Een willekeurige zondag uit het leven van de Familie Knots

Ik werd- mede door het ontbreken van raambedekking, denk ik- wakker om 6.30 uur. Ik stond op in een halfslaapdronken toestand. Twee trappen af, en beneden bedacht ik pas dat het zóndag was. Ik was al moe, maar bij het idee dat ik die twee trappen weer op moest, zakte de moed mij helemaal in de schoenen. Op de bank dus maar met een dekentje. (logisch toch?)

Prins en ik zouden die dag op kraambezoek in het schone Houten. Omdat we dan toch in de buurt waren, hadden we bedacht dat we Utrecht wel even in konden gaan. Maar, -ik heb altijd van die goede ideeën, maar voer ze nét even iets te laat uit- ik wilde nog een print maken van het geboortekaartje van de boreling voor op een t-shirtje en op de zomerslaapzak die de jonge ouders graag wilden hebben. Ik was er echt zaterdagavond al mee begonnen, maar het inscannen ging niet. Te vol geheugen of zoiets. En omdat ik de hele dag had gewinkeld (wat is dat slópend, zeg. Ik was het helemaal vergeten) kon ik het niet voor elkaar krijgen omdat... ik er gewoon geen zin in had. Prins was zéér vroeg naar bed gegaan wegens... een borreltje te veel, zakmazeggen. :-)

Om half negen die ochtend werd Jongste opgehaald om te gaan kijken bij de cross. Oudste was de avond ervoor op stap geweest, en zou voor het middaguur niet ontwaken. Ondertussen had het PC-orakel in huis [...] Prins het voor elkaar gekregen om te scannen. Dat was fijn. Ik kon de afbeeldingen printen. De inkt gaf het alleen halverwege op. Printerkoppen schoonmaken. Ja, nu lukt het. Papier verkeerd in de printer. Nog een keer. Uitknippen, en opstrijken maar. Ik had een ander merk transfer-papier gekocht (ons bin zuunig), en ik trok bijkans het halve plaatje weer mee bij het verwijderen van het papier. Maar: het was tien uur en het was gelukt. Zowel het t-shirt als de slaapzak zagen er redelijk uit. Maar: om tien uur wilden we weg, en ik liep nog in mijn badjas na al die perikelen, met mijn haar op zolder en wat mascara van de vorige dag op mijn wangen. Het duurt tegenwoordig íetsje langer om er toch nog enigszins fatsoenlijk uit te zien. We waren vergeten te ontbijten, dus Prins smeet nog snel wat croissantjes in de oven en die namen we mee in de auto. (wat achteraf niet zo handig was, omdat de auto nét zijn halfjaarlijkse stofzuigbeurt had gehad, maar, er zijn ergere dingen)

Met een Dorps Kwartiertje later kwamen we in Houten aan. Het was gezellig, de baby lachte en kirde en rond 13 uur togen we richting Utrecht. De verse vader had ons aangeraden om bij de Galgenwaard te parkeren, omdat daar een P+R zit. Maar ja. Er zit nog een andere parkeerplaats, en daar reden wij natuurlijk blind als een paard in. Om ons vervolgens af te vragen wáár we nu precies naar toe moesten. Ik was al blij dat ik het cadeautje voor het verse ouderpaar niet was vergeten, dus ik had mijn portemonnee helemaal niet mee. Prins wel, maar geen geld op de Chipknip, want net een nieuw pasje. Na even rond gedwaald te hebben, op zoek naar een pinautomaat, want we hadden het idee dat we in de bus niet konden pinnen, besloten we de moed maar op te geven en huiswaarts te keren (wij zijn niet zulke doorzetters, haha) Waar het parkeerkaartje € 2,- moest kosten. Wat Prins niet in the pocket had. € 1,30 had hij, en ik vond in de krochten van mijn tas nog € 0,40. Niet genoeg dus. Bij het naastgelegen tankstation konden we ook niet pinnen. Maar men wees ons wél de weg. We liepen in de Schildersbuurt. In de Adriaan van Ostadelaan. Nah. Als je érgens wilt wonen, dan is het toch wel aan de Adriaan van Ostadelaan, niet? Ik vind het een prachtige naam, in ieder geval. We liepen de halve Adriaan van Ostadelaan af, de zon brak door, we hadden de tijd aan onszelf. Maar. De. Pinautomaat. Was. Buiten. Gebruik. Geeft niet, we lopen gewoon nog een stukje verder. Aan het einde van de Adriaan van Ostadelaan vroegen we toch maar even de weg. Bleek er een pinautomaat twintig meter naast die eerste te zitten. Waren we gewoon voorbij gewandeld. Terug maar weer, de Adriaan van Ostadelaan af. Toen we gepind hadden, bedachten we dat we nu net zo goed in die bus konden stappen, op weg naar het centrum. Niemand die op ons wacht, hoe heerlijk is dat.

De bus reed net voor onze neus weg. Maar hee, in een bushokje, in de zon, was het prima toeven. Toen er een andere bus aankwam, stond Prins op en wenkte naar de chauffeur dat hij kon doorrijden. Ik rolde van het bankje van het lachen om het gezicht van de brave borst, die gewoon zijn vrachtje af wilde zetten. Een half uurtje later zaten we op een terras op het Neude.

We zochten stategisch naar goede plekjes. Overdekt terras als het regende, een plekje in de zon als deze scheen. Het was héérlijk. Een dag met een gouden randje. Die waanzinnig begon, maar heerlijk eindigde.

Een lang verhaal, maar het was gewoonweg niet korter te vertellen. ;-) En het kadootje heb ik natuurlijk niet op de foto gezet vóór ik het inpakte. Wél in ingepakte toestand.