Bloei, geluk, welbevinden, welvaart, welzijn, zegen.

Wat een roerige tijd is het. Oudste is bezig met zijn laatste praktijk-examens op school en moet zich dan op maken voor de centrale examens. Die hij met angst en beven tegemoet ziet. Vanaf volgende week heeft hij vrijwel vrij. Stuntdag, examen-gala, het komt er allemaal aan. En dan ook nog even en passant kiezen welke vervolgopleiding hij ingeschreven blijft tot hij weet of hij geslaagd is. Horeca en metaal-techniek is het geworden, na de eerste schifting. Het heeft totaal niets met elkaar te maken, dat helpt ook niet echt. Hij weet het niet, wil het ook nog niet weten, struisvogelpolitiekt alles weg. Welkom in de Grote Mensen wereld, kind. Gisteren had hij een introductiebijeenkomst voor zijn vakantiebaantje, waar hij maandag een inwerk-dag heeft, en waar hij in ploegen zal gaan werken. Om zes uur 'sochtends beginnen, in een dorp acht kilometer verder. Vroeg opstaan is niet zijn sterkste kant. Ik hoop dat hij het redt. Ik was in ieder geval niet van plan om in de even weken om 5 uur voor hem op te staan. (natuurlijk help ik hem in het begin wel eventjes op weg) Kortom: hij heeft helemaal geen tijd om te rouwen om zijn 'uit-gegane-verkering'.

Jongste is weer helemaal in de cross-mood. Geweldig vindt hij het. Hoewel hij wel eventjes op zijn plek werd gezet toen een maatje van hem afgelopen zaterdag een flinke schuiver maakte en een hersenschudding opliep. Verder heeft hij te kampen met een mentaliteits-verschil tussen hem en zijn bakkenist. Jongste is een bijtertje, altijd al geweest. Als drie-jarige liep hij tijdens een familieweekend driftig en rood-aangelopen van de bowlingbaan weg,omdat hij niet kon winnen. [...] Tegenwoordig is zijn incasseringsvermogen iets beter ontwikkeld, maar hij zet zich nog altijd in tot het uiterste. Dit houdt in dat hij tot het gaatje gaat tijdens de wedstrijden en door de week zijn conditie op peil houdt door op zijn wielren-fiets ongeveer drie keer per week de wijde omgeving in Het Dorp af te struinen. Bakkenistje is wat minder fanatiek en geeft wat sneller op. Hij is ook niet zo sportief aangelegd als Jongste en houdt zich niet bezig met zijn conditie. Wat op zich verder prima is, maar het levert een klein innerlijk conflict op bij Jongste. Die liever zijn tong af zou bijten dan dit kenbaar te maken. Bakkenistje raakte (gelukkig) licht geblesseerd afgelopen zaterdag, en Jongste reed de overige manches uit met de bakkenist van een team met motorpech. Wat hem zeer goed beviel. 'sAvonds thuis luchtte hij zijn hart. Wat mij trots maakte, is dat hij met alternatieven kwam waar Bakkenistje misschien ook wel gelukkig van wordt, namelijk van plaats ruilen. Maar goed, dat zijn zaken om later te bespreken, en zaken waar ik mij verre van houd. Dat moeten ze maar in de teambesprekingen doen, Jongste, Bakkenistje en de papa's. Maar, ook hier een staaltje van hoe het er in de Grote Mensen wereld aan toe kan gaan, een glimpje voor Jongste.

Ik zelf ben inmiddels ingewerkt in mijn nieuwe bijbaantje. Ik ga binnen de stichting aan het werk binnen een pilot voor Telezorg. Als oproepkracht weliswaar, maar dat is precies goed te combineren met mijn huidige baan. Ik hou wel van een beetje pionieren, en zo ruik ik er toch een beetje aan. Het was even een behoorlijke moeite om de dagen in te passen naast mijn baan en het oppassen op Neef en Nichtje, maar het is gelukt. Ik heb er veel zin in, en begin volgende week vrijdag. Ik zie er nog een klein beetje tegenop om dat hele grote gebouw 'sochtends om 7 uur te ontgrendelen (ik heb in mijn dromen al heel wat inbraak-alarmen horen loeien), maar vanmorgen verliep het allemaal zeer smoothly, dus dat moet lukken. Verder ben ik bezig met een zaak op het werk die de baas een behoorlijke zak met geld kan opleveren, en dat kost me heel wat bloed, zweet en tranen. Er komt nogal wat rekenwerk bij kijken en ik ben van alles, behalve een rekenwonder. Maar, met behulp van een collega in Grote Stad, ben ik er nu bijna, en hoop ik dat het zich gaat uitbetalen. (Wat wel een maandje of wat gaat duren, en wat nog lang niet zeker is, en waar nog wel heel wat werk in zit, maar waar ik nu bijna alle benodigde documenten bij elkaar heb vergaard voor de eerste klap) Ondertussen blijft een deel van mijn 'gewone doordeweekse werk' een beetje liggen, en dat geeft mij wel een wat onrustig gevoel. Daarnaast moeten we hoognodig onze vakantie boeken, want ik zie het al helemaal vollopen in Kroatië, organiseren we een feestje voor ons trouwen en moet ik bedenken wat ik dan aan moet, natuurlijk.. :-) We lopen zo'n drie kraamvisites achter, en dan heb ik het nog niet eens over de puberperikelen hier in Huize Prins & Eef.

Maar. Onder alle omstandigheden (nou ja, het gros dan) blijft Prins altijd onze oase van rust, het baken waar we op varen en die ons altijd weer thuis brengt. Hij is zijn gewicht in goud waard. Heel wat meer dus dan fl 250,-. Ik bewonder hoe steady hij altijd is. Wat hebben we het toch fijn samen, het is niet normaal zo goed als het gaat, ik word er een beetje bang van. 'Dit kan toch niet altijd duren?' denk ik dan. Maar goed, ook dat wordt door Prins weer uitermate goed gerelativeerd: Geniet er toch van! Yep. En dat is wat ik dan maar doe. Ik kan mijn zegeningen op dit moment niet eens tellen, zoveel als het er zijn. Ik heb niets te wensen, behalve dan dat dit maar lang zo voort mag duren..!