maandag 31 oktober 2011

Home Sweet Home # 28

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Gisteren was ik heel allenig in huis. Prins en Jongste waren voetbal kijken en Oudste was op bezoek bij meisje B. Alle tijd dus om eens even flink op te ruimen. Wat ik niet leuk vind. Wat ook niet echt goed lukte. Ondanks de onlangs verworven techniek. Ik kreeg er kop noch staart aan. Maar zeg nou zelf: van zo'n aanblik loopt toch iedereen gillend weg?


Uiteindelijk is alles goed gekomen. Met deze kamer en zijn enorme hoeveelheid (schone) was, dan. De rest van het huis kwam helaas niet meer aan bod, want ik vond dat ik een uurtje op de bank met een roseetje wel verdiend had! En daarna had ik geen zin meer. :-)

zaterdag 29 oktober 2011

Looking back

1 april 2009. Het was een roerig jaar. Op het werk liep het niet soepel (mot met de baas, onder andere), we waren nog bezig met het staartje van de verbouwing/uitbouw van de keuken en oh ja, ik was ook nog bezig met afstuderen. Omdat er op het werk nogal wat spanningen waren, en één van mijn collega's al zou vertrekken, dacht ik dat het wel even goed was om er een beetje lucht in te brengen. Dat werkte wel. Ik moest van de week aan dit verhaaltje wat ik op hyves had gezet denken, toen mijn baas-van-toen bij mij op het werk was. 


Ja.

De keuken is klaar. En inderdaad: Splendid! Splen-did! De skilder is vertrokken en er zijn nog maar een paar kleine details te doen, zoals radiatorbekleding (Neen, wij hebben géén vloerverwarming, nee.), terras (in de maak), eettafel (coming up), bijkeuken (euh) en meer van dat soort futiliteiten. Dus eigenlijk is mijn missie volbracht. Het is geworden wat we ervan verwachtten, bijna beter.

En dan val je toch een beetje in een soort van gat. Djeez. Ik ben blijkbaar een echte Material Girl. Voor mij geen diamonds & pearls, maar doe mij een kek behangetje en een geinig keukentje, en ik ben dolgelukkig. Te erg voor woorden, maar heus waar. Ik wil bij spreken van wijzen iedere argeloze voorbijganger wel naar binnen trekken om onze Traumküchen te bekijken bewonderen. Heb het ook wel gedaan overigens, maar op de 1 of andere manier wordt het daar meteen een stuk minder spontaan van, ofzo. Ook de angstige blik in hun ogen verpestte de lol een beetje. Dus dat doe ik maar niet meer. Maarr: het is gewoon donders mooi geworden! Jeuh!

Ook het essay is nu ein-de-lijk klaar. Ongelovelijk maar waar. En het gekke is: hoe zeer ik er ook naar heb uitgekeken, nu het dan zo ver is, ben ik veul minder blij als dat ik had verwacht. Toch een beetje jammer. Maar goed, oma zei altijd: "Prijs de dag niet voor het avond is". Ik heb dus nog steeds kans om met vlag en wimpel te zakken voor het eindgesprek. Dus misschien komt die blijheid wel pas wanneer ik ‘ut papiertju’ echt life in handen heb, je weet het niet! Misschien is het ook wel handig om mij hier en daar enigszins te gaan voorbereiden op dat gesprek; dat verhoogt de kansen op slagen wel een beetje, denk ik. Maar. Geen zin. Dus dan zoek je toch een middel om je gaten mee te vullen.

Waar ik ongeloveloos van kan genieten is en dag als vandaag. 1 april: ik vind het geweldig! De bloedjes van kinderen hier zijn doorgaans een makkelijk slachtoffer. Maar nu ze wat groter worden is er voor mij geen lol meer aan. Punt 1: Ze trappen nergens meer in. Punt 2: Ze halen zelf (heel flauwe) grappen met mij uit! Nah! Ik zeg: Voor Galg En Rad, die kinders. Bah.

Maar gelukkig heb ik een nogal kneuzige baas. (Voor meelezende collega’s: Niet door vertellen, anders zit die opslag bij het volgende functioneringsgesprek er zeker niet in. HAHAHA! Alsof je OPSLAG kunt krijgen in de zorg! Maar. Ik dwaal af.)

