. Smeltmomentje.

 Jongste bracht nogál veel zand mee terug van de cross vorige week.

 Ik hartje deze nagellak!

 De Neef van Eef bouwde een toren.

Creatief met brood & fruit.

 Ik kleide een muis. 

 Ik maakte een telefoonhoesje.
Meten? Why?

 Ah, meten zodat mijn Galaxy er misschien inpast, bedoel je.
Hm. Mijn hypermoderne werk-telefoon past er wél in.
Wist ik!! *kuch*

Voetbal, ik vind er niets aan.
Behalve dan als mijn eigen kind op 't veld staat.

Fotograferen is niet mijn sterkste punt..!
:-)

dinsdag 10 april 2012

You Capture



 Paasvuur in Het Dorp.

Vonkenregen van heb ik jou daar. (Zie links op de foto)  Brandweer preventief aanwezig bij een huis wat gevaarlijk dicht onder de vonken stond. Preventief blussen wil nog wel eens helpen, gelukkig. Hij staat nog steeds. 
(het huis, niet de Boake!)

You Capture is een idee van Beth.

zondag 8 april 2012

Weekly Instagram

Deze week gezien door mijn Galaxy.
Een idee van Mireille
 Op koopzondag winkelen met Jongste. Normaal gesproken een bezoeking.
Dit keer was hij binnen een uur helemaal zomerklaar. Jeeh!

Jongste bakt popcorn. 
En geeft zijn moeder gul een handje mee.

 Oudste heeft vakantie werk, en is de gehele vakantie onder de pannen.
Mooi. 

 De paashaas bracht geen nieuwe eieren.
Hij haalde die van vorig jaar van 't zolder.

Ze worden wat krakkemikkig, die ouwe eieren.

Ik luisterde nog maar eens het aller- allerlaatste album van REM.
Op standje burengerucht.

Al die eieren in huis, de mannen vinden het maar overbodig.


 Wakker op zondagmorgen om 6.30 uur. Na een slaapmarathon.

 De keuken na een lange dag werken, en daarna een beroerde dag.
Ach. Met een half uurtje weer strak.

Ik greep de vogeltjes maar eens bij hun nekvel.

zondag 1 april 2012

You Capture



Even zwaaien naar mama via What'sApp.

You Capture is een initiatief van Beth.

Weekly instagram

De week gezien doormijn Galaxy. 
Een idee van Mireille.
 De voetbalsokken wapperen weer vrolijk aan de waslijn.
Hoeveel voetballende zonen ik heb? Eentje..!

 Met blote benen achter het huis in de zon.
Met koffie of wijn. Al naargelang het tijdstip.

 Dit shirt was ik al heel lang niet meer tegengekomen in de was.
Deze week weer voor 't eerst. ;-)

 Mijn arme fiets wist niet wat hem overkwam deze week. Wat is fietsen toch fijn!
(Als het lekker weer is dan)

 Ik zocht ouderwetse bruine enveloppen. Ik vond ze niet. 
Dan maar zelf aan de slag.

 Toch nog een heel aardig karweitje.

De enveloppen moesten worden geplet. Komt het 'Basisboek Methoden en Technieken' 
van Baarda en De Goede tóch nog een keer van pas. 
Dat had ik destijds tijdens de studie niet zo ingeschat. :-)

 Het duurt altijd even bij ons, maar de uitnodigingen voor ons feestje zijn klaar.
(Nu nog op de post doen)

 Wat een lekkere bende heb je toch met kleine kindjes..!

 Neef van Eef maakt een tekening. In mijn agenda, zodat ik er altijd naar kan kijken.

 Bijna alle eveloppen zijn klaar!

Ik kocht me een fles van mijn favoriete geurtje. Hmmmm, heerlijk!!


En voor wie zich afvraagt hoe het met het hardlopen gaat.. Héél goed! Ik liep vandaag maar liefst drie kilometer, jeeh! (Maar echt) Op zijn slakjes, máár: ik ben begonnen!