dinsdag 14 februari 2012

Komende april achttien jaar geleden gaven Prins en ik elkaar het Jawoord. 1 Maart aanstaande zijn we alweer twaalf jaar gescheiden. Jammer genoeg halen we ons twaalf-en-een-half jarig 'jubileum' nét niet. Of jammer, jammer.. Gelukkig natuurlijk! Komende Koninginnedag is het alweer acht jaar geleden dat we hier in dit fijne huis kwamen wonen. En ja, toen hebben wij onze zaakjes goed geregeld. Heel wat anders dan toen we ons eerste huis kochten, want toen zaten onze ouders er nog dicht bovenop en wérd alles zo'n beetje voor ons geregeld. Logisch natuurlijk, wat een piepkuuk'ns waren we ook, maar toch wel jammer. Nu is het later als we groot zijn en hebben we het zelf goed geregeld. Mocht één van ons onverhoopt iets overkomen, wat helemaal niet zo onwaarschijnlijk is als we hopen, dan heeft de achterblijver qua financiën niets te vrezen. Wil hij/zij uit dit huis weg, prima, maar hij/zij kan er ook zonder mankeren blijven wonen. Rond de kinderen is ook alles prima geregeld: Zij zijn immers geboren binnen ons huwelijk, staan in het testament met wilsbeschikking die nog immer geldig is en mochten wij er allebei op een dag niet meer zijn, dan zullen zij niet als twee Remy's door het leven hoeven.

Alleen.

Prins en ik zijn voor de wet niets van elkaar. NIETS! Dat is kaal. Onze pensioenen staan enkel op onze eigen namen, bijvoorbeeld. En dat is jammer. Twee jaar geleden (is het al weer zo lang?) hadden we het er over, dat het misschien wel verstandig zou zijn om dat laatste stukje ook te regelen. Maar ja. Denken en doen zijn twee verschillende zaken.

Afgelopen Sinterklaas hadden we zoals elk jaar lootjes getrokken met de familie. Ik had Prins. Ik heb als surprise een wit paard gemaakt en het gedicht eindigde met: "Evelyn, wil je met me trouwen?" :-) Prins ging daarna nog eens op de knieën en vroeg nogmaals of ik met hem wilde trouwen. Jeeh! Een heus aanzoek, wie had dat gedacht, ghehehe.

Ondertussen gaat de trouwerij door: We zijn vorige week maandagochtend in ondertrouw gegaan en we gaan gisteren over twee weken trouwen. Jawohl, het giet wél on! Één van mijn getuigen destijds, mijn teerbeminde nicht, getuigt wéér en Prins' oudste maatje (aka Eega) getuigt voor hem, hij is toch altijd al vrij op maandag, lekker praktisch. De kinderen, onze ouders, (schoon-)brusjes en twee vriendinnetjes gaan mee, en dat is dat. Na de plechtigheid is er koek en zopie bij ons thuis en verder gaan we dan weer over tot de orde van de dag. Met in het voorjaar een klein feestje bij de plaatselijke bodega.

Maar. Het is allemaal een beetje een eigen leven gaan leiden. De vriendengroep die Prins min of meer heeft geadopteerd na onze scheiding, en waarin ik naderhand ook liefdevol werd opgenomen, is een groep die compleet los gaat bij trouwerijen. Er wordt een film gemaakt voor het bruidspaar (wat enorm veel werk is) en er is natuurlijk een vrijgezellendag. Voor die groep houden we het maar even stil, zodat ze niet weer zo'n enorme bult met werk hebben, omdat het voor onszelf niet zoveel inhoud heeft als voor het gros van de bruidsparen. Het is achter de rug voor ze er erg in hebben.

Gisteravond zat ik met vier van die dames in een WhatsApp-gesprek, wat erg leuk was. De vraag was hoe ik ging met de carnaval. (Ik, de Carnaval-Atheïst) Ik zei dat ik er over dacht om als bruid te gaan, haha. Weten zij veel dat het al zo dicht bij is. Het was een kippenhok, net als dat het altijd irl is. Iedereen bepte door elkaar, het ging over ons 'op handen zijnde huwelijk', ooievaar plaatsen wat we een paar weken geleden in het midden van het land deden met een aantal van hen en over de Vrienden Van Amstel Life 2013 en de betaling van de kaartjes en dergelijke. Eentje wist niet hoeveel die kaartjes ook weer kostten, vroeg daar naar en kreeg als wedervraag of ze de mail niet had ontvangen. "Welke mail? "vroeg ze nog. Zegt iemand: "De mail over wat we gaan doen met Eef's vrijgezellendag!"  "Oh, die heb ik nog wel", zei Blondie. Schaterlachen! Ik dan. Want toen ik zei dat ik dubbel over tafel lag van het lachen, bleef het acht lange minuten doodstil. Toen ze aangaven dat ze het niet snapten, moest ik nog harder lachen. "Lees maar terug" zei ik nog. Snapten ze het nog niet. Hahaha! Hoeveel lol kun je hebben, zittend aan de keukentafel in je eentje..!

Maar goed. Al met al blijven we er wel bij dat we het klein willen houden, zonder toeters en bellen en is het voorbij voor iemand er erg in heeft. En eind april een feestje omdat we hier alweer acht jaar wonen.

Goede reden toch?!

9 opmerkingen:

  1. Dan hoop ik oprecht voor je dat je vriendinnen je blog niet lezen! ;-)
    Maar: fijn joh, straks ben je weer officieel 'vrouw van'. Leuk voor jullie kids ook om erbij te kunnen zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een leuk vooruitzicht! Lezen zij je blog niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Weet je zeker dat je kids niks gemeld hebben toevallig en zij nu nog veel harder aan het lachen (en voorbereiden) zijn?? Bijzonder dat je voor de 2e keer zijn prinses gaat worden, mooi!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik vind het een echt liefdesverhaal. Bij elkaar, uit elkaar en nou weer trouwen. Geweldig! :)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wij zijn twee jaar geleden getrouwd, met groot feest en film. Ik kan het iedereen aanraden: trouwen met de kinderen erbij.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Wat een gaaf verhaal!!!
    Niet toen je middenin de scheiding zat natuurlijk, maar nu achteraf: mooi hoor. Alvast een mooi feest gewenst.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Wat een verhaal.... ik heb het een paar keer moeten lezen eer ik het begrijp, maar het is dan wel weer heeeeeel bijzonder en romantisch!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een heerlijk verhaal. Het had zo moeten zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Nah, wat leuk! Ga je voor de tweede keer trouwen met dezelfde man? Wat bijzonder. Ik snapte het eerst niet helemaal, maar nu wel natuurlijk. Veel plezier! En.. ik zou me nooit een vrijgezellenfeest laten ontnemen, was de leukste dag uit mijn leven, hahaha

    BeantwoordenVerwijderen