dinsdag 7 oktober 2014

Anti-geranium-beweging

Om 'straks' niet achter de geraniums te belanden, ben ik mij al aan het oriënteren op "hoe dan verder". Zo schreef ik mij in bij de vrijwilliger thuiszorg. Toch nog een beetje zorg en een reden om de deur uit te gaan. Ik ben namelijk als de dood dat ik helemaal ga verslonzen. Wat als ik geen reden zie om me vlot in de kleren te hijsen? Wat als ik elke dag om 12 uur denk: Nou, laat ik me maar eens gaan aankleden? Wat als ik op formulieren moet invullen als beroep "huisvrouw"? Niet dat ik vind dat daar iets mis mee is, het past alleen niet (meer) bij mij. Toen Oudste werd geboren, werd ik thuisblijfmoeder. Altijd en overal had ik het gevoel dat ik mij moest verdedigen hierover. En ik paste dan wel op andermans kinderen, maar voor mijn ego was dat niet heel erg geschikt. Maar ja, toen had ik nog kleine kindjes; die kleine kindjes van toen hebben mij niet meer nodig. Nou ja, niet in die mate tenminste.

En wat nu als ik niks kan vinden? Een baan die me enige voldoening schenkt? Ik bedoel: ik hoef geen gelijkwaardig baan zoals ik nu heb te gaan zoeken. Dat lijkt me -zeker aan het begin- in combinatie met een nieuwe studie niet zo euh, handig. Een nieuwe baan kost al best veel moeite, en deze baan heeft mij veel goeds gebracht, maar ook vooral in het begin enorm veel energie gekost. Wat niet erg is, integendeel. Ik heb wel iets nodig om mijn tanden in te zetten. Maar het lijkt me een goed idee om eerst een beetje in het zadel van de studie te komen.

Maar goed, mocht ik nu geen leuke baan kunnen vinden, dan heb ik in ieder geval dit vrijwilligerswerk achter de hand. Want hee, ik wist helemaal niet dat dat zoveel mogelijkheden met zich mee bracht! Zo ga ik eind deze maand bowlen met een groep van negen jongens in de leeftijd van 18-20 jaar met een verstandelijke beperking. Want ook het (helpen) opbouwen van vrienden groepen is een onderdeel van de vrijwillige thuiszorg. Deze jongens vinden het moeilijk om een vriendschap op te bouwen en te onderhouden. Ik ga dat samen met een andere nieuwe vrijwilliger doen, en het lijkt me hartstikke leuk! Zo zou ik ook best met die dame die slecht ter been is wekelijks naar de bieb willen. Of met die heer gaan toeren door het mooie Twentse & Sallandse land, zodat zijn vrouw even de handen vrij heeft om iets voor zichzelf te doen. Als ik niet zo'n gruwelijke hekel had aan zwemmen zou ik ook wel met dat negen-jarige autistische meisje willen zwemmen. Kortom: Er is van alles te doen bij de vrijwillige thuiszorg. Palliatieve terminale zorg is niets voor mij. Ik zou hele dagen lopen brullen. En: je moet doen waar je goed in bent, niet?

zondag 5 oktober 2014

Life is a rollercoaster.

Pfoe, en dan wordt de achtbaan in werking gezet. De achtbaan waarvan ik zelf de knop heb ingedrukt, dat wel. Maar van te voren wist ik eigenlijk niet goed hoe de achtbaan er uit zag, of hij wel deugdelijk was en of de karretjes wel veilig waren.

Ik heb het heft in eigen handen genomen, en dat voelde goed. Heel goed zelfs. Collega's volgen mijn voorbeeld. Inmiddels ligt het concept sociaal plan er. Ik heb het niet gelezen. Ja, even vluchtig. Maar het is niet op mij van toepassing. Wel is het mobiliteitsplan verruimd. Niet persee in mijn voordeel, maar echt heel slecht word ik er ook niet van. De vaststellingsovereenkomst ligt voor me klaar. Ik kan er nog even op kauwen, als ik dat wil. Er staan een aantal dingen in waarvan ik denk: "Huh?" Zoals bijvoorbeeld: 'Werkgever en werknemer hebben geconstateerd dat tussen hen een verschil van inzicht is ontstaan over de wijze waarop de werkzaamheden behorende bij de in artikel 1 genoemde functie moeten worden verricht.' Nou, dat dacht ik niet hoor. Mijn functie verdwijnt gewoon. Het voelt niet goed om dat er in te laten staan. Dus daar moet nog een gesprek over gevoerd worden. Maar eigenlijk maak ik me daar niet zo druk over. Als ik het recht op WW behoud, dan zal het mij worst zijn wat er in staat. Het is meer een principekwestie dat ik struikel over deze zin.

Waar ik me in het écht druk over maak is dat ik eigenlijk niet goed heb voorzien hoe het afbouwen van je functie eigenlijk voelt. Het team staat momenteel in een wervelende wereld waarin van alles gebeurt en er van alles anders moet. Daar ligt een schone taak voor mij. Een leuke taak ook. Echt. Alleen: straks ben ik er niet meer bij. En mijn voornemen was om alles zo netjes mogelijk achter te laten. Maar dat is moeilijker dan ik dacht. De zinloosheid van wat ik aan het doen ben slaat me elke werkdag in het gezicht.  En dat is niet erg motiverend. Maar ik moet het toch doen. Want anders ben ik straks, aan het eind van het jaar, een enorme zuurpruim geworden. Maar ja, hoe dóe ik dat dan?

Op advies van de Hogeschool waar ik straks met een studie wil beginnen, ben ik gaan zoeken naar een manier om mijn 'issues' op te gaan ruimen. Zodat ik met een open vizier de studie kan starten. Ik heb daarvoor contact gezocht met de trainer/coach die mij, Baas en Collega vorig jaar een traject heeft laten doorlopen. Een traject waarin ik enorm veel heb geleerd. Ze is voedend, onderhoudend en houdt spiegels voor. Mooi. Op mijn vraag of ze mij wilde ontvangen antwoordde ze binnen twee uur na mijn mail met JA! En trouwens, er waren geen kosten aan verbonden.

Na een inspirerend gesprek in haar tuinkamer in een prachtig klein herenhuis-achtig huis, hebben we besloten dat ik een aantal sessies supervisie zal ontvangen van haar. Sinds ik bij haar was, borrelt het bij mij van binnen en merk ik dat alles op zijn kop staat. Wat niet erg is, want dat geeft beweging en beweging geeft wrijving en zonder wrijving geen glans.

Ik dacht altijd: Later als ik groot ben, weet ik alles. Ik dacht dat ik wel groot ben nu, en ik weet geen bal. Hoe meer ik weet, hoe meer ik besef hoe weinig ik weet. Dat is niet erg, soms is het goed om uit je comfort-zone te stappen.

Feit is dat ik nu weet aan het eind van een avontuur sta en tegelijkertijd ook aan het begin van een ander avontuur. En dat is leuk. Een achtbaan.

Ik hoop alleen dat ik in een stevig karretje zit en de achtbaan deugdelijk is.