Vanmiddag vroeg ik of hij even tijd voor mij had. Dat had ie. En ik gaf hem de volgende brief:

Het Dorp, 1 april 2009.
Betreft: verzoek om ontslag

Geachte meneer R.

Ik heb de laatste drie jaar met plezier bij I. gewerkt. In het afgelopen jaar heb ik met succes mijn studie MWD afgerond en inmiddels heb ik een andere baan geaccepteerd waarin ik de opgedane vaardigheden meer dan in mijn huidige functie zal kunnen toepassen. Ik verzoek u mij daarom ontslag te verlenen per 1 mei 2009.

Ik zal ervoor zorg dragen dat de lopende trajecten goed gedocumenteerd worden achtergelaten, zodat mijn opvolger daar zonder problemen mee verder kan. Mochten er in de toekomst toch nog vragen zijn, dan ben ik bereid om die ten allen tijde te beantwoorden. Ik heb nog twee weken aan vakantiedagen staan, die ik graag zou willen opmaken voor mijn vertrek. Ik hoop dat dit niet op al te grote bezwaren stuit.

Ik bedank u voor de prettige tijd die ik bij I. heb gehad. Ik hoop dat wij elkaar bij volgende gelegenheden nog eens zullen tegenkomen. Ik wens u veel succes en voorspoed bij de komende ontwikkelingen.

Hartelijke groet,
Evelyn


En als je dan weet dat er enorme ontwikkelingen op komst zijn.. Ontwikkelingen als in locaties door elkaar husselen, mensen op andere plekken moeten onderbrengen.. Dan kun je je wel voorstellen dat je je als baas onder een vreselijke druk staat en je verskriklek genaaid voelt als je er achter komt dat je het met ingang van 1 mei moet doen met één begeleider in plaats van met drie. Ha!

Nah, hij ging d’r in! Met beide benen en met boter en suiker. Hoe superieur kun je je dan voelen zeg! Om zo lang mogelijk te wachten met de woorden: 1 april! Heerlijk. Zat ik even aan de spreekwoordelijke andere kant van de tafel. Kruipen, kreng! En dat deed ie. Nadat ik hem uit zijn lijden had verlost. Hij gleed letterlijk (ongelogen, echt waar) van zijn stoel, op zijn knieën op de grond. Bijna –bijna!- spuugde ik over hem heen. Maar neen, zo een onmensch ben ik ook weer niet.

Maar men, wat voelde dat goed. Even de kaarten opnieuw verdelen. Even een glimpje mens in de manager ontwaren. Even met de zweep er over. Maar ook: even humor en lachen. Dat is goed. Dat klaart de lucht.

Ja.

Ik ben mij er eentje. 

donderdag 27 oktober 2011

Ontmoeting met een oude bekende

Ik kom maar niet toe aan verhaaltjes schrijven hier. Terwijl ik dat wél heel erg leuk vind. Ik zat op het toilet vanavond (informatie waar je niets aan hebt) en ik dacht er over na hoe dat nu eigenlijk zo komt. Nou. Eigenlijk heel simpel. Ik ben gewoon te gelukkig. Is dat nou niet mooi?


Ik heb in mijn leven heel wat dagboeken volgeschreven. Leuk om terug te lezen, maar ik merk een patroon op: Juist als het minder goed met mij ging, schreef ik veel. Een soort therapie was het, zeg maar. Nu ben ik dit blog niet begonnen om ellende van mij af te schrijven. Sterker: ik merk dat ik juist de ellende enigszins buiten de deur hou hier. En dat is goed. Ik merk ook dat ik -wanneer het niet helemaal lekker gaat- meer stil ga staan. Letterlijk dan. En als ik stil sta, is het makkelijk om te gaan zitten. Als ik zit, is het makkelijk om de laptop aan te zetten. Enzovoort. This very moment gaat het bij-zon-der goed met mij. Ik sta niet stil, ik dender een soort van door. Maar morgen vrij, dus tijd genoeg om even op de rem te trappen. 


