donderdag 25 juli 2013

Vakaansie

Ik ben nu halverwege mijn vakantie en men, wat geniet ik mij suf. Ik kom helemaal tot stilstand, en dat is nu zelfs al te merken aan mijn kleding; al die wijn/ rosé/aperitiefjes/bier helpt niet erg mee. Maar; ik ga mij er ook niet druk over maken, zeker niet nu ik zo heerlijk in de Zen-modus sta. Mijn werktelefoon staat uit, en ik heb hem ook nog niet aan gehad. Dat komt voor een groot deel ook omdat ik Prins heb verzocht om hem te verstoppen, maar allá. Voor noodgevallen heb ik mijn privé mobiele nummer wel bij mijn teerbeminde collega achter gelaten. En helaas is er wel door hem gebruik van gemaakt: een sterfgeval binnen onze woonvorm. Nu is het bij ons niet zo dat dit schering en inslag is, dus dat bracht wel wat teweeg. Maar ook zonder mijn verdere inzet is alles goed verlopen, en met mijn flexibele vakantieplannen kon ik de begrafenis gewoon bijwonen. Voor de rest: geen enkele wanklank in mijn vakantie tot dusver. Wat een heerlijkheid!


Mijn fiets! Of.. een gedeelte er van dan.. Ik ben in love met dat ding, echt. 

Ik begon mijn vakantie op maandag om 6.30 uur: Ach ja, het duurde blijkbaar iets langer om echt helemaal uit het werkritme en in het vakantieritme te komen. Omdat ik klaarwakker was, besloot ik de tijd nuttig te besteden en maakte een begin met het uitsoppen van de keukenkastjes.  Nou ja. een gedeelte ervan.
Ik word onwaarschijnlijk blij van schone en geordende keukenkastjes. Maar ik word behoorlijk verdrietig van het schoonmaken er van. Pfft. Dus helaas kwam in niet verder dan vier stuks. Maar: wie het kleine niet eert..

Ondertussen bloeide de Clematis tamelijk welig. Tot de voorgaande jaren was hij nog niet tot de top van de paal gekomen, maar nu ging hij er zelfs óver heen! Wauw!

Woensdag vertrok ik -vrij spontaan- met Prins naar Texel. Dat spontane kwam zo: Ik had op vakantieveilingen.nl een hotel kúnnen boeken in IJmuiden. dit wilde ik dus maandagavond doen, maar, helaas, helaas, alles vol. Voor de rest van onze vakantie. Dat moet dus maar aan het eind van het jaar een keertje. Dus heb ik maandagavond een hotelletje op Texel geboekt, voor woensdag. Nou. Dat was me toch heerlijk!

Donderdagavond toog ik met mijn bovenstebeste & liefste nichtje + vriendin naar Enschede, voor het Bölke Open Air. Nou. Ik keek mijn ogen uit. Echt.
Dit zijn mannen. Alledrie. Van eentje kun je het wel zien, vind ik, maar die anderen..? Nou, ik heb genoten, echt. (en ja, we stonden vrijwel vooraan. Groupies die we zijn)

Vrijdag vertrokken we naar het schone Duitse land, om aanwezig te zijn bij een cross-evenement. Nu gaart mijn hartje daar in principe niet sneller van slaan. Maar toen ik de baan aanschouwde, sloeg mijn hart een paar keer over. Mijn kind,mijn Benjamin, mijn Jongste, ging daar namelijk ook rijden.
 Mwah. Had van mij best iets lager gemogen. Maar goed. Het weer was prachtig, we stonden boven op een berg met voldoende wind. Ik heb mij daar prima vermaakt. Met negen kerels kamperen in een rennerskwartier is nu niet mijn eerste ingeving die ik krijg als ik aan vakantie denk, maar ik had een heerlijk weekend. We stonden ver genoeg van de baan om het kabaal niet als storend te ervaren, en met mijn boek op schoot heb ik zo'n beetje eelt op mijn kont gecreëerd. 
En een boek uit gelezen. Heerlijk. Mooi ook om te zien hoe die kerels daar met elkaar om gaan: Ieder heeft zijn eigen rol in het geheel, en omdat ik er normaal ook nooit bij ben, voelde ik geen enkele drang om te gaan lopen opruimen. Alles is op een heel natuurlijke manier gegaan en ik paste daar prima tussen: Geen wijvengezeik van mijn kant, en 'savonds nam ik deel aan het bier&ouwehoer-gedeelte. Ik zou eigenlijk zaterdag terug naar huis, maar omdat het mij zo goed beviel, en ik blijkbaar niemand in de weg zat, heb ik er nog maar een dagje aan vastgeknoopt. Ultiem vakantiegevoel, in de old fashioned way. Samen met Prins in een iglotentje. Wat een genot! :-) En dat is dan nu eens niet cynisch bedoeld.

