maandag 4 mei 2015

Het krieken van de dag

Ik deed het al eens eerder, en nu ga ik het weer doen: een helweek. Dit keer is het eens niet midden in de winter, maar nu. Wat gaat een werkeloze dan allemaal doen? Een helweek is toch bedoeld om hard te werken? Jazeker! Ik ga ook hard werken, maar dan alleen niet voor een baas. Ik was van plan om weer even goed orde op zaken te stellen. Hier in huis, mbt de studie, en mbt de euh, rest van mijn leven. De vorige keer is mij prima bevallen: ik heb enorm veel werk verzet. Zoveel, dat ik de eerste twee maanden van dit jaar op mijn werk (en de laatste twee maanden ooit, overigens) kon lanterfanten, bij wijze van spreken. Nu wilde ik het iets meer voor mijn eigen gunsten doen, eerlijk gezegd. 

Wat is een helweek in vredesnaam en wat voor onzin is dat!?


De gouden regels van HELWEEK

  • Start maandagochtend en stop zondagavond > Helder
  • Sta elke ochtend om 5.00 uur op > Ook helder, maar iets minder geliefd bij mij
  • Ga elke avond om 22.00 uur naar bed > Prima, kan ik best!
  • Werk extreem hard, wees gefocust en plichtsgetrouw > Ook heel goed
  • Ben bewust van jouw modus en focus > Leerpuntje
  • Ga weloverwogen om met verschillende rollen > Meer bewust zijn dus
  • Ben de hele week positief en handel oplossingsgericht > Ik doe altijd al mijn best, maar nu iets meer bewust dus
  • Ben daadkrachtig en proactief > Idem
  • Neem kwalitatieve rust > Daar ben ik heel goed in!
  • Besteed extra aandacht aan kleding en uiterlijk > Lukt ook
  • Laat alle privéaangelegenheden tot de avond wachten Moet kunnen
  • Gebruik geen social media onder werktijd > Eitje!
  • Beperk gesprekken met collega’s tot een minimum > Dat gaat zeker lukken
  • Sport minstens één keer per dag > Dat wordt een uitdaging
  • Eet de hele week gezond > Dat moet kunnen
  • Laat de tv uit >Eitje
Vandaag begon niet zo goed: Ik werd wakker en dacht:" Ha, al wakker voor de wekker!" Maar helaas was het toen nog maar 3:20 uur. Ik heb niet meer kunnen slapen tot de wekker ging. Ik verwacht vandaag zeker nog de man met de hamer tegen te komen. Maar die zal deze week sowieso nog wel eens passeren.

Mijn plan om de dag te starten met wandelen (ik moet de routes van de 4daagse nog verkennen) gaat ook in rook op, want het is om 5 uur nog pikdonker ontdek ik nu, en in het donker in het bos vind ik geen aanlokkelijke gedachte. Zinloos ook. Dus moet ik nu, eigenlijk al voordat de helweek echt is begonnen, mijn plan bijstellen. Maar ook dat gaat lukken. Lang leven Youtube met hups-& spring filmpjes.

Dit keer doe ik het met haar 'samen'. Op afstand, dat wel, want we kennen elkaar niet irl. Maar we hebben WhatsApp en dat zal met name donderdagnacht handig zijn: dan gaan we niet naar bed maar buffelen we de hele nacht door. 

Goed.

Nu ik dus al meteen een slechte start heb gemaakt, kan ik maar beter beginnen met het goed te maken. Eerst ontbijten maar. 


zaterdag 25 april 2015

Stavaza

Gistermorgen kreeg ik een afwijzing voor een vacature die ik echt, écht heel erg leuk vond. Auwstj, Dat deed best een beetje pijn. Natuurlijk had ik niet verwacht dat ik de baan zou krijgen, maar toch wel een beetje gehoopt, blijkbaar. En ja hoor; ik roep dat ik eerst maar eens van de zomer ga genieten en zo, en dat ik niet actief op zoek ga naar een baan. Maar een beetje pijn doet het wel, dus, afgewezen worden voor een leuke baan. Bah.

Maar voor de rest gaat alles goed. Ik zit tot over mijn oren in de organisatie van de avondvierdaagse hier in het dorp en ik krijg de zenuwen als ik bedenk hoe snel dat al is (vier weken) en hoe veel werk er nog verzet moet worden (heul veul). Natuurlijk zijn er akkefietjes en natuurlijk lopen sommige dingen niet zo lekker, maar over het algemeen zijn we een aardig goed geoliede machine met ons vijven in de projectgroep.