Een nieuwe baan vergt altijd vrij veel energie. Ik dacht dat dat nu niet het geval was: ik vond (en vind) het verschrikkelijk leuk vooral. Ik heb werk voor veertig uur. Dit moet gebeuren in 24 uur. En, wat het mooiste van alles is: Ik ga niet eens proberen om dit in 24 uur te proppen, maar schuif af, delegeer, regel en krijg het toch enigszins rond. Deze baan had ik alleen dáárom al een jaar of vijf geleden nooit kunnen doen. Dan had ik alles zelf willen doen, omdat ik vond dat dat part of the job was. Nu schift ik meer, en dat wordt goed ontvangen door mijn naaste collega en mijn baas. Meer en meer vind ik mijn plekje, profileer ik mij, weten mensen wat ze aan me (kunnen) hebben, blus ik brandjes waar nodig, laat soms ook steken vallen, maar pak deze weer op en ondertussen ga ik fluitend naar mijn werk. Wat een zegen is dat.


Vandaag was er een soort van 'afsluiter' cq hoogtepunt. Ik werk sinds juni 2006 voor deze stichting. De manager die mij aannam, was een fijne vent, maar absoluut ongeschikt als manager. Ik heb heel wat met hem in de clinch gelegen. Dat lees je terug in de functionerings-verslagen. Waar het eerste jaar de rode loper werd uitgelegd, was het het derde jaar kommer en kwel. Waar ik eerst kritisch durfde te zijn, was ik in het derde jaar een schaduw van mezelf, twijfelend aan mijn capaciteiten. Elke move die ik maakte als Senior-Begeleider werd in twijfel getrokken. 'Je hebt dit nu zó gedaan, maar waarom heb je het niet zó gedaan?' Pfff. Gelukkig deed zich de kans voor om op een andere locatie, onder een andere manager en coördinerend begeleider aan de slag te gaan, met medeneming van een aantal cliënten. Daar werd alles aan mijn vakkundigheid overgelaten: "Doe wat je denkt dat goed is, als wij het idee hebben dat het niet goed gaat, trekken we aan de bel." En er werd niet of nauwelijks aan de bel getrokken. Andersom vonden zij mijn komst 'verfrissend'. Door mijn manager werd ik attent gemaakt op de vacature van coördinerend begeleider op een locatie elders. Dat op zich is al een compliment. Ik kreeg de baan en werd meteen overspoeld door nieuwe mensen en dingen, maar nam alles gretig in mij op. Stichtingsbreed is er een nieuw roosterprogramma in gebruik genomen. Alle CB-ers zijn daar in geschoold. Ik niet, want ik was nog niet gestart in mijn nieuwe functie. Maar ik werd bijgepraat en deed de dingen zo goed als ik kon. (dat er een collega voor 24 uur uitviel, haar diensten zouden worden opgevuld door een invaller, oh nee toch niet, los het maar op, was een euh.. Ik haat het woord: Úitdaging. Maar; wél goed gekomen) Nu is er in mijn team één dame die werkelijk álles tegen heeft. Zij is (dus) langdurig ziek. En dáár ging iets fout in de ziektemelding. Ik werd daarover gebeld door iemand van de uitrol van het Nieuwe Rooster Gebeuren. En laat die Iemand nu nét mijn oude baas zijn. Die niet wist dat ik op deze plek zat. En die, op mijn vraag in ons laatste functioneringsgesprek of hij mij in de functie van coördinerend begeleider zag, volmondig en zonder twijfel "Nee" antwoordde. Die een half jaar geleden zijn functie als locatiemananger heeft neergelegd en nu (qua functie) in dezelfde salarisschaal als ik zit. Wat helemaal geen schande is (hij had het alleen drie jaar eerder moeten doen), maar die ik nu ontmoette op gelijke hoogte. Wat ík op mijn beurt weer erg verfrissend vond. Want: Ik kon mezelf zijn. Ik kon gebbetjes maken met mijn baas waar hij getuige van was (want ik heb volgens mijn de liefste baas van de wereld), met mijn collega's, en toch hoefde ik niet op mijn woorden te letten; niets van wat ik zei wordt tegen mij gebruikt. Zo gewoon, zo zoals het zou moeten zijn, maar zo fijn dat dat niet meer hoeft. Zoals het 'onder hem' wel was. De ultieme 'wraak', zeg maar. Gewoon zijn zoals je bent, en dat dat dan goed en genoeg is. En hij is er getuige van. Heerlijk.