Vrijdag was Oudste al vertrokken met zijn maatjes, en maandag ging Jongste op vakantie naar een of ander jongerenparadijs. Was ze daar doen wil ik niet eens weten,maar het was dus voor het eerst in jaaaren dat Prins en ik weer Home Alone waren. Wat ráár! Maar stiekem ook wel prettig. Ergens.

Maandag had ik eigenlijk een opruimdag ingepland, maar die is wegens hitte afgelast. Heel niet erg. 

Dinsdag had ik dus eerst een begrafenis, maar iets later dan gepland vertrokken Prins en ik dan toch naar Groningen. Wat een heerlijke stad is dat toch. Ja hoor,ook best wel als de mussen dood van het dak vallen. We winkelden eens wat, we pakten eens een terrasje, we winkelden, terrasje, etc etc. Na ons te hebben opgefrist in het hotel, aten we een hapje in de binnenstad, zaten tot elf uur buiten, zonder zo'n truttig extra vestje, want het was gewoon heerlijk weer! En toen. Ging de lamp uit bij opa en oma. Zelfs de bus duurde ons te lang, dus namen we, heel decadent, een taxi naar het hotel. Alwaar we als een blok in slaap vielen en een gat in de dag sliepen.
Dit is het uitzicht naar de lounge beneden vanaf de gang. Kan iemand mij uitleggen wat de bedoeling/ betekenis is van het gele ster-achtige ding op de vloer? Vanmorgen gingen we even verder met winkelen/terrassen, en nu zijn we dus weer thuis. Oudste is ook al weer gearriveerd en loopt een beetje brakjes en met wat weinig stem rond. Maar hij is er veilig weer. 

En we zijn nog maar op de helft! Wat een heerlijkheid! Wat ist leven toch mooi!

zondag 14 juli 2013

Op de plaats... Rust! :-)


En na zo'n volle week hoort het een lekker weekend te zijn. En men, dat was't! Nadat ik vorige week vrijdag mijn laptop dichtklapte, ben ik gaan douchen en aankleden, om daar na Ikea met een bezoekje te vereren. Niets bijzonders nodig, gewoon even rond darren,heerlijk! Toen ik thuis kwam, was daar dan eindelijk De Zon! Die had zich in de ochtend al geïntroduceerd in het Westen, mar kwam hier dan ook aankakken. Maar: helemaal niet erg: hij heeft zich van zijn hete kant laten zien!

Zaterdag zijn Prins en ik druk doende geweest om de bende rond het huis eens aan te pakken. En dat is zeer goed gelukt: Het is toch een heel stuk prettiger toeven als het er allemaal een beetje strak bij ligt. Geen onkruid  meer die opschiet tussen de terrastegels en in de tuin/ het tuintje. Stoelen van vogelpoep ontdaan en alles netjes 'aangekeerd'. Of, in gewoon Hollands: aangeveegd. 'sMiddags kochten we een nieuwe fiets. Mede mogelijk gemaakt door het fietsplan van mijn werk. Ik werk er al zeven jaar, en toch vond ik nu pas dat ik er gebruik van moest maken. Nu ik überhaupt nog een baan HEB. Want je weet maar nooit wat er gaat komen met al die bezuinigingen. Ik zie het niet somber in, maar ben wel realistisch. 

