Ingewerkt?

Inmiddels ben ik alweer drie maanden aan het werk in mijn nieuwe baan, die inmiddels dus al niet zo nieuw meer is. Dat gaat heel fijn. Of, heel fijn.. ik heb al wel een aantal strubbelingen gehad, maar dat mag de pret niet drukken, dacht ik zo.


Zo werd er de gehele maand oktober een teamlid uitgeleend aan een andere locatie. Dit hoorde ik toen ik aan mijn derde werkdag bezig was. Maar, "Vreest niet", zei men, "We hebben vervanging. Bel haar maar om werkafspraken te maken." Aldus geschiedde. De vervangster kon alle diensten van voorgenoemd teamlid draaien. Hoezee! Er kwam echter een kink in haar persoonlijke situatie. Kon ze toch niet werken. Niet één dienst om precies te zijn. Ik begreep haar volkomen, daar niet van, maar zat ondertussen met enorme gaten in het rooster. Lang leve de invalkrachten, zeg ik. Maar het was wel even een geregel. Welkom in je nieuwe job.


Er is één nadeel aan dit team: Het zijn alleen maar wijvenvrouwen. Tien, om precies te zijn. Die bijna allemaal al jaren en jaren samen werken. Dat is een mooi voordeel, maar het geeft ook een hoop geklets. Dat mag. Zolang het binnen de lijntjes blijft. Dat was een tijdje niet het geval. Slachtoffer was een nieuwe collega die kort voor mij het team kwam versterken. Ik snap dat er gekletst moet worden, dat hoort bij wijvenvrouwen blijkbaar, maar ik vind dat ieder zich veilig moet voelen binnen een team. Het kwam tot een kleine uitbarsting in een teamvergadering. Dat was niet leuk. Dat was juist erg vervelend. Maar; het klaarde de lucht wel weer. Even. Want betreffend teamlid pikte het niet, en solliciteerde de zelfde dag nog. Ondertussen was de soap op Onze Locatie natuurlijk verder gegaan, en daar leken we allemaal toch nog aardig goed uit te komen. Ook de Sollicitant. Want ze werd aangenomen voor de andere baan. En zo kwam ze toch nog in een dilemma terecht. Should I stay or should I go? Het werd een lastig weekend voor haar, maar wél nadat ze de heuglijke mededeling bij mij had neergelegd. Waardoor ik weer in een spagaat kwam: Ze had mij iets in vertrouwen verteld, maar het ging Onze Locatie ook aan. In hoeverre ga je hier daadwerkelijk vertrouwelijk mee om? Ik heb haar telefonisch verteld dat ik het wel met Baas en Collega zou bespreken. Maar wel in de grootste discretie. Dit snapte ze. Ze onderhandelde met het mes op tafel bij de andere werkgever, en sleepte er een leuke studie bij uit. Mooi voor haar, jammer voor ons. Maar het voelde wel prettig toen ze zei dat ze in een soort van opwelling had gesolliciteerd maar het toch lastig vond om te vertrekken, omdat ze met mij in ieder geval prettig had samengewerkt en ze vond dat ik het goed had opgelost, alle roddel en achterklap. Fijn. Baas vond ook dat ik het probleem goed had 'getackeld', ik hartje schouderklopjes.


Vorige week was Baas aanwezig bij een teamvergadering; hij had iets te zeggen over de afgelopen perikelen en hij had een heugelijke mededeling. Hij wilde echter bij de gehele vergadering zijn. Prima. Slik. Het voelde een beetje als examen, dat wel. Met klamme handjes opende ik de vergadering, maar gaandeweg werd het meer ontspannen. Ik kreeg wederom een compliment na afloop. Fijn!


Ik ben druk bezig met het team zover te krijgen dat ze zich meer inspannen om voldoende pauze te nemen. Dit lukt niet altijd, dat weet ik zelf ook. Maar het heeft ook te maken met een Mindset: Reageer je direct op elk belletje, dan ben je ongelofelijk druk. Ik ben voorstander van het je bewoners zo prettig mogelijk te maken. Maar dit wil niet altijd zeggen dat je direct in de houding springt. En dáár nu, wringt de schoen. Alle dames in het team zijn echte Florence Nightingales. Mooi. Maar ook lastig. Tegelijkertijd hebben ze soms het gevoel een soort van veredelde slaaf te zijn geworden voor sommige bewoners. Ik vind dat je daar als werker heel veel zélf in kunt doen. Op die manier wordt het én prettig voor bewoners, en werkbaar.


Omdat ik altijd zo loop te hameren op het belang van pauze (lanterfanterij brengt vaak goede dingen voort), kwamen twee teamleden een week geleden bij mij. De één zei: "Mijn dienst zit erop, de zorgassistent is er vandaag niet, en zij (wees op collega) moet pauze nemen." Ik was even uit het veld geslagen en vroeg: "Uhm. Én?" "Ja, kun jij even de pieper overnemen?" Ik ben uiteraard de rotste niet, maar ik zit niet in mijn kantoortje te wachten tot ik mensen kan redden. Nood breekt wet, daar niet van. Maar toch. Ik vroeg: "Heb je de collega's van het andere team al gevraagd?" Dat hadden ze niet. Ze belden ter plekke het andere team. Ja hoor, die konden de pieper wel even overnemen. Mooi, opgelost.


Vandaag kwam de vragenstelster van vorige week bij mij. Of ik even tijd had. Tuurlijk. Dat ze het zo rot vond dat ik soms zo bot ben. (Waarop ze in tranen uitbarstte, maar dat hoort bij haar, zei ze, als ze iets lastig vindt om te bespreken.) Dat was een verrassing. Of nou ja, verrassing, niet helemaal, ik sta niet bekend als de meest fijngevoelige persoon op aarde, maar ik probeer altijd wel zorgvuldig om te gaan met mensen. Waarbij ik inderdaad soms een olifant in een porseleinkast ben, ik weet het. Maar mensen kwetsen, nee, dat doe ik niet. Toch was ze gekwetst. Dat vind ik naar, merk ik. Ik wil dat mensen mij een warme, innemende, lieve vrouw vinden. Maar ja. Ik ben ik. Toch ben ik blij dat ze kwam. Zoals zij zij is, ben ik ik. Met drama maken kan ik ook niet zoveel. We hebben afgesproken dat zij dit soort zaken blijft benoemen, net zoals ik tot drie zal tellen voor ik iets zeg (tien is te veel). En ik kom er eens per maand bij haar op terug. Zonder veel omhaal, tussen neus en lippen door. Maar het wel even aanstippen. 



Toch merk ik dat het me bezig houdt. Ik lig er niet van wakker, maar het is wel een aandachtspuntje. Ik hoef geen vriendjes te zijn  met iedereen in het team, maar ik wil ook niet de kwade heks zijn.


En zo ben ik meer en meer mijn weg aan het zoeken in deze job. Waarbij ik ongetwijfeld soms op mijn bek ga, soms mensen voor het hoofd zal stoten ('We doen het hier al 25 jaar zo') en waarin ik niet altijd vrienden maak. Maar ik denk dat ik een buffer ben tussen het team en de Baas. 


Ik hoop maar dat ze zien dat ik mij óók inzet voor hen. (en zo twintig uur extra diensturen heb kunnen lospeuteren bij Baas, bijvoorbeeld, om de werkdruk te verlagen) Maar ik vind ook dat ik mag verwachten dat men mee gaat in de veranderingen. Die IK niet bedenk, maar die gewoon gaande zijn in de Zorg. En mensen, het wordt allemaal nog veel erger. Maar nu is nu. En laten we daar nu samen het beste van maken.




Zei het Zen-orakel.