zondag 16 december 2012

Kerstgedachte

Jahaa! Een tijdje terug overwon ik mijn verlegenheid. In blogland zijn veel, heel veel verschillende 'groepen', heb ik gemerkt. Ik ben over het algemeen niet zo van de 'groepjes'. Door een groep te vormen, sluit je vaak anderen uit. Maar ja. Of je nu wilt of niet, je maakt altijd wel onderdeel uit van een groep. Je familie bijvoorbeeld. Soms geeft het een hoop gedonder in een familie. Maar vaak ook niet. Op het werk: je maakt onderdeel uit van een team. Bij mij op de locatie zijn er twee teams. En ja hoor; ook daar is er sprake van enige competitie. Hoe summier ook, het is er. En ik hou niet zo van competitie.
In blogland zijn er dus ook veel van dat soort groepen. Ik hoor nergens bij. Gelukkig, zou ik haast zeggen. Soms kom je de meest vreselijke dingen tegen, waar ik dus helemaal niets mee te maken wil hebben. Zo onstond er een ware rel toen De Zuster eens een soort van give away- dingetje organiseerde. Mensen die nimmer reageerden, reageerden nu en masse. Ik ook, ja. Ik hou wel van zeep, en zeker als deze gratis zijn. Ik was overwelmed dat ik won, maar eigenlijk nog meer van de negatieve vibe die ik ondervond. Maar goed. Weer wat geleerd, en dus niet meer mee doen met zulks zaken. Wat jammer is, dat wel. Maar gelukkig liep het niet zo hoog op als wat ik elders heb gelezen. Mensen die 'vrienden voor het leven' leken, gooiden ineens met modder naar elkaar. Vreselijk. En ook bijzonder jammer, vind ik. Maar goed, misschien is dat ook wel een beetje een wijvenkwestie ik weet het niet.

Al meerdere malen zag ik een soort van kerst-gedachte-achtig iets voorbij komen bij verschillende blogs. Blogs waar ik wel regelmatig mee las, maar waar ik wel enige terughoudendheid voelde om te reageren. Waarom? Geen idee. Misschien is het mijn groepen-vrees ook wel een beetje. Want als je mij tegen komt, lijkt het heel wat. Vlotte babbel, praatjes maken enzovoort. Maar eerlijk gezegd ben ik mij, zeker in groepen die elkaar al langer kennen, zeer bewust van mijzelf. Maar goed, terug naar het begin.

Bij Lynda zag ik een oproep. Een oproep die ik al eerder zag. Om je op te geven om iets voor een ander te kopen en op te sturen, en weer iemand anders koopt, maakt of frobelt dan weer iets voor jou en stuurt dat op. Hoe leuk is dat.

En ik was er bij. Ik mocht meedoen. Ik had een enorme piek in mijn bezoekersaantallen, die dag. Ook omdat Lynda de aandacht even op mij vestigde. En ik kreeg zelf ook een opdracht. Ik mocht iets naar iemand sturen. Nou. Toen ik zag wie dat was, zakte mij de moed wel een klein beetje in de schoenen. Maar goed. Ik dacht: "Het gaat om het gebaar". Ik had het pakketje al weken lang klaar staan. Ik stuurde het nog niet op. Waarom niet? Geen idee. Feit was wel dat het voor de 17e binnen moest zijn. En ineens was het 11 december. En ik dacht: "Aaaaaah! Het zal toch wel op tijd binnen zijn?" In verband met de kerstdrukte?  Dus ik toog snel naar het postkantoor en deed mijn pakketje op depost. In de hoop dat het op tijd aankomt.

De dag er na ontving ik zelf een pakketje. Die ik rats, rats open scheurde. Halverweg dacht ik: "Oeps!  Mocht dat eigenlijk wel? Naja.
Ik had nög wel de tegenwoordigheid van geest om foto's te maken tijden het uitpak-proces. Vond ik nog wel knap van mezelf. Het enige probleem in deze is, dat ik dus helegaar niet weet hoe ik de gemaakte foto's dan hier op het blog geplaatst krijg..! Nah, wat een bummer of niet?

Ik kreeg namelijk een heerlijk 'schilderijtje' met de woorden: Happiness is not a destination. It is a way of life.