 'sAvonds kwamen de maatjes van Oudste hier bbq-en. Prins en ik vertrokken naar een geinig festivalletje in -of all places- Almelooo. We waren verrast door het optreden van de Handsome Poets, en Flabbergasted door het optreden van Gruppo Sportivo: Die lui, en dan met name de Bombita's, zijn echt nog precies het zelfde als pakweg 20 jaar geleden. The Kik was ook leuk, maar minder 'ons genre'. Maar toen scheen de zo'n nog volop, dus het was heerlijk toeven daar, op het gras in de zon met een biertje in de hand!

Zondag gingen we met vrienden naar Deventer op Stelten. Genoten van een aantal leuke voorstellingen, maar vooral van het weer en elkaars gezelschap. We sloten de avond af met een kleine barbecue met de kindjes, en als laatste stookten we een fikkie. Wat een heerlijk weekend was dat, zo voor de laatste week werken!

Natuurlijk was het die laatste week even aanpoten. En natuurlijk kreeg ik niet af wat ik wilde. En zat ik vrijdagmorgen, op mijn eerste officiele vrije dag wederom met mijn laptoppie aan de kitchentable. Maar dat maakt me niet uit. Liever op een goede manier de zaken afronden en ECHT vakantie kunnen hebben, dan zaken half laten liggen en steeds in mijn hoofd bezig zij met het werk. 

Wat ik stom van mezelf vind, is dat ik zeker twee dagen nodig heb gehad om tot stilstand te komen. Op de een of andere manier lukt het me niet zo goed om over te schakelen van de ene toestand -werkgeletaeerde idioterie- naar de andere -relaxed Zenmodus-. Gistermorgen, zaterdag, bereikte dit een piek doordat ik mijn hart in mijn keel had. Zonder aanwijsbare reden. Dat leek mij persoonlijk niet zo'n goed teken. Ik besloot mijn fiets op te halen, in plaats van te wachten tot ze hem dinsdag zouden leveren. Prins bracht mij naar het dorp acht kilometer verderop, en ik fietste terug. Op mijn nieuwe Gazelle Monroe. En omdat ik niet zoveel fiets, helemaal niet sinds de bloedjes van kindjes hier mijn oude fiets naar zijn gallemiezen hadden getrapt, was ik vergeten hoe fietsen je hoofd eigenlijk lekker leeg kan maken. De schoonheid van de fiets telde natuurlijk ook mee: Die zachte kleur, de witte banden, het brede stuur.. Wat een heerlijke, prachtige fiets! En langzaam kwam ik dan eindelijk tot stilstand. Ik heb zelfs de rest van de middagzitten haken! Nou, als dat geen mindfulle bezigheid is, dan weet ik het ook niet meer. De fiets ontbeert namelijk jasbeschermers, en ik ga er ouderwetse, Staphorster gehaakte jasbeschermers voor maken. (Dat ik de hele middag voor de kat zijn viool heb zitten haken, omdat het garen gewoon te dik is, en het patroon dus niet uitkomt, maar ik er dunner haakkatoen voor moet kopen, dondert niet. Ik kwam na het gefiets en het gehaak weer even helemaal bij Evelyn. En dat is waar het om ging.)

Gisteravond togen Prins en ik, heel Old School, naar het dorp om 1 van de plaatselijke cafés met een bezoek te vereren. Toen we binnen kwamen, wist ik weer waarom we er niet zo vaak komen: er was anderhalve man en een paardenkop. Terwijl er een heuse Nineties-party was. Maar goed: met de mensen DIE er waren, hebben we tot in de kleine uurtjes op het stoepje voor het café gezeten. Waar we bedient werden door de barkeepster. De barkeepster die ik nog in de overblijf op de basisschool heb gehad. Een moment voelde ik mij zo ongelovelijk, ontzettend, fossielachtig oud, maar toen ik om mij heen keek, zag ik dat ik mij bevond in een gezelschap waarin wij allen ongeveer de zelfde leeftijd hadden, dus dat kon ik goed van mij af zetten. Prins en ik zwalkten naar huis rond een uur of twee. Een korte wandeltocht waarin -eerlijk is eerlijk- niet elk detail meer van weet. Maar ach, who cares? 