De studie is nu ook op volle koers en ook dat vind ik een verrijking in mijn leven. Ik moet ook mijn eigen coachingstrajecten opzetten en dat loopt als een trein. Ik had 5 mensen hiervoor nodig, en dacht ik eerst nog: Waar haal ik die in vredesnaam vandaan? Nu had ik er ineens 15! Twee daarvan zijn zelf afgehaakt, omdat ze het speciaal voor mij deden (lief!), vier daarvan heb ik doorgesluisd naar klasgenoten en met de rest heb ik of al een start gemaakt of een afspraak in de nabije toekomst om te starten. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en ik leer er enorm veel van. Ook van de theorie en en de schooldagen krijg ik een kop als een olifant vol kennis. Daarnaast is mijn eigen coachingstraject gestart en dat brengt ook veel met zich mee.

Oftewel: Ik heb heel nog geen tijd om een baan te hebben! ;-)

Ondertussen loopt het hier thuis vrijwel op rolletjes. Er zijn weinig tot geen perikelen en ander energievretend gezwets. En dat is ook fijn!

Nu ik 'tijd zat' heb, was ik van plan om voor de verandering nu eens een skitterende tuin op te kweken komende zomer. De eerste zaadjes kunnen al verspeend worden en ik merk dat ik nu een beetje denk: Ok, en verder? Ik heb een vermoeden dat ik mij toch hier en daar nog ietsje pietsje meer moet inlezen. Maar dat t mooi wordt, weet ik al wel! Maar echt he. Nu maar hopen op een prachtige zomer.

donderdag 16 april 2015

Project X

Ach ja. Ik dacht dat ik Project Studeerkamer wel af zou hebben voordat ik zou starten met de studie. Helaas. Het is twee maandjes later geworden. Whatever.

Er zijn zoveel dingen die op mijn pad komen de laatste tijd! Leuke dingen, interessante dingen. Dingen die mijn dagen opslokken. Ik heb helemaal geen tijd om te werken joh! Haha!

Maar goed, ik ben wel enorm blij dat het Project Studeerkamer nu dan zo goed als af is. Ik ben er bliede mee! :-)

Before & after:








Netjes he?

Maar goed. Dat is dus de theorie. 

In de praktijk gaat het zo:


Maar goed ook. We leven niet in een museum, haha!








dinsdag 7 april 2015

Mientje

Toen ik bijna vier jaar geleden kwam werken op deze locatie, liep ze nog. Weliswaar achter een rollator en bijna met haar neus over de grond, maar: ze liep nog. Ze is geboren in het stadje naast mijn Dorp. Een uitgesproken Stadse. Ze spreekt na al die jaren dat ze er al weg is, nog steeds het typische dialect dan de stad. Ze kan fel en soms wat lomp uit de hoek komen. "Sjonge, wat heb ie dikke kuut'n." Maar van haar kun je het gewoon hebben.

Ze ging langzaam maar gestaag achteruit. Ik had een klik met haar, en omdat het nogal veel was wat ze allemaal te verhapstukken kreeg, vroeg ze met regelmaat of ik even tijd voor haar had. Ik deed dat en luisterde dan naar haar klaagzang. Over het personeel vooral. Hoe die er een zootje van maakten, nooit tijd voor haar hadden en veel meer tijd besteedden aan anderen. Dat haar persoonlijk ondersteuner nooit bij haar kwam. Nee hoor, echt nooit! Ook ligt ze regelmatig in de clinch met een medebewoner. Hij heeft hersenletsel en komt vaak ongenuanceerd uit de hoek: "Ach Mientje, jij hebt toch niks, jij kunt best wel zelf eten/ drinken/ lopen etc." Daar is ze steeds erg verdrietig van. Vindt dat hij dat niet mag zeggen. Maar ja, hij zit er zelf ook niet vanwege zijn zweetvoeten.

Meestal vroeg ze mij langs te komen als er weer iets was wat ze niet meer kon. Opstandig werd ze ervan, van de achteruitgang. Slikken ging steeds moeilijker, praten ook. Toen ik haar uit het ziekenhuis ophaalde nadat ze accuut was opgenomen met een maagbloeding, trok ik haar mijn winterjas aan. Ze wilde het eigenlijk niet eens, die jas aan, bang dat ze hem zou onder kwijlen. Maar het was koud en het personeel had geen winterjas meegegeven in de ambulance. Na de maagbloeding is ze niet meer de zelfde geworden. De rollator staat al jaren te verstoffen.

