Roerige tijden

Stil hier. Ja. Stil. Maar in het echt is het hier verre van stil. Ik heb vakantie, jawohl. Héérlijk. Ik wist in februari al dat het deze week mooi weer werd, dus ik dacht: Dat is een goed moment om vrij te nemen. Ik geniet met suf.
Ik zit in de tuin.
Ik lees een boek. Per dag.
Ik fiets eens naar de stad om gewoon, eens even te kijken wat de middenstand zoal te bieden heeft, maar koop niet al te veel, want ik ben een verstandig mens. Ik koop alléén maar nuttige dingen. Zoals Robijn wasverzachter. Of  verjaardagskaartjes. Of een notitieblokje met een appeltje erop. (ik heb maar een stuk of 78 blokjes, waarvan nul met een appeltje erop) En verder nog wat dingetjes die ik vergeten ben, en chocola. Chocola kan niet in de zon, dus die moest op de fiets terug opgegeten worden. Ik hoorde op de radio dat mensen die chocola eten over het algemeen slanker zijn an mensen die dat niet doen. Dus ik móest wel.
Verder was ik (óók weer op de fiets) naar een oud-collega/studiegenoot een dorp verderop. Bijkletsen, heerlijk. En naar het terras met een vriendinnetje. Ook heerlijk.

En tussen alle bedrijven door hing ik eens een wasje hier en daar op, trok ik de stofzuiger door het huis, zodat het er hier eigenlijk zéér opgeruimd bij ligt. (En dat met zeer weinige inspanning, daar hou ik zo van!)

Vandaag moest ik mijn vakantie onderbreken om met Baas & Collega naar de Jaarbeurs te gaan. Wat niet was wat we ervan verwacht hadden, dat Zorg & ICT. Meer ICT dan Zorg. Zodat we, noodgedwongen om 13 uur al op het terras langs de gracht in Utrecht zaten. In de zon. Waar we alledrie verkleurden. Twee kale rode koppen naast me en in de spiegel op het toilet zag ik een omgekeerde panda. Dat was ik. (Hoe doet iedereen dat toch, ik zie geen bal zonder zonnebril in de zon..! Of heeft iedereen Zonne-lenzen waarvan ik het bestaan niet eens weet? Anyway.)

En als ik niet in de Zen-modus sta, ben ik aan het rollebollen met Oudste. Die examen moet doen over een week of wat. En die door de bomen het bos niet ziet, maar dat nimmer zal toegeven, oh nee. Het ligt allemaal aan de leraren/ mentoren/ ouders, maar niet aan hem. Hij kijkt gewoon als een berg tegen het examen op, en wordt daar een beetje chagrijnig van. Of nou ja, béétje, dat is wel het understatement van het jaar. Hij is werkelijk niet te harden. En weet je. Ik snáp hem wel. En ik wil hem wel helpen. Maar álles wat ik zeg is per definitie flauwekul in zijn ogen. Bovendien moet hij het zélf doen. Maar wél hulp vragen bij zaken die hij niet snapt. Zoals schei-, wis- & natuurkunde. (teiltje!!) Dat heeft ie niet van een vreemde dat ie daar niets van snapt, maar ja, als je zestien bent, ben je in principe mans genoeg om aan de bel te trekken bij de desbetreffende leraren.

Ik kan niet zeggen hoe lastig ik het vind om hem op de juiste manier te begeleiden in het oerwoud dat examen heet. Want wanneer laat je het hem zelf uitzoeken en wanneer hou je hem kort. Het is een wankel evenwicht, de vlam is snel in de pan. We hebben hem maar wat laten aanmodderen, maar dat werkt dus niet. De broek opbinden, dat is wat we vorige week deden. En het lijkt te helpen, voor nu dan. Hij is aan de slag. Maar ik zou het een groot mirakel vinden als hij slaagt dit jaar. Ik koop hem een fancy pak met dandy schoenen voor het eindgala als hem dát lukt, echt waar.

Aan de andere kant, het zou niet heel erg verkeerd zijn als hij nog een jaartje de tijd heeft om na te denken wat hij later worden wil. De laatste twee weken lijkt hij aardig standvastig te zijn; het wordt de horeca. Nou ja, als je dat al twee weken weet, dan ben je er wel uit toch? Maar: tijd zat. Tot 1 april kan hij zich nog inschrijven, dus leunt ie lekker achterover.
Maar goed, hij is aan het leren geslagen, dus dat is wel een positieve ontwikkeling.

Maar dat er vanmiddag een brief kwam van school dat meneertje alleen in 2012 al drie maal ongeoorloofd absent was geweest op school, dat maakt de relatie tussen hem en ons niet echt beter, of zo. Maar goed, ik zei van het weekend nog tegen Prins: "Er komt een dag dat we deze periode gaan missen. Als ze allebei de deur uit zijn en wij met ons tweeën in een rustig en immer opgeruimd huis wonen, waar nooit de voorraadkast voortijdig leeg is, waar nooit meer de deuren in de sponningen rammelen en er geen rolderdebolder op de trap te horen is."

Prins geloofde er niets van...