Vanmorgen om kwart over acht was ik beneden. Ik zat zo eens rond te kijken, en ik dacht: Ik lijk wel gek! Ik klom de twee trappen naar de echtelijke sponde weer op en heb daarna nog een gat in de dag geslapen. Dat was lang geleden! En wat heerlijk! 

Nu zit ik hier achter het huis in de zon: een roseetje om the side stukkie kaas ernaast, mijn haren fris geverfd, mijn gezicht gereinigd dmv een lekker maskertje, mijn benen geschoren, mijn lijf gescrubt & gebodybutterd. Mijn enige zorg nu is om de mieren uit mijn glas te houden. En later hebben we het wel weer over de achterstand die Oudste op school heeft opgebouwd. Nu Even Niet.

Wat ist het leven toch mooi.

zaterdag 6 juli 2013

Opzij, opzij, opzij.

Deze week was een gekkenhuis, oneerbiedig gezegd. Ik heb een aantal keer deze week gedacht: What the fok was er ook alweer zo leuk aan mijn werk? En waarom krijg ik dat verdammte to do lijstje niet af? En waarom wil iedereen de hele tijd van alles van mij? 

Deze week stond volledig en al in het teken van mijn werk. Het begon vrijdag al. Toen had ik wat mot met Prins. Hij verweet me -terecht- dat ik wel heel erg veel met in werk bezig was. Die kwam binnen. Juist misschien wel andere het feit dat hij gewoon gelijk heeft. Maar tegelijkertijd ook omdat ik niet anders kan en niet anders wil. Hm, nou ja, ik wil natuurlijk wel anders, maar het zijn roerige tijden in de zorg en dat brengt een enorme stroom werk met zich mee.

Zaterdag kreeg ik al bijtijds een appje van Baas: wat een goed artikel! Ik had die week er voor een journalist ontvangen en het een en ander over De Stichting vertelt. Toen mij aan het eind werd gevraagd of ik een idee had voor een foto bij het artikel, meldde ik dat een van onze bewoners al dertig jaar -zo lang bestaat deze woonlocatie al- hier woont. Misschien kon hij hem interviewen? Hij vond het een goed plan en zo kwam er een enorme foto van 'Piet' in de krant, met daarnaast een enorm artikel. Maar echt ENORM. Omdat ik in een andere regio woon, kon ik het artikel niet lezen, en vroeg mijn baas dus om er een foto van te maken. Hij had drie foto's nodig om het volledige artikel in beeld te brengen. Kicken!

Zondag bezocht ik een voorstelling waarin een van de dames uit in team een behoorlijke zangpartij voor haar rekening nam. Wat mooi om haar eens op die manier te zien. Onze avtiviteitenbegeleidster was er ook met een aantal bewoners, en uiteraard heb ik haar geassisteerd bij de logistieke kant van het verhaal. Best een klus, met twee wandelaars en vier rolstoelers.

Maandag was ik voor de projectgroep in Overijssels Provinciestadje 1. De projectgroep die deel uitmaakt van een enorm project waar plus honderd mensen van onze Stichting aan deelnemen, en die opgezet is om onze Stichting WMO-proof te maken. Een hele klus. Omdat ik onverwacht vroeg vrij was daarvan, ben ik naar huis gegaan enen nog een paar uurtjes thuiswerk verzet.

