dinsdag 7 oktober 2014

Anti-geranium-beweging

Om 'straks' niet achter de geraniums te belanden, ben ik mij al aan het oriënteren op "hoe dan verder". Zo schreef ik mij in bij de vrijwilliger thuiszorg. Toch nog een beetje zorg en een reden om de deur uit te gaan. Ik ben namelijk als de dood dat ik helemaal ga verslonzen. Wat als ik geen reden zie om me vlot in de kleren te hijsen? Wat als ik elke dag om 12 uur denk: Nou, laat ik me maar eens gaan aankleden? Wat als ik op formulieren moet invullen als beroep "huisvrouw"? Niet dat ik vind dat daar iets mis mee is, het past alleen niet (meer) bij mij. Toen Oudste werd geboren, werd ik thuisblijfmoeder. Altijd en overal had ik het gevoel dat ik mij moest verdedigen hierover. En ik paste dan wel op andermans kinderen, maar voor mijn ego was dat niet heel erg geschikt. Maar ja, toen had ik nog kleine kindjes; die kleine kindjes van toen hebben mij niet meer nodig. Nou ja, niet in die mate tenminste.

En wat nu als ik niks kan vinden? Een baan die me enige voldoening schenkt? Ik bedoel: ik hoef geen gelijkwaardig baan zoals ik nu heb te gaan zoeken. Dat lijkt me -zeker aan het begin- in combinatie met een nieuwe studie niet zo euh, handig. Een nieuwe baan kost al best veel moeite, en deze baan heeft mij veel goeds gebracht, maar ook vooral in het begin enorm veel energie gekost. Wat niet erg is, integendeel. Ik heb wel iets nodig om mijn tanden in te zetten. Maar het lijkt me een goed idee om eerst een beetje in het zadel van de studie te komen.

Maar goed, mocht ik nu geen leuke baan kunnen vinden, dan heb ik in ieder geval dit vrijwilligerswerk achter de hand. Want hee, ik wist helemaal niet dat dat zoveel mogelijkheden met zich mee bracht! Zo ga ik eind deze maand bowlen met een groep van negen jongens in de leeftijd van 18-20 jaar met een verstandelijke beperking. Want ook het (helpen) opbouwen van vrienden groepen is een onderdeel van de vrijwillige thuiszorg. Deze jongens vinden het moeilijk om een vriendschap op te bouwen en te onderhouden. Ik ga dat samen met een andere nieuwe vrijwilliger doen, en het lijkt me hartstikke leuk! Zo zou ik ook best met die dame die slecht ter been is wekelijks naar de bieb willen. Of met die heer gaan toeren door het mooie Twentse & Sallandse land, zodat zijn vrouw even de handen vrij heeft om iets voor zichzelf te doen. Als ik niet zo'n gruwelijke hekel had aan zwemmen zou ik ook wel met dat negen-jarige autistische meisje willen zwemmen. Kortom: Er is van alles te doen bij de vrijwillige thuiszorg. Palliatieve terminale zorg is niets voor mij. Ik zou hele dagen lopen brullen. En: je moet doen waar je goed in bent, niet?

4 opmerkingen:

  1. Slimme meid! Die geraniums, die zijn niks voor jou. En ik heb ook gene tijd om uren en uren per dag met je te WF-en ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Whahaha dat plaatje! Nee, van niets doen wordt een mens niet gelukkig. Tis dat ik een redelijk drukke baan heb (plus een huishouden dat ik draai met 2 puberende hotelgasten) anders deed ik hetzelfde als jij. Ga het sowieso doen als ik gepensioneerd ben (maar dat duurt nog ff) want vrijwilligerswerk is zulk dankbaar werk. Als alle vrijwilligers er vandaag ineens mee zouden stoppen, stort heel Nederland in ...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik probeer vrijwilligerswerk te combineren met werk en studie, maar wordt steeds lastiger terwijl het wel heel veel voldoening geeft. Zie het als een tijdelijke baan, alleen dan betaalt door het UWV :)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Zo, jij zet de schouders eronder, zeg. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben. Ik hoop dat je straks je draai gaat vinden in je studie en dat je een leuke andere baan zal vinden. Aan je inzet zal het niet liggen!

    BeantwoordenVerwijderen