vrijdag 25 oktober 2013

Vandaag..



Buiten mijn raam

..is het inene veel lichter. Dat is een rare gewaarwording, de eerste keer dat je het opmerkt. De buren hebben hun boom nl, uhm, nou ja, een soort van omgezaagd. Ik had liever gezien dat ze dat ietsje meer met wat gevoel voor esthetiek hadden gedaan, maar ja.  Mij hoor je niet klagen. Ik heb heus en echt wel eens aan "een fles chloor" en " k€@#t- boom gedacht. Of nou ja, 'wel eens'... Heel vaak, heel erg vaak eigenlijk, maar zoals ik hem (haar?) nu zie, ist ook wel een beetje sneu. Maar goed. Ik zal wel weer wat vaker in de zon kunnen zitten, straks.



Ik denk

.. dat ik er goed aan heb gedaan om de twee diensten af te slaan die ik kreeg aangeboden in mijn bijbaantje: Ik heb nog altijd een oproepcontract bij de Telezorg-poot binnen de Stichting. Afgelopen woensdag kreeg ik het verzoek voor een late dienst vandaag én een late dienst as zondag. Uiteraard kan ik een extra zakcentje goed gebruiken, maar ik heb er gewoon geen zin in. Met deze week 32 uur op de teller vind ik het wel genoeg. Ik werd er een beetje zenuwachtig van, woensdag, maar toen ik de knoop doorhakte, viel er een last van mijn schouders. Ik ben blij dat ik heb afgezegd. Waar ik eind vorig jaar op elk verzoek 'Ja' zei, en er zelf bijkans onderdoor schoot, heb ik nu voldoende ruggegraat om 'Nee' te zeggen. Wat een vrijheid. 


Ik ben dankbaar


.. dat wij allen in een goede gezondheid verkeren hier in dit huis. Of in ieder geval: het heeft er alle schijn van, dus. Fijn.

In de keuken

.. is het doorgaans een bende. En dat is niet omdat ik dan een of ander ingewikkeld recept sta uit te proberen, maar meer omdat (voornamelijk de twee jongste) gezinsleden van alles maar neer plempen. OP het aanrecht, uiteraard, niet in de vaatwasser/ la/ prullenbak, natuurlijk. 



Ik draag

.. mijn haar op zolder, en verder mijn pyama, badjas en slofkes. Wat heerlijk dat ik vandaag vrij heb! En ik ga nu eens niets werkgerelateerds doen. Maar echt. Ik ga gewoon wassen/opruimen/poetsen/stofzuigen. (zucht)


Ik maak


.. iets met mozaïek. Ik had het niet verwacht, maar ik vind het erg leuk om te doen. Beetje tegels stuk slaan, en dan vervolgens puzzelen. Behoorlijk Zen en inmiddels een rustpunt in mijn week aan het worden, zo op de woensdagavond. Ik ben begonnen met iets heel kleins, maar zoals ik er nu naar kijk, zie ik nog wel grotere projecten volgen. Nice.

Ik ga


.. de lijn die ik qua werk in heb gevoerd vast houden. Ik zie overal om mij heen binnen de stichting dat mensen overlopen in het werk: het is overal het zelfde. (dat zal buiten de stichting niet anders zijn) Ik moet alleen nog zover zien te komen dat ik, op mijn vrije dag, ook dat ene uurtje werk niet meer meepak: Ik keek de afgelopen weken na de laatste werkdag naar mijn losse eindjes, maakte die dan vast en zette een nieuwe lijst op voor de volgende week. Dit moet eigenlijk óf naar mijn laatste werkdag, óf naar mijn eerste werkdag van de nieuwe week. Omdat het gisteren niet gelukt is, schuif ik het maar door naar maandag, en kijk of het volgende week wél op mijn laatste werkdag lukt. Ik ben op de goede weg, maar ik ben er nog niet. 

Ik vraag me af

.. of Oudste echt 'af' is. Klaar voor de echte wereld, bedoel ik. Over een maand is hij Volwassen. . Hij moet gaan Stemmen, zelf zijn Bankzaken regelen, Ziektekostenverzekering gaan betalen en allemaal nog meer dingen die bij Grote Mensen hoort. Hijzelf heeft er een andere mening over dan ik, natuurlijk. Net zoals ik dat had op die leeftijd. Ik voelde mij ook een hele Piet (geen Zwarte), en dacht dat ik de wereld wel kende en in mijn zak had. En toch is het met mij ook allemaal best goed gekomen. Dat zal bij hem ook vast gebeuren. 
2001

Ik lees


.. Jody Picoult, Een goede moeder. Toepasselijke titel als ik het bovenstaande zie.

