Mooi man.

Hier zit ik dan. Achter mijn nagelnieuwe Macbook. Of nou ja, voor mij is hij nagelnieuw en ik moet mijn weg er echt nog een beetje mee vinden, na alle Windows-laptops die ik al heb versleten. Ik heb ook nooit kunnen wennen aan Windows 8, dus ik bedacht dat ik dan net zo goed kon overlopen naar Apple. Ik kan tenslotte ook goed overweg met mijn beloved iPadje. Maar goed, het heeft nog wat voeten in aarde, maar ach: alles went.

Het was een vreemd begin van het jaar. Niet zoals ik gewend was. Dat na drie weken een nieuw jaar alles weer bij het oude was. Nu is juist alles anders en nieuw, nog steeds.

Nieuw was het project dat ik vlak voor kerst startte en eind januari afrondde: ik heb mijn plicht gedaan en het team kan er mee verder, gaat er ook mee verder.

Nieuw was ook dat ik de eerste volle week van februari volledig uit de running was. Ik schurkte er al een tijdje tegen aan, maar ik werd volledig en totaal onderuit gehaald door de griep. De griep! Ik! Die noooooit ziek is! Of nou ja, bijna nooit dus. Elke avond dacht ik dat het wel weer ging, en dat ik de volgende dag wel weer de gewone dingen kon doen die ik moest en/of wilde doen. En elke morgen lukte dat gewoon echt niet. De griep heeft na die week nog lang een beetje rond mijn hoofd gezoemd: ik was niet meer ziek, maar mijn energielevel was bedroevend laag. Ik ben blij dat die weer een beetje is opgekrikt.

Nieuw was dat ik last van mijn rug kreeg. Mijn rug! Die noooooit opspeelt! Of nou ja, tien jaar geleden een keer, en soms zeurt en dramt ie wat, maar ach, mag geen naam hebben. Ik kon geen goede houding vinden, alleen liggen ging goed; telkens even plat als ik iets gedaan had voldeed. Na een paar dagen ging ik optimistisch winkelen met mijn teerbeminde schoonzusje. Dat hebben we na twee uur (waarin we ook uitgebreid koffie hebben gedronken) moeten opgeven. Ik moest gewoon janken toen ik in de auto stapte een poging deed om in de auto te komen. Ik ben keurig naar huis gebracht en heb de rest van de middag geslapen.

Nieuw was mijn agenda. Na twee jaar digitale agenda startte ik weer met een papieren exemplaar. Oh vreugde van een nieuwe agenda, heerlijk. En lekker belangrijk ook. Haha.

Nieuw was ook de groep mensen die ik vorige week ontmoette en waar ik komend jaar vrij intensief mee op zal gaan trekken in het kader van de opleiding waar ik mee ben gestart. Het waren twee goede dagen met overnachting (godzijdank op een eenpersoonskamer) en ik heb veel goede indrukken opgedaan. We zijn van de wal en ik heb er enorm veel zin in!

Ik ben een tijdje op zoek geweest. Op zoek naar ik wist niet wat. Ik was wat ontheemd: mijn baan die gaat verdwijnen, de kinderen die hun eigen weg gaan. Dat laatste kan ik alleen maar toejuichen, echt. Maar ik had (denk ik met terugwerkende kracht) een beetje last van het Empty Nest Syndroom. En dat terwijl ik helemaal geen empty nest had! Mijn gezwalk had ook invloed op de rest van het gezin. Ik wist dat ik mijzelve moest herpakken: Niet piepen, hatsjee aan de slag. Maar ik wist niet hoe en ik wist niet waar mee.

Ik weet 'het' nog steeds niet helemaal, maar ik merk dat dat ook niet is wat ik nu nog nodig heb. Ik heb wel vaker met dat bijltje gehakt. Soms is leev'n nu eenmaal even woest. Dat geeft niks. Hoe ga je er in staan, dat is de hamvraag. Dus. Ik sta weer. Op beide benen en met de poten in de klei.

Overmorgen is mijn aller- allerlaatste werkdag bij mijn huidige werkgever. Wellicht een slikmomentje als ik wegrij, wellicht ook niet. Ik zie wel waar ik terecht kom. De stip op de horizon is nog niet helemaal duidelijk maar ik weet nu in ieder geval al wel waar ik NIET naar toe moet. En dat is mooi, man.

Wat ik in ieder geval zal doen, is zonnebrandcreme gebruiken. :-)

Klik.