maandag 27 februari 2012

Home sweet home -op de valreep-

Vandaag was een bijzondere dag. We trouwden! Het was even lastig vanmorgen, vooral voor onze bloedjes van pubers om op het onmenselijke tijdstip van negen uur 'snachts op het gemeentehuis te moeten verschijnen, maar het is dan toch gelukt.

Om binnen een kwartier weer buiten te staan, precies zoals we ons dat gewenst hadden. Met onze lieven en liefjes dronken we thuis koffie en aten een taartje, en dat was dat. Heerlijk! De brievenbus klepperde vrolijk, en ook op Facebook stroomden de lieve wensen binnen. Vanavond gingen we met onze jongens uit eten en dat was heerlijk en een gouden lijstjes-moment. En nu genieten we thuis van elkaar en van de prachtige bloemen en andere kado's en kadootjes die we tóch kregen. Heerlijk!






Dit is thuis. Home is where the heart is! <3

Home Sweet Home is een initiatief van Barbaramama

zondag 26 februari 2012

Weekly Instagram

Naar een goed voorbeeld van Mireille en haar iPho.ne; mijn week gezien door het oog van mijn S.amsung.








Mijn nieuwe handdoeken-haakjes. Ik ben er heel blij mee.
En daarmee de enige in huis die dat is.

*
De Neef van eef demonstreert zijn carnavals-outfit.

*
Een avondje op de bank. Midden tussen de puinhopen.

*
Wat zweeft er toch allemaal door de kamer?

*
Aan de slag maar weer eens.

*
Een mens kan nooit vogeltjes genoeg hebben.

*
Meisje B. is er niet bij morgen, maar had toch iets liefs bij zich.

*

vrijdag 24 februari 2012

You Capture


Erg lang geleden, maar back on track. Ik vind het geweldig, maar kom er niet aan toe steeds. (En dat komt niet omdat ik zo druk ben, maar gewoon, tot niets kom. Zoals bijvoorbeeld vandaag: Niets, NIETS gedaan. Wél ben ik nu volkomen Zennn! Is ook wat waard..! :-)

Deze week: Doors.

 Het is maar een dorre boel achter het huis. Tijd voor mooi weer, bladeren opvegen, bloemetjes in de bakken en de fietsen, oude wasmachines en andere Uitdragerij-lijkende toevoegingen opruimen. Heerlijk! Maar dat duurt waarschijnlijk nog even...

You Capture is een initiatief van Beth

dinsdag 14 februari 2012

Komende april achttien jaar geleden gaven Prins en ik elkaar het Jawoord. 1 Maart aanstaande zijn we alweer twaalf jaar gescheiden. Jammer genoeg halen we ons twaalf-en-een-half jarig 'jubileum' nét niet. Of jammer, jammer.. Gelukkig natuurlijk! Komende Koninginnedag is het alweer acht jaar geleden dat we hier in dit fijne huis kwamen wonen. En ja, toen hebben wij onze zaakjes goed geregeld. Heel wat anders dan toen we ons eerste huis kochten, want toen zaten onze ouders er nog dicht bovenop en wérd alles zo'n beetje voor ons geregeld. Logisch natuurlijk, wat een piepkuuk'ns waren we ook, maar toch wel jammer. Nu is het later als we groot zijn en hebben we het zelf goed geregeld. Mocht één van ons onverhoopt iets overkomen, wat helemaal niet zo onwaarschijnlijk is als we hopen, dan heeft de achterblijver qua financiën niets te vrezen. Wil hij/zij uit dit huis weg, prima, maar hij/zij kan er ook zonder mankeren blijven wonen. Rond de kinderen is ook alles prima geregeld: Zij zijn immers geboren binnen ons huwelijk, staan in het testament met wilsbeschikking die nog immer geldig is en mochten wij er allebei op een dag niet meer zijn, dan zullen zij niet als twee Remy's door het leven hoeven.

Alleen.

Prins en ik zijn voor de wet niets van elkaar. NIETS! Dat is kaal. Onze pensioenen staan enkel op onze eigen namen, bijvoorbeeld. En dat is jammer. Twee jaar geleden (is het al weer zo lang?) hadden we het er over, dat het misschien wel verstandig zou zijn om dat laatste stukje ook te regelen. Maar ja. Denken en doen zijn twee verschillende zaken.

Afgelopen Sinterklaas hadden we zoals elk jaar lootjes getrokken met de familie. Ik had Prins. Ik heb als surprise een wit paard gemaakt en het gedicht eindigde met: "Evelyn, wil je met me trouwen?" :-) Prins ging daarna nog eens op de knieën en vroeg nogmaals of ik met hem wilde trouwen. Jeeh! Een heus aanzoek, wie had dat gedacht, ghehehe.

Ondertussen gaat de trouwerij door: We zijn vorige week maandagochtend in ondertrouw gegaan en we gaan gisteren over twee weken trouwen. Jawohl, het giet wél on! Één van mijn getuigen destijds, mijn teerbeminde nicht, getuigt wéér en Prins' oudste maatje (aka Eega) getuigt voor hem, hij is toch altijd al vrij op maandag, lekker praktisch. De kinderen, onze ouders, (schoon-)brusjes en twee vriendinnetjes gaan mee, en dat is dat. Na de plechtigheid is er koek en zopie bij ons thuis en verder gaan we dan weer over tot de orde van de dag. Met in het voorjaar een klein feestje bij de plaatselijke bodega.

