zaterdag 31 maart 2012

Uit beweging - in beweging.

Gisteren was ik nietsvermoedend aan het oppassen bij Neef & Nichtje. Altijd leuk, echt waar: Ik geniet er elke week met volle teugen van. Jammer genoeg was het niet zulk lekker weer als vorige week vrijdag, maar desalniettemin was het weer goed genoeg voor een wandeling naar de stad. De stad, waar ik opgroeide, en waar ik op vrijdagavond koopavond liep te gengelen met vriendinnetjes en altijd en immer op zoek waren naar 'Leuke Jongens'. Heerlijk is het altijd om weer even terug te zijn. Nooit lang, want je bent er wel snel uitgewinkeld, maar: dat mag de pret niet drukken.

Weer thuis belde Schoonzus. Zij vroeg of ik haar dochter even wilde wegen, in verband met medicatie; ze had een telefonisch consult met de kinderarts. Tja. Euh. De énige manier om een kindje te wegen die nog niet los kan staan, is er zèlf op te gaan staan: één keer met en één keer zonder kind in de armen.

Ik moest mij daar eventjes psychisch op voorbereiden. Ik bezit zelf namelijk geen weegschaal. En dat heeft een reden. In geen twee jaar had ik meer op een weegschaal gestaan. En ook dat heeft een reden. Ik ben gevoelsmatig namelijk nog nooit zo zwaar geweest als dat ik nu ben. De zwangerschappen daar gelaten, natuurlijk. Of, gevoelsmatig... Laat dat er maar af. Een blinde kan het nog zien, zeg maar.

Naja. Eerlijk gezegd viel het nogal mee. Maar dat kwam waarschijnlijk vooral om dat ik éérst met het meisje samen op de weegschaal stond. Toen schrok ik wel, zeg. Poeh! Vooral omdat ik dat dat ze een kilootje of acht woog. Samen wogen wij namelijk 85,4 kilo. Poehee, dacht ik nog. Maar gelukkig: zij woog 9,3 kilo. Maar: al met al nog teveel gewicht die overbleef voor mij. En daar gaan we verandering in brengen!

Vorig jaar was ik gestart met hardlopen. En dat ging fijn. Langzaam opbouwen, dan breekt het lijntje niet. Met Evy Gruijaarts in mijn oor kwam ik best ver. Een beetje ergerlijk vond ik het soms wel, dat ik zo vaak moest 'wandelen'. Ik kon best nog een tandje bij, steeds. Langzaam breidde ik mijn looprondes uit en bedacht dat ik toch eigenlijk best in een mooi gebied woon. Binnen een minuut vanaf ons huis ben ik in het buitengebied. Mooie omgeving, en -ook niet geheel onbelangrijk voor mij als beginnende loper- niet veel mensen op de been.

Op de één of andere manier kwam de klad er toch in. Maar, ik weet uit ervaring dat het best gemakkelijk is om het lopen weer op te pakken. Gewoon loopschoenen aan en gáán. En rustig opbouwen, ook best belangrijk. Op mijn telefoon heb ik een app gezet: Endomundo. Heel handig, hij houdt je kilometers bij en alles wat er bij te houden valt. Het begin is er dus wèl. Ik heb een route uitgezet in de buurt van mijn huis, en deze werd berekend met een lengte van 2,4 kilometer. Helemaal niet gek om mee te beginnen toch? In mijn enthousiasme zette ik nóg een route uit van een lengte van 5,9 kilometer: Het doel, zeg maar. Maar omdat je het langzaam moet opbouwen, maakte ik ook nog een route van 3,9 kilometer. Jawel; ik werd allengs enthousiaster. Je kunt je resultaten ook delen op Facebook. Naja, dàt gaat me nog net iets te ver. Maar, wie weet over een poosje. Als ik alweer een tijdje op weg ben.

Vanmorgen stond ik om 7.45 uur naast mijn bed. Het ultieme tijdstip om te gaan lopen.

Ik heb een paar uur moed zitten te verzamelen, maar: Missie mislukt. Om 11 uur ben ik maar gaan douchen. Morgen een nieuwe kans. Toch?

Pfff.

5 opmerkingen:

  1. Oh, haha, da's echt erg ..... Morgen nog maar eens proberen?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik zeg niks hè als 'absolute beginner' :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik wil per se niet weten hoe zwaar ik ben, heb al in geen 10 jaar mezelf gewogen. Ik voel wel hoe ik ervoor sta (te zwaar op dit moment, veel te zwaar.) aan mijn kleding en ik zie het aan mijn gezicht.

    Haha, jammer van je poging. Idd > morgen weer een kans!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Succes! Zet 'm op! Je kunt het.

    BeantwoordenVerwijderen