Ik hoop


.. dat ik vandaag het huis aan kant krijg, zoals mij Omaatje vroeger altijd placht te zeggen. Maar als ik mijn tempo van nu volhou, vrees ik het ergste. Maar: who cares?

Ik kijk uit naar


.. mijn drie volle dagen vrij. Niets moet, alles mag. Met alleen een etentje morgenavond in de agenda, gaat dat onthaasten zeker lukken.

Ik leer

.. steeds beter om tot drie te tellen voor ik iets zeg. Op het werk is dat zeker zo, het mag hier thuis soms nog wat verbetering hebben. Maar goed: er is een stijgende lijn. Dacht ik. ;-)

Rond het huis

.. begint het er weer een beetje op te lijken. Nadat ik in mijn vrije week een bescheiden start heb gemaakt met het ontrommelen binnen, zijn Prins en ik nu langzaam buiten bezig met alles weer een beetje strak te trekken. Ik ben blij dat we niet zo heel veel ruimte om het huis hebben: dit kost ons al moeite genoeg, haha.

Ik prakkiseer

.. gelukkig niet zo heel veel meer over mijn rol binnen perikelen in mijn naaste omgeving. Ik zie een aantal familieleden nogal struikelen, en ik heb nu mijn positie wel bepaalt: Mijn deur staat open, kom maar als ik je moet helpen, maar ik ga niet meer voor andere mensen denken. Dat geeft een behoorlijke smak ruimte en lucht.

Een favoriete quote voor vandaag
.. 


Één van mijn favoriete dingen is


.. In mijn pyama dingen doen die Geen Nut hebben. Hee, zoals vandaag dus.

Een paar plannen voor de rest van de week

.. een etentje met zeven dames. Op zich al een uitdaging, natuurlijk. Maar ik sla me er wel door heen.
;-)


Een kijkje in mijn dag:


.. een bank, koffie, chocola, tijdschrift, dekentje, kussentjes, beetje haken en nu en dan een WFwoordje leggen. Ik heb het ook eigenlijk wel verdiend vandaag! :-)

maandag 21 oktober 2013

Home sweet home revival

Ach ja. Nu ik weer meer lucht in mijn kop heb (en ik zei ook in mijn lijf, mijn oprechte excuses de wat ranzige associaties die dat eventueel heeft opgeroepen), kom ik dus weer meer aan 'andere' gewone' 'keuteldingen toe. En zo dacht ik dat het een goed idee was om verder te gaan met het Levensboek wat ik voor Oudste zijn achttiende verjaardag aan het maken ben.Dat zijn verjaardag over een maandje al is, struisvogelpolitiek ik maar eventjes aan de kant. Ergo: waar ik eigenlijk nog helemaal mee moet beginnen, maar waarvoor ik al wel alle foto's heb uitgezocht, gescand en op volgorde heb gezet. Dat was op zich al best een heel karwei, dus ik schiet al lekker op.

Vanavond niet.
Neen.

Ik had weer eens een ouderwetsch Gooi-en-Smijt-aanvalletje, omdat de laptop niet deed wat ik wilde. Ik heb nog steeds niet kunnen wennen aan Windows 8: Dan schuift er ineens een scherm voor die ik niet opgeroepen heb en waarvan ik niet weet hoe ik hem weer moet laten verdwijnen enzo, heel frustrerend. Ik ben ruim vijf kwartier aan het kfrutten geweest, en toen stampte ik maar naar boven om te gaan douchen. Wat ook niet echt ontspannend was, omdat ik nog steeds woest in mijn kop was. (weg lucht)

Ik denk dat de maan vandaag niet goed staat, en geef het boek voor vandaag op. Morgen wellicht meer geluk. Daarom, maar eens -overigens ook heel ouderwetsch- een HSH-tje vandaag. Lekker ontspannend. Hoop ik.

Hier zie je hoe het was, met het drukke behang, waar ik volgens mijzelve nimmer op uitgekeken zou raken. Ha. Haha.

En zo ist nu. In ouderwetsch belabberde foto-kwaliteit. Excusez-moi. Ik kan het even niet opbrengen om dit op een wat meer juiste manier te doen. De draagkracht is even verdwenen hier.