Maar. Het is allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden. De vriendengroep die Prins min of meer heeft geadopteerd na onze scheiding, en waarin ik naderhand ook liefdevol werd opgenomen, is een groep die compleet los gaat bij trouwerijen. Er wordt een film gemaakt voor het bruidspaar (wat enorm veel werk is) en er is natuurlijk een vrijgezellendag. Voor die groep houden we het maar even stil, zodat ze niet weer zo'n enorme bult met werk hebben, omdat het voor onszelf niet zoveel inhoud heeft als voor het gros van de bruidsparen. Het is achter de rug voor ze er erg in hebben.

Gisteravond zat ik met vier van die dames in een WhatsApp-gesprek, wat erg leuk was. De vraag was hoe ik ging met de carnaval. (Ik, de Carnaval-Atheïst) Ik zei dat ik er over dacht om als bruid te gaan, haha. Weten zij veel dat het al zo dicht bij is. Het was een kippenhok, net als dat het altijd irl is. Iedereen bepte door elkaar, het ging over ons 'op handen zijnde huwelijk', ooievaar plaatsen wat we een paar weken geleden in het midden van het land deden met een aantal van hen en over de Vrienden Van Amstel Life 2013 en de betaling van de kaartjes en dergelijke. Eentje wist niet hoeveel die kaartjes ook weer kostten, vroeg daar naar en kreeg als wedervraag of ze de mail niet had ontvangen. "Welke mail? "vroeg ze nog. Zegt iemand: "De mail over wat we gaan doen met Eef's vrijgezellendag!"  "Oh, die heb ik nog wel", zei Blondie. Schaterlachen! Ik dan. Want toen ik zei dat ik dubbel over tafel lag van het lachen, bleef het acht lange minuten doodstil. Toen ze aangaven dat ze het niet snapten, moest ik nog harder lachen. "Lees maar terug" zei ik nog. Snapten ze het nog niet. Hahaha! Hoeveel lol kun je hebben, zittend aan de keukentafel in je eentje..!

Maar goed. Al met al blijven we er wel bij dat we het klein willen houden, zonder toeters en bellen en is het voorbij voor iemand er erg in heeft. En eind april een feestje omdat we hier alweer acht jaar wonen.

Goede reden toch?!

zaterdag 11 februari 2012

Een dag om in een lijstje te doen.

Bron 
Mijn vriendinnetje A. ken ik al bijna 24 jaar. Ik ontmoette haar op haar eigenste trouwdag: Haar nieuwbakken echtgenoot en mijn Prins waren al vanaf de basisschool Vriendjes.

Ik zat in die tijd nog op de Mavo. Bijna klaar, dat wel, maar nog steeds scholiere. Twee jaar later verhuisde ik naar Het Dorp, ging samenwonen met Prins en zij kreeg haar eerste dochter. Die dochter heb ik zien leren lopen. Die dochter was ons bruidsmeisje, in een prachtige jurk waarvoor we stad en land hadden afgereisd. De levens van Vriendinnetje A en mij gingen wat meer parallel lopen toen we beiden tegelijkertijd zwanger waren: Zij van haar derde dochter en ik van mijn eerste zoon. Beiden werkten we niet in die tijd, dus tijd genoeg om naar de markt te gaan koffie te drinken en meer van dat soort gezapige dingen (waar overigens niets mis mee is) die ik in die tijd zoal deed. We gingen samen op naailes. (wat? Jawohl..!) Het leven kabbelde voort.

Op een dag besloten Prins en ik dat we het samen niet gingen redden. Dat was naar, maar Vriendinnetje A en haar gezin bleven deel uitmaken van onze beider vriendengroepen. Waar wij het heel normaal vonden dat we elkaar troffen op verjaardagen van A & Eega, leek het alsof de overige visite zich wat ongemakkelijk voelden. Pech voor hen.

In die tijd verdwenen sommige vriendschappen ietwat naar de achtergrond: Ik stond vooral in de overlevingsmodus en had het te druk met kinderen, werk, studie en sport. De vriendschap bleef, zij het in een wat heel wat magerder versie. Teveel bijzaken die de vriendschap zoals hij was in de weg stond. A. en ik groeiden ook uit elkaar. We waren beiden met totaal verschillende dingen bezig en konden elkaar even niet zo goed meer vinden.

Absoluut dieptepunt was het weekend Groningen die we samen deden. We leken elkaar voor geen meter meer te begrijpen, snapten elkaars taal niet. Ik ben er een tijdje goed ziek van geweest, en had in gedachten al enigszins afscheid genomen. Maar de vriendschap tussen Prins en Eega bleef ondertussen wel gewoon bestaan, gelukkig.

Een half jaar geleden bleek dat we elkaars taal weer verstonden als voorheen. Allebei wat ouder, allebei wat aangenamer, genuanceerder en met onze verschillen, maar wel met wederzijds begrip. We spraken af dat we eens per maand iets samen zouden doen. Een keer eten, een theatervoorstelling, een concert of gewoon thuis een High-Wine houden. Fijn!

Gisteren hadden we onze vijfde date en ja: Het Werkt. Als het dan niet spontaan gaat, dan maar via 'echte afspraken'. We dronken, aten, winkelden en vooral: Spraken. Over onze Pubermormels: haar jongste en mijn Oudste lijken bijzonder veel op elkaar. Onze relaties met onze ouders lijken op elkaar. Onze manier van denken lijken op elkaar. Maar op heel veel vlakken lijken we ook helemaal niet op elkaar. En dat is ok.

Het was een heerlijke dag!