En dan heb ik het alleen nog maar over mijn werk! Niet eens over de kindjes, Prins Op 't Witte Paard, familie en vrienden. Waar het allemaal ook bijzonder goed mee gaat en waar ik ook ongelofelijk blij mee ben.


Pfoe. Kan een mens ook uit elkaar barsten van geluk?



maandag 24 oktober 2011

Home Sweet Home #27

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Dit weekend hadden wij twee dótjes van kindjes over de vloer. Het is eventjes wennen, maar als je gewoon even op je eigen rem trapt, is het ritme snel gevonden. Ik was vergeten hoe rustgevend het is om een babietje de fles te geven! En ook dat zulke kleintjes zoveel aandacht vragen, maar dat vond ik wel leuk. Wat ik niet was vergeten, is de zooi die je hebt. Maar ook die is zo weer opgeruimd. (Als je 'savonds tenminste nog energie over hebt om op te ruimen, haha!) En oh, wat is het fijn dat we eigenlijk niet meer in de massa in het speelbos hoeven te lopen..
Ik heb het liefste neefje en nichtje van de wereld, en hun papa en mama hebben heerlijk genoten on Barcelona!



Dit meisje lacht de hele dag! (bijna dan)
Op de motor bij Grote Neef (Jongste)

Broer en zus. "Zusjé!" Oh ja, zusjé.
Het genot van Het Kroelen. 
(En zwarte sokken bij de cross rondhobbelen.)

En wat is het nu stil, kaal en vooral netjes in huis...!

maandag 17 oktober 2011

Home Sweet Home # 26

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

Vandaag zou ik eigenlijk gaan werken. Ik heb besloten om dit naar vrijdag te verschuiven. Fijn dat dat kan, zeg. Ik vind het een luxe! Ik ontdekte de zogenaamde Pomodoro-technique. Het werkt best wel bij mij, ik heb vanmiddag bergen werk verzet. En dat terwijl ik vanochtend maar niet op gang kon komen. Meestal is dan de hele dag vergupt, omdat ik dan vervolgens in dat hangerige blijf eh.. hangen. Zo niet vandaag..!

Ik dweilde de keukenvloer..
Ik schrobde de plee..
Ik poetste de badkamer..
Ik schilderde de halve trap..
Markeren waar gestapt kan worden, anders gaat het
holderdebolder de trap af :-)
En nog allerlei kleine huishoudelijke zaken welke niet zijn vastgelegd. Kortom: Voor mij werkte het! Morgen op het werk maar weer even uitrusten..! :-)


zondag 16 oktober 2011

Foto van een mooie dag

Dit weekend was het er weer eentje. Een weekend om in een lijstje te doen. Heerlijk! Nu ik er over nadenk, de hele wéék was er eentje om in een lijstje te doen. Met hier en daar een klein rafeltje, maar ik zeg maar zo: Zonder wrijving geen glans.
Vrijdag togen Prins en ik naar de bios. All Stars was uit, en die wilden wij wel eens bekijken. Maar zoals vaak bij ons, ging dat niet helemaal zonder slag of stoot. Normaliter rij je er een half uurtje over, van Het Dorp naar Grote Stad. Nu stond er halverwege langs de snelweg een bord met een waarschuwing: Omrijden! Nou, ok, wij zijn de beroerdsten niet. Maar het werd zo'n beetje sightseeing Twente. Leuk hoor, daar niet van, maar niet als een bepaalde aankomsttijd gewenst is. Toen wij hijgend bij de kassa stonden, was de begintijd al geweest. Maar, wat ik normaal niet te harden vind, de reclames, was nu een zegen. Tijd genoeg om ons plekje op te zoeken. De film was goed te doen, ik vind het best een aanrader eigenlijk! En Prins en ik hadden een heerlijke avond samen; de jongens waren beiden met hun eigen dingen bezig; ik moet daar stiekem nog steeds een beetje aan wennen. Dat ik geen oppas meer hoef te vragen, dat is nu wel 'normaal', maar dat ze ook allebei gewoon niet thuis zijn de hele avond, dat is toch wel iets wat ik nog altijd vreemd vind.