Ze maakt nu gebruik van een elektrische rolstoel. In het begin was het levensgevaarlijk en zijn er al heel wat stoelen, tafels en andere voorwerpen/ mensen omver gereden. Ook is aan de verf zichtbaar waar zij vaak langsreed. Het is ook geen sinecure om op je 72e nog te leren sturen. Nu is ze 74 en is het gevaar van haar in de gangen geweken: ze kan niet meer goed het knuppeltje bedienen en moet geholpen worden om van A naar B te komen. De kuip op haar rolstoel is precies naar haar lichaam aangepast, maar nog steeds zit ze volledig in elkaar gedoken. Soms praat ze wartaal; spreekt over haar moeder en wil op de brommer weg. Meestal is het dan weer tijd voor een kuurtje tegen blaasontsteking. Want met een katheter ben je een gemakkelijk slachtoffer hiervan.

De zorg voor en om haar wordt steeds groter. Het is bijna niet meer in te passen. Ze is nu eigenlijk een verpleeghuisclient, en 'hoort' niet meer op deze woonlocatie. Ze vertelde me afgelopen vrijdag dat ze weg gaat. Waarheen weet ze niet, het ligt er aan waar er plaats is. Ze vertelde het vrij droog, maar ik weet dat het haar veel verdriet doet, na ruim 25 jaar wonen op deze locatie. Het doet iedereen verdriet, haar zo te zien.  Ik heb haar vaak moeten vragen wat ze zei, afgelopen vrijdag. Ik kon haar amper meer verstaan. In die vijf weken dat ik nu weg ben, is ze al hard achteruit gehold.

Ik heb geen flakkering meer in haar ogen gezien, vrijdag. Ze kon soms 'vals' iets zeggen en dan met lichtjes in haar ogen kijken wat je reactie was. Voor haar is de jeu er een beetje af. Spelletjes spelen op haar PC lukt ook niet meer. Ze weet niet wat ze de hele dag moet doen.

We hebben met zijn allen drie jaar lang zien aankomen wat er nu gaande is. En we hebben het niet kunnen stoppen. Haar lichaam laat haar volledig in de steek, maar haar geest is nog zo levendig en fel. Dat is bijna niet te vereenzelvigen.

Mientje is een van de cliënten die ik ga missen. Natuurlijk ga ik ze allemaal missen, maar ach, als je hersenletsel hebt, is het niet altijd rampzalig als er iemand vertrekt. Een kwart van de bewoners had niet eens meegekregen dat ik al weg was, en leven in hun eigen wereld.

Ik hoop eigenlijk dat Mientje een verhuizing naar een verpleeghuis niet meer hoeft mee te maken. Want daar hebben ze helemaal geen tijd voor de bewoners. Ze zal in no-time wegkwijnen, vrees ik. Ook al is 74 veel te jong, dit leven wens je niemand toe. Opgesloten in je lichaam, je moeilijk verstaanbaar kunnen maken, en overal -echt overal- mee geholpen moeten worden. Terwijl je geest nog vrijwel intact is. Behalve dan als je blaas ontsteekt.

Ik denk dat ik Mientje niet meer terug zie. Maar ik zal haar nooit vergeten.

zondag 22 maart 2015

Mijmerij

Vandaag is het een prima dag. Het is prachtig weer. Ik hoef nergens naar toe. De mannen zijn allemaal de deur uit. Ik heb het rijk voor mij alleen.

Maar ja.

Ik heb het rijk best wel vaak voor mij alleen. Dat heb je met Geen Baan in combinatie met Werkende / Schoolgaande Huisgenoten. Het is niet zo dat ik het erg vind hoor. Mij hoor je niet klagen. Alleen, vandaag verval ik een beetje in melancholie. Het zal de maanstand wel zijn, ik weet het ook niet. En ik weet ook: morgen is het weer voorbij en kakel ik en wandel ik en ruim ik op, maak schoon en ben ik met de studie bezig. Maar vandaag even niet. Af en toe even de stand van zaken op een rijtje zetten is overigens ook helemaal geen slecht idee. Alleen: Voor je het weet zak je in een groot gat en dat is ook niet bevordelijk voor de algehele stemming.

