zaterdag 26 juni 2010

Krasjes op je hart


Prins en ik ontmoetten elkaar 22 jaar en 8 maanden geleden. Dat is al lang geleden, hè. Ja. Dat is lang. Hij met zijn stekels en matje in de nek, ik met getoupeerd haar, felle kleding en schoudervulling. Wat waren we jong! Ik net 17, hij 20,5. Was het liefde op het eerste gezicht? Neuh. Verre van, om eerlijk te zijn. Maar, 4 maanden later zoenden we dan toch. Voor het eerst. Daarna zoende ik nog wel eens met deze of gene die langs kwam; erg trouw was ik niet. Maar ik was ook nog zo jong!

Het leven gaat verder, en Prins bleek een blijvertje. Twee jaar later kochten we een huis. (De huizenprijzen waren nog niet zo exorbitant als tegenswoordigs). Ik heb mijn moeder wel eens gevraagd waarom ze me niet tegenhield om op 19 jarige leeftijd een HUIS te kopen. Zo een groot ding, zo een vastleggend iets. Maar ja, hoe ze me dan had tegen moeten houden, vroeg ze. Tja... Op 20-jarige leeftijd woonde ik samen met mijn matje in een knus oud huisje in Het Dorp. Waar ik in het begin niemand kende, maar iedereen kende mij wel. Grappig. In de ogen van velen was ik Die Stadse.

Drie jaar later trouwden we. Met een groot feest, grote taart, jurk, pak en alle toeters en bellen. Het was een prachtige dag. Anderhalf jaar later werd Oudste geboren. Of nou ja, geboren: Met veel geweld de wereld op gesleurd, eigenlijk. Angst om je kind te verliezen is een vreselijk gevoel, achteraf had ik dat jonge deerntje die ik toen was dat willen besparen. Maar Oudste was een bijtertje, en knokte zich er boven op. Ik stopte acuut met werken, want dat 'hoorde' in mijn ogen. Leven van 1 loon was geen vetpot. Maar we hadden elkaar en een gezond kind; heel veel meer hadden we niet nodig.

22 maanden daarna werd Jongste geboren. Een voorspoedige thuisbevalling, een grote roze wolk. Wat een geluk om twee gezonde kinderen te hebben.

Prins leefde zijn leven zoals hij dat voor de komst van de kinderen deed: Werken, voetballen, af en toe naar de kroeg. Ik zorgde voor de kinderen. Met volle overgave, mag ik wel zeggen. Een beetje teveel overgave, denk ik nu, want Prins kwam er te weinig aan te pas. Mijn wereld werd erg klein, met als middelpunt de kinderen. Een groot middelpunt. Met aan het randje nog net een klein plaatsje voor Prins. Een plaatsje voor mijzelve had ik niet ingeruimd. En dat is wat ik wel had moeten doen. Evenals meer ruimte maken voor Prins. Want Prins en ik zaten niet meer op de zelfde golflengte. Hij volgde zijn lijn, ik de mijne, en als we geluk hadden, raakten die lijntjes elkaar nu en dan. Maar als het niet zo was; ook goed. Dat ging een jaartje of wat goed. Tot het een issue werd, en we een blok aan elkaars been werden. Hij sprak Russisch, ik Chinees.

1999: een rampjaar. Met als uitsmijter: De beslissing om te gaan scheiden. Als door een Wonder Gods kreeg ik binnen twee maanden een huurhuis. Voor de kinderen probeerden we het intussen zo natuurlijk mogelijk te houden: Prins kwam 'thuis' na zijn werk, we aten gezamelijk, en als de kindjes in bed lagen, vertrok hij naar zijn ouderlijk huis. Om het weekend vertrok ik naar mijn ouders, of naar een vriendin, of naar mijn oma, zodat we om en om een weekend met de kinderen hadden.

Daar zat ik dan: In een groot huurhuis, met twee kindjes van 2 en 4. Ik was kort voor de scheiding met een deeltijdstudie begonnen. Ik ging op vakantie naar Spanje, waar een vriendin woonde, en vond na de vakantie een baan. Voor 80%. Plus 1 dag in de week naar school, en twee avonden per week sporten. (Ik word al moe als ik er aan denk, nu) Achteraf denk ik dat dat drukke leven me er juist doorheen heeft getrokken.

Een vol jaar zagen of spraken Prins en ik elkaar nauwelijks. We hadden een co-ouderschap waardoor we soms moesten overleggen, maar dit overleg richtte zich alleen op de kinderen. Geen idee hadden we van elkaars leven. En dat was goed. Want we komden goed door 1 deur en de kinderen waren ogenschijnlijk gelukkig.