Op de een of andere manier lukt het nooit niet om niets te hebben slingeren op de keukentafel. Maar goed. We leven ook niet in een museum he.
Verre van, aan de niet gestofzuigde vloer te zien. 

Ach. Ik geniet nog elke dag van mijn schiereiland.

Mijn teerbeminde schoonpapa maakte eigenhandig ombouwtjes voor de lillike verwarmingen. 
Stuk beter, niet?

Wat hou ik toch van zooi. 
Nu ik het opmerk: Zou ik een vogel-fetish hebben?

Nah. en dat was 'm. Sorry Barbara, ik ga hem niet mr-linky-en. Mijn computergerelateerde energie is opperdepop. Hoop dat je me nog kunt harden.. ;-)

Meer HSH bij Barbaramama.nl.

zaterdag 19 oktober 2013

Hoe gaat ie?

Zegt u? 
Hoe het is afgelopen met mijn goede voornemens? Nou, zeer goed, dank u. Ik merk dat er lucht komt. Lucht in mijn kop en lucht in mijn lijf. Ik heb mijn prioriteiten bijgesteld. En prioriteit numero uno is thuis. Als het thuis goed loopt, dan ga ik kijken naar de werkzaamheden. 
De werkzaamheden die zich -ja natuurlijk- opstapelen.

Direct in het eerste uur maandagmorgen na mijn weekje vrij, heb ik aangegeven bij Baas dat het anders moet. Dat het anders gaat. Ik doe wat ik kan, ik ga de kantjes er niet vanaf lopen, maar het moet wel anders. Baas vond dat heel zuiver van mij. En dat was fijn. Want Baas zit natuurlijk in het zelfde schuitje als ik. En loopt ook over. Ik heb ruimte gekregen van hem om te kijken of de andere manier van werken wellicht ook past. En dat klus A voorrang heeft op klus B, vond hij logisch. En als klus C wellicht ook een week later kan, prima. Dus dat was mooi. En is nog steeds mooi. Want het werkt gewoon. Ik begin bij het belangrijkste, en werk zo mijn lijst af. En ik blijf de lijst uiteraard ook aanvullen: die komt nooit af. Maar dat is niet erg. Aan het einde van de week neem ik een uurtje om te kijken naar mijn lijst: wat kan naar volgende week en wat moet echt deze week nog af? Als het goed is, heb ik geen grote klussen meer op de lijst staan die hoge prioriteit hebben, en de kleine klussen met hoge prioriteit kan ik dan meestal nog wel afmaken. Dan kopieer ik mijn lijst naar de volgende week, klap de laptop dicht en ga aan mijn weekend beginnen. 
Erg prettig. Overzichtelijk ook.

Want hee, je denkt toch niet dat ik nu ineens als een soort Boeddhist achter mijn bureau zit, hè? Het is nog steeds hectisch. En ik doen nog steeds wat ik kan. Maar op het moment dat ik het overzicht kwijt dreig te raken, pas ik de alom geprezen Pomodoro-technique toe. Die ik thuis al heel vaak gebruik. 
Zolang mijn collega nog niet gek wordt van mijn belletje (die ik overigens zo subtiel mogelijk probeer in te stellen), werkt het. Voor mij.
En ja. Soms werkt zelfs de tomaat niet meer. Dan sta ik op, en vertrek. Maak een ommetje om het gebouw, of loop even naar het aan de overkant gelegen winkelcentrum. Vijf minuten weg is meestal al genoeg.
Wat ook helpt, is het rode stoplicht op de deur van ons kantoor. Bij Collega en mij is het doorgaans de zoete inval. Mensen wandelen binnen voor de meest futiele uiteenlopende vragen. Soms vragen waar ze zelf het antwoord ook op hadden kunnen vinden. Irritatiefactortje. Nu hebben we vrijwel elke dag een uurtje waarin het stoplicht op rood staat. Waarin we dus even kunnen doorwerken, en dat ´werkt´ enorm. Ook hebben collega en ik elke week twee uur ingepland om te kijken waar nog losse eindjes zijn, waar we snel mee aan de slag moeten en wat echt af moet. Vaak gebruiken we ons rode stoplicht dan ook. We hebben ook een oranje stoplicht. Maar die gebruiken we niet heel vaak. Meestal is het wel groen. Maar ook dan moeten collega's die binnenvallen even wachten: ik maak eerst even af waar ik mee bezig ben, en dan kunnen ze hun vraag stellen. Ook dat werkt goed. Collega's merken nu dat ze even moeten wachten, en ja, ook hun werk is hectisch, en soms is het zelfs zo dat ze inderdaad eerst zelf gaan nadenken of ze het wellicht zonder ons kunnen oplossen en lijken al iets minder binnen te komen vallen. Ook vragen ze vaker of het uitkomt: klein detail, maar grote gevolgen. Ik las ergens dat je, als je wordt afgeleid, je zeven minuten nodig hebt om je concentratie terug te vinden. Dat is best lang, vind ik.
Ook Baas wordt gewezen op het rode stoplicht. De eerste keer dat hij er dwars door heen wandelde, en ik hem er op wees, zei hij dat hij het domweg niet gezien had. Prima, maar dan weet je het nu. En weet je wat? Hij pikt het op! Jeeh! Zo vaak staat het stoplicht niet op rood, en dan kun je wel de Baas zijn, als je wilt dat wij ons werk afkrijgen, zul je je moeten conformeren. 
Ook al ben je de Baas. Woehahaha.

