Het roer om..?

Ja. Jaha. Er moet iets gebeuren. Ergens moet even een knopje om. Want ik voel het zelf en ik word er narrig en sikkeneurig van. Op dagen dat ik werk, ben ik vol energie en fladder ik van de ene werkbespreking naar de andere vergadering, doe ik een hand-&spandienstje voor mijn collega's, drink koffie met bewoners, en dat allemaal tussen de gewone werkzaamheden door. Geen centje pijn, tralalali.

Maar oh.

Als ik vrij ben, daarentegen. Dan sleep ik mij met moeite van de was naar de poets. Hier en daar een kleine opleving qua opruimen, maar de algemene tendens is: Malaise. Malaise in de zin van: Moe, of liever gezegd: Lui. Geen zin, hangen, energielevel daalt drastisch. Om maar niet te spreken over het sociale leven. Maar ik merk dat ik wel meer en meer een huismus ben geworden, dus dat is heel niet erg. Hoewel het ook wel prettig is om Dingen Te Doen en Mensen Te Ontmoeten.

Niet altijd hoor. Soms heb ik een dag dat ik enorm veel doe. Maar daar tegenover staan minstens twee hangdagen. En af en toe hangen is niet erg, maar het moet wel binnen de lijntjes blijven, vind ik. Dus.

Het stomme is nu dat ik gewoon weet waar het weg komt. Ik beweeg eenvoudigweg veel te weinig. Mijn werk is nu voor een groot deel zittend. Het is niet zo dat ik alleen maar zit de hele dag, maar het is wel wat anders dan voorheen, toen het werk veel meer lichamelijke inspanning vroeg. Maar goed, dat neemt niet weg dat ik tijd zát over hou om naar de sportschool te gaan. Alleen: dat doe ik dus niet. Was ik hier in het begin vaak drie keer per week te vinden, nu is het al heel wat als ik er eens per drie weken kom (en zelfs dat haal ik tegenwoordig niet eens).

Vorige week dinsdag overwoog ik om te gaan. Ik heb er een uur (een úúr!!) over nagedacht, en heb in mijn oneindige wijsheid besloten om niet te gaan. Dat uur had ik ook gewoon kunnen gaan natuurlijk. Of hardlopen: nog makkelijker en dichter bij huis. Ook niet gedaan. Ondertussen merk ik het zelf: Ik dij uit. Nooit eerder was ik zo zwaar als nu, afgezien van mijn zwangerschappen dan.

Het is niet zo dat ik nu inene heel fanatiek ga sporten (Hoewel ik wel iemand van alles of niets ben). Maar ik heb dat lidmaatschap niet voor niets. Ook heb ik heus overwogen om op te zeggen, maar dan doe ik helemaal niets meer, vrees ik.
Biertjes en wijntjes mogen ook een heel stuk minder, dat zet zo lekker aan, zegt men. Stoppen daar mee dus. En, wat ik eerder in veel mindere mate deed: het snaaien moet ook minder. Dat alles bij elkaar zal er voor zorgen dat ik weer wat fitter en strakker ben deze zomer.




Maar waarom word ik alleen al moe & chagrijnig als ik er aan denk..?!