In het tweede jaar na de scheiding veranderde er iets. We schoven eens wat met de weekenden, Prins repareerde eens een kapotte tv voor mij, hij bleef eens wat vaker een biertje drinken.. Tot onze schrik belandden we op een avond samen in bed. (Wat nog een hilarische situatie opleverde toen Oudste wakker werd en mijn slaapkamer opstiefelde. Prins in zijn nakende niksie achter de kast.)

Het bed deelden we nu en dan, maar was geheel vrijblijvend. Op een dag reed ik langs het gemeentehuis; er was een trouwerij. Ik dacht bij mezelf:"Stel je voor de Prins zou gaan trouwen met een ander..!" Het hek was van de dam. De punt die we achter de relatie hadden gezet, werd voor mij ineens een komma. Er kwamen heel wat lange avonden praten, lachen en huilen aan te pas, maar op een dag waren we er uit: Wij wilden samen weer verder. Maar: Omdat het erg broos en pril was, wilden we het voorlopig even stil houden en deden we voorzichtig aan. Als dieven in de nacht slopen we elkaar huis uit. Het was winter, dus dat kwam goed uit. Maar uiteraard werd het lente, en zomer. En kwam ik op een vroege zaterdagmorgen bij Prins de deur uit en kwam een buurman tegen. Zo onverschillig mogelijk zei ik goedendag. Maar het hart klopte mij in de keel, en kon ik tenauwernood de neiging om verder te tijgeren onderdrukken.

Het werd tijd om het wereldkundig te maken. Eerst de ouders. Dat valt nog niet mee, kan ik je melden. Je ouders, die je zo ongelukkig hebben gezien, gaan vertellen dat je toch weer samen verder gaat, is lastiger dan ik had ingeschat. Maar het bericht werd door beide zijden goed ontvangen. Een poosje daarna de jongens ingelicht. Maar wat kun je verwachten van twee koters van 6 en 8? Die bevatten de grootsheid nog helemaal niet. We zouden het ze vertellen, en daarna samen naar het speelbos gaan. Dus waar wij er een bijzonder moment van wilden maken, reageerden de kinders met: "Oh. Gaan we dan nu naar het bos?" Tot Oudste de volgende dag vroeg: "Gaan we dan ook weer met zijn allen in 1 huis wonen?" Op mijn antwoord: "Misschien wel", sprongen ze een gat in de lucht.

Inmiddels wonen we al weer zes jaar in dit heerlijke huis aan de rand van de nieuwbouw. Nog steeds praten de jongens over: "Weet je nog in jouw huis?" Of "Weet je nog als we bij papa waren?" Hoe klein ze ook waren, het heeft een behoorlijk imapct gehad. Op hen, maar ook op ons. Ik heb me soms werkelijk wanhopig gevoeld in de tijd als alleenstaande ouder. Maar ik ben er wel een leuker mens door geworden. Losser, minder rigide. Prins is een leukere vader en man geworden. Eist zijn deel van de verantwoordelijkheid meer op. Laat zich niet meer door mij regiseren.

En natuurlijk is het hier niet altijd lang leve we in de gloria. Maar we weten elkaar altijd weer te vinden. We zijn een team, een koppel. En niet meer twee individuen die alleen hun eigen weg gaan.

Hoewel.. Vier weekenden achter elkaar naar de motorcross cq race, is wel een behoorlijk staaltje van je eigen weg gaan.. Maar daarna ben ik weer aan de beurt!

vrijdag 25 juni 2010

TT-weekend; rust-weekend!


Zojuist heb ik mijn mannen uitgezwaaid: Zij zijn met een auto vol bagage en Beste Vriendje van Oudste + Vader vertrokken naar de TT in Assen. Dit jaar is Jongste voor het eerst ook mee, dus ik ben ganz allein. Wel heerlijk, hoor, zo nu en dan geen mannen om me heen. Maar ben ook blij dat ze morgen avond weer terug komen. Het wordt prachtig weer ("Drinken jullie wel genoeg?"), de zon is volop aanwezig ("Smeren jullie je wel goed in?") en de nacht van Assen heeft een leuk programma("Genieten jullie er wel van!?").

Ik stap over een uurtje in de trein naar Andere Grote Stad om met twee vriendinnetjes elders uit het land terrasjes onveilig te gaan maken, heerlijk! Morgen staat op mijn programma: NIETS! Misschien -als ik zin heb- nog even naar de sportschool (deze week helemaal niet geweest), misschien wat boodschappen doen om morgenavond te gaan bbq-en met de TT-mannen en de beide gezinnen.

