zondag 22 maart 2015

Mijmerij

Vandaag is het een prima dag. Het is prachtig weer. Ik hoef nergens naar toe. De mannen zijn allemaal de deur uit. Ik heb het rijk voor mij alleen.

Maar ja.

Ik heb het rijk best wel vaak voor mij alleen. Dat heb je met Geen Baan in combinatie met Werkende / Schoolgaande Huisgenoten. Het is niet zo dat ik het erg vind hoor. Mij hoor je niet klagen. Alleen, vandaag verval ik een beetje in melancholie. Het zal de maanstand wel zijn, ik weet het ook niet. En ik weet ook: morgen is het weer voorbij en kakel ik en wandel ik en ruim ik op, maak schoon en ben ik met de studie bezig. Maar vandaag even niet. Af en toe even de stand van zaken op een rijtje zetten is overigens ook helemaal geen slecht idee. Alleen: Voor je het weet zak je in een groot gat en dat is ook niet bevordelijk voor de algehele stemming.

Ik ben iemand die zichzelf heel goed kan vermaken. Gelukkig. Er zijn weinig momenten van verveling. Niemand hoeft mij te entertainen; dat doe ik zelf wel. Ik word ook niet snel chagrijnig van mezelf. Maar soms heb ik een klein beetje de neiging om te verslonzen. En ja, inderdaad: Vandaag is het zo'n dag. Het was al ver na de middag voor ik me überhaupt heb gedoucht en aangekleed en nee: ik had toen nog niets Nuttigs gedaan dan alleen een was in de machine stoppen. Het is ook niet zo dat ik vind dat ik altijd iets Nuttigs moet doen, een boek lezen vind ik ook al heel prettig en Nuttig genoeg. Zelfs dat zat er niet in vandaag. Het zij zo. Morgen een nieuwe dag.

Daarom is het ook wel goed dat ik 'iets om handen heb', behalve het eeuwig ondankbare werk van Het Huishouden. Hier naast mij staan twee wasmanden te grijnzen dat ze nog moeten worden gevouwen en weggeruimd, maar hee: Maandag wasdag. De studie geeft mij heel wat Nuttige Uurtjes. Ook het UVW verlangt e.e.a van mij, en dat is geheel terecht. En ook goed voor mij. Het mee-organiseren van de avond4daagse in 't Dorp is ook een prima zet geweest.

Ik ben vanmiddag gestart met het invullen van de belastingopgave. Dit heeft 'een mannetje'  de afgelopen jaren voor ons gedaan maar ik dacht: Hoe moeilijk kan het zijn?
Nou. Bij 'Jaarruimte' ben ik afgehaakt. En verder gegaan met doelloos surfen. Wel nadat ik mijn verdere administratie verder had gedigitaliseerd en netjes had weggezet. Keurig.

Met dat doelloos surfen kwam ik op het domme idee om een teerbeminde Ex uit de tijd dat Prins en ik uit elkaar waren te googlen. Wat een leuke tijd heb ik met hem gehad. Hij was mijn shrinkje, en ik de zijne. Ik heb nog nooit zo'n zielsverwantschap meegemaakt. Het leek te mooi om waar te zijn. En dat was het dus ook. We zijn ieder ons weegs gegaan, en dat was goed. 250 km bleek onoverbrugbaar. Ik landde weer op aarde en ik kwam weer terug bij Prins. Maar zo eens per jaar komt hij langs in mijn dromen. Of gedachten. Dat kwam ook wel een beetje omdat ik een maand geleden ontdekte dat hij mijn LinkedIn profiel had bekeken. En ik daarna de zijne, natuurlijk. Maar daar viel niet zoveel aan af te lezen. (net als die van mij, overigens. Note to self: Bijwerken voor het geval iemand mij een wereldbaan wil geven)

Goed, vandaag ontdekte ik dat hij dit jaar het vierde lustrum van zijn goedlopende bedrijf viert, hij een kasteel heeft gekocht (!!) en deze ondermeer gebruikt voor bijzondere evenementen. Ik hoor een interview op de radio met hem en later zie ik hem zelfs tien minuten in beeld waar hij vertelt over die evenementen. Hij is wat kaler geworden, is flink afgevallen en heeft een hippe bril. Het leven is goed voor hem, zakelijk gezien. Dat vind ik fijn. Zijn bankrekening zal wel bol staan. Ik hoop dat het leven voor hem persoonlijk ook goed is.

