zaterdag 1 september 2012

Family ties

Weekie, wát een weekie hebben wij hier achter de rug. Het was een rollercoaster, werkelijk waar. Ik bedoel: Ik vind het niet leuk als het allemaal heel erg sáái is, maar aan de andere kant heeft enige saaiheid ook zijn comfortabele kanten. Vind ik.

Vorig weekend kwam ons (ons, dat is: onze familie) ter ore dat één der familieleden iets gedaan had wat niet door de beugel kan. Iets ergs, in de categorie: Dat dóe je gewoon niet. Allerlei emoties en gesteldheden heb ik voorbij zien komen: Verbijstering, verdriet, woede (als in: niets ontziende vlammende woede), murwheid (is dat een woord?), vastberadenheid , gelatenheid en ja, ook hoop. En liefde. Gelukkig ook vooral veel liefde. Want in tijden van nood leer je je familie kennen, dat is wel gebleken.

Wat is er veel gebeld, gesmst, gewhatsappt en bezocht, deze week tussen de verschillende familieleden. De 'boosdoener' ging iedereen langs met de handpalmen omhoog. Iets wat ik deze persoon nog maar zeer, zéér zelden heb zien doen. En wat dus -wat mij betreft- een positief punt is. En nu. Nu zijn we nog maar (al?) een week verder. En ook al lijkt de rust weergekeerd, er komt nog een lange weg. Een lange, pijnlijke, maar ook leerzame weg. En wat er aan het eind van die weg staat, dat weet niemand.

Waar ik mij het meest over heb verwonderd deze week is Oudste. Zestien jaar. Een rauwdouwer. Tenminste: zo op het oog. Prins en ik wisten al beter. Maar wat hij heeft laten zien deze week, dat hadden wij niet kunnen bevroeden, in geen honderd jaar. Hij had een goede relatie met 'de boosdoener'. Hij zei van de week dat hij De Persoon nooit meer wil zien. Hij draait wel bij, daar ben ik van overtuigd. Maar dat duurt nog heel lang. Hij heeft De Persoon tóch even ontmoet deze week: Wist dat deze bij ons thuis kwam om te praten en voelde dat hij toch naar huis moest, ondanks dat De Persoon daar was. Om zijn woede te uiten, gooide hij De Persoon een aansteker naar diens hoofd. Toen De Persoon vertrok, stond Oudste op de carport en gooide De Persoon een bak water over diens hoofd. Ge-wel-dig. Echt waar. Ik ben trots op dat joch. Heeft even goed laten merken wat hij er van vond, maar had bijvoorbeeld ook een baksteen kunnen laten vallen (wat hij godzijdank niet deed) De woorden die hij gebruikte deze week; ik moet er nog steeds van bijkomen. Hij kon zo goed verwoorden wat er in hem omging, Prins en ik stonden (en staan nog steeds) er versteld van. Ik heb nog nooit zo vaak als deze week tegen hem gezegd dat ik van hem hou en dat ik trots op hem ben. Want my goodness: Wat heeft dat kind mij van mijn sokken geblazen. En nog steeds.

Mijn band met hem was al sterk, alleen zag hij dat niet zo. Zoals een zestienjarig pubermormel het betaamt. Hij heeft al een week niet met zijn ogen gerold (terwijl ik het zag, dan) en we hebben al een week geen mot met elkaar gehad, zelfs geen irritaties. Hij zorgt goed voor zijn moesje, is bezorgd en wil zijn eigen zorgen opzij zetten. Ik wil dat weer niet, want ik wil hetzelfde voor hem doen, en dat maakt dat we hier in het gezin de afgelopen week nogal kazig waren. Jongste deelt de mening van Oudste (en van ons) maar zegt in één zin wat hij er van vindt, en dat is dat. Ook goed.

Gelukkig hoorde ik Oudste en Jongste vanmiddag alweer met elkaar kissebissen, dus het wordt langzaam weer bij het oude. Maar goed: Voor de bonding in het gezin en in de familie is zo'n akkefietje wel zeer goed. Al had ik de tijd liever terug gedraaid, zodat het nooit was gebeurd. Maar ja. 'Leermoment!' denk ik dan maar.

Ik weet het: een bijzonder vaag verhaal, maar deze hele week was vaag, dus tja.. :-)

6 opmerkingen:

  1. geen idee wat er gebeurd is daar bij jullie, maar dat van die bak water vind ik echt wel de moeite
    en ik vind het fijn dat jij je kinderen hun mening laat uiten en dat het niet is van: moei ulle niet!
    hopelijk valt alles weer in zijn plooi

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Soms moet er iets gebeuren om weer goed te beseffen wat je hebt en deelt. In jullie geval zie je het resultaat van jullie opvoeding, en dat is positief!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Oei, heftig weekje!
    Ik hoop dat iedereen de juiste keuze heeft gemaakt in z'n/haar reactie naar de 'dader', hoewel hij/zij weer niet de juiste keuze heeft gemaakt, blijkbaar.
    Sterkte voor de komende tijd in ieder geval.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo, heftig dus wat er allemaal gebeurde. En toch, ondanks al het negatieve en het verdriet, komen er ook weer mooie dingen uit voort.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een intens verhaal, maar ook zo vaag als wat, haha. Maar de basis begrijp ik wel. En wat mooi die leeftijd, hè (ik heb er zelf een van 15), dat ze zo tussen jongen en man inzitten. Dat van die bak water vind ik goed bedacht. Doeltreffend, maar geweldloos ;) Ik hoop dat jullie met z'n allen snel in rustiger vaarwater terechtkomen!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Zeer vaag verhaal maar toch goed te volgen omdat ik zelf pubers rondlopen heb.

    BeantwoordenVerwijderen