Verder had ik deze week een slik-stik-of-leermomentje.
Afgelopen maandag zaten we met onze projectgroep op het hoofdkantoor. Er moesten Producten Geschreven Worden. Jahaa. Ik wist maandagochtend toen ik er naar toe reed ook nog niet precies hoe dat er uit moest zien. En ja. Mede doordat ik die afspraak had gemist die in mijn vrije week viel, was ik niet helemaal tot in de finesses op de hoogte van onze Pilot. Shame on me. Ik werd hiervoor op mijn vingers getikt door de projectleider. Waar ze -in theorie- helemaal gelijk in had. Vaak (bijna altijd) sta ik op zo'n moment met mijn mond vol tanden, schaam ik me en voel ik me schuldig. Nu stond ik alleen even met mijn mond vol tanden. Waarna ik vertelde dat ik de laatste bijeenkomst had gemist, en dus minder op de hoogte was. Projectleider herself had me met klem afgeraden naar die afspraak te gaan. En ik weet verder niet wat ze er van vond, maar ik meldde bovenstaande, en kon gewoon door met waar ik mee bezig was. En dat was een prettige gewaarwording. Want voorheen had het maar zo gekund dat ik me kapot schaamde, liever onder de tafel kroop, en met hoogrode konen de rest van de middag helemaal dichtklapte. En dat was nu eens niet het geval. Ik kon mij gewoon weer focussen op wat belangrijk was op dat moment. Eureka en Hosanna in het kwadraat, echt waar. 

Wat ik verder merk, is dat ik veel meer kan genieten van heerlijke, kleine keuteldingen. En dat vind ik zo heerlijk! Ik had het niet gemist, maar nu ik er weer aan toe kom, geniet ik er dubbel van. 
Bijvoorbeeld: Alle was schoon, gevouwen en opgeruimd (ook al duurt dit vaak maar een uurtje). Het huis opgeruimd. Mijn haar zit goed. De kinderen zijn gezeglijk. Prins doet een klusje die al maanden lag

Maar ook banale dingen.
Zoals:
Mijn stolp in herfstsferen, op het kitscherige af.

Een nieuwe geur in mijn waxbrandertje.

Mijn eerste 'affe' jasbeschermer, waarvan ik niet weet of ie wel gaat passen, maar die ik al helemaal omarm.
Op de fiets spannen, een uurtje in de regen, op laten drogen, en je bent al een heel end.
Denk ik.

Mijn dadeltak. Die elke dag een stukje mooier wordt.

En een middag op het voetbalveld, 50 km verder op. 
Oudste kwam er dinsdag mee: 'Oh ja. Je moet rijden zaterdag. Duh. Ik moest er een afspraak voor verzetten, en Oudste schooierde bij Opa voor het lenen van diens auto, omdat Prins de auto de hele dag mee had. Pff. Gedoe. Maar goed. Toen ik er eenmaal zat, en de bomen aan de overkant zag verkleuren waar ik bij zat, en de zon af en toe in mijn rug voelde, dacht ik bij mezelf: Wat fijn dat ik nu niet de hele middag aan het poetsen, opruimen en wassen hoef. Want zo had mijn middag er, buiten die afspraak om, anders hoogstwaarschijnlijk uitgezien. De mannen verloren met 1-0. Maar ach. De ontboezemingen in de auto ("Ik kijk bijna altijd naar GTST", zei er eentje, waarna de hele auto stilviel. Haha!) waren ook heerlijk. En ik voelde me zo goed, dat ik spontaan aanbood een deel van die mannen naar Deventer te brengen voor de wedstrijd GAE-Feyenoord. 