Voor mij is het leven zakelijk gezien niet zo goed [understatement]. Maar mijn persoonlijke leven is meer dan goed. En ik vind dat belangrijker dan zakelijk floreren. Mijn bankrekening staat verre van bol. Maar. Op dit moment zijn alledrie mijn mannen weer terug op weg naar mij. Ik ga zo voor hen in de pannen roeren. Terug in het hier en nu. Waar het leven mooi en goed is. waar ik trots ben op mijn mannen, op allerlei verschillende manieren.

Maar af en toe is het best even lekker om te zwelgen in het verleden en te kijken naar what good have been. Het gehele perceel wat Prins en ik bezitten, passen waarschijnlijk in een van de kasteelkamers van Ex. Op een dag als vandaag besef ik weer eens dat ik allesbehalve een Vrouw Van De Wereld ben. Ik ben Miep Doorsnee.

Maar hee. Ik ben domweg gelukkig in een Twee-onder-een-kapper in Het Dorp, met Prins en twee pubers en een Up!je voor de deur. Met mijn zelfgenaaide t-shirt aan en mijn kweekbakken met zelfgezaaide bloemen-to-be.

Mooi toch.

Goed. Ik draai het vuur onder de pannen aan; de mannen komen bijna thuis. Daarna vouw ik toch die was maar. Dit alles met muziek op standje burengerucht, dat wel.

Maar: Ik kijk niet naar Boer zoekt vrouw!

:-)


woensdag 4 maart 2015

De naam is Toos en ik ben werkeloos.

Nou, nu is het dan eindelijk voor het echie: Ik ben werkeloos. Dit is de derde dag en eerlijk gezegd voel ik mij nog niet veel anders. Het afscheid op mijn werk: het duurt nog voort. Morgen een lunch met Baas en Naaste Collega, 19 maart nog een etentje met mijn team en andere collega's die daar zin in hebben en door verschillende factoren kan ik niet eerder afscheid van de cliënten nemen dan op 3 april. Maar, zoals ik de start op deze locatie als een enorm warm bad heb ervaren, zo ervaar ik het afscheid ook. Een pleister kun je maar beter in 1 keer er af ratsen, maar dit is eigenlijk gewoon precies goed, dit afscheid. Heel zachtjes ben ik van de locatie weggeslopen en heel zachtjes verdwijn ik verder uit het leven van mijn collega's en de cliënten. Zij gaan verder en ik ook, en dat is goed.

De studie is inmiddels gestart, en ook al heb ik nog maar 1 blok achter de rug, het voelt enorm goed! Goed om in deze groep totaal verschillende maar gelijkgestemde mensen te verkeren en ik voel mij als een spons; kom maar op met al die kennis en vaardigheden. Ik vind het al weer heerlijk om aan de studie te zijn. En ja: Het is veel werk, maar hee: ik heb tijd zat!

De kunst is nu alleen om die tijd een beetje goed te verdelen. Blijkbaar was ik toch bang om in een gat te vallen, want ik heb heel veel afspraken staan deze week. Leuke afspraken, gezellige dingen, totaal niet nuttig maar wel heel erg nodig. Vind ik. En Prins op 't Witte Paard en ik sluiten deze week af met een weekendje Antwerpen. Zaaalig! 

En volgende week is het dan afgelopen; dan gaan we ons eens wat meer bezig houden met serieuzere zaken. De studie moet even goed worden weggezet en! ik ga meedoen aan de avondvierdaagse! Jazeker, hoe oubollig kun je het hebben, de jeugd hier in huis begint al een een beetje meewarig te schudden als ik er over begin, maar hee; hoort jeugd dat niet te doen? Een kennis vroeg of ik met haar mee wilde doen, en toen ik voor informatie op de website keek, zag ik dat er nog vrijwilligers nodig waren. Ik heb mij direct opgegeven, kreeg daar gisteren telefonisch bevestiging van en wordt morgen verwacht voor de eerste bijeenkomst. Wat ik vooral handig vind, is dat er een kop en een staart aan zit. Na het evenement is het ook gewoon klaar. 

Mijn huis is ook geloof ik nog nooit zo opgeruimd geweest als nu. Ik denk dat dit niet heel lang zal duren, hoor. Mijn 'studeerkamer' is bijna klaar; nog even de puntjes op de i. Een heerlijke plek. En de dagen worden langer, de lente laat nu vast niet lang meer op zich wachten. Een prima tijd volgens mij om werkeloos te worden, als het dan toch moet.

"Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt" is echter wel iets wat helemaal bij mij hoort, dus het kan maar zo dat de vlag volgende week volledig halfstok hangt. Maar dat geeft niks. Mits het niet te lang duurt dan. Ik ben hier en nu. Wat later komt is van latere zorg.