Ik ben iemand die zichzelf heel goed kan vermaken. Gelukkig. Er zijn weinig momenten van verveling. Niemand hoeft mij te entertainen; dat doe ik zelf wel. Ik word ook niet snel chagrijnig van mezelf. Maar soms heb ik een klein beetje de neiging om te verslonzen. En ja, inderdaad: Vandaag is het zo'n dag. Het was al ver na de middag voor ik me überhaupt heb gedoucht en aangekleed en nee: ik had toen nog niets Nuttigs gedaan dan alleen een was in de machine stoppen. Het is ook niet zo dat ik vind dat ik altijd iets Nuttigs moet doen, een boek lezen vind ik ook al heel prettig en Nuttig genoeg. Zelfs dat zat er niet in vandaag. Het zij zo. Morgen een nieuwe dag.

Daarom is het ook wel goed dat ik 'iets om handen heb', behalve het eeuwig ondankbare werk van Het Huishouden. Hier naast mij staan twee wasmanden te grijnzen dat ze nog moeten worden gevouwen en weggeruimd, maar hee: Maandag wasdag. De studie geeft mij heel wat Nuttige Uurtjes. Ook het UVW verlangt e.e.a van mij, en dat is geheel terecht. En ook goed voor mij. Het mee-organiseren van de avond4daagse in 't Dorp is ook een prima zet geweest.

Ik ben vanmiddag gestart met het invullen van de belastingopgave. Dit heeft 'een mannetje'  de afgelopen jaren voor ons gedaan maar ik dacht: Hoe moeilijk kan het zijn?
Nou. Bij 'Jaarruimte' ben ik afgehaakt. En verder gegaan met doelloos surfen. Wel nadat ik mijn verdere administratie verder had gedigitaliseerd en netjes had weggezet. Keurig.

Met dat doelloos surfen kwam ik op het domme idee om een teerbeminde Ex uit de tijd dat Prins en ik uit elkaar waren te googlen. Wat een leuke tijd heb ik met hem gehad. Hij was mijn shrinkje, en ik de zijne. Ik heb nog nooit zo'n zielsverwantschap meegemaakt. Het leek te mooi om waar te zijn. En dat was het dus ook. We zijn ieder ons weegs gegaan, en dat was goed. 250 km bleek onoverbrugbaar. Ik landde weer op aarde en ik kwam weer terug bij Prins. Maar zo eens per jaar komt hij langs in mijn dromen. Of gedachten. Dat kwam ook wel een beetje omdat ik een maand geleden ontdekte dat hij mijn LinkedIn profiel had bekeken. En ik daarna de zijne, natuurlijk. Maar daar viel niet zoveel aan af te lezen. (net als die van mij, overigens. Note to self: Bijwerken voor het geval iemand mij een wereldbaan wil geven)

Goed, vandaag ontdekte ik dat hij dit jaar het vierde lustrum van zijn goedlopende bedrijf viert, hij een kasteel heeft gekocht (!!) en deze ondermeer gebruikt voor bijzondere evenementen. Ik hoor een interview op de radio met hem en later zie ik hem zelfs tien minuten in beeld waar hij vertelt over die evenementen. Hij is wat kaler geworden, is flink afgevallen en heeft een hippe bril. Het leven is goed voor hem, zakelijk gezien. Dat vind ik fijn. Zijn bankrekening zal wel bol staan. Ik hoop dat het leven voor hem persoonlijk ook goed is.

Voor mij is het leven zakelijk gezien niet zo goed [understatement]. Maar mijn persoonlijke leven is meer dan goed. En ik vind dat belangrijker dan zakelijk floreren. Mijn bankrekening staat verre van bol. Maar. Op dit moment zijn alledrie mijn mannen weer terug op weg naar mij. Ik ga zo voor hen in de pannen roeren. Terug in het hier en nu. Waar het leven mooi en goed is. waar ik trots ben op mijn mannen, op allerlei verschillende manieren.

Maar af en toe is het best even lekker om te zwelgen in het verleden en te kijken naar what good have been. Het gehele perceel wat Prins en ik bezitten, passen waarschijnlijk in een van de kasteelkamers van Ex. Op een dag als vandaag besef ik weer eens dat ik allesbehalve een Vrouw Van De Wereld ben. Ik ben Miep Doorsnee.

Maar hee. Ik ben domweg gelukkig in een Twee-onder-een-kapper in Het Dorp, met Prins en twee pubers en een Up!je voor de deur. Met mijn zelfgenaaide t-shirt aan en mijn kweekbakken met zelfgezaaide bloemen-to-be.

Mooi toch.

Goed. Ik draai het vuur onder de pannen aan; de mannen komen bijna thuis. Daarna vouw ik toch die was maar. Dit alles met muziek op standje burengerucht, dat wel.

Maar: Ik kijk niet naar Boer zoekt vrouw!

:-)


woensdag 4 maart 2015

De naam is Toos en ik ben werkeloos.