En nu zit ik hier, heel alleen aan de keukentafel, in afwachting van Prins en Jongste die de hele dag samen op pad zijn geweest. In een relatief opgeruimde keuken. Met een wijntje aan de rechterzijde, en mijn telefoon aan de linkerzijde. Ik dacht nog vanmiddag: We moeten nodig weer eens bijkletsen met Vriendinnetje J en Vriendje H. En zojuist kreeg ik een sms: Komen jullie morgen borrelen? Hell yeah!

Oh man. 
Het leven is vurukkuluk.

donderdag 3 oktober 2013

Hier en nu

Zo.

Zaagmans kwam hier gister alweer langs. Hij kwam langs terwijl ik met een vriendin in de stad koffie dronk / lunchte/ een glas vers sap dronk. Heerlijk. Om je zo te kunnen verliezen in de tijd. Vriendin is een weekje over uit Oostenrijk, zonder man en kinderen. En zo kweekten wij eelt op onze kont, daar in een hip etablissement in De Stad. Haar moeder en zus haakten aan voor een bakkie, twee van haar vriendinnen haakten aan voor een broodje. Want zo gaat dat, als je naar het buitenland bent verhuisd. Ik ken haar van mijn werk, vroegah. Zij is al twaalf jaar geleden vertrokken, en ook al zien/ spreken wij elkaar niet heel erg vaak, we pakken altijd de draad gewoon weer op alsof we elkaar een week ervoor nog zagen. Waardevol, zulke vriendschappen, vind ik. Het zal wel weer een jaar duren voor we elkaar live zullen zien, maar deze vier uur pakken ze ons alvast niet meer af.

Lang geleden dat ik zomaar op een doordeweekse dag aan het lantenfanteren was. Ik had het niet gemist, eerlijk gezegd, maar nu mis ik het alsnog met terugwerkende kracht. Want ja, het werk neemt mij volledig in beslag. Of nou ja, volledig is wat overdreven, maar het neemt een groot deel van mijn tijd en energie weg. Zoals dat gaat met werk, natuurlijk, maar ik moest even op Stop gezet worden. En dat gaat me verbazingwekkend goed af. Misschien heeft het er mee te maken dat ik eigenlijk nog maar acht weken aan het werk was, na de vakantie. De uren die ik nu vrij heb, zijn uren die ik eerst te veel heb gewerkt. En na deze week vrij, ben ik er nog niet door. Niet dat ik het erg vind om veel te werken, hoor, integendeel. Ik merk dat ik juist productief ben wanneer de druk oploopt. Maar ja. Het moet wel leuk blijven.

