zondag 18 januari 2015

Het einde der tijden..?

Ach ja. Hoe het is? Het is goed! Beter dan ooit, om eerlijk te zijn. Niet dat ik een verschrikkelijk leven achter de rug heb met allerlei ontberingen en zo, maar eerlijk gezegd: Ook al had ik vandaag een beetje een verpieter-&dram-dag, het gaat echt beter dan ooit.

Ik weet meer dan ooit waar ik sta, wie ik ben. Waar ik heen wil? Geen idee, zoals altijd. En dat is goed. Want I love it when a plan comes together, maar meestal heb ik helemaal geen plan en komt het allemaal toch together, op de een of andere manier.

En nee hoor, op mijn werk heb ik het allemaal helemaal niet op een rijtje. Ik heb geleerd dat ik inderdaad geen drie dagen kan proppen in de twee dagen dat ik er elke week ben. Helemaal niet nu er ook een nieuw project bij is gekomen. Maar: de projectmanager gaat mij bijstaan om een plan te maken om de laatste dagen in mijn functie zo productief en bevredigend mogelijk door te komen. En da's mooi. Want ik rommel maar een beetje aan. Zoals ik altijd maar een beetje aanrommel. En waar ik altijd mee weg kwam. En nog steeds kom. Het is tijd om de lat naar beneden te halen. Het is wat het is en meer is er niet van, dat is wat het is.  En ja, natuurlijk is het wat vreemd om het team, mijn collega en mijn baas 'in de steek te laten', maar ja, het is even niet anders, en dit is het.

En nee hoor, hier thuis loopt het ook niet helemaal op rolletjes. Helemaal niet nu ik mij de afgelopen dagen wat lamlendig voelde en de boel wat meer de boel liet. Wat blijkt? Juist als ik loslaat, lossen dingen zich als vanzelf op. Of ik dacht dat ik onmisbaar was? Ha! Niet dus. Gelukkig maar. Het voelde als 'in de steek laten', maar het tegenovergesteld was dus waar. Want ja hoor, ook als ik niet als een soort Florence Nightinggale loop te redderen, blijken de heren prima voor zichzelf te kunnen zorgen. Ok, het huis ligt er niet zo strak bij als ik eigenlijk zou willen, maar er is ook helemaal niets om je voor te schamen, eigenlijk. En moeders loopt er een stuk ontspannender bij. Fijn voor iedereen,

En nee hoor, in mijn hoofd is het ook geen georganiseerde missie met een militaire precisie. Natuurlijk hakt het er in, je eigen baan afbouwen. Natuurlijk ben ik bezig met: Hoe moet het straks? Hoe gaat het met de studie? Hoe gaat het met die lege dagen die voor me liggen? Vind ik nog wel een baan? Deug ik überhapt nog voor de arbeidsmarkt? Wat wil ik eigenlijk zelf?
Vooral dat laatste, daar ben ik mee bezig.

Hoera voor de Karwei! Die hebben deze week de lak, het behang en vloeren in de aanbieding. Een duidelijker teken kun je niet krijgen, toch? Ik ga aan de klus. De Speelkamer wordt een Studeerkamer en man oh man, wat wordt ie mooi! En opgeruimd vooral. En fris. En hip.Zodat ik er over vijf weken heerlijk kan vertoeven en mijn hersens kan laten kraken.

Het einde van het ene, is het begin van het andere. En zo ist ook!






maandag 12 januari 2015

Kop.

Zo. De kop is er weer af. Ik heb mijn eerste werkweek Nieuwe Stijl achter de rug. In die week heb ik geleerd dat ik echt, heus, eerlijk niet alles in twee dagen kan doen wat ik normaal in drie dagen doe. Dat is een open deur, vind ik zelf, maar blijkbaar moest ik het toch even meemaken om daar daadwerkelijk achter te komen. Ik begin mijn werkweek morgen met een planning maken hoe en wat ik een en ander aan ga pakken en over ga dragen. Waarmee ik dus al helemaal op een achterstand sta, maar hee, wat ik in die tien dagen niet ga afkrijgen, ga ik heus wel goed achterlaten. Wat zeg ik! TIEN dagen! Poe hee. Dat gaat ontzettend rap.

De kop van het sporten is er ook weer af. Wel even peentjes gezweet, maar gelukkig waaide het nogal hard en begon het ook nog een beetje te miezeren, (nooit gedacht dat ik dat nog eens 'gelukkig' zou vinden) dus ik raakte zeker niet oververhit. Maar ik weet wel dat ik dat sporten zeker vast moet houden. Het geeft een goed gevoel, zelfs nadat ik me vanmiddag niet echt fit voelde en wat rillerig werd. Jezelf een schop onder het gat geven gaat niet altijd makkelijk, maar als het je uiteindelijk lukt, kom je ook wel weer door het dalletje heen.

En omdat ik altijd met alle rages meeloop, ben ik ook gestart met het optrommelen van dit huis. Elke week iets anders en blijkbaar ben ik nogal rigide, want de planningen die ik daarvoor maak, werken wel voor mij. Afvinken en verder maar. Blijkbaar heb ik houvast nodig, en als niemand mij vertelt wat ik moet doen, zelfs ook al ben ik dat maar zelf, dan komt er dus niet veel uit. Tuurlijk is het heerlijk om in je badjas rond te rommelen tot het middaguur, maar ik word er niet vrolijker van als dat te vaak gebeurt.