Zaterdag werd ik om 11 uur verwacht op het station van Klein Provinciestadje, mijn geboorteplaats. Een kadootje van twee dierbare vriendinnetjes omdat ik de jeugdige leeftijd van 40 had bereikt. Ik ga vrij zelden met de trein. Het komt regelmatig voor dat de treinen die ik hebben moet, niet op elkaar aansluiten. Ik weiger te denken dat dit iets met mij te maken heeft, maar het lijkt er zo langzamerhand op dat de NS en Syntus samenspannen tegen mij. Want. Nadat Prins mij had afgezet bij het station, ik een kaartje kocht bij de immer vriendelijke ticket-automaat en mij naar de overkant van het spoor spoedde om op het juiste perron te gaan staan, werd mijn gang daarnaar toe mij versperd door een versperring. 'Niet betreden' stond er, een beetje streng. Mijn eerste neiging was om er onderdoor te kruipen, maar direct daarna bedacht ik mij dat mijn trein gewoon niet zou komen. Nadere inspectie van de informatieborden vertelde mij dat Mijn Trein Niet Reed. Jaja, er werden wel bussen ingezet, blablabla, maar ik zou nimmer op tijd arriveren in Klein Provinciestadje. Ik belde mijn redder in nood (Prins) en die taxiede mij naar Klein Provinciestadje. Zo kwam alles toch nog goed.


Wat gingen we doen? Eerst winkelen in Klein Provinciestadje (wat ik eigenlijk best leuk vond; ik dacht eerlijk gezegd dat er tegenwoordig niet zo veel te winkelen meer viel, maar dat is me voor de volle honderd procent meegevallen! Ik ben in ieder geval bijzonder blij met de kekke laarzen die ik heb geschoord!) Daarna naar het huis van Vriendinnetje A. om te tutten, en op de fiets naar de Griek, alwaar we heerlijk aten! Toen met de trein naar Arnhem: Jawohl: Symphonica in Rosso, met... Nick en Simon. (Die werden de hele avond hardnekkig Sick en Nimon genoemd) Nu gaat over het algemeen mijn hartje niet heel erg veel harder slaan van Nick en Simon (te jong), maar de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat het een prima avond was. Wát een hoop mensen, mensen. Dat zie je hier in Het Dorp niet! De show was ook helemaal goed; mooi opgezet, en ik heb mij prima vermaakt! 


In de pendelbus zat de stemming er al goed in.


Meiden, jullie lezen dit niet, gheheheh, maar toch hartstikke bedankt, ik vond het heerlijk! Volgende keer maar weer naar échte muziek luisteren.

zaterdag 8 oktober 2011

Ontmoeting met een onbekende

Vrijdagmiddag, 12.15 uur. Er ontstaat een sms-gesprek op mijn werktelefoon die ongeveer een half uur in beslag neemt. Dan realiseer ik mij dat ik met mijn werktelefoon aan het sms-en ben met een buitenlands nummer.. Oeps. Als daar maar geen vragen over komen.. Maar: It made my day! Al had het hele verhaal een wat kinky einde, onbedoeld! :-)


I'm in Amsterdam! Beer?


I would love to. I just don't know you, is that a problem?


Is that not you daniel?


No, it's Evelyn. Hope you'll find him, have a nice time in Amsterdam!


Cheers mystery man. You're welcome for a beer if you like. :-)


Thanks. I'll be there in 1 hour. Rembrantplein? I am a woman, but I like beer anyway.


Ok no probs see you in an hour, I'm the small dude wearing blue walking with the hot blonde girl :-)


Ok, I will regocnize you. If not: Have fun!


Leuk! Ik hoop dat ik zie je! Echt gek maar echt lachen als wij een bier nemen! And I ALWAYS have fun in Amsterdam! :-)
(vertaalmachines doen het niet altijd helemaal goed, niet?)


het vandaag niet lukt, heb ik je nummer voor de volgende keer dat ik in A'dam ben. Haha!


Cool! I still don't believe it's not you though daniel! Was my dutch good?


I'm really not Daniel. Ik denk dat je met mij meer plezier hebt dan met Daniel. Unfortunately I have to go back to work now..


More pleasure. Sounds pretty interesting. I'm rather fond of pleasure. Have fun at work.