Soms ist leven zo mooi!

donderdag 24 juni 2010

Ontstressen


De proefwerkweek is begonnen; we zitten er midden in. Waar Oudste vorig jaar hysterisch door het huis stampte en niet wist waar hij de kop en de staart had, op momenten volledig ontoerekeningsvatbaar leek te zijn, met hier en daar een klein moment van contentratie, die, voordat ik blij werd dat hij zijn concentratie gevonden had, alweer verdwenen was, loopt hij nu rustig en bedaard rond, gaat leren als hij moet leren, vraagt om een overhoring als hij denkt dat hij overhoord moet worden, maakt geintjes, is relaxed, hulpvaardig en gewoon lief. Heerlijk! Al doende leert men, en dat gaat hier zeker op voor mijn grote kleine held. Ik ben trots op hem, en natuurlijk hoop ik dat hij een beetje goede cijfers haalt (hoe demotiverend zijn slechte cijfers als je goed hebt geleerd), maar tegelijkertijd kan het me niet zoveel schelen: ik ben nu al trots genoeg en zie hoe hij gegroeid is in het afgelopen jaar in zijn ontwikkeling. Heerlijk. Ik geniet me suf.

Op een andere manier geniet ik ook van Jongste. Die heeft de stampende, hysterische, op de rand van overspannenheid staat van zijn van zijn broer vorig jaar overgenomen. Ik geniet, omdat ik het zo herken. Als ik onder druk sta, krijg ik een strakke kop en een kort lontje. Word ik druk in woord en gebaar. Vorigf jaar herkende ik het nog niet zo, maar nu weet ik het zeker: Mijn jongens zijn helaas behept met mijn Stress-genen. Maar: dit gaat over. Alleen weet Jongste dat nog niet zo goed. Maar ik ben er van overtuigd dat hij volgend jaar op een veel relaxtere manier door het leven stapt dan deze proefwerkweek.

Na een hoop peentjes zweten gisteravond (iets met berekeningen over hoevel km je per uur rijdt, als je weet dat je zoveel meter per seconden rijdt en viceversa) besloot ik om de arme plantjes in de tuin maar even te begieten. Geen gesjouw met zware gieters, maar met de tuinslang. Oudste zat boven achter de pc, Jongste leefde zijn frustratie af op een voetbal en stond bij mij om de hoek. En ja, wat doe je zoal met een tuinslang he? Beetje richting Jongste, beetje tegen het raam waar Oudste zat..

Oudste ging zich er mee bemoeien en gooide een beker koud water zo, Hoep op zijn oude moedertje. Die dacht dat ze ter plekke een hartverzakking kreeg. En zich moest wreken. Op ja, ik geef het toe, de gene die het dichtst in de buurt stond: Jongste. Een gevecht met de tuinslang ontspon zich. Ik won natuurlijk, want in lengte en kracht kan ik Jongste nog steeds aan (Ik denk volgend jaar niet meer) en dat is natuurlijk een ongelijke strijd. Als troostprijs mocht hij het eerst onder de warme douche, en liep ik nog een stief kwartiertje te rillen. "Heb je het koud, mama?" Grrr..

Maar zulke momenten zijn wel goed om even te ontluchten en af te blazen. Dag twee van de proefwerkweek: kom maar op!

vrijdag 18 juni 2010

Principes zijn er om overboord gezet te worden.


Er viel dus wederom een schitterend vormgegeven folder in de bus. Wij waren nog niet eens helemaal bijgekomen van het debacle om een nieuwe alles-in-1-provider te vinden waarvoor we niet hoefden te verhuizen. Het voelde wel een klein bietje als een soort van nederlaag.

Ik zuchtte eens, pakte er een kop koffie bij, en begon wat landerig in de folder te bladeren. Ik veerde op bij het woord GRATIS. Gratis in de zin van: Hee mensen, het valt allemaal een bietje tegen met de aanmeldingen in Het Dorp, dusse... Laat die € 350,- aansluitkosten anders maar zitten.. Ga er maar eens lekker van uit eten, of winkelen, of wat het hekje: zet het op de spaarrekening, maar: Laat u allen aansluiten!!

Tja, aan zo'n verzoek konden wij natuurlijk niet niet voldoen. Gauw maar het formulier ingevuld, op de bus gedaan en afwachten maar.

Het duurde een weekje of twee, maar toen werden we gebeld om de glasvezel te komen spuiten. (Ingewikkeld verhaal die niet helemaal binnen is gekomen hier) Drie noeste arbeiders waren hier een ochtendje bezig: Twee met spuiten (he bah, wat klinkt dat ranzig) en eentje met het technische gedeelte. Nou mevrouwtje, nu maar afwachten..