Ik doe mijn werk met hart en ziel. Ik heb het naar mijn zin, ook in deze roerige tijden. Maar het begon me op te slokken. En daarom kwam deze week vrij eigenlijk precies op het goede moment. Om even weer te landen in het hier en nu. Maandag begon mijn vrije week met een marathonsessie opruimen en schoonmaken. En dan juist dingen waar ik niet altijd (of liever: nooit) aan toe kom. Wat een ruimte in de kasten ineens! En wat blinkt het fonteintje in de garage weer geweldig! Niet dat alles nu ineens klaar is, maar een fris en schoon begin van de week was een geweldige start. Dinsdag was Jongste jarig (zestien alweer) en bracht ik een bezoekje aan de kapper én de pedicure en kan ik er dus weer even tegen, qua verval. Gisteren ontmoette ik dus mijn Oostenrijkse vriendin en ging 'savonds met een andere vriendin naar een mozaiek-clubje. Ja hoor, hartstikke burgerlijk en oubollig, maar dat kan me niets schelen, want het was hartstikke leuk. Volgende week weer! Vanmiddag at ik met die laatste vriendin een broodje in de stad. Dat kon, omdat ik niet mocht verschijnen op een afspraak die ik al maanden had staan voor mijn werk. Ik dacht: Ach, één afspraak in een hele week kan ik wel door laten gaan. En dat had ik ook echt willen doen, maar ik heb ook vorige week in mijn projectgroep aangegeven dat ik een beetje volliep, en dat ik deze week vrij had, maar dat ik wel op die afspraak kon en wilde verschijnen. Dat vond men stom en belachelijk, want hee, je hebt toch zeker vrij? Ja maar en dus maar, zei ik nog. Toen één der groepsleden aankondigde dat hij mij de benen zou breken als hij mij zou zien op die afspraak, heb ik maar besloten om niet te gaan. En zo kon dus deze spontane lunch-sessie doorgaan. Heerlijk. Ik zei nog tegen Vriendin: "Wat fijn dat Baas en Collega me ook echt met rust laten!" Ze hebben beiden mijn privé-nummer, in geval van nood. Maar blijkbaar hebben zij ook in de gaten dat het goed is voor mij om even helemaal afstand te nemen. Een half uur later belde Baas. Ik heb hem weggedrukt, midden in een restaurant de telefoon aannemen vind ik Not Done. Eind van de middag heb ik natuurlijk wel even terug gebeld. Hij klonk moe, Baas. Hij had een vraag maar die was inmiddels al beantwoord en informeerde of ik al lekker uitgerust was. Op mijn bevestigende antwoord zei hij: "Mooi, dan kun je volgende week met nieuwe energie er tegen aan, want wij zijn verre van uitgerust." Hm. Op zich vond ik dat niet zo'n prettige mededeling, maar het is wel in de lijn van hoe de vorige weken zijn verlopen. En ik weet ook van ontwikkelingen die zich hebben voorgedaan in deze week. Een beetje. Maar ik heb ook besloten om dit nu naast me neer te leggen want ik heb tenslotte vrij en ik moet ook meer leren om mijn grenzen af te bakenen.  Het minder goed afbakenen heeft mij geen goed gedaan en omdat Baas en Collega in hun oneindige wijsheid hebben besloten dat de vacature zoals die er lag voordat ik kwam, wel kon in 24 uur, wat niet kan, omdat er te veel werk is, maar omdat ik een sucker ben was in afbakenen van mijn grenzen, kon ik de job get done, behalve dan dat ik nu een week vrij ben om mijn overgewerkte uren op te maken (opmaken? hahaha! Ik kan nog wel een week vrij nemen). Dus besloot ik mij er niet druk over te maken. Ha. Hahaha. Doe ik natuurlijk wel.

Want. Morgen gaan Prins en ik naar IJmuiden, en zullen daar ook overnachten. Want door de drukte op mijn werk, liep het hier thuis ook niet altijd even soepel. Ik vergat dingen. Essentiële dingen. Zoals bijvoorbeeld de dagen waarop Jongste moest werken. Of brood kopen. Of activiteiten waarvan ik niet wist dat ze plaats zouden vinden, maar waarvan het mannelijke deel van het gezin beweerde dat ze dat (meerdere malen) hadden gezegd. Daarom was het even belangrijk om tot stilstand te komen. Wat volgens mij best wel gelukt is. Maar ook even met zijn tweeën weg, even weer weten waarom we allebei ook weer zo leuk waren, even eruit is best wel nodig. En dat terwijl de zomervakantie nog maar een week of acht geleden is.

Maar goed. Vanaf volgende week ga ik het helemaal anders doen. Mijn werk gaat zich beperken in de uren die ik er voor krijg. Niet meer. Krijg ik het niet af, dan krijg ik het niet af. Dan moet het maar in de soep lopen. Ik kan niet mee doen dan mijn best. En ik doe mijn best. Moet het werk toch af, prima, maar dan moeten er meer uren komen. En die kans acht ik vrij klein. We lopen voorop in de gekte, en ik heb besloten dat dat niet meer moet. Ik stop er in ieder geval mee. Heb ik mij voorgenomen. Want ja, er komt nog heel wat op ons af, in de zorg, maar voor nu is het primaire proces even het meest belangrijk. Als dat helemaal uitgehold wordt, blijft er niets meer over straks als basis en dat lijkt mij een slecht plan.

Maar eerst nog even vier vrije dagen in het verschiet, die ik allemaal heel langzaam zal gaan beleven. Door een boek te lezen, een beetje te haken, een bietje opruimen hier, een bietje poetsen daar, maar alles voornamelijk in het hier en nu. Zoals ik mijn team altijd voor houd. Het Rozijn-principe. Daar hou ik van.