Nou, nu is het dan eindelijk voor het echie: Ik ben werkeloos. Dit is de derde dag en eerlijk gezegd voel ik mij nog niet veel anders. Het afscheid op mijn werk: het duurt nog voort. Morgen een lunch met Baas en Naaste Collega, 19 maart nog een etentje met mijn team en andere collega's die daar zin in hebben en door verschillende factoren kan ik niet eerder afscheid van de cliënten nemen dan op 3 april. Maar, zoals ik de start op deze locatie als een enorm warm bad heb ervaren, zo ervaar ik het afscheid ook. Een pleister kun je maar beter in 1 keer er af ratsen, maar dit is eigenlijk gewoon precies goed, dit afscheid. Heel zachtjes ben ik van de locatie weggeslopen en heel zachtjes verdwijn ik verder uit het leven van mijn collega's en de cliënten. Zij gaan verder en ik ook, en dat is goed.

De studie is inmiddels gestart, en ook al heb ik nog maar 1 blok achter de rug, het voelt enorm goed! Goed om in deze groep totaal verschillende maar gelijkgestemde mensen te verkeren en ik voel mij als een spons; kom maar op met al die kennis en vaardigheden. Ik vind het al weer heerlijk om aan de studie te zijn. En ja: Het is veel werk, maar hee: ik heb tijd zat!

De kunst is nu alleen om die tijd een beetje goed te verdelen. Blijkbaar was ik toch bang om in een gat te vallen, want ik heb heel veel afspraken staan deze week. Leuke afspraken, gezellige dingen, totaal niet nuttig maar wel heel erg nodig. Vind ik. En Prins op 't Witte Paard en ik sluiten deze week af met een weekendje Antwerpen. Zaaalig! 

En volgende week is het dan afgelopen; dan gaan we ons eens wat meer bezig houden met serieuzere zaken. De studie moet even goed worden weggezet en! ik ga meedoen aan de avondvierdaagse! Jazeker, hoe oubollig kun je het hebben, de jeugd hier in huis begint al een een beetje meewarig te schudden als ik er over begin, maar hee; hoort jeugd dat niet te doen? Een kennis vroeg of ik met haar mee wilde doen, en toen ik voor informatie op de website keek, zag ik dat er nog vrijwilligers nodig waren. Ik heb mij direct opgegeven, kreeg daar gisteren telefonisch bevestiging van en wordt morgen verwacht voor de eerste bijeenkomst. Wat ik vooral handig vind, is dat er een kop en een staart aan zit. Na het evenement is het ook gewoon klaar. 

Mijn huis is ook geloof ik nog nooit zo opgeruimd geweest als nu. Ik denk dat dit niet heel lang zal duren, hoor. Mijn 'studeerkamer' is bijna klaar; nog even de puntjes op de i. Een heerlijke plek. En de dagen worden langer, de lente laat nu vast niet lang meer op zich wachten. Een prima tijd volgens mij om werkeloos te worden, als het dan toch moet.

"Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt" is echter wel iets wat helemaal bij mij hoort, dus het kan maar zo dat de vlag volgende week volledig halfstok hangt. Maar dat geeft niks. Mits het niet te lang duurt dan. Ik ben hier en nu. Wat later komt is van latere zorg. 

maandag 23 februari 2015

Mooi man.

Hier zit ik dan. Achter mijn nagelnieuwe Macbook. Of nou ja, voor mij is hij nagelnieuw en ik moet mijn weg er echt nog een beetje mee vinden, na alle Windows-laptops die ik al heb versleten. Ik heb ook nooit kunnen wennen aan Windows 8, dus ik bedacht dat ik dan net zo goed kon overlopen naar Apple. Ik kan tenslotte ook goed overweg met mijn beloved iPadje. Maar goed, het heeft nog wat voeten in aarde, maar ach: alles went.

Het was een vreemd begin van het jaar. Niet zoals ik gewend was. Dat na drie weken een nieuw jaar alles weer bij het oude was. Nu is juist alles anders en nieuw, nog steeds.

Nieuw was het project dat ik vlak voor kerst startte en eind januari afrondde: ik heb mijn plicht gedaan en het team kan er mee verder, gaat er ook mee verder.