Het duurfde nog een weekje of twee en daar viel een brief in de bus. Vanaf 16 juni 2010 zouden wij de trotse bezitters zijn van een aansluiting op het glasvezelnetwerk. Wij zouden er eindelijk bij horen.

16 juni kwam. De tv leek ineens een stuk scherper, alle zenders op een andere plek, maar goed, een kniesoor die daar op let: One down, two to go. De telefoon en internet deden het niet. Pielen en proberen, en ja! inene hadden wij verbinding met het wereldwijde! Voor precies 45 seconden. Waarschijnlijk op het netwerk van de buren. Inmiddels was het al laat, en met de volgende ochtend een vroege dienst in het vooruitzicht, leek het mij wijs het te laten voor wat het was en de volgende dag verder te kijken. Prins knikte wijs met zijn hoofd: hij zag het ook al niet meer zitten.

De volgende middag (ik ben na een vroege dienst niet gehinderd door enige alertheid) maar eens gebeld met de provider. Die beweerde dat ik een Router nodig had. Nooit gehad, m'neer, ook niet bij de vorige draadloze aansluiting. "Dat MOET!" riep de helpdesk-meneer uit. Ja potverdorie, is het ook niet handiger om iets wat op een handleiding lijkt bij de aansluiting te leveren, wel hier en gunder??! Makke schapen als wij zijn, toog Prins braaf naar de Dorpse Computerboer om een router aan te schaffen. (Ik moest hoognodig een geslaagde dochter-van-vriendin gaan feliciteren)

Niks.

Oudste was met zijn I-pod bezig en gaf een kreet van vreugde toen hij wel verbinding had. (Bij ons zakte het hoofd moede te neder) De meneer van de provider die ons opdracht had gegeven om een router aan te schaffen, wist het ook niet meer en adviseerde om Microsoft nederland te consulteren. Die dus op dat tijdstip uiteraard gesloten was. Aan de telefoon kon hij wel iets doen op afstand en dat was inderdaad een uurtje later gefikst. (Two down, one to go)

De volgende ochtend trok ik met een blij gemoed, nog in mijn ponnetje ten strijde. Microsoft wilde wel helpen, maar hieraan zat een prijskaartje. Van tenminste € 72,-. Er werd mij geadviseerd om de fabrikant van de router te bellen. Na een ingewikkeld keuzemenu kreeg ik een engelse meneer aan de telefoon (Whaaa!) Hiermee redde ik mij nog heel aardig, maar ook na een half uur moest deze brave borst de handdoek in de ring gooien en adviseerde mij nogmaals te bellen, want hij zag that a dutch college of him free was. Nah. Ik ben de beroerdste niet, maar toen kreeg ik een Belg. Hoezo, de nederlanders laten het vuile werk door gastarbeiders opknappen?!

Ook deze meneer lukte het niet, en hij adviseerde om de router terug te brengen: "Hij ies stuuk!" Na het neerleggen bedacht ik dat dàt eigenlijk niet het geval kon zijn, daar Oudste wel verbinding kreeg via de router. Ik had er ook wel zo genoeg van tegen die tijd! Ik bijt me graag ergens in vast, maar dan moet het zaakje wel een keer gaan doen wat ik wil! Ik ben de Grote Stad in gegaan met een vriendin. Mooi weer, op een terras, heerlijk. Wie doet met wat.

Krijg ik een sms van Prins: "Internet doet het, ik ben geniaal!" Wat ik in anderhalf uur telefoneren in mijn négligé met de heren experts niet voor elkaar kreeg, kreeg Prins met zijn melkboerenhondenverstand in een half uur rond.

Ik ben een slechte verliezer. Maar goed: we zitten nu wel aangesloten op een netwerk, waarvan ik principieel tegenstander was, ha!

Een man een man.....


Bij ons in 't durp gonsde het een jaar terug van de Dorpenaren die druk doende waren om een keuze te maken: Wel aansluiten op het glasvezelnet, of niet? Prins en ik deden geen moeite om ons er in te verdiepen. Over het algemeen houden wij niet zo heel erg van agressieve reclamecampagnes. En dat was hier toch wel het geval. Je kreeg het gevoel of je achterlijk en gestoord was als je zelfs maar overwoog om GEEN aansluiting te nemen.