Wat een leuke start van een weekend!



vrijdag 7 oktober 2011

Dames en heren, wij gaan landen

Vijf weken ben ik nu aan de slag in mijn nieuwe functie. Hoe gaat het eigenlijk? Ik kan er kort en bondig over zijn: Het gaat geweldig! In mijn wil om het allemaal perfect te doen enthousiasme liep ik een ietsjepietsje (te) hard van stapel in de eerste maand. Ik wilde én de medewerkers leren kennen, én de bewoners doorgronden, én met álle teamleden een werkoverleg houden, én zicht krijgen in de mate van ADL, én het (nieuwe) roostersysteem leren kennen, én mijn leidinggevende en naaste collega laten zien wat ik waard was, én een meerwaarde zijn voor het team, én ieder teamlid hóren, én de ROC-studenten die een werkproject kwamen doen bij ons op de loctie op een goede manier kennis laten maken, én een frisse wind zijn. Oja, en ik stopte (weer) met roken, met behulp van medicatie waarvan ik slecht in slaap kwam, en áls ik dan sliep, droomde ik de meest vreselijke, hilarische, verdrietige, tenenkrommende en lachwekkende dromen.


Dat was een beetje veel.


Meer dan eens kwam ik thuis met een kop als een olifant. Terloops werden dingen aan mij medegedeeld: "Enne.. los het even op." Maar boven alles overheerste dat warme bad wat ik nog steeds ervaar. Dat was mijn drijvende kracht. En dat is het nog steeds. Vijf weken later zie ik mijn nieuwe functie steeds meer uitgekristalliseerd (en ik trek daar eerlijk gezegd nog wel een half jaartje voor uit om dat tot een acceptabel niveau te krijgen). Langzaam leer ik de bewoners kennen, met al hun gebruiksaanwijzingen, evenals mijn teamleden met hun gebruiksaanwijzingen, mijn naaste collega met zijn gebruiksaanwijzing, mijn leidinggevende en zijn gebruiksaanwijzing, en, niet geheel onbelangrijk, probeer ik al deze mensen op de hoogte te stellen van mijn éigen gebruiksaanwijzing. 


Op een kwade nacht, kon ik niet in slaap komen. En nét toen ik er bijna was (in dromenland) schoot me te binnen dat ik inval had geregeld voor een dienst, die misschien wel niet nodig was, omdat de gene die in eerste instantie zou werken, gewoon zou komen. Zag ik voor me dat er twéé mensen voor één dienst op kwamen dagen, en  was ik vervolgens klaarwakker, en kon ik weer van voren af aan beginnen. Ik dacht: "Dit is niet goed." Ik heb een vreselijk slechte nacht gehad. Ik lag wakker toen de wekker van Prins ging: "Gooeeeeeedemorgen!"(Dat trok Prins slecht) Prins had net zijn doppen open, en ik was al beneden, smeerde brood, zette thee, pakte de vaatwasser uit, vouwde een was en ik ratelde en ratelde maar tegen Prins aan. (Die trok dat slecht). Ik merkte zelf dat ik ratelde, en geloof me: Dan is het écht erg.


Gevalletje Koe Bij De Hoorns. Ik belde Baas om acht uur sharp, maakte afspraken met hem hoe verder, en dook terug de echtelijke sponde in. Het werd een lazy day. Mijn enige vrije dag die week, en dus de ultieme gelegenheid om het huis ze soppen, zuigen en al wat does meer zij. Maar Nu Even Niet!


Het hielp. Het was een klein keerpunt. Gisteren in de teamvergadering heb ik aangegeven het meedraaien met diensten even op een laag pitje te willen zetten, en First Things First. Volgende maand zien we verder. Iedereen knikte, en snápte het dus.  Op het moment dat Baas en Collega al met tas en jas in de hand stond om zich huiswaarts te spoeden, meldde ik dat ik even volliep. Dat ze daar niets mee hoefden te doen, maar dat ik even een sein af wilde geven. Snapten ze. Da's mooi. Nu weekend en maandag er weer fris er tegen aan.


Maar wat overheerst is gewoon dat warme bad van het team. Maar misschien nog wel belangrijker is de bevestiging van Baas en Collega die ik krijg. Je doet het goed. Hee, wat een goed idee van jou, voeren we direct in. Nog een goed idee, laten we die begin volgend jaar invoeren. Een ziek-gemeld teamlid: Is ze ziek of maakt ze zich zorgen om haar zieke man? En hoe houden we de drempel zo laag mogelijk voor haar? Goed idee, Evelyn, ik leg het haar voor. Later: We gaan het doen zoals jij voorstelde. 