Nieuw was ook dat ik de eerste volle week van februari volledig uit de running was. Ik schurkte er al een tijdje tegen aan, maar ik werd volledig en totaal onderuit gehaald door de griep. De griep! Ik! Die noooooit ziek is! Of nou ja, bijna nooit dus. Elke avond dacht ik dat het wel weer ging, en dat ik de volgende dag wel weer de gewone dingen kon doen die ik moest en/of wilde doen. En elke morgen lukte dat gewoon echt niet. De griep heeft na die week nog lang een beetje rond mijn hoofd gezoemd: ik was niet meer ziek, maar mijn energielevel was bedroevend laag. Ik ben blij dat die weer een beetje is opgekrikt.

Nieuw was dat ik last van mijn rug kreeg. Mijn rug! Die noooooit opspeelt! Of nou ja, tien jaar geleden een keer, en soms zeurt en dramt ie wat, maar ach, mag geen naam hebben. Ik kon geen goede houding vinden, alleen liggen ging goed; telkens even plat als ik iets gedaan had voldeed. Na een paar dagen ging ik optimistisch winkelen met mijn teerbeminde schoonzusje. Dat hebben we na twee uur (waarin we ook uitgebreid koffie hebben gedronken) moeten opgeven. Ik moest gewoon janken toen ik in de auto stapte een poging deed om in de auto te komen. Ik ben keurig naar huis gebracht en heb de rest van de middag geslapen.

Nieuw was mijn agenda. Na twee jaar digitale agenda startte ik weer met een papieren exemplaar. Oh vreugde van een nieuwe agenda, heerlijk. En lekker belangrijk ook. Haha.

Nieuw was ook de groep mensen die ik vorige week ontmoette en waar ik komend jaar vrij intensief mee op zal gaan trekken in het kader van de opleiding waar ik mee ben gestart. Het waren twee goede dagen met overnachting (godzijdank op een eenpersoonskamer) en ik heb veel goede indrukken opgedaan. We zijn van de wal en ik heb er enorm veel zin in!

Ik ben een tijdje op zoek geweest. Op zoek naar ik wist niet wat. Ik was wat ontheemd: mijn baan die gaat verdwijnen, de kinderen die hun eigen weg gaan. Dat laatste kan ik alleen maar toejuichen, echt. Maar ik had (denk ik met terugwerkende kracht) een beetje last van het Empty Nest Syndroom. En dat terwijl ik helemaal geen empty nest had! Mijn gezwalk had ook invloed op de rest van het gezin. Ik wist dat ik mijzelve moest herpakken: Niet piepen, hatsjee aan de slag. Maar ik wist niet hoe en ik wist niet waar mee.

Ik weet 'het' nog steeds niet helemaal, maar ik merk dat dat ook niet is wat ik nu nog nodig heb. Ik heb wel vaker met dat bijltje gehakt. Soms is leev'n nu eenmaal even woest. Dat geeft niks. Hoe ga je er in staan, dat is de hamvraag. Dus. Ik sta weer. Op beide benen en met de poten in de klei.

Overmorgen is mijn aller- allerlaatste werkdag bij mijn huidige werkgever. Wellicht een slikmomentje als ik wegrij, wellicht ook niet. Ik zie wel waar ik terecht kom. De stip op de horizon is nog niet helemaal duidelijk maar ik weet nu in ieder geval al wel waar ik NIET naar toe moet. En dat is mooi, man.

Wat ik in ieder geval zal doen, is zonnebrandcreme gebruiken. :-)

Klik.



zondag 18 januari 2015

Het einde der tijden..?

Ach ja. Hoe het is? Het is goed! Beter dan ooit, om eerlijk te zijn. Niet dat ik een verschrikkelijk leven achter de rug heb met allerlei ontberingen en zo, maar eerlijk gezegd: Ook al had ik vandaag een beetje een verpieter-&dram-dag, het gaat echt beter dan ooit.

Ik weet meer dan ooit waar ik sta, wie ik ben. Waar ik heen wil? Geen idee, zoals altijd. En dat is goed. Want I love it when a plan comes together, maar meestal heb ik helemaal geen plan en komt het allemaal toch together, op de een of andere manier.

En nee hoor, op mijn werk heb ik het allemaal helemaal niet op een rijtje. Ik heb geleerd dat ik inderdaad geen drie dagen kan proppen in de twee dagen dat ik er elke week ben. Helemaal niet nu er ook een nieuw project bij is gekomen. Maar: de projectmanager gaat mij bijstaan om een plan te maken om de laatste dagen in mijn functie zo productief en bevredigend mogelijk door te komen. En da's mooi. Want ik rommel maar een beetje aan. Zoals ik altijd maar een beetje aanrommel. En waar ik altijd mee weg kwam. En nog steeds kom. Het is tijd om de lat naar beneden te halen. Het is wat het is en meer is er niet van, dat is wat het is.  En ja, natuurlijk is het wat vreemd om het team, mijn collega en mijn baas 'in de steek te laten', maar ja, het is even niet anders, en dit is het.

