zondag 31 maart 2013

Pasen 2013

Bij haar las ik dit vandaag: "Wat je tradities ook zijn - Pasen betekent een nieuw begin. Het teken dat alles altijd goedkomt, dat morgen altijd beter is, en dat de voorjaarszon die je huid verwarmt zorgt dat alles weer tot leven komt." 

En dat vond ik een troostende gedachte. Want vandaag was enerzijds een dag met een gouden randje. We brunchten paas. Als gezin. Daarna gingen de jongens de eitjes zoeken die verstopt waren. Natuurlijk eerst met de 'normale' stoerheid, met de nonchalance van: " paaseitjes zoeken? Voel eens aan je hoofd!" Maar in een spilt second allebei zo fanatiek als wat. Grijns. Het afruimen van de tafel ging helemaal vanzelf: handig, als je 15/17 jaar bent, en je je daar helemaal niet druk over hoeft te maken.. Maar goed, vanavond, na het gourmetten hebben ze hun taak serieus opgevat en was het binnen no-time weer helemaal glad en vrijwel reukloos in de keuken. En kwam er onverwacht nog een stukje gezinsbinding om de hoek kijken die ik eigenlijk liever had gelaten.

Want.

Anderzijds vond ik het maar een #$%£~dag. Waarom? Omdat er een verjaardag werd gevierd. Zonder ons. Ben ik dan zo gek op verjaardagen? Nee, verre van. Maar daar gaat het nu even niet om. Vorige week zijn er vervelende en harde woorden gevallen. Dat kan gebeuren. En ik ben niet schoon van blaam; waar twee vechten hebben er twee schuld, makkelijk zat. Maar potverdorie, het zal je maar gezegd worden: Ik hoef je nooit meer te zien. Ik dacht eerst nog: In kwaadheid zeg je soms dingen die je niet echt meent. Maar als je een week later dit doortrekt naar mijn kinderen en die in het hele verhaal betrekt, terwijl ik ze er juist buiten wilde houden... Tja, dan gaat er bij mij wel een lampje uit. Of lampje... Ik dwaal nu een beetje in volkomen duisternis rond, eigenlijk. 

Want vanmorgen zijn er al vervelende dingen geen Oudste gezegd, blijkbaar. Via Facebook, ook nog. En ik, ik wist dat niet. Prins ook niet. Het kwam ons na het 'diner' ter ore. Wat dus betekent dat Oudste hier de hele middag al mee rond liep. En dat had ik graag voor willen zijn. Maar ja, soms heb je niet alles in de hand. Maar het verdriet wat de hele week eigenlijk uitbleef, kwam vandaag ineens los. En ook dat wil je niet tentoonspreiden in je gezin. Bij je vent, ok, maar niet bij je kinderen. Maar ja. Soms ben ik net een mens. 

Het leven is geen krentenbol. Of was het dat nu juist wel? Ik weet het niet meer, maar soms vind ik er eventjes geen bal aan. 

Maar: we kochten gisteren een nagelnieuw autootje. Dat was nog nooit eerder voor gekomen, een heul nieuwe kar. Een kleintje, maar een geinig ding, vinden wij. En -hopelijk- toepasselijk: the only way is UP!

Ik ben van nature redelijk positief ingesteld. Maar ik weet het nu echt even niet meer zo goed, en twijfel enorm aan mezelf. Ben ik nou helemaal verkeerd bezig? Ben ik nou gek aan het worden? Ben ik nou echt zo'n sekreet? Prins zegt van niet, maar ja, die is niet helemaal objectief, natuurlijk.

Wat het ook is, een vrolijk Pasen is het vooralsnog niet. Maar, hoop doet leven en  wie weet wat de toekomst brengt.