Het begon al met grote Billboards overal in het schone Twentse landschap met daarop een heuse meter: Kiest 50% van Het Dorp voor glasvezel? Dan kan het glasvezelnet doorgang vinden! De bevolking hield zijn adem in. Elke dag kwam er een meneer naar de billboards om de meter hoger op te zetten. Want er moest wel bijgehouden worden hoeveel mensen er vandaag weer gezwicht waren. Ik hou d'r niet zo van, mensen. Dit soort omkoperij en dwang und drang zijn niet voor mij weggelegd. Ik ben dan juist geneigd om het NIET te doen.

Om de haverklap werden we om de oren gekletst met glossy folders van gelukkig uitziende mensen die al aangesloten waren en hun doel in het leven blijkbaar behaald hadden. Nog vervelender vond ik het toen er een waarschuwing kwam: Kies NU voor glasvezel, en betaal € 25,- aansluitkosten in plaats van de € 350 (!!!) die u kwijt bent als u op een later tijdstip toch besluit glasvezel te nemen!! Dat was the limit. Dat heeft mij over de drempel geduwd: Bij ons kwam glasvezel er NIET in!! En daarmee basta!

Ondanks de 48% glasvezelliefhebbers van de bevolking van Het Dorp, werd besloten tot het aanleggen van de glasfibertjes in alle straten ven Het Dorp. Die twee procent zou later ook nog wel bijtrekken. Weken, nee, maanden lag heel Het Dorp onder het zand, want overal werd noest en nijver gegraven. Ook bij ons voor de deur, in ons doodlopende straatje met slechts twee woningen. Ik vond het wel gezellig hoor, zo'n dagje van die gespierde kerels voor de deur.

De tijd verstreek, en bezitters van een glasvezelaansluiting waren zonder uitzondering enthousiast. Fijn vond ik dat voor die mensen. WIJ deden daar niet aan mee. Straks zou er een soort van monopoly ontstaan, en dan werden die schappelijke prijzen vast opgekrikt naar exhorbitante prijzen. WIJ zijn niet ontvankelijk voor die reclameterreur! Ha!

Toch waren wij niet geheel tevreden over onze eigen provider. De telefoon functioneerde niet altijd goed, en het internet was behoorlijk traag. Opgewekt verdiepten wij ons in de verschillende mogelijkheden. We wilden wel graag 3 in 1: Internet, telefoon en tv. 1 rekening, 1 provider, lekker overzichtelijk. Toen werd ons langzaam duidelijk dat Het Dorp redelijk vooruitstrevend was geweest met zijn glasfiber, want verschillende providers werden niet ondersteund in dit achtergebleven gebied in het Schone Twente. Wij keken wel een klein beetje op onze neus, zeg. Maar, wij zijn nu eenmaal mensen van principes: Nooit en te nimmer zoude wij zwichten voor het glasvezel en zijn €350,- aansluitkosten!

Maar toen. Viel er op een dag wederom een glossy folder in de bus. Van Glasvezel.

Wordt vervolgd..

(Cliffhanger he...!)

woensdag 16 juni 2010

Einde Pauze


Zo.

De pauze zit er op. Ik had ook wel kunnen inschatten dat een overgang van de ene naar de andere baan niet helemaal zonder slag of stoot zou gaan. Nu is er verder gelukkig geen stoot aan te pas gekomen, maar ik moest toch wel een soort van gereset worden.

Vorige week had ik voor het eerst het gevoel dat ik niet achter de feiten aanliep op mijn nieuwe werkplek. Deze week is het gelukkig weer als vanouds, en huppel ik weer achterin de rij. Maar dat geeft niet: het wordt een soort van een vertrouwd gevoel. Werken in de zorg is nog steeds leuk, maar ik word soms helemaal iebelig van de papieren rompslomp waar geen eind aan komt. Voorheen dacht ik nog dat er geen einde aan leek te komen, maar nu ben ik er wel uit: Er komt geen eind aan en het is een gegeven waar ik het maar mee moet doen. Meer dan de helft van mijn tijd ben ik bezig achter de pc. En dat vind ik wel jammer. Nog een geluk dat ik zo'n breed georienteerd meisje ben, want ik vind mijn weg wel in het kwaliteitshandboek. Maar de tijd die ik 1 op 1 bezig ben met waarom ik eigenlijk voor de zorg heb gekozen, moet ik goed bewaken. Daar zit ik dus ook bovenop. Net zoals ik de neiging om dan maar een dagje extra te gaan werken met alle macht onderdruk. Want af komt het toch niet. Als je niet oppast ligt een burnout op de loer, en nee, daar heb ik nu even geen tijd en zin voor.

Vandaar dat ik prioriteiten heb gesteld en het loggen er bij in schoot. Maar! Goed nieuws voor allebei mijn lezers! Ik ben Terug!