En nee hoor, hier thuis loopt het ook niet helemaal op rolletjes. Helemaal niet nu ik mij de afgelopen dagen wat lamlendig voelde en de boel wat meer de boel liet. Wat blijkt? Juist als ik loslaat, lossen dingen zich als vanzelf op. Of ik dacht dat ik onmisbaar was? Ha! Niet dus. Gelukkig maar. Het voelde als 'in de steek laten', maar het tegenovergesteld was dus waar. Want ja hoor, ook als ik niet als een soort Florence Nightinggale loop te redderen, blijken de heren prima voor zichzelf te kunnen zorgen. Ok, het huis ligt er niet zo strak bij als ik eigenlijk zou willen, maar er is ook helemaal niets om je voor te schamen, eigenlijk. En moeders loopt er een stuk ontspannender bij. Fijn voor iedereen,

En nee hoor, in mijn hoofd is het ook geen georganiseerde missie met een militaire precisie. Natuurlijk hakt het er in, je eigen baan afbouwen. Natuurlijk ben ik bezig met: Hoe moet het straks? Hoe gaat het met de studie? Hoe gaat het met die lege dagen die voor me liggen? Vind ik nog wel een baan? Deug ik überhapt nog voor de arbeidsmarkt? Wat wil ik eigenlijk zelf?
Vooral dat laatste, daar ben ik mee bezig.

Hoera voor de Karwei! Die hebben deze week de lak, het behang en vloeren in de aanbieding. Een duidelijker teken kun je niet krijgen, toch? Ik ga aan de klus. De Speelkamer wordt een Studeerkamer en man oh man, wat wordt ie mooi! En opgeruimd vooral. En fris. En hip.Zodat ik er over vijf weken heerlijk kan vertoeven en mijn hersens kan laten kraken.

Het einde van het ene, is het begin van het andere. En zo ist ook!






maandag 12 januari 2015

Kop.

Zo. De kop is er weer af. Ik heb mijn eerste werkweek Nieuwe Stijl achter de rug. In die week heb ik geleerd dat ik echt, heus, eerlijk niet alles in twee dagen kan doen wat ik normaal in drie dagen doe. Dat is een open deur, vind ik zelf, maar blijkbaar moest ik het toch even meemaken om daar daadwerkelijk achter te komen. Ik begin mijn werkweek morgen met een planning maken hoe en wat ik een en ander aan ga pakken en over ga dragen. Waarmee ik dus al helemaal op een achterstand sta, maar hee, wat ik in die tien dagen niet ga afkrijgen, ga ik heus wel goed achterlaten. Wat zeg ik! TIEN dagen! Poe hee. Dat gaat ontzettend rap.

De kop van het sporten is er ook weer af. Wel even peentjes gezweet, maar gelukkig waaide het nogal hard en begon het ook nog een beetje te miezeren, (nooit gedacht dat ik dat nog eens 'gelukkig' zou vinden) dus ik raakte zeker niet oververhit. Maar ik weet wel dat ik dat sporten zeker vast moet houden. Het geeft een goed gevoel, zelfs nadat ik me vanmiddag niet echt fit voelde en wat rillerig werd. Jezelf een schop onder het gat geven gaat niet altijd makkelijk, maar als het je uiteindelijk lukt, kom je ook wel weer door het dalletje heen.

En omdat ik altijd met alle rages meeloop, ben ik ook gestart met het optrommelen van dit huis. Elke week iets anders en blijkbaar ben ik nogal rigide, want de planningen die ik daarvoor maak, werken wel voor mij. Afvinken en verder maar. Blijkbaar heb ik houvast nodig, en als niemand mij vertelt wat ik moet doen, zelfs ook al ben ik dat maar zelf, dan komt er dus niet veel uit. Tuurlijk is het heerlijk om in je badjas rond te rommelen tot het middaguur, maar ik word er niet vrolijker van als dat te vaak gebeurt.

En verder huppel ik natuurlijk nog lekker door mijn vrijwilligerswerk heen, waarvoor ik in februari zelfs een heuse cursus moet volgen. Ik vermoed dat ik dat een van de jongsten zal zijn, aangezien niet zo heel veel ban mijn leeftijdsgenoten tijd hebben voor vrijwilligerswerk. Hoewel, met al die ontslag-golven weet je het ook niet natuurlijk.