Dinsdag was een 'gewone' werkdag. 'gewoon' betekent in dit huis dat ik Oudste kan meenemen,omdat mijn werktijden gemakkelijk te voegen zijn naar die van hem, zodat hij treingeld uit kan sparen. Dat ik daar dan godsgruwelijk vroeg voor op moet staan, daar klaag ik maar niet over. Dat doet Oudste ook niet. Alleen bleek de printer stuk aan het einde van een alweer propvolle werkdag, vlak voordat ik wilde vertrekken. Niet leuk. En vervolgens deed de auto het niet. Wat?! Een nagelnieuwe auto? Die het niet doet?! Inderdaad. En dat terwijl ik had bedacht om samen met Prins bij thuiskomst de wekelijkse boodschappen te zullen gaan doen. Een appje naar Oudste, en vervolgens een gefrustreerd telefoontje naar Prins. Die hoorde mij zo eens aan. En zei. Rammel eens aan het stuur? Uhm. Tja. Stuurslot. Blondie.

Woensdag nam ik me voor om, wat er ook zou gebeuren, me niet gek te laten maken door wie of wat dan ook. Dit met de hectiek van de afgelopen weken in het vizier. Ik begon om 8.15 in Overijssels Provinciestadje 2. Een enorme afstand, vind ik. Bijna in Duitsland. Je valt bijkans van de wereld als je daar heen moet. Wat in in geval de rest van dit jaar zeer vaak mijn bestemming zal zijn. Provinciestadje 2 bedoel ik, niet van de wereld vallen. Rond half elf was ik op mijn thuisbasis, lees: de locatie waar ik normaliter werk. Na een krankzinnig drukke werkdag, bleek om 17.15 uur dat onze nieuwe zorgassistent de oven te hoog had gezet, zodat alle bakjes waar het eten voor de ene groep van onze bewoners zich bevond, waren gesmolten. Medewerkers volkomen in de stress, natuurlijk. ik heb alle medewerkers bij elkaar geroepen voor een creatieve Plan de Campagne. Het werd friet halen bij de cafetaria aan de overkant. Alleen.. De kas was leeg. Voorschieten maar en snel een beetje, want de structuur was volledig verdwenen. Maar elk nadeel heb z'n voordeel: Friet op een doordeweekse dag! De bewoners smulden! :-) Daarna de viermaandelijkse bewonersvergadering. Altijd leuk. En langdradig. Om 21 uur kwam ik nogal uitgeput thuis.

Donderdag weer een 'normale' werkdag. Behalve dan dat er tijdens de teamvergadering minstens zes van de dertien leden hun tranen niet binnen konden houden. Dit heeft van alles te maken met de toenemende werkdruk en met de fysieke toestand waarin onze cliënten zich momenteel bevinden. Soms is het een beetje too much, werken in de zorg. Zeker als je een starter bent. Waarna ik een mini vergaderingetje inlaste voor vier van de teamleden. Om hen te horen, om hen in het zadel te helpen. 'sAvonds bleek na enig whatsapp-verkeer dat dit enorm op prijs werd gesteld. En dat is fijn. Ook als je zelf dan enorm in de knel komt met je eigen werk. Misschien wel juist dan. Ik had tenslotte besloten om me niet gek te laten maken en meer dan je best doen kun je niet: First Things first.

Gisteren zat ik om half acht sharp achter mijn laptoppie, en heb veel van de achterstallige losse eindjes vast kunnen maken. Het kostte me wel vier uur, maar wat het hekje. 

En zo heb ik er 36 uur opzitten. Voor een baantje van 24 uur niet helemaal zoals het hoort. En nog ben ik niet helemaal bij. Maar weet je? Ik vind het niet meer erg, in tegenstelling tot halverwege deze week. Toen verlangde ik naar een baantje als caissière. Heerlijk, een gezellige baan waarin je veel mensen tegenkomt: Bliep! Goedemorgen! Bliep! Lekker weertje, niet? Bliep! Goede aanbieding hè, die wasverzachter? Bliep! Ik zei dit tegen Baas en die schudde zijn hoofd. " Niks voor jou." En nu ik de week zonder kleerscheuren en bloedvergieten ben doorgekomen, denk ik ook: Wat heb ik toch een leuke, intensieve, afwisselende, veelzijdige en voldaan makende baan!