Pffff.

Weekie, wat een weekie. Maar dan net even de andere kant op. Mijn hemel, wat een stroop-dagen deze week. Niet fit, pijnlijke rug, niet helder. Ik word bijna nooit ziek, maar zo eens in de één á twee jaar schurk ik er wel lekker tegen aan. En dat houdt dan ook een tijdje aan. En omdat ik helemaal het ziek-zijn niet ben gewend (wat een zegen), dompel ik mij volledig onder in mijn eigen persoonlijke misère.

Maar ondanks deze chagrijnigheid (want meer is het eigenlijk ook niet) had ik toch ook een paar meevallers deze week. Bijvoorbeeld dat ik dinsdag aangaf bij Baas dat het niet mijn dag was, en dat het hem ook niet ging worden en dat ik vreesde voor de productiviteit van die dag, en dat dat dan gewoon PRIMA is, wat hem betreft. Dat ik collega's voor een vergadering op die avond een half uur te láát had uitgenodigd, was ook geen probleem, wat hem betrof. Woensdagavond was er een bewoners-overleg, die ik voorzat, maar waar Baas ook bij aanwezig was. Er kwamen wat vragen van de bewoners over onder andere de op handen zijnde renovatie, en daar weet ik niet zo heul veul van. Bewoners richtten het gros van hun vragen aan Baas. Na het overleg riep Baas me bij zich en vroeg of ik het niet vervelend vond dat dat gebeurde. (Nee) Ik vond het bijzonder attent van hem, dat wel. En vanmiddag belde Baas. Hij had nog een ieniemienie vacatuurtje open staan. Hij wilde deze net op internet zetten, maar belde mij om te vragen of ik daar wellicht belangstelling voor had. JA! Nou, ik word oldejekes gelukkig van zo'n teddybeer-Baas! Dat ieniemienie baantje is een baantje van acht uur, op oproepbasis binnen en gedurende een pilot van een nieuwe arm van onze stichting. Baas is daarvan projectmanager, en heeft -zij het met hangen en wurgen een nast drie andere personen, een oude bekende van me daarvoor aangenomen. (was eerst eigenlijk afgewezen, maar aangenomen medewerkers trokken zich terug.) En dan zeg ik: "Hoi Oude Baas, ik word je nieuwe collega!" Ghehehe. Instant geluk was dat even vanmiddag..!

Maar goed, mijn energielevel is nog steeds onder het vriespunt. Ik heb de ganse dag geen klap uitgevoerd. Morgen mag ik mijn favoriete neefje en nichtje weer een dagje vermaken, dus dan zal de zooi zich hier ook niet vanzelf opruimen. Het zij zo. Dat zien we zaterdag dan wel weer.

Geen groter geluk dan na een grote kop choco-koffie (mét slagroom) en een dikke koek (en een Advilletje om de weer opkomende koppijn te onderdrukken) in mijn meest slonzige pyama mijn bed in te duiken om de finale van Wie is de Mol te kijken, en dan nog even lezen in een heerlijk dikke pil. En dat is precies wat ik nu allemaal ga doen! (Ik denk dat ik het geen tien uur zie worden vandaag)