Ik zeg: Jeuh.


Natuurlijk moet ik nog een heel stuk verder groeien in deze nieuwe functie, maar ik heb goede hoop. En: Het spikfonkelgloedjenieuwe kantoor welke Collega en ik deze week in gebruik namen, die heel ruim, licht en luchtig is en nog een aantal essentiële onderdelen mist zoals goede stoelen, extra computer, kasten, een extra tafel, prullenbak, klok en haakje voor mijn übercoole nieuwe winterjas helpt daar enorm bij. 


Ofwel: Ik Ben er bijna. 

donderdag 6 oktober 2011

Verrassing

Toen ik op 1 februari van dit jaar de Veertig bereikte, kreeg ik van twee dierbare vriendinnetjes een kaart waarop stond dat ik het weekend van 15 en 15 oktober vrij moest houden. We zien elkaar zo'n 4 á 5 keer per jaar: met woonplaatsen in Twente, de Achterhoek en Groningen en allemaal een volle agenda is het niet altijd makkelijk om een spontane afspraak te maken. Maar dat geeft niet: Ook al zien we elkaar niet vaak, áls we elkaar zien is het net of we elkaar de dag ervoor nog spraken. Na mijn verjaardag heb ik hen 4 keer gezien dit jaar, en niets, NIETS wilden ze loslaten over wát er dan gaat gebeuren. Hartstikke leuk natuurlijk, dat ze iets voor me bedacht hebben, maar ik weet graag waar ik aan toe ben. Geen tipje van de sluier wilden ze oplichten. Tot ik eind september dan eindelijk een mail met meer informatie kreeg.



----- Original Message -----
From: Knabbel
Sent: Tuesday, September 27, 2011 8:59 AM
Subject: namens het feestcomite!

Hoi hoi!

Aangezien het weekend van 15 oktober nadert, (SPANNEND!!!) is het misschien handig om de meest praktisch zaken even op een rijtje te zetten.
Om 11:00 word je in Klein Provinciestadje verwacht. Omdat wij geen inzage hebben in jullie auto-verdeel-schema, mag je er voor kiezen om of met de trein de komen (dan is het 11:00 op station Klein Provinciestadje) of mocht je de auto mee willen nemen dan word je om 10:45 bij Babbel thuis verwacht.

Belangrijk om mee te nemen:
- Een goed humeur (liefst hetzelfde humeur op de dag van je 40ste verjaardag)
- Een goed gevulde shop-portemonnaie (en nee, we zeggen lekker niet wat we gaan doen ;))
- Een paar makkelijke schoenen
- Extra setje kleding
- Pyama, tandenborstel, etc voor het logeer gedeelte

Dat wast :). Mocht je nog vragen hebben, stel ze gerust.
Wij hebben er zin in!!!

Groetsels,
Babbel & Knabbel.

Nah. Daar word je geen steek wijzer van natuurlijk. Omdat ik het niet zomaar voor kennisgeving aan wilde nemen, deed ik nog één laatste poging om meer te weten te komen.


----- Original Message -----
From: evelyn r
To: knabbel @hotmail.com
Sent: Tuesday, September 27, 2011 22.16 AM
Subject: Re: namens het feestcomite!


Haai!
Nou, vol verwachting opende ik het mailtje.
Bummer! Ik vind de informatie wel érg summier hoor! Nou weet ik nóg niets!
Maar: vragen staat vrij, dus hier komen ze:
1. Hoe kom ik aan een goedgevulde shop-portemonnee?
2. Moeten die makkelijke schoenen ook waterdicht zijn?
3. Extra setje kleding: wát voor kleding? Galajurk, regenkleding, sportkleding, zwemkleding, of gewone kleding?  Met of zonder extra setje ondergoed, extra laarzen/ sportschoenen/ hoge hakken/ klompen/ sneakers/ instappers of andersoort schoeisel?
4. Word ik smerig of nat? Is er een gerede kans dat ik gewond raak?
5. Moet de pyama decent zijn, of mag dat ook mijn gewone oude afgeragde slaapshirt zijn? Is een badjas noodzakelijk?
6. Tot slot: Vinden jullie ook niet dat Prins moet weten waar ik ben? Voor het geval dat? Prins is héél goed in geheimen bewaren, ghehehe!
Nou, je ziet: nog veel onduidelijkheden. Eigenlijk kan ik vooralsnog alleen aan de eerste voorwaarde voldoen, met die enorm magere informatie die ik van jullie krijg. Maar, eerlijk is eerlijk: Ik heb er enorm veel zin in en vind het allemaal fantastisch van jullie, skatties! :-)
Groetsels & kussens, Evelyn