En verder huppel ik natuurlijk nog lekker door mijn vrijwilligerswerk heen, waarvoor ik in februari zelfs een heuse cursus moet volgen. Ik vermoed dat ik dat een van de jongsten zal zijn, aangezien niet zo heel veel ban mijn leeftijdsgenoten tijd hebben voor vrijwilligerswerk. Hoewel, met al die ontslag-golven weet je het ook niet natuurlijk.

En last but not least ben ik begonnen met een miniprojectje op creatief gebied. Mijn afscheid laat ik natuurlijk niet zomaar voorbij gaan en ik ga een soort van goodiebag-je maken voor al mijn teamleden. Maar omdat ik graag voor een dubbeltje op de eerste rij zit en de rest in de spaarpot doe, moet het allemaal lowbudget en stroop ik de kringloopwinkels af. Eindelijk maak ik nu gebruik van de gave porseleinstiften die al een tijdje in de la lagen te verstoffen.

Oftewel: ik vermaak mij vooralsnog prima, dank u!

zondag 4 januari 2015

Uien snijden

Ok. Een nieuw jaar. Ik ben niet van de goede voornemens, maar toch, op de een of ander manier voelt een nieuw jaar voor mij toch altijd een klein beetje als een nieuw begin. Een beetje het gevoel van vroeger, een nieuw schooljaar met allemaal nieuwe schriften en een blanco agenda, die ik nu toch echt, heus, eerlijk waar helemaal netjes zou houden. Hah!

2014 begon ook ongeveer zo, en ook al voelde ik al wel iets aankomen, ik had toch niet gedacht dat ik in dat jaar officieel te horen zou krijgen dat ik mijn baan zou kwijtraken. Natuurlijk was ik al wel aan het nadenken geslagen en had ik een paar dingen voor mezelf op een rijtje gezet, maar dat ik daar dan ook echt, heus, eerlijk waar echt mee aan de slag zou moeten, neuh, dat was het uiterste rampscenario. 

En ook al voelt 2104 achteraf een beetje als een Laurel & Hardy-slapstick, eentje van struikelen, net niet vallen, oh, toch vallen, opstaan en een taart in je gezicht krijgen, daar over uitglijden, je net vast kunnen grijpen aan een ladder die op een bananenschil staat en toch weer onderuit gaan, haha, en nog maar weer een slagroomtaart en opstaan en weglopen op te grote schoenen enzovoort enzovoort, heeft het me ook goede dingen gebracht. 

Mijn zelfinzicht is een stuk vergroot. Ja, dat klinkt zweverig, ik weet het. Maar het is wel zo. En dat is goed. Niet altijd fijn, maar wel goed. Er zijn weer wat laagjes van de buitenkant geschraapt en dat maakt dat je dichter bij alles komt. Ik heb nooit geweten hoeveel indentiteit ik ontleende aan mijn werk. Nu dat werk weg gaat vallen, moet ik weer even op zoek naar wie ik ook alweer ben. En heb ik gemerkt dat ik mooie dingen erbij heb gekregen in de afgelopen jaren, maar ook een aantal minder leuke dingen. Dat is slikken, maar het is niet anders. Opstaan, de taart ontwijken dit keer en weer doorgaan. En niet zeuren, dat is vooral heel belangrijk. Als ik één ding vooral heb geleerd afgelopen jaar, is dat je, als je maar genoeg zeurt, je ongelofelijk zuur kan worden. En dat is voor niemand, maar zeker in de eerste plaats voor jezelf, niet leuk.

Ok, ik start 2015 wat minder stabiel dan hoe ik 2014 startte: ik raak mijn baan kwijt, en ik begin januari met 2 daagjes werken, en februari werk ik nog maar 1 dag per week. Dat is in totaal 12 dagen, en dat is bijzonder weinig. Om de motivatie te behouden, ben ik nog maar even op de valreep in een nieuw project gestapt. Alleen help ik nu de boot van de kant te duwen en op stoom te komen, waarna ik mijn roeiboot opblaas en weer terug vaar naar de haven. Alwaar ik een andere boot zal nemen met een nieuwe bestemming. 

Half februari start ik met een studie. Een studie waarvan ik het bestaan niet eens had geweten als ik mijn baan niet was verloren. Een studie die mij hopelijk, waarschijnlijk, zeker weten veel nieuwe inzichten zal brengen. En dat is mooi mensen. 

Ik ben een ui. Iedereen is een ui. Een ui die in de kern hetzelfde is, maar waar veel rokken omheen zijn gekomen. Rokken die staan, en rokken die niet-zo-goed staan. De niet-zo-goede-rokken ga ik verwijderen, en ik meet mijzelf een hübsch nieuw rokje aan. En nog één. En kom op, misschien nog wel één! 

Man oh man hee. Ik dacht altijd: later als ik groot ben, dan weet ik álles! Maar hoe meer ik leer, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. 

En, hoe stom het ook klinkt, ook dat is een mooi nieuw inzicht.