En last but not least ben ik begonnen met een miniprojectje op creatief gebied. Mijn afscheid laat ik natuurlijk niet zomaar voorbij gaan en ik ga een soort van goodiebag-je maken voor al mijn teamleden. Maar omdat ik graag voor een dubbeltje op de eerste rij zit en de rest in de spaarpot doe, moet het allemaal lowbudget en stroop ik de kringloopwinkels af. Eindelijk maak ik nu gebruik van de gave porseleinstiften die al een tijdje in de la lagen te verstoffen.

Oftewel: ik vermaak mij vooralsnog prima, dank u!

zondag 4 januari 2015

Uien snijden

Ok. Een nieuw jaar. Ik ben niet van de goede voornemens, maar toch, op de een of ander manier voelt een nieuw jaar voor mij toch altijd een klein beetje als een nieuw begin. Een beetje het gevoel van vroeger, een nieuw schooljaar met allemaal nieuwe schriften en een blanco agenda, die ik nu toch echt, heus, eerlijk waar helemaal netjes zou houden. Hah!

2014 begon ook ongeveer zo, en ook al voelde ik al wel iets aankomen, ik had toch niet gedacht dat ik in dat jaar officieel te horen zou krijgen dat ik mijn baan zou kwijtraken. Natuurlijk was ik al wel aan het nadenken geslagen en had ik een paar dingen voor mezelf op een rijtje gezet, maar dat ik daar dan ook echt, heus, eerlijk waar echt mee aan de slag zou moeten, neuh, dat was het uiterste rampscenario. 

En ook al voelt 2104 achteraf een beetje als een Laurel & Hardy-slapstick, eentje van struikelen, net niet vallen, oh, toch vallen, opstaan en een taart in je gezicht krijgen, daar over uitglijden, je net vast kunnen grijpen aan een ladder die op een bananenschil staat en toch weer onderuit gaan, haha, en nog maar weer een slagroomtaart en opstaan en weglopen op te grote schoenen enzovoort enzovoort, heeft het me ook goede dingen gebracht. 

Mijn zelfinzicht is een stuk vergroot. Ja, dat klinkt zweverig, ik weet het. Maar het is wel zo. En dat is goed. Niet altijd fijn, maar wel goed. Er zijn weer wat laagjes van de buitenkant geschraapt en dat maakt dat je dichter bij alles komt. Ik heb nooit geweten hoeveel indentiteit ik ontleende aan mijn werk. Nu dat werk weg gaat vallen, moet ik weer even op zoek naar wie ik ook alweer ben. En heb ik gemerkt dat ik mooie dingen erbij heb gekregen in de afgelopen jaren, maar ook een aantal minder leuke dingen. Dat is slikken, maar het is niet anders. Opstaan, de taart ontwijken dit keer en weer doorgaan. En niet zeuren, dat is vooral heel belangrijk. Als ik één ding vooral heb geleerd afgelopen jaar, is dat je, als je maar genoeg zeurt, je ongelofelijk zuur kan worden. En dat is voor niemand, maar zeker in de eerste plaats voor jezelf, niet leuk.

Ok, ik start 2015 wat minder stabiel dan hoe ik 2014 startte: ik raak mijn baan kwijt, en ik begin januari met 2 daagjes werken, en februari werk ik nog maar 1 dag per week. Dat is in totaal 12 dagen, en dat is bijzonder weinig. Om de motivatie te behouden, ben ik nog maar even op de valreep in een nieuw project gestapt. Alleen help ik nu de boot van de kant te duwen en op stoom te komen, waarna ik mijn roeiboot opblaas en weer terug vaar naar de haven. Alwaar ik een andere boot zal nemen met een nieuwe bestemming. 

Half februari start ik met een studie. Een studie waarvan ik het bestaan niet eens had geweten als ik mijn baan niet was verloren. Een studie die mij hopelijk, waarschijnlijk, zeker weten veel nieuwe inzichten zal brengen. En dat is mooi mensen. 

Ik ben een ui. Iedereen is een ui. Een ui die in de kern hetzelfde is, maar waar veel rokken omheen zijn gekomen. Rokken die staan, en rokken die niet-zo-goed staan. De niet-zo-goede-rokken ga ik verwijderen, en ik meet mijzelf een hübsch nieuw rokje aan. En nog één. En kom op, misschien nog wel één! 

Man oh man hee. Ik dacht altijd: later als ik groot ben, dan weet ik álles! Maar hoe meer ik leer, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. 

En, hoe stom het ook klinkt, ook dat is een mooi nieuw inzicht.