Precies woorden waar ik nu iets aan heb, en die woorden begin ik ook steeds meer en meer toe te passen. En dat werkt redelijk goed. Erg fijn! Ik kreeg het van Mirjam. Een blog waar ik al wel eerder was geweest. ( Mirjam, ik vind je plaid prachtig!) wat leuk om mee te doen. Ik heb ook erg veel plezier gehad met het samenstellen en bedenken van het pakketje voor... Ja.... Voor wie he? Met andere woorden: ik ben erg blij met mijn pakketje en ik heb veel lol gehad met het versturen: lijkt mij een win-win situatie, niet?






Edit: Jeeh! Een nieuwe laptop! Eindelijk kan ik weer foto's plaatsen! Die Ipad, ik weet 't niet.. Foto's plaatsen is moeilijk voor mij.


vrijdag 7 december 2012

Afgelopen

En nu ist ook klaar. Ik zit er al een paar maand tegen aante hikken: het gaat niet zo goed. En ja hoor, ik weet het. Het hoort bij het leven, zonder dalen geen pieken blablabla. Maar ik ben er verdulleme gewoon klaar mee, met dat gejank. Als ik aan het werk ben: niets aan het handje. Ik fiets overal tussen door, doe wat ik moet doen, blus brandjes en ontmantel bommetjes ( het blijft een wijventeam, tenslotte) tralala, ik regel het wel. Ook bij mijn bijbaantje als oppastantetje gaat het allemaal gesmeerd. Ik redder en ik zorg en geniet met het apelazerus van die bloedjes van kindjes. Want ja: tropenjaren als je kleine kindjes hebt, maar dan heb je nog geen flauw benul wat je te wachten staat in de puberteit, dus ik kom gewoon tot rust, als ik bij de kindjes ben. Als ik tenminste niet om zeven uur de deur er voor uit moet, that is.. ;-)

Maar verder: wat ik MOET, dat doe ik, en dat doe ik goed. Hoewel ik wel hier en daar een paar steken heb laten vallen op het werk, de laatste weken. Waar ik mij dan natuurlijk weer vreselijk druk over kan maken, ja. Maar goed: niets menselijks is mij vreemd.

Maar oh.

Als ik vrij heb. Djiezuskrijst. Als ik niets MOET. Dan ontpop ik mij als het meest vreselijke luie slobbermonster dat er bestaat. En kom ik tot niets. En dat is niet wat bij mij past. Want hee, ik ben toch juist zeker die vrouw van  de wereld die alles onder controle heeft? En die voor elk probleem een oplossing heeft? En die alle touwtjes in handen heeft? Plus een keurig opgeruimd huis, met blinkende ramen en alle kleren schoon en in stapeltjes in de kast? Die en passant ook nog honderdduuzend creaties fabriceert, en daar deze of gene blij mee maakt? Ja hoor. That's me.

Normaal gesproken dan. Nu even niet.

Het landen in deze baan is nu wel gelukt, maar ik ben nu eenmaal wel op een rijdende trein gestapt, die niet even voor mij kan stoppen. Wat goed is,daar niet van. Maar met alle perikelen die er aan staan te komen in de zorg op zich al, en de ontwikkelingen binnen mijn team, en het niet hebben van een anker, dat is wat mij nu eventjes een klein beetje boven de pet groeit. En dan heb ik het nog niet eens over het gevoel hebben om kartrekker te moeten zijn binnen dit soms aan het waanzinnige grenzende gezin. Wat mij veel goed doet, want ja, ik ben nou eenmaal een behoorlijke controlefreak. Maar soms wil ik ook gewoon in de watten gelegd worden, en wil ik niet de drijvende kracht zijn. En Prins doet zijn uiterste best, echt waar, maar (en jee, wat voel ik mij nu een zeikerd) nu lukt het allemaal gewoon evne niet zo goed. Dus. Heb ik een Zelfhulpboek besteld en heb aannde bel getrokken bij zowel Prins als Baas en ben naar de huisarts geweest en alles en heb nu een afspraak in the pocket voor de haptonoom.

Want soms he. Soms lukt het gewoon eventjes niet. En ja, ik heb heusch wel voor hetere vuren gestaan. Maar ik weet ook nog dat ik toen persee alles wou sellufDoen. En ja, dat is wel gelukt, maar het kostte me vreselijk veel energie, en die heb ik nu gewoon even niet. En als ik die wel had, dan was het zonde. Want ik besteed mijn tijd liever aan leuke dingen dan gezanik en gezeik.

Maar goed: naar de haptonoom dus, volgende week, en daarna beloof ik weer mijzelf terug te vinden.

Deal?