Blijkbaar moesten ze wel even over het antwoord nadenken, maar zaterdag kwam deze. Waar ik óók niets aan had.


----- Original Message -----
From: Babbel
Sent: Saturday, October 1 27, 2011 8:20 AM
Subject: namens het feestcomite!

Hoi Evelyn,
Ik heb helaas maar een paar puntjes waar ik op mag/kan reageren:
2. schoenen niet waterdicht
3. feestelijke kleding, geen gala
4. waarschijnlijk niet
5. oude pyjama is goed, badjas niet nodig
6. Prins zullen we inlichten zodra we jou ook ingelicht hebben.

Het wordt nu wel heel spannend he!
Ik ga eerst nog een weekje op vakantie en dan is het al bijna zover!!!!!!!

Groetjes Babbel

Ik heb het maar losgelaten. Ik laat het maar gewoon komen. Ik stap zaterdag over een week onbevangen op de trein, en dan zie ik wel. Maar toch. Ik ben wel heul erg nieuwsgierig. Wat denk jij? Wat staat me te wachten?

woensdag 5 oktober 2011

Jongens die buiten spelen

Afgelopen zaterdag was Jongste jarig. Hij werd veertien jaar. Hij is het laatste half jaar ontzettend hard gegroeid. Hij zit weer lekker in zijn vel, gelukkig. Na een behoorlijk zwaar en vervelend jaar voor hem, gaat het hem nu weer even voor de wind. Zijn hobby zijspancrossen geeft hem enorm veel plezier en energie. Er werd een nieuwe motor aangeschaft met behulp van sponsorgeld. Wekenlang zijn Prins en de vader van de bijrijder met de jongens aan het knutselen geweest. Afgelopen zaterdag was het zover: het inrijden van de nieuwe motor. Hoe mooi om te zien hoe gefocust Jongste was. Zijn verjaardagsfeestje begon 'smiddags op de crossbaan. Opa's en oma's, oom, tante, Neefje en Nichtje waren getuige hoe hij en zijn maatje over de baan laveerden. Voor koek en zopie was gezorgd, en het weer deed ook een dikke duit in het zakje. Het was een heerlijke dag!


Weer eens wat anders dan Dinkietoys..


Overpeinzingen..
Ik hoop dat het een breukvrij nieuw levensjaar voor Jongste wordt!


Na het zien van deze foto weet ik het zeker: Ik moet weer meer aan sport gaan doen! Ieks! Ik vond hem vrij confronterend..!

maandag 3 oktober 2011

Home Sweet Home #25

Home sweet home is een initiatief van Barbaramama.

De grootste slaapkamer die wij bezitten is voor algemeen gebruik. Wij slapen zelf op zolder, de jongens hebben allebei een ieniemienie klein kamertje. De Master-Bedroom wordt gebruikt als GameRoom, computerkamer, strijkkamer, wasdroogkamer en opslag tegelijk. Oudste en ik hebben onze kleren in de inbouwkast. Al onze papieren bevinden zich hier, er wordt huiswerk gemaakt, muziek geluisterd; eigenlijk alles, behalve slapen. 

Hier is het dus redelijk opgeruimd.
Kun je nagaan hoe het oogt als het
niet is opgeruimd!



Prins had hem graag boven de bank gehangen..
Ik niet.




Over een poosje kan het heel goed zijn dat deze kamer er niet meer is. We denken er over om van de drie slaapkamers, er twee te maken. Zodat de jongens een iets grotere kamer hebben. Maar concreet zijn die plannen nog niet